ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕နယ္ထဲကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေႏြးထည္ ထူထူထဲထဲဝတ္၊ မာဖလာေတြ ပတ္ၿပီး ဆုိင္ကယ္ ေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ သြားလာေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကိုေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
ပုဂံ အာနႏၵာေစတီအတြင္း ဘုရားဖူးမ်ား (ဓာတ္ပံု - ဧရာဝတီ)
ရာသီဥတုက မႈန္မႈန္မိႈင္းမႈိင္း၊ ဒီဇင္ဘာ လကုန္ခါနီး ေန႔လယ္ခင္းသာသာ ညေနမေစာင္းတေစာင္းအခ်ိန္ ဆိုေပမယ့္ ေနေရာင္ ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ရဘူး။ ဒီေဒသေတြကို ေႏြေခါင္ေခါင္မွာသာ ေရာက္ဖူးတဲ့သူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အျမင္က ဆန္းလို႔ ေနပါတယ္။ မႏၱလာမင္း ရန္ကုန္ – ေညာင္ဦး အထူးယာဥ္ႀကီးေပၚကေန စဥ္းစား မိလိုက္ တာကေတာ့ မၾကာေသးခင္က မႏၱေလးတုိင္း ျမင္းၿခံခရိုင္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ၿမိဳ႕နယ္ထဲက အျဖစ္အပ်က္တခုပါ။ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးတဦးကို ဆုိင္ကယ္ တကၠစီသမား တေယာက္က မတရားျပဳက်င့္ၿပီး သတ္ျဖတ္လိုက္တယ္ ဆုိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။
ထေနာင္းပင္ေတြ၊ မန္က်ီးပင္ေတြ၊ ကုကၠိဳလ္ပင္ႀကီးေတြနဲ႔ အညာေဆာင္းရႈခင္းရယ္၊ ထန္းပင္ျမစ္ အစည္းလိုက္ႀကီးေတြ ဟိုနားတပံု၊ ဒီနားတပံု ျမင္ရတာရယ္က ႏိုင္ငံျခား ခရီးသြားေတြသာမကဘဲ ရန္ကုန္လို ေအာက္ဘက္က လူေတြ အတြက္ပါ အျမင္တမ်ိဳးဆန္းေနပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းႀကီးမွာ ကုန္းတြင္းပုိင္း မုန္တုိင္းေၾကာင့္ မိုးရြာထားတဲ့အတြက္ ဖုန္ထူထူ ျမင္ကြင္းေတြ မရွိပါဘူး။
ေညာင္ဦးကို ကားဆုိက္ေတာ့ ညေန ၅ နာရီ။ ဒီအခ်ိန္က သာမန္ဆို ေမွာင္စပ်ိဳးရမယ့္အခ်ိန္ မဟုတ္ေပမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ တခြင္မွာ မႈန္မႈိင္းၿပီး အလင္းေရာင္အားနည္းေနပါတယ္။ ေရႊစည္းခံု ေစတီေျခရင္းက ကားဂိတ္မွာ ျမင္းလွည္းတစီးမွ မေတြ႕ရပါဘူး။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ျဖစ္လို႔ ျမင္းလွည္းေတြ သိမ္းသြားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ တကၠစီ သမားေတြေတာ့ ရွိေသးတယ္။
ဘယ္ ဟိုတယ္ကိုမွ ႀကိဳတင္ၿပီး ဘြခ္ မလုပ္ထားမိတဲ့အတြက္ ဆုိင္ကယ္တကၠစီသမားကို ပါးစပ္ထဲရွိတဲ့ ယာခင္းသာ ဟိုတယ္ကို ေမာင္းပါလို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ “ဆုိင္ကယ္ တစီးကို ေထာင့္ငါးရာ” ဆိုတဲ့ အတြက္ ေစ်းမဆစ္ေတာ့ဘဲ ေမာင္းခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ လမ္းေရာက္ေတာ့မွ ဆုိင္ကယ္သမားက ယာခင္းသာမွာ ႀကိဳၿပီး ဘြတ္ကင္ မလုပ္ထားရင္ အခန္းရဖို႔ မလြယ္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
လက္ပံေျခဆိပ္မွ ပခုကၠဴသို႔ ကုတို႔စက္ေလွျဖင့္ အကူး (ဓာတ္ပံု - ဧရာဝတီ)
တကယ္လည္း ယာခင္းသာက ေနရာလြတ္မရွိပါဘူး။ ယာခင္းသာတင္ မကဘူး ေနာက္ထပ္ ဟိုတယ္ ၃၊ ၄ ခုလည္း အဆင္မေျပပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း ခရီးသြားလမ္းညႊန္တဦးရဲ႕ “ဟိုတယ္ေတြကို ႀကိဳဘြခ္ မလုပ္ထားရင္ ရဖို႔ မလြယ္ဘူးေနာ္” ဆိုတဲ့ စကားကို သတိရမိတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ “ေစ်းႀကီးခ်င္လည္း ႀကီးပါေစ သံတဲ ဟိုတယ္ကိုပဲ ေမာင္းေပးပါ” လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ သံတဲ ဟိုတယ္က တရက္ကို က်ပ္ ၃ ေသာင္းခြဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ တရက္ပဲရမယ္၊ ၃ ေသာင္းခြဲထဲမွာ မနက္စာလည္း ပါတယ္ လို႔ သိရတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတရက္ေတာ့ ေနလိုက္ေတာ့မယ္၊ ေနာက္ေန႔ေတြ ေနာက္မွ ၾကည့္ရွင္းေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ အခန္းယူလိုက္ပါတယ္။
ပုဂံလို ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႔ စီးပြားျဖစ္တဲ့ ေနရာမွာ ဘာေၾကာင့္ ဟိုတယ္ေတြ၊ တည္းခိုခန္းေတြ ရဖို႔ ဒီေလာက္ခက္ခဲရတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ဆိုင္ကယ္သမားကို ေမးျဖစ္ပါတယ္။
“ဒီရာသီက ခရီးသြားရသီေလ။ ျပည္တြင္းခရီးသြားေတြေကာ၊ ျပည္ပ ခရီးသြားေတြေကာ အရမ္းမ်ားတဲ့အခ်ိန္ ဆိုေတာ့ တည္းခိုခန္းေတြ မေလာက္ဘူး။ မေန႔က ခရီးသြားတဖြဲ႕ဆို ဇရပ္ေပၚမွာပဲ အိပ္လိုက္ရတယ္” လို႔ ဆုိင္ကယ္တကၠစီေမာင္းတဲ့ ကိုေအာင္ေအာင္ဦးက ရွင္းျပပါတယ္။ ကားဂိတ္ကေန ယာခင္းသာဟိုတယ္ တခုတည္းမဟုတ္ဘဲ ဟိုတယ္ေတြ ပတ္ေမာင္းေပး လိုုက္ရတဲ့အတြက္ ဆုိင္ကယ္ခကို က်ပ္ ၅၀၀ ပိုေပးရပါတယ္။
ဟိုတယ္အခန္းယူ၊ ေရခ်ိဳးသန္႔စင္ၿပီး ထမင္းစားဖို႔ မစဥ္းစားေသးဘဲ ေနာက္တေန႔အတြက္ အဆင္ေျပမယ့္ ဟိုတယ္ ဒါမွမဟုတ္ တည္းခိုခန္း ရွာဖို႔ ထြက္ရပါတယ္။
ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ သံတဲနဲ႔ မနီးမေဝးက အိုေအစစ္ ဆိုတဲ့ တည္းခိုခန္းေလး ရလိုက္ပါတယ္။ အခန္းခက တရက္ကို က်ပ္ ၁ ေသာင္း။ ၿခံဝန္းထဲက အသင့္အတင့္ တည္းခိုခန္းပါ။ တီဗီမပါ၊ ေရခဲေသတၱာမပါ။ အဲကြန္း၊ ပန္ကာ မပါ။ သာမန္ ဆိုေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ျဖန္အတြက္ အဆင္ေျပသြားပါၿပီ။
ဒီေတာ့မွ ဟိုတယ္နဲ႔ မနီးမေဝးက ျမန္မာထမင္းဆိုင္မွာ ထမင္းစားဖို႔ ဆိုင္ကယ္သမားကို ပို႔ခိုင္းရပါတယ္။ ထမင္းကုိ တက္သုတ္ရိုက္စား၊ ဟိုတယ္ျပန္ၿပီး မနားခင္ ေနာက္တေန႔မနက္ ပခုကၠဴဘက္ကို ကူးဖို႔ရယ္၊ မနက္တခါတည္း ဟိုတယ္ကေန Check out လုပ္ဖို႔ရယ္ ျပင္ဆင္ထားရပါတယ္။
ေညာင္ဦးၿမိဳ႕ရဲ႕ ညရႈခင္းက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္၊ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းပါပဲ။ ႏိုင္ငံျခားသား မ်ားမ်ားစားစား သြားလာ ေနတာလည္း မေတြ႕ရပါဘူး။ မီးမွိန္မွိန္ စားေသာက္ဆုိင္ႀကီး တခ်ိဳ႕မွာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ညစာ စားေနၾက ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ႏုိင္ငံျခားသားဆိုရင္ တည္းခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ တည္းလို႔မရဘူး ဆိုတာ ဆုိင္ကယ္သမား ဆီက တဆင့္ သိလိုက္ ရတယ္။ အနည္းဆံုး ၾကယ္သံုးပြင့္ အဆင့္ရွိတဲ့ ဟိုတယ္ေတြမွာပဲ တည္းရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ထမင္းဆိုင္ အသြား ဆုိင္ကယ္ခ က်ပ္ ၁ ေထာင္။ အဲဒီကေနေတာ့ အျပန္ကို လမ္းပဲေလွ်ာက္လုိက္ပါတယ္။
