တစ္ခါတုန္းက ေတာအုပ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ရွိတယ္ ။ သူ ဗိုက္ဆာလာတဲ့အခါ အရသာရွိတဲ့ သစ္သီးေတြစားလို႔ သူ ေမာလာတဲ့အခါ အနားယူလို႔ အဲဒီေတာအုပ္ထဲမွာ ပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနခဲ့တယ္ ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူဟာ မ်က္စိလည္လမ္းမွားရင္း အိမ္တစ္လံုးဆီေရာက္လာခဲ့တယ္ ။ အဲဒီမွာ သူျမင္လိုက္ရတာက အရမ္းကို လွပတဲ့ ပန္းသီးေတြထည့္ထားတဲ့ ပန္းကန္လံုးၾကီးကိုေပါ့ ။ သူက လက္တစ္ဖက္စီမွာ ပန္းသီးတစ္လံုးစီ ယူျပီး ေတာအုပ္ထဲ ျပန္ေျပးလာခဲ့တယ္ ။
ေမ်ာက္က ပန္းသီးကို ႏွာေခါင္းရွံဳ႕ျပီးအနံ႕ခံတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဘာအနံ႕မွ မရဘူး ။ ျပီးေတာ့ ပန္းသီးကိုစားဖို႔ၾကိဳးစားတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔သြားေတြ နာက်င္ျပီး စားမရေလာက္ေအာင္မာေၾကာေနတယ္ ။ ပန္းသီးေတြဟာ တကယ္ေတာ့ သစ္သားနဲ႔ျပဳလုပ္ထားတာျဖစ္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က အရမ္းလွတယ္ ။ တျခားေမ်ာက္လည္း အဲဒီပန္းသီးေတြျမင္တဲ့အခါ အလုအယက္ေျပးယူဖို႔လာၾကတယ္ ။ အဲဒီအခါ ပန္းသီးပိုင္ရွင္ ေမ်ာက္က သူ႔ပန္းသီးေတြကို တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႔ဖက္ထားလိုက္တယ္ ။ ျပီးေတာ့ သူဟာ ဒီေတာထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ ပန္းသီးပိုင္ဆိုင္မႈအတြက္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာနဲ႔ သေဘာေတြက်ေနခဲ့တယ္ ။ ပန္းသီးေတြက ေနေရာင္နဲ႔ၾကည့္တဲ့အခါ နီရဲေတာက္ေျပာင္ေနျပီး သူ႔ကို ျပည့္စံုေအာင္လုပ္ေပးေနတယ္လို႔ ေမ်ာက္ကခံစားေနရတယ္ ။ ပန္းသီေတြကိုပဲ သူဂရုတစိုက္ၾကည့္ေနျပီး ပထမဆံုး သူ ဆာေလာင္ေနတာကိုေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့တယ္ ။
သစ္သီးပင္တစ္ပင္က ေမ်ာက္ကို သတိေပးတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လက္ထဲကပန္းသီးေတြက လြဲလို႔ ေမ်ာက္က ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ဘူး ။ သူစားဖို႔ သစ္သီးခူးဖို႔ အတြက္သူ႔လက္ထဲက ပန္းသီးေတြကို ေျမျပင္ေပၚ ခဏခ်ရမွာကိုေတာင္ သူမခ်ႏုိင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ ။ တကယ္ေတာ့ သူ နားလည္း မနားရသလို သူ႔ ပန္းသီးေတြကို တျခားေမ်ာက္ေတြလာလုယူမွာစိုးတဲ့အတြက္ အခ်ိန္တိုင္းကာကြယ္ေနရတယ္ ။ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားမႈတစ္ခုအတြက္ အရင္က ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ေမ်ာက္ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနည္းလာျပီး သစ္ေတာတေလွ်ာက္မွာ ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့ရတယ္ ။
ပန္းသီးေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း ေလးပင္လာသလို ခံစားလာရတယ္ ။ သနားစရာေကာင္းတဲ့ေမ်ာက္ဟာ ပန္းသီးေတြကို လႊတ္ခ်လိုက္ဖို႔ အတြက္စဥ္းစားတယ္ ။ သူ ေမာေနျပီ -- သူ ဆာေနျပီ ေနာက္ဆံုး သစ္သီးပင္ေပၚတက္လို႔ သစ္သီးေတြ သူ မခူးႏိုင္ေတာ့ဘူး သူ႔လက္ထဲမွာ စားလို႔မရတဲ့ ပန္းသီးေတြနဲ႔ပဲျပည့္ေနခဲ့တယ္ ။ အကယ္၍ သူ႔လက္ထဲက ပန္းသီးေတြကို လႊတ္ခ်လိုက္ရင္ သူ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ ?
