သံုးထပ္သားပါးပါးၾကား ေက်ာတစ္ခင္းစာ

 

အေဆာင္အခန္းထဲတြင္ ကြန္ပ်ဴတာသုံးေနသူတစ္ဦး (ဓာတ္ပံု - ဥကၠာကိုကို)

အလ်ားဆယ္ေပ၊ အနံငါးေပခန္႔သာရွိသည့္ အေဆာင္အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ကိုေအာင္မ်ဳိးႏိုင္တစ္ေယာက္ နိစၥဓူ၀ႏိုးထလာသည္။ အိပ္ရာေဘးတြင္ခ်ထားသည့္ ေရဘူးေလးကို ေကာက္ေမာ့လိုက္ၿပီး အိပ္ရာခင္းႏွင့္ ေစာင္ကို ေခါက္ကာ ေခါင္းရင္းမွာ ေခါင္းအံုးႏွင့္အတူ သပ္သပ္ရပ္ရပ္တင္ထားလိုက္သည္။
ညဘက္က ဖတ္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္ ဖတ္လက္စစာအုပ္ေလးကို ေခါင္းရင္းရွိ စာအုပ္ပံုအနီးက လက္ပ္ေတာ့ေလးေပၚ ပစ္တင္လိုက္သည္။

 ေျခရင္းရွိ ႏိုင္လြန္ႀကိဳးတန္းေလးေပၚက မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါႏွင့္ အ၀တ္အစားေသတၱာေလး နံေဘးခ်ထားသည့္ သြားပြတ္တံ၊ သြားတိုက္ေဆးဘူး၊ မ်က္ႏွာသစ္ေဆး၊ ဆပ္ျပာတံုးတို႔ စုထည့္ထားေသာ အိတ္ကေလးကို ေကာက္ယူကာ ခေနာ္ခနဲ႔ တံခါးခ်ပ္ေလးကိုဖြင့္၍ ေရမိုးခ်ဳိးရန္ အိမ္ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလိုက္သည္။

သူက အေဆာင္ပိုင္ရွင္ထံမွာ မနက္စာထမင္းတစ္နပ္ကို ကပ်ာကယာစားေသာက္ၿပီး နံနက္ကိုးနာရီခြဲအမီ ႐ုံးတက္ရန္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္သို႔ သုတ္ေျခတင္ရလိမ့္ဦးမည္။ ညေနအလုပ္ၿပီးလွ်င္ေတာ့ လမ္းေဘးထမင္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္ဆိုင္က ေစ်းေပါေပါထမင္း တစ္ပြဲ၀ယ္စား၍ အေဆာင္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲသို႔ တစ္ညတာ အနားယူအိပ္စက္ရန္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာရလိမ့္မည္။

ပညာေရးႏွင့္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း ေပါမ်ားသည္ဆုိေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ရွိလာၾကသည့္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ လူငယ္တို႔အတြက္ ပထမဆံုးႀကံဳေတြ႕ရသည့္ အခက္အခဲမွာ ေက်ာတစ္ခင္းစာခိုနားရာပင္ ျဖစ္သည္။
အိမ္ခန္း၊ တိုက္ခန္းငွားရမ္းခေစ်းႏႈန္းမ်ား အဆမတန္ျမင့္မားလြန္းသည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ တိုက္ခန္းငွားရမ္း၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အိမ္ခန္းငွားရမ္း၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနထိုင္အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳရန္ မလြယ္ကူသည့္အတြက္ တစ္ကိုယ္စာ ညအိပ္ေနရာအတြက္ လူငယ္တို႔မွာ အေဆာင္မ်ားကိုပင္ အားကိုးအားထားျပဳေနၾကရသည္။
အခ်ဳိ႕ေသာလူငယ္တို႔က မိမိလုပ္ကိုင္ရာလုပ္ငန္းခြင္မွ ဘ၀တူလူငယ္တို႔ႏွင့္ စုေပါင္းကာ တိုက္ခန္းငွားရမ္းေနထိုင္မႈမ်ဳိး ရွိေသာ္လည္း အမ်ားစုမွာေတာ့ အေဆာင္မွာပင္ ေနထိုင္ကာ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားရစၿမဲ။