သံတဲရဲ႕ မနက္စာ ဘူေဖးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းတယ္ဆိုရမွာပါ။ မုန္႔ေပါင္းလို အညာမုန္႔ကစလို႔ ဥေရာပစာ၊ တရုတ္စာ အကုန္ရွိပါတယ္။ က်ပ္ ၃ ေသာင္းခြဲ ယူထားေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ေကာင္းရမွာေပါ့လို႔ ေတြးမိတယ္။
ပခုကၠဴကို သြားဖို႔အတြက္ အရင္ဆံုး လက္ပံေျခဆိပ္ကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ တစီးကို က်ပ္ ၅၀၀၀ က်ပါတယ္။ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ လက္ပံေျခဆိပ္ အထိ မိနစ္ ၄၀ ေလာက္ေမာင္းရတယ္။ ကုတို႔ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ထြက္ခါနီး စက္ေလွေပၚ ေျပးတက္ရတယ္။ စက္ေလွေပၚမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြေကာ၊ ပခုကၠဴကတဆင့္ ခရီးဆက္ၾကမယ့္သူေတြေကာ ေတြ႕ရတယ္။ စက္ေလွခက တေယာက္ကို က်ပ္ ၅၀၀ ပါ။ ေနာင္ဆိုရင္ေတာ့ ကုတို႔ စက္ေလွေတြ အလုပ္ျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေနအထား မရွိပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ အရွည္ဆံုး ေညာင္ဦး – ပခုကၠဴ တံတားႀကီး ဖြင့္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္ပါ။ တံတားႀကီးဖြင့္ၿပီးရင္ ဘတ္စ္ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြနဲ႔ပဲ ပခုကၠဴကို တုိက္ရုိက္ သြားလို႔ရၿပီေပါ့။ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီး ထဲမွာေတာ့ သဲေသာင္ေတြ ဟိုေနရာ၊ ဒီေနရာ ထြန္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေသာင္ေတြကို ေကြ႕ကာ ဝိုက္ကာ ေမာင္းေနရတဲ့အတြက္ စက္ေလွက မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ အၾကာမွာ ဟိုဘက္ကမ္းကို ကပ္ပါတယ္။
ဆုိင္ကယ္ တကၠစီ မငွားေတာ့ဘဲ ျမင္းလွည္းငွားဖို႔ စဥ္းစားလိုက္ပါတယ္။ မနက္ ၈ နာရီ ေလာက္ကေန ညေန ၃ နာရီ ေလာက္မွာ ကုတို႔ဆိပ္ကို ျပန္ပို႔ေပးမယ္၊ သြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြ လိုက္ပို႔ေပးမယ္။ က်ပ္ ၈ ေထာင္နဲ႔ ေစ်းတည့္ပါတယ္။
ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး မီးပြား စတင္ ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ ပခုကၠဴမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လို႔ ေနပါတယ္။ ပခုကၠဴ ေစ်းကေတာ့ ကြဲစျပဳေနပါၿပီ။ သနပ္ခါးတံုးသည္ေတြ အမ်ားအျပား၊ ၾကက္သြန္၊ ပဲ အစရွိတဲ့ ကုန္သိုေလွာင္ရံုေတြ အမ်ားအျပား၊ ကုန္စည္ဒိုင္ေတြ အမ်ားအျပားကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဟိုးတခ်ိန္တုန္းက ေဒါ့ဂ်စ္ကားေဟာင္းႀကီးေတြ၊ ေဟာင္းႏြမ္း ေရွးက်ေပမယ့္ မေဆြးေျမ့ေသးတဲ့ တုိက္အိမ္၊ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ေဟာင္းႀကီးေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအိုႀကီးေတြနဲ႔ ပခုကၠဴၿမိဳ႕ရဲ႕ ျမင္ကြင္းဟာ ရင့္က်က္ တည္ၿငိမ္ၿပီး ဗဟုသုတ အျပည့္ရွိတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီး လူတဦးနဲ႔ တူေနပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ လ ေလာက္က ပခုကၠဴၿမိဳ႕ရဲ႕ ေရႊေခ်ာင္း ေရႀကီးခဲ့ၿပီး လူေတြ ရာေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆံုးခဲ့တဲ့ အျဖစ္ကို သတိရ မိပါတယ္။ အခုေတာ့ ေနအိမ္ဆံုးရႈံးခဲ့သူေတြအတြက္ အစိုးရနဲ႔ NGO အဖြဲ႕အစည္းေတြ ပူးေပါင္းၿပီး သြပ္မိုးထရံကာ အိမ္သစ္ ၃၀၀ ေက်ာ္ ေဆာက္ေပးထားၿပီးပါၿပီ။ ေရႊေခ်ာင္းက အခုေတာ့ ေရႀကီးခဲ့တာ သူမဟုတ္ခဲ့သလို သဲျပင္ အျပန္႔က်ယ္ႀကီးထဲ လူသြားလမ္း၊ လွည္းသြားလမ္းေတာင္ ေပါက္ေနပါၿပီ။
ေရႊေခ်ာင္းက်ယ္ႀကီး အလယ္မွာေတာ့ ေနပူပူထဲ ထိုင္ၿပီး ေက်ာက္ေရြးေနတဲ့ အဘြားတဦးကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အသက္ ၈၀ လို႔ ဆိုတဲ့ အဘြား ေဒၚေအးသန္းရဲ႕ အိမ္ကေတာ့ ေခ်ာင္းေရႀကီးတဲ့ထဲ မပါခဲ့ဘူးလို႔ တင္းေတာင္းထဲကို ေက်ာက္ေတြ ေရြးထည့္ ေနရင္း ေျပာျပပါတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းသံုး ေက်ာက္စရစ္ေရြးခက တေတာင္းအတြက္ က်ပ္ ၁၀၀ ရတယ္၊ တေန႔လံုးေရြးမွ ၂ ေတာင္းေတာင္မရဘူးလို႔ သူက ဆုိပါတယ္။ သူ႔ဝင္ေငြက တေန႔ကို က်ပ္ ၁၅၀ နဲ႔ ၂၀၀ ေပါ့။ ပခုကၠဴကေန လက္ပံပင္ ဆိပ္ကို ျပန္ကူးေတာ့ ညေန ၃ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ကူးမယ္သူလည္း နည္းသြားၿပီဆိုေတာ့ စက္ေလွခက တေယာက္ကို က်ပ္ ၁၅၀၀ ေတာင္းပါတယ္။ ဆုိင္ကယ္ကေတာ့ တစီးကို က်ပ္ ၃၀၀၀ ပါ။
ဂ်ပန္ႏုိင္ငံသူ ကိစၥ ျပႆနာတက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဆိုင္ကယ္တကၠစီ သမားေတြကို စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ထပ္သတ္မွတ္ လိုက္တယ္လို႔ ကိုေအာင္ေအာင္ဦးက ေျပာပါတယ္။
“ဆုိင္ကယ္သမားေတြက ႏုိင္ငံျခားသားေတြကို လံုးဝ တင္ခြင့္မရွိဘူး၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းရမယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ မလိုက္နာရင္ တကၠစီဆြဲခြင့္ ရုပ္သိမ္းမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ပုဂံက ဆုိင္ကယ္သမားေတြက ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ လုပ္စားေနရတာ၊ မဟုတ္တရုတ္ မလုပ္ပါဘူး” လို႔ သူက ဆုိပါတယ္။
ပုပၸားကေန ညေန ၃ နာရီေလာက္မွာ ျပန္ဆင္းလာတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသူက ပထမ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းကေန ခရီးသည္တင္ ယာဥ္နဲ႔ ေညာင္ဦးကို ျပန္ဖို႔ စီစဥ္ထားေပမယ့္ ခရီးသည္တင္ယာဥ္မွာ ေနရာမရွိေတာ့တာေၾကာင့္ ဆုိင္ကယ္တကၠစီ ငွားစီးၿပီး ျပန္လာရာ ကေန ျပႆနာ ျဖစ္ခဲ့တာလို႔ ကိုေအာင္ေအာင္ဦးက ရွင္းျပတယ္။
