မိုဘိုင္းလ္ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ေလသည္တကား …
- သူရႆဝါ -
ရန္ကုန္မွ အလုပ္ ကိစၥမ်ား အတြက္ ေန႔စဥ္ ဖုန္းဆက္ ရျခင္း၊ နယ္မွ အမ်ိဳးမ်ားဆီ တစ္ပတ္ သံုးခါေလာက္ ဖုန္းဆက္ ရျခင္း၊ သူငယ္ခ်င္း အသိမိတ္ေဆြ မ်ားထံ ဖုန္းဆက္ စကား ေျပာျခင္း စသည္တို႔ အတြက္ မိမိ၏ တိုက္ခန္း ေလးလႊာ ေပၚမွ ေအာက္ဆင္း၍ တယ္လီဖုန္းဆိုင္ မရွိေသာ လူေျခတိတ္သည့္ လမ္းက်ဥ္းေလး ထဲက ထြက္ကာ လမ္းထိပ္မွ ပီစီအို ဖုန္းဆိုင္သို႔ ေျပးေျပး ဆက္ေန ရေသာ ေဒၚယု၏ အျဖစ္ကို သနား လာၾကေသာ အခန္း နီးနားခ်င္း မ်ားက ေဒၚယုအား မိုဘိုင္း ဖုန္းေလး တစ္လံုးေလာက္ ဝယ္ထားရန္ အႀကံေပး ၾကေလသည္။ ဖုန္းဖိုးေတြ ကုန္တာခ်င္း အတူတူ မိုဘိုင္း ဖုန္းေလး ဝယ္လိုက္ျခင္း အားျဖင့္ လမ္းထိပ္သို႔ အေညာင္းခံ ထြက္၍ ဆက္ရျခင္း ဒုကၡမွ ကင္းေဝးၿပီး အိုးမကြာ၊ အိမ္မကြာ လည္း ဖုန္းေျပာ လို႔ရ၊ အျပင္ သြားလည္း သယ္သြားလို႔ ရတာေပါ့ ဟူေသာ အခန္း နီးနားခ်င္း မ်ား၏ အႀကံ ေပးခ်က္ကို ေဒၚယု သေဘာက် လက္ခံၿပီး မိုဘိုင္းဖုန္း တစ္လံုး ဝယ္ရန္ စီစဥ္ ေလသည္။
သို႔ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေပၚ ႏွစ္သိန္းတန္ ဖုန္းလိုင္း ဝယ္ၿပီးေနာက္ မိုဘိုင္း ဟမ္းဆက္ အေရာင္း ဆိုင္မွ ဝန္ထမ္း ေကာင္မေလး မ်ား၏ အႀကံ ေပးမႈ အရ ဘက္စံု သံုး၍ ရသည္ ဆိုေသာ မာလ္တီ မီဒီယာ တပ္ခ်္ စခရင္မ္ ဟမ္းဆက္ တစ္လံုးအား ဖုန္းလိုင္း နီးနီး ႏွစ္သိန္းခန္႔ ေပး၍ ဝယ္ယူ ျဖစ္ခဲ့ ရာမွ စတင္၍ ေဒၚယုႏွင့္ မိုဘိုင္းလ္ ဇာတ္လမ္း စေလ ေတာ့သည္ ျဖစ္၏။ ေဒၚယု အိမ္ျပန္ ေရာက္၍ အခန္းထဲ ဝင္မည္မွ မႀကံေသး သားျဖစ္သူ ေမာင္ေက်ာ္က အခန္းဝမွ ဆီး၍
“ေမေမ .. ဖုန္းတြား ဝယ္တာခ်ိဳ .. ဖုန္းဝယ္ၿပီး ျပန္လာတာလား”
“ဒါေပါ့ဟဲ့ … ငါ့ရဲ႕ ဖုန္းေလးက တပ္စခြင္လို႔ ေခၚတယ္… ဘယ္လို ပြတ္ ပြတ္ .. ရွလြတ္ ရွလြတ္…”
ေဒၚယု လက္ထဲ ကိုင္ထားေသာ ဖုန္းကေလးကို ဝင့္၍ ေျပာသည့္ စကားမွ မဆံုးေသး သားေတာ္ေမာင္ ေမာင္ေက်ာ္က ဖ်တ္ခနဲ လု၍ သြားေလၿပီ။ တျခား ၾကြားစရာ လူမရွိ၍ အိမ္မွ စကားပင္ မပီတတ္ ေသးေသာ သားျဖစ္သူ ေမာင္ေက်ာ္ကို သူ႔ဖုန္းေလး ေဈ းႀကီးေၾကာင္း ၾကြားဖို႔ စဥ္းစား လာေသာ ေဒၚယုမွာ စကားပင္ မစလိုက္ရ။ ေဒၚယု ေဒါသ ထြက္ေလၿပီ။
