“အပါယ္ေဘးကို ဆင္ျခင္ပါ။”

ငရဲ၌ ျဖစ္ရေသာ သတၱဝါတုိ႔၏ ကိုယ္သည္ ၃-ဂါဝုတ္ ပမာဏ႐ွိ၏။

ျမန္မာတိုင္အားျဖင့္ ၄-တုိင္ႏွင့္ တာ ၈ဝဝ႐ွိ၏။ ငရဲထိန္းတုိ႔သည္ ထိုမွ် ကိုယ္ခႏၶာ ႀကီးမားေသာ ငရဲသားကို
အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္ေသာ သံေျမျပင္ေပၚ၌ပက္လက္ အိပ္ေစကုန္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ညာဘက္လက္ဝါး၌ ထန္းလံုးခန္႔႐ွိ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံစုိ႔ႀကီးကို ႐ုိက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။
ဗယ္ဘက္ လက္ဝါး၌လဲ နည္းတူပင္ ႐ိုက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။ ညာဘက္ေျခ ဗယ္ဘက္ေျခ ခါးလယ္တုိ႔၌လဲ
နည္းတူပင္႐ုိက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။ ထုိအတူ ေမွာက္လ်က္ အိပ္ေစ၍၄င္း၊
ေစာင္းလ်က္အိပ္ေစ၍၄င္း ၊ငါးပါးေသာ ဌာနတုိ႔၌ သံစုိ႔ႀကီးမ်ားကို
႐ုိက္ႏွက္၍ ညႇင္းဆဲႏွိပ္စက္ကုန္၏။

အကုသိုလ္ကံ မကုန္ေသးမခ်င္း ငရဲသားကား မေသႏိုင္။ ဤသို႔ အညႇင္းဆဲခံရေသာ ငရဲသားတုိ႔သည္
●ရဲရဲေတာက္ေသာ သံေျမျပင္ကို ျမင္႐ုံမွ်ျဖင့္လဲ မ်ားစြာစိတ္ဆင္းရဲရ၏။
●အလြန္ၾကမ္းတမ္းရက္စက္စြာႀကိမ္းေမာင္းေျပာဆိုေသာ ငရဲထိန္းတုိ႔၏ အသံကို ၾကားရ၍လဲစိတ္ဆင္းရဲရ၏။
●သံေျမျပင္ေပၚ၌ အတင္းတြန္းလွဲ၍သိပ္ျခင္း၊
●မီးေလာင္ခံရျခင္း၊
●သံစို႔ႀကီးမ်ားျဖင့္ ႐ုိက္ႏွက္မည္ကို ျမင္ရျခင္း၊
●ရက္စက္စြာ သံစို႔႐ိုက္ႏွက္ခံရျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္လည္းအတိုင္းမသိႀကီးစြာေသာ ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲတုိ႔ကို ခံစားရ၏။

ထုိသုိ႔ေသာ ကာလ၌ ကယ္ပါ၊ သနားပါ၊ခ်မ္းသာေပးပါ စသည္ျဖင့္မ်က္ရည္စီးယိုငိုေၾကြးျမည္တမ္းလ်က္
ေတာင္းပန္ေသာ္လဲ မည္သူကမွ် မကယ္၊ မသနား၊ခ်မ္းသာ မေပးေခ်။
မိမဲ့ ဘမဲ့ေဆြမ်ဳိးမဲ့ အေဆြခင္ပြန္းမဲ့၍ တကိုယ္တည္းသာျဖစ္လ်က္ ၫႈိးငယ္စြာႏွင့္ အလြန္ႀကီးမားေသာ
ဆင္းရဲေတြကို ေအာ္ျမည္ ေယာင္ယမ္းလ်က္ မိနစ္စကၠန္႔မွ် မျခားဘဲ ခံစား၍ ေနရ႐ွာေလေတာ့၏။

