ဆရာဝန္ တစ္ခုခုလုပ္မိၿပီ ဆုိရင္ Warning ရမ္းကုေတြေၾကာင့္ေသရင္ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးေနၾကတယ္

Mieko က်န္းမာေရး ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း မန္းေနဂ်င္းဒါ႐ိုက္တာ ေဒါက္တာမိမိကိုႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း

► ဒီေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ပုဂၢလိက ေဆးဝါးကြၽမ္းက်င္သင္တန္းတို႔၊ သူနာ ျပဳအကူသင္တန္းတို႔ကို ဖြင့္တာမ်ားလာတယ္။ ဒီသင္တန္းေတြဟာ တရားဝင္ အသိအမွတ္ျပဳထားတာလား။

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီသင္တန္းေတြ ဟာ ပထမဆံုးဖြင့္ခဲ့ၾကတာက အန္တီက စဖြင့္တာေပါ့။ အန္တီတို႔ ဒီလုိသင္တန္း ေတြကို ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ကေနစၿပီး ပထမ ဆံုး ေဆးႏွင့္ ေဆးပစၥည္းကုန္သည္မ်ား ႏွင့္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားအသင္းကေန ဦးစီး ၿပီးမွ ဒီသင္ တန္းကေလးကို အန္တီတို႔ စၿပီးဖြင့္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျပင္ပပုဂၢလိ ကေတြက ဘာမွ မလုပ္ဘူး။ အန္တီ့အ ေနနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ လုပ္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္ဘူး။ အသင္းအဖြဲ႕အစည္းအေနနဲ႔ လုပ္တယ္။ ဘာေတြလုပ္လဲဆုိေတာ့ အသင္းရဲ႕ Member ေတြအတြက္ကို ေဆး ေရာင္းသူေတြအတြက္ကို Knowledge ေတြအတြက္ကို သီးသန္႔လုပ္ေပးတာ ေပါ့။ အဲဒါကို အန္တီတို႔ ေတာက္ ေလွ်ာက္ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ မႏွစ္ကအထိဖြင့္ ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ကို ၇ ႀကိမ္ ၈ ႀကိမ္ ေလာက္ကိုအေျခခံသင္တန္းႏွင့္ အဆင့္ ျမင့္သင္တန္းဆုိၿပီး ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကဆိုလည္း က်န္းမာေရးဝန္ႀကီး ဌာနကိုအန္တီတု႔ိခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္းၿပီး မွ ဖြင့္ခဲ့တာေပါ့ေနာ္။ ဖြင့္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ေနရာမွာ အန္တီက ပထမဆရာဝန္ လုပ္တာၿပီးေတာ့ ေဆးကုမၸဏီမွာလုပ္ခဲ့တယ္။ ေဆးဆုိင္စဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ေဆးဆိုင္မွာ မန္ေနဂ်ာအေနနဲ႔ လုပ္တယ္ေပါ့။ AA Pharmacy စဖြင့္တဲ့ အခ်ိန္တုန္း ကေပါ့။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အႀကီးဆံုးေပါ့။ အဲဒီမွာ အန္တီက စာသင္ေပးတယ္ေပါ့။ တခ်ဳိ႕ တတ္ထား တဲ့လူေတြကို ေခၚတယ္။ ဒါေပမဲ့ Knowledge ေတြကြဲေနတာေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွ ေခါင္းထဲမွာ ဘာတစ္ခုရွိလဲ ဆိုေတာ့ စပ္တြဲေတြေပါ့။ စပ္တြဲေတြကို ဒီလုိတြဲတာ သူတို႔ဟာ သူတို႔ နားလည္လုိ႔ တြဲေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုလူေျပာ ဒီလူေျပာနဲ႔ တြဲၾကတာ။ ဒီစပ္တြဲေတြရဲ႕ ေဘးထြက္ဆုိးက်ဳိးေတြက ဘာေတြရိွ တယ္။ သူတို႔ကို ဒီလုိမတြဲသင့္ဘူးဆုိတာ ကို သိေစခ်င္တာ။

ေနာက္တစ္ခုက ေဆးမွားေရာင္းၾကတာ။ လာဝယ္တဲ့ သူကလည္း နားမလည္ဘူး။ ေရာင္းတဲ့ လူကလည္း နားမလည္ဘူး။ အန္တီ စဖြင့္တဲ့အခါမွာ အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေပါ့။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ေဆးေရာင္းရင္းနဲ႔ ႀကီး ၾကပ္ေပးတယ္။ အၿမဲတမ္းလိုလုိ ျပႆ နာက တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ေပၚတာေပါ့။ အလြယ္ကူဆံုး ေဆးမွားေရာင္းၾကတာ ေတြ။ စပ္တြဲေတြတြဲတာ ဘယ္လုိမ်ဳိးရွိ တယ္ဆုိတာကို လုပ္ခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ အသင္းရဲ႕ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ပဲ အသင္းအတြက္ ကို အန္တီက လုပ္ေပးခဲ့တာေပါ့။ အန္တီတုိ႔ အဲဒီတုန္းကလည္း

