ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)“အလွဆင္သူ”ဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ မိမိစိတ္မွာလႊတ္ခနဲသတိရလိုက္တာကေတာ့ ဆရာၾကီးေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ “သင္ေသသြားေသာ္”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာမြန္ကိုပါပဲ။
ဆရာၾကီးရဲ႕ကဗ်ာအစဆံုးပိုဒ္မွာ “ေၾသာ္.. လူ႔ျပည္ေလာက၊ လူ႔ဘဝကား၊ အိုရ,နာရ,ေသရဦးမည္” ဆိုတာအထိ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ဘဝကိုျငီးေငြ႔တဲ့ နိဗၺိႏၵသံလိုလို၊ သင္ခန္းစာယူတဲ့ သံေဝဂသံလိုလိုထင္လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့....
အဲဒီေနာက္မွ တဆက္တည္းျပထားတဲ့ “မွန္ေပသည္တည္း”ဆိုတာအထိဖတ္ျပီးလို႔ တျဖည္းျဖည္း ခံစားၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဆရာၾကီးကဘဝကို ျငီးေငြ႔ေနတာလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ညည္းညည္းညဴညဴနဲ႔ သံေဝဂပြားျပ
ေနတာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။
ဆရာၾကီးရဲ႕ ဒီစာပိုဒ္ကိုဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘဝကိုအျမင္ရွင္းသူ၊ ဘဝမွာအျပစ္ကင္းသူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား ကိုအထင္းသားေတြ႔ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အမ်ားတကာညည္းညဴထိတ္လန္႔စရာလို႔ထင္ရတဲ့ အို,နာ,ေသေရးကိုဆရာၾကီးက ဘဝရဲ႕ေမာင္ႏွင္အားေလာင္စာဆီမ်ားအျဖစ္ အသုံးခ်ေနတာ၊ အသံုးခ်ေစတာျဖစ္တယ္ဆိုတာအထပ္ထပ္အခါခါ ဖတ္ၾကည့္ရင္ ထင္းထင္းၾကီးေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဆရာၾကီးရဲ႕ ကဗ်ာေတြကိုဖတ္ရတာဟာမိုနက္(Monet)ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြကို ၾကည့္ရသလိုပဲတျဖည္းျဖည္းစူးစူးစိုက္စိုက္နဲ႔ စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေလေလအဓိပၸာယ္ေတြကေလး နက္ၾကည္လင္ျပီးပီျပင္ပံုေပၚလာေလေလ ျဖစ္ေနပါတယ္။
အခုလည္းၾကည့္ေလ။ ဆရာၾကီးေျပာလိုက္တာက “အိုရ,နာရ,ေသရဦးမည္ မွန္ေပသည္တည္း” တဲ့။ “အိုရ,နာရ,ေသရမွာမွန္တယ္ေလ၊ အဲဒါဘာျဖစ္လဲ”လို႔ ယထာဘူတဉာဏ္နဲ႔ လူ႔ဘဝကိုေအးေအးေဆးေဆး ေလးေျပာေန တယ္ဆိုတာကိုလည္းခန္႔မွန္းလို႔ ရပါလိမ့္မယ္။
ဒီေနရာမွာပရိနိဗၺာန္ျပဳဖို႔ သံုးလအလိုေလာက္မွာဘုရားရွင္ကအရွင္အာနႏၵာမေထရ္ကိုမိန္႔ၾကားခဲ့တဲ့ “အနစ ၦရိယံေခါ ပေနတံအာနႏၵ ယံမႏုႆဘူေတာကာလံကေရယ် = အာနႏၵာရလူရယ္လို႔ ျဖစ္လာျပီးရင္ ေသၾကရတယ္ဆိုတာဘာမွ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး”ဆိုတဲ့ စကားေတာ္ကိုလည္း ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိစရာပါ။
