လိုခ်င္တာ ရေစေသာ ဒါနအစြမ္းႏွင့္ သာရဏီယက်င့္ဝတ္ ျဖည့္က်င့္နည္း

အရွင္တိႆမေထရ္ျမတ္သည္ တစ္ခါက ေစတိယေတာင္ ဂိရိဘ႑ာ မဟာပူဇာေခၚ ဘုရားမီးပူေဇာ္ပြဲ သံဃာဒါန အလွဴပြဲၾကီးတစ္ခုသို႔ ၾကြေရာက္ေတာ္မူရ၏။ ရဟန္းသံဃာမ်ားအား ေလာင္းလွဴရန္ လွဴဖြယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ကို ၾကည္ညဳိဖြယ္ ခင္းက်င္းျပသထားေသာ ေနရာသို႔ ၾကြသြားကာ -

" ဒကာတို႔ ဒီထဲမွာ ဘယ္ဟာအေကာင္းဆုံးလဲ " ဟု ေမးေတာ္မူရာ သကၤန္းခ်ဳပ္ရန္ ပိတ္စႏွစ္ခု အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားလွ်င္ -

" အဲဒီ အေကာင္းဆုံးပိတ္စႏွစ္ခု ဦးပဥၨင္းပဲ ရမွာပါ " ဟု ေျပာဆိုထြက္သြား၏။ အမတ္ၾကီးတစ္ဦးသည္ ထိုသုိ႔ေျပာဆိုသည္ကို ၾကားရသျဖင့္ မေထရ္ငယ္တစ္ပါးက ဤသို႔ေျပာသြားေၾကာင္း မင္းၾကီးအား သြား၍ေလွ်ာက္လိုက္သည္။ မင္းၾကီးက -

" ကိုယ္ေတာ္ငယ္ေလးေတြဆိုတာ ဒီလိုပဲ အေကာင္းၾကိဳက္တာ ထုံးစံပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ႏူးည့ံေခ်ာညက္တ့ဲ အဝတ္ႏွစ္ထည္ကေတာ့ မေထရ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ပဲ သင့္ေတာ္ပါတယ္ " ဟုဆိုကာ -

သတ္သတ္မွတ္မွတ္ အထက္ဆုံးက တင္ထားေလ၏။ သံဃာေတာ္မ်ား ဝါစဥ္အလိုက္ မေထရ္ၾကီးမ်ားမွစ၍ ၾကြေရာက္အလွဴခံၾကရာ မင္းၾကီးကိုယ္တိုင္ပင္ ေလာင္းလွဴေလ၏။ သို႔ရာတြင္ မေထရ္ၾကီးမ်ားအတြက္ သီးသန္႔ရည္ရြယ္ျပီး အေပၚဆုံးက တင္ထားေသာ အဆိုပါပိတ္စႏွစ္ခုမွာ မင္းၾကီးလက္ထဲ ေရာက္မလာ။ အျခား လွဴဖြယ္ဝတၳဳမ်ားကိုသာ ကိုင္မိလ်က္သားျဖစ္ေန၏။

မေထရ္ၾကီးမ်ားအားလုံး ေလာင္းလွဴျပီးေနာက္ အရွင္တိႆမေထရ္ငယ္ အလွည့္သို႔ေရာက္ေသာအခါမူ အဆိုပါပိတ္စႏွစ္ခုကို ကိုင္မိလ်က္သား ျဖစ္ေန၏။ မင္းၾကီးလည္း မေထရ္ငယ္၏ လက္ထဲသို႔ ဆက္ကပ္လိုက္ျပီးေနာက္ အနီး၌ရွိေနေသာ အမတ္ၾကီးအား ျပဳံး၍ မ်က္ရိပ္မ်က္ေခ်ျပကာ မေထရ္ငယ္အား ေခတၱဆိုင္းင့ံထားရန္ ေလွ်ာက္ထားခိုင္းလိုက္၏။

သံဃဒါန အလွဴပြဲၾကီးလည္း ျပီးဆုံး၍ သံဃာမ်ား ျပန္လည္ၾကြသြားေလ၏။ မင္းၾကီးႏွင့္အမတ္မ်ားကမူ အရွင္တိႆမေထရ္အား လွဴဖြယ္မ်ား ထပ္မံလွဴဒါန္းကာ မေထရ္ငယ္ေရွ႕၌ ရုိေသစြာထိုင္၍ ရွိခိုးျပီးလွ်င္ မင္းၾကီးက -