ထိုသို႔ေသာ ကာလ၌ ဝိပႆနာ အလုပ္ကိုအားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။ထုိ႔ျပင္ သံစို႔ငါးခ်က္ႏွက္၍ မေသေသးေသာ ငရဲသားကို ငရဲထိန္းတို႔သည္ အိမ္မိုးတဘက္ခန္႔႐ွိေသာ
တံစည္းေပါက္ျပားႀကီးတုိ႔ျဖင့္ ႐ွစ္ေျမႇာင့္ပံု ၊ေျခာက္ေျမႇာင့္ပံု စသည္ျဖစ္ေအာင္ မ်ဥ္းပစ္၍ ေ႐ြခုတ္ၾကျပန္၏။
ေသြးတို႔သည္ ျမစ္ျဖစ္၍စီးေလကုန္၏။ ထုိေသြးတုိ႔မွ မီးေတာက္ထျပန္၍ ေ႐ြခုတ္ရာ
ကိုယ္၌ စြဲေလာင္ေလ၏။ အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲကို ခံစားရေလ၏။ ထုိစဥ္အခါ၌ ဝိပႆနာ အလုပ္ကို
အားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။

ထိုမွ်ျဖင့္ မေသေသးလွ်င္ ေဇာက္ထုိးတြဲလဲ ဆြဲထား၍ဗန္းႀကီးခန္႔႐ွိ ပဲဂြပ္တုိ႔ျဖင့္ ပါးပါး ပါးပါးလႊာလ်က္
ေ႐ြခုတ္ၾကျပန္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္လဲ မေသေသးလွ်င္ မီးလွ်ံရဲရဲေတာက္ေသာသံရထား၌ ႏြား ျမင္း တုိ႔ကဲ့သို႔
တပ္၍ မီးႀကီးခဲ ေတာင္ႀကီးေပၚသို႔ တက္ေစကုန္၏။ မတက္ဘဲ ေနလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေသာသံဒုတ္ႀကီးမ်ားျဖင့္
အျပင္း႐ုိက္၍ တက္ေစကုန္၏။ ေတာင္ထိပ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ တဖန္ ဆင္းေစကုန္၏။

ဤသို႔ တက္ခ်ည္ဆင္းခ်ည္ အဖန္ဖန္ ျပဳေစကုန္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္လဲ မေသေသးလွ်င္ က်ဳိက္က်ဳိက္
ဆူပြက္လ်က္ ရဲရဲေတာက္ေသာ ေလာဟကုမၻီေခၚ သံရည္ပြက္ အိုးႀကီးထဲသို႔ ပစ္ခ်လိုက္ကုန္၏။
ထိုငရဲသားသည္ သံရည္ပြက္ထဲ၌ ႐ွဲ-ကနဲက်၍ ၊
အျမႇဳပ္တစီစီထလ်က္နစ္ျမဳပ္သြား႐ွာေလ၏။ အႏွစ္သံုးေသာင္းၾကားမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္စသို႔ေရာက္၏။
တဖန္ အႏွစ္သံုးေသာင္းၾကားမွ ငရဲအိုး၏အထက္နခမ္းဝသို႔ ေရာက္လ်က္ ေပၚလာ၏။ ေဘးအရပ္ မ်က္ႏွာမ်ားသို႔လဲ ဖီလာသြား၏။ ထမင္းအိုးပြက္ေသာ အခါ၌ဆန္ေစ့ကေလးမ်ား ကဲ့သို႔ပင္တည္း။
အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ေနရေလ၏။ ထုိစဥ္အခါ၌ အားထုတ္ခြင့္ကိုကား မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။

ကံမကုန္ေသး၍ ထိုမွ်ျဖင့္ မေသျပန္လွ်င္ သံရည္ပြက္ထဲမွ ငရဲသားကို ထုတ္ယူ၍ ငရဲထိန္းတုိ႔သည္
မီးတဟုန္းဟုန္းအၿမဲေတာက္ေလာင္လ်က္႐ွိေသာ ငရဲႀကီးထဲသုိ႔ ပစ္သြင္းလိုက္ၾကျပန္၏။
ထုိငရဲႀကီးသည္ကား အလ်ား အနံ အျမင့္ ယုဇနာတရာစီ႐ွိ၏။ေလးေထာင့္ညီေသာ သံေသတၱာႀကီးႏွင့္တူ၏။ အေ႐ွ႔ဘက္နံရံမွ မီးလွ်ံသည္ အေနာက္နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္
အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာ တရာတိုင္ေအာင္ ပူေလာင္၏။

