ျငိမ္းခ်မ္းေရးေအာက္က ..ဘ၀မ်ား

                         
ေနရာက ေသာင္ရင္းျမစ္ အေနာက္ျခမ္း။ အေ၀းကို လွမ္းၾကည့္ရင္ စိမ္းျပာေရာင္ ေတာင္တန္းတန္းေတြက လွိဳင္းတံပိုးေတြအလား ၀န္းရံလို ့။ အေနာက္ဘက္ဆီက သစ္ေမ်ာေတြက ေသာင္ရင္းရဲ ့ရင္ကိုခြဲလို ့တအိအိနဲ ့ ဆင္းလာေနတယ္။ အျပာနုေရာင္အမိုးေအာက္မွာ တိမ္ျဖဴေတြက ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ ။ တစ္ခါတစ္ခါ ရိုးမအတြင္းက ဂ်ီေဟာက္သံက မၾကားတၾကား။
ေသာင္ရင္းျမစ္ေရက ျငိမ္တစ္ခါ ၾကမ္းတစ္လွည့္နဲ ့ သံလြင္ဆီကို စီးဆင္းေနေလရဲ ့။ အရာရာ ဟာ အထီးက်န္ျခင္းရဲ ့ျပယုဂ္ တစ္ခုအလား တစ္စျပင္ ကဲ ့သို ့တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သတ္။

ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းထဲက စစ္သားတစ္ေယာက္ ပြတ္ခြ်န္းလို ့ေခၚတဲ့ (လက္ဘက္ေျခာက္ကို အိမ္သာသံုးစကၠဳနဲ ့လိပ္ထားတဲ့) ေဆးလိပ္ကို ပါးခ်ိဳင့္ေအာင္ဖြာေနတယ္။ သူ ့အတြက္ အထီးက်န္ျခင္းကို တီးမိေခါက္မိမရွိဘူးပ်င္းရိျခင္းကိုနားမလည္ဘူး ။တစ္ခါတစ္ခါ အလြမ္းကလြဲရင္ ဘာမွမပိုင္တဲ့ သူ ့အဖို ့
အေ၀းကအသံတစ္ခ်ိဳ ့ကို နားစြင့္ရင္း ေခြ်းတစ္လံုးလံုးနဲ ့ထိုင္ေနေလရဲ ့။
ေၾသာ္....သူေရာက္ေနတဲ့ေနရာက

" ရင္......ဆုိင္.......ကုန္း"

ရင္ဆိုင္ကုန္းဆိုတာကေတာ့ မိမိ တပ္နဲ ့ရန္ သူ ့တပ္ နွစ္ခုဟာ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ကုန္းနွစ္ခုအေပၚမွာစခန္းခ်ထားတာပါ။ ကိုယ့္ဘက္က က်ည္ထိုးသံ သူၾကား သူ ့ဘက္က ေမာင္းတင္သံကိုယ္ၾကားတဲ့ေနရာေပါ့။ စစ္ေရးသတိ အျပည့္ရွိရတဲ့ေနရာျဖစ္ျပီး တစ္ခ်က္မွားတာနဲ ့ ဇိ၀ိန္ေၾကြသြားနိုင္တယ္။ အားလံုးတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သတ္ ေခါင္းေတာင္မေဖာ္ၾကပဲ က်င္းေတြေျမာင္းေတြထဲမွာ အသံတိတ္ေနရတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေနရလဲဆိုေတာ့ နွစ္ခ်ိဳ ့ေအာင္ေနရပါတယ္။ အရာရာကို တိတ္ဆိတ္ျခင္းကလႊမ္းမိုးလို ့ အေ၀းကလွမ္းၾကည့္ရင္ စခန္းပ်က္ၾကီးေတြအလား ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ ရင္ဆိုင္ကုန္းနွစ္ခုက တပ္သားေတြ နွစ္ခ်ိဳ ့ခဲ့ၾကတယ္။ စစ္သားလည္း လူသားေပမို ့ထူးဆန္းစြာပဲ မျမင္ဘူးမေတြ ့ဘူးတဲ့ ရန္သူေတြအခ်င္းခ်င္း သံေယာဇဥ္က တစ္စတစ္စ ေပါ့။

"ေဂါင္ ေဂါင္ ေဂါင္" (ဟန္းေကာကို ဒုတ္နွင့္ေခါက္သံ)

"ဟိုဘက္ ကေယာက္ဖေတြေရ ဘာခ်က္လဲေဟ့"

ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းထဲကျပန္ေျဖတယ္

"၀က္သား"

"ဟဟ မျဖိးနဲ ့ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို ့ဘက္က ငါးပိဖုတ္နံ ့ဒီကေတာင္ရတယ္။"

"ေအာင္မာ မင္းတို ့ဘက္က ငွက္ေပ်ာ အူ ျပဳတ္နံ ့ကေရာ မနက္ကတည္းကရေနတာ။"

"ဟင္းစားလဲမလား "

"လုပ္လိုက္ေလ ေသနတ္မယူေၾကး ကုန္းနွစ္ခုၾကားက ေခ်ာင္းေျခာက္ မွာ လဲမယ္။"