သူ႔လက္ထဲ သယ္ေဆာင္ထားတဲ့ပန္းသီးေတြက ရူးသြပ္မႈေတြပဲလို႔ သူျမင္လာတယ္ ။ သူ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းေနခဲ့ျပီး ေနာက္ဆံုး အသီးပင္ ေရာက္တဲ့အခါ အဲဒီအပင္က သစ္သီးရနံ႕ေတြကို သူ ရွုရွိုက္ရင္း သူအရာရာကို နားလည္သေဘာေပါက္သြားတယ္ ။ သူ႔လက္ထဲက သစ္သားနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ပန္းသီးေတြကို သူ ေျမျပင္ေပၚပစ္ခ်လိုက္လို႔ သူ႔အစာအတြက္ သစ္သီးပင္ေပၚတက္သြားတယ္ ။ သူ အခု ျပန္ျပီးျပံဳးေပ်ာ္ႏုိင္ပါျပီ ။
----------------------------------------------------
ေမ်ာက္ကေလးလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ ထင္မိတဲ့ အရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး သယ္ေဆာင္ထားၾကတယ္ ။ ပုံျပင္ေလးရဲ႕အဆံုးက ၂ ခုျဖစ္ႏုိင္တယ္ ။ ေမ်ာက္ဟာ ေနာက္ဆံုး သစ္သီးပင္ေအာက္မွာ သူ႔ပန္းသီးေတြကို မစြန္႔ပယ္ႏုိင္လို႔ ရင္မွာ ပိုက္ရင္း ေသပြဲ ၀င္သြားခဲ့တယ္ ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေပၚ မွာေရးခဲ့သလို ပန္းသီးေတြကို လႊြတ္ခ်လို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ရွင္သန္မႈနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္ ။ ကဲ ကိုယ္မစားႏုိင္တဲ့ ကိုယ္တဲ့အသံုးမ၀င္တဲ့ သစ္သားပန္းသီးကို ရင္မွာ ပိုက္ျပီး တကယ္စားႏိုင္တဲ့ သစ္သီးပင္ေအာက္မွာ ေသပြဲ ၀င္တယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့မျဖစ္သင့္ဘူးမဟုတ္လား ။
ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀မွာေရာ ေမ်ာက္ကေလးလိုပဲ ဘာေတြကို သယ္ေဆာင္ထားမိၾကပါလိမ့္ ။ စည္းစိမ္ဥစၥာ ေတြလား ၊ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈေတြလား ၊ စိတ္ပ်က္ ၀မ္းနည္းစရာေတြလား ၊ မာန္မာနေတြလား ၊ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္သိမ္ေတြလား တစ္ခုခုကိုေတာ့ သယ္ေဆာင္ျပီး ေတာအုပ္ထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေ လွ်ာက္သြားေနမိၾကတယ္ ။
“ လႊတ္ခ်သင့္တဲ့အရာကို လႊတ္ခ်သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ လႊတ္ခ်ႏိုင္မွသာလွ်င္ တကယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံစားႏုိင္လိမ့္မယ္ ”
ျပန္လည္မွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment