သတင္းဆိုး (အာဇာနည္ႀကီးမ်ား ဂုဏ္ျပဳ ေဆာင္းပါး)

မုိးသည္ တဖဲြဖဲြ ရြာသြန္းလ်က္ ရွိေလသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ ညေနေစာင္း အခ်ိန္ ျဖစ္ေလသည္။

ၿမိဳ႕ပိုင္ ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိ၏ အိမ္တြင္ ျပည္သူ႕ ဆက္ဆံေရး ေရဒီယိုကို စတင္ ဖြင့္ေလၿပီ။ ေန႔တိုင္းဆိုလွ်င္ ဌာနက ေပးထားေသာ ေရဒီယို နားေထာင္သူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေသာ္လည္း ယေန႔ မုိးရြာေနသျဖင့္ လူပါးလွသည္။ အိမ္အတြင္းတြင္ အိမ္သားမွအပ အမိန္႔ေတာ္ရ ေရွ႕ေနႀကီး ဦးအံုးေဖ တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ အိမ္ျပင္ဘက္ ခံုတန္းလ်ား ေပၚတြင္ သံုးေလးေယာက္သာ ရွိသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွ ေရဒီယို တစ္လံုးသာ ရွိေလသည္။

ပဏာမ ဓာတ္ျပား ဖြင့္ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ရန္ကုန္ ခ႐ိုင္ ရာဇဝတ္ တရားသူႀကီး ဦးဘသြယ္၏ ေနဝင္မီးၿငိမ္း အမိန္႔ကို ဖတ္ၾကားေလ သည္။ ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိသည္ ေခါင္းႀကီး သြားေလသည္။

အင္း ရန္ကုန္မွာေတာ့ တစ္ခုခု ျဖစ္ၿပီ၊ ဦးအံုးေဖသည္ မည္သို႔မွ် ျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းညိတ္ နားေထာင္ ေနေလသည္။အဓိက႐ုဏ္း မ်ား ျဖစ္သလားမသိဘူး။ ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိက ျပန္ေျပာေလသည္။အဓိက႐ုဏ္းေတာ့ ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူးဟု ဦးအံုးေဖက ဆိုသည္။ပုလိပ္ေတြမ်ား အကုန္လံုး သပိတ္ေမွာက္ ကုန္သလားပဲ။ဒါလည္း ဟုတ္မယ္ မထင္ဘူး။ ေျပာရင္းဆုိရင္း ေရဒီယိုက ေအာက္ပါအတုိင္း ေၾကညာျပန္ေလသည္။

ေသာတရွင္မ်ားကို အထူး အစီရင္ခံလို တာကေတာ့ ယေန႔ည ခုနစ္နာရီႏွင့္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ အခ်ိန္တြင္ ဤအသံလႊင့္႐ံုမွ ေန၍ အထူး အေရးႀကီးေသာ သတင္း တစ္ရပ္ကို အသံလႊင့္ ပါလိမ့္မယ္။


ေဟာ ၿမိဳ႕အုပ္မင္း။ ရန္ကုန္မယ္ တစ္ခုခု ျဖစ္တာေတာ့ ေသခ်ာၿပီ။ ဦးအံုးေဖက မွတ္ခ်က္ ခ်ျပန္ေလသည္။ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိ တို႔သည္ ခုနစ္နာရီႏွင့္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ရွိရန္ တုိင္ကပ္ နာရီႀကီးကိုတေမာ့ေမာ့ႏွင့္ ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေန ၾကေလသည္။ စာေမးပဲြ ေျဖဆိုေသာ အခါတြင္ နာရီလက္တံသည္ ျမန္ျမန္ႀကီး သြားသေလာက္ အခ်ိန္ကို ေရာက္ခ်င္ေဇာႏွင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေသာ အခါ ၾကန္႔ၾကာလွသည္။ သည္အေတာအတြင္း ရန္ကုန္ အေရးပိုင္၏ ေနဝင္မီးၿငိမ္း အမိန္႔သည္လည္း ထပ္တလဲလဲ ထြက္ေပၚ ေနေလသည္။ညခုနစ္နာရီႏွင့္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ အခ်ိန္ ျဖစ္ေလသည္။