“ဟဲ့ .. အေကာင္ .. ငါေတာင္ ဖုန္းကို လက္ထဲ ပူေအာင္ မကိုင္ရ ေသးဘူး .. နင္က ဘယ္ယူေျပး တာလဲ”
“အေနာ္ ဂိမ္းေခ်ာ့မို႔ပါဂ် .. ေမေမကလည္း”
“ေဟ .. ဖုန္းက ဂိမ္းေဆာ့လို႔ ရသလား .. မၿဖီးနဲ႔ေနာ္ ေကာင္စုတ္”
“အယံုရင္ လာၾကည့္ပါလား .. ေမေမကလည္း ဘယ္လိုပြတ္ပြတ္ ရွလြတ္ ရွလြတ္ ေနတာပဲ”
ဒါႏွင့္ .. ေဒၚယု အနားေရာက္ သြားေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္မွာ တကယ္ပဲ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို သူ႔လက္ႏွင့္ ပြတ္၍ ပြတ္၍ အသီးေတြ ခုတ္လိုက္၊ အေၾကြေစ့ေတြ တြင္းထဲ သြန္ခ်လိုက္၊ ဖုန္းကို ဟိုဖက္ ေစာင္းလိုက္ ဒီဖက္ ေစာင္းလိုက္ လုပ္ၿပီး ကားေတြ ေမာင္းလိုက္၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ ၿပိဳင္လိုက္ႏွင့္ အမ်ိဳးစံု ေဆာ့၍ ေနေလၿပီ။ တပ္စခြင္ ဆိုေသာ နာမည္ အစား ပြတ္စခြင္ ဟူ၍ေတာင္ ေျပာင္းဖို႔ ေကာင္းေနၿပီ ဟူ၍ ေဒၚယု စဥ္းစား မိ၏။ ဖုန္းဆိုတာ ေျပာ႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး .. ဂိမ္းလည္း ေဆာ့လို႔ ရသား .. ႏွစ္သိန္းေလာက္ ေပးဝယ္ ရတာ တန္သားပဲဟု ေဒၚယု ေက်နပ္စြာ ေတြးေနသည္။
ေမာင္ေက်ာ္ ဂိမ္းေဆာ့၍ ၿပီးသြားေတာ့ ေဒၚယု ဖုန္းဆက္ဖုိ႔ ဖုန္းကို ေတာင္းလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ … သူ႔လက္ထဲ ေရာက္ၿပီး ဆယ္မိနစ္မွ မျပည့္ေသး .. အနားကို ေမာင္ေက်ာ္ ျပန္ေရာက္ လာသည္။ လက္ထဲမွာ အီးယားဖုန္း ႏွင့္ ..။ ေဒၚယု မ်က္ေစာင္း ထိုး၍ ေမးသည္။
“ဟဲ့ေကာင္ေလး … နင့္လက္ထဲက ဘာတုန္း”
“အီးယားဖုန္းေလ ေမေမရ .. ေမေမ့ဖုန္း ဝယ္လာတဲ့ အိတ္ထဲက ေတြ႕တာ”
“ဘာလုပ္ မလို႔တုန္း နင္က …”
“သီခ်င္း နားေထာင္ မယ္ေလ ေမေမရ … အက္ဖ္အမ္လည္း နားေထာင္မယ္”
