တစ္ခါတုန္းကေပါ႔ အရမ္းေၿခာက္ေသြ႕တဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာမွာ က်ြန္မၾကီးျပင္းလာခဲ့ပါတယ္။
ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေတြကို အုန္းပင္ေတြကအုပ္မိုးကာအရိပ္ေပးထားတဲ့...အိမ္ေထာင္ဦးစီးဖခင္ေတြက ခါးကိုကုန္းကာ
ကုန္းကာ စပါးစိုက္ၾကတဲ့...မိခင္ေတြကအိမ္မွာေနျပီး ကေလးေတြကေတာ့့ဖိနပ္မပါေလ်ွာက္ေျပးေနၾကတဲ့ရြာေလး
တစ္ရြာေပါ့။
ကၽြန္မရဲ႕အသက္ကနွစ္ဆယ္၊ကၽြန္မညီမ သညၹာရဲ႕အသက္ကခုနစ္နွစ္အရြယ္မွာကၽြန္မမိသားစု စီးပြားေရးအၾကပ္
အတည္းနဲ႕ၾကံဳေတြရပါတယ္။ အေဖက ကိုကိုးမွုန္႕လုပ္ငန္းနဲ႕ဆန္စက္မွာအလုပ္လုပ္ေပမဲ့ ၀င္ေငြလံုလံုေလာက္
ေလာက္မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့သူဟာ ေတာထဲကိုသြား၊ၾကီမ္ပင္ေတြကိုခုတ္ျပီး အနီးပတ္၀န္း
က်င္က အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂစက္ရံုတစ္ရံုမွာ သြားေရာင္းရတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ဖို႕ဆံုး
ျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အေမကေတာ့အေဖ့ကို က်ားကိုက္မွာအလြန္စိုးရိမ္တယ္။ ဒါေပမဲ့အေဖက အိမ္မွာေနျပီး ဘာမွ
စားစရာမရွိ ပဲေနတာထက္စာရင္ က်ားအကိုက္ခံစြန္႕စားတာက ပိုျပီးေကာင္းတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေ၀လီ
ေ၀လင္း နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ အေဖကေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေမာင္းျပီး ၾကိမ္ပင္ရွာထြက္ခဲ့ပါတယ္။
ရုတ္တရက္ “သညၹာ”နဲ႕ကၽြန္မမွာအိမ္နဲ႕ေ၀းကြာတဲ့ေက်ာင္းကိုမသြားတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းေျပးျပီးညီမနဲ႕
ကစားတာကပိုေကာင္းတယ္လို႕ပဲ ေတြးမိေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတို႕ဟာအိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္မွာ အေဖ့ကိုလက္ျပနွုတ္
ဆက္ရင္းကၽြန္မက သညၹာ ကိုအိမ္ေနာက္ေဖးေရကန္ထဲက ဖားတစ္ပိုင္းငါးတစ္ပိုင္းေလးေတြကိုဆယ္၊ ဖန္အိုးထဲကို
ထည့္ျပီးေမြးထားၾကရေအာင္လို႕ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕နွစ္ေယာက္စလံုး ၾကိဳတင္တိုင္ပင္ထားသည့္အလား သြားမ်ားေပၚေအာင္ျပံဳးမိၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ ၾကာၾကာမခံပါဘူး။ အေမဟာမေမ်ွာ္လင့္ပဲ ကၽြန္မတို႕ေနာက္ေရာက္လာျပီး တင္ပါးေပၚလက္တင္ကာ
“နင္တို႕နွစ္ေယာက္ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ။ ေနာက္က်ေနျပီအ၀တ္အစားသြားလဲေတာ့ေလ” လို႕ဆူလိုက္ပါတယ္။
“ဘာလုပ္ဖို႕အဝတ္လဲရမွာလဲ” လို႕ကၽြန္မကေမးလိုက္တယ္။