ကိုေအာင္ေအာင္ဦးရဲ႕ ဆိုင္ကယ္က ကိုယ္ပိုင္ မဟုတ္ဘူး၊ အံုနာခ တရက္ကို က်ပ္ ၁ ေသာင္း ေပးရတယ္လို႔ သိရတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ တင္ခြင့္မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ဆိုင္ကယ္ တကၠစီသမားေတြ ဝင္ေငြ ထိခုိက္တယ္လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။
“ဧည့္သည္မ်ားတဲ့ အခုလိုရာသီမွာမွ က်ေနာ္တို႔အတြက္ တလကို က်ပ္ ၁ သိန္းခဲြ၊ ၂ သိန္းေလာက္ က်န္တာပါ။ က်န္တဲ့ ရာသီေတြက အံုနာခ ရွင္းၿပီး ၇ ေသာင္းေလာက္ပဲ က်န္တယ္၊ ေတာ္ေတာ္ပါးပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ႏုိင္ငံျခားသား မတင္ရေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ ဝင္ေငြ ေတာ္ေတာ္ ေလ်ာ့သြားတယ္” လို႔ သမီးတေယာက္ ဖခင္ ကိုေအာင္ေအာင္ဦးက ေျပာျပတယ္။ သူ႔ ဇနီးသည္ကေတာ့ ဟိုတယ္ေတြ၊ တည္းခိုခန္းေတြမွာ အဝတ္လိုက္ေလွ်ာ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ပုဂံ ၿမိဳ႕ေဟာင္းထဲမွာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြက သူတို႔တည္းတဲ့ ဟိုတယ္ေတြက စက္ဘီးေတြငွားၿပီး လည္ၾကတာ မ်ားပါ တယ္။ လွည္းဝင္ရိုးသံ တညံညံ ပုဂံ ဘုရားေပါင္း ဆိုတဲ့အတိုင္း ပုဂံဘုရားေတြဟာ ေနရာအႏွံ႔ ရွိေနတာမို႔ တန္ခိုးႀကီး၊ နာမည္ႀကီး ေစတီေတြ၊ ဘုရားေတြ လည္မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ တရက္နဲ႔ အဆင္မေျပပါဘူး။
ဘုရားဖူး ကားေတြကေတာ့ ေစတီတဆူမွာ ခဏရပ္၊ ၿပီးရင္ဆင္းၾက၊ ဘုရားဖူးၾက ေနာက္တေနရာ ေရႊ႕ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔မို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေလ့လာခ်င္သူေတြ၊ ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္သူေတြအတြက္ အဆင္မေျပပါဘူး။
ၿမိဳ႕ေဟာင္းမွာ လည္ဖို႔အတြက္ ျမင္းလွည္းခက မနက္ ၉ နာရီေလာက္ကေန ညေန ၅ နာရီေလာက္အထိ က်ပ္ ၁ ေသာင္းခြဲပါ။ မိုးတစြတ္စြတ္နဲ႔မို႔ လူေတာ္ေတာ္ပါးပါတယ္။ နာမည္ႀကီး အာနႏၵာ ေစတီကေတာ့ ဇန္နဝါရီ လဆန္းမွာ က်င္းပမယ့္ ဘုရားပြဲ အတြက္ ျပင္ဆင္ ခင္းက်င္းေနတယ္။ စက္ဘီးေတြနဲ႔ မိုးကာေတြ ဝတ္ၿပီး သြားေနတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕တယ္။
ပုဂံရႈခင္းကေတာ့ မိုးေရထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေႏြေခါင္ေခါင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္လို႔မဝေအာင္ တမ်ိဳးစီ လွေနတာပါပဲ။ တေနကုန္ ေနမျမင္ရတဲ့အတြက္ ပုဂံရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ Sunset ေနဝင္ခ်ိန္ ရႈခင္းကို မၾကည့္ခဲ့ရပါဘူး။ မိုးေၾကာင့္လား၊ ေဆာင္းတြင္း မို႔လား မကြဲျပားေပမယ့္ ပုဂံရဲ႕ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ တေန႔လံုး အေႏြးထည္ မခၽြတ္ႏုိင္ပါဘူး။ မႏူဟာ ဘုရားေရွ႕မွာေတာ့ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ဘုရားဖူးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး စည္ကားေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ျမင္းကပါရပ္က ယြန္းလုပ္ငန္း၊ ယြန္းဆုိင္တန္းေတြကလည္း ႏုိင္ငံျခားသားေတြအတြက္ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ ေနရာတခုပါ။ ဧရာဝတီ ျမစ္ကမ္းေဘးက ေလာကနႏၵာေစတီမွာေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ နာမည္ႀကီးဘုရားဓာတ္ပံုေတြကို တတြဲ ၅၀၀ က်ပ္နဲ႔ ေရာင္းတဲ့ ကေလးေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဟိုးအရင္ကေတာ့ ပုဂံ ဘုရားတုိင္းမွာ ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေတြက ဘုရား သမိုင္းကို အဂၤလိပ္လို၊ ျမန္မာလို လိုက္လံ ရွင္းျပၾကတာ ေတြ႕ရေပမယ့္၊ ေနာက္ပိုင္း ကေလးေတြကို အဲဒီလို လုပ္ဖို႔ ခြင့္မျပဳ ေတာ့တာေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုေတြလုိက္ေရာင္းတာမ်ိဳး၊ ငါးစာ ေရာင္းတာမ်ိဳး လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မုန္႔ဖိုး ရွာရတယ္လို႔ ကေလးတေယာက္က ေျပာျပပါတယ္။
ေလာကနႏၵာ ေစတီေပၚမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊနဲ႔ ဇနီးကို အမႉးျပဳၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ေဟာင္း ဦးကိုေလးနဲ႔ ဇနီးက က်ပ္ သိန္း ၂၀၀၀ လွဴဒါန္းတယ္ ဆိုတဲ့ ေက်ာက္စာတုိင္ တတိုင္ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
ပုဂံမွာ ထူးျခားတာကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ ထမင္းဆုိင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပုဂံလာစဥ္က ရိုက္ယူထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး ကပ္ထားတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြမွာဆို ဆုိင္ရွင္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တြဲရိုက္ ထားတဲ့ ပံုေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။
ပံုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း၊ ၿမိဳ႕သစ္က ဘူေဖး ထမင္းဆိုင္ေတြက သန္႔ျပန္႔ၿပီး စံုလင္ ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ အညာဟင္းေတြျဖစ္တဲ့ ပဲႀကီးႏွပ္၊ မန္က်ီးရြက္သုတ္၊ ျမဴရြက္သုတ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္ စတဲ့ အရံဟင္းေတြေၾကာင့္လည္း ေတာ္ေတာ္ စားၿမိန္ပါတယ္။ တေယာက္စာအတြက္ က်ပ္ ၃၀၀၀၊ ၄၀၀၀ စသည္ျဖင့္ က်သင့္ပါတယ္။
ပုဂံဘုရားေတြ၊ ေစတီေတြကို ႏိုင္ငံတကာ စံခ်ိန္စံညႊန္းနဲ႔အညီ မျပဳျပင္ႏုိင္ဘူး၊ အရင္ စစ္အစိုးရ လက္ထက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေတြရဲ႕ အဆင္ေျပသလို ျပဳျပင္မႈေတြေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ ဂူဘုရားေတြဟာ ၾကည့္ရတာ အဆင္မေျပလွဘူး ဆိုေပမယ့္ ပြင့္လင္းၿပီး ပံုစံေျပာင္းလဲလာတဲ့ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာ ခရီးသြားေတြဟာ ျမန္မာျပည္ကို အဝင္မ်ားလာတဲ့အျပင္ ျမန္မာျပည္နဲ႔ တြဲရက္ ပုဂံကို စိတ္ဝင္စားၾကတယ္ ဆိုတာေတာ့ မျငင္းႏုိင္ပါဘူး။ ျပဳျပင္ထားတယ္၊ ျပင္ဆင္ထားတယ္ ဆိုတာေတာင္ ပုဂံဟာ အရိုင္းဆန္ဆန္ လွပေနဆဲပါ။ ဘုရားပ်က္ေတြနဲ႔၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အုတ္ပံုသာသာ ဆိုေပမယ့္ အဲဒီ အုတ္ပံုေတြ ၾကားက ပုဂံအလွကို ဖံုးကြယ္ထားလို႔မရပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ၊ ျပည္တြင္း ခရီးသြားေတြအတြက္ လံုေလာက္ၿပီး အဆင္ေျပတဲ့ တည္းခိုရာ ေနရာ၊ သန္႔ရွင္းၿပီး အဆင့္အတန္းမီတဲ့ အိမ္သာ က စလို႔ စိတ္ခ်လံုၿခံဳမႈ ဆိုတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး လိုအပ္ေန ေသးတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။
