တစ္ခါတုန္းက ရဟန္းေျခာက္က်ိပ္ဟာ ၀ါကြၽတ္ျပီဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဆီကို
လာကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ အညတရ ရဟန္းငယ္ေလးတစ္ပါးလည္း
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အနားမွာ ရွိေနပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက ေရာက္လာတဲ့ တပည့္ရဟန္းေျခာက္က်ိပ္ကို ခ်စ္သားတုိ႔
အစစအရာရာ အဆင္ေျပခဲ့ၾကသလား လုိ႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။
ေရာက္လာတဲ့ရဟန္းေျခာက္က်ိပ္
ကမၼ႒ာန္းနည္း ယူသြားၾကတဲ့ ရဟန္းေတြပါ။ ဒီေတာ့ ရဟန္းေတြက
“အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္ဘုရား။အထူးသျဖင့္ မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးရဲ႕ ဆြမ္းေဘာဇဥ္ေတြကို မွီ၀ဲျပီး ဘုရားတပည့္ေတာ္တုိ႔ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရခဲ့ပါတယ္။ျပီးေတာ့ မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးဟာ ဘုရားတပည့္ေတာ္ေတြရဲ႕ စိတ္အၾကံကိုသိျပီး ဘုရားတပည့္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္သက္တဲ့ ဆြမ္းေဘာဇဥ္ေတြကို စီစဥ္ေပးပါတယ္ ဘုရား”လုိ႔ျပန္ေလွ်ာက္ျပပါတ
ရဟန္းေျခာက္ကိ်ပ္ ရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားသံၾကားေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားအနားမွာရွိေနတဲ
အညတရ ရဟန္းငယ္ေလးက အဲဒီမာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးဆီ ခ်က္ခ်င္း
သြားခ်င္စိတ္ေပါက္သြားပါတယ္
ဒါေၾကာင့္ အညတရ ရဟန္းငယ္ေလးဟာ ျမတ္စြာဘုရားဆီက ကမၼ႒ာန္းနည္းေတာင္းျပီး၊
မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးရွိတဲ့ ရြာကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးရဲ့ ရြာေက်ာင္းကို ေရာက္ေရာဆိုပါေတာ့။ေက်ာင္းေ
●ဖုန္ေတြတက္ေနတာကိုၾကည့္ျပီ
“အင္း …သန္႔့ရွင္းေရးလုပ္ဖုိ႔ လူတစ္ေယာက္လႊတ္ေပးရင္ ေကာင္းမွာပဲ” လုိ႔ စဥ္းစားလိုက္ပါတယ္။
မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးကလည္း ငါ့သားေတာ္တစ္ပါးေတာ့ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာျပီး၊
ဘာေတြမ်ားလိုအပ္ေနမလဲလုိ႔ အဘိညာဥ္နဲ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ လူတစ္ေယာက္လိုေနတာပဲဆိုျပီး
●ေနာက္ ရဟန္းငယ္က ဘာေတြထပ္ၾကံေနသလဲဆိုေတာ့ “အင္း … ေမာလိုက္တာ ေဖ်ာ္ရည္ပုိ႔ ေပးရင္ေကာင္းမွာပဲ”လုိ႔ၾကံလိုက္ျပန္ပါတယ္။ ၾကံတဲ့အတိုင္းပဲ
မယ္ေတာ္ၾကီးက ပို ့ေပးလိုက္ပါတယ္။
●ညအိပ္ယာ၀င္ခါနီးက်ေတာ့ ဘာထပ္ၾကံျပန္သလဲဆိုေတာ့
“အင္း ... မနက္ေရာက္ရင္ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ယာဂုေလးနဲ႔ လက္သုပ္ေလး ပုိ႔လိုက္ရင္ေကာင္းမွာပဲလုိ
ၾကံလိုက္ျပန္ပါတယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ မယ္ေတာ္ၾကီးက သားရဟန္းၾကံတဲ့
ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ယာဂုေလးနဲ႔ လက္သုပ္ကေလးပုိ႔ေပးလိုက္ပါတယ္။
●ေနာက္ မယ္ေတာ္ၾကီးကို ငါျမင္ခ်င္လိုက္တာ၊ ေန႔ဆြမ္းကို မယ္ေတာ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ ဆြမ္းလာပုိ႔ရင္
ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ၾကံျပန္တယ္။ ၾကံတဲ့အတိုင္းပဲ၊ေန႔ဆြမး္က်ေတာ့ မယ္ေတာ္ၾကီးက