ေသတာအဆန္းမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာထားေလေတာ့ “ဒါကဘာကဆန္းသလဲ” ဆိုတာဆက္ျပီးစဥ္းစားဖို႔လိုတာေပါ့။ အေျဖကေတာ့ လြယ္လြယ္ကေလးပါ။ “ေသတာဟာအဆန္းမဟုတ္ဘူးဆိုမွေတာ့ ေနတာကသာဆန္းတယ္”လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ေနတာဟာဘယ္လိုဆန္းသလဲဆိုတာကိုဆရာၾကီးကေနရာေစ့ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ အေသအခ်ာ ရွင္းျပထားပါတယ္။ ၾကည့္ေလ -
“သို႔တျပီးကား၊ သင္ေသသြားေသာ္၊ သင္ဖြားရာေျမ၊ သင္တို႔ေျမသည္၊ အေျခတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏”တဲ့။
ေသမ်ဳိးေတြျဖစ္လို႔ ေသရမွာမွန္ေသာ္လည္းမေသခင္အတြင္းမွာေနခ်ိန္ဆိုတာလူတိုင္းမွာရွိၾကတာပဲ။
ေနခ်ိန္မွာအမွတ္တမဲ့ ေနၾကသူေတြအတြက္ေတာ့ ေသခ်ိန္ေရာက္ျပီးတဲ့အခါမွာလည္းဘာမွ် အမွတ္တရက်န္ရစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ရေတာင့္ရခဲလူ႔ဘဝၾကီးကိုရရွိထားတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေသရြာထဲ မွာမေသရာမွတ္တိုင္ေတြ စိုက္ထူႏိုင္စြမ္းရွိၾကပါတယ္။ အဲဒါကိုဆရာၾကီးကအေလးအနက္ သတိေပးထားတာပါ။ “သင္ဖြားျမင္ရာသင့္ရပ္သင့္ရြာ၊ သင့္ေဒသသင့္ႏိုင္ငံတိုးတက္ေရးအတြက္ သင္စြမ္းႏိုင္သမွ် ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါ၊ သင္စိုက္ထူခဲ့ တဲ့ တိုးတက္မႈမွတ္တိုင္မ်ားဟာသင္ေသသြားေသာ္လည္းမေသမေပ်ာက္ ထာဝရလွပေနပါလိမ့္မယ္”လို႔ သတိေပးလိုက္တာပါ။
ဆရာၾကီးေျပာလိုက္မွ သတိျပဳမိတယ္။ မိမိတို႔ဖြားရာအရပ္ ေဒသဝန္းက်င္မွာ “ဖိုးလူတုတ္ဇရပ္”တို႔၊ “ဖိုးေရႊေအာ္သရက္ေတာ”တို႔၊ “ဖိုးထြန္းလင္းဆည္”တို႔ဆိုတာေတြ ခုအထိမေသမေပ်ာက္ ထင္ရွားရွိေသးတယ္။
မူလတည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြကေတာ့ မိမိတို႔ရဲ႕အဘိုးမ်ားေတာင္ ခပ္ေရးေရးသာမီလိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ရတနာပံုေခတ္ဦးေလာက္ကလို႔ ခန္႔မွန္းရပါတယ္။ ခုဆို ႏွစ္ေပါင္း(၁၅၀)ဝန္းက်င္ေလာက္ ရွိေရာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာေတြဟာေတာထဲေတာင္ထဲသစ္ခုတ္ဝါးခုတ္ဖို႔ လွည္းအုပ္နဲ႔ ခရီးသြားၾကသူေတြအတြက္ နားခိုရာအရပ္၊ ေသာက္သံုးရာေရအျဖစ္နဲ႔ ခုတိုင္ ကူညီေပးေနဆဲျဖစ္လို႔ ဒီအမည္ေတြဟာဝန္းက်င္ေဒသ တဝိုက္ကမွီတင္းေနထိုင္ၾကသူတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့ ခုထိမေသမေပ်ာက္တဲ့အလွမ်ားအျဖစ္ ထင္က်န္ရစ္ဆဲပါ။