''အသံလႊင့္႐ံု အတြင္းရွိ နာရီအရ ျမန္မာ စံေတာ္ခ်ိန္ ခုနစ္နာရီႏွင့္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ရွိၿပီး ျဖစ္ပါ၍ ျမန္မာျပည္ ဘုရင္ခံ မင္းႀကီး ဆာဟူးဘတ္ရန္႔(စ္)က အေရးႀကီးေသာ သတင္း တစ္ရပ္ကို ေၾကညာ ပါလိမ့္မည္'' ဟူေသာ အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ နိဒါန္းစကား ထြက္ေပၚလာေလသည္။ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိ တို႔သည္ အၿငိမ္ႀကီး ၿငိမ္ေနၾကေလသည္။

ျမန္မာျပည္ ဘုရင္ခံ မင္းႀကီး တိုင္းသူျပည္သား တို႔အား ဝမ္းနည္းစြာႏွင့္ ကြၽႏု္ပ္ ေၾကညာရမည္မွာ ယေန႔နံနက္ ၁ဝ နာရီတြင္ လက္နက္ စဲြကိုင္ေသာ လူတစ္စုက ဝန္ႀကီးမ်ား အစည္းအေဝး ျပဳလုပ္ေနစဥ္ ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ရာ ဦးေအာင္ဆန္းႏွင့္ တကြ အျခား ဝန္ႀကီး ငါးဦး ေသဆံုးသြားေၾကာင္း -ေနာက္စကားေတြကို မၾကားႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိေရာ ဧည့္သည္ပါ ဟင္ဟူေသာ အာေမဍိတ္မ်ားကို ရြတ္ဆိုလ်က္ ေနရာမွ ေငါက္ခနဲ ထလိုက္ၾက ေလသည္။ ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိသည္ ထုိင္၍လည္း မေနႏိုင္၊ ရပ္၍လည္း မေနႏိုင္။ အိမ္ထဲတြင္ လူးလာဆန္ခတ္ ေနေလသည္။ အသည္းႏွလံုး တို႔သည္ တဆတ္ဆတ္ ခါေနေလသည္။ ဘုရင္ခံ မင္းႀကီး အဂၤလိပ္ ဘာသာႏွင့္ ဆက္လက္ ေျပာဆို သြားသည္ကိုမွ သူ မၾကားလိုက္ ေတာ့ေခ်။

ေနာက္မွ သတိရ၍ ဧည့္သည္ေရာ ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိပါ ေရဒီယို ခံုေအာက္တြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္၍ နားေထာင္ၾကေလသည္။ စိတ္ႏွလံုး ထိခိုက္လွေသာ သတင္း စကားမ်ားကို တိုတိုတုတ္တုတ္ေၾကညာျပန္ေလသည္။

အျခား ေသဆံုးသူ မ်ားမွာ ဘ႑ာေရး ဝန္ႀကီး သခင္ျမ၊ အလုပ္သမား ဝန္ႀကီး မန္းဘခိုင္၊ သတင္း ျဖန္႔ခ်ိေရးႏွင့္ ဝါဒျဖန္႔ျဖဴးေရး ဌာနဝန္ႀကီး ဒီးဒုတ္ ဦးဘခ်ဳိ၊ ပညာေရး ဝန္ႀကီး မစၥတာ အပၸဒူရာဇာတ္၊ ကူးသန္း ေရာင္းဝယ္ေရးႏွင့္ ေထာက္ပံ့ေရး ဝန္ႀကီး ဦးဘဝင္းတို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိသည္ ဆက္လက္၍ မၾကားလိုေတာ့။ ထိုင္ရာမွ ထျပန္ေလသည္။ ထရာမွလည္း ျပန္၍ ထိုင္ျပန္ေလသည္။ တင္မႀကီးတို႔ လူသိုက္လည္း အိမ္ေပၚမွ အေျပးအလႊား ဆင္းလာ ၾကျပန္ေလသည္။