ကိုယ္တိုင္ ဆြမ္းလာပုိ႔ပါတယ္။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ရဟန္းငယ္က မယ္ေတာ္ၾကီး သူတစ္ပါးရဲ့ စိတ္အၾကံကို သိေနလား လုိ႔ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မယ္ေတာ္ၾကီးက မေျဖပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ရဟန္းငယ္က ဇြတ္ေမးေနမွ ေျဖေပးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရဟန္းငယ္က ဘယ္လိုစဥ္းစားသလဲဆိုေတာ့
“အင္း...ငါက ပုထုဇဥ္၊ ပုထုဇဥ္ဆိုတာ မေကာင္းတာလည္း ၾကံမိမွာပဲ၊
ေကာင္းတာလည္း ၾကံမိမွာပဲ၊ေကာင္းတာၾကံမိရင္ ကိစၥမရွိဘူး။မေကာင္းတာၾကံမိရင္ေတာ့ သူခိုး ဥစၥာထုပ္နဲ႔မိသလိုျဖစ္လိမ့္မယ္၊ မျဖစ္ဘူး၊ ငါျမန္ျမန္ျပန္မွပဲ” ဆိုျပီး
“မယ္ေတာ္ၾကီး ဦးဇင္းျပန္ေတာ့မယ္” လုိ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
မယ္ေတာ္ၾကီးကလည္း
“အို …သားရဟန္းကလည္း အခုပဲ ေရာက္ရံုရွိေသးျပန္ေတာ့မလုိ႔လား၊ ဒီမွာေနပါဦး”
လုိ႔ တားေပမယ့္ ရဟန္းငယ္က သူ႔ အၾကံနဲ႔သူမုိ႔ ခ်က္ခ်င္း ျမတ္စြာဘုရားဆီျပန္ခဲ့ပါတယ္
■ျမတ္စြာဘုရားဆီေရာက္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပျပီး တပည့္ေတာ္ မေန၀ံ့လုိ႔ပါဘုရား လို ့ေလွ်ာက္ျပပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက
“အနာဂတာသဉာဏ္” နဲ႔ ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရဟန္းငယ္ဟာ
အဲဒီအရပ္ေဒသ၊ အဲ ဒီမာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးကို အမွီျပဳျပီး “ရဟႏၲာ” ျဖစ္မွာကို သြားျမင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ “ခ်စ္သား သင္ စိတ္တစ္ခုပဲ ေစာင့္ေရွာက္ပါ”လုိ႔ေျပာျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။
အညတရ ရဟန္းငယ္ေလး မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးရဲ့အရပ္ မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးရဲ့ ဆြမ္းေဘာဇဥ္ကို အမွီျပဳျပီး တရားအားထုတ္လုိက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ရဟႏၲာ” ျဖစ္သြားပါတယ္။
■“ရဟႏၲာ” ျဖစ္သြားျပီဆိုေတာ့ အတိတ္ဘ၀ေတြကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
မာတိကမယ္ေတာ္ၾကီးဟာ ရဟန္းငယ္နဲ႔ ဇနီးမယားအျဖစ္ ဘ၀ ၁၀၀ တိတိ ေတာ္စပ္ခဲ့ပါသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးဟာ
(၉၉) ဘ၀လံုး လင္ငယ္ထားျပီး၊
(၉၉)ဘ၀လံုးပဲ ရဟန္းငယ္ကို သတ္ခဲ့ပါသတဲ့။
(၁၀၀) ေျမာက္ဘ၀မွာေတာ့ ရဟန္းငယ္ေလးရဲ့
အသက္ကို သူ႔အသက္နဲ ့လဲျပီး ကယ္ခဲ့ပါသတဲ့။
ေဒသတစ္ခုကို အမွီျပဳျပီး အရဟတၱဖိုလ္ရသြားတဲ့ ရဟန္းငယ္ေလးကေတာ့ အတိတ္က ဘ၀တစ္ရာကို
ျပန္ဆင္ျခင္ရင္း သံေ၀ဂေတြျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
-【ဓမၼပဒ အဌကထာ၊ ပ – တြဲ၊ အညတရ ရဟန္းဝတၳဳ 】
ပဋိရူပေဒသ၀ါသ = ကုသိုလ္ပညာဥစၥာရဖို႔၊ သင့္ရာေဒသအျမဲေနပါတဲ့။
ေယဘုယ်အားျဖင့္လူသားတစ္ေယာက
ကိုယ္စီရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္က အဲဒီေဒသဆီကို
“ေရြးခ်ယ္တတ္ဖုိ႔ နဲ႔ ေရာက္ေအာင္သြားျဖစ္ဖို႔”ပါ။
သက္တမ္းနဲ႔တြက္ရင္ေတာ့ ပထမအရြယ္မွာ ပညာသင္ၾကားလို႔ အဆင္ေျပမယ့္အရပ္မွာ ေနရပါ့မယ္။
ဒုတိယအရြယ္မွာ စီးပြားရွာလို႔ အဆင္ေျပမယ့္အရပ္မွာ ေနရပါ့မယ္။ တတိယအရြယ္မွာ ကုသိုလ္ရွာလို႔
အဆင္ေျပမယ့္အရပ္မွာ ေနရပါ့မယ္။
ပထမအရြယ္မွာ စီးပြားရွာလို႔အဆင္ေျပမယ့္အရပ္မွာေနေနျပီး၊ဒုတိယအရြယ္
ပညာရွာလို႔အဆင္ေျပမယ့္အရပ္မ
လူ႔ဘ၀ကိုစတာ ပထမအရြယ္ကစတာဆိုေတာ့ အထူးသျဖင့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ပညာသင္ၾကားခြင့္
ရရာအရပ္ကို မျဖစ္မေန ေနျဖစ္ရပါမယ္။ ပထမအရြယ္မွာ ပဋိရူပေဒသ၀ါသအရပ္မွာ ရွိေနဖုိ႔၊
သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္။ လူငယ္က ေရြးခ်ယ္ခြင့္မသာရင္ လူၾကီးလုပ္သူက စီမံေပးရပါမယ္။
ေနာက္ ေနရာေဒသနဲ႔ပတ္သက္ျပီး နီတိဆရာေျပာထားတဲ့စကားေလးလည္း မွတ္သားစရာပါ။
နီတိဆရာက “အၾကင္အရပ္၌ ျမတ္ႏိုးသူမရွိ၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္ မရွိ၊
ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြမရွိ၊ ပညာရျခင္းမရွိ၊ ထိုအရပ္ကို ခြာေရွာင္ရမည္”တဲ့။
ပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တဲ့သ
ဒီလိုပါပဲ၊ ေအာင္ျမင္တဲ့စီးပြားေရးသမား
စီးပြားျဖစ္ထြန္းရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို မျဖစ္မေနသြားရပါ့မယ္။
ဒီအျပဳအမူဟာ အတၲဆန္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။မိမိဇာတိေက်းလက္ကို မခ်စ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။
မဂၤလာစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ျမတ္စြာဘုရားစကားနားေထာင္လုိက္တာပါပဲ။
■တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕စကားေတာ္က မျပတ္ေသးပါဘူး။ ပဋိရူပေဒသ၀ါသ မျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ဇာတိရပ္ရြာကိုစြန္႔ျပ
ပဋိရူပေဒသ၀ါသအရပ္ျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေပးရပါ့မယ္။ ပညာေရးမျပည့္စံုေသးတဲ့ ကိုယ့္ဇာတိကို
ပညာေရးျပည့္စံုေအာင္၊က်န္းမာေရးမျပည့္စံုေသးတဲ့ ကိုယ့္ဇာတိကို က်န္းမာေရးျပည့္စံုေအာင္၊
စီးပြားေရးမျပည့္စံုေသးတဲ့ ကိုယ့္ဇာတိကို စီးပြားေရးျပည့္စံုေအာင္၊ တရားဓမၼေတြျပည့္စံုေအာင္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ေပးရပါ့မယ္။
ပဋိရူပေဒသ၀ါသျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေပးလိုက္တာဟာ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ မဂၤလာႏွစ္ဆင့္ ျဖစ္ထြန္းသြားတာပါပဲ။
မဂၤလာႏွစ္ဆင့္ ျဖစ္ထြန္းသြားတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ဟာ ပစၥဳပၸန္ဘ၀အတြက္ မပူပန္ရသလို၊တမလြန္ဘ၀အတြက္လ
အသင့္ၾကိဳေစာင့္ေနမွာပါ။
ဒါက ေဒသ ကို ဦးတည္ျပီးေျပာေနရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အိပ္ပဲေနေန၊ ထိုင္ပဲေနေန၊
ရပ္ပဲေနေန၊ သြားပဲေနေန၊ စားပဲေနေန၊ ကားေစာင့္ပဲေနေန၊ ကားစီးပဲေနေန၊ ကားေမာင္းပဲေနေန၊ ေအာက္ထစ္ဆံုးအားျဖင့္ က်င္ၾကီးက်င္ငယ္စြန္႔ပဲေနေန
ကိုယ့္အတြက္ ကုသိုလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ တစ္ခုခုျဖစ္ေနဖို႔ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။
ဥပမာ ခုတင္ေပၚ လွဲေနတယ္ဆို၇င္ ေတာင္ေတြး၊ေျမာက္ေတြးေတြးေနမယ့္အစား ဂုဏ္ေတာ္ေလးပြား၊
(ဒါမွမဟုတ္)တရားေလးမွတ္ေနလိ
ဘာပဲေျပာေျပာ စကၠန္႔တိုင္း စကၠန္႔တိုင္း ဟာ ကိုယ့္အတြက္ “ကုသိုလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ”
တစ္ခုခုျဖစ္ေနဖို႔ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of Young Buddhist's Association 】
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
-【အရွင္ရာဇိႏၵ(ရေ၀ႏြယ္-အင္း
Posted by ►
www.facebook.com/
[မဂၤလာအေတြးမ်ား(၄)-ပဋိရူပေဒသ၀ါေသာစ၊ ဧတံမဂၤလမုတၱမံ။သင့္ေလ်ာ္ေသာအရပ္၌ေနရျခင္းသ
ျမတ္ေသာမဂၤလာမည္၏။
ကုသိုလ္ပညာဥစၥာရဖို႔၊သင့္ရာ
https://www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm/photos/a.322278357782183.93
No comments:
Post a Comment