လူႀကီး ေတြကိုေျပာတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအစာႏွင့္ ေဆးဝါးကြပ္ကဲေရးဦးစီးဌာနကလည္း အန္တီတို႔ကို Guide Line ေတြ ေပးတယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေဆးဆိုင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္သူမွ ဘာမွ မေပး ထားဘူး။ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြမွာဆိုရင္ ေဆးဆုိင္ဆိုတာ ေဆးဝါးကြၽမ္းက်င္ လက္မွတ္ရၿပီးမွ ဖြင့္ရတာေပါ့။ အန္တီ တို႔ဆီမွာက လြဲေနတာေပါ့။ လြဲေနတာက ေဆးဝါးကြၽမ္းက်င္ျဖစ္လာတဲ့သူ အားလံုး က ေဆးဆုိင္မွာရွိရမယ္ဆိုတာေတာ့ ရွိ တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သြားၾကည့္လုိက္ရင္ အကုန္ေရာင္းေနတဲ့လူေတြက မိ႐ိုး ဖလာ ေရာင္းေနလား။ သူတို႔ကိုဘယ္ သူသင္ေပးလဲ။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ေရာင္း ေနတာလားေပါ့။ သူတို႔ကို ဘယ္သူမွ စနစ္တက် မသင္ေပးဘူး။ အဲဒီအတြက္ အန္တီကစနစ္တက် ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ အန္တီက စၿပီးေဆးဝါးထားသိုနည္း၊ ေဆးဝါးကို ကိုင္တြယ္ေရာင္းခ်နည္း၊ ေဆးဝါးဆုိတာ Side effect ရွိတယ္။ ေခါင္းကိုက္တယ္။ ပါရာစီတေမာ ေသာက္ေပ်ာက္ဆိုၿပီး မ႐ိုးရွင္းဘူး။ ပါရာစီတေမာလုိဟာေတာင္ ေဘးထြက္ ဆုိးက်ဳိးေတြရွိပါတယ္။ A ေဆးနဲ႔ B ေဆးနဲ႔ရွိတယ္။ သူ႔ဟာသူတစ္ခုခ်င္းစီ ေတာ့ အက်ဳိးအာနိသင္ရွိတယ္။ ႏွစ္ခု ေပါင္းလုိက္ေတာ့ Side effcet ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေပါ့။ အန္တီတုိ႔မွာေတာ့ Lecture ၂ဝ ေလာက္ပါတယ္ေပါ့။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အန္တီေတာက္ေလွ်ာက္ သင္တန္းေတြေပးခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ ပုဂၢလိကေတြေပၚလာတယ္ ေပါ့။ အန္တီထင္တယ္။ ပုဂၢလိကေတြ ကလည္း အန္တီတို႔ဖြင့္ၿပီး ၃ႏွစ္ ေလာက္ေနမွ ဖြင့္တာေပါ့။ အဲဒီတုန္း ကတည္းက တရားဝင္ဖြင့္ခြင့္ရလားဆို ရင္ ဒီဟာေတြဟာ တရားဝင္ဖြင့္ခြင့္မရွိ ပါဘူး။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဒီသင္တန္း ေတြက ဘာနဲ႔ဖြင့္လဲဆိုရင္ ဒီသင္တန္း ေတြက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခု တင္ရမယ္ဆုိရင္ ကုမၸဏီလုိင္စင္လိုတယ္ ေပါ့။ သူတို႔ကမ်ားေသာအားျဖင့္ ကုမၸ ဏီလုိင္စင္ေပါ့။ စီးပြားကူးသန္းက ကုမၸ ဏီလုိင္စင္နဲ႔ေပါ့။ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုတင္ ၿပီး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကုမၸဏီလိုင္စင္တစ္ခု ကိုင္ထားတာေပါ့။ ေနာက္ ပညာေရး ဝန္ေဆာင္မႈက်ဴရွင္သေဘာအေနနဲ႔ လည္း ဖြင့္တယ္။ ေနာက္တစ္ခု ဘာ အေနနဲ႔ဖြင့္လဲဆိုေတာ့ နည္းပညာဝန္ ေဆာင္မႈအေနနဲ႔လည္း ဖြင့္တာေပါ့။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ေဆးဆုိင္နဲ႔တြဲရက္ဆုိၿပီး ဖြင့္တယ္။ ေဆးလည္းေရာင္းတယ္ ဒီလို မ်ဳိးဟာလည္းသင္တယ္ဆုိၿပီး ဖြင့္တာေပါ့။ အန္တီ့ကိုလည္း ေခၚတယ္။ အန္တီက ေတာ့ သူတို႔ဆီမွာေတာ့ လုိက္မသင္ဘူး။ အခ်ဳိ႕ဒီမွာလာတက္တယ္။ ဒီက Notes ေတြနဲ႔ဟိုမွာ ျပန္သင္တာလည္းရွိတာ ေပါ့။ က်န္းမာေရး ဌာနအေနနဲ႔ ဒါကို တရားဝင္ဖြင့္လားဆိုရင္ က်န္းမာေရး ဌာနအေနနဲ႔ မရွိဘူးေပါ့။ အရင္တုန္းက ေတာ့ အန္တီတို႔က အသင္းအဖြဲ႕နဲ႔လုပ္ တယ္ဆုိေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာနားထား တာေပါ့။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီေပါ့။ ဒါ မ်ဳိးဟာ အမွန္တကယ္ေတာ့ လုိအပ္ပါ တယ္၊ လမ္းၫႊန္မႈအေနနဲ႔ ေသေသ ခ်ာခ်ာ စနစ္တက်ေပးမယ္ဆုိရင္ သူတို႔ ေတြ အေနနဲ႔ေပးေနၾကတာ တစ္လြဲေတြ။ ပုဂၢလိကကို ဘယ္ေလာက္အရည္အ ခ်င္းနဲ႔သတ္မွတ္ၿပီး ဘယ္လုိေပးမယ္ဆုိ တာကေတာ့ နည္းနည္းခက္သြားတာ ေပါ့။ လူႀကီးေတြလည္း စီစဥ္ေနတာ ေပါ့။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ သင္တန္းေတြ မ်ားလာေတာ့ မဟုတ္တာေတြလည္း မ်ားလာေတာ့ေပါ့။