ရန္ကုန္ကေန ေညာင္ဦး အသြားမွာ ေအာင္မဂၤလာ အေဝးေျပးဝန္းကေန မနက္ ၈ နာရီမွာ စထြက္ခဲ့တဲ့ မႏၱလာမင္း အထူးယာဥ္က အမွတ္ ၃ လမ္းမႀကီးကေန ထြက္ၿပီး အေဝးေျပး လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းႏွင္ခဲ့တာပါ။ ေဘးဘယ္ညာ ေနအိမ္ေတြ၊ ၿမိဳ႕ရြာေတြ မေတြ႕ရတဲ့ လမ္းမႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ရွင္းလင္းျမန္ဆန္ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ ရန္ကုန္ ခရီးတဝက္ေလာက္မွာ ထံုးစံအတုိင္း “ေပါက္ေတာ” ခဏ ရပ္ပါတယ္။ ဟိုးအရင္ကအတုိင္း အိမ္သာမရွိဘဲ ၿခံဳတိုးရတဲ့ ထံုးစံ မေပ်ာက္ေသးပါဘူး။ ကားက ထုိင္းႏိုင္ငံက အေဝးေျပးယာဥ္ႀကီးေတြလို ေကာင္းမြန္ၿပီး အဲကြန္းကလည္း ေအးေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္းက ကားေတြလို ကားေပၚမွာ အိမ္သာမပါတာ တခုပါပဲ။ က်န္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပပါတယ္။ ကားခက တေယာက္ကို က်ပ္ ၁၀၄၀၀ က်ပါတယ္။
ေနျပည္ေတာ္ကို မနက္ ၁၁ နာရီခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မနက္စာ သံုးေဆာင္ဖို႔ စားေသာက္ဆုိင္ေတြက အစီအရီ၊ ဥေရာပစာ၊ တရုတ္စာ၊ ျမန္မာ ထမင္းဟင္းက စလို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး စံုလင္ၿပီး သပ္ရပ္္တဲ့ ဆိုင္ေတြေတြ႕ရတယ္။ စားလို႔လည္း ေကာင္းပါတယ္။ အရင္ကလို ကားနဲ႔ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဆိုင္ေတြမွာရပ္နား၊ ခရီးသည္က ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ ေရြးစရာမရွိဘူး စား ဆိုတာထက္ စာရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး တိုးတက္လာၿပီလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီကေန ထြက္ ကတည္းက မႏၱလာမင္းဟာ တလမ္းလံုး မရပ္နားေတာ့ဘဲ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းအထိ ဆက္တုိက္ ေမာင္းတာပါ။ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွာ လူအတင္အခ် ခဏလုုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ေညာင္ဦးကို တန္းေမာင္းတဲ့ အတြက္ ညေန ၅ နာရီေလာက္မွာ ခရီးဆံုးပါတယ္။ လမ္းမွာ ဘယ္ၿမိဳ႕၊ ဘယ္ရြာေတြ ေရာက္ခဲ့တယ္ ဆိုတာေတာင္ မသိရေအာင္ ေဘးဘယ္ညာမွာ သစ္ပင္ေတြ၊ ေတာအုပ္ေတြ၊ ေတာင္ကမူနဲ႔ ဖုန္းဆိုးေျမေတြပဲ ေတြ႕ခဲ့ရတာပါ။
အျပန္ကိုလည္း ဒီအတုိင္း ထင္ထားေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ အဆင္မေျပဘဲ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရတဲ့ ခရီးလို႔ ဆိုရမွာပါ။ မနက္ ၇ နာရီမွာ ထြက္မယ္ ဆိုတဲ့ ကားက ၈ နာရီခြဲ ေလာက္မွ ေညာင္ဦးက ထြက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ လုပ္ၿပီး လူတင္ပါတယ္။ ၁ နာရီေလာက္ေမာင္းရံုနဲ႔ ေရာက္သင့္တဲ့ ေက်ာက္ ပန္းေတာင္းကို ၃ နာရီေလာက္ေမာင္းၿပီးမွ ေရာက္ပါတယ္။ မနက္စာကိုလည္း မိထၳီလာၿမိဳ႕ထဲကို ဝင္ၿပီး ဆုိင္တဆိုင္မွာရပ္နား စားေစပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကေနေမာင္းတဲ့အတြက္ ကားလမ္းက ျဖဴးမေနဘဲ အခ်ိန္လင့္ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္က စားေသာက္ဆုိင္တန္း ေရွ႕မွာလည္း တခါထပ္ရပ္ၿပီး တခုခု စားရေအာင္ နားပါတယ္။
ရန္ကုန္ ေအာင္မဂၤလာ အေဝးေျပးဝန္းကို ဝင္ေတာ့ ည ၇ နာရီ ထိုးပါၿပီ။ ည ၇ နာရီအခ်ိန္ အေဝးေျပး ဝန္းထဲမွာ အိမ္သာက ပိတ္ေနၿပီ။ လမ္းက ေပါက္ေတာမွာ မဆင္းခ်င္တဲ့သူေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ အိမ္သာဝင္ခ်င္တဲ့သူေတြအတြက္ ကား ရပ္နားရာေနရာကေန ေတာ္ေတာ္ ေဝးေဝး သြားမွ အမ်ားသုံုးအိမ္သာတလံုး ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အထုပ္အပိုးေတြ တသီႀကီးနဲ႔ ခရီးသည္ေတြအတြက္ ဘယ္လိုမွ မဆင္မေျပပါဘူး။
လွ်ပ္စစ္မီးလာေပမယ့္ အလင္းေရာင္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိမေနဘဲ အေဝးေျပးကားဝန္းဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ မလိုက္ဖက္ ေလာက္ေအာင္ ေျခာက္ကပ္ေမွာင္မည္း ေနတာပါ။ ခရီးသည္ေတြကို ဆြဲေတာ့ လြဲေတာ့မတတ္ ေခၚယူေနၿပီး တစီးထဲကို ခရီးႀကံဳ ၇ ေယာက္ေလာက္ မရမခ်င္း ဆြဲေခၚတင္ခ်င္တဲ့ တကၠစီေမာင္းသူေတြ ေၾကာင့္လည္း ခရီးသည္ေတြ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
မျပဳမျပင္ဘဲ လွပေနဆဲ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ အခင္းအက်င္းေတြ၊ ေရွးေဟာင္း ဘုရားပုထိုး ေစတီေတြကို ႏုိင္ငံျခားခရီးသြားေတြသာ မက ျပည္တြင္း ခရီးသြားေတြကပါ စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ရႈ ေလ့လာခ်င္ၾကတာပါ။ ခရီးသြားေတြအတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြကို ဒီထက္ ပိုမို ၿပီးျပည့္စံုေအာင္ ျဖည့္ဆည္းႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္း တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာဖို႔ မေဝးေတာ့တဲ့အျပင္ ေဒသခံေတြ အတြက္လည္း အသက္ေမြးမႈ လုပ္ငန္းေတြ စနစ္တက် ပိုမို ဖန္တီးေပးလာႏုိင္မယ္၊ သူတို႔ ဝင္ေငြ ပိုတိုးလာမယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး စိတ္ထဲမွာ စြဲထင္လာခဲ့တဲ့ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းရဲ႕ အလွအပ ျမင္ကြင္းေတြအားလံုး ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ဓာတ္ပံုထဲမွာပဲ ျပန္ရွာ ၾကည့္ရေတာ့မလို ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနမိ ပါေတာ့တယ္။
http://burma.irrawaddy.org/
