တစ္ခါေတာ့ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚ ေဒသတစ္ခုသို႔ ဆရာေတာ္ တရားေဟာႂကြေလ၏။
ထိုေဒသတြင္မိုးမ်ားသည့္အတြက
မ်ားျဖင့္သာ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးၾကရေလ၏။ ကြၽဲမ်ားသည္ သန္မာထြားက်ိဳင္းၿပီးခ်ိဳ
ႀကီးမ်ားကားေန၏။ ဆရာေတာ္သည္ ကြၽဲႀကီးမ်ားကို ျမင္ေသာအခါ ထိုေဒသမွ ဒ
ကာႀကီးမ်ားကို ယခုကဲ့သို႔ ေမးၾကည့္ေလ၏။
“ဒကာႀကီး ဒီေလာက္သန္မာတဲ့ ကြၽဲႀကီးေတြကဒကာႀကီးတို႔ကို
ဘူးလား”
“တစ္ခါတေလေတာ့ ရန္မူတယ္ဘုရား၊ တေလာက ဟိုဘက္ရြာက ေတာင္သူ
တစ္ေယာက္ ကြၽဲခတ္လိုက္တာ ဗိုက္ေပါက္ၿပီး ေနရာမွာတင္ ပြဲခ်င္းၿပီးေသတာ
ပါေရာလားဘုရား”
“အိုး...ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ၊ ကြၽဲထိန္းရတာလည္း ေတာ္ေတာ္
အႏၲရာယ္မ်ားတာပဲ”
“ဒါက ျဖစ္ခဲပါတယ္ဘုရား၊ သူတို႔ ကြၽဲထိန္းတဲ့ေနရာမွာ ညႇာလိုက္လို႔ပါ”
“ဒကာႀကီးက ဘယ္လိုထိန္းလို႔လဲ၊ ေၾကာက္ေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္ထားလို႔လား”
“တစ္ခ်က္မွ ႐ိုက္ႏွက္စရာမလိုဘဲ ထိန္းတဲ့နည္းရွိတယ္ဘုရား”
“ဒကာႀကီးတို႔နည္းက ဘုန္းႀကီးတို႔လို ေမတၱာသမားနဲ႔ ကိုက္တာေပါ့၊ ဘယ္လို
ထိန္းတာလဲ”
“အလုပ္နဲ႔ ထိန္းတာပါဘုရား၊ လယ္ခ်ိန္ လယ္ထြန္တယ္၊ ယာခ်ိန ္ယာထြန္
တယ္၊ လယ္ေတြ၊ယာေတြ မရွိရင္ ေရခပ္ခိုင္းတယ္။ ေရစည္ကိုလွည္းေပၚတင္
ျပီးး ျမစ္ေရကိုသယ္တယ္။ ေရသယ္စရာ မရွိရင္ ထင္းလိုက္တယ္ဘုရား...
“အဲဒီလို မနားတမ္း ခိုင္းေနမယ္ဆိုရင္ ဒီကြၽဲဟာပင္ပန္းၿပီး ေညာင္းေနတဲ့အ
တြက္ နားရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ၿငိမ္ေနတာေပါ့ဘုရား။ ေဒါသျဖစ္ခ်ိန္ကိုမေပး
ေတာ့ဘူးဘုရား”
“အို...ဒကာႀကီးတို႔ေျပာတဲ့ ကြၽဲထိန္းနည္းကဘုန္းႀကီးအတြ
ပုဒ္ပါပဲ၊ ကြၽဲႀကီးကို စိတ္ေနရာမွာထားၿပီး စိတ္ကိုအလြတ္မထားဘူးအျမဲခို
မယ္ဆိုရင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟဆိုတဲ့ ကိေလသာေတြ မ၀င္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ ဒါ
ေၾကာင့္ကိုယ္ေတာ္တို႔ တေတြလည္း စိတ္ကို အအားမေပးနဲ႔၊ စိတ္ဆိုတာမ
ေကာင္းတဲ့ ဘက္မွာ ေပ်ာ္တာအားေနရင္ စာဖတ္၊ စာေရး၊ တရားနာ၊ တရား
ေဟာအဲဒီလို မနားတမ္း လုပ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္”
ညီေမတၱာ
(ေမတၱာရွင္သံခဲႏွင့္ ပန္းပဲဆရာမ်ား မွ)
Buddhavasa Tiloka
No comments:
Post a Comment