ဒီလိုေသျခင္းကင္းတဲ့ အလွမွတ္တိုင္ေတြ စိုက္ထူခဲ့ဖို႔ဆိုတာအသြင္သဏၭာန္အားျဖင့္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားမွရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေစတနာၾကီးၾကီးမားမားနဲ႔ ျပဳလုပ္မယ္၊ လူမ်ားစု ၾကီးၾကီးမားမားနဲ႔ သက္ဆိုင္မယ္ဆို ရင္ ေရအိုးစင္ ကေလးတစ္ခုဟာလည္း ၾကီးမားတဲ့ အလွမွတ္တိုင္ၾကီးတစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။
မိမိတို႔ငယ္စဥ္ကရြာနဲ႔မိုင္ဝက္ေလာက္ကြာတဲ့ ေခ်ာင္းေကြ႔နားမွာဖိုးၾသလွဆိုတဲ့ ဒကာၾကီးရဲ႕ ယာခင္းတစ္ခုရွိတယ္။
ယာခင္းရဲ႕အစပ္မွာသရက္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ကအေတာ္ေလးအရိပ္အာဝါသေကာင္းပါတယ္။
ဖိုးၾသလွကအဲဒီသရက္ပင္ၾကီးရဲ႕ေအာက္မွာအခြသံုးခုပါတဲ့ ေတာသစ္ပင္တစ္ခုကိုခုတ္ျဖတ္ျပီးေရအိုးစင္ကေလး
လုပ္ထားတယ္။ ေရအိုးမွာအုန္းမႈတ္ခြက္ ဝါးရိုးတပ္ေရမႈတ္ကေလးတစ္ခုတပ္ထားျပီးဝါးႏွီးအုပ္ေဆာင္းကေလးနဲ႔အုပ္ထားပါတယ္။
မနီးမေဝးမွာရွိတဲ့ ေခ်ာင္းထဲမွာလည္းလက္ယက္ေရတြင္းကေလးတစ္ခုကို ကြ်ဲႏြားမဝင္ႏိုင္ေအာင္ ဝါးျခံကေလးခတ္ထားတယ္။
ေရအိုးစင္ကေလးမွာေရမျပတ္ေအာင္တစ္ေန႔သံုးၾကိမ္ေလာက္ျဖည့္ထားေတာ့ ေျမေသာက္ေရအိုးကေလးဟာ
အျမဲပဲစြတ္စိုေအးျမေနပါတယ္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ခရီးသြားတို႔ရဲ႕ အားထားနားေနရာစခန္းေထာက္ကေလးေပါ့။ သားစဥ္ေျမးဆက္ ဒီအစဥ္အလာေကာင္းေလး ကိုဆက္ထိမ္းထားလို႔ ခုထိလည္းခရီးသြားေတြ ေနပူလို႔ နည္းနည္းပင္ပန္းလာျပီဆိုရင္ “ကဲခပ္သုတ္သုတ္ကေလး လွမ္းၾကစို႔ေဟ့.. ဖိုးၾသလွေရအိုးစင္ေရာက္မွ တစ္ေထာက္နားၾကစို႔”လို႔ ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကတုန္းပါပဲ။ ဖိုးၾသလွကြယ္လြန္သြားေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕အမည္ကေတာ့ ေသျခင္းကင္းစြာပဲလွပေနလ်က္ပါ။
အခုေျပာခဲ့တာေတြဟာေစတနာရွိသူတိုင္းအလြယ္တကူတည္ေဆာက္ႏိုင္တဲ့ မေသရာအလွတရားကေလးေတြပါ။ ဒီထက္ပိုျပီးခမ္းနားေအာင္ တည္ေဆာက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာအထူးေျပာစရာလိုေတာ့မလဲ။ “လွည္းဝန္ရိုးသံတညံညံ၊ ပုဂံဘုရားေပါင္း”တို႔လိုပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။
ဒီထက္တဆင့္တက္ျပီးေတာ့လည္းဆရာၾကီးက -
