ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရးနဲ႔ မီးခိုးမထြက္တဲ့ စက္႐ံုမ်ား

အခုလက္ရိွ အစိုးရ တက္လာခဲ့သည္မွာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္၍ ေလးလအတြင္း ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ သမၼတႀကီးေျပာေျပာေနသည့္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေလွ်ာ့ခ်ေရး ကိစၥသည္လည္းအခုအထိ မေအာင္ျမင္ေသးတာကို ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမည္နည္း၊ လယ္ေတြသိမ္းထားတာေၾကာင့္ ဆင္းရဲသားလယ္သမားေတြလည္း နာလန္မထူႏုိင္ေသးပါ။ စက္႐ံုလုပ္သားမ်ားလည္း လုပ္အားခ တိုးေတာင္းၾကေသာ္လည္း လုပ္အားခက အမွန္တကယ္ တိုးမလာေသးပါ။ ႏုိင္ငံျခားထြက္အလုပ္လုပ္သည့္ အားေကာင္းေမာင္းသန္အရြယ္မ်ားလည္း ထြက္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကို မေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္တာလဲ၊ ဆန္းစစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ႏုိင္ငံသားမ်ားအၾကားမွာ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနတာက ျမင့္မားေနတာေၾကာင့္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။  ျမန္မာျပည္ဟာ ဘယ္ဘက္ကၾကည့္ေျပာေျပာ အခုအထိ လူအမ်ားစုဟာ လယ္
ယာစုိက္ပ်ဳိးေရးနဲ႔ ပတ္သက္ေနရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးေရးက အ႐ႈံးပဲ ေပၚေနေတာ့ လယ္သမားအရြယ္ေကာင္းေတြ ႏုိင္ငံ ျခားထြက္ဖို႔ ျဖစ္လာရပါတယ္။ လယ္အသိမ္းခံရလို႔ လံုးလံုးဘ၀ ပ်က္သြားသူေတြလည္း  ဒီအထဲ မွာ ပါပါတယ္။ အလုပ္လက္မဲ့ ဦးေရ ျမင့္မားေနတာေၾကာင့္ ဆင္းရဲတြင္းက မတက္ႏုိင္ျဖစ္ရသလို အလုပ္ရိွထားသူမ်ားမွာလည္း ရရိွတဲ့လုပ္အားခက မေသ႐ံုတမည္ သာ စားေသာက္ႏုိင္တဲ့ အေျခ အေနျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ။

ေနာက္ထပ္ေတြ႕ရိွရတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ခြင္အားလံုး၊ စီးပြားေရး နယ္ပယ္အားလံုးကို လူနည္းစုက အစစအရာ ရာခ်ဳပ္ကုိင္ထားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ လူနည္းစုထဲမွာ လူႀကီးသားသမီး ေဆြမ်ဳိးေတြပါသလို လူႀကီးေတြနဲ႔ နီးကပ္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ စီးပြားဖက္ ေတြလည္း ပါေနပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လက္ရိွအေန အထားဟာ စက္မႈလုပ္ငန္းႀကီးငယ္လတ္ေတြ တစ္ဟုန္ထိုးတိုးတက္လာဖို႔ အေျခအေန မရိွေသးတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ လယ္ယာ စုိက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းကလည္း ခ်က္ခ်င္းတုိးတက္လာဖို႔ အေျခအေနမရိွေသးတာကို အားလံုး လည္း ျမင္ေနပါတယ္။

သေဘာေပါက္ေနပါတယ္။ သဘာ၀အ ရင္းအျမစ္ကို ထုတ္ယူရင္း စီးပြားရွာတာကလည္း      အင္အားေကာင္းတဲ့ ႏုိင္ငံျခားနဲ႔  ျမန္မာကုမၸဏီေတြ လက္ထဲမွာပဲ ရိွေနပါတယ္။ ကုိင္း ဒါျဖင့္ရင္ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ။ လုပ္ဖို႔ရာ နယ္ပယ္တစ္ခုေတာ့ က်န္ေနပါေသးတယ္။ လူမ်ားစုအတြက္ လည္း အလုပ္အကုိင္ေတြ ဖန္တီးေပးလာမယ့္ လုပ္ငန္းမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလုပ္ငန္းလဲဆိုေတာ့ မီးခိုးမထြက္တဲ့ စက္႐ံုမ်ားလို႔ ယေန႔ကမၻာမွာ တင္စားေျပာဆို ေနတဲ့ လုပ္ငန္းပါ။ အဲဒါက ေတာ့ တိုးရစ္ဇင္လို႔ေခၚတဲ့ ခရီး သြားလုပ္ငန္း ျဖစ္ပါတယ္။