အေမကမ်က္လံုးကိုျပဴးျပျပီး “နင္တို႕မဂၤလာပြဲအတြက္ေတာ့မဟုတ္ဘူးေဟ့။ ေက်ာင္းတတ္ဖို႕ေပါ့ဟဲ့”လို႕
ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“အေမကဘာက္ုဆိုလိုတာလဲ။ အေဖသြားေတာ့သမီးတို႕ေက်ာင္းတတ္လ္ို႕မရနိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့” လို႕ကၽြန္မကစကား
ေၾကာရွည္လိုက္တယ္။ အေမဟာေခါင္းကိုခါလို႕ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
“နင္တို႕လမ္းမေလ်ွာက္ရပါဘူး။ ဒီေန႕ငါနင္တို႕ေက်ာင္းကိုလိုက္ပို႕ေပးမယ္။ နင္တို႔အေဖရဲ႕စက္ဘီးရွိေနတာပဲ”
ျမက္ခင္းျပင္ရွိရာဆီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မာလကာပင္ကိုမွီျပီးေထာင္ထားတဲ့ အလြန္ေဟာင္းစုတ္ေနတဲ့ စက္ဘီးတစ္စီး
ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ စက္ဘီးလက္ကိုင္ဟာ ထူးထူးျခားျခားပဲေကြးလိမ္ေနျပီး ညာဘက္ေျခနင္းျပားကလည္း သံေခ်ာင္း
တစ္ခုျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီစက္ဘီးကိုစီးခဲ့တာအေတာ္ၾကာေနျပီျဖစ္လို့ အလုပ္ လုပ္မလုပ္
ကၽြန္မဖေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္မိပါတယ္။
စက္ဘီးကိုအလြန္ေနွးေနွးပဲ နင္းသြားရလို႕ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာကၽြန္မတို႕အသက္ၾကီးသြာလိမ့္မယ္လို႕အေမ့
ကိုေျပာျပပါတယ္။ အေမကသူ႕ကိုခံမေျပာနဲ႕ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ ့နားရြက္ကို ထူပူနာက်င္ေစျပီး ၾကည့္ေကာင္းသြား
လိမ့္မယ္လို႕ကၽြန္မကိုေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကသညၹာ ကိုေထာက္ခံေပးမလားလို႕ၾကည့္လိုက္တယ္။
သူမကလည္း ထိုစက္ဘီးကိုစီးျပီးေက်ာင္းကိုသြားရမယ္ ဆိုရင္ အျမဲတမ္းရွက္စရာျဖစ္ေတာ့မယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။
အေမက၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ရဲ႕ သမီးကိုေမြးစားဖို႕မစဥ္းစားခဲ့ ဲေၾကာင္းရြဲ႕ျပီးေျပာပါတယ္။
“ဒါေၾကာင့္ဒီေန႕မင္းတို႕စက္ဘီးနဲ႕ေက်ာင္းသြားရမယ္”လို႕အေမကေျပာတယ္။
အျငင္းအခံုကေတာ့ျပီးဆံုးသြားပါျပီ။ အလြန္ေလးလံလွတဲ့စိတ္နွလံုးနဲ႕ကၽြန္မတို႕ဟာ မ်က္ႏွာစူပုပ္ပုပ္လုပ္ျပီး
ေက်ာင္း၀တ္စံုကို၀တ္ၾကပါေတာ့တယ္။သညၹာ ကေတာ့ေျခေထာက္ကို ေဆာင့္ကာေဆာင့္ကာလုပ္လို႕ ကၽြန္မတို႕
အေပၚက တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႕စနစ္ကို ဆန္႕က်င္လိုက္ပါတယ္။
အေမကသူမကို ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ကၽြန္မကို တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တယ္။