ဒါေတြက အမွန္ ဆိုရင္ေတာ့ တရားဝင္ဖြင့္ခြင့္ရထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြကို ကိုင္တြယ္ေတာ့မွာပါ။ ေဆးကုတယ္ဆုိတာကိုေပါ့။ အရင္က သင္တန္းႀကီးတစ္ခုဆုိ TV မွာေရာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြမွာေရာ အၿမဲေၾကညာေနတာ။ အခု မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ သူတို႔ သင္တန္းက ဆင္းလာတဲ့ လူေတြအမ်ား ႀကီးေပါ့။ ကိုယ္က စီးပြားျဖစ္လုပ္စား ေနတာမပါဘူး။ ကိုယ္က်ဳိးလည္း မပါ ဘူး။ အသင္းအဖြဲ႕အတြက္ လုပ္ေနတာ။ သူတို႔ဆီကလူေတြကို ေတြ႕ေနတာပဲ။ သိလည္းသိတာပဲ။ သူတို႔ဆီ က Notes ေတြကိုယူၾကည့္လုိက္ရင္ သိတာပဲ။ လြဲေနတာေတြကို။

► တရားဝင္တာ မဝင္တာထက္ အဲ ဒီသင္တန္းဆင္းေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္း ဟာ က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခုခု ဝန္ေဆာင္မႈေပးလို႔ရတဲ့အေျခ အေနရွိလား။

တကယ္သာလမ္းေၾကာင္းမွန္နဲ႔ သြားတယ္ဆုိရင္ ဝန္ေဆာင္မႈရွိပါတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း ကန္႔သတ္မႈေပ့ါ။ ဘာက ဘယ္လုိကန္႔သတ္မယ္ဆိုတာေပါ့။ အဲဒီလိုဆိုရင္ အက်ိဳးဆက္တစ္ခု ရွိ ပါတယ္။ ဘာ မွမသိတာထက္စာရင္တစ္ စံုတစ္ခုေတာ့သိသြားတာေပါ့။ ဒါေပၚ မွာလည္း အျမင္မ်ဳိးစံုရွိတာေပါ့။ မသိတဲ့ ဟာေလးတစ္ခုကို သိတာေပါ့။ တကယ္ ႀကိဳးစားတယ္။ သင္တဲ့ လူကလည္း နား လည္တဲ့ သူမ်ဳိးဆိုရင္ အဆင္ေျပႏုိင္ မယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ရမွမရတာ။ အ သိတစ္ခုေလးရွိသြားရင္ေတာ့ ပိုေကာင္း တာေပါ့။ ဥပမာထားပါေတာ့ ပါရာစီတ ေမာလြယ္တယ္။ ေရာင္းလုိ႔ရတယ္ ထား ပါေတာ့။ ေရာင္းရတယ္။ ပါရာစီတေမာ ေခါင္းကိုက္တယ္ ေသာက္ပါ။ မသက္သာဘူး။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မသက္သာဘူး။ ျပန္ေသာက္ မသက္သာဘူး။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေသာက္ရတယ္။ ဒါ ေပမဲ့ ပါရာစီတေမာမွာလည္း သူ႕ Limit နဲ႔ သူရွိတယ္။ ဒါက ပါရာစီတေမာကို ေျပာတာ။ တကယ္လုိ႔ ဗAntibiotic ၊ Antibiotic ဆိုတာ အန္တီတို႔ႏုိင္ငံမွာ လြယ္လင့္တကူ ေရာင္းေနတာ။ တကယ္ေတာ့ Antibiotic ကကန္႔သတ္ခ်က္နဲ႔ ေရာင္းရမယ့္ေဆး။ ဆရာဝန္ၫႊန္ၾကားခ်က္နဲ႔ ေရာင္းရမယ့္ေဆး။