" အရွင္ဘုရား ဘယ္အခ်ိန္က ဒီတရားထူးကို ရခ့ဲပါသလဲဘုရား "ဟု ေလွ်ာက္ေလ၏။ မေထရ္လည္း မိမိ၌ ထင္ရွားမရွိေသာ တကယ္မရေသာဂုဏ္ကို ပရိယာယ္မွ်ျဖင့္ပင္ မေျပာဆိုပဲ -

" ဒကာေတာ္မင္းၾကီး ဦးပဥၨင္းမွာ ေလာကုတၱရာတရားထူး မရရွိေသးပါဘူး " ဟု အမွန္အတိုင္းေျပာဆိုလိုက္ရာ -

" အရွင္ဘုရား ဒါျဖင့္ ဒီပိတ္စႏွစ္ခုကေတာ့ ဦးပဥၨင္းပဲက်မွာပဲလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ေျပာဆိုႏုိင္ပါသလဲဘုရား "

" မွန္ပါတယ္ ဒကာေတာ္မင္းၾကီး ဦးပဥၨင္းဟာ ဘုရားေဟာေတာ္မူထားတ့ဲ " သရဏီက်င့္ဝတ္ " ဆိုတာရွိပါတယ္။ အဲဒါကို က်င့္ေနတာပဲ ဦးပဥၨင္း အဲဒီ သရဏီယက်င့္ဝတ္ကို က်င့္တ့ဲအခ်ိန္ကစျပီး လွဴဖြယ္ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ဳိး ခြဲေဝလွဴဒါန္းၾကတ့ဲ ေနရာမ်ဳိးမွာ အေကာင္းဆုံးပစၥည္းဟာ ဦးပဥၨင္းလက္ထဲ အလွဴခံရေလ့ရွိပါတယ္ "

" သာဓု သာဓု သာဓုပါဘုရား အရွင္ဘုရားရ႕ဲ က်င့္ဝတ္ဟာ အလြန္ပဲ မြန္ျမတ္လွေပတယ္ဘုရား "

ဤသို႔ေလွ်ာက္ကာ မင္းႏွင့္ အမတ္ၾကီးတို႔လည္း အရွင္တိႆမေထရ္အား ဝမ္းသာအားရ ဝတ္ျပဳကာ ျပန္ၾကေလ၏။
----------------------

သာရဏီယက်င့္ဝတ္ ျဖည့္က်င့္နည္း
-------------------------------------

သာရဏီယက်င့္ဝတ္တရား ေျခာက္ပါးရွိ၏။ (သတၱ - အဂုတၱရပါဠိေတာ္ သာရဏီယဝဂ္ႏွင့္ မူလပဏၰာသ ေကာသမၺိယသုတ္ စူဠေဂါသိဂၤသုတ္ သာမဂါမသုတ္ ဝိနည္း မဟာဝဂၢတို႔၌ ) ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူထား၏။

" ရဟန္းတို႔ သီတင္းသုံးေဖာ္ (အတူတကြေနရသူ)မ်ား၏ ခ်စ္ခင္ျခင္း ေလးစားျခင္းကို ျပဳတတ္ကုန္ေသာ ဤ သာရဏီယတရား ၆ ပါးတို႔သည္ သီတင္းသုံးေဖာ္တို႔အား သျဂိဳဟ္ေထာက္ပ့ံရန္ မျငင္းခုံရန္ ညီညြတ္ရန္ တစ္ေပါင္းတည္း စည္းလုံးရန္ ျဖစ္ကုန္၏။ တရား ၆ ပါးကား -

၁။ ေမတၱာကာယကံထားျခင္း

၂။ ေမတၱာဝစီကံထားျခင္း

၃။ ေမတၱာမေနာကံထားျခင္း

၄။ မိမိပိုင္ပစၥည္းမ်ားကို သီလရွိေသာ သီတင္းသုံးေဖာ္တို႔ႏွင့္ မခြဲျခား မကန္႔သတ္ဘဲ အတူတကြ (အမ်ားဘုံဆိုင္သက့ဲသို႔ သေဘာထား၍) သုံးစြဲျခင္း