သူေျခေဆာင့္တာမရပ္ရင္ေတာ့ အိမ္ျပိဳက်ျပီး ငါတို႕လည္းငွက္ေပ်ာပင္ေအာက္မွာပဲ ေနရေတာ့မယ္
”အေမကၽြန္မကို ရယ္ေအာင္လုပ္ေနမွန္း ကၽြန္မသိပါတယ္။
ကၽြန္မ မေပ်ာ္ရႊင္ေသးဘူးဆိုတာ အေမသိေအာင္ မ်က္နွာတည္တည္ထားဖို႕ၾကိဳးစားလိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႕ဖိနပ္စီးေနခ်ိန္မွာ အေမကအိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္ေဘးမွာ စက္ဘီးအိုၾကီးနဲ႕
ေစာင့္ေနပါတယ္။
“ကဲ..စက္ဘီးေပၚတက္၊ေနတတ္သလိုေနၾက” လို႕အေမက ျပံဳးရႊင္စြာနဲ႕ေျပာလိုက္တယ္။
ကၽြန္မတို႕ စက္ဘီးေနာက္က ကယ္ရီယာ(ထိုင္ခံု)ေပၚ တက္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ထိုင္ခံုကကၽြန္မတို႕နွစ္ေယာက္ထိုင္
လို႕ မရေအာင္ေသးေနပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္က ကၽြန္မရဲ႕တင္ပါးတစ္၀က္ဟာ ဘာအခုအခံမွမရွိပဲ ေလထဲမွာတြဲ
ေလာင္း ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ကၽြန္မတို႕စီးသြားၾကတဲ့အခါ စက္ဘီးဟာ တေဒါက္ေဒါက္နဲ႕အလြန္ဆိုးရြားစြာ အသံျမည္ေနတာေၾကာင့္ လမ္းသြား
လမ္းလာတိုင္းက အသံလာရာဆီ လွည့္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ အယူနဲ႕ကၽြန္မကေတာ့ ရွက္လို႕မ်က္နွာကိုလက္နဲ႕အုပ္
ထား လိုက္ၾကပါတယ္။ စက္ဘီးကလမ္းမွာ ေက်ာက္ခဲ ဒါမွမဟုတ္ ခ်ိဳင့္နဲ႔ေတြ႔တိုင္းေဆာင့္ကာေဆာင့္ကာ သြားခဲ့ရ
လို႕ စက္ဘီးတာယာလည္း ျပားကပ္လုျဖစ္ေနပါျပီ။ ကၽြန္မကအေမ့ကို ၀မ္းမခ်ဳပ္ေတာ့ဘူးလို႕ေျပာလိုက္တယ္။
အေမဟာညင္ညင္သာသာရယ္ေမာျပီး အရင္ကဒါမ်ိဳးမၾကားခဲ့ဖူးေၾကာင္း နဲ႕၀မ္းခ်ဳပ္တဲ့ေရာဂါဟာလည္း အျခား
ေရာဂါေတြနဲ႕ယွဥ္ရင္မဆိုးဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။
နွစ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္မတို႕တေတြ ေက်ာင္း၀င္းတံခါးေပါက္၀ကို ေရာက္လာပါတယ္။
အတန္းေတြ စေနပါျပီ။
ကၽြန္မတို႕ဟာစက္ဘီးေပၚကဆင္းျပီး နာေနတဲ့ေက်ာကုန္းနဲ႕တင္ပါးေတြကိုပြတ္လိုိက္ပါတယ္။
စက္ဘီးနဲ႕သြားလာတာ ဒါေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ပဲျဖစ္မယ္လို႕ အေမ့ကိုကၽြန္မတို႕ကေျပာပါတယ္။
ေနာက္ဆိုေက်ာင္းကို လမ္းပဲေလ်ွာက္သြားေတာ့မယ္ေလ။
အေမကကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ေက်ာကုန္းေတြကို ပြတ္သပ္ျပီး “မင္းတို႕အတြက္ အေမစိတ္မေကာင္းပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အေမ့သမီးေတြကိုေက်ာင္းမေျပးေစခ်င္ဘူး။ အေမ့လိုပညာမတတ္ပဲ ေက်ာင္းထြက္မသြားေစခ်င္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာကိုလာျပီးအေမ့အတြက္ ပညာေကာင္းေကာင္းသင္မယ္ မဟုတ္လားသမီးတို႕ရယ္”လို႕