ဒီလုိဟာမ်ဳိးေတြ လံုးဝ မေရာင္းသင့္ဘူး။ အန္တီက အန္တီ့သင္တန္းေတြမွာ အၿမဲေျပာတယ္။ ဒီလို Antibiotic ပဋိဇီဝေဆး ေျပာရရင္ အန္ပက္စလင္၊ အေမာက္စ္စလင္တို႔က ဒါက လူတိုင္းသိေနတဲ့ေဆး အဲဒီေဆး ေတြကို တစ္လံုး၊ တစ္ျပားဘယ္ေတာ့မွ ျဖတ္ မေရာင္းၾကပါနဲ႔။ မေသာက္ရင္ အရွင္းမေသာက္နဲ႔။ တစ္ျခမ္း၊ တစ္လံုးစာ၊ တစ္ခြက္စာ၊ တစ္ရက္စာ အစကတည္း က ဖဲ့မေရာင္းနဲ႔။ တြက္မေရာင္းနဲ႔။ သူတစ္ရက္စာ ေသာက္ေတာ့လည္း ဘာမွ အေၾကာင္းမထူးဘူးေပါ့။ ဒီမွာအဲဒီလို မဆင္မျခင္ေရာင္းတဲ့အတြက္ အန္တီတို႔ႏိုင္ငံက ဆင္းရဲတဲ့အတြက္ဒီ Antibiotic နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆးယဥ္ပါးတဲ့ပဋိဇီဝေဆးယဥ္ပါးတဲ့ ျပႆနာေတြ ဘာေတြကလည္းရွိ တယ္ေပါ့။ ဒါမ်ဳိးေတြ အေနႏွင့္က သိသင့္တဲ့ဟာေလးေတြ ေပါ့။ မေရာင္းနဲ႔။ ေသခ်ာရွင္းျပ။ ဘာလုိ႔ မလုိအပ္ဘဲနဲ႔ ဗညအငဘငသအငခ ႏွစ္မ်ဳိး ေလာက္ ထည့္ေရာင္းမွာ လည္းေပါ့။ အဲဒါေတြက အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္။ ဒီလုိမ်ဳိးနဲ႔ ဆင္းသြားတဲ့လူေလးေတြေပါ့။ တခ်ဳိ႕က ဘာမွကို မသင္ထားတာပါတာ ေပါ့။ ေျပာရရင္ေတာ့ အေပၚ ယံရွပ္ၿပီး သင္ထားတာေတြ႕တယ္။ အခ်ဳိ႕ဆုိရင္ သင္တန္းေၾကး ခုနစ္ေသာင္း တစ္သိန္း ယူထားၿပီးေတာ့ ကိုယ္ယူထားတာနဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ဝန္ေဆာင္ မႈကို ေပးရမွာ ေပါ့။ အဲဒါမ်ဳိးေတြထိ မေပးထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ လုပ္စားေနတဲ့ဟာမ်ဳိးေပါ့။ အဲဒါမ်ဳိးက အမ်ားစုျဖစ္သြားတာေပါ့။

► ဒီလိုသင္တန္းဆင္းထားတဲ့သူေတြဟာ ေဆးေရာင္းတဲ့ဆုိင္ေတြ ဖြင့္ခြင့္ရွိပါသလား။

ေဆးေရာင္းတဲ့ဆုိင္ကို ဖြင့္ခြင့္ရွိ လားဆိုတာ ေဆးေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို ေျပာတဲ့အခါမွာ ေဆးေရာင္းတဲ့ဆုိင္ကို ဖြင့္တဲ့အခါမွာ ကြၽမ္းက်င္လက္မွတ္ မ လုိဘူးေလ။ ေဆးဝါးကိုဖြင့္ မယ္ဆိုရင္ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ဘြဲ႕မရတဲ့လူ ေတြအမ်ားစု ဖြင့္ေနတာပါ။ ေမးရင္သူ႔ ေနရာေလးနဲ႔ဘာေစ်းဖြင့္မယ္ဆို ရတာ ပဲ။ ဘာကြၽမ္းက်င္ လက္မွတ္ ဘာတစ္ခု မွ ပါစရာမလုိဘူး။ အခု ေနာက္ပိုင္းမွ သာ ဘြဲ႕ရေတာင္းတာ။အရင္တုန္းက ဘယ္သူပဲဖြင့္ဖြင့္ ၿမိဳ႕နယ္က်န္းမာေရး ဌာနမွာ သြားၿပီးလိုင္စင္ေလွ်ာက္ လုိက္ ရင္ရတာပဲ။ ကြၽမ္းက်င္တဲ့ဟာ ဘာတစ္ခု မွ မလုိဘူး။ အမွန္ဆိုရင္ေတာ့ Pharmacist ရွိရမယ္။

ဆရာဝန္ရွိရမယ္ေပါ့ ေနာ္။ ေဆးဝါးကြၽမ္းက်င္သူဆုိတာက လည္း အမွန္ေျပာရရင္ ဆရာဝန္ ျဖစ္ဖို႔ လူက အမွတ္ကေလး တစ္မွတ္ေလာက္ နဲ႔လည္း အဲဒီကိုေရာက္ သြားတာ။ သူတို႔ က တစ္ႏွစ္ကို တစ္ရာ ေလာက္ဆင္း တယ္။ အမွန္က ဒါမ်ဳိးလူ ေတြရွိရမယ္။ ေဆးကုမၸဏီမွာလည္း ဒါမ်ိဳးေတြ ရွိရမယ္။ ေဆးဆိုင္တုိင္းမွာ ေဆးဝါး ကြၽမ္းက်င္သူရွိရမယ္လုိ႔ ကန္႔သတ္ လုိက္ရင္ နဂိုမိ႐ိုးဖလာ ေရာင္းေနတဲ့သူ ေတြ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။

