က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းကို အက်ိဳးရွိေအာင္ ကုသိုလ္ျဖင့္ ဘ၀ေနနည္း။

လူတစ္ေယာ္ရဲ့ တန္ဖိုးကို ရာထူး၊ ဂုဏ္၊ ေငြေၾကးဥစၥာ၊ ပညာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမွဳ၊ အၿခံအရံ၊ ေတြနဲ ့
တိုင္းတာၾကသလိုသီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ ဆိုတဲ့ သိကၡာသံုးပါးနဲ ့လဲ တိုင္းတာၾကပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္
သူေတာ္စင္ အေပါင္းတို ့၏ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ နိဗၺာန္ဆီသို ့ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ ျဖင့္သာ ေရာက္ႏိုင္
ပါသည္။လူ ့ဘ၀ သက္တမ္းကို ယခုအခ်ိန္တြင္ ေယဘူယ် အားျဖင့္ ၇၅ ႏွစ္ သပ္မွတ္သည္ဆိုလွ်င္ အ
သက္ ၆၀ ရွိတဲ့သူဆိုလွ်င္ ၁၅ ႏွစ္ဘဲ ေနခြင့္ရေတာ့မွာပါ။ က်န္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ သိပ္တန္
ဖိုးရွိေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ သူတစ္ပါးေကာင္းတာမေကာင္းကို ေ၀ဖန္ေနရမဲ့ အခ်ိန္အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့
ပါဘူး။ ကိုယ္ေကာင္းေအာင္ဘဲ ေနရမဲ့ အခ်ိန္အရြယ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ဆိုလိုတာက သူတစ္ပါး ေကာင္းတာ မေကာင္းတာထက္၊ ေနရမဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ကိုယ္ေကာင္းေအာင္ ေန
ဖို ့အဓိကပါ။ ဘ၀အတြက္ အက်ိဳးရွိမဲ့ အျပစ္ကင္းတဲ့ ျပဳမွဴ၊ ေျပာဆို၊ ေနထိုင္၊ ႀကံစဥ္၊ စဥ္းစား၊ ေတြးေတာ၊
စားေသာက္၊ ရပါမယ္။သံေ၀ဂျဖစ္ဖြယ္ ဥဒယဘဒၵ ဇတ္ကို ေျပာရရင္=တစ္ခုေသာ ညတစ္ညမွာ ဥဒယဘ
ဒၵ မင္းသမီးဟာ ျပသာဒ္ထက္ တိုက္ခန္းမွာ ေနေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လုလင္ပ်ိဳတစ္ေယာက္ဟာ ေရႊ
ခြက္နဲ ့ ေရႊအျပည့္ထည့္ၿပီး ေရာက္လာၿပီး မင္းသမီးကိုလူပ်ိဳစကား စေျပာပါတယ္။ "ငါကနတ္သားတစ္
ေယာက္ပါ ၊ သင္က ငါ့ကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ပါလာတဲ့ ေရႊခြက္နဲ ့ ေရႊအျပည့္ေပးပါ့မယ္။" ဒီေတာ့ မင္းသမီး
က "သင္ဟာ နတ္သားမကလို ့ ဘာဘဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန ကြယ္လြန္သြားတဲ့ က်မခင္ပြန္းေဟာင္းမင္းသားမွ
တစ္ပါး ဘယ္သူ ့ကိုမွ မျမတ္ႏိုးဘူး။ သင္ျပန္ပါေတာ့" လို ့ ႏွင္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။
ဒုတိယ ညက်ေတာ့ လုလင္ပ်ိဳ နတ္သားက ေငြခြက္နဲ ့ ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းသမီးက
ခ်က္ခ်င္းဘဲ ျပန္လႊတ္ပါတယ္။ တတိယ ညက်ေတာ့ ေၾကးခြက္နဲ ့ ခ်စ္ေရးဆိုလာ ျပန္ပါတယ္။ ဒီမွာ
တင္ မင္းသမီးက စဥ္းစားၿပီး လုလင္ကိုျပန္ေမးၾကည့္ပါတယ္။ "အသင္ေယာက္်ား...ေယာက္်ားေတြ