ေျပာလိုက္ပါတယ္။
အေမကကၽြန္မတို႕ကိုေန႕လယ္စာအတြက္ ပိုက္ဆံေပးလိုက္တယ္။
ကၽြန္မတို႕က အေမ့ရဲ႕ညာဘက္လက္ကိုနမ္းလိုက္တယ္။
ဒါဟာအေဖက ကၽြန္မတို႕ကိုေက်ာင္းမပို႕ခင္အိမ္မွာ ကၽြန္မတို႕အျမဲတမ္းျပဳလုပ္ေနၾက ဂါရ၀ျပဳတဲ့သေဘာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မရဲ႕နွုတ္ခမ္းအစံုက အေမ့လက္ကိုထိေတြခ်ိန္မွာ ငံက်ိက်ိအရသာကို ခံစားမိလိုက္တယ္။
အေမ့လက္က ေခ်ြးေတြနဲ႕စိုေနလို႕ပါလား။ အေမ့ကိုနီးနီးကပ္ကပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမ့ရဲ႕မ်က္နွာဟာ၀င္းလက္
ေတာက္ပျပီး အေမ့ရဲ႕အျပာေရာင္ပန္းပြင့္ပါတဲ့ ၿမန္မာရိုးရာဝတ္စံုဟာ စိုရႊဲေနတာကို ေတြျမင္လိုက္ရပါတယ္။
အေမ့ရဲ႕နွာေခါင္းေပါက္ေတြဟာ မခံမရပ္နိုင္ေလာက္ေအာင္က်ယ္ေနျပီး ရင္ဘတ္ဟာ ဖားဖိုသဖြယ္နိမ့္ခ်ည္ျမင့္
ခ်ည္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မသေဘာေပါက္သြားတယ္။ သညၹာနဲ႕ကၽြန္မ လူသတ္စက္ဘီးေပၚမွာ
အလြန္ခံရခက္စြာ စီးလာရတာနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ညည္းတြားေျပာဆိုေနၾကတုန္းမွာ အေမကၾကိဳးစားပမ္းစားနဲ႔
(စက္ဘီးကို) ဆက္နင္းသြားခဲ့တာကိုး။
ကၽြန္မရဲ႕နွလံုးသားကို ၾကိဳးနဲ႕ဆြဲညစ္လိုက္သလို ခံစားမိသြားတယ္။
အေမဟာ အိမ္မွာ အနားယူေနမဲ့အစား ခက္ခဲတဲ့လမ္းကိုဘာေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ
ကၽြန္မနားမလည္ပါဘူး။
ထိုေန႕က ေက်ာင္းတံခါးေပါက္ဆီ ေလးကန္စြာေလ်ွာက္သြားရင္း ကၽြန္မရဲ႕ဦးေနွာက္ထဲမွာ အေမကၽြန္မတို႕ကို
မၾကာခဏ ေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ထပ္တလဲလဲ ၾကားေယာင္ေနမိပါေတာ့တယ္။
“မင္းတို႕အတြက္ အေမစိတ္မေကာင္းပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အေမ့သမီးေတြကို ေက်ာင္းမေျပးေစခ်င္ဘူး။
အေမ့လိုပညာမတတ္ပဲ ေက်ာင္းထြက္ မသြားေစခ်င္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာကိုလာျပီးအေမ့အတြက္ ပညာေကာင္းေကာင္းသင္မယ္ မဟုတ္လား
သမီးတို႕ရယ္”
သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရ.....မိဘေမတၱာကိုဘယ္ေတ့မွ မၿပစ္မွားေစနဲ႕ေနာ္ ....
မိဘာဆိုတာ ဘယ္ေတာ႕မွ အစားၿပန္မရနိုင္တဲ႕ အရာေလးပါ
ဘယ္အရာနဲ႕မွလည္ မလဲနိုင္တဲ႕ အရာေလးတစ္ခုပါေနာ္
မိဘကို မေသခင္ေလးဘဲ ၿပဳစုေရွာက္ေစာင့္ခဲ႕ရပါတယ္
မိဘအေပၚေစတနာ အၿပည္႕နဲ႕ မၿငင္းညဴဘဲ ေရွာက္ေစာင့္ေပးပါလို႕ ေတာင္းဆိုပါရေစေနာ္
လြမ္းရဲ႕ ၀တၱဳတိုေလးကို ဖတ္ရူအားေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေက်းဇူးအထူးတင္မိပါတယ္ရွင္....