အခုလည္း ခရီးသြားလုပ္ငန္း ေတြ လုပ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီထက္ ဘာမ်ားထူးၿပီး လုပ္စရာ လိုေသးလို႔လဲလို႔ ေမးမယ့္သူမ်ားလည္း ရိွႏုိင္ပါတယ္။ အမွန္ဆိုရ ရင္ အခုလုပ္ကုိင္ေနတဲ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းဟာ မတြင္က်ယ္ေသးဘူးလို႔ ေျပာလိုပါတယ္။ အရင္းအႏွီး အင္အားေတာင့္တင္းတဲ့၊ အဆင္ သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ အုပ္စုမ်ားသာ လုပ္ကုိင္ႏုိင္တာကို ျမင္ရပါတယ္။ အရင္းအႏီွးအင္အားေသးငယ္ သူမ်ား ဒီလုပ္ငန္းအနားကို မကပ္ႏုိင္ေသးပါ။ ဘာျဖစ္လိ႔ု အဲသလို ျဖစ္ေနတာလဲ ဆိုတာကို ဆန္းစစ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တင္းမာတဲ့ မေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ ဥပေဒေတြ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြ ရိွေနလို႔ ဆိုတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ငန္း မ်ား အားလံုးအဆင္ေျပလာဖို႔ လက္ရိွရိွထားတဲ့ ဥပေဒမ်ဳိးစံုကို ေျဖေလွ်ာ့ဖို႔ လိုလာပါတယ္။

ႏုိင္ငံျခားသား ခရီးသြားပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္တြင္းက ခရီးသြားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခရီးသြားလာ လည္ပတ္တဲ့ အခါမွာ ခရီးသြားႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ေၾကာင့္ ဒီလူေတြဟာ ခ်မ္းသာတယ္၊ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္ တယ္လို႔ ထင္ရင္မွားပါလိမ့္မယ္။ လူနည္းစုခရီးသြားမ်ားကေတာ့ အမွန္တကယ္ ခ်မ္းသာသူမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ခရီးသြား အမ်ားစုဟာ မိမိရိွထားတဲ့ ေငြက ေလးအေပၚ တြက္ခ်က္ၿပီး ခရီးသြားရတဲ့သူက အမ်ားစုျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ကေန႔အထိ မ႐ိုး ႏုိင္ေသးတဲ့၊ သိထားရမွာျဖစ္တဲ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းရဲ႕ သဘာ၀မ်ားထဲက တစ္ခုပါ။ ခရီးသြားတယ္ဆိုတာဟာ လူေတြအတြက္ အပန္းေျဖတာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သလို ဗဟုသု တလိုလားတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

လူေတြထဲမွာ ေငြေၾကး တတ္ႏုိင္တဲ့ အဆင့္အတန္းက တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးမတူပါ။ ေငြမ်ားမ်ားနဲ႔ ခရီးသြားႏုိင္တဲ့ သူမ်ားရိွသလုိ ေငြေၾကးကို တြက္ခ်က္ၿပီး အဲဒီတတ္ႏုိင္တဲ့ ေငြေၾကးပမာဏနဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ ခရီးမ်ဳိးကို သြားသူ ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။
ဥပမာတစ္ခုေလာက္ ေျပာ ပါရေစ။ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားက ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္း အားရက္ေတြမွာ ခရီးသြားေလ့ ရိွပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ေငြေၾကးမ်ားမ်ား မတတ္ႏုိင္ပါ။ အဲဒါ ေၾကာင့္ သူတို႔ခရီးထြက္မယ့္ ႏုိင္ငံကိုေလ့လာရပါတယ္။ အဲဒီႏုိင္ငံ မွာ ေစ်းခ်ဳိတဲ့ တည္းခိုခန္းေတြ ရိွသလား။ ေစ်းခ်ဳိတဲ့ သယ္ယူပို႔ ေဆာင္ေရးစနစ္ ရိွသလား။ ေစ်းခ်ဳိတဲ့ အစားအေသာက္မ်ဳိး ရႏုိင္သလားစသျဖင့္ တြက္ခ်က္ရပါတယ္။ အဲသလို တြက္ခ်က္ၿပီးမွ တစ္ဦး ခ်င္းျဖစ္ေစ၊ အုပ္စုလုိက္ျဖစ္ေစ ခရီးထြက္ပါတယ္။

