ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးဟာ ဆန္တစ္စိတ္(ေလးျပည္)ခ်က္ ထမင္းကို ကုန္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဟင္းကိုလည္း ဆန္တစ္စိတ္ခ်က္နဲ႔ညီမွ်ေအာင
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ထမင္းစားၿပီးၿပီးခ်င္း ျမတ္စြာဘုရားဆီ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားဆီေရာက္ေတာ့ ဦးခ်ၿပီး ထိုင္ေနလိုက္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ထမင္းဆိပ္တက္ၿပီး အိပ္ငိုက္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ``မင္းႀကီး..ထမင္းစားျပီး အပန္းေလး မေျဖခဲ့ဘူးလား´´လို႔ ေမးေတာ္မူပါတယ္။
ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးကလည္း ``မွန္ပါဘုရား၊ အပန္းမေျဖခဲ့ပါဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မွာ ထမင္းစားၿပီးတိုင္း ဒီလို ဒုကၡႀကံဳရပါတယ္ဘုရား´´လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း ``ဟုတ္တယ္ မင္းႀကီး၊ အစားႀကီးရင္ ဒီလိုပဲ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရတယ္။ အစားၾကဴးတဲ့သူဟာ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱတရားေတြကို ႏွလံုးမသြင္းႏိုင္ဘူး၊ ႏွလံုး မသြင္းႏိုင္ရင္ အိုလို႔မဆံုး၊ နာလို႔မဆံုး၊ ေသလို႔မဆံုး ျဖစ္ရတယ္´´လို႔ ေဟာျပပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ဆက္ၿပီး အစာ စားတဲ့အခါ အတိုင္းအရွည္ကို သိဖို႔ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ ေဟာေျပာေပးပါတယ္။
မႏုဇႆ သဒါ သတိမေတာ၊
မတၱံ ဇာနေတာ လဒၶေဘာဇေန။
တႏုကႆ ဘဝႏိၲ ေဝဒနာ၊
သဏိကံ ဇီရတိ အာယုပါလယံ။
(သတိလည္းရွိ အတိုင္းအရွည္လည္း သိတဲ့သူဟာ ေဝဒနာကင္းျခင္း၊ ျဖည္းျဖည္းအုိ၍ အရြယ္တင္ျခင္း၊ အသက္ရွည္ျခင္း အက်ဳိးသံုးပါးကို ရပါတယ္။)
ဒါေပမဲ့ ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးဟာ အိပ္ခ်င္စိတ္ မ်ားေနတဲ့အတြက္ မမွတ္ႏိုင္ပါဘူး။ တူျဖစ္သူ သုဒႆနကိုပဲ ဂါထာကို ရေအာင္ က်က္ခဲ့ဖို႔ မွာခဲ့ပါတယ္။
တူျဖစ္သူ သုဒႆနက ျမတ္စြာဘုရားကို 'ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ' လို႔ေမးပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ``မင္းႀကီး ထမင္းသံုးေဆာင္လို႔ ေနာက္ဆံုး ထမင္းလုတ္ စားခါနီးမွာ ဒီဂါထာကို ရြတ္ေပးပါ´´ လို႔ မွာၾကားၿပီး 'မင္းႀကီး ဂါထာကို ၾကားလို႔ ေနာက္ဆံုးထမင္းလုတ္ကို ဆက္မစားေတာ့ဘူးဆိုရင္ တစ္လုတ္စာေလ်ာ့ခ်က္ပါ' လို႔ မိန္႔မွာလိုက္ပါတယ္။
တူျဖစ္သူလည္း ျမတ္စြာဘုရားမွာတဲ့အတိုင္း မင္းႀကီး ပြဲေတာ္တည္တဲ့အခါ အနားမွာထိုင္ၿပီး ေနာက္ဆံုးအလုတ္စားခါနီးမွာ ဂါထာေလးကို ရြတ္ရြတ္ေပးပါတယ္။ ဒီေတာ့ မင္းႀကီးကလည္း စားမယ္ဟန္ျပင္ထားတဲ့ ေနာက္ဆံုး ထမင္းလုတ္ မစားေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ထမင္းတစ္လုတ္ တစ္လုတ္ ေလွ်ာ့လာလိုက္တာ ခႏၶာကိုယ္ ဝဖိုင့္ေနရာကေန ပိန္ပိန္လာပါေတာ့တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ ပိန္က်သြားေတာ့ မင္းႀကီးလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာသြားပါတ
(ဓမၼပဒ၊ ပေသနဒီေကာသလမင္းဝတၱဳ)
ျမတ္စြာဘုရားေဟာျပတဲ့ ဂါထာေလးကို ျမန္မာလို ျပန္ေျပာရင္-
သတိလည္းရွိမယ္၊ စားမယ့္အစားကို အတိုင္းအရွည္လည္း သိမယ္၊ ဒီအဂၤါႏွစ္ခ်က္နဲ႔ျပည့္စံုတ
၁။ ေဝဒနာကင္းျခင္းအက်ဳိး၊
၂။ ျဖည္းျဖည္းအို၍ အရြယ္တင္ျခင္းအက်ဳိး၊
၃။ အသက္ရွည္ျခင္းအက်ဳိး သံုးမ်ဳိးကို ရႏိုင္ပါတယ္တဲ့။
ဒီဂါထာေလးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို မွတ္သားရလြယ္ေအာင္ သဒၶမၼရံသီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ေဆာင္ပုဒ္ကေလး စီေပးထားပါတယ္။
`တိုင္းရွည္သိကာ၊ သံုးေဆာင္တာ၊ သံုးျဖာအက်ဳိးရသတည္း။
ေဝဒနာကင္း၊ ရြယ္တင္ျခင္း၊မမယြင္းသက္ရွည
သတိလည္းရွိဖို႔လိုသလို စားမယ့္အစားအစာကို အတိုင္းအရွည္သိၿပီး စားဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ သတိကေတာ့ ဝိပႆနာအားထုတ္တဲ့ေနရာမွာတင္
အတိုင္းအရွည္ကိုသိတာက သူမ်ားသိေပးတာထက္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိတာပဲ အေကာင္းဆံုးပါ။ ကိုယ့္အတိုင္းအရွည္ကို ကိုယ္ပဲ အသိဆံုးမို႔ပါ။ စားခ်င္တုိင္း စြတ္စားေနရင္ ဝဝေနေတာ့မွာပါ။ အဓိကကေတာ့ သတိရွိေနဖို႔ပါပဲ။ အက်ဳိးေတြကေတာ့ လူတိုင္းလိုခ်င္ေနတဲ့ အက်ဳိးေတြခ်ည္းပါပဲ။
ေဝဒနာကင္းရင္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ လုပ္ရပါတယ္။ အရြယ္တင္တာကလည္း အထူးေျပာေနစရာ မလိုပါဘူး။ အရြယ္တင္ခ်င္လြန္းလို႔ တခ်ဳိ႕ဆို ေဆး႐ံုေတြ သြားၿပီးေတာင္ ျပဳျပင္ေနၾကေသးတာပါ။ အသက္ ရွည္တာကလည္း လူတိုင္း လိုခ်င္ၾကတာပါပဲ။
စာေရးသူကေတာ့ ပိန္ေနလို႔ ဝေအာင္, ေပါင္တိုးေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတာဆိုေတာ့ ဝျခင္းရဲ႕ဒုကၡကို ကိုယ္တိုင္ မခံစားရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ ဝသူေတြရဲ႕ဒုကၡကို အၿမဲေတြ႔ေနရတာပါ။ တခ်ဳိ႕ဆိုတစ္ေယာက္ေယာက္က တြဲေပးမွ ထိုင္ႏိုင္တာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ထူေပးမွ ထႏိုင္တာ ဝျခင္းရဲ႕ဆိုးက်ဳိးေတြကို ေဆးေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ျပီးလည္း သိေနရတာပါ။ ခြဲစိတ္ၿပီးေတာင္ ပိန္ေအာင္လုပ္ၾကရတာကိုလည္း ၾကားသိရပါတယ္။ ပိန္နည္းမ်ဳိးစံုကို
ဆရာဝန္ေတြ ကြၽမ္းက်င္သူေတြလည္း ေရးျပေနၾကတာပါပဲ။
ဒီေတာ့ စာေရးသူလည္း ကိုယ္စြမ္းႏိုင္သေလာက္ေလး ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေျပာထားတဲ့ ပိန္နည္းေလးကို ဓမၼဒါန မွ်ေဝတာပါ။
ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးဟာ သူစားတဲ့ စားႏႈန္းအရဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ဝတဲ့ပံုပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားစကား နားေထာင္ၿပီး ေလ့က်င့္လိုက္ေတာ့ ေတာကစားေတာင္ ထြက္ႏိုင္တဲ့အထိ ကိုယ္ရည္စစ္သြားပါတယ္။