► လက္ရွိမွာ ေဆးဆုိင္ဖြင့္ဖို႔ ဘယ္လုိပံုစံမ်ဳိး သတ္မွတ္ခ်က္ေတြရွိပါသလဲ။

ေဆးဆိုင္ဖြင့္ဖုိ႔က လက္လီ၊ လက္ ကားဆိုၿပီးရွိတယ္ေလ။ လုိင္စင္ေၾကး သတ္မွတ္ထားတယ္။ တစ္ေသာင္းလား တစ္ေထာင္လားေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒါ သတ္မွတ္ထား တယ္။ ေနရာရွိရမယ္။ ေဆးဝါးထားသိုတဲ့ေနရာေလးဘာေလး လာၾကည့္သြားမယ္။ က်န္တဲ့ဟာက ေတာ့ အခုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကေတာ့ ဘြဲရလုိ႔ဘာလုိ႔ ဆုိေပမယ့္ ဘြဲ႕ရ လုိ႔ ကန္႔သတ္ထားတာမရွိဘူး။ ပညာ အရည္အခ်င္းက ကန္႔သတ္ထားတာ မရွိဘူး။

►အခုဆို အစိုးရက က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးႏိုင္တာ အားနည္း တဲ့ေဒသအခ်ဳိ႕မွာအဲဒီသင္တန္းဆင္း ေတြဟာ အပ္ပုန္းလုိ႔ေခၚတဲ့ တရားမဝင္ ေဆးကုသမႈေတြကိုပါ
လုပ္ေနတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ အပ္ပုန္းေတြေၾကာင့္ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ အႏၲရာယ္ေတြကို ေျပာျပေပးပါ။

အပ္ပုန္းက ဒီသင္တန္းကဆင္း သြားတဲ့လူေတြက အပ္ပုန္းလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အပ္ပုန္းေတြကလည္း အခ်ိန္ ကုန္ခံၿပီးေတာ့ ဒီမွာ သင္တန္းလာတက္ မွာမဟုတ္ဘူး။ နယ္တစ္နယ္မွာဆုိရင္ အန္တီ့သူငယ္ခ်င္းဆရာဝန္က ေဆးခန္း ဖြင့္ဖို႔သြားလုိက္တာမွာ အပ္ပုန္းလည္း ေခၚတယ္။ ရမ္းကုလည္း ေခၚတယ္။ လက္သည္လည္း ရွိတယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြ ဖြင့္ထားတဲ့ဟာေတြ အဲဒီလုိ ကုေနတာ။ အေယာက္ ၂ဝ ေလာက္ ရွိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာဝန္ျဖစ္တဲ့သူ ျပန္ေျပးလာ ရတယ္။ ဒီဟာကိုဖြင့္ၿပီးမွ ဒီလက္မွတ္ ကိုကိုင္ၿပီး ရမ္းကုလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရမ္းကုက နဂိုကတည္းကလုပ္တာ။ ရမ္း ကုလုပ္တဲ့လူေတြကလည္း ဒီသင္တန္း ေတာ့ လာမတက္ဘူး။ ရမ္းကုနဲ႔ဒီသင္ တန္းနဲ႔ ဘာမွေတာ့ မဆုိင္ဘူး။ သူ႔ဟာသူ ဖြင့္လုိ႔သာ ေနာက္ဘိတ္ဆံုး သူ႔ဟာသူ လုပ္ရင္းနဲ႔ ရမ္းကုျဖစ္ရင္ျဖစ္သြားမယ္။ ဆိုလိုတာက ရမ္းကုက နဂိုကတည္းက ရွိေနတယ္။ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ နယ္သြားကုတာ ရမ္းကု ၂ဝ ရွိေနလို႔ ျပန္လာခဲ့ရသလုိေပါ့။ ရမ္းကု လုပ္စား ေနတဲ့ နာမည္ရွိတဲ့ရမ္းကုက ဒီသင္တန္း ေတြမွာ လာမတက္ဘူး။ အန္တီတို႔ က်န္းမာေရး ဝန္ေဆာင္ေပးႏိုင္တဲ့ System ကလည္း ဟိုး အစြန္းထိ မေရာက္ဘူး။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာပဲ အားလံုးက ေနေနၾကတာမ်ားတယ္။ ရွိတဲ့ေနရာ နယ္ေတြကို ဘယ္သူမွ မသြား ၾကဘူး ေပါ့။ ဆရာမေတာင္ မရွိတဲ့ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။

ရမ္းကုက ေဆးပါထိုး တာ။ ေဆးထုိးတာက အန္တီတို႔ဆီမွာ နဂိုကတည္းက Law ေတြ ရွိၿပီးသားေပါ့။ နဂိုကရွိထားတဲ့ Law ေတြမွာ သူနာျပဳ ဆရာမက ဆရာဝန္ရွိတဲ့ ေဆး႐ံုေတြမွာ သူ႔လူနာကို ေဆးထိုးေပးလို႔ရတယ္။ သူ႔ဘာသာသူ အရပ္ထဲမွာ ေဆးခန္း ဖြင့္ၿပီး ေဆးထုိးလုိ႔ မရဘူး။ သူလည္း လုိက္ထိုးလုိ႔မရဘူး။ လုိက္ထုိးတယ္ ဆိုရင္ သူထုိးလုိ႔ျဖစ္ရင္ အပ္ပုန္းနဲ႔ မျခားဘူး။ အန္တီတို႔သင္တန္းမွာေတာ့ မသင္ပါဘူး။ အခ်ဳိ႕ ေဆးဝါးသင္တန္း ေတြမွာေဆးဝါးကြၽမ္းက်င္ေရာ၊ သူနာျပဳ အကူေတြေရာ သင္တာရွိတယ္။ အဲဒီလုိ သင္တန္းမ်ဳိးမွာ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ေဆးထုိးခံၿပီး သင္ၾကတဲ့ သင္တန္းေတြ ရွိတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးကိုေတာ့ အန္တီတို႔ လံုးဝ ခြင့္မျပဳဘူး။ အန္တီတို႔ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ကို သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္း စစ္ေပါ့။

