ဆင္းရဲေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ တိုင္းျပည္ကို ျပပါဆိုရင္ တရုတ္နဲ႔အိႏိၵယ ႏွစ္ႏိုင္ငံၾကား ဟိမဝႏာၱ ေတာင္ေျခေအာက္က Himalayan Shangri-La လို႔ တင္စားတဲ့ တိုင္းျပည္ ဘူတန္ကို ျပရပါလိမ့္မယ္။ ၁၉၈ဝ ေရွ႕ဦးပိုင္းမွာေတာ့ လူစိမ္းေတြ ဝင္ခြင့္မရွိတဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ၁၉၈ဝ ေႏွာင္းပိုင္း ခရီးသြားမ်ားကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေပမယ့္ တစ္ႏွစ္မွာ ခရီးသြားသူေပါင္း ၆ေထာင္ေလာက္သာ ဝင္ခြင့္ရွိတဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္တယ္။
ဘူတန္ဟာ World Map of Happiness ကမာၻ႔ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေျမပံုမွာ ပဥၥမေနရာကို ယူခဲ့တယ္။ ၁) ဘူတန္ႏိုင္ငံရဲ႕ နယ္နိမိတ္ အက်ယ္အဝန္းဟာ ၄ေသာင္း ၇ေထာင္ ကီလိုမီတာ ပတ္လည္ပဲရွိတယ္။ ၂) လူဦးေရေပါင္း ၆သိန္း ၇ေသာင္းေက်ာ္ ရွိျပီး ဘူတန္လူမ်ဳိး (၅ဝ%)၊ နီေပါလ္လူမ်ဳိး (၃၅%)နဲ႔ က်န္လူမ်ဳိး (၁၅%) ျဖစ္ၾကတယ္။ ၃) (၇၅%) က ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္ၾကျပီး (၂၅%)က ဟိႏၵဴဘာသာေတြျဖစ္တယ္။ ၄) ၁၉ဝ၇ ခုႏွစ္မွာ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္ျပီး ျမိဳ႔ေတာ္က Thimphu ျဖစ္တယ္။ ဘူတန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ျမိဳ႕ၾကီးျမိဳ႕ငယ္ လမ္းအသြယ္သြယ္မွာ ေတာင္းရမ္းသူမရွိဘူး။ လမ္းက်ဥ္း လမ္းငယ္ေတြမွာ မိန္းမရႊင္မရွိဘူး။ ေဆးသမားေတြ မရွိဘူး။ ေတာင္ၾကီးေတာင္ငယ္ အလွ်ဳိလွ်ဳိနဲ႔ ဝိုင္းရံထားတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ ခမ္းနားတဲ့ အေဆာက္အအံုေတြကို မျမင္ႏိုင္သလို စုတ္ျပတ္ျပီး မိုးမလံု ေလမလံုတဲ့ အိမ္ငယ္မ်ဳိးလည္း မေတြ႔ရဘူး။ ျမိဳ႔ေတာ္ Thimphu မွာ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္ေပါင္း မ်ားစြာရွိတယ္။ ျမိဳ႔နဲ႔ ေဝးလံတဲ့ ေတာရြာေတြက လယ္သမားေတြက လက္ကိုင္ဖုန္းကိုယ္စီနဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္ၾကတယ္။ တစ္ခါက ကေလးမရႏိုင္တဲ့ အေမရိကန္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးဟာ ကေလးေမြးစားခ်င္လို႔ ဘူတန္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ဝက္ၾကာတဲ့အထိ ေမြးစားဖို႔ ကေလးမရခဲ့ဘူး။
ဘူတန္က ေယာက္်ားမိန္းမအားလံုး ရိုးရာဝတ္စံုကိုသာ ဝတ္ဆင္ၾကတယ္။ ေယာက္်ားေတြက (gol) လို႔ေခၚတဲ့ ဒူးထိ႐ွည္လွ်ားတဲ့ စကပ္သ႑ာန္ ဝတ္စံုတစ္ထည္ကို ဝတ္ဆင္ၾကျပီး မိန္းမေတြက (kira) လို႔ေခၚတဲ့ ေျခမ်က္စိ ထိဖံုးတဲ့ ဝတ္စံု၃ထည္ကို ဝတ္ဆင္ၾကတယ္။ ဘူတန္က ကေလးလူၾကီးမက်န္၊ ကုန္သည္၊ ေက်ာင္းသား၊ လက္လုပ္လက္စားေတြကို အင္တာဗ်ဴးၾကည့္တဲ့အခါ သူတို႔ဆီက တူညီတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီစကားက “ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်နပ္တယ္၊ ေရာင့္ရဲတင့္တိမ္တယ္” ဆိုတဲ့ စကားပဲျဖစ္တယ္။ ဘူတန္မွာရွိတဲ့ လူဦးေရ ၉၇% ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေၾကာင္း စစ္တမ္းအရ သိခဲ့ရတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္ရသလဲ? ေကာင္းတဲ့ နယ္ေျမ အေနအထားေၾကာင့္လား? သဘာဝသံယဇာတ ေပါမ်ားတဲ့အတြက္လား? သဘာဝ ေဘးအႏၱရာယ္ မရွိလို႔လား? တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါဘူး...... ပထဝီဝင္ အေနထားအရ ဘူတန္ဟာ ပင္လယ္ေရအျမင့္ေပ ၃ဝဝဝေက်ာ္မွာရွိျပီး ေတာင္တန္းခ်ဳိင့္ဝွမ္းေတြ ေပါမ်ားတဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္တယ္။ ၉၈%ဟာ ေျမျပင္ျဖစ္ျပီး ၂ဝ% က တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ႏွင္းေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ေနရာျဖစ္တယ္။ ေအးခဲတဲ့ ေတာင္တန္းေဒသ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စပါးကို တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါသာ စိုက္ပ်ဳိးႏိုင္တယ္။ ႐ိုးရာဝတ္စံုႏွင့္ ဘူတန္ဘုရင္ Jigme Singye Wangchuck ဆင္းရဲတဲ့တိုင္းျပည္ကို အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးတိုင္းျပည္အျဖင့္ တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့သူကေတာ့ ဘူတန္ဘုရင္ Jigme Singye Wangchuck ပဲျဖစ္ပါတယ္။ Jigme Singye ဟာ ခမည္းေတာ္ ေသဆံုးျပီးတဲ့ေနာက္ ၁၇ႏွစ္အရြယ္နဲ႔ ဘုရင္ျဖစ္လာခဲ့ျပီး ကမာၻ႔အသက္အငယ္ဆံုး ဘုရင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဘုရင္ Jigme ဟာ အေမ့ရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ပိုက္တဲ့အရြယ္ ရွစ္ႏွစ္သားမွာပဲ အိႏိၵယကို ပညာသင္ဖို႔ ေရာက္ခဲ့တယ္။ (၁ဝ) ႏွစ္သားမွာ အဂၤလန္ႏိုင္ငံကို ေရာက္ရွိျပီး ၁၄ႏွစ္မွာ ေအာက္စဖို႔ တကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေအာက္စဖို႔မွာ ေက်ာင္းမျပီးခဲ့ေပမယ့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား အေတြ႔အၾကံဳေတြက Jigme ကို နက္နက္နဲနဲ ခံစားေစခဲ့တယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက ေခတ္နဲ႔အညီ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ တိုးတက္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းၾကတယ္။ ဒီလိုၾကိဳးပမ္းရာမွာ စစ္၊ ညႇင္းပမ္းမႈ၊ ညစ္ညမ္းမႈ၊ အလုပ္လက္မဲ့နဲ႔ ရာဇဝတ္က်ဴးလြန္မႈေတြ မ်ားခဲ့ေၾကာင္းကို သူသတိထားခဲ့မိတယ္။ လူေတြက လုပ္အားခ ဝင္ေငြေတြ တိုးျမင့္ခဲ့ေပမယ့္ အဖက္ဖက္က ရလာတဲ့ ဖိအား ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ မေပ်ာ္ရႊင္ၾကဘူး။ စိမ္ခံပစၥည္းေတြနဲ႔ အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ေနၾကေပမယ့္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈေတြ ေလွ်ာ့နည္းလာတာကို သူသတိထားခဲ့မိတယ္။ “အေနာက္ႏုိင္ငံေတြက ၾကီးပြားတိုးတက္ဖို႔က အဓိကလား? ငါ့တိုင္းျပည္က လူေတြ ဘာလိုအပ္သလဲ? ဆင္းရဲတဲ့ ဒီတိုင္းျပည္ ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္ရမလဲ?” စတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ဘုရင္ Jigme ဟာ တစ္ျမိဳ႔ဝင္ တစ္ျမဳိ႔ထြက္နဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို စစ္တမ္းေကာက္ ေမးျမန္းခဲ့တယ္။ ျမိဳ႔ၾကီး ျမိဳ႕ငယ္ ေတာရြာေတြပါမက်န္ တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္၊ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြကို စစ္တမ္းေကာက္ျပီးတဲ့ေနာက္ ဘုရင္ရလိုက္တဲ့ အေျဖက “ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း” ဆိုတဲ့ တူညီတဲ့ အေျဖပဲျဖစ္တယ္။ ဒီတိုင္းျပည္မွာ စစ္တပ္မေမြးဘူး။ ဒီတိုင္းျပည္မွာ လက္နက္အားမကိုးဘူး။ ဒီတိုင္းျပည္မွာ လူတန္းစားမေရြး ျပည္သူတိုင္း အခမဲ့ေက်ာင္းတက္ခြင့္၊ ေဆးကုသခြင့္ရွိတယ္။ ဘူတန္မွာ ေက်ာင္းေနသူေတြက တစ္တိုင္းျပည္လံုးမွာ ၉၇% ရွိျပီး ႏိုင္ငံျခားထြက္ ပညာသင္ေတြထဲမွာ ၉၉%ဟာ ဘြဲ႔ရျပီးေနာက္ တိုင္းျပည္ကို ျပန္လာၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ ေဝးလံတဲ့ေတာရြာက ေက်ာင္းေတြအတြက္ ေက်ာင္းသံုးပစၥည္းေတြကိုပါ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တယ္။ အဂၤလန္က Labor government အဖဲြ႔ဝင္ Richard Layard က “ျပည္သူလူထုေတြ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့တိုင္းျပည္ကမွ ၾကီးျမတ္တဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္တယ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဘူတန္ရဲ႕ Punakha ေတာင္ၾကား ေလွကားထစ္ စိုက္ကြင္းေဘး ကုန္စံုဆိုင္က ၁၄ႏွစ္သား ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက “တကယ္လို႔ ျပည္သူေတြကို စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ မေပးႏိုင္တဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္က ဘာရည္ရြယ္ၾကီးေတြ ရွိႏိုင္ဦးမလဲဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္နားမလည္ဘူး” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဘူတန္က တစ္တုိင္းျပည္လံုး ေဆးလိပ္မေသာက္ရလို႔ တားျမစ္ထားတဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္တယ္။ တစ္တိုင္းျပည္လံုးရဲ႕ ေဆးလိပ္ေသာက္ႏႈန္းဟာ ၁% ပဲရွိခဲ့တယ္။ ပလပ္စတစ္အိတ္ ဝင္ခြင့္ကိုလည္း ပိတ္ပင္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ ဘူတန္ႏိုင္ငံ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၇၂%က သစ္ေတာေတြျဖစ္ျပီး အာရွႏိုင္ငံမွာ ပထမဆံုးေသာ သစ္ေတာမျပဳန္းတီး ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ ၂၆% ကို ျပည္သူေတြအပန္းေျဖတဲ့ ပန္းျခံအျဖင့္ ထားရွိတယ္။ ေရအားလွ်ပ္စစ္ကို အသံုးျပဳျပီး တစ္တိုင္းျပည္လံုး ၇၁% မီးအျပည့္အဝ ရရွိတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ ဘူတန္ႏိုင္ငံအေၾကာင္း အျပည့္အစံုကို အင္တာနက္မွာ ရွာယူဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးလဲ ရွိေသးပါလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဖတ္မိတာေလးကုိ မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္။ တကယ္လည္း တိုေတာင္းတဲ့ လူ႔ဘဝမွာ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈက အဓိကပါ။