ပေသနဒီေကာသလ မင္းႀကီးက်ေတာ့ တစ္လုပ္ တစ္လုပ္ ေလွ်ာ့စားသလို ခ်က္တဲ့အခါမွာလည္း တစ္လုတ္စာ တစ္လုတ္စာ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ ခ်က္သြားတာပါ။ ေလွ်ာ့စား႐ံုသက္သက္ဆိုရင္ ပိုတဲ့အလုတ္က ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပါဘူး။ ေလွ်ာ့ခ်က္ေတာ့ ကုန္က်စရိတ္လည္း သက္သာသြားပါတယ္။ ထမင္းလုတ္ဆိုေပမယ့္ ထမင္းနဲ႔ညီမွ်တဲ့ ဟင္းကိုပါ တဲြေလွ်ာ့ရမွာပါ။ ကုသိုလ္ ဘက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ပိုတာေလးေတြကို ငွက္ကေလးေတြ ေကြၽးေပးလို႔လည္းရပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေလွ်ာ့တဲ့ေနရာမွာ တစ္ခါတည္း အမ်ားႀကီး မေလွ်ာ့ခိုင္းပါဘူး။ တစ္လုတ္စာပဲ ေလွ်ာ့ခိုင္းတာပါ။ အမ်ားႀကီးဆို ေလွ်ာ့ရ ခက္ေနမွာ စိုးလို႔ပါ။ ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးစားလို႔
``ကိုကိုေရ..ကုသိုလ္ေပးတာပါ
ဂါထာမက်က္ႏိုင္ရင္ လကၤာေလး ဆိုခိုင္းထားလည္း ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဂါထာက တစ္ပုဒ္တည္းဆိုေတာ့ က်က္ရတာလည္း မခက္ပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားကို ပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႔ က်က္ထားလိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဝေနတဲ့ဇနီး ထမင္းစားလို႔ ေနာက္ဆံုးအလုတ္ ေရာက္တဲ့အခါ ခင္ပြန္းက ဂါထာနဲ႔ လကၤာေလးကို ဆိုဆိုေပးဖို႔ပါပဲ။ ဝေနတဲ့ဇနီး ပိန္မပိန္ေတာ့ မသိပါဘူး။ ခင္ပြန္းမွာေတာ့ ဂါထာရြတ္ေပးတဲ့ကုသိုလ္၊ လကၤာရြတ္ေပးတဲ့ကုသိုလ္ ေန႔တိုင္းရေနတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ကိုယ့္ဇနီးကို တရားေဟာေပးေနတယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္။
ဒါက ရြတ္ေပးမယ့္သူ ရွိတဲ့သူ အတြက္ပါ။ မရွိတဲ့သူကေတာ့ ေနာက္ဆံုးအလုတ္မွာ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ရြတ္ၿပီး ေလွ်ာ့သြား႐ံုပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္ ရြတ္ရင္ ကိုယ္တိုင္ ကုသိုလ္ရမွာပါ။ ပိန္လည္းပိန္၊ ကုသိုလ္လည္းရတာပါ။ ေလွ်ာ့ရင္း ေလွ်ာ့ရင္းနဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ရတဲ့အခါမွာေတာ့ အေလွ်ာ့ကို ရပ္လိုက္႐ံုပါ။
အစားအေသာက္ကို သိပ္တပ္မက္လြန္းတာလည္း မေကာင္းပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ မစားဖူးလို႔စားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ သက္ေတာ္ရွည္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္ အစားအစာကို အတိုင္းအရွည္ သိတာလည္း တစ္ခုပါပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ဆြမ္းတစ္ထပ္ပဲ ဘုဥ္းေနတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရယ္ပါ။
ဒီေနရာမွာ အစားနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အရွင္သာရိပုတၱရာ ေဟာျပထားတဲ့ ဂါထာေလးကိုလည္း အာ႐ံုျပဳထားရ ေအာင္ပါ။ ..
စတၱာေရာ ပဥၥအာေလာေပ၊
အဘုတြာ ဥဒကံ ပိေဝ။
အလံ ဖာသုဝိဟာရာယ၊
ပဟိတတၱႆ ဘိကၡဳ ေနာ။ ..
အဓိပၸါယ္ကေတာ့ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ေယာဂီဟာ ထမင္းစားတဲ့အခါ ေလးလုတ္ငါးလုတ္ေလွ်ာ့ၿပီး စားပါတဲ့။ ေလွ်ာ့တဲ့အစား, ေရကိုေသာက္လိုက္ပါတဲ့။ ဒါဆို တရားအားထုတ္ရတာ ခႏၶာကိုယ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ အဆင္ေျပပါတယ္တဲ့။
ဒီဂါထာေလးကိုလည္း သဒၶမၼရံသီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ေဆာင္ပုဒ္ေလး စီေပးထားပါတယ္။
စားႏိုင္သည္မွ၊ ငါးလုတ္မွ်၊ ေလွ်ာ့ခ်သံုးေဆာင္ရာ။
ေလွ်ာ့သည့္အစား၊ ေရကိုကား၊ ေသာက္ထားမွ်တာစြာ။
ဣရိယာပထ၊ မ်ားသုခ၊ မုခ်ရမည္သာ။
ဂါထာေလးက တရားအားထုတ္ေနတဲ့ေယာဂီေတြကိ
တရားအားထုတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဗိုက္တင္းေနရင္လည္း အဆင္မေျပသလို ဗိုက္ေလ်ာ့ေနရင္လည္း အဆင္မေျပပါဘူး။ ေယာဂီမွာေတာ့ အမွတ္သတိက ရွိၿပီးသားဆိုေတာ့ အတိုင္းအရွည္က ကုိယ့္ဟာကိုယ္ သိေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သတိပါပဲေလ။ သတိရွိေနရင္ ဘယ္အရာမွ အလြန္အကြၽံ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီလိုပါပဲ သတိပါေနေအာင္ ေလ့က်င့္ယူရမွာပါပဲ။ ေနရာတိုင္းမွာ သတိပါဖို႔က်ေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး။ အခ်ိန္ျပည့္ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ေယာဂီေတာင္ သတိက လြတ္ေသးတာဆိုေတာ့ အျပင္မွာ ေနရတဲ့သူေတြအဖို႔ေတာ့ သတိလြတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္က မ်ားေနမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ တတ္ႏိုင္သမွ်ေလးေတာ့ သတိပါေနေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာပါ။
ရိပ္သာဝင္တဲ့အခါ အေထြေထြ အမွတ္ကို ဖိအားထုတ္ထားရင္ အျပင္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အမ်ားႀကီး အေထာက္အပံ့ ေပးတာပါ။ အျပင္မွာ သတိနဲ႔ ေနတတ္သြားတဲ့ သေဘာေလးပါ။ သတိရွိေနရင္ အမွား နည္းေနေတာ့တာပါ။
တစ္ခါတစ္ေလ တခ်ဳိ႕ အမွားေတြဟာ သတိလြတ္သြားလို႔ မွားၾကတာပါ။ သတိျပန္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ အမွားက က်ဴးလြန္ၿပီးသား ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီအခါက်မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ရေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သတိဟာ လူတိုင္းအတြက္ သိပ္လိုအပ္ပါတယ္။
ေယာဂီေတြက တရားဝင္တဲ့အခါ ထိုင္မွတ္နဲ႔ စႀကႍမွတ္ကိုပဲ ဦးစားေပးမွတ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အေထြေထြ အမွတ္ကိုေတာ့ ေလွ်ာ့ထားၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေထြေထြ အမွတ္ဟာ ထိုင္မွတ္နဲ႔ စႀကႍမွတ္ကို အမ်ားႀကီး အေထာက္အပံ့ေပးသလို အျပင္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာလည္
ဘာပဲေျပာေျပာ သတိရွိေနရင္ အတိုင္းအရွည္ကို သိၿပီး ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒီေတာ့ သတိရွိေနရင္ စားခ်င္တိုင္း မစားေတာ့ပါဘူးေလ။ မွားခ်င္တိုင္းလည္း မမွားေတာ့ပါဘူးေလ။
ဆရာေတာ္ အ႐ွင္ရာဇိႏၵ
(ရေဝႏြယ္ -အင္းမ)
က်မ္းကိုး..ဣေႁႏၵထက္ေၾကာင္း
သဒၶမၼရံသီရိပ္သာဆရာေတာ္။ ။
[ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္]
No comments:
Post a Comment