“သင္၏မ်ဳိးသား၊ စာ,စကားလည္း၊ ၾကီးမားတက္ျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏”တဲ့။ ဒါကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပေလာကမွာေက်ာက္စာမ်ားကစျပီး ပ်ဳိ႕၊ ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ ရတု၊ စကားေျပတို႔ပါ အျပည့္အစံုေလ့လာ စရာဂုဏ္ယူစရာေတြဆိုတာေရွးပညာရွင္မ်ားရဲ႕မေသႏိုင္တဲ့အလွမ်ားပဲမဟုတ္လား။
သင္လည္းသင္စြမ္းႏိုင္ရာကေနဒီအလွတရားေတြ လွသက္ရွည္ေအာင္ ျဖည့္စြက္ထမ္းေဆာင္မယ္ဆိုရင္ သင္ေသသည့္ တိုင္ သင့္ရဲ႕မေသႏိုင္တဲ့ အမေတအလွတစ္ခုေတာ့ ေလာကထဲမွာထင္က်န္ရစ္ခ့ဲမွာပါ။ ရွင္မဟာသီလဝံသ၊ ရွင္မဟာရ႒သာရတို႔ရဲ႕ ပ်ဳိ႕ကဗ်ာမ်ား၊ လယ္တီဒီပနီမ်ားနဲ႔ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ရဲ႕ ဘာသာဋီကာမ်ားစသည္တို႔လိုပဲေပါ့။ အဲဒီလိုထင္က်န္ရစ္ေစဖို႔ ဆရာၾကီးကသတိေပးတိုက္တြန္းလိုက္တာပါပဲ။
ေလာကေရးမွာေလာကသေကၤတအရမေသရာအလွမွတ္တိုင္မ်ားစိုက္ထူႏိုင္ေရးသာမကတကယ့္ကိုမွ “အမေတ”လို႔ေခ ၚရတဲ့ မေသရာပန္းတိုင္အစစ္ၾကီးျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္တိုင္ အျမင့္ျမတ္အခိုင္မာဆံုးအလွမွတ္တိုင္ၾကီး အထိစိုက္ထူႏိုင္ေရးအတြက္ကိုေတာ့ ဆရာၾကီးက -
“သင္ဦးခ်၍၊ အမွ်ေဝရာ၊ ေစတီသာႏွင့္၊ သစၥာအေရာင္၊ ဉာဏ္တန္ေဆာင္လည္း၊ ေျပာင္လွ်က္ဝင္းလွ်က္ က်န္ေစသတည္း”လို႔ တုိက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။ “ေလာကေရးလည္းမဖ်င္းနဲ႔၊ ဓမၼေရးလည္းမကင္းနဲ႔” ဆိုတဲ့ ေရွးလူၾကီးသူမတို႔ရဲ႕ အဆံုးအမအတိုင္းဆရာၾကီးကလည္း ထပ္မံတိုက္တြန္းလိုက္တာပါ။
ဒီေန႔အထိဗုဒၶဘာသာဝင္သူေတာ္စဥ္တို႔ရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္တဲ့ ျမတ္ဗုဒၶ သာသနာေတာ္ဆိုတာ အရွင္မဟာကႆပအစရွိတဲ့ မေထရ္ျမတ္အဆက္ဆက္တို႔နဲ႔ အဇာတသတ္မင္းအစရွိတဲ့ သာသနာ့ ဒါယကာအဆက္ဆက္တို႔ စိုက္ထူခဲ့တဲ့ အမတမွတ္တိုင္ၾကီးပဲမဟုတ္လား။ ဒီမွတ္တိုင္ၾကီးဆက္လက္ တည္တန္႔ ထြန္းလင္းေရးအတြက္ သင္လည္းတစ္တပ္တစ္အားပါဝင္ခဲ့ဖို႔ ဆရာၾကီးကတိုက္တြန္းလိုက္တာပါ။
ဟုတ္ပါတယ္။ လူတိုင္းမွာလူစြမ္းလူစဆိုတာအနည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလိုရွိၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ႏိုင္စြမ္းေတြ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြကိုမေသရာအထိမရည္မွန္းဘဲမေသခင္ ကိုယ္က်ဳိးသက္သက္အတြက္သာလုပ္ကိုင္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ “ေျခရာလည္းေပ်ာက္၊ ေရလည္းေနာက္”ဆိုသလိုပဲသင့္ေျခရာမ်ားေပ်ာက္သြားတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ သင့္ရပ္ရြာ၊ သင့္ႏိုင္ငံအတြက္ ဘာေျခရာလက္ရာမွ အက်ဳိးရွိရွိထင္က်န္ရစ္စရာမရွိႏိုင္သလို သင့္ရဲ႕သားစဥ္ေျမး ဆက္အတြက္လည္းကဲ့ရဲ႕ဖြယ္ရာဂုဏ္ပ်က္စရာမ်ားနဲ႔ မ်က္ႏွာမလွ ျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကရမွာပါ။