ပုဂံ အာနႏၵာေစတီအတြင္း ဘုရားဖူးမ်ား (ဓာတ္ပံု - ဧရာဝတီ)
ရာသီဥတုက မႈန္မႈန္မိႈင္းမႈိင္း၊ ဒီဇင္ဘာ လကုန္ခါနီး ေန႔လယ္ခင္းသာသာ ညေနမေစာင္းတေစာင္းအခ်ိန္ ဆိုေပမယ့္ ေနေရာင္ ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ရဘူး။ ဒီေဒသေတြကို ေႏြေခါင္ေခါင္မွာသာ ေရာက္ဖူးတဲ့သူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အျမင္က ဆန္းလို႔ ေနပါတယ္။ မႏၱလာမင္း ရန္ကုန္ – ေညာင္ဦး အထူးယာဥ္ႀကီးေပၚကေန စဥ္းစား မိလိုက္ တာကေတာ့ မၾကာေသးခင္က မႏၱေလးတုိင္း ျမင္းၿခံခရိုင္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ၿမိဳ႕နယ္ထဲက အျဖစ္အပ်က္တခုပါ။ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးတဦးကို ဆုိင္ကယ္ တကၠစီသမား တေယာက္က မတရားျပဳက်င့္ၿပီး သတ္ျဖတ္လိုက္တယ္ ဆုိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။
ထေနာင္းပင္ေတြ၊ မန္က်ီးပင္ေတြ၊ ကုကၠိဳလ္ပင္ႀကီးေတြနဲ႔ အညာေဆာင္းရႈခင္းရယ္၊ ထန္းပင္ျမစ္ အစည္းလိုက္ႀကီးေတြ ဟိုနားတပံု၊ ဒီနားတပံု ျမင္ရတာရယ္က ႏိုင္ငံျခား ခရီးသြားေတြသာမကဘဲ ရန္ကုန္လို ေအာက္ဘက္က လူေတြ အတြက္ပါ အျမင္တမ်ိဳးဆန္းေနပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းႀကီးမွာ ကုန္းတြင္းပုိင္း မုန္တုိင္းေၾကာင့္ မိုးရြာထားတဲ့အတြက္ ဖုန္ထူထူ ျမင္ကြင္းေတြ မရွိပါဘူး။
စက္ဘီးျဖင့္ သြားလာေနၾကသည့္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကို ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းအတြင္း ဤသို႔ေတြ႕ရသည္ (ဓာတ္ပုံ - ဧရာဝတီ)
ေညာင္ဦးကို ကားဆုိက္ေတာ့ ညေန ၅ နာရီ။ ဒီအခ်ိန္က သာမန္ဆို ေမွာင္စပ်ိဳးရမယ့္အခ်ိန္ မဟုတ္ေပမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ တခြင္မွာ မႈန္မႈိင္းၿပီး အလင္းေရာင္အားနည္းေနပါတယ္။ ေရႊစည္းခံု ေစတီေျခရင္းက ကားဂိတ္မွာ ျမင္းလွည္းတစီးမွ မေတြ႕ရပါဘူး။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ျဖစ္လို႔ ျမင္းလွည္းေတြ သိမ္းသြားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ တကၠစီ သမားေတြေတာ့ ရွိေသးတယ္။
ဘယ္ ဟိုတယ္ကိုမွ ႀကိဳတင္ၿပီး ဘြခ္ မလုပ္ထားမိတဲ့အတြက္ ဆုိင္ကယ္တကၠစီသမားကို ပါးစပ္ထဲရွိတဲ့ ယာခင္းသာ ဟိုတယ္ကို ေမာင္းပါလို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ “ဆုိင္ကယ္ တစီးကို ေထာင့္ငါးရာ” ဆိုတဲ့ အတြက္ ေစ်းမဆစ္ေတာ့ဘဲ ေမာင္းခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ လမ္းေရာက္ေတာ့မွ ဆုိင္ကယ္သမားက ယာခင္းသာမွာ ႀကိဳၿပီး ဘြတ္ကင္ မလုပ္ထားရင္ အခန္းရဖို႔ မလြယ္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
လက္ပံေျခဆိပ္မွ ပခုကၠဴသို႔ ကုတို႔စက္ေလွျဖင့္ အကူး (ဓာတ္ပံု - ဧရာဝတီ)
တကယ္လည္း ယာခင္းသာက ေနရာလြတ္မရွိပါဘူး။ ယာခင္းသာတင္ မကဘူး ေနာက္ထပ္ ဟိုတယ္ ၃၊ ၄ ခုလည္း အဆင္မေျပပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း ခရီးသြားလမ္းညႊန္တဦးရဲ႕ “ဟိုတယ္ေတြကို ႀကိဳဘြခ္ မလုပ္ထားရင္ ရဖို႔ မလြယ္ဘူးေနာ္” ဆိုတဲ့ စကားကို သတိရမိတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ “ေစ်းႀကီးခ်င္လည္း ႀကီးပါေစ သံတဲ ဟိုတယ္ကိုပဲ ေမာင္းေပးပါ” လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ သံတဲ ဟိုတယ္က တရက္ကို က်ပ္ ၃ ေသာင္းခြဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ တရက္ပဲရမယ္၊ ၃ ေသာင္းခြဲထဲမွာ မနက္စာလည္း ပါတယ္ လို႔ သိရတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတရက္ေတာ့ ေနလိုက္ေတာ့မယ္၊ ေနာက္ေန႔ေတြ ေနာက္မွ ၾကည့္ရွင္းေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ အခန္းယူလိုက္ပါတယ္။
ပုဂံလို ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႔ စီးပြားျဖစ္တဲ့ ေနရာမွာ ဘာေၾကာင့္ ဟိုတယ္ေတြ၊ တည္းခိုခန္းေတြ ရဖို႔ ဒီေလာက္ခက္ခဲရတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ဆိုင္ကယ္သမားကို ေမးျဖစ္ပါတယ္။
“ဒီရာသီက ခရီးသြားရသီေလ။ ျပည္တြင္းခရီးသြားေတြေကာ၊ ျပည္ပ ခရီးသြားေတြေကာ အရမ္းမ်ားတဲ့အခ်ိန္ ဆိုေတာ့ တည္းခိုခန္းေတြ မေလာက္ဘူး။ မေန႔က ခရီးသြားတဖြဲ႕ဆို ဇရပ္ေပၚမွာပဲ အိပ္လိုက္ရတယ္” လို႔ ဆုိင္ကယ္တကၠစီေမာင္းတဲ့ ကိုေအာင္ေအာင္ဦးက ရွင္းျပပါတယ္။ ကားဂိတ္ကေန ယာခင္းသာဟိုတယ္ တခုတည္းမဟုတ္ဘဲ ဟိုတယ္ေတြ ပတ္ေမာင္းေပး လိုုက္ရတဲ့အတြက္ ဆုိင္ကယ္ခကို က်ပ္ ၅၀၀ ပိုေပးရပါတယ္။
ဟိုတယ္အခန္းယူ၊ ေရခ်ိဳးသန္႔စင္ၿပီး ထမင္းစားဖို႔ မစဥ္းစားေသးဘဲ ေနာက္တေန႔အတြက္ အဆင္ေျပမယ့္ ဟိုတယ္ ဒါမွမဟုတ္ တည္းခိုခန္း ရွာဖို႔ ထြက္ရပါတယ္။
ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ သံတဲနဲ႔ မနီးမေဝးက အိုေအစစ္ ဆိုတဲ့ တည္းခိုခန္းေလး ရလိုက္ပါတယ္။ အခန္းခက တရက္ကို က်ပ္ ၁ ေသာင္း။ ၿခံဝန္းထဲက အသင့္အတင့္ တည္းခိုခန္းပါ။ တီဗီမပါ၊ ေရခဲေသတၱာမပါ။ အဲကြန္း၊ ပန္ကာ မပါ။ သာမန္ ဆိုေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ျဖန္အတြက္ အဆင္ေျပသြားပါၿပီ။
ဒီေတာ့မွ ဟိုတယ္နဲ႔ မနီးမေဝးက ျမန္မာထမင္းဆိုင္မွာ ထမင္းစားဖို႔ ဆိုင္ကယ္သမားကို ပို႔ခိုင္းရပါတယ္။ ထမင္းကုိ တက္သုတ္ရိုက္စား၊ ဟိုတယ္ျပန္ၿပီး မနားခင္ ေနာက္တေန႔မနက္ ပခုကၠဴဘက္ကို ကူးဖို႔ရယ္၊ မနက္တခါတည္း ဟိုတယ္ကေန Check out လုပ္ဖို႔ရယ္ ျပင္ဆင္ထားရပါတယ္။
ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း (ဓာတ္ပံု - ဧရာဝတီ)
ေညာင္ဦးၿမိဳ႕ရဲ႕ ညရႈခင္းက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္၊ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းပါပဲ။ ႏိုင္ငံျခားသား မ်ားမ်ားစားစား သြားလာ ေနတာလည္း မေတြ႕ရပါဘူး။ မီးမွိန္မွိန္ စားေသာက္ဆုိင္ႀကီး တခ်ိဳ႕မွာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ညစာ စားေနၾက ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ႏုိင္ငံျခားသားဆိုရင္ တည္းခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ တည္းလို႔မရဘူး ဆိုတာ ဆုိင္ကယ္သမား ဆီက တဆင့္ သိလိုက္ ရတယ္။ အနည္းဆံုး ၾကယ္သံုးပြင့္ အဆင့္ရွိတဲ့ ဟိုတယ္ေတြမွာပဲ တည္းရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ထမင္းဆိုင္ အသြား ဆုိင္ကယ္ခ က်ပ္ ၁ ေထာင္။ အဲဒီကေနေတာ့ အျပန္ကို လမ္းပဲေလွ်ာက္လုိက္ပါတယ္။