ဘယ့္နဲ႔ ဘယ္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အသတ္ခံရတယ္လို႔ ၾကားလိုက္တယ္။  ဟုတ္ရဲ႕လား။ တင္မႀကီးက ေမာႀကီးပန္းႀကီးႏွင့္ ေမးေလသည္။ သူသည္ အိမ္ေပၚမွ အသံကိုၾကား၍ ဆင္းလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔နားကို သူမယံု၊ အေဝးက ၾကားရသူကို မဆိုထားႏွင့္။ ဘုရင္ခံ မင္းႀကီး ေၾကညာခ်က္ကို ေရဒီယိုမွ တပ္အပ္ၾကား လိုက္ရေသာ ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိပင္လွ်င္ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါမည္ေလာဟု သံသယ ျဖစ္ေနေသးသည္။ မဟုတ္ပါေစနဲ႔ ဟူ၍လည္း အတြင္းက ႀကိတ္ ဆုေတာင္းမိသည္။ မွား၍ ေၾကညာေသာ သတင္းျဖစ္ပါေစ ဟူ၍လည္း ဆုေတာင္း မိေသးသည္။

''ဟုတ္တယ္ကဲြ႕၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ဝန္ႀကီးငါးဦး အသတ္ခံ ရရွာၿပီ''ဟု ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိသည္ တုန္ရင္ေသာ အသံျဖင့္ ျပန္ေျဖလိုက္၏။

အမယ္ေလး ရက္စက္ၾကပါေပ့ဟု တင္မႀကီးက ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ ေရရြတ္ေလသည္။

ထိုသတင္း ၿပီးသြားေသာ အခါ ဂီတသံကို ေရဒီယိုမွ ဆက္လက္ ၾကားေနရျပန္ရာ ကဲ ပိတ္ထား လုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ ဒါေတြ မၾကားခ်င္ပါဘူးဟု ဧည့္သည္က ဆုိသည္။ ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိလည္း ခ်က္ခ်င္းထ၍ ပိတ္လိုက္ေလသည္။ ပဇၨဳန္မိုး ကလည္း သဲသဲႀကီး ရြာသြန္းၿဖိဳး ေနေလသည္။

ဤသတင္းသည္ ေတာမီးကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕အားလံုးကို ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေလ၏။ ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိ၏ အိမ္သို႔ လူအမ်ား အလွ်ဳိလွ်ဳိ ေရာက္လာၾကေလသည္။ ထိုသတင္းသည္ မွန္ပါ၏ေလာဟု လာေရာက္ စံုစမ္းၾကေလသည္။ မွန္ေၾကာင္း အေျဖကို ရရွိေသာအခါ စုတ္သပ္ၾကကုန္၏။ အႀကံစုတ္ပဲ့ ပါေပရဲ႕ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ကုန္၏။ ''ရက္စက္ ပါေပရဲ႕''ဟုလည္း ဆိုၾကကုန္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစ္ဦးတည္း မဟုတ္ေသး။ အျခား ဝန္ႀကီးမ်ားလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ တစ္ပါတည္း အသတ္ခံရေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ အလိုေလး။ ဗမာျပည္ႀကီးေတာ့ ဇာတ္ေမ်ာပါၿပီ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ အကုန္ေခ်ာကုန္ ပါပေကာ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဝမ္းနည္း ပက္လက္ႏွင့္ ျမည္တမ္းၾက ကုန္၏။

သည္အေၾကာင္းကို ေျပာရင္း၊ သည္အေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးရင္း၊ သည္အေၾကာင္းကို ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးရင္းႏွင့္ပင္ ညဥ့္နက္ ရေလေတာ့သည္။

နံနက္မိုးလင္းလွ်င္ ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိ၏ စိတ္သည္ ထိုင္းမႈိင္း ေတြေဝလ်က္ ရွိ၏။ ညက ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္သျဖင့္လည္း ေခါင္းတစ္ခုလံုး အံု၍ေန၏။

တစ္ညလံုး သည္အေၾကာင္း ေတြကိုသာ ေတြးေတာ ေနမိသည္။ အိပ္လည္း သည္စိတ္၊ စားလည္းသည္စိတ္၊ အိပ္ေပ်ာ္ ေနလွ်င္လည္း အိပ္မက္ထဲတြင္ သည္စိတ္၊ မည္သည့္ အလုပ္ကိုမွလည္း လုပ္ကိုင္လိုစိတ္ မရွိ။ တစ္ကိုယ္လံုးသည္ ေလးကန္လ်က္ ရွိေလေတာ့သည္။