အမွားပါရင္လည္ ခြင့္လြတ္ေပးပါလို႕ ေတာင္းဆိုပါရေစေနာ္
လြမ္း
ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေတြကို အုန္းပင္ေတြကအုပ္မိုးကာအရိပ္ေပးထားတဲ့...အိမ္ေထာင္ဦးစီးဖခင္ေတြက ခါးကိုကုန္းကာ
ကုန္းကာ စပါးစိုက္ၾကတဲ့...မိခင္ေတြကအိမ္မွာေနျပီး ကေလးေတြကေတာ့့ဖိနပ္မပါေလ်ွာက္ေျပးေနၾကတဲ့ရြာေလး
တစ္ရြာေပါ့။
ကၽြန္မရဲ႕အသက္ကနွစ္ဆယ္၊ကၽြန္မညီမ သညၹာရဲ႕အသက္ကခုနစ္နွစ္အရြယ္မွာကၽြန္မမိသားစု စီးပြားေရးအၾကပ္
အတည္းနဲ႕ၾကံဳေတြရပါတယ္။ အေဖက ကိုကိုးမွုန္႕လုပ္ငန္းနဲ႕ဆန္စက္မွာအလုပ္လုပ္ေပမဲ့ ၀င္ေငြလံုလံုေလာက္
ေလာက္မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့သူဟာ ေတာထဲကိုသြား၊ၾကီမ္ပင္ေတြကိုခုတ္ျပီး အနီးပတ္၀န္း
က်င္က အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂစက္ရံုတစ္ရံုမွာ သြားေရာင္းရတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ဖို႕ဆံုး
ျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အေမကေတာ့အေဖ့ကို က်ားကိုက္မွာအလြန္စိုးရိမ္တယ္။ ဒါေပမဲ့အေဖက အိမ္မွာေနျပီး ဘာမွ
စားစရာမရွိ ပဲေနတာထက္စာရင္ က်ားအကိုက္ခံစြန္႕စားတာက ပိုျပီးေကာင္းတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေ၀လီ
ေ၀လင္း နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ အေဖကေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေမာင္းျပီး ၾကိမ္ပင္ရွာထြက္ခဲ့ပါတယ္။
ရုတ္တရက္ “သညၹာ”နဲ႕ကၽြန္မမွာအိမ္နဲ႕ေ၀းကြာတဲ့ေက်ာင္းကိုမသြားတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းေျပးျပီးညီမနဲ႕
ကစားတာကပိုေကာင္းတယ္လို႕ပဲ ေတြးမိေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတို႕ဟာအိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္မွာ အေဖ့ကိုလက္ျပနွုတ္
ဆက္ရင္းကၽြန္မက သညၹာ ကိုအိမ္ေနာက္ေဖးေရကန္ထဲက ဖားတစ္ပိုင္းငါးတစ္ပိုင္းေလးေတြကိုဆယ္၊ ဖန္အိုးထဲကို
ထည့္ျပီးေမြးထားၾကရေအာင္လို႕ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕နွစ္ေယာက္စလံုး ၾကိဳတင္တိုင္ပင္ထားသည့္အလား သြားမ်ားေပၚေအာင္ျပံဳးမိၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ ၾကာၾကာမခံပါဘူး။ အေမဟာမေမ်ွာ္လင့္ပဲ ကၽြန္မတို႕ေနာက္ေရာက္လာျပီး တင္ပါးေပၚလက္တင္ကာ
“နင္တို႕နွစ္ေယာက္ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ။ ေနာက္က်ေနျပီအ၀တ္အစားသြားလဲေတာ့ေလ” လို႕ဆူလိုက္ပါတယ္။
“ဘာလုပ္ဖို႕အဝတ္လဲရမွာလဲ” လို႕ကၽြန္မကေမးလိုက္တယ္။
အေမကမ်က္လံုးကိုျပဴးျပျပီး “နင္တို႕မဂၤလာပြဲအတြက္ေတာ့မဟုတ္ဘူးေဟ့။ ေက်ာင္းတတ္ဖို႕ေပါ့ဟဲ့”လို႕
ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“အေမကဘာက္ုဆိုလိုတာလဲ။ အေဖသြားေတာ့သမီးတို႕ေက်ာင္းတတ္လ္ို႕မရနိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့” လို႕ကၽြန္မကစကား
ေၾကာရွည္လိုက္တယ္။ အေမဟာေခါင္းကိုခါလို႕ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
“နင္တို႕လမ္းမေလ်ွာက္ရပါဘူး။ ဒီေန႕ငါနင္တို႕ေက်ာင္းကိုလိုက္ပို႕ေပးမယ္။ နင္တို႔အေဖရဲ႕စက္ဘီးရွိေနတာပဲ”
ျမက္ခင္းျပင္ရွိရာဆီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မာလကာပင္ကိုမွီျပီးေထာင္ထားတဲ့ အလြန္ေဟာင္းစုတ္ေနတဲ့ စက္ဘီးတစ္စီး
ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ စက္ဘီးလက္ကိုင္ဟာ ထူးထူးျခားျခားပဲေကြးလိမ္ေနျပီး ညာဘက္ေျခနင္းျပားကလည္း သံေခ်ာင္း
တစ္ခုျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီစက္ဘီးကိုစီးခဲ့တာအေတာ္ၾကာေနျပီျဖစ္လို့ အလုပ္ လုပ္မလုပ္
ကၽြန္မဖေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္မိပါတယ္။
စက္ဘီးကိုအလြန္ေနွးေနွးပဲ နင္းသြားရလို႕ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာကၽြန္မတို႕အသက္ၾကီးသြာလိမ့္မယ္လို႕အေမ့
ကိုေျပာျပပါတယ္။ အေမကသူ႕ကိုခံမေျပာနဲ႕ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ ့နားရြက္ကို ထူပူနာက်င္ေစျပီး ၾကည့္ေကာင္းသြား
လိမ့္မယ္လို႕ကၽြန္မကိုေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကသညၹာ ကိုေထာက္ခံေပးမလားလို႕ၾကည့္လိုက္တယ္။
သူမကလည္း ထိုစက္ဘီးကိုစီးျပီးေက်ာင္းကိုသြားရမယ္ ဆိုရင္ အျမဲတမ္းရွက္စရာျဖစ္ေတာ့မယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။
အေမက၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ရဲ႕ သမီးကိုေမြးစားဖို႕မစဥ္းစားခဲ့ ဲေၾကာင္းရြဲ႕ျပီးေျပာပါတယ္။
“ဒါေၾကာင့္ဒီေန႕မင္းတို႕စက္ဘီးနဲ႕ေက်ာင္းသြားရမယ္”လို႕အေမကေျပာတယ္။
အျငင္းအခံုကေတာ့ျပီးဆံုးသြားပါျပီ။ အလြန္ေလးလံလွတဲ့စိတ္နွလံုးနဲ႕ကၽြန္မတို႕ဟာ မ်က္ႏွာစူပုပ္ပုပ္လုပ္ျပီး
ေက်ာင္း၀တ္စံုကို၀တ္ၾကပါေတာ့တယ္။သညၹာ ကေတာ့ေျခေထာက္ကို ေဆာင့္ကာေဆာင့္ကာလုပ္လို႕ ကၽြန္မတို႕
အေပၚက တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႕စနစ္ကို ဆန္႕က်င္လိုက္ပါတယ္။
အေမကသူမကို ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ကၽြန္မကို တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တယ္။
သူေျခေဆာင့္တာမရပ္ရင္ေတာ့ အိမ္ျပိဳက်ျပီး ငါတို႕လည္းငွက္ေပ်ာပင္ေအာက္မွာပဲ ေနရေတာ့မယ္