သံတဲရဲ႕ မနက္စာ ဘူေဖးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းတယ္ဆိုရမွာပါ။ မုန္႔ေပါင္းလို အညာမုန္႔ကစလို႔ ဥေရာပစာ၊ တရုတ္စာ အကုန္ရွိပါတယ္။ က်ပ္ ၃ ေသာင္းခြဲ ယူထားေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ေကာင္းရမွာေပါ့လို႔ ေတြးမိတယ္။
ပခုကၠဴကို သြားဖို႔အတြက္ အရင္ဆံုး လက္ပံေျခဆိပ္ကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ တစီးကို က်ပ္ ၅၀၀၀ က်ပါတယ္။ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ လက္ပံေျခဆိပ္ အထိ မိနစ္ ၄၀ ေလာက္ေမာင္းရတယ္။ ကုတို႔ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ထြက္ခါနီး စက္ေလွေပၚ ေျပးတက္ရတယ္။ စက္ေလွေပၚမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြေကာ၊ ပခုကၠဴကတဆင့္ ခရီးဆက္ၾကမယ့္သူေတြေကာ ေတြ႕ရတယ္။ စက္ေလွခက တေယာက္ကို က်ပ္ ၅၀၀ ပါ။ ေနာင္ဆိုရင္ေတာ့ ကုတို႔ စက္ေလွေတြ အလုပ္ျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေနအထား မရွိပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ အရွည္ဆံုး ေညာင္ဦး – ပခုကၠဴ တံတားႀကီး ဖြင့္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္ပါ။ တံတားႀကီးဖြင့္ၿပီးရင္ ဘတ္စ္ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြနဲ႔ပဲ ပခုကၠဴကို တုိက္ရုိက္ သြားလို႔ရၿပီေပါ့။ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီး ထဲမွာေတာ့ သဲေသာင္ေတြ ဟိုေနရာ၊ ဒီေနရာ ထြန္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေသာင္ေတြကို ေကြ႕ကာ ဝိုက္ကာ ေမာင္းေနရတဲ့အတြက္ စက္ေလွက မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ အၾကာမွာ ဟိုဘက္ကမ္းကို ကပ္ပါတယ္။
ဆုိင္ကယ္ တကၠစီ မငွားေတာ့ဘဲ ျမင္းလွည္းငွားဖို႔ စဥ္းစားလိုက္ပါတယ္။ မနက္ ၈ နာရီ ေလာက္ကေန ညေန ၃ နာရီ ေလာက္မွာ ကုတို႔ဆိပ္ကို ျပန္ပို႔ေပးမယ္၊ သြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြ လိုက္ပို႔ေပးမယ္။ က်ပ္ ၈ ေထာင္နဲ႔ ေစ်းတည့္ပါတယ္။
ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး မီးပြား စတင္ ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ ပခုကၠဴမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လို႔ ေနပါတယ္။ ပခုကၠဴ ေစ်းကေတာ့ ကြဲစျပဳေနပါၿပီ။ သနပ္ခါးတံုးသည္ေတြ အမ်ားအျပား၊ ၾကက္သြန္၊ ပဲ အစရွိတဲ့ ကုန္သိုေလွာင္ရံုေတြ အမ်ားအျပား၊ ကုန္စည္ဒိုင္ေတြ အမ်ားအျပားကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဟိုးတခ်ိန္တုန္းက ေဒါ့ဂ်စ္ကားေဟာင္းႀကီးေတြ၊ ေဟာင္းႏြမ္း ေရွးက်ေပမယ့္ မေဆြးေျမ့ေသးတဲ့ တုိက္အိမ္၊ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ေဟာင္းႀကီးေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအိုႀကီးေတြနဲ႔ ပခုကၠဴၿမိဳ႕ရဲ႕ ျမင္ကြင္းဟာ ရင့္က်က္ တည္ၿငိမ္ၿပီး ဗဟုသုတ အျပည့္ရွိတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီး လူတဦးနဲ႔ တူေနပါတယ္။
ေနျပည္ေတာ္တြင္ ေခတၱ ရပ္နားထားသည့္ မႏၱလာမင္း အထူးယာဥ္ (ဓာတ္ပံု - ဧရာဝတီ)
လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ လ ေလာက္က ပခုကၠဴၿမိဳ႕ရဲ႕ ေရႊေခ်ာင္း ေရႀကီးခဲ့ၿပီး လူေတြ ရာေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆံုးခဲ့တဲ့ အျဖစ္ကို သတိရ မိပါတယ္။ အခုေတာ့ ေနအိမ္ဆံုးရႈံးခဲ့သူေတြအတြက္ အစိုးရနဲ႔ NGO အဖြဲ႕အစည္းေတြ ပူးေပါင္းၿပီး သြပ္မိုးထရံကာ အိမ္သစ္ ၃၀၀ ေက်ာ္ ေဆာက္ေပးထားၿပီးပါၿပီ။ ေရႊေခ်ာင္းက အခုေတာ့ ေရႀကီးခဲ့တာ သူမဟုတ္ခဲ့သလို သဲျပင္ အျပန္႔က်ယ္ႀကီးထဲ လူသြားလမ္း၊ လွည္းသြားလမ္းေတာင္ ေပါက္ေနပါၿပီ။
ေရႊေခ်ာင္းက်ယ္ႀကီး အလယ္မွာေတာ့ ေနပူပူထဲ ထိုင္ၿပီး ေက်ာက္ေရြးေနတဲ့ အဘြားတဦးကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အသက္ ၈၀ လို႔ ဆိုတဲ့ အဘြား ေဒၚေအးသန္းရဲ႕ အိမ္ကေတာ့ ေခ်ာင္းေရႀကီးတဲ့ထဲ မပါခဲ့ဘူးလို႔ တင္းေတာင္းထဲကို ေက်ာက္ေတြ ေရြးထည့္ ေနရင္း ေျပာျပပါတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းသံုး ေက်ာက္စရစ္ေရြးခက တေတာင္းအတြက္ က်ပ္ ၁၀၀ ရတယ္၊ တေန႔လံုးေရြးမွ ၂ ေတာင္းေတာင္မရဘူးလို႔ သူက ဆုိပါတယ္။ သူ႔ဝင္ေငြက တေန႔ကို က်ပ္ ၁၅၀ နဲ႔ ၂၀၀ ေပါ့။ ပခုကၠဴကေန လက္ပံပင္ ဆိပ္ကို ျပန္ကူးေတာ့ ညေန ၃ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ကူးမယ္သူလည္း နည္းသြားၿပီဆိုေတာ့ စက္ေလွခက တေယာက္ကို က်ပ္ ၁၅၀၀ ေတာင္းပါတယ္။ ဆုိင္ကယ္ကေတာ့ တစီးကို က်ပ္ ၃၀၀၀ ပါ။
ဂ်ပန္ႏုိင္ငံသူ ကိစၥ ျပႆနာတက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဆိုင္ကယ္တကၠစီ သမားေတြကို စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ထပ္သတ္မွတ္ လိုက္တယ္လို႔ ကိုေအာင္ေအာင္ဦးက ေျပာပါတယ္။
“ဆုိင္ကယ္သမားေတြက ႏုိင္ငံျခားသားေတြကို လံုးဝ တင္ခြင့္မရွိဘူး၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းရမယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ မလိုက္နာရင္ တကၠစီဆြဲခြင့္ ရုပ္သိမ္းမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ပုဂံက ဆုိင္ကယ္သမားေတြက ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ လုပ္စားေနရတာ၊ မဟုတ္တရုတ္ မလုပ္ပါဘူး” လို႔ သူက ဆုိပါတယ္။
ပုပၸားကေန ညေန ၃ နာရီေလာက္မွာ ျပန္ဆင္းလာတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသူက ပထမ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းကေန ခရီးသည္တင္ ယာဥ္နဲ႔ ေညာင္ဦးကို ျပန္ဖို႔ စီစဥ္ထားေပမယ့္ ခရီးသည္တင္ယာဥ္မွာ ေနရာမရွိေတာ့တာေၾကာင့္ ဆုိင္ကယ္တကၠစီ ငွားစီးၿပီး ျပန္လာရာ ကေန ျပႆနာ ျဖစ္ခဲ့တာလို႔ ကိုေအာင္ေအာင္ဦးက ရွင္းျပတယ္။