ဘာဘာမလုပ္ရဘူး။ သင္တန္းဆရာ အရည္အခ်င္းေတြကို စစ္ေပါ့။ ေဆးထိုး တဲ့သင္တန္းေပးေနတဲ့ သင္တန္းလည္း ရွိတယ္။ စပ္တြဲေပးတဲ့ သင္တန္းေပးတဲ့ သင္ တန္းေတြလည္း ရွိတယ္။ မရွိဘူး မေျပာဘူး။ အဲဒါေတြက်ေတာ့ တစ္လြဲ ေတြ ျဖစ္သြားမွာ စိုးတယ္ေပါ့။

► အပ္ပုန္းေတြက ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ားေနလဲ။

အန္တီထင္တယ္။ ဆရာဝန္ေတြ အေရအတြက္ထက္ေတာင္မ်ားေနဦးမယ္။ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ဆမအသစ္ထပ္ ေပးမွာ ၂ဝဝဝ နီးပါးရွိေသးတယ္။ ၂ဝဝဝ ေလာက္ထပ္ေပးမယ္ ဆိုေတာ့ ဆရာဝန္အေရအတြက္ ၃၈ဝဝဝ ဝန္း က်င္ရွိလိမ့္မယ္။ ၃၈ဝဝဝ ေသာ ဆရာ ဝန္အေရအတြက္ထက္ မ်ားပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဆမ(၁)တို႔ဆိုတဲ့ လူေတြက ေသကုန္ၿပီေလ။ တခ်ဳိ႕လည္း ႏုိင္ငံျခားမွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့လူေတြရွိမယ္ ဆုိ ေတာ့ ဒီမွာ ၂ဝဝဝဝ ေလာက္ေတာ့ ရွိ မယ္ေပါ့။ အဲဒီထက္ ၃-၄ ဆမ်ားမယ္။ ဆမကေပးတဲ့အတုိင္း စီမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ ၃၈ဝဝဝ ရွိတယ္။

► အပ္ပုန္းေတြ ပေပ်ာက္ေရးအတြက္ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ လုိမလဲ။

လူေတြရဲ႕အသိဥာဏ္ကို ကိုယ္ သိ ရမွာေပါ့။ လူထုကိုနားလည္ေအာင္ေပါ့။ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈမွာလည္း ေရးေတာ့ ေရးထားတာေပါ့။ အရင္တုန္း ကလည္း ေတာနဲ႔ၿမိဳ႕ရဲ႕က်န္းမာေရး ကြာဟခ်က္ကို က်ဥ္းေျမာင္းႏုိင္သမွ် က်ဥ္းေအာင္လုပ္ေပးမယ္ဆုိေပမယ့္ အခုကလည္း ကြာဟေနတာပဲေပါ့။ တကယ္လုိ႔မ်ား က်န္းမာေရးေစာင့္ ေရွာက္မႈေပးႏုိင္တဲ့ နားလည္တဲ့ က်န္း မာေရးဝန္ထမ္းေတြဟာ ေနရာတိုင္းမွာ အခ်ိန္ျပည့္ရွိမယ္ဆိုတဲ့ စီမံကိန္း၊ ဒီလုိ စီမံကိန္းေတြက ရွိပါတယ္။ သူနာျပဳ ဆရာမေတြ တစ္ရြာတစ္ေယာက္ ထား မယ္ဆိုတဲ့ဟာမ်ဳိးရွိပါတယ္။ ႀကိဳးစားၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနၾကတာပဲေပါ့။ အရင္ေခတ္ေတြတုန္းကဆိုရင္ ေက်း လက္ ဆရာဝန္ေပါ့။ ဒါမ်ဳိးစီမံကိန္းေတြ ကလည္း အရင္က ရွိခဲ့ၾကတာပဲေပါ့။ ရွိေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့ System ေတြက ပ်က္သြားတာလည္း ရွိတာေပါ့။ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္တဲ့ System လည္း ပိုေကာင္းလာမယ္ဆိုရင္ေပါ့။ေကာင္းတယ္ဆုိတာကလည္း လူ ေတြခ်ည္း ေကာင္းလို႔မရဘူး။ အဓိကလိုအပ္ခ်က္ က Budget ေပ့ါ။ Budget လည္းေကာင္းမယ္ဆိုရင္ ေက်းလက္ ေတြမွာ ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ ေက်းလက္ က်န္းမာေရးဌာနေတြကို သားသားနား နား ဖြင့္ထားမယ္ဆိုရင္ ရမ္းကုလည္း ဘယ္ခံႏိုင္မွာလဲ။