အေနာက္နံရံ ေတာင္နံရံ ေျမာက္နံရံ အထက္သံမိုး ေအာက္သံေျမျပင္တို႔မွ မီးလွ်ံတုိ႔သည္လည္း နည္းတူခ်ည္းသာတည္း။ ထိုငရဲႀကီးအတြင္း၌ ထိုမွ ဤမွ ေျပးလႊားလူးလိမ့္
ဟစ္ေအာ္ ျမည္တမ္းလ်က္ ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲဒုကၡတုိ႔ကို ခံစားရေလ၏။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေသာ္ တခါတရံ၌ ထုိငရဲႀကီး၏ တံခါးဝတခုခုသည္ ပြင့္၏။

ထိုအခါ၌ ငရဲသားတုိ႔သည္ ထြက္ရန္ ထိုတံခါးဆီသို႔ အတင္းေျပးၾက၏။ အခ်ဳိ႔မွာ လမ္းခရီးတြင္ပင္ေမာပန္း
လူးလိမ့္လ်က္ ႐ွိကုန္၏။ အခ်ဳိ႔မွာ တံခါးဝသို႔ ေရာက္ကုန္၏။ အႏွစ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာၾကာလွ်င္
ထိုတံခါးႀကီးသည္ပိတ္သြားေလ၏။

ထြက္ႏိုင္ေသာ ငရဲသားသည္လည္း အျပင္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ “ဘင္ပုပ္ ငရဲ” ထဲသို႔ က်သြားေလ၏။ မစင္ဘင္ပုပ္ထဲ၌ နစ္ျမဳပ္ေနစဥ္ ဆင္၏ လည္ပင္းခန္႔ ေလွလံုးခန္႔႐ွိေသာ ပိုးေလာက္တုိ႔က ကိုက္ခဲစားၾကေလ၏။ထိုဘင္ပုပ္ငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ျပာပူငရဲသို႔ က်ေရာက္သြားျပန္၏။
ထိုငရဲ၌ အိမ္ထြတ္ခန္႔႐ွိေသာ မီးက်ီးခဲ၊ရဲရဲေတာက္ေသာ ျပာပူတုိ႔ျဖင့္ ေလာင္ကြၽမ္း၍
ဆင္းရဲႀကီးစြာကို ခံစားရျပန္၏။

ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ လက္ပံေတာ ငရဲသို႔ေရာက္ျပန္၏။ လက္ပံပင္တုိ႔မွာ ၁၆လက္မ ႐ွည္ေသာ ဆူး႐ွိကုန္၏။ ငရဲထိန္းတုိ႔က “႐ုိက္ႏွက္၍ ထိုလက္ပံပင္တုိ႔၌တက္ခ်ည္
ဆင္းခ်ည္ ျပဳေစကုန္၏။ လက္ပံဆူးတုိ႔သည္ တက္ေသာအခါ၌ ေအာက္ဘက္သို႔ လွည့္၍ ေနကုန္၏။
ဆင္းေသာအခါ၌ အထက္သို႔ လွည့္၍ ေနကုန္၏။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား လ်င္စြာ တက္ရ ဆင္းရေသာ ငရဲသား၏ ကိုယ္သည္ ထိုလက္ပံဆူးတုိ႔ျဖင့္ ထိုးမိ၍ စုတ္ျပတ္ၿပဲလ်က္ ႐ွိေလ၏။