ေျပာေျပာ ဆိုဆိုႏွင့္ သူ႔လက္ထဲမွ ဖုန္းကို ယူသြား ျပန္သည္။ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား .. ေဒၚယု ေမာင္ေက်ာ့္ အနားကို ကပ္ၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္မွာ သီခ်င္း နားေထာင္ၿပီး ေခါင္းတလႈပ္လႈပ္ လက္တကားကားႏွင့္ ၿငိမ့္ေနသည္။ ေဒၚယု ယူၿပီး နားေထာင္ ၾကည့္ေတာ့ အဟုတ္သား … အက္ဖ္အမ္ေတြ ဘာေတြလည္း ရေလ၏။ ေဒၚယု အေတာ္ သေဘာက် သြားသည္။ မိုဘိုင္းဖုန္း ဆိုတာ သီခ်င္းလည္း နားေထာင္လို႔ ရသကိုး။
ဒါတင္ မကေသး။ တစ္ရက္သား တူမေလး တစ္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္ သြားေတာ့ သားျဖစ္သူ ေမာင္ေက်ာ္မွာ မဂၤလာ ခန္းမ အတြင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ မေန။ ဖုန္းကို ကိုင္၍ ဟိုေလွ်ာက္သြား ဒီေလွ်ာက္သြား လုပ္၍ ေနေလ၏။ ေဒၚယု မ်က္စိ ေနာက္လာ၍ ေမာင္ေက်ာ္ကို လွမ္းေခၚ လိုက္သည္။
“ဟဲ့ေကာင္ေလး .. ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူး .. ဖုန္းကို ကိုင္ၿပီး ဟိုသြား ဒီသြားနဲ႔ ဘာလုပ္ေနတုန္း”
“အာ .. ေမေမကလည္း .. မင္ဂါေခ်ာင္ မွတ္တမ္း ဗြီဒို႐ိုက္ေနတာဂ်”
“ေအာင္မာ .. နင့္အ႐ြယ္ လက္ေတာက္ေလာက္နဲ႔ ဒါမ်ိဳး ေဆာ့စရာလား”
“ေမေမကလည္း သိပ္ေဝးလာဘဲ … ေဆာ့ေနတာမႈတ္ဖူး .. ဂယ္ ႐ိုက္ေနတာဂ် .. ဒီမွာၾကည့္” ဟု ဆိုကာ သူ႔လက္ထဲမွ ဖုန္းကို ထုတ္၍ သူ႐ိုက္ ထားေသာ ဗီဒီယိုကို ျပေလ၏။ ေဒၚယု အံ့ၾသရ ေလၿပီ။ ဖုန္းဆိုတာ ဓါတ္ပံုေတြ ဗီဒီယို ေတြလည္း ႐ိုက္လို႔ ရသကိုး။ အ႐ြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ သိေနေသာ ေမာင္ေက်ာ္ ကိုလည္း လက္ဖ်ားခါ လိုက္ရ၏။ ေခတ္ ကေလးေတြမ်ား ဗိုက္ထဲက ထြက္လာတာနဲ႔ ဖုန္းကိုင္ၿပီး ထြက္လာသလား မွတ္ရ … အကုန္သိ အကုန္တတ္ ေနေတာ့ တာပဲ ဟူ၍။
“နင့္ဖုန္းကလည္းဟယ္ .. ဒီေသးေသးေလး ထဲမွာတင္ အကုန္လုပ္လို႔ ရေနတာပဲ .. ဘာက်န္ေသးလဲ”
“က်န္ေတးတယ္ .. က်န္ေတးတယ္ … အိမ္တာနက္လည္း သံုးလို႔ရတယ္”
“ဟဲ့ .. ဖုန္းနဲ႔ အိမ္သာခြက္နဲ႔ ဘာဆိုင္တုန္း”
“အာ.. ေမေမကလည္း ေဝးထွာဂ်ာ .. အင္တာနက္လို႔ ေက်ာတာဂ်.. ဝိုင္ဖိုင္ေတြ ဘာေတြ သံုးလို႔ရလယ္ ..”
