တအိမ္သားလံုးေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ
ေမြးခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ အသက္ျပင္းျပင္းရွဴ လုိက္တယ္။ သားေလး အျပင္ကို
ေရာက္လာေတာ့ ဆရာ၀န္နဲ႕အတူ သူနာျပဳေတြ အကုန္လံုး အသံတိတ္ဆိတ္သြားတယ္။
`ျမန္ျမန္..ျမန္ျမန္....ကေလ
ဆရာ၀န္ရဲ႕ တံု႕ျပန္မႈျမန္တယ္လုိ႔ေျပာရ
ေသြးႏုသားႏု။ ခံစားခ်က္ျပင္းျပင္းေတြ မေပးခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ ခပ္ျမန္ျမန္ ခ်က္ႀကိဳးကိုဖ်က္ၿပီး အႏွီးနဲ႕
ပတ္ကာ သူနာျပဳဆရာမေလးလက္ထဲကို ထည့္ေပးလုိက္တယ္။
ေနာက္ တစ္လ လံုးလံုး ကေလးကို ႏုိ႕တိုက္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ကေလး က (ေမေမ အသစ္) ေတြရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ။ဒါေပမယ့္ ကေလးကို သူ႔အေမရင္း ျမင္ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။
`ကေလး က အသည္းေရာင္အသား၀ါ ျဖစ္ေနတယ္... အခု ၾကည့္ခြင့္ရမွာမဟုတ္ဘူး´
အကုန္လံုး သူမ ကို ဖံုးကြယ္ထားတယ္။ ဘယ္ေတာ့ သူမ ကေလးကို သူမၾကည့္ခြင့္ရမလဲ
ဆိုတာကိုေတာ့ တခ်ိန္လံုးေမးေနေတာ့တာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႕ တစ္လ ကုန္ဆံုးသြားတယ္။ ထပ္ၿပီး လိမ္ ေနလုိ႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကေလး အေမနဲ႕
ကေလး ကိုေပးေတြ႕ဖုိ႔ အေရးကို အကုန္လံုးစိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္
ေတြပါ အဆိုးဆံုးအေျခအေနကိုထည့္တြက
သူမ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႕ ေအာ္ငိုမယ္၊ ၿပီးေတာ့ လဲက်သြားမယ္၊ အဲ့ဒီ့အခါ သူမအတြက္ အဆင့္သင့္
အေရးေပၚ ကုတင္တစ္လံုးကို အသင့္ျပင္ထားတယ္။
ေနာက္ဆံုး သူမ ကေလးကို ေပြ႕ခ်ီလုိက္ေတာ့ ကေလးက လက္ႏွစ္ဖက္ ပါမလာဘူး။
ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ လည္းမပါဘူး။ တျခားကေလးေတြနဲ႕ ယွဥ္လုိက္ရင္ ကေလးက ေသးေသးေလး။
သူမ အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး ျပံဳးလုိက္တယ္။
`ၾကည့္စမ္းပါအံုး.. ကၽြန္မ သားေလးက ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းလိုက္တာ´
(`မိခင္ရဲ႕ေမတၱာကို ဖံုးကြယ္ ဖုိ႔လုိအပ္လုိ႔လား´ ဆုိၿပီး ေခါင္းစဥ္ တပ္ထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က
ေခါင္းစဥ္ကို ေနာက္ဆံုးမွ ျပန္တပ္ ေပးလုိက္တယ္၊ အေမဆိုတာ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ေတာ့....
သုိးငယ္
ဒီေနရာမွကူးယူမွ်ေဝပါသည္။
No comments:
Post a Comment