► အဲဒီလုိျဖစ္လာဖို႔ အခ်ိန္ဘယ္ ေလာက္ယူရမလဲ။

အဲဒါကေတာ့ နံပါတ္ ၁ က လူ ေတြရဲ႕အသိဥာဏ္ပါ။ ေတာ္ေတာ္ ဆင္းရဲပါတယ္။ အန္တီတို႔ႏိုင္ငံက ၿမိဳ႕ေပၚ ေနၿပီးက်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး Knowledge က သုညပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေနၿပီး ပညာတတ္တာ မတတ္တာနဲ႔ မဆုိင္ဘူး။ က်န္းမာေရးနဲ႔ဗဟုသုတ အတြက္ထား။ သူ႔ဟာသူ ေဘာလံုးဂ်ာနယ္ ဝယ္ဖတ္ခ်င္ဖတ္မွာ။ လူေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္လည္းလုိတယ္။ ပိုက္ဆံလည္းလို အပ္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုရွိတာက ရမ္းကုေတြကို ဥပေဒလမ္းေၾကာင္းအရလည္း လိုတာေပါ့။ တရားဥပေဒအရ အေရး ယူခံရမယ္ဆုိတာ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထူး ဆန္းတာက ဆရာဝန္တစ္ခုခုလုပ္မိၿပီဆုိရင္ warning ၊ ရမ္းကုေတြေၾကာင့္ ေသရင္ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးေနၾကတယ္။ ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာမွာ ရမ္းကုရွိတယ္ ဆုိရင္ သိေနၾကတာပဲ။ လူေတြက သူတို႔ ကိုေခၚၿပီး ဒီလုိလုပ္ရင္ အေရးယူခံရမယ္ ဆိုၿပီး ပညာေပးရင္ ရတာပဲ။ အခ်ိန္က ေတာ့ အန္တီသိတဲ့ အခ်ိန္ကဆို အန္တီ ဆရာဝန္မျဖစ္ခင္ အႏွစ္ ၃ဝ က ရွိေန တာ။ ေနာင္လည္းရွိအံုးမွာပဲ ဒီလိုမ်ဳိး ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ကေတာ့ ေျပာရခက္တယ္။

► ႏုိင္ငံတကာမွာဆရာဝန္လက္မွတ္ပါမွ ေဆးဝယ္လုိ႔ရတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ဒီမွာသာ ေဆးကိုဘယ္သူမဆို အလြယ္ တကူဝယ္လုိ႔ရေနတာ အပ္ပုန္းမ်ားလာ ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္း အခ်က္တစ္ခုလားရွင္။

ႏုိင္ငံတကာတင္ မဟုတ္ဘူး။ အန္တီတို႔ႏုိင္ငံမွာ အန္တီတုိ႔ဆရာဝန္ ျဖစ္စတုန္းက ဆရာဝန္လက္မွတ္နဲ႔ပဲ ေဆးဝယ္ရတာ။ ဒီလုိလည္း ေဆးဆုိင္ ေတြ မႈိလုိေပါက္မေနဘူး။ အသိအမွတ္ ျပဳထားတဲ့ ဆုိင္ေတြကပဲေရာင္းရတာ။ ဆရာဝန္ေဆးလက္မွတ္နဲ႔ပဲ ဝယ္ရတာ။ အဲဒီေလာက္တုန္းက ေရာင္းရၿပီးေတာ့ ေဆးလက္မွတ္နဲ႔ေဆးဝယ္ျခင္းဟာ ၉ဝ
ေနာက္ပိုင္းေလာက္မွာ ေပ်ာက္သြားၿပီး ေတာ့ အခုဆို ေနရာရွိတယ္ဆို ကိုယ့္ ေနရာနဲ႔ကိုယ္ရွိတယ္ဆိုရင္ ဖြင့္ၾက တယ္။ ၉ဝ ေနာက္ပိုင္း မွာ ေဆးကုမၸဏီ ေတြလည္း အမ်ားႀကီးျဖစ္ သြားၿပီးေတာ့ လုိ၏မလုိ၏ ေဆးေတြအမ်ားႀကီးဝင္လာ တယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေဆး လက္မွတ္နဲ႔ ေရာင္းဖို႔ဆုိတာက ဒါေတြကို ျပန္ထိန္း ခ်ဳပ္ဖို႔ကို လူႀကီးေတြလည္းစီစဥ္ေနၾက တယ္။ ေဆးလက္မွတ္ေတြေရးဖို႔က ဆရာဝန္ႀကီးေတြမွာ တာဝန္ရွိတာေပါ့။ ဆရာဝန္ႀကီးေတြမွာေရာ ေရးဖို႔အခ်ိန္ ရွိပါ့မ လား။ ေဆးဆုိင္ေတြ ကို ကန္႔သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လုိက္မယ္ဆိုရင္ အရင္ဆံုး ဒုကၡေရာက္မွာ မရွိဆင္းရဲသားေတြပဲ။ ဒီလူေတြ ဆရာဝန္ျပၾကဆုိလည္း သူတို႔ မွာပိုက္ဆံမွမရွိၾကတာ။

► ေဆးကို လူတုိင္းအလြယ္တကူ ဝယ္လုိ႔ရေနတာကေရာ အပ္ပုန္းမ်ား လာျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါသလား။
ေဆးကေတာ့ ဝယ္တာက အကုန္ လံုးဝယ္လုိ႔ရေနတာပဲ။ အဲဒါနဲ႔ေတာ့ မဆုိင္ဘူး။ ေဆးဝယ္လုိ႔ရတာနဲ႔ အပ္ပုန္းမ်ားလာတာနဲ႔ကေတာ့ အခ်ဳိးမက်ဘုူး။