၅။ တူညီေသာ ကိုယ္က်င့္သီလရွိျခင္း

၆။ တူညီေသာ အယူဝါဒရွိျခင္းတို႔ျဖစ္၏။

သာရဏီယက်င့္ဝတ္ကို ျဖည့္က်င့္လိုေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ဤအဂၤါ ၆ ပါးႏွင့္ ျပည့္စုံရ၏။ ေမတၱာသုံးမ်ဳိးထားပုံမွာ လြယ္မေယာင္ႏွင့္ ခက္လွေပသည္။

ထို ၆ မ်ဳိးတြင္ မိမိပိုင္ပစၥည္းဆိုသည္မွာ ပထမဆုံးခံ၍ ရေသာဆြမ္းပင္တည္း။ ထိုဆြမ္းမွစ၍ သီတင္းသုံးေဖာ္မ်ားႏွင့္ မခြဲျခားမကန္႔သတ္ဘဲ အမ်ားဆိုင္က့ဲသို႔ သေဘာထားျပီး သုံးေဆာင္ရသည္။ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ကိုသာ ေပးမည္။ ဘယ္ေလာက္ကိုသာ ေပးမည္ဆိုေသာ အကန္႔အသတ္မထားရ ဓမၼိယလဒၶ=တရားျဖင့္ အပ္စပ္ေသာပစၥည္းလည္း ျဖစ္ရမည္။ ဆြမ္းကိုခံယူကတည္းက သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ သုံးစြဲမည္ဟု ရည္မွတ္ထားရမည္။

ရဟန္းသည္ မိဘႏွင့္ဆရာ ဥပဇၩာယ္ စေသာသူတို႔အား ေပးေက်ြးေကာင္း၏။ အျပစ္မရွိ။ သို႔ေသာ္ ဤသာရဏီယဝတ္က်င့္လွ်င္ကား ဗလိေဗာဓတစ္ခုပင္ ျဖစ္၏။ မေပးရ။ အကယ္၍ေပးလိုက ကန္႔သတ္ေပးႏုိင္ေသာ သူမ်ဳိးကားရွိေသး၏။ ဥပမာ သူနာရဟန္း သူနာျပဳရဟန္း အာဂႏၲဳရဟန္း ခရီးသြားရဟန္း သပိတ္သကၤန္း မကိုင္တြယ္တတ္ေသးေသာ ရဟန္းသစ္မ်ားကိုမူ ေပးလိုလွ်င္ ေပးႏုိင္၏။

ယင္းသို႔ ေပးစရာရွိလွ်င္ေပး၍ က်န္ေသာဆြမ္းကို တိုက္တာရွိ အတူေနမေထရ္ၾကီးမွစ၍ ေနာက္ဆုံးမေထရ္မ်ားအဆုံးထိ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ပုဂၢိဳလ္လိုက္၍ ေပးလွဴရသည္။ အနည္းငယ္ အနည္းငယ္ စတိေပး ေပးလွဴျခင္းမဟုတ္။ ထိုသံဃာမ်ား အလိုရွိသေလာက္ လွဴရသည္။ မလုံေလာက္လွ်င္ ထပ္မံဆြမ္းခံျပီး ေရွးနည္းအတူ မေထရ္ၾကီးမွစ၍ ေကာင္းမြန္သမွ်ကို အကုန္ေပးလွဴရ၏။ အားလုံး သံဃာမ်ားအားေပးလွဴျပီး ၾကြင္းက်န္ေသာ ဆြမ္းကိုသာ မိမိစားရသည္။ (ဒုႆီလကိုမူ မေပးဘဲေနႏုိင္၏)။
-------------------------