”အေမကၽြန္မကို ရယ္ေအာင္လုပ္ေနမွန္း ကၽြန္မသိပါတယ္။
ကၽြန္မ မေပ်ာ္ရႊင္ေသးဘူးဆိုတာ အေမသိေအာင္ မ်က္နွာတည္တည္ထားဖို႕ၾကိဳးစားလိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႕ဖိနပ္စီးေနခ်ိန္မွာ အေမကအိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္ေဘးမွာ စက္ဘီးအိုၾကီးနဲ႕
ေစာင့္ေနပါတယ္။
“ကဲ..စက္ဘီးေပၚတက္၊ေနတတ္သလိုေနၾက” လို႕အေမက ျပံဳးရႊင္စြာနဲ႕ေျပာလိုက္တယ္။
ကၽြန္မတို႕ စက္ဘီးေနာက္က ကယ္ရီယာ(ထိုင္ခံု)ေပၚ တက္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ထိုင္ခံုကကၽြန္မတို႕နွစ္ေယာက္ထိုင္
လို႕ မရေအာင္ေသးေနပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္က ကၽြန္မရဲ႕တင္ပါးတစ္၀က္ဟာ ဘာအခုအခံမွမရွိပဲ ေလထဲမွာတြဲ
ေလာင္း ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ကၽြန္မတို႕စီးသြားၾကတဲ့အခါ စက္ဘီးဟာ တေဒါက္ေဒါက္နဲ႕အလြန္ဆိုးရြားစြာ အသံျမည္ေနတာေၾကာင့္ လမ္းသြား
လမ္းလာတိုင္းက အသံလာရာဆီ လွည့္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ အယူနဲ႕ကၽြန္မကေတာ့ ရွက္လို႕မ်က္နွာကိုလက္နဲ႕အုပ္
ထား လိုက္ၾကပါတယ္။ စက္ဘီးကလမ္းမွာ ေက်ာက္ခဲ ဒါမွမဟုတ္ ခ်ိဳင့္နဲ႔ေတြ႔တိုင္းေဆာင့္ကာေဆာင့္ကာ သြားခဲ့ရ
လို႕ စက္ဘီးတာယာလည္း ျပားကပ္လုျဖစ္ေနပါျပီ။ ကၽြန္မကအေမ့ကို ၀မ္းမခ်ဳပ္ေတာ့ဘူးလို႕ေျပာလိုက္တယ္။
အေမဟာညင္ညင္သာသာရယ္ေမာျပီး အရင္ကဒါမ်ိဳးမၾကားခဲ့ဖူးေၾကာင္း နဲ႕၀မ္းခ်ဳပ္တဲ့ေရာဂါဟာလည္း အျခား
ေရာဂါေတြနဲ႕ယွဥ္ရင္မဆိုးဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။
နွစ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္မတို႕တေတြ ေက်ာင္း၀င္းတံခါးေပါက္၀ကို ေရာက္လာပါတယ္။
အတန္းေတြ စေနပါျပီ။
ကၽြန္မတို႕ဟာစက္ဘီးေပၚကဆင္းျပီး နာေနတဲ့ေက်ာကုန္းနဲ႕တင္ပါးေတြကိုပြတ္လိုိက္ပါတယ္။
စက္ဘီးနဲ႕သြားလာတာ ဒါေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ပဲျဖစ္မယ္လို႕ အေမ့ကိုကၽြန္မတို႕ကေျပာပါတယ္။
ေနာက္ဆိုေက်ာင္းကို လမ္းပဲေလ်ွာက္သြားေတာ့မယ္ေလ။
အေမကကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ေက်ာကုန္းေတြကို ပြတ္သပ္ျပီး “မင္းတို႕အတြက္ အေမစိတ္မေကာင္းပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အေမ့သမီးေတြကိုေက်ာင္းမေျပးေစခ်င္ဘူး။ အေမ့လိုပညာမတတ္ပဲ ေက်ာင္းထြက္မသြားေစခ်င္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာကိုလာျပီးအေမ့အတြက္ ပညာေကာင္းေကာင္းသင္မယ္ မဟုတ္လားသမီးတို႕ရယ္”လို႕
ေျပာလိုက္ပါတယ္။