► ေဆးကို အလြယ္တကူ ဝယ္လုိ႔ရ ေနတာကေရာ လူထုက်န္းမာေရးကို ဘယ္လုိသက္ေရာက္မႈရွိလဲ။

သူ႔ဟာနဲ႔သူ တည့္ေနၾကလို႔ ျပႆ နာျဖစ္လည္း ၿငိမ္ေနၾကတာေပါ့။ ရွင္း ရွင္းေျပာရရင္ ေခါင္းကိုက္တဲ့လူက ဆရာဝန္ဆီမလာဘူး။ ေခါင္းကိုက္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းက အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ေလ။ သူ႔ဟာနဲ႔သူေျဖရွင္းလုိက္တာပဲ။ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ သြားေနတာေပါ့။ ဒီဟာႀကီးကုိ ငါတို႔ကိုင္မယ္။ ေဆးဆုိင္ ေတြ အကုန္ပိတ္ဆိုေတာ့လည္း ဘာျဖစ္ သြားမလဲ။ ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ အားကိုး ရတဲ့ေဆးဆိုင္ဆိုလည္း အားကိုးေနရ တာပဲ။ အခ်ဳိ႕ ေဆးဆုိင္ေတြကလည္း အရမ္းႀကိဳးစားၾကတာပဲ။ဘယ္ေနရာကို လႊတ္ေတာ့ဆုိၿပီး ေျပာတာလည္းရွိ ၾကတာပဲ။ သူ႔ ဟာနဲ႔သူေတာ့ အသံုးက် ေနတာရွိတယ္။ ဆရာဝန္က ဆရာဝန္ က႑နဲ႔ သြားလိမ့္မယ္။ ေဆးေရာင္းသူ ေတြနဲ႔ knowledge ေပါ့။ သူတို႔က လည္း အေျခခံ က်န္းမာေရးေစာင့္ ေရွာက္မႈကို ေပးေနတဲ့လူလုိ႔ ေျပာလုိ႔ ရတာေပါ့။ သူတို႔ကိုလည္း မွန္မွန္ကန္ ကန္ေပါ့။ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေအာင္ တည့္ေပးမယ္ဆိုရင္ တုိင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိးရွိမွာပါ။

► က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာနက သတ္ မွတ္ခ်က္အရဆုိရင္ က်န္းမာေရး ဝန္ ထမ္းဘယ္လုိအဆင့္မ်ဳိးသာ ေဆးထုိးအပ္ကိုင္ၿပီး ကုသလုိ႔ရပါသလဲ။
ဆရာဝန္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ ကိုင္ လုိ႔မရဘူး။ ဆရာမက ေဆး႐ံုမွာကိုင္လုိ႔ ရတယ္။ သူ႔ဟာသူအိမ္မွာ ထိုးလုိ႔မရ ဘူး။ ဆရာဝန္ပဲ။ ဒါေတာင္ ဆမ ရတဲ့ ဆရာဝန္မွ။ ဆမသိမ္းထားတဲ့ လူဆိုရင္ အပ္ပုန္းျဖစ္ေရာ။ ဆမသက္တမ္းရွိတဲ့ ဆရာဝန္ပဲ အပ္ကိုင္လုိ႔ရတယ္။ ဆမ သက္တမ္းက ၃ ႏွစ္၊ ၃ ႏွစ္ျပည့္ရင္ သက္တမ္းတုိးလုိ႔ရတယ္။

► ဒီေန႔ ေက်းလက္ေဒသ လူထုက်န္းမာေရးအေပၚ အစိုးရရဲ႕ဝန္ေဆာင္မႈဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ အားနည္းေနေသးလဲ။

လုိတာက ေတာ္ေတာ္ေလးလုိပါတယ္။ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါ လုိပါတယ္။ ေတာဆိုေတာ့ ပိုလိုတာေပါ့။ Upgrated Knowledge ရွိရမယ္။ ေဆး႐ံုႀကီးေတြ ေဆာက္ေနတာ အားေပးပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားက ေဆး႐ံုႀကီးေတြလည္း ဝင္လာေနတယ္။ ႏုိင္ငံျခားထြက္ၿပီးကုတဲ့ လူေတြလည္းအမ်ားႀကီးပဲ။ ကုေနၾက တာပဲ။ ေဆးပစၥည္းအစံုနဲ႔။ ပုဂၢလိက ကလည္း ပုဂၢလိကရွိသင့္တယ္ေလ။ က်န္တဲ့ဟာက အကုန္လံုးကေအာက္ကို ဆင္းရမယ္ေလ။ ဝန္ေဆာင္မႈအျပည့္ က်က်နနေပးသင့္တာေပါ့။အန္တီ့ဘာ သာဆိုရင္ေတာ့ ၁ဝဝ ရာခိုင္ႏႈန္း ထပ္ ျဖည့္ေပးမယ္။ ကြၽမ္းက်င္ က်န္းမာေရး ဝန္ထမ္းလည္းလုိတာပဲ။ အေဆာက္အ အံုလည္းလုိ တာပဲ။ ေငြလည္းလို တာပဲ။ ေဆးပစၥည္းေတြ လည္းလိုအပ္တာပဲ။ ေျပာရရင္ေတာ့လိုအပ္ခ်က္ေတြ အမ်ား ႀကီးပဲေပါ့။

ျမ တ္ စု ၿငိ မ္ း ေ တြ႔ ဆံု ေ မ း ျမ န္ း သ ည္

popularmyanmar
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=435262486571588&set=a.351047714993066.7