ထုိငရဲမွလြတ္ျပန္လွ်င္ သံလ်က္ေတာငရဲသို႔ ေရာက္ျပန္ေလ၏။ေရာက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္င္နက္ သံလ်က္ႏွင့္တူစြာ ႏွစ္ဘက္သြား ႐ွိေသာ အ႐ြက္တုိ႔သည္ ေၾကြ၍ ငရဲသား၏ ကိုယ္ေပၚ၌
က်ေလကုန္၏။ လက္၊ ေျခ ၊ နား၊ ႏွာ၊ ကိုယ္အဂၤါတုိ႔သည္ အပိုင္းအပိုင္း ျပတ္ေလကုန္၏၊ ထ၍ ေျပးျပန္လွ်င္
သံေျမျပင္၌ သင္ဓုန္းသြားတုိ႔သည္ ထြက္ေပၚလ်က္႐ွိကုန္၏။ ေ႐ွ႔မွ သံတံတိုင္လည္း ကာရံလ်က္ ႐ွိေလ၏။
ထိုအခါ၌ အားထုတ္ခြင့္ကို မရႏုိင္ေတာ့ေခ်။ထုိငရဲမွလြတ္ျပန္လွ်င္ “ေဝတၱရဏီ” မည္ေသာႀကိမ္ေခ်ာင္းငရဲသို႔ က်ေရာက္ျပန္ေလ၏။ ထိုငရဲမွာ က်ဳိက္က်ဳိက္ဆူေသာ သံရည္အထိ ျပည့္၏။
သင္ဓုန္းသြားႏွင့္ တူေသာ ႏြယ္မ်ား ၾကာ႐ြက္မ်ား႐ွိ၏။ ေအာက္ေျမျပင္၌ သင္ဓုန္းသြားခင္းလ်က္ ႐ွိ၏။
ကမ္းပါးတုိ႔၌လည္း သင္ဓုန္းသြားကဲ့သို႔ ထက္ေသာ ႀကိမ္ႏြယ္မ်ား သမန္းျမက္မ်ား ႐ွိၾက၏။

ငရဲသားသည္ထုိေခ်ာင္းကို ဆင္းမိလွ်င္-ေျမျပင္မွ သင္ဓုန္းသြား ႐ွိေသာေၾကာင့္၄င္း၊ သံရည္ပူျဖင့္ ေလာင္ျခင္း စပ္ျခင္းေၾကာင့္ ၎ ဗိုင္းကနဲလဲ႐ွာေလ၏။
လဲလွ်င္ က်ဳိက္က်ဳိက္ဆူလွ်က္ ပူစပ္ေသာ သံရည္ထဲ၌ စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာေနေလ၏။
ကမ္းပါး၌ ႐ွိေသာႀကိမ္ သမန္းျမက္တုိ႔ျဖင့္လဲ ႐ွ၏၊ ေခ်ာင္းထဲ၌ ႐ွိေသာ ႏြယ္ႏွင့္ ၾကာ႐ြက္တုိ႔ျဖင့္လဲ ႐ွိ၏။
ငရဲသား၏ ကိုယ္သည္ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ ျဖစ္ေလ၏။ ထုိစဥ္အခါ၌ အားထုတ္ခြင့္ကို မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာလ်က္ အတိဒုကၡ ေရာက္ေနေသာ ထိုငရဲသားကို ငရဲထိန္းတို႔ ေတြ႔လွ်င္ သံ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႀကီးျဖင့္ ဆယ္တင္၍ “ဘာအလို႐ွိသလဲ”ဟု ေမးကုန္၏။ တမင္းဆာသည္ဟု ဆိုလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတံုးသံခဲတုိ႔ျဖင့္ျပည့္ေသာ သံျခင္းေတာင္းႀကီးကို ယူလာကုန္၏။

ငရဲသားသည္ ေၾကာက္လွေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္ကို အတင္းပိတ္၍ ထား႐ွာေလ၏။ ထုိအခါ ငရဲထိန္းတေယာက္က ေပါက္ခြၽန္းႀကီးျဖင့္ အတင္းေပါက္၍ ပါးစပ္ကို ဖြင့္၏။
အျခား ငရဲထိန္းတေယာက္က ထိုနည္းတူပင္ တဘက္မွ ေပါက္၍ ဖြင့္၏။ ထိုသို႔ဖြင့္၍ ပါးစပ္ ဟင္းလင္းပြင့္ေနေသာအခါ၌ ရဲရဲေတာက္ေသာထို သံတံုး သံခဲတုိ႔ကို တခုၿပီးတခု ပစ္ထည့္၍
ေကြၽးၾကေလ၏။ ထုိသံတံုး သံခဲတုိ႔သည္ ႏႈတ္ခမ္းလွ်ာ အာေခါင္ လည္ေခ်ာင္းအူတုိ႔ကို ေလာင္ကြၽမ္းၿပီးလွ်င္
ေအာက္ဒြါရမွ ထြက္သြားကုန္၏ ေရငတ္သည္ဟု ဆိုျပန္လွ်င္ က်ဳိက္က်ဳိက္ဆူပြက္ေသာသံရည္တုိ႔ကို
ေလာင္းထည့္၍ ေပးကုန္၏။