သည္ေန႔မွ ရြာတစ္ရြာသို႔ အမေတာ္ေၾကး ေပးရန္ ခ်ိန္းဆိုထားၿပီး ျဖစ္ေနျပန္သည္။ လူေပါင္း ႏွစ္ရာခန္႔ကို ခ်ိန္းဆိုထားၿပီး ဤသတင္းဆိုးေၾကာင့္ ပ်က္ကြက္ ရမည္ဆိုလွ်င္ အေၾကာင္း မဟုတ္ေသး။

အမေတာ္ေၾကး ေပးရမည့္ အတြက္လည္း ရဲေဘာ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ လယ္သမားေတြ ျမစ္ကမ္းပါးေပၚတြင္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနၾက သည္။  ေမာ္ေတာ္မွ ကမ္းကို မဆိုက္ရေသး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေသနတ္ပစ္ ခံရတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါသလားဟု ေမးၾကသည္။ ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိက ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖႏိုင္၊ လည္ေခ်ာင္းေတြ တစ္ဆို႔လ်က္ ရွိသည္။ ေခါင္းကိုသာ ညိတ္၍ ျပလိုက္သည္။ ကုန္းေပၚသို႔ ေရာက္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစ္ဦးတည္းသာ မဟုတ္၊ အျခားဝန္ႀကီး ငါးဦးသည္ ကြယ္လြန္ေလၿပီဟု ေျပာလိုက္ေသာ အခါ စုတ္တသပ္သပ္ ျဖစ္ၾကကုန္သည္။ ရဲေဘာ္တစ္ဦး၏ ငို႐ႈိက္သံကိုလည္း ၾကားရေလသည္။

 ဆူဆူညံညံႏွင့္ အမေတာ္ေၾကး ထုတ္ရန္ေရာက္ရွိေနေသာ လယ္သမားမ်ား ထိုသတင္းဆိုးေၾကာင့္ အၿငိမ္ႀကီး ၿငိမ္သြား ၾကေလသည္။ သူတို႔သည္ စကားကိုမွ် က်ယ္က်ယ္မေျပာၾကေတာ့ေခ်။ သူတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဓာတ္ပံုထဲတြင္သာ ျမင္ဖူးသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကား ေျပာသည္ကိုလည္း သူတို႔မၾကားဖူး၊ သူတို႔ နားလည္သည္ကား လြတ္လပ္ေရးသည္ မႀကံဳစဖူး ထူးကဲေသာ အရသာႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။ ထိုလြတ္လပ္ေရး စခန္းသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အမွဴးရွိေသာ ကြယ္လြန္သူ ဝန္ႀကီးမ်ားသည္ သူတို႔အား ပို႔ေဆာင္လ်က္ ရွိသည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ ယခုေသာ္ သူတို႔အားထား မွီခိုရာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ရက္စက္စြာ အသတ္ခံရသည္ ဟူေသာ သတင္းေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားကုန္သည္။ ဝမ္းနည္း ေၾကကဲြကုန္သည္။ အားငယ္ကုန္သည္။

ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိသည္ ျပဳဖြယ္ ကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ၿပီးေနာက္ ႐ံုးစိုက္ရာၿမိဳ႕သို႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ ထိုေန႔ည ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိ၏ အိမ္တြင္းေရာ၊ အိမ္ျပင္ပါ လူမ်ား ျပည့္က်ပ္လ်က္ ရွိေလသည္။ သူတို႔သည္ မၾကားလိုေသာ သတင္းကိုပင္ ထပ္မံ နားေထာင္ရန္ ေရာက္ရွိ ေနၾကျပန္ေလသည္။

ယမန္ေန႔က ဒဏ္ရာ ရရွိသြားေသာ ေတာင္တန္းနယ္ ဝန္ႀကီး မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး စဝ္စံထြန္းသည္ ရရွိေသာ ဒဏ္ရာႏွင့္ပင္ ေဆး႐ံုႀကီးတြင္ ကြယ္လြန္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ဟူ၍ ေရဒီယိုမွ ေၾကညာ ျပန္ေလသည္။ ဤတြင္ မကေသး အတြင္းဝန္ ဦးအုံးေမာင္ႏွင့္ သက္ေတာ္ေစာင့္ ေမာင္ေထြးတို႔ပါ ေသဆံုးၾကေၾကာင္း ၾကားရျပန္ေလသည္။

ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိတို႔၏ ရင္တို႔သည္ ဆတ္ဆတ္ခါမွ် တုန္လႈပ္ ျပန္ေလသည္။ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ က်ဆံုးသည့္ အတြက္ ဝမ္းနည္းေသာ အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ျဖင့္ လူထု အစည္းအေဝး ပဲြႀကီးတစ္ရပ္ က်င္းပၾကသည္။ အစည္းအေဝး က်င္းပသည့္ ေနရာမွာ ယာယီ ဇာတ္႐ံုႀကီး၏ အတြင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုပ္ပံုႀကီးႏွင့္ တကြ က်ဆံုးေသာ အျခား ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ ပံုကို ရႏိုင္သေလာက္ စုေဆာင္း ရွာေဖြၿပီးလွ်င္ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ ခ်ိတ္ဆဲြ ထားၾကသည္။ အဖဲြ႕အသီးသီး၏ လြမ္းသူ႕ပန္းေခြ မ်ားကိုလည္း ပံုႀကီးမ်ား၏ ေရွ႕တြင္ ခ်ထားၾကေလသည္။

အစည္းအေဝး ပဲြတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အား အေလးျပဳျခင္း၊ ဝမ္းနည္းေသာ အထိမ္းအမွတ္ႏွင့္ မိနစ္ အနည္းငယ္ ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္တည္ျခင္း အစရွိသည္ မ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ ၿမိဳ႕ေပၚရွိ ေခါင္းေဆာင္ အသီးသီးက တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ စကားထေျပာ ၾကေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ တကြ က်ဆံုး ေလၿပီးေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို မိမိတို႔ သိသေလာက္ တုိင္းျပည္ အတြက္  ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ပံုမ်ားကို ခ်ီးက်ဴး ေျပာဆို ၾကကုန္သည္။ ဂုဏ္ျပဳၾကသည္။ ေမာင္ၿပံဳးခ်ဳိကလည္း သူ႕အလွည့္ ေရာက္ေသာ္ ထ၍ စကားေျပာသည္။သူကလည္း သူသိေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းကို ေျပာေလသည္။ သည္တြင္ မကေသး။  သူကအနည္းငယ္ အတြန္႔တက္ လိုက္ေသးသည္။

ကြၽန္ေတာ္ နိဂံုးခ်ဳပ္ အေနနဲ႔ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခ်စ္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ လြတ္လပ္ေရးႀကီးကို အရယူ ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖို႔ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေလးစားလွ်င္ သူျမတ္ႏိုးတဲ့ လြတ္လပ္ေရးႀကီး အဓြန္႔ရွည္စြာ ခိုင္ၿမဲေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ပဲ။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားႀကီး ပရိနိဗၺာန္ စံခါနီးမယ္ ညီေတာ္ အာနႏၵာကို မိန္႔ၾကားပံု ကေလး သတိရမိတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ့မယ္ ဆိုတာသိေတာ့ ညီေတာ္ အာနႏၵာက အလြန္ပူေဆြးၿပီး ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးေနတာ ျမင္တဲ့အခါ ျမတ္စြာ ဘုရားက  ''ခ်စ္သား အာနႏၵာ၊ ငိုေၾကြး ျမည္တမ္းေနျခင္းျဖင့္  ငါဘုရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည္ မမည္။

 ငါဘုရားကို တကယ္ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးပါလွ်င္ ငါဘုရား မရွိသည့္ေနာက္ ငါဘုရား ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ေသာ တရားေတာ္ အတုိင္း က်င့္ႀကံပါေလ''ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္ မူသတဲ့။ ဒီေနရာမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို တမ္းတငိုေၾကြး ေနသည္ထက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို တကယ္တမ္း ခ်စ္ခင္ရင္ လူ႕လမ္းစဥ္ အတုိင္း လိုက္ၿပီးလုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။    ။

(ပညာေရး ဝန္ႀကီးဌာန  ေက်ာင္းသံုး စာအုပ္ေကာ္မတီမွ ထုတ္ေဝေသာ  ပင္ရင္းစကားေျပ လက္ေရြးစင္မွ  ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပသည္။)

 http://www.myawady.net.mm/library/stories/storiesforall/item/19924-2013-07-18-12-58-03