ေငြေၾကးကိုစိစစ္ၿပီး ခရီး ထြက္ရတဲ့ လူငယ္ေက်ာင္းသား ခရီးသြားျဖစ္တာေၾကာင့္ ဂ်ပန္လို အစစအရာရာ ေစ်းႀကီးတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ဳိးကိုသြားမွာထက္ ထုိင္းႏုိင္ငံ လို ေစ်းသက္သာတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ဳိးကို ေရြးပါတယ္။ ဂ်ပန္ကို သြားမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ တတ္ႏုိင္တဲ့ ေငြေၾကးပမာဏာဟာ တစ္ပတ္ ေလာက္နဲ႔ ကုန္သြားႏုိင္ၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံကို သြားလည္မယ္ဆိုရင္ ေတာ့ ေလးပတ္ေလာက္ ေနႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံကို ေရြးခ်ယ္တာပါ။ ထုိင္းႏုိင္ငံကို ေရာက္လာတဲ့ လူငယ္ေက်ာင္း သား ႏုိင္ငံျခားခရီးသြားေတြဟာ တစ္ရက္ကို ဆယ္ေဒၚလာ (သို႔မဟုတ္) ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္ ၀န္းက်င္ေလာက္ေပးရတဲ့ တည္းခိုခန္း အေသးစားေတြမွာ တည္းခိုၾကပါ တယ္။ လမ္းေဘးကဆုိင္ေတြမွာ စားေသာက္ပါတယ္။

ဘတ္စ္ကားစီးပါတယ္။ မီးရထားစီးပါ တယ္။ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္တဲ့ လူ တန္းစားက ပင္လယ္စပ္ကမ္းမွာ အပန္းေျဖဖို႔ ေလယာဥ္နဲ႔ သြားၿပီး ၾကယ္ငါးပြင့္၊ ၾကယ္ေလးပြင့္၊ၾကယ္သံုးပြင့္အစရိွတဲ့ တည္းခိုခန္းေတြမွာ တည္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လူငယ္ေက်ာင္းသားခရီးသြားမ်ားကေတာ့ ေဒသခံ ဘတ္စ္ကား စီးၿပီး သြားပါတယ္။ ေစ်းခ်ဳိတဲ့ တည္းခိုခန္းအေသးစားေတြမွာ တည္းပါတယ္။ ဒါက ခရီးသြားမ်ားရဲဲ႕ မတူၾကတဲ့ သဘာ၀ျဖစ္ပါ တယ္။

ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ေစ်းခ်ဳိတဲ့တည္းခိုခန္းေတြရိွသလို အိမ္ေတြမွာလည္း ဟုမ္းစေတးလို႔ေခၚတဲ့ တည္းခိုမႈေတြကို ခြင့္ျပဳထားပါတယ္။ အစိုးရဘက္က လုပ္ရတာကေတာ့ အဲဒီေစ်းခ်ဳိတဲ့ တည္းခိုခန္းေတြ၊ ဟုမ္းစေတးေနရာေတြဟာ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီၫြတ္ရဲ႕လား၊ အဆင္ေျပရဲ႕လားဆိုတာ ကို စစ္ေဆးရပါတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ အာာဏာပုိင္ေတြက ၀င္မ႐ႈပ္ပါဘူး။ အာဏာျပတာမ်ဳိး လည္း မရိွပါဘူး။

အခုျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေနတာက အေသးစားတည္းခိုခန္း ေတြ တည္ေဆာက္ၿပီး ခရီးသြား ဧည့္သည္ကို လက္ခံတာမ်ဳိး ခြင့္မျပဳေသးပါ။ ဥပမာ တစ္ခုေလာက္ ေျပာရရင္ ပုဂံက ေဒသခံတစ္ဦး ဟာ ေငြေၾကးမ်ားမ်ားစားစား မရိွသူတစ္ဦး ဆိုပါစို႔။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ အိမ္၀င္းအတြင္းမွာ ေျမအပိုရိွေနပါတယ္။ အဲဒီ ပိုေနတဲ့ ေျမကြက္လပ္မွာ သစ္၀ါးစတဲ့ ေစ်းခ်ဳိတဲ့ပစၥည္းမ်ားနဲ႔ ဘန္ဂလို အေသးစား ေလးလံုး၊ ငါးလံုးေလာက္ ေဆာက္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီ ဘန္ဂလို အေသး စား တစ္လံုးကို တစ္ညတည္းခိုရင္ ေဒၚလာ သံုးဆယ္ေလာက္နဲ႔ ခရီးသြားမ်ားအတြက္ တည္းလို႔ ရႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ေဒသခံ အတြက္ တစ္ရက္ကို ေဒၚလာ ၁၅၀ေလာက္ ၀င္ႏုိင္ပါတယ္။

ဘန္ဂလို ေလးငါးလံုးရိွလာတာေၾကာင့္ ဘန္ဂလိုပုိင္ရွင္အေနနဲ႔ လုပ္သားလိုလာပါတယ္။ သန္႔ ရွင္းေရးလုပ္ ဖို႔၊ အိပ္ရာခင္းနဲ႔ေစာင္ စတာ ေတြ ေလွ်ာ္ဖြပ္ဖို႔အစရိွတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဒသခံ ေနာက္ထပ္လူသံုး  ေလးဦး အလုပ္ရႏုိင္ပါတယ္။ လာတည္းခိုတဲ့ ခရီးသြားမ်ားကို မီွၿပီး ဘန္ဂလိုေဘးနားက အိမ္မ်ားမွာလည္း စားေသာက္ဆုိင္ အေသးစားေတြ ထပ္ဖြင့္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ ခရီးသြားေရာ အရင္းအႏွီးနည္းတဲ့ ေဒသခံေတြအတြက္ပါ အက်ဳိးရိွပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အခုလက္ရိွ အေျခအေနမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသလဲ ဆိုေတာ့ အရင္းအႏွီးနည္းပါးတဲ့ ေျမကြက္လပ္ပုိင္ရွင္က အဲသလိုဘန္ဂလိုမ်ဳိးေလးေတြ ေဆာက္မယ္ဆိုၿပီး ၿမိဳ႕နယ္က သက္ဆုိင္ ရာအာဏာပုိင္ေတြကို တင္ျပရပါ တယ္။ ေဆာက္ႏုိင္ပါတယ္လို႔ အာဏာပုိင္မ်ားက ခြင့္ျပဳပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို သိန္းငါးဆယ္၊ေျခာက္ဆယ္ေတာ့ ေပးရမယ္လို႔ ေတာင္းပါတယ္။ ေဒၚလာနဲ႔ဆို ေဒၚလာ ငါးေထာင္၊ ေျခာက္ ေထာင္ လံုးခနဲ သူတို႔ကို ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေျမကြက္လပ္ ပုိင္ရွင္အေနနဲ႔ အရင္းအႏီွးနည္းသူ ျဖစ္ေလေတာ့ အဲသေလာက္ေငြကို မေပးႏုိင္ပါ။ မေပးႏုိင္ေတာ့ဘန္ဂလို ေဆာက္ခြင့္ မရပါ။ဒီအတုိင္း ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနရပါ တယ္။

 ကုိယ့္ႏုိင္ငံသားေတြ စား ပါေစဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးကို ဘာေၾကာင့္ မေမြးႏုိင္ရတာလဲ။ စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။  ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ့ ခရီးသြားေတြကို ျပစားဖို႔ သမိုင္း၀င္ေနရာေတြကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိင္း ႏုိင္ငံမွာ နန္းေတာ္ေဟာင္းထဲက ျမဘုရားကို ၀င္ၾကည့္ဖို႔ ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ဦးကို ထုိင္းေငြ ဘတ္ငါးရာ ေပးရပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံသားကေတာ့ ေပးစရာမလို ပါ။