ထိုသံရည္ပူတုိ႔သည္လည္း နည္းတူပင္ ေလာင္၍ ေအာက္ဒြါရမွ ထြက္သြားကုန္၏။ ငရဲသားသည္
မလႈပ္ႏိုင္ဘဲ ဆင္းရဲႀကီးစြာကို ခံစားရေလ၏။ ကံမကုန္၍ မေသေသးျပန္လွ်င္ ထို ငရဲသားကို
ငရဲႀကီးထဲသုိ႔တဖန္ ပစ္သြင္းလိုက္ၾကျပန္၏။ ဤ ငရဲဒုကၡတုိ႔ကို “ဥပရိပဏၰာသ ဗာလပ႑ိတသုတ္၊
ေဒဝဒူတသုတ္” စသည္တုိ႔၌က်ယ္ဝန္းစြာ ေဟာထား၏။ ထုိသုတ္တုိ႔မွယူ၍ ဤ၌ အက်ဥ္းမွ် ျပဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။

ဤသို႔ ငရဲ၌ျဖစ္၍ ဆင္းရဲႀကီးစြာတုိ႔ႏွင့္ရင္ဆိုင္ေတြ႔ေနရေသာသူတုိ႔သည္ ဝိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္မရႏိုင္႐ွာေခ်။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိစိတ္ကို ဤသို႔ ဆံုးမအားေပးအပ္၏။

■ဝိပႆနာ ႐ႈေနေသာ အို-သူေတာ္ေကာင္း၊ သင္မေမ့နဲ႔၊ မပ်င္းနဲ႔၊ ေမ့ေလ်ာ့ ပ်င္းရိေနလွ်င္ သင္သည္ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္၊မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္လွ်င္ တရံတခါ၌ ငရဲသို႔ က်ေရာက္လိမ့္ဦးမည္၊
ေ႐ွးကလဲ ခံစားခဲ့ရလွေလၿပီ၊ ငရဲဒုကၡႏွင့္ ဧကံေတြ႔ေနစဥ္မွာ မ်က္ရည္ႀကီးငယ္က်၍ ဘယ္လိုပင္ ငိုေၾကြး ေတာင့္တ ေနေသာ္လည္း သင္သည္ ဤဝိပႆနာအလုပ္ကို
အားထုတ္ခြင့္ ရမည္မဟုတ္ေပ။

■ယခုလို အခါသည္သာလွ်င္ အားထုတ္ခြင့္ရေသာအခါ ေပတည္း။သုိ႔ျဖစ္၍ သင္မပ်င္းပါနဲ႔၊
မေမ့ပါနဲ႔၊ ဝိပႆနာ အလုပ္ကို ထက္သန္စြာ အားထုတ္ပါေလာ့ =
ဤသို႔ေသာ အဓိပၸါယ္ကိုပင္ရည္၍ ေပးေတာ္မူခဲ့ေသာ ေအာက္ပါ ဘုရားအဆံုး
အမေတာ္ကို ႐ုိေသစြာ လိုက္နာပါေလာ့။“စ်ာယ (တုဝံ) ဘိကၡဳ မာ ပမာေဒါ၊မာ ေတ ကမာဂုေဏ
ရေမႆု စိတၱံ၊မာ ေလာဟဂုဠံ ဂိလီ ပမေတၱာ၊မာ ကႏၵိ ဒုခ မိဒႏၲိ ဒယွမာေနာ။”
(ဓမၼပဒ ၃၇၁-ဂါထာ)
ဘိကၡဳ- ရဟန္း။
တုဝံ-သင္သည္။
စ်ာယ-မနားမဆုတ္ အားထုတ္ညီညာ ႐ႈမွတ္ပါေလာ့။
မာ ပမာေဒါ - ေမ့၍မေနေလလင့္။
ေတ စိတၱံ - သင္၏စိတ္ကို။
ကာမဂုေဏ - ငါးပါးအာ႐ုံ ကာမဂုဏ္ထဲ၌။
မာရေမႆု - ေမြ႔ေလ်ာ္ႏွစ္ၿခိဳက္က္ေပ်ာ္ပိုက္၍ မေနေစလင့္။
ပမေတၱာ - ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေတာ့ေတာ့ ေနမိေသာေၾကာင့္။
နိရဟံပတြာ - တရံတခါ ငရဲ႐ြာသို႔ေရာက္လတ္၍။
ေလာဟဂုဠံ - မီးလွ်ံ တဟုန္းဟုန္းႏွင့္ သံတံုးသံခဲကို။
မာဂိလီ - အလိုမက်ဘဲ မမ်ဳိရမိ ပါေစလင့္။