ဟာ မိန္းမကို ခ်စ္ေရးဆိုရင္ ပစၥည္းဥစၥာကို တိုးျပီးတိုးၿပီးေပးၾကတယ္။ သင္က ဘာျဖစ္လို ့ တစ္ေန ့
ထက္တစ္ေန ့ ေလွ်ာ့ ေလွ်ာ့ေပးရတာလဲ။" လို ့ေမးပါတယ္။ဒီေတာ့ လုလင္ပ်ိဳကလည္း ျပန္ေျဖပါတယ္။
" မင္းသမီးရဲ ့ အသက္နဲ ့ ရုပ္ရည္အဆင္းက တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ အိုလာတာဘဲ။ ဒါ
ေၾကာင့္ ငါကပစၥည္းကို ေလွ်ာ့ ေလွ်ာ့ေပးတာပါ။ မင္းသမီးရယ္၊ တစ္ရက္တစ္ည ကုန္လြန္တာကိုထား
ပါဦး။ အသင့္ကို ငါၾကည့္ေနဆဲ မွာပဲ သင့္ရဲ ့ရုပ္ရည္ အဆင္းေတြက တစ္ျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ ့ အို အို လာေနၿပီ၊
တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့ ပ်ိဳ ပ်ိဳ လာတာမွ မဟုတ္တာ။" လို ့ရွင္းျပလိုက္ ပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ရက္ကုန္သြားတာနဲ ့ ေသဖို ့တစ္ရက္ နီး နီး သြားတာပါ။ ေသဖို ့တစ္ရက္ နီး
သြားတာနဲ ့ ကုသိုလ္ျပဳဖို ့ အခြင့္အေရး တစ္ရက္ေလွ်ာ့သြား တာပါ။ တစ္ရက္ကုန္သြားတာနဲ ့ အို အို
သြားတာပါ။ ဒီတရားသေဘာကို အေျခခံၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက "တစ္ရက္ကုန္ျပန္၊ ငါ့ရုပ္နာမ္၊ ေသ
ရန္တစ္ရက္ နီးလာၿပီ။" လို ့သတိေပးထား ၾကပါတယ္။ဒါကို အၿမဲတမ္း သတိရေနရင္ တစ္ေန ့တာ ကု
သိုလ္ျပဳဖို ့ကိုပဲ ႀကံစဥ္ အားထုတ္ေတာ့မွာပါ။ ဘယ္အသက္အရြယ္ပဲ ေရာက္ေနေရာက္ေန က်န္ရွိေနတဲ့
သက္တမ္းကို အက်ိဳးရွိေအာင္ ဘယ္လိုေနမွာလဲ။ ?
မျဖစ္ေသးတဲ့ အကုသိုလ္ေတြ မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး၊ ျဖစ္ၿပီးသား အကုသိုလ္ေတြ ခ်က္ခ်င္းရပ္ၿပီး ပယ္
ထုတ္ႏိုင္ရမယ္။ ကိုယ္ သတိအားေကာင္းရင္ သတိပဌာန္ နည္းနဲ ့အားထုတ္ပါ။ ကိုယ္ ၀ိရိယအားေကာင္
ရင္ သမပဌာန္ နည္းနဲ ့အားထုတ္ပါ။ သဒၶါအားေကာင္းရင္ အႏုႆတိနည္းနဲ ့ အားထုတ္ပါ။ သီလယူ၊ဂုဏ္ေ
တာ္ပြား၊ ေမတၱာပို ့၊ တာကအစ ကုသိုလ္ျဖစ္ေနတာပါဘဲ။ ဘုရားရွိခိုး၊ ဆြမ္းေတာ္ကပ္၊ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ေရခ်မ္း၊
ကပ္လွဴျခင္းေတြလဲ၊ ကုသိုလ္ရေနတာပါ။ အခ်ိန္ကိုအက်ိဳးေစျခင္းျဖင့္ ဘ၀သက္တမ္း တစ္ခုေအာင္ျမင္ႏိုင္
ေစလို ့ တိုက္တြန္းလိုက္လိုက္ရပါတယ္။ ။ ။
{၁၃၇၀-ခုႏွစ္ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၃ ရက္၊ ေမွာ္ဘီၿမိဳ့၌ အရွင္ေဆကိႏၵ ေဟာၾကားေသာ"ေနစဥ္အလုပ္-ေန ့
စဥ္လုပ္" /ရေ၀ႏြယ္(အင္း၀)၏"က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းကို ဘယ္လိုေနမွာလဲ" တို ့မွ ေကာက္ႏုတ္ ေရးသား
ပါသည္။}http://www.damanady.tk/ (ဓမၼနဒီ)တြင္လည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္။

http://www.mmcfamily.org/profiles/blog/show?id=3003595%3ABlogPost%3A2084861&xg