တိုက္ခန္းငွားရမ္းခ တစ္လလွ်င္ က်ပ္တစ္သိန္းခြဲမွ်ဆိုပါက လူငယ္ေျခာက္ဦးခန္႔စု၍ တစ္ဦးလွ်င္ သံုးေသာင္းက်ပ္သာ က်သင့္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ တိုက္ခန္းမ်ားမွာ စေပၚေငြေပးရျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အနည္းဆံုး ေျခာက္လစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုရျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း ေပးေခ်ႏိုင္မွသာ ေနထိုင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မ်ားမ်ားစားစား မတတ္ႏိုင္ၾကသူတို႔က ရပ္ကြက္ငယ္မ်ားအတြင္းမွ အေဆာင္ေလာကဆီသို႔သာ ေျခလွမ္းၾကရသည္။

အသက္(၃၀)အရြယ္ ကိုေအာင္မ်ဳိးႏိုင္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ လာေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ၿပီး အေဆာင္မွာပင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္မွာ ၇ ႏွစ္ပင္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ သတင္းမီဒီယာအလုပ္လုပ္ကိုင္သည့္ ကိုေအာင္မ်ဳိးႏိုင္တစ္ေယာက္ ေန႔လယ္ခင္းမွာ အလုပ္ခြင္၀င္ေရာက္ကာ ညဘက္တြင္ ၅ ေပ×၁၀ေပ အေဆာင္ခန္းေလးထဲတြင္ နားစက္ျခင္း၊ စာေရးျခင္းျဖင့္ ၇ ႏွစ္တာကို ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။

‘‘အေဆာင္စုငွားမယ္ဆိုရင္ စေပၚတင္ရမွာနဲ႔ ေျခာက္လစာ တစ္ခါတည္းေပးရမွာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘူး။ ကိုယ္က ညဘက္အိပ္ဖို႔ ေနရာတစ္ခုပဲလိုတာ။ အေဆာင္ကက်ေတာ့ တစ္လခ်င္း ပဲေပးရတယ္ေလ။ လကုန္လို႔လခရရင္ အေဆာင္ခေပး၊ ထမင္းစရိတ္ေပး႐ုံပဲ။ ထမင္းကိုလည္း အေဆာင္ပိုင္ရွင္ဆီမွာပဲ လေပးနဲ႔စားတယ္’’ဟု သူကေျပာျပသည္။ တစ္နယ္တစ္ေက်းမွ လာေရာက္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရင္း၊ ပညာသင္ရင္း က်င္လည္ေနၾကသည့္ လူငယ္မ်ားကဲ့သို႔ပင္ ကိုေအာင္မ်ဳိးႏိုင္မွာလည္း တိုက္ခန္းအိပ္မက္ရွိသည္။ လာမည့္ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ သီတင္းကြၽတ္ကာလေရာက္လွ်င္ေတာ့ အပိုင္မ၀ယ္ႏိုင္ေသာ္လည္း တိုက္ခန္းေလးတစ္ခန္း ငွားရမ္းေနထိုင္ႏိုင္ရန္ သူက စိတ္ကူးထားသည္။ အဆိုပါတိုက္ခန္းေလးတြင္ ကိုေအာင္မ်ဳိးႏိုင္က သူေရြးခ်ယ္ထားသည့္ ဘ၀ၾကင္ေဖာ္ႏွင့္အတူ ေနထိုင္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။