အေမကကၽြန္မတို႕ကိုေန႕လယ္စာအတြက္ ပိုက္ဆံေပးလိုက္တယ္။
ကၽြန္မတို႕က အေမ့ရဲ႕ညာဘက္လက္ကိုနမ္းလိုက္တယ္။
ဒါဟာအေဖက ကၽြန္မတို႕ကိုေက်ာင္းမပို႕ခင္အိမ္မွာ ကၽြန္မတို႕အျမဲတမ္းျပဳလုပ္ေနၾက ဂါရ၀ျပဳတဲ့သေဘာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မရဲ႕နွုတ္ခမ္းအစံုက အေမ့လက္ကိုထိေတြခ်ိန္မွာ ငံက်ိက်ိအရသာကို ခံစားမိလိုက္တယ္။
အေမ့လက္က ေခ်ြးေတြနဲ႕စိုေနလို႕ပါလား။ အေမ့ကိုနီးနီးကပ္ကပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမ့ရဲ႕မ်က္နွာဟာ၀င္းလက္
ေတာက္ပျပီး အေမ့ရဲ႕အျပာေရာင္ပန္းပြင့္ပါတဲ့ ၿမန္မာရိုးရာဝတ္စံုဟာ စိုရႊဲေနတာကို ေတြျမင္လိုက္ရပါတယ္။
အေမ့ရဲ႕နွာေခါင္းေပါက္ေတြဟာ မခံမရပ္နိုင္ေလာက္ေအာင္က်ယ္ေနျပီး ရင္ဘတ္ဟာ ဖားဖိုသဖြယ္နိမ့္ခ်ည္ျမင့္
ခ်ည္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မသေဘာေပါက္သြားတယ္။ သညၹာနဲ႕ကၽြန္မ လူသတ္စက္ဘီးေပၚမွာ
အလြန္ခံရခက္စြာ စီးလာရတာနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ညည္းတြားေျပာဆိုေနၾကတုန္းမွာ အေမကၾကိဳးစားပမ္းစားနဲ႔
(စက္ဘီးကို) ဆက္နင္းသြားခဲ့တာကိုး။
ကၽြန္မရဲ႕နွလံုးသားကို ၾကိဳးနဲ႕ဆြဲညစ္လိုက္သလို ခံစားမိသြားတယ္။
အေမဟာ အိမ္မွာ အနားယူေနမဲ့အစား ခက္ခဲတဲ့လမ္းကိုဘာေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ
ကၽြန္မနားမလည္ပါဘူး။
ထိုေန႕က ေက်ာင္းတံခါးေပါက္ဆီ ေလးကန္စြာေလ်ွာက္သြားရင္း ကၽြန္မရဲ႕ဦးေနွာက္ထဲမွာ အေမကၽြန္မတို႕ကို
မၾကာခဏ ေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ထပ္တလဲလဲ ၾကားေယာင္ေနမိပါေတာ့တယ္။
“မင္းတို႕အတြက္ အေမစိတ္မေကာင္းပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အေမ့သမီးေတြကို ေက်ာင္းမေျပးေစခ်င္ဘူး။
အေမ့လိုပညာမတတ္ပဲ ေက်ာင္းထြက္ မသြားေစခ်င္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာကိုလာျပီးအေမ့အတြက္ ပညာေကာင္းေကာင္းသင္မယ္ မဟုတ္လား
သမီးတို႕ရယ္”
သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရ.....မိဘေမတၱာကိုဘယ္ေတ့မွ မၿပစ္မွားေစနဲ႕ေနာ္ ....
မိဘာဆိုတာ ဘယ္ေတာ႕မွ အစားၿပန္မရနိုင္တဲ႕ အရာေလးပါ
ဘယ္အရာနဲ႕မွလည္ မလဲနိုင္တဲ႕ အရာေလးတစ္ခုပါေနာ္
မိဘကို မေသခင္ေလးဘဲ ၿပဳစုေရွာက္ေစာင့္ခဲ႕ရပါတယ္
မိဘအေပၚေစတနာ အၿပည္႕နဲ႕ မၿငင္းညဴဘဲ ေရွာက္ေစာင့္ေပးပါလို႕ ေတာင္းဆိုပါရေစေနာ္
လြမ္းရဲ႕ ၀တၱဳတိုေလးကို ဖတ္ရူအားေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေက်းဇူးအထူးတင္မိပါတယ္ရွင္....
အမွားပါရင္လည္ ခြင့္လြတ္ေပးပါလို႕ ေတာင္းဆိုပါရေစေနာ္
လြမ္း
No comments:
Post a Comment