''မာန္ယစ္တဲ့ ရန္စစ္ေတြသည္...ဆံညႇစ္ေရေၾကာမွာ ေမ်ာေလျပီ...''
စာေရးသူတို႔ကေလးဘဝကတည္းက နားရည္ဝေနေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္၊ သီခ်င္းကို နားရည္ဝသလို ဇာတ္လမ္းကိုလည္း စဲြလန္းမိသည္။ နွစ္သက္မိသည္။ ဝသုႏၶေရ ေျမေစာင့္နတ္သည္ စာေရးသူကို ငယ္စဥ္ကတည္းက လႊမ္းမိုးေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ ျဗဟၼာမင္း၊ သိၾကားမင္း၊ နဂါးမင္းတို႔ပင္ ေၾကာက္လန့္ထြက္ေျပးရေသာ မာရ္နတ္ကို အနိုင္ယူသူျဖစ္သျဖင့္ အထင္လည္း ႀကီးမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္တစ္ခု ျပဳတိုင္း ေျမေစာင့္နတ္ကို တိုင္တည္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုနတ္ကို ေယာက္်ားလား၊ မိန္းမလားဟု မစူးစမ္းမိိခဲ့။ ယခု ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ နတ္သမီးပံုကိုလည္း ေတြ႔ရ၏။ နတ္သားပံုကိုလည္း ေတြ႔ရ၏။ မည္သည္က အမွန္ျဖစ္သည္ကို မိမိအေနျဖင့္ မေဝခဲြနိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္လွမ္းမီသမွ် ရွာၾကည့္ရာ ဗုဒၶဝံသအ႒ကထာတြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႕ရ၏။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဘုရားျဖစ္မည့္ (မဟာသကၠရာဇ္ ၁ဝ၃-ခု၊ ကဆုန္လျပည့္၊ ဗုဒၶဟူး) ေန႔ ညေနခ်မ္းအခိ်န္တြင္ ေဗာဓိပင္၏အေရွ႕ အပရာဇိတပလႅင္ထက္၌ ''ဘုရားမျဖစ္သမွ် ငါမထ'' ဟူေသာ အဓိ႒ာန္ျဖင့္ ထက္ဝယ္ဖဲြ႕ေခြ ထိုင္ေနေတာ္မူ၏။ ထိုစဥ္ ဝသဝတၱီမာရ္နတ္က ''သိဒၶတၳမင္းသားသည္ ငါ၏နယ္ပယ္(ဘံုသံုးပါး)မွ လြတ္ေျမာက္လိုသူျဖစ္သည္။ ငါသည္ သူ႔ကို လြတ္ေျမာက္ခြင့္မေပးနိုင္''ဟု ႀကံကာ သူ၏နတ္စစ္သည္မ်ားကို ေခၚ၍ လာ၏။
နတ္စစ္သည္အင္အားမွာ မာရ္နတ္၏ ေရွ႕မွ ၁၂-ယူဇနာ၊ လက္ယာဘက္မွ ၁၂-ယူဇနာ။ လက္ဝဲဘက္မွ ၁၂-ယူဇနာ။ အထက္၌ ၉-ယူဇနာ ရိွ၍ ေနာက္မ်က္နွာကမူ စၾကဝဠာတိုက္ အဆံုးအစြန္း တိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလွ၏။ ယင္းစစ္တပ္ႀကီး၏ ႀကိမ္းေမာင္းေအာ္ဟစ္သံကို ယူဇနာတစ္ေထာင္ ေဝးကြာေသာ အရပ္မွစ၍ ေျမျပိဳေသာအသံကဲ့သို့ ၾကားရေလ၏။ သူ႕ကိုယ္တြင္ လက္ရံုးတစ္ေထာင္ ဖန္ဆင္း၍ လက္ရံုးတိုင္းတြင္လည္း လက္နက္အသီးသီးကို ကိုင္ေဆာင္ထားျပီး ဂိရိေမခလဆင္ကို စီးကာ နတ္စစ္သည္ မ်ားစြာျခံရံလ်က္ ေရာက္လာ၏။
မာရ္နတ္လာေသာအခါ ဘုရားအေလာင္းေတာ္အနီးတြင္ ပူေဇာ္ရန္ ေရာက္ရွိေနၾကသည့္ သိၾကားမင္းသည္ သူမႈတ္ေနေသာ ဝိဇယုတၱရခရုသင္းကို ေက်ာပိုးလ်က္ ေျပး၍ စၾကဝဠာတိုက္အနားစြန္း၌ ရပ္ေန၏။မဟာျဗဟၼာမင္းက ထီးျဖဴကို စၾကဝဠာတိုက္အစြန္း၌ ပစ္ခ်ကာ ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ ျပန္ေျပး၏။ ကာဠနဂါးမင္းက နဂါးမတို႔ကို ခ်န္ထား၍ မေဥၨရိကနဂါးဗိမာန္သို႔ ျပန္ေျပးကာ မ်က္နွာကို လက္ျဖင့္ပိတ္လ်က္ အိပ္ေန၏။ ဤသို႔လွ်င္ အားလံုးေျပးၾကရာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္အနီးတြင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မရိွေတာ့ေပ။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ေဘးတြင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ရိွမေနေတာ့မွ မာရ္နတ္က ဘုရားအေလာင္းေတာ္အား လက္နက္ကိုးမ်ဳိးျဖင့္ တိုက္ခိုက္၏။ တိုက္ခိုက္၍ မရေသာအခါ သူ႕စစ္တပ္ကို '' အဘယ့္ေၾကာင့္ ရပ္ေနၾကသနည္း၊ ဤသိဒၶတၳကို ဘုရားမျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾက၊ ဖမ္းၾက၊ သတ္ၾက၊ ျဖတ္ၾက၊ မလြတ္ေစနွင့္''ဟု အမိန္႔ေပး၏။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဆင္ေပၚမွေန၍ ျမားျဖင့္ရြယ္ကာ ''သိဒၶတၳ၊ ပလႅင္ေပၚမွ ယခုပင္ဆင္းေလာ့''ဟု ဆို၏။ မာရ္စစ္သည္တို႔လည္း ေၾကာက္ေအာင္လန္႔ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ေန၏။ ထိုအခါ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကလည္း သူ႔ပါရမီဂုဏ္ ကုသိုလ္ဟုန္ေၾကာင့္ ေပၚေပါက္၍လာေသာ ပလႅင္ျဖစ္ေၾကာင္းသိေစလို၍ ''ဟဲ့မာရ္နတ္၊ ငါသည္ ဤပလႅင္ကို အလိုရိွသျဖင့္ ဘဝမ်ားစြာ ကမၻာဘာတို႔၌ မလႉဖူးေသာအလႉမရိွ၊ ဤသို႔ ဘဝမ်ားစြာက ျပဳလာခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈမ်ားကို ထား၍ ေဝႆႏၲရာဘဝတစ္ခုတည္း၌ ခုနစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ အလႉႀကီးေပးခဲ့စဥ္က ေျမႀကီးသည္ ခုနစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ တုန္လႈပ္ခဲ့ဖူးေလျပီ။ ယခုအခါ ဤမဟာပထဝီေျမႀကီးသည္ ငါ၏သက္ေသတည္း''ဟု ေျပာ၍ ေျမႀကီးကို လက္ညိႇဳးညႊန္လွ်င္ ေျမႀကီးသည္ အိုးထိန္းစက္ကဲ့သို့ သြက္သြက္လည္ကာ သည္းထန္စြာ ျမည္ဟည္းေလ၏။
ေျမႀကီး၏အသံျဖင့္ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္လံုး မိုးခ်ဳန္းသံကဲ့သို႔ ျမည္ဟည္းေန၏။ ေျမႀကီး၏ အသံေၾကာင့္ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္လံုး မိုးခ်ဳန္းသံကဲ့သို႔ ဆူညံေန၏။ ထိုအခါ ဂိရေမခလဆင္ႀကီးလည္း ဒူးညြတ္လ်က္ က်သြား၏။ မာရ္စစ္သည္တို႔လည္း ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးၾကရေလ၏။ မာရ္နတ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဆင္ႀကီးကို ပစ္၍ ေျပးရေလ၏။ မဟာသကၠရာဇ္ ၁ဝ၃-ခုနွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶဟူးေန႔၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ဗုဒၶဝံသအ႒ကထာ၌ ဝသုႏၶေရ ေျမေစာင့္နတ္လံုးဝမပါဝင္ပါ။ အပဒါနအ႒ကထာတြင္လည္းေကာင္း၊ မူလပဏၰာသအ႒ကထာ၊ ပါသရာသိသုတ္အဖြင့္တြင္လည္းေကာင္း ရွာၾကည့္ရာတြင္လည္း ေျမေစာင့္နတ္အေၾကာင္း စိုးစဥ္းမွ် မေတြ႕ရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေထရဝါဒက်မ္းဂန္တို႔တြင္ ဝသုႏၶေရ ေျမေစာင့္နတ္မရိွေၾကာင္း သိရပါသည္။