‘‘လာမယ့္ သီတင္းကြၽတ္ေလာက္က်ရင္ေတာ့ လက္မွတ္ထိုးၾကမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ အေဆာင္မွာေနလို႔ မရေတာ့ဘူးေလ။ တိုက္ခန္းေလးတစ္ခန္းေတာ့ ငွားရမွာပဲ။ အဲဒီအတြက္ အခုကတည္းက ပိုက္ဆံစုေနရၿပီ’’ဟု သူကဆိုသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ တိုက္ခန္းငွားရမ္း၍ မေနထိုင္ႏိုင္သည့္ လူတန္းစားတစ္ခုထဲတြင္ လူလြတ္လူငယ္မ်ားအျပင္ အိမ္ေထာင္ရွင္စံုတြဲအခ်ဳိ႕လည္း ပါ၀င္သည္။ လက္ထပ္ၿပီးသား အိမ္ေထာင္ရွင္မ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ေစ်းျမင့္မားလြန္းသည့္ တိုက္ခန္းငွားရမ္းခကို မတတ္ႏိုင္ေသးသျဖင့္ လင္မယားႏွစ္ဦးစလံုး အေဆာင္တြင္ေနထိုင္ၾကရသည့္ အေျခအေနမ်ဳိးရွိဖူးသည္။ ၿမိဳ႕တြင္းေျခာက္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွာေတာ့ ယခုေနာက္ပိုင္းတြင္ အိမ္ေထာင္ရွင္စံုတြဲမ်ားကိုထားသည့္ အေဆာင္ငယ္အခ်ဳိ႕ ေပၚေပါက္လာေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

‘‘တိုက္ခန္းေတြက လက္ထဲမွာပိုက္ဆံရွိတိုင္း ငွားလို႔မလြယ္ဘူး။ လက္ထဲမွာ ေငြမရွိတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ရခ်င္ရေနတာ။ အဲဒီတုန္းက တိုက္ခန္းငွားဖို႔ အဆင္မေျပလို႔ မိန္းမက အမ်ဳိးသမီးအေဆာင္မွာေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေယာက်္ားေလးအေဆာင္မွာ သြားေနတယ္။ ေျခာက္လေလာက္ၾကာခဲ့တယ္။ သူ႕အလုပ္နဲ႔ ကိုယ့္အလုပ္ မတူေတာ့ သိပ္မေတြ႕ရဘူး။ လင္မယားျဖစ္ေပမယ့္ ေတြ႕ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မေတြ႕ရဘူး။ မိန္းကေလးအေဆာင္ကလည္း ေယာက်္ားေလးဧည့္သည္ သိပ္လက္မခံဘူးေလ။ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့တယ္။ အလုပ္နားရက္တခ်ဳိ႕က်မွ တည္းခိုခန္းတစ္ခုခုသြားၿပီး ေတြ႕ရတယ္’’ဟု တိုက္ခန္းငွားရမ္းေနထိုင္ရန္ အခက္အခဲေၾကာင့္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးစလံုး အေဆာင္ကိုယ္စီေနထိုင္ခဲ့ၾကဖူးသည့္ အသက္(၂၉)ႏွစ္အရြယ္ အမ်ဳိးသားတစ္ဦးက ျပန္ေျပာျပသည္။

ရန္ကုန္တြင္ လေပးစနစ္ျဖင့္ ေနထိုင္၍ရသည့္ အေဆာင္မ်ားကို ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္၊ လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္တို႔မွာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။ တကၠသိုလ္နယ္ေျမ၀န္းက်င္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္၊ လွည္းတန္းတစ္၀ိုက္၊ လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္တစ္၀ိုက္ရွိ ရပ္ကြက္မ်ားအတြင္း အမ်ဳိးသားအေဆာင္၊ အမ်ဳိးသမီးအေဆာင္မ်ားကို ေပါမ်ားစြာ ေတြ႕ျမင္ရမည္ ျဖစ္သည္။

ရပ္ကြက္ေနသူတို႔က မိမိတို႔ေနထိုင္သည့္ ႏွစ္ထပ္သြပ္မိုးပ်ဥ္ကာ လံုးခ်င္းအိမ္မ်ားကို အေပၚထပ္ျဖစ္ေစ၊ ေအာက္ထပ္ျဖစ္ေစ အေဆာင္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလဲကာ ငွားရမ္းေလ့ရွိၾကသည္။ အိမ္ပိုင္ရွင္မိသားစုႏွင့္အတူ ေနထိုင္ရျခင္းျဖစ္ၿပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ သံုးထပ္သားကာရံကာ တစ္ေယာက္အိပ္၊ ႏွစ္ေယာက္အိပ္အခန္းငယ္မ်ား ဖြဲ႕စည္းေပးထားတတ္ၾကသည္။
ထိုသုိ႔ အေဆာင္တစ္ခုတြင္ လေပးစနစ္ျဖင့္ ငွားရမ္းေနထိုင္မည္ဆိုပါက တစ္လလွ်င္ တစ္ေသာင္းခြဲက်ပ္မွ သံုးေသာင္းက်ပ္အထိသာ က်သင့္မည္ျဖစ္ၿပီး အခ်ဳိ႕အေဆာင္ပိုင္ရွင္မ်ားက အေဆာင္ေနသူတို႔၏ အ၀တ္အစားကို ေလွ်ာ္ဖြပ္၊ မီးပူတိုက္ေပးျခင္း၊ ထမင္းတစ္နပ္ေကြၽးေမြးျခင္းတို႔ျဖင့္ ၀င္ေငြကို ပိုမိုတိုးပြားေစရန္ ႀကံရြယ္ေလ့ရွိၾကသည္။

အေဆာင္စည္းကမ္းမ်ားမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိန္းကေလးအေဆာင္မ်ားမွာသာ တင္းက်ပ္ေလ့ရွိေသာ္လည္း ေယာက်္ားေလးအေဆာင္မ်ားမွာေတာ့ အတန္အသင့္လြတ္လပ္မႈရရွိၾကသည္။
‘‘ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလး ဧည့္သည္ေတြလာရင္ ေအာက္ထပ္က ဧည့္ခန္းမွာပဲ စကားေျပာ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထြက္ၿပီး စကားေျပာခိုင္းတယ္။ အျပင္ကလာတဲ့ ဧည့္သည္က အေဆာင္ကပစၥည္းတစ္ခုခု ယူသြားတာမ်ဳိးျဖစ္မွာစိုးလို႔။ ၿပီးေတာ့ အရက္ေသစာေသာက္စားတာ ခြင့္မျပဳဘူး။ အျပင္ကေသာက္လာၿပီး ရစ္တာ၊ စကားမ်ားတာလည္း လက္မခံဘူး။ အေဆာင္ကိုျပန္မလာျဖစ္တဲ့ေန႔ဆိုရင္ ႀကိဳဖုန္းဆက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားခိုင္းရတာေပါ့’’ဟု လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ဓမၼာ႐ုံ(၂)လမ္းတြင္ ေယာက်္ားေလးအေဆာင္ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ေဒၚျမျမစန္းက စည္းကမ္းခ်က္အခ်ဳိ႕ကို ေျပာျပသည္။

အေဆာင္ေနသူတို႔က အန္တီစန္းဟု ေခၚၾကေသာ ေဒၚျမျမစန္းက သူတို႔မိသားစုေနထိုင္ရာ ေနအိမ္၏ အေပၚထပ္ကို သံုးထပ္သားမ်ားျဖင့္ အခန္းဖြဲ႕ကာ ဆယ္ဦးစာေနထိုင္ႏိုင္သည့္ အေဆာင္အျဖစ္ ဖြင့္လွစ္လာခဲ့သည္မွာ ရွစ္ႏွစ္တိုင္ခဲ့ၿပီ။

အန္တီစန္း၏ အေဆာင္တြင္ နယ္မွတက္လာၿပီး ရန္ကုန္၌ အလုပ္လာလုပ္သူ အသက္(၂၀) မွ (၃၀) ၀န္းက်င္ အမ်ဳိးသားမ်ားေနထိုင္ၾကသည္။ အေဆာင္ေနသူတို႔ မွာ တစ္ႏွစ္မွ ငါးႏွစ္အထိ ၾကာျမင့္ေနသူလည္းရွိၿပီး တစ္လျဖင့္ ျပန္သြားသူအခ်ဳိ႕လည္း ရွိၾကသည္။

‘‘အိမ္ငွားတင္ထားမယ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုးေျခာက္လစာခ်ဳပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ တကယ္လို႔ ကိုယ္မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ ဖယ္ခိုင္းဖို႔အတြက္ စာခ်ဳပ္ျပည့္ေအာင္ေစာင့္ရတယ္။ အေဆာင္က်ေတာ့ တစ္လခ်င္း ႀကိဳေပးရတာဆိုေတာ့ မႀကိဳက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းႏွင္ထုတ္လို႔ ရတယ္ေလ။ အိမ္အတြက္ အပို၀င္ေငြလည္း ရေအာင္လို႔ပါ’’ဟု ေဒၚျမျမစန္းက အေဆာင္ဖြင့္ရသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ရွင္းျပသည္။
အေဆာင္သို႔ လာေရာက္ေနထိုင္ၾကသူမ်ားကို အလုပ္အကိုင္တစ္ခုခုရွိေသာသူ၊ မွတ္ပံုတင္ရွိေသာသူမ်ားကိုသာ ဦးစားေပးလက္ခံၿပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အေဆာင္တြင္ ၾကာျမင့္စြာေနထိုင္သူအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြအဆက္အသြယ္မ်ားကိုသာ လက္ခံေလ့ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။