 ဘတ္ငါးရာဆိုတာ ေဒၚလာနဲ႔ တြက္ရင္ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ၁၇ ေဒၚလာခန္႔ ရိွပါတယ္။ တစ္ ရက္ကို လူသံုးေထာင္မက အဆိုပါျမဘုရားကို လာၾကည့္ၾကပါ တယ္။ တစ္ႏွစ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ တြက္ၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီ နန္းေတာ္ေဟာင္းထဲ မွာ ထုိင္းဘုရင္က မေနေတာ့ပါ။ လူထုအတြက္ အမ်ားျပည္သူ အတြက္ ဖြင့္ေပးထားတာ ျဖစ္ပါ တယ္။

ျမန္မာျပည္က မႏၲေလးနန္း ေတာ္ႀကီးကို အဲသလိုမ်ားစီစဥ္လုိက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နန္းေတာ္အတြင္းမွာ စစ္တပ္ေတြက ေနရာယူထားတာဆို ေတာ့ လာၾကည့္လို႔ ရတယ္ဆို ေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လံုၿခံဳေရးသေဘာအရ အမ်ားျပည္သူေရာ ႏုိင္ငံျခားသားပါ လြတ္လပ္ စြာ ၀င္ေရာက္ၾကည့္႐ႈဖို႔ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ နန္းေတာ္ႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္း၊ ဘုတ္တလုတ္ ကန္နဲ႔ ပန္းၿခံကို လွပေအာင္ ျပဳျပင္ထား၊ နန္း၀တ္နန္းစားနဲ႔ လူေတြက ဟိုဟိုဒီဒီမွာ သြားေန၊ ဗႏၶဳလ၀တ္စံုနဲ႔ ျမင္းစီးေနတဲ့သူေတြ လည္းရိွ။ ႐ိုးရာအကေတြ ကျပေနတဲ့ သူေတြကလည္း ကျပ၊ လွည္းယဥ္ေလးကို ျခဴသံတလြင္လြင္နဲ႔ စီးခ်င္တဲ့ သူကိုလည္း လုိက္ပို႔၊ အမွတ္တရ ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ ေလးေတြလည္းရိွ၊ အေမာေျပ သံုးေဆာင္ဖို႔ စားေသာက္ဆုိင္၊ ေကာ္ဖီဆုိင္ေတြလည္းရိွ အဲသလိုဆိုရင္တစ္ရက္ တစ္ရက္ မႏၲေလးနန္းေတာ္ႀကီးက ရွာေပးတဲ့ ေငြေၾကးပမာဏဟာ နည္းမွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ခန္႔မွန္းႏုိင္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေတာ့ ရိွပါတယ္။ အဲသလို လုပ္ကိုင္ဖို႔ အတြက္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ကို ခ႐ိုနီ တစ္ဦးဦးကို ခ်ေပးလုိက္ရင္ေတာ့ အေသးစား လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္မယ့္ အရင္းအႏွီးနည္းတဲ့ ေဒသခံေတြ အတြက္က ဇီး႐ိုးသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ႏုိင္ငံျခား သားကို ေငြေၾကးနဲ႔ ျပစားဖို႔ သမုိင္း၀င္ေနရာေတြ၊ အေဆာက္အအံုေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဆုိင္ရာေနရာေတြ အမ်ားအျပားရိွပါ တယ္။

ေစ်းႀကီးတဲ့ ဟုိတယ္ေတြ ရိွသလို ေစ်းခ်ဳိတဲ့ တည္းခို ခန္း ေတြလည္း ရိွသင့္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ခရီးသြားလုပ္ငန္း (သို႔မဟုတ္) မီးခိုးမထြက္တဲ့ စက္႐ံုေတြပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မာေတာင့္ေနတဲ့ စည္းကမ္းေတြ၊ ဥပေဒေတြ၊ အဟန္႔အတားေတြကို အျမန္ဆံုး ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ လိုပါ ေၾကာင္း။
http://www.7daydaily.com/story/35593#.VThyzCGeDGc