တစ္ေလာကလံုးကိုစိုးပိုင္တဲ့ ဧကရာဇ္ဘုရင္ၾကီးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္းသူပိုင္ဆိုင္အုပ္စိုးရာေလာကအတြက္ အက်ဳိးျပဳတဲ့ မေသရာမွတ္တိုင္ တစ္ခုတစ္ေလမွ မစိုက္ထူရစ္ခဲ့ဘူးဆို၇င္ေတာ့ သစ္ပင္ၾကီးလိုထီးထီးမားမားေနခဲ့ျပီး သစ္ရြက္ကေလးလိုမထင္မရွားေၾကြသြားသူသာ ျဖစ္ရမွာပါ။
ဒီေနရာမွာကဗ်ာဆရာဦးတင္မိုးရဲ႕ “ငါကားဖခင္ျဖစ္ေခ်ျပီး”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကေလးကလည္းအေလးအနက္ သတိထားစရာတစ္ခုပါပဲ။ ကဗ်ာကေလးကေတာ့ -
“ငါအေဖကား၊ ေရႊေငြဥစၥာ၊ အာဏာမင္းစက္၊ ရာထူးမက္ဟု၊ သက္ရွက္ မခံေတာ့ပါျပီ။
ငါ့အေဖကား၊ ေနရာတစ္ခု၊ ရလိုမႈတြက္၊ အလုအယက္၊ ေျခကိုဖက္ဟု၊ သားရွက္ မခံေတာ့ပါျပီ။
ငါ၏စိတ္ထား၊ ငါ့စကားသည္၊ သားတုိ႔ေရွ႕ေဆာင္၊ သားတို႔တန္ေဆာင္ ျဖစ္ေခ်ျပီ”တဲ့။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီကေသျခင္းရဲ႕ေနာက္မွာသားစဥ္ေျမးဆက္ ဂုဏ္တက္စရာေသျခင္းကင္းတဲ့ အလွမ်ားထင္က်န္ရစ္ေအာင္ ရပ္ရြာ၊ ေဒသ၊ အမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ သားသနာမွာစြမ္းႏိုင္ရာကအလွဆင္ခဲ့ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္တာပါ။
ဆရာတင္မိုးကေတာ့ အသက္ပင္ရွင္ေသာ္လည္းေသသူလို႔ဆိုရေလာက္ေအာင္ အက်ည္းတန္အရုပ္ဆိုးလွတဲ့ မၾကားဝ့ံမျမင္ဝံ့စရာ၊ သားစဥ္ေျမးဆက္ ဂုဏ္ပ်က္စရာ၊ မ်က္ႏွာမေဖာ္ဝ့ံစရာ၊ အက်ည္းတန္မႈမ်ဳိးေတြကိုေရွာင္ရွားဖို႔ သတိေပးလိုက္တာပါ။
ဆရာတင္မိုးသတိေပးသလိုဂုဏ္ပ်က္စရာမ်ားကိုေရွာင္ရွားျပီးဆရာၾကီးေဇာ္ဂ်ီတိုက္တြန္းခဲ့သလိုသားစဥ္ေျမးဆက္ ဂုဏ္တက္စရာျဖစ္တဲ့ ရပ္ရြာအလွ၊ ေဒသအလွ၊ ႏုိင္ငံအလွ၊ စာေပယဥ္ေက်းမႈအလုပ္မ်ားနဲ႔ အေရးအၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ဘာသာသာသနာအလွမ်ားကို “လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသမွ်၊ လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိသမွ် အားသြန္ခြန္စိုက္ တည္ေဆာက္အလွဆင္ၾကပါစို႔”လို႔ တိုက္တြန္းေဆာ္ၾသလိုက္ပါရေစ။ ။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ (ေတာင္စြန္း)
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
ေမတၱာဥယ်ာဥ္ဆိုဒ္မွာကူးယူတင္ၿပသည္
2012-ခု၊ မတ္လ 25-ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။
No comments:
Post a Comment