အသက္(၂၄)ႏွစ္အရြယ္ လူငယ္အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးျဖစ္သည့္ သက္ကိုသည္ ေကာလင္းၿမိဳ႕မွေန၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္လာကာ လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ရပ္ကြက္တစ္ခုအတြင္းရွိ အေဆာင္တြင္ေနထိုင္ၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္တစ္ခု၌ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ခန္႔သာရွိေသးသည္။

ရန္ကုန္သို႔ေရာက္ခါစက အသိမိ္တ္ေဆြမ်ားစု၍ တိုက္ခန္းတစ္ခန္း ငွားရမ္းေနထိုင္ၾကရန္ ႀကံစည္ဖူးေသာ္လည္း လူမညီ၍မေနျဖစ္ခဲ့ေပ။ တိုက္ခန္းငွားရမ္းေနထိုင္ျခင္းက ေျခာက္လစာခ်ဳပ္ျဖင့္ ငွားရမ္းရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ပထမေျခာက္လအတြင္း စု၍ငွားရမ္းေနထိုင္ၾကသူ ငါးဦးခန္႔ထဲမွ ႏွစ္ဦးေလာက္က ဆက္လက္မေနထိုင္ေတာ့ပါက ေနာက္ထပ္ေျခာက္လစာခ်ဳပ္အတြက္ ေငြေၾကးအဆင္မေျပျဖစ္ရတတ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အသိမိတ္ေဆြမ်ား ငါးေယာက္၊ ေျခာက္ေယာက္ခန္႔စု၍ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းငွားရမ္း ေနထိုင္မည့္ အမ်ဳိးသားလူငယ္တို႔က မိမိႏွင့္ စိတ္တူကိုယ္တူ ညီၫြတ္ႏိုင္မည့္သူမ်ားကိုသာ ရွာေဖြေရြးခ်ယ္ၾကေလ့ရွိသည္။ လူမညီပါက ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ အေဆာင္တစ္ခုခုမွာပဲ တစ္လခ်င္းႀကိဳေပး၍ ျဖစ္သလို ေနလိုက္ၾကရေတာ့သည္။

‘‘မိဘအိမ္မွာ ေနရတာနဲ႔ေတာ့ မတူဘူးေပါ့။ ေန႔လယ္ဘက္၊ ညဘက္ဆို ပူအိုက္လြန္းတာေတာ့ ဒုကၡေရာက္တယ္။ အေဆာင္ထဲမွာ ဂစ္တာမတီးရဘူး။ အခန္းထဲကို ရည္းစားမိန္းကေလးေခၚလာလို႔ မရဘူး။ ထမင္းကေတာ့ ႀကံဳရာစားတာပဲ။ အခု သင္တန္းေတြ တက္ေနတယ္။ အလုပ္လည္း လုပ္တယ္။ အေတြ႕အႀကံဳယူေနတာပါ။ အဓိကရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားထြက္ႏိုင္ဖို႔ ပိုက္ဆံစုေနတာပဲ’’ဟု သက္ကိုကေျပာျပသည္။

သူက တစ္လလွ်င္ တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ေပးရသည့္ အေဆာင္ခန္းေလးမွာ သူ႕လိုပဲ ရန္ကုန္တက္၍ အလုပ္လာလုပ္ေသာ ျပည္ၿမိဳ႕သားတစ္ဦးႏွင့္ အတူေနထိုင္ရသည္။
အ၀တ္အစားကို အေဆာင္ပိုင္ရွင္ထံမွာပင္ အက်ႌတစ္ထည္တစ္ရာက်ပ္၊ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ ႏွစ္ရာက်ပ္ခန္႔ျဖင့္ ေလွ်ာ္ဖြပ္မီးပူတိုက္ရၿပီး လကုန္မွပင္ အေဆာင္ခႏွင့္ တစ္ပါတည္းေပါင္းရွင္းျခင္းျဖင့္ အဆင္ေျပေစသည္။

တိုက္ခန္းတစ္ခန္းတြင္ ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ကိုမူ သက္ကိုတစ္ေယာက္လည္း အမ်ားနည္းတူ ရည္မွန္းထားတာ ျဖစ္သည္။ လတ္တေလာမွာေတာ့ တိုက္ခန္းကို အတူငွားရမ္းေနထိုင္ရန္အတြက္ စိတ္တူကိုယ္တူ မိတ္ေဆြႏွစ္ဦးသာ ရေသးေၾကာင္း သူကေျပာျပသည္။

လွည္းတန္း၊ သံလမ္း၊ ဘူတာ႐ုံလမ္း၊ ဓမၼာ႐ုံလမ္း၊ စံရိပ္ၿငိမ္၊ ဆင္ေရတြင္း၊ အုတ္က်င္း၊ သမိုင္း စသည့္ တကၠသိုလ္နယ္ေျမႏွင့္ အနီးတစ္၀ိုက္ ရပ္ကြက္မ်ားအတြင္းရွိ အေဆာင္မ်ားတြင္ နယ္မွတက္လာၿပီး ပညာသင္ယူေနသူ၊ သင္တန္းတက္ေရာက္ေနသူ လူငယ္မ်ားႏွင့္ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ား အဓိကေနထိုင္ၾကသည္။

ထို႔အျပင္ လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္ကဲ့သို႔ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပင္ရွိ ၿမိဳ႕နယ္ရပ္ကြက္မ်ားတြင္လည္း တစ္လခ်င္းႀကိဳေပးရသည့္ အခန္းက်ဥ္းအေဆာင္ငယ္ေလးမ်ားစြာရွိသည္။ ထိုအေဆာင္ငယ္ေလးမ်ားမွာေတာ့ နယ္မွတက္လာၿပီး လိႈင္သာယာစက္မႈဇုန္ကဲ့သို႔ေသာ စက္႐ုံအလုပ္႐ုံနယ္ေျမတြင္ ၀င္ေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္သူ အမ်ားစုေနထိုင္ၾကသည္။

စက္႐ုံလုပ္သားမ်ားေနထိုင္သည့္ အေဆာင္မ်ားမွာ တကၠသိုလ္နယ္ေျမတစ္၀ိုက္ရွိ အေဆာင္ခန္းေလးမ်ားထက္ပင္ ပိုမိုက်ဥ္းေျမာင္းၿပီး အေဆာင္ခေစ်းႏႈန္းကလည္း ပုိသက္သာေလ့ရွိသည္။ ထိုျမန္မာ့စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးတြင္ အိမ္ၿခံေျမႏွင့္ တိုက္ခန္းေစ်းမ်ား အဆမတန္ ေဖာင္းပြျမင့္တက္လာေနသည္။ ထိုသို႔ အိမ္ၿခံေျမေစ်းကြက္ ျမင့္ တက္လြန္းေနမႈက တိုက္ခန္းႏွင့္ အိမ္ပိုင္လိုသည့္ အေျခခံလူတန္းစားတို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့လာေစသည္။

အနည္းဆံုးေတာ့ တိုက္ခန္းတစ္ခန္း ငွားရမ္းေနထိုင္လိုသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးမ်ားပင္ ေလထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသူ မ်ားစြာရွိေနသည္။
ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းတစ္ဦးအတြက္ တစ္လလွ်င္ လစာသံုးသိန္းက်ပ္ရရွိၿပီး ေနထိုင္စားေသာက္စရိတ္ဖယ္ကာ တစ္လတစ္သိန္းက်ပ္ စုေဆာင္းမိသည္ဆိုလွ်င္ပင္ က်ပ္သိန္းႏွစ္ရာ၀န္းက်င္အထက္ ရွိေနသည့္ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာ တိုက္ခန္းတစ္လံုး ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္အတြက္ လေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္၊ ၁၆ ႏွစ္ျပည့္ေအာင္ စုေဆာင္းသြားရေပလိမ့္မည္။