ကိုေအာင္ေအာင္ဦးရဲ႕ ဆိုင္ကယ္က ကိုယ္ပိုင္ မဟုတ္ဘူး၊ အံုနာခ တရက္ကို က်ပ္ ၁ ေသာင္း ေပးရတယ္လို႔ သိရတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ တင္ခြင့္မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ဆိုင္ကယ္ တကၠစီသမားေတြ ဝင္ေငြ ထိခုိက္တယ္လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။
“ဧည့္သည္မ်ားတဲ့ အခုလိုရာသီမွာမွ က်ေနာ္တို႔အတြက္ တလကို က်ပ္ ၁ သိန္းခဲြ၊ ၂ သိန္းေလာက္ က်န္တာပါ။ က်န္တဲ့ ရာသီေတြက အံုနာခ ရွင္းၿပီး ၇ ေသာင္းေလာက္ပဲ က်န္တယ္၊ ေတာ္ေတာ္ပါးပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ႏုိင္ငံျခားသား မတင္ရေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ ဝင္ေငြ ေတာ္ေတာ္ ေလ်ာ့သြားတယ္” လို႔ သမီးတေယာက္ ဖခင္ ကိုေအာင္ေအာင္ဦးက ေျပာျပတယ္။ သူ႔ ဇနီးသည္ကေတာ့ ဟိုတယ္ေတြ၊ တည္းခိုခန္းေတြမွာ အဝတ္လိုက္ေလွ်ာ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ပုဂံ ၿမိဳ႕ေဟာင္းထဲမွာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြက သူတို႔တည္းတဲ့ ဟိုတယ္ေတြက စက္ဘီးေတြငွားၿပီး လည္ၾကတာ မ်ားပါ တယ္။ လွည္းဝင္ရိုးသံ တညံညံ ပုဂံ ဘုရားေပါင္း ဆိုတဲ့အတိုင္း ပုဂံဘုရားေတြဟာ ေနရာအႏွံ႔ ရွိေနတာမို႔ တန္ခိုးႀကီး၊ နာမည္ႀကီး ေစတီေတြ၊ ဘုရားေတြ လည္မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ တရက္နဲ႔ အဆင္မေျပပါဘူး။
ဘုရားဖူး ကားေတြကေတာ့ ေစတီတဆူမွာ ခဏရပ္၊ ၿပီးရင္ဆင္းၾက၊ ဘုရားဖူးၾက ေနာက္တေနရာ ေရႊ႕ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔မို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေလ့လာခ်င္သူေတြ၊ ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္သူေတြအတြက္ အဆင္မေျပပါဘူး။
ၿမိဳ႕ေဟာင္းမွာ လည္ဖို႔အတြက္ ျမင္းလွည္းခက မနက္ ၉ နာရီေလာက္ကေန ညေန ၅ နာရီေလာက္အထိ က်ပ္ ၁ ေသာင္းခြဲပါ။ မိုးတစြတ္စြတ္နဲ႔မို႔ လူေတာ္ေတာ္ပါးပါတယ္။ နာမည္ႀကီး အာနႏၵာ ေစတီကေတာ့ ဇန္နဝါရီ လဆန္းမွာ က်င္းပမယ့္ ဘုရားပြဲ အတြက္ ျပင္ဆင္ ခင္းက်င္းေနတယ္။ စက္ဘီးေတြနဲ႔ မိုးကာေတြ ဝတ္ၿပီး သြားေနတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕တယ္။
ပုဂံရႈခင္းကေတာ့ မိုးေရထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေႏြေခါင္ေခါင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္လို႔မဝေအာင္ တမ်ိဳးစီ လွေနတာပါပဲ။ တေနကုန္ ေနမျမင္ရတဲ့အတြက္ ပုဂံရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ Sunset ေနဝင္ခ်ိန္ ရႈခင္းကို မၾကည့္ခဲ့ရပါဘူး။ မိုးေၾကာင့္လား၊ ေဆာင္းတြင္း မို႔လား မကြဲျပားေပမယ့္ ပုဂံရဲ႕ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ တေန႔လံုး အေႏြးထည္ မခၽြတ္ႏုိင္ပါဘူး။ မႏူဟာ ဘုရားေရွ႕မွာေတာ့ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ဘုရားဖူးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး စည္ကားေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ျမင္းကပါရပ္က ယြန္းလုပ္ငန္း၊ ယြန္းဆုိင္တန္းေတြကလည္း ႏုိင္ငံျခားသားေတြအတြက္ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ ေနရာတခုပါ။ ဧရာဝတီ ျမစ္ကမ္းေဘးက ေလာကနႏၵာေစတီမွာေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ နာမည္ႀကီးဘုရားဓာတ္ပံုေတြကို တတြဲ ၅၀၀ က်ပ္နဲ႔ ေရာင္းတဲ့ ကေလးေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဟိုးအရင္ကေတာ့ ပုဂံ ဘုရားတုိင္းမွာ ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေတြက ဘုရား သမိုင္းကို အဂၤလိပ္လို၊ ျမန္မာလို လိုက္လံ ရွင္းျပၾကတာ ေတြ႕ရေပမယ့္၊ ေနာက္ပိုင္း ကေလးေတြကို အဲဒီလို လုပ္ဖို႔ ခြင့္မျပဳ ေတာ့တာေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုေတြလုိက္ေရာင္းတာမ်ိဳး၊ ငါးစာ ေရာင္းတာမ်ိဳး လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မုန္႔ဖိုး ရွာရတယ္လို႔ ကေလးတေယာက္က ေျပာျပပါတယ္။
ေလာကနႏၵာ ေစတီေပၚမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊနဲ႔ ဇနီးကို အမႉးျပဳၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ေဟာင္း ဦးကိုေလးနဲ႔ ဇနီးက က်ပ္ သိန္း ၂၀၀၀ လွဴဒါန္းတယ္ ဆိုတဲ့ ေက်ာက္စာတုိင္ တတိုင္ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
ပုဂံမွာ ထူးျခားတာကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ ထမင္းဆုိင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပုဂံလာစဥ္က ရိုက္ယူထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး ကပ္ထားတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြမွာဆို ဆုိင္ရွင္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တြဲရိုက္ ထားတဲ့ ပံုေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။
ပံုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း၊ ၿမိဳ႕သစ္က ဘူေဖး ထမင္းဆိုင္ေတြက သန္႔ျပန္႔ၿပီး စံုလင္ ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ အညာဟင္းေတြျဖစ္တဲ့ ပဲႀကီးႏွပ္၊ မန္က်ီးရြက္သုတ္၊ ျမဴရြက္သုတ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္ စတဲ့ အရံဟင္းေတြေၾကာင့္လည္း ေတာ္ေတာ္ စားၿမိန္ပါတယ္။ တေယာက္စာအတြက္ က်ပ္ ၃၀၀၀၊ ၄၀၀၀ စသည္ျဖင့္ က်သင့္ပါတယ္။
ပုဂံဘုရားေတြ၊ ေစတီေတြကို ႏိုင္ငံတကာ စံခ်ိန္စံညႊန္းနဲ႔အညီ မျပဳျပင္ႏုိင္ဘူး၊ အရင္ စစ္အစိုးရ လက္ထက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေတြရဲ႕ အဆင္ေျပသလို ျပဳျပင္မႈေတြေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ ဂူဘုရားေတြဟာ ၾကည့္ရတာ အဆင္မေျပလွဘူး ဆိုေပမယ့္ ပြင့္လင္းၿပီး ပံုစံေျပာင္းလဲလာတဲ့ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာ ခရီးသြားေတြဟာ ျမန္မာျပည္ကို အဝင္မ်ားလာတဲ့အျပင္ ျမန္မာျပည္နဲ႔ တြဲရက္ ပုဂံကို စိတ္ဝင္စားၾကတယ္ ဆိုတာေတာ့ မျငင္းႏုိင္ပါဘူး။ ျပဳျပင္ထားတယ္၊ ျပင္ဆင္ထားတယ္ ဆိုတာေတာင္ ပုဂံဟာ အရိုင္းဆန္ဆန္ လွပေနဆဲပါ။ ဘုရားပ်က္ေတြနဲ႔၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အုတ္ပံုသာသာ ဆိုေပမယ့္ အဲဒီ အုတ္ပံုေတြ ၾကားက ပုဂံအလွကို ဖံုးကြယ္ထားလို႔မရပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ၊ ျပည္တြင္း ခရီးသြားေတြအတြက္ လံုေလာက္ၿပီး အဆင္ေျပတဲ့ တည္းခိုရာ ေနရာ၊ သန္႔ရွင္းၿပီး အဆင့္အတန္းမီတဲ့ အိမ္သာ က စလို႔ စိတ္ခ်လံုၿခံဳမႈ ဆိုတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး လိုအပ္ေန ေသးတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။