ဒီလိုနဲ သူတို ့ေတြရင္းနွီးလာခဲ့ၾကတယ္။ ဟင္းစားေတြလဲစားၾကတယ္။
ကုန္းနွစ္ခုၾကားက ေခ်ာင္းေျခာက္က ျခင္းကြင္းျဖစ္ေနျပီ။
ညေနဆို တပ္နွစ္ခုခ်ိန္းျပီးျခင္းခတ္တယ္။ ေၾကးကေတာ့မမ်ားပါဘူး
ကုန္းပိုးစီးေၾကး။ ငပိ တစ္ပိသာေၾကး။ စသည္ျဖစ္ေပါ့။ စစ္ေရးသတိကေတာ့ နွစ္ဘက္လံုးရွိၾကပါတယ္။ အစပိုင္းေတာ့ ေသနတ္ေတြ ဖြက္ယူလာခဲ့ၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း မယူၾကေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ ့နွစ္ခ်ိဳ ့လာခဲ့ၾကတယ္။

တစ္ေန ့ အမိန္ ့တစ္ခုေၾကာင့္။ သို ့မဟုတ္ အေျခေနတစ္ခုေၾကာင့္ သူတို ့ေတြ
တိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ နိုင္တဲ့ဘက္ နုိုင္မယ္ ရွံုးတဲ့ဘက္ရွံုးမယ္။ စစ္မွာအရွံုးအနိုင္မရွိ ေသသူနဲ ့ရွင္သူပဲရွိသည္ေလ။ က်ေတာ္ ၾကားဘူးသေလာက္ တစ္ခ်ိဳ ့က ငိုျပီးပစ္တယ္လို ့ၾကားဘူးတယ္။

"စိတ္မေကာင္းပါဘူးေယာက္ဖတို ့ရာ မင္းတို ့ေျပးပါေတာ့ "လို ့ နိုင္တဲ့ဘက္ကေအာ္ပစ္တယ္။

ျငိမ္းခ်မ္းေရး......

က်ေတာ္တို ့သိပ္လိုခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီလိုခံစားမွုမ်ိဳးေတြ က ခံရခက္လွတယ္။ ဒါေတြကို
ုိျိငိမ္းခ်မ္းေရးလို ့တစ္တြင္တြင္ ေအာ္ျပေနတဲ့ ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းေတြအဖို ့ နားလည္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ၾကံဳဘူးမွာလဲမဟုတ္ၾကဘူး ။ အဲဒီ အဲဒီ စစ္ေျမျပင္ က နွစ္ဘက္ စစ္ သားေတြ အသိဆံုးေနလိမ့္မယ္။ ဘယ္စစ္သားမဆို စစ္မတိုက္ခ်င္ၾကပါဘူး။ အဓိကတာ၀န္က စစ္တိုက္ရန္ဆိုေပမယ့္ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္တပ္မွာကို တပ္တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ျပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း မိသားစုနဲ ့ေနခ်င္ၾကသူခ်ည္းပဲ။

ခင္ဗ်ားတို ့က အကီ် ၤအျပာေတြ၀တ္ျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ျပတယ္။ က်ဳပ္တို ့က အက်ီ ၤီအစိ္မ္းေတြ၀တ္ျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေအာက္မွာအံၾကိတ္ခဲ့ရတယ္။

စစ္သားဟာ စစ္မတိုက္ခ်င္ဘူး။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ စစ္ရဲ ့ဆိုးက်ိဳးေတြ ေသြးထြက္သံယိုေတြ နာက်ည္းမွုေတြ ငိုေကြ်းမွုေတြနာမည္မတပ္နိုင္တဲ့ ခံစားမွုမ်ိဳးေတြကို စစ္သားပဲ တိုက္ရိုက္ထိေတြ ့ရတာ။

က်ေတာ္အေပၚမွာေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးက ကိုယ္ေတြ ့မဟုတ္ပါဘူး။
က်ေတာ့္အေဖေျပာျပတဲ့ သူတို ့တုန္းက ဟိုး ကရင္ျပည္နယ္ဘက္က အေၾကာင္းေလးပါ။ အခုေတာ့ သူတို ့ေတြ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ရၾကျပီ။ အမိုးအိမ္မွာထမင္းစားရင္ ဖထီးက M 16 နဲ ့မပစ္ေတာ့ဘူး။

သူတို ့ေတြရဲ ့ဟိုးတုန္းက စခန္းကုန္းနွစ္ခုၾကားက ပုန္းရွိဳးကြယ္ရွိဳးခတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ကုန္းပိုးစီးေၾကးျခင္းခတ္ပြဲဟာအခုေတာ့ ျမိဳင္ၾကီးငူေဒသမွာ က်င္းပေနျပီ။ ေယာက္ဖေတြ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တူတူထိုင္ေနၾကျပီ။ဇြဲကပင္ေတာင္ေပၚကိုတူတူတက္ၾကျပီ။ျငိမ္းခ်မ္းေရးအဓြန္ ့ရွည္ပါေစ။ စစ္ဆိုတာကိုနားလည္နိုင္ပါေစ။

ထူးေ၀


https://www.facebook.com/photo.php?fbid=526878440743325&set=a.351047714993066.7