ထိုအေတာအတြင္းမွာ မိမိ၀င္ေငြက အထိုက္အေလ်ာက္တိုးပြားလာႏိုင္ေသာ္လည္း မိမိစုေဆာင္းေငြမျပည့္ခင္ ကာလၾကားမွာ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ျမင့္တက္လာေနဦးမည့္ အိမ္ၿခံေျမတိုက္ခန္းေစ်းကြက္ႀကီးေၾကာင့္ အငွားသံသရာမွာပင္ ဆက္လက္လည္ပတ္ေနရဖြယ္ရွိသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ အိမ္ၿခံေျမေစ်းႏႈန္းမွာ အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ ေစ်းအျမင့္ဆံုးျဖစ္ေနၿပီး အၿမဲေျပာင္းလဲေနသည့္ ေစ်းႏႈန္းမ်ားကို အစိုးရက ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္က အိမ္ၿခံေျမေစ်းႏႈန္း ျမင့္တက္မႈမွာ အျမင့္မားဆံုး ႏွစ္တစ္ႏွစ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ၂၀၁၄ ခုႏွစ္အထိ ေစ်းႏႈန္းမ်ား ျပန္လည္က်ဆင္းျခင္းမရွိဘဲ တရိပ္ရိပ္ထိုးတက္ေနခဲ့သည္။ အိမ္ၿခံေျမေစ်းႏႈန္းျမင့္မားမႈေၾကာင့္ အိမ္ပိုင္၀ယ္ယူႏိုင္ျခင္းမရွိဘဲ ငွားရမ္းမႈသာမ်ားလာၿပီး အခန္းငွားခမ်ားမွာ ယခင္ႏွစ္မ်ားကထက္ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းနီးပါး ပိုမိုေစ်းျမင့္မားလာခဲ့သည္။
 
ေက်ာတစ္ခင္းစာ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္ လူငယ္တို႔အတြက္ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ဖြင့္လွစ္ထားေသာ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား၊ ရပ္ကြက္မ်ားအတြင္းပိုင္းက သံုးထပ္သားပါးပါးကာရံထားသည့္ တစ္ေယာက္စာ အခန္းက်ဥ္းေလးမ်ားကပဲ အားထားစရာျဖစ္ေနသည္။
‘‘နယ္ကတက္လာတဲ့လူေတြအတြက္က တည္းခိုခန္းခေတြ ေစ်းႀကီးတယ္။ ေဆြမ်ဳိးအိမ္ရွိတဲ့ လူက်ေတာ့လည္း ေနရထိုင္ရတာ မလြတ္လပ္ဘူးေလ။ မိသားစုမ်ားတဲ့ အိမ္ဆိုရင္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရမွာေပါ့။ အေဆာင္ခကေတာ့ တစ္ေန႔မွ ေျခာက္ရာက်ပ္ႏႈန္းေလာက္ပဲ ရွိတယ္’’ဟု အေဆာင္ပိုင္ရွင္တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဦးထြန္းစိန္ကတြက္ျပသည္။

လတ္တေလာမွာေတာ့ လူလြတ္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ကိုေအာင္မ်ဳိးႏိုင္က ေက်ာတစ္ခင္းစာအတြက္ အေဆာင္သံသရာထဲမွာ တစ္လတစ္ႀကိမ္ႀကိဳေပးစနစ္ျဖင့္ နစ္ေနဆဲ။ မၾကာမီမွာေတာ့ သူ လက္တြဲရမည့္ ဘ၀ေဖာ္ခ်စ္သူႏွင့္အတူ ေျခာက္လတစ္ႀကိမ္စာခ်ဳပ္ျဖင့္ ငွားရမ္းရမည့္ တိုက္ခန္းသံသရာထဲ ဆက္လက္နစ္ျမဳပ္ရဦးမည္ျဖစ္ရာ ကိုေအာင္မ်ဳိးႏိုင္တစ္ေယာက္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္ဖင့္ဖင့္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။

မူႈရင္း= http://www.7daydaily.com/story/18805#.U_dWJGPzuSp