ဘူတန္ဟာ World Map of Happiness ကမာၻ႔ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေျမပံုမွာ ပဥၥမေနရာကို ယူခဲ့တယ္။ ၁) ဘူတန္ႏိုင္ငံရဲ႕ နယ္နိမိတ္ အက်ယ္အဝန္းဟာ ၄ေသာင္း ၇ေထာင္ ကီလိုမီတာ ပတ္လည္ပဲရွိတယ္။ ၂) လူဦးေရေပါင္း ၆သိန္း ၇ေသာင္းေက်ာ္ ရွိျပီး ဘူတန္လူမ်ဳိး (၅ဝ%)၊ နီေပါလ္လူမ်ဳိး (၃၅%)နဲ႔ က်န္လူမ်ဳိး (၁၅%) ျဖစ္ၾကတယ္။ ၃) (၇၅%) က ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္ၾကျပီး (၂၅%)က ဟိႏၵဴဘာသာေတြျဖစ္တယ္။ ၄) ၁၉ဝ၇ ခုႏွစ္မွာ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္ျပီး ျမိဳ႔ေတာ္က Thimphu ျဖစ္တယ္။ ဘူတန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ျမိဳ႕ၾကီးျမိဳ႕ငယ္ လမ္းအသြယ္သြယ္မွာ ေတာင္းရမ္းသူမရွိဘူး။ လမ္းက်ဥ္း လမ္းငယ္ေတြမွာ မိန္းမရႊင္မရွိဘူး။ ေဆးသမားေတြ မရွိဘူး။ ေတာင္ၾကီးေတာင္ငယ္ အလွ်ဳိလွ်ဳိနဲ႔ ဝိုင္းရံထားတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ ခမ္းနားတဲ့ အေဆာက္အအံုေတြကို မျမင္ႏိုင္သလို စုတ္ျပတ္ျပီး မိုးမလံု ေလမလံုတဲ့ အိမ္ငယ္မ်ဳိးလည္း မေတြ႔ရဘူး။ ျမိဳ႔ေတာ္ Thimphu မွာ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္ေပါင္း မ်ားစြာရွိတယ္။ ျမိဳ႔နဲ႔ ေဝးလံတဲ့ ေတာရြာေတြက လယ္သမားေတြက လက္ကိုင္ဖုန္းကိုယ္စီနဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္ၾကတယ္။ တစ္ခါက ကေလးမရႏိုင္တဲ့ အေမရိကန္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးဟာ ကေလးေမြးစားခ်င္လို႔ ဘူတန္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ဝက္ၾကာတဲ့အထိ ေမြးစားဖို႔ ကေလးမရခဲ့ဘူး။
ဘူတန္က ေယာက္်ားမိန္းမအားလံုး ရိုးရာဝတ္စံုကိုသာ ဝတ္ဆင္ၾကတယ္။ ေယာက္်ားေတြက (gol) လို႔ေခၚတဲ့ ဒူးထိ႐ွည္လွ်ားတဲ့ စကပ္သ႑ာန္ ဝတ္စံုတစ္ထည္ကို ဝတ္ဆင္ၾကျပီး မိန္းမေတြက (kira) လို႔ေခၚတဲ့ ေျခမ်က္စိ ထိဖံုးတဲ့ ဝတ္စံု၃ထည္ကို ဝတ္ဆင္ၾကတယ္။ ဘူတန္က ကေလးလူၾကီးမက်န္၊ ကုန္သည္၊ ေက်ာင္းသား၊ လက္လုပ္လက္စားေတြကို အင္တာဗ်ဴးၾကည့္တဲ့အခါ သူတို႔ဆီက တူညီတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီစကားက “ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်နပ္တယ္၊ ေရာင့္ရဲတင့္တိမ္တယ္” ဆိုတဲ့ စကားပဲျဖစ္တယ္။ ဘူတန္မွာရွိတဲ့ လူဦးေရ ၉၇% ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေၾကာင္း စစ္တမ္းအရ သိခဲ့ရတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္ရသလဲ? ေကာင္းတဲ့ နယ္ေျမ အေနအထားေၾကာင့္လား? သဘာဝသံယဇာတ ေပါမ်ားတဲ့အတြက္လား? သဘာဝ ေဘးအႏၱရာယ္ မရွိလို႔လား? တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါဘူး...... ပထဝီဝင္ အေနထားအရ ဘူတန္ဟာ ပင္လယ္ေရအျမင့္ေပ ၃ဝဝဝေက်ာ္မွာရွိျပီး ေတာင္တန္းခ်ဳိင့္ဝွမ္းေတြ ေပါမ်ားတဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္တယ္။ ၉၈%ဟာ ေျမျပင္ျဖစ္ျပီး ၂ဝ% က တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ႏွင္းေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ေနရာျဖစ္တယ္။ ေအးခဲတဲ့ ေတာင္တန္းေဒသ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စပါးကို တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါသာ စိုက္ပ်ဳိးႏိုင္တယ္။ ႐ိုးရာဝတ္စံုႏွင့္ ဘူတန္ဘုရင္ Jigme Singye Wangchuck ဆင္းရဲတဲ့တိုင္းျပည္ကို အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးတိုင္းျပည္အျဖင့္ တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့သူကေတာ့ ဘူတန္ဘုရင္ Jigme Singye Wangchuck ပဲျဖစ္ပါတယ္။ Jigme Singye ဟာ ခမည္းေတာ္ ေသဆံုးျပီးတဲ့ေနာက္ ၁၇ႏွစ္အရြယ္နဲ႔ ဘုရင္ျဖစ္လာခဲ့ျပီး ကမာၻ႔အသက္အငယ္ဆံုး ဘုရင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဘုရင္ Jigme ဟာ အေမ့ရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ပိုက္တဲ့အရြယ္ ရွစ္ႏွစ္သားမွာပဲ အိႏိၵယကို ပညာသင္ဖို႔ ေရာက္ခဲ့တယ္။ (၁ဝ) ႏွစ္သားမွာ အဂၤလန္ႏိုင္ငံကို ေရာက္ရွိျပီး ၁၄ႏွစ္မွာ ေအာက္စဖို႔ တကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေအာက္စဖို႔မွာ ေက်ာင္းမျပီးခဲ့ေပမယ့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား အေတြ႔အၾကံဳေတြက Jigme ကို နက္နက္နဲနဲ ခံစားေစခဲ့တယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက ေခတ္နဲ႔အညီ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ တိုးတက္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းၾကတယ္။ ဒီလိုၾကိဳးပမ္းရာမွာ စစ္၊ ညႇင္းပမ္းမႈ၊ ညစ္ညမ္းမႈ၊ အလုပ္လက္မဲ့နဲ႔ ရာဇဝတ္က်ဴးလြန္မႈေတြ မ်ားခဲ့ေၾကာင္းကို သူသတိထားခဲ့မိတယ္။ လူေတြက လုပ္အားခ ဝင္ေငြေတြ တိုးျမင့္ခဲ့ေပမယ့္ အဖက္ဖက္က ရလာတဲ့ ဖိအား ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ မေပ်ာ္ရႊင္ၾကဘူး။ စိမ္ခံပစၥည္းေတြနဲ႔ အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ေနၾကေပမယ့္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈေတြ ေလွ်ာ့နည္းလာတာကို သူသတိထားခဲ့မိတယ္။ “အေနာက္ႏုိင္ငံေတြက ၾကီးပြားတိုးတက္ဖို႔က အဓိကလား? ငါ့တိုင္းျပည္က လူေတြ ဘာလိုအပ္သလဲ? ဆင္းရဲတဲ့ ဒီတိုင္းျပည္ ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္ရမလဲ?” စတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ဘုရင္ Jigme ဟာ တစ္ျမိဳ႔ဝင္ တစ္ျမဳိ႔ထြက္နဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို စစ္တမ္းေကာက္ ေမးျမန္းခဲ့တယ္။ ျမိဳ႔ၾကီး ျမိဳ႕ငယ္ ေတာရြာေတြပါမက်န္ တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္၊ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြကို စစ္တမ္းေကာက္ျပီးတဲ့ေနာက္ ဘုရင္ရလိုက္တဲ့ အေျဖက “ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း” ဆိုတဲ့ တူညီတဲ့ အေျဖပဲျဖစ္တယ္။ ဒီတိုင္းျပည္မွာ စစ္တပ္မေမြးဘူး။ ဒီတိုင္းျပည္မွာ လက္နက္အားမကိုးဘူး။ ဒီတိုင္းျပည္မွာ လူတန္းစားမေရြး ျပည္သူတိုင္း အခမဲ့ေက်ာင္းတက္ခြင့္၊ ေဆးကုသခြင့္ရွိတယ္။ ဘူတန္မွာ ေက်ာင္းေနသူေတြက တစ္တိုင္းျပည္လံုးမွာ ၉၇% ရွိျပီး ႏိုင္ငံျခားထြက္ ပညာသင္ေတြထဲမွာ ၉၉%ဟာ ဘြဲ႔ရျပီးေနာက္ တိုင္းျပည္ကို ျပန္လာၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ ေဝးလံတဲ့ေတာရြာက ေက်ာင္းေတြအတြက္ ေက်ာင္းသံုးပစၥည္းေတြကိုပါ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တယ္။ အဂၤလန္က Labor government အဖဲြ႔ဝင္ Richard Layard က “ျပည္သူလူထုေတြ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့တိုင္းျပည္ကမွ ၾကီးျမတ္တဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္တယ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဘူတန္ရဲ႕ Punakha ေတာင္ၾကား ေလွကားထစ္ စိုက္ကြင္းေဘး ကုန္စံုဆိုင္က ၁၄ႏွစ္သား ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက “တကယ္လို႔ ျပည္သူေတြကို စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ မေပးႏိုင္တဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္က ဘာရည္ရြယ္ၾကီးေတြ ရွိႏိုင္ဦးမလဲဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္နားမလည္ဘူး” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဘူတန္က တစ္တုိင္းျပည္လံုး ေဆးလိပ္မေသာက္ရလို႔ တားျမစ္ထားတဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္တယ္။ တစ္တိုင္းျပည္လံုးရဲ႕ ေဆးလိပ္ေသာက္ႏႈန္းဟာ ၁% ပဲရွိခဲ့တယ္။ ပလပ္စတစ္အိတ္ ဝင္ခြင့္ကိုလည္း ပိတ္ပင္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ ဘူတန္ႏိုင္ငံ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၇၂%က သစ္ေတာေတြျဖစ္ျပီး အာရွႏိုင္ငံမွာ ပထမဆံုးေသာ သစ္ေတာမျပဳန္းတီး ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ ၂၆% ကို ျပည္သူေတြအပန္းေျဖတဲ့ ပန္းျခံအျဖင့္ ထားရွိတယ္။ ေရအားလွ်ပ္စစ္ကို အသံုးျပဳျပီး တစ္တိုင္းျပည္လံုး ၇၁% မီးအျပည့္အဝ ရရွိတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ ဘူတန္ႏိုင္ငံအေၾကာင္း အျပည့္အစံုကို အင္တာနက္မွာ ရွာယူဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးလဲ ရွိေသးပါလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဖတ္မိတာေလးကုိ မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္။ တကယ္လည္း တိုေတာင္းတဲ့ လူ႔ဘဝမွာ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈက အဓိကပါ။
No comments:
Post a Comment