က်င့္ရမည့္ကာလႏွင့္ ရေသာအက်ဳိး
------------------------------------

ဤသာရဏီယက်င့္ဝတ္ကို က်င့္ရသည္မွာ အသိဥာဏ္ရွိ၍ ယဥ္ေက်းေသာ ပရိတ္သတ္တြင္ က်င့္ရလွ်င္ ျပည့္ေျမာက္လြယ္၏။ ထိုပရိတ္သတ္မ်ဳိးကား အျခားတစ္ေနရာရာက ရထားလွ်င္ မယူေတာ့ေခ်။ မရရွိေသးေစကာမူ အတိုင္းအရွည္ပမာဏကိုသိျပီး အလွဴခံ၏။ အပိုအလို လက္မခံ ဤက်င့္ဝတ္ကား လိုအပ္လွ်င္ ထပ္၍ထပ္၍ပင္ ဆြမ္းခံလွည့္၍ ႐ရသမွ်ကို သံဃာအားေပးလွဴျပီး က်န္သည္ကိုသာ စားရေသာ အက်င့္ျဖစ္ရာ ၁၂ႏွစ္က်င့္လွ်င္ပင္ ထိုက်င့္ဝတ္ျပည့္စုံျပီးေျမာက္သည္ဟု ဆိုရ၏။ ထိုေအာက္ကား မေလ်ာ့ေစရ။

အကယ္၍ ၁၂ႏွစ္ျပည့္ခါနီးမွ ဆြမ္းသပိတ္ကို ဆြမ္းစားေက်ာင္း၌ ထား၍ ခရီးသြားစဥ္ သံဃာမ်ားက သာရဏီရက်င့္ေနသူ၏ သပိတ္မွန္းသိ၍ အားလုံးခြဲေဝ စားပစ္လိုက္ေသာ္လည္း ငါ့ဆြမ္းေတြကို အကုန္စားပစ္ၾကသည္ ခ်န္မွ မခ်န္ထားေလဟု စိတ္မကြက္ရ။ ေဒါမနႆမျဖစ္ရ။ ထိုစိတ္ျဖစ္လွ်င္ သာရဏီယက်င့္ဝတ္ ပ်က္သြားသည္။ တစ္ရက္တာမွ် ျပန္အစားက်င့္၍ မရ။ အစကစ၍ ၁၂ႏွစ္ျပန္က်င့္သုံးရသည္။

ငါ့သီတင္းသုံးေဖာ္မ်ားက ငါ့ကို မေျပာမဆို မပန္ၾကားဘဲေတာင္မွ ဘုဥ္းေပးခ်ီးေျမာက္ၾကေပတယ္။ ငါ ကံေကာင္းေလစြ ဟု ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ၁၂ႏွစ္တာတြင္ တစ္စုံတစ္ရာ စိတ္ကြက္ျခင္း မရွိရေအာင္ က်င့္ရေလသည္။ ထိုသုိ႔ ၁၂ႏွစ္တာပတ္လုံး ခ်ြတ္ယြင္းခ်က္မရွိ ျပည့္စုံျပီးေျမာက္ေအာင္ က်င့္ႏုိင္ပါလွ်င္ -

၁။ လူမ်ား ဣႆာမေစၧရမရွိ ခ်စ္ခင္ၾကည္ညဳိျခင္း။

၂။ နတ္မ်ား ခ်စ္ခင္ၾကည္ညဳိျခင္း

၃။ ပစၥည္းလာဘ္လာဘ ရလြယ္ျခင္း

၄။ သပိတ္တစ္လုံး၌ရွိေသာ ဆြမ္းမွ်ျဖင့္ ေပးလွဴ၍ မကုန္ျခင္း

၅။ ပစၥည္းခြဲေဝလွဴဒါန္းရာ (မဲခ်ရာလည္း ပါဝင္ႏုိင္၏)တြင္ အေကာင္းဆုံးကို ရျခင္း

၆။ တိုင္းျပည္ပ်က္ျခင္း ငတ္မြတ္ေဘးဆိုက္ျခင္းႏွင့္ၾကဳံလွ်င္ ကူညီျခင္းအက်ဳိးမ်ား မုခ်ရႏုိင္ေပသည္။

(မ-႒-၂-၂၉၃-၅ေကာသမၺိယသုတ္ႏွင့္ အံ႒- ၃-၉၂-ဒီ႒-၂-၁၄၄)

ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းေျမ႕ႏုိင္ၾကပါေစ။

Shared from Ko Latt (FB)
Photo Credit to: Original Uploader

http://buddhismworld.ning.com/profiles/blogs/6371237:BlogPost:465859