ရန္ကုန္ကေန ေညာင္ဦး အသြားမွာ ေအာင္မဂၤလာ အေဝးေျပးဝန္းကေန မနက္ ၈ နာရီမွာ စထြက္ခဲ့တဲ့ မႏၱလာမင္း အထူးယာဥ္က အမွတ္ ၃ လမ္းမႀကီးကေန ထြက္ၿပီး အေဝးေျပး လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းႏွင္ခဲ့တာပါ။ ေဘးဘယ္ညာ ေနအိမ္ေတြ၊ ၿမိဳ႕ရြာေတြ မေတြ႕ရတဲ့ လမ္းမႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ရွင္းလင္းျမန္ဆန္ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ ရန္ကုန္ ခရီးတဝက္ေလာက္မွာ ထံုးစံအတုိင္း “ေပါက္ေတာ” ခဏ ရပ္ပါတယ္။ ဟိုးအရင္ကအတုိင္း အိမ္သာမရွိဘဲ ၿခံဳတိုးရတဲ့ ထံုးစံ မေပ်ာက္ေသးပါဘူး။ ကားက ထုိင္းႏိုင္ငံက အေဝးေျပးယာဥ္ႀကီးေတြလို ေကာင္းမြန္ၿပီး အဲကြန္းကလည္း ေအးေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္းက ကားေတြလို ကားေပၚမွာ အိမ္သာမပါတာ တခုပါပဲ။ က်န္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပပါတယ္။ ကားခက တေယာက္ကို က်ပ္ ၁၀၄၀၀ က်ပါတယ္။
ေနျပည္ေတာ္ကို မနက္ ၁၁ နာရီခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မနက္စာ သံုးေဆာင္ဖို႔ စားေသာက္ဆုိင္ေတြက အစီအရီ၊ ဥေရာပစာ၊ တရုတ္စာ၊ ျမန္မာ ထမင္းဟင္းက စလို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး စံုလင္ၿပီး သပ္ရပ္္တဲ့ ဆိုင္ေတြေတြ႕ရတယ္။ စားလို႔လည္း ေကာင္းပါတယ္။ အရင္ကလို ကားနဲ႔ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဆိုင္ေတြမွာရပ္နား၊ ခရီးသည္က ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ ေရြးစရာမရွိဘူး စား ဆိုတာထက္ စာရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး တိုးတက္လာၿပီလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီကေန ထြက္ ကတည္းက မႏၱလာမင္းဟာ တလမ္းလံုး မရပ္နားေတာ့ဘဲ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းအထိ ဆက္တုိက္ ေမာင္းတာပါ။ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွာ လူအတင္အခ် ခဏလုုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ေညာင္ဦးကို တန္းေမာင္းတဲ့ အတြက္ ညေန ၅ နာရီေလာက္မွာ ခရီးဆံုးပါတယ္။ လမ္းမွာ ဘယ္ၿမိဳ႕၊ ဘယ္ရြာေတြ ေရာက္ခဲ့တယ္ ဆိုတာေတာင္ မသိရေအာင္ ေဘးဘယ္ညာမွာ သစ္ပင္ေတြ၊ ေတာအုပ္ေတြ၊ ေတာင္ကမူနဲ႔ ဖုန္းဆိုးေျမေတြပဲ ေတြ႕ခဲ့ရတာပါ။
အျပန္ကိုလည္း ဒီအတုိင္း ထင္ထားေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ အဆင္မေျပဘဲ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရတဲ့ ခရီးလို႔ ဆိုရမွာပါ။ မနက္ ၇ နာရီမွာ ထြက္မယ္ ဆိုတဲ့ ကားက ၈ နာရီခြဲ ေလာက္မွ ေညာင္ဦးက ထြက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ လုပ္ၿပီး လူတင္ပါတယ္။ ၁ နာရီေလာက္ေမာင္းရံုနဲ႔ ေရာက္သင့္တဲ့ ေက်ာက္ ပန္းေတာင္းကို ၃ နာရီေလာက္ေမာင္းၿပီးမွ ေရာက္ပါတယ္။ မနက္စာကိုလည္း မိထၳီလာၿမိဳ႕ထဲကို ဝင္ၿပီး ဆုိင္တဆိုင္မွာရပ္နား စားေစပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကေနေမာင္းတဲ့အတြက္ ကားလမ္းက ျဖဴးမေနဘဲ အခ်ိန္လင့္ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္က စားေသာက္ဆုိင္တန္း ေရွ႕မွာလည္း တခါထပ္ရပ္ၿပီး တခုခု စားရေအာင္ နားပါတယ္။
ရန္ကုန္ ေအာင္မဂၤလာ အေဝးေျပးဝန္းကို ဝင္ေတာ့ ည ၇ နာရီ ထိုးပါၿပီ။ ည ၇ နာရီအခ်ိန္ အေဝးေျပး ဝန္းထဲမွာ အိမ္သာက ပိတ္ေနၿပီ။ လမ္းက ေပါက္ေတာမွာ မဆင္းခ်င္တဲ့သူေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ အိမ္သာဝင္ခ်င္တဲ့သူေတြအတြက္ ကား ရပ္နားရာေနရာကေန ေတာ္ေတာ္ ေဝးေဝး သြားမွ အမ်ားသုံုးအိမ္သာတလံုး ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အထုပ္အပိုးေတြ တသီႀကီးနဲ႔ ခရီးသည္ေတြအတြက္ ဘယ္လိုမွ မဆင္မေျပပါဘူး။
လွ်ပ္စစ္မီးလာေပမယ့္ အလင္းေရာင္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိမေနဘဲ အေဝးေျပးကားဝန္းဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ မလိုက္ဖက္ ေလာက္ေအာင္ ေျခာက္ကပ္ေမွာင္မည္း ေနတာပါ။ ခရီးသည္ေတြကို ဆြဲေတာ့ လြဲေတာ့မတတ္ ေခၚယူေနၿပီး တစီးထဲကို ခရီးႀကံဳ ၇ ေယာက္ေလာက္ မရမခ်င္း ဆြဲေခၚတင္ခ်င္တဲ့ တကၠစီေမာင္းသူေတြ ေၾကာင့္လည္း ခရီးသည္ေတြ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
မျပဳမျပင္ဘဲ လွပေနဆဲ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ အခင္းအက်င္းေတြ၊ ေရွးေဟာင္း ဘုရားပုထိုး ေစတီေတြကို ႏုိင္ငံျခားခရီးသြားေတြသာ မက ျပည္တြင္း ခရီးသြားေတြကပါ စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ရႈ ေလ့လာခ်င္ၾကတာပါ။ ခရီးသြားေတြအတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြကို ဒီထက္ ပိုမို ၿပီးျပည့္စံုေအာင္ ျဖည့္ဆည္းႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္း တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာဖို႔ မေဝးေတာ့တဲ့အျပင္ ေဒသခံေတြ အတြက္လည္း အသက္ေမြးမႈ လုပ္ငန္းေတြ စနစ္တက် ပိုမို ဖန္တီးေပးလာႏုိင္မယ္၊ သူတို႔ ဝင္ေငြ ပိုတိုးလာမယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး စိတ္ထဲမွာ စြဲထင္လာခဲ့တဲ့ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းရဲ႕ အလွအပ ျမင္ကြင္းေတြအားလံုး ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ဓာတ္ပံုထဲမွာပဲ ျပန္ရွာ ၾကည့္ရေတာ့မလို ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနမိ ပါေတာ့တယ္။
http://burma.irrawaddy.org/
No comments:
Post a Comment