အင္တာနက္လည္း သံုးလို႔ရတယ္ ဆိုပါလား။ ေမာင္ေက်ာ္ သင္ေပးမွ ဖုန္းတစ္လံုး အသံုးခ်နည္း အလံုးစံုကို ေဒၚယု သိရေတာ့သည္။ တကယ့္ အံ့ၾသ ကုန္ႏုိင္ဖြယ္။ ႏွစ္သိန္းေလာက္ ေပးရၿပီး ဂိမ္းလည္း ေဆာ့ရ၊ သီခ်င္းလည္း နားေထာင္ရ၊ ဗီဒီယိုလည္း ႐ိုက္ရ၊ အင္တာနက္လည္း သံုးရ .. အကုန္ လုပ္လို႔ ရေနေသာ မာလ္တီ မီဒီယာ အစိုင္အခဲ ျဖစ္ပါ ေပ၏ဟု ေဒၚယု ေတြးေန မိသည္။
ေတာ္ေတာ္ကို အဆင္ေျပ ပါေလ၏။ အခုဆို လမ္းထိပ္ထိ ထြက္၍လည္း ဖုန္းဆက္ စရာ မလို၊ တစ္ေသာင္းတန္ ဖုန္းကဒ္ေလး ထည့္ထားၿပီး ဖုန္းတစ္ခါ ဆက္လိုက္၊ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ က်န္သလဲ ၾကည့္လုိက္၊ ကုန္သြားမွာ ႏွေမ်ာ သည့္ စိတ္ျဖင့္ အေရးမႀကီးလွ်င္ မဆက္ဘဲ ထားသျဖင့္ ပိုက္ဆံ အကုန္ အက်လည္း အရင္ထက္ အမ်ားႀကီး သက္သာ၊ သားျဖစ္သူ ေမာင္ေက်ာ္၏ ဦးေဆာင္ လမ္းျပမႈျဖင့္ ဂိမ္းေဆာ့၊ ဗီဒီယိုၾကည့္၊ သီခ်င္း နားေထာင္၊ ဓါတ္ပံု႐ိုက္၊ အင္တာနက္ သံုး၍ရ စသည့္ ဖန္ရွင္ေပါင္း မ်ားစြာ ပါဝင္သည့္ တပ္စခြင္ (ေဒၚယု အေခၚ ပြတ္စခြင္) ဖုန္း၏ ေက်းဇူးျဖင့္ ေဒၚယု တစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ကို အဆင္ေျပ ေက်နပ္ ေနေလသည္။
အဆင္ မေျပတာ ဆိုလို႔ တစ္ခုပဲ ရွိသည္။ အဲဒါကေတာ့ ေဒၚယု၏ တုိက္ခန္း ထဲမွာ ဖုန္းလိုင္း သိပ္၍ မမိျခင္း ျဖစ္သည္။ ဖုန္းလာလွ်င္ အိမ္ထဲမွ ျဖစ္ေစ၊ ဝရံတာမွ ျဖစ္ေစ ဖုန္းေျပာမိ လို႔ကေတာ့ ဟိုးအရင္က တပ္ထဲ သံုးသည့္ ေမာ့စ္ေၾကးနန္း ႐ိုက္သည့္ ေခတ္ကို ျပန္ေရာက္သြား သလိုလို .. “ဒစ္ ဒစ္ ဒါ ဒါ ဒစ္ ဒစ္” ႏွင့္ စကားသံကို ေလးလံုး ကြဲေအာင္ မၾကားရပဲ တဒစ္ဒစ္ တဒါဒါ ျဖစ္၍သာ ေနေတာ့သည္။ တစ္အိမ္လံုးမွာ ဖုန္းလိုင္း မိတာ တစ္ေနရာပဲ ရွိသည္။ ေနာက္ေဖး မီးဖို၏ အေနာက္ဖက္ ထြက္ေပါက္ ထပ္ခိုးေလး။ ဖုန္းေျပာခ်င္လွ်င္ အဲဒီမွာ သြားေျပာရသည္ .. ၾကည္လင္ ျပတ္သား လိုက္သည့္ ျဖစ္ခ်င္း။
ထိုသို႔ျဖင့္ ေမာင္ေက်ာ္လည္း ဂိမ္းေဆာ့ၿမဲ၊ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ၿမဲ၊ သီခ်င္း နားေထာင္ၿမဲ၊ အင္တာနက္ ဝိုင္ဖိုင္ သံုးရန္ ႀကံၿမဲ၊ ေဒၚယုလည္း ဖုန္းလာလွ်င္ ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္ ထပ္ခိုးသို႔ ေျပးၿမဲျဖင့္ ေဒၚယုႏွင့္ သား ေမာင္ေက်ာ္မွာ မိုဘိုင္း ယဥ္ေက်းမႈထဲ လံုးလည္ ခ်ာလည္ လိုက္ကာ ေနၿပီး ေဒၚယု ေကာက္ခ်က္ခ် ေတြးေတာ မိသည္မွာကား “လက္စသတ္ ေတာ့ … မိုဘိုင္းဖုန္း ဆိုတာ ဖုန္းေျပာတာ တစ္ခုက လြဲရင္ က်န္တာ အားလံုး အဆင္ေျပသည့္ အာလာဒင္ မီးခြက္လို လုပ္ခ်င္ရာ အကုန္ လုပ္လို႔ရသည့္ ပစၥည္း ျဖစ္ေပတာကိုး” ဟူ၍ ျဖစ္ေလ သတည္း။
၁၆ - ၾသဂတ္စ္ - ၂၀၁၂
TechSpace Journal
Volume (1), Issue (22)
No comments:
Post a Comment