ဒယွမာေနာ - ငရဲမီးတေျပာင္ေျပာင္ အပူေလာင္ခံရသည္ျဖစ္၍။
ဣဒံ ဒုကၡႏၲိ - ဒီဟာက ဆင္းရဲလွပါတကား ဟူ၍၊
မာ ကႏၵီ - ဟစ္ေအာ္ေယာင္ယမ္းလ်က္ မျမည္တမ္း မငိုေၾကြးရပါေစလင့္။

■တိရစၧာန္ဘံုတြင္ ပိုက္ကြန္ ျမႇဳံး စသည္ျဖင့္ မိေနစဥ္ကာလ၌လည္း အားထုတ္ခြင့္မရႏိုင္။
အဖ်ား၌ သံခြၽန္တပ္ေသာႏွင္တံ ၊ ႐ုိး႐ုိး ႏွင္တံတို႔ျဖင့္ ထုိးဆြ႐ုိက္ႏွက္ခံရလ်က္ ရထားဝန္ လွည္းဝန္တုိ႔ကို
႐ုန္းေဆာင္ေနရေသာ ျမင္း ႏြား ကြၽဲျဖစ္စဥ္၌လည္း အားထုတ္ခြင့္မရႏိုင္။
■ၿပိတၱာဘံုတြင္ အႏွစ္ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ကာလပတ္လံုး ဆာေလာင္ ငတ္မြတ္ေနစဥ္၌လဲအားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္။
■ကာလကဥၥိက အသုရကာယ္ ဘံုတြင္ အ႐ုိး အေရမွ်ျဖင့္ အေတာင္ ခုနစ္ဆယ္ ႐ွစ္ဆယ္ ပမာဏ ခႏၶာကိုယ္႐ွိလ်က္ မစားရ မေသာက္ရဘဲ ေလ ေနပူ စသည္တုိ႔ျဖင့္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲ ေနစဥ္၌လဲ အားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္။

ထိုတိရစၧာန္ ၊ ၿပိတၱာ၊အသူရကာယ္တုိ႔သည္ အားထုတ္ေသာ္လည္းဝိပႆနာဉာဏ္ မဂ္ဖိုလ္ညာဏ္တုိ႔ကို မရႏိုင္ကုန္။ အုိသူေတာ္ေကာင္း- လူျဖစ္ေနစဥ္ ယခုအခါသည္သာလွ်င္
“ဝိပႆနာအလုပ္” ကို အားထုတ္ႏိုင္သည့္ အခါေပတည္း။သို႔ျဖစ္၍သင္မပ်င္းနဲ႔၊မေမ့နဲ႔၊အားထုတ္ပါေလာ့။
ဤသည္ကား အပါယ္ေဘးကို ဆင္ျခင္၍ စိတ္ကို အားေပးပံုတည္း။

-【ဆ႒သဂႌတိ ပုစၧက၊ အဂၢမဟာပ႑ိတ၊ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး
ဝိပႆနာ႐ႈနည္း မွ- 】
Dhamma Dãna Source ►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm

 

https://www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm/photos/a.322278357782183.93