မိမိတို႔ငယ္စဥ္က မွတ္သားခဲ့ရသည္မွာ ဘုရားအေလာင္းက ေျမႀကီးသို႔ လက္ညိႇဳးညႊန္လိုက္ရာ ေျမေစာင့္နတ္က သက္ေသခံ၏။ ေဝႆႏၲရာဘဝက ခ်ခဲ့ေသာ အလႉေရစက္တို႔ပင္ ယခုထိ မေျခာက္ေသးေၾကာင္း ဆို၍ ဆံပင္ကို ေရညႇစ္ျပ၏။ ထိုအခါ မာရ္နတ္နွင့္ သူ႔စစ္တပ္သည္ ထိုဆံညႇစ္ေရေၾကာတြင္ ေမ်ာပါသြား၏ဟု ၾကားခဲ့ဖူး၏။ ယခုမူ မိမိတို႔ ငယ္စဥ္က ၾကားဖူးခဲ့ေသာ ေျမေစာင့္နတ္သည္ ယံုတမ္းသဖြယ္ျဖစ္ေနသည္။
ထိုအေၾကာင္းကို ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ သကၠတဘာသာျဖင့္ ပံုနိွပ္ထုတ္ေဝေသာ လလိတဝိသွ်တရ က်မ္းတြင္ ေတြ႕ရ၏။ ထိုက်မ္းတြင္ ''ဘုရားအေလာင္းက လက္ညိႇဳးညႊန္လွ်င္ ထာဝရာမည္ေသာ နတ္သမီးသည္ စၾကဝဠာတိုက္တစ္ေသာင္းမွ ထာဝရာနတ္သမီးေပါင္း တစ္ေသာင္းျခံရံလ်က္ လက္ညိႇဳးဦးတည္ရာ အရပ္မွ ေျမကို ေဖာက္ခဲြ၍ ကိုယ္တစ္ပိုင္းေဖာ္ကာ ထြက္လာ၏။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္အား 'ေယာက္်ားျမတ္၊ သင္ျပဳေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို သင္သာအသိဆံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သင္၏ ေကာင္းမႈကို ငါ သက္ေသခံသည္'ဟု ဆို၏။ က်န္ေသာ ထာဝရာနတ္သမီးတို႔ကလည္း ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ဝိုင္းဝန္းေထာက္ခံၾက၏။ ထိုသို႔ ေထာက္ခံေျပာဆိုေသာ အသံကို မာရ္နတ္ၾကားလွ်င္ ရင္တြင္း၌ မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာျပီး ထြက္ေျပးေလ၏''ဟု ဆိုထားပါသည္။
ဤလလိတဝိသွ်တရက်မ္းအဆိုအရ သက္ေသခံေသာ နတ္သမီး၏ အမည္မွာ ထာဝရာဟု သိရပါသည္။ ေထရဝါဒက်မ္းဂန္ကား မဟုတ္ေပ။ ဒီပဲယင္းဆရာေတာ္၏ တထာဂတဥဒါနဒီပနီတြင္ကား ဝသုႏၶေရ ေျမေစာင့္နတ္သားဟု ဆို၏။ ဆရာေတာ္လည္း ဤအခ်က္ကို ေထရဝါဒ၏အျပင္ဘက္တြင္ရိွေသာ က်မ္းဂန္တို႔မွ ထုတ္နုတ္ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝသုႏၶေရေျမေစာင့္နတ္ဟူသည္ ေထရဝါဒတြင္ တကယ္ပင္ မရိွေၾကာင္း အာဂမယုတၱိအရ သိရပါသည္။ ဝသုႏၶေရနွင့္ ပတ္သက္၍ ''ဝသုႏၶရာ ဆမာ ဘူမိ''ဟုသာ အဘိဓာန္၌ ေျမႀကီးေဟာ ပရိယာယ္ပုဒ္အေနျဖင့္ ေတြ႕ရပါသည္။ အကယ္၍ မိမိ၏ စာေပမနံွ႔စပ္မႈေၾကာင့္ မေတြ႕ရျခင္းျဖစ္မူ အခိ်န္မေရြး အမွန္ကို လက္ခံနိုင္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္ ေတြ႕ရိွခ်က္မ်ားကို ဆန္းစစ္ၾကည့္လွ်င္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္အား မာရ္နတ္ကို ဝိုင္းကူတိုက္ေပးေသာ ဝသုႏၶေရသည္ ေထရဝါဒနွင့္ မညီဟု ယူဆရပါမည္။ ေလာကသံုးပါးတြင္ အျမတ္ဆံုး၊ ဘုန္းပါရမီ အျမင့္မားဆံုးပုဂၢိဳလ္က နတ္၏အကူအညီကို ယူရသည္ဆိုသည္မွာလည္း ဘုရားရွင္၏ပါရမီဂုဏ္ကို ညိႇဳးႏြမ္းေစပါသည္။ ျဗဟၼာမင္း၊ သိၾကားမင္း၊ နဂါးမင္းတို႔ပင္ ေၾကာက္လန္႔ထြက္ေျပးရေသာ မာရ္နတ္ကို သာမန္ေျမေစာင့္နတ္တစ္ဦးက အလြယ္တကူ အနိုင္ယူနိုင္သည္မွာလည္း လြန္စြာယုတၱိမတန္၊ ဒ႑ာရီဆန္လွပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေျမေစာင့္နတ္ယံုၾကည္ခ်က္ကို မိမိစြမ္းနိုင္သမွ် ေလ့လာသံုးသပ္တင္ျပလိုက္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment