လွဴဒါန္းတတ္ၾကပါေစ (မင္းအုပ္စိုး၊ သရပါ မဂၢဇင္း ဇန္နဝါရီ ၂ဝ၁၂)
ဒီစာကိုေရးဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားခဲ့ရပါတယ္။ မေရးေတာ့ဘူးလို႔လည္း ခဏခဏဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။မေရးျဖစ္ေအာင္လည္းကိုယ့္စိတ္ကို ထိန္းထား ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘယ္ေလာက္ထိန္းထိန္း
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သေႏၶဗီဇကိုက မေကာင္းတဲ့အတြက္ ဘယ္လို မွ ထိန္းမရေတာ့ဘဲ ဒီစာကို ေရးျဖစ္သြား
တာပါ။ ဒီစာကိုေရးျဖစ္တဲ့အတြက္ ရွိၿပီးသားမိတ္ေဆြေတြ ဆံုးရံႈးကုန္မွာျဖစ္သလို မိတ္ေဆြအျဖစ္ မရွိ
ေသးတဲ့ သူေတြလည္း ရန္သူအျဖစ္ေရာက္သြားမွာေသခ်ာပါတယ္။ နဂိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္
အေပၚ ခါးခါး သီးသီးမုန္း ေနတဲ့လူေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အသံကို
မၾကားခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ရြံရွာစက္ဆုပ္သြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ အဲ့ဒီလိုျဖစ္သြားရမွာလဲလို႔ ေမးခဲ့ရင္ကၽြန္ေတာ္ေရးမယ့္အေၾကာင္း က ျမန္မာ
တစ္ျပည္လံုးက ပရိသတ္ေတြသည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္ေနၾကတဲ့ အားေပးေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံ ေက်ာ္အႏုပညာ
ရွင္ ေျပတီဦးနဲ႔ အိၿႏၵာေက်ာ္ဇင္ တို႔ရဲ႕ အေၾကာင္းပါ။ အထူးသျဖင့္ ေျပတီဦးပညာေရးေဖာင္ေဒးရွင္း
အေၾကာင္းပါ။
ဒီစာကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ မွတ္ခ်က္ခ်ၾကပါ လိမ့္မယ္။
ေျပတီဦးရဲ႕ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈကို ကၽြန္ေတာ္ က မနာလိုလိ္ု႔ မရႈစိမ့္လို႔ မုဒိတာမပြားႏိုင္လို႔
ဒီလိုမ်ိဳးေရးတာလို႔ သတ္မွတ္မွာ ေသခ်ာ ပါတယ္။ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံအေပၚမွာအခ်စ္ႀကီး ခ်စ္ေနတဲ့
ပရိသတ္ ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အမုန္းႀကီးမုန္းသြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေျပတီဦးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ အင္မတန္မွ ခ်စ္ခင္ရင္ႏွီးတဲ့သူငယ္ခ်င္းအရင္း ႀကီးေတြပါပဲ။
သုညေအာက္ ေရာက္ေနတဲ့ ဘဝေတြကိုအတူတူျဖတ္သန္းရင္း လည္ပင္းဖက္ ေပါင္းလာၾကတဲ့
ညီအစ္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ အခုအခ်ိန္ထိလည္း သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ၾကားမွာ အမုန္း ပြားစရာတစ္စက္မွ
မရွိသလို ျပႆနာလည္း နည္းနည္းေလးေတာင္ မရွိပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ဒီစာမေရးဘဲ မင္းတို႔သူငယ္ခ်င္း
အခ်င္းခ်င္း လူခ်င္းေတြ႔ၿပီးေျပာလိုက္ပါလားလုိ႔ စာဖတ္ ပရိသတ္ႀကီးကေျပာခ်င္ေကာင္းေျပာခ်င္ၾကပါ
လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဒီစာကို ေရးရသလဲ ဆိုရင္...
ဒီစာထဲမွာပါတဲ့အေၾကာင္းအရာဟာ ေျပတီဦးတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ပတ္သက္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ျမန္မာႏိုင္ငံ ရဲ႕ စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ အင္မတန္မွကိုထိပ္ဆံုးေရာက္ေနတဲ့ ဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္းနဲ႔ ဆရာ
ဦးျမတ္ခိုင္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါ၀င္ပတ္သက္ေနလို႔ပါ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တင္မကေသးပါဘူး။ ရုပ္ရွင္နဲ႔ဗီဒီယိုေလာကမွာ အင္မတန္မွကို ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားၿပီး
ဇာတ္ကားေကာင္း ေပါင္းမ်ားစြာ တပည့္တပန္း ေပါင္းမ်ားစြာကိုရိုက္ကူးေမြးထုတ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္စူပါ
ဒါရိုက္တာ ေမာင္မ်ိဳးမင္း(ရင္တြင္းျဖစ္) လည္း ပါေနလို႔ပါ။
ဒါတင္မကေသးပါဘူး။ရုပ္ရွင္နဲ႔ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္သူေလာကမွာ အင္မတန္မွ လုပ္သက္ရွည္တဲ့အေတြ႕အႀကံဳ
ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိတဲ့ မင္းသားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ထုတ္လုပ္သူ ကို၀င္းၾကည္လည္း ပါ၀င္
ေနလို႔ပါ။
အဲဒီေတာ့ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို စာတစ္ေစာင္ေပတစ္ဖြဲ႕ မေရးဘဲသူတို႔တစ္ေယာက္ ခ်င္းစီကို သြားၿပီး စကားေတြေျပာေဆြးေႏြးျငင္းခံုေနၾကမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ေရာကၽြန္ေတာ္ပါ အခ်ိန္ ကုန္အလုပ္ပ်က္ ပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ဒီစာစုကို မိတ္ေဆြအပ်က္ခံ ရန္သူအပြားခံၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေရးလိုက္တာပါ။
ဒီစာစုကို ေရးျဖစ္ေစတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္ ဟာ အေျပာင္းအလဲ
ေတြမ်ားစြာနဲ႔ အေကာင္းဘတ္ကိုဦးတည္ေနတဲ့ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ပါတယ္။ အဖြဲ႕အစည္း ေတြ၊ ပါတီေတြ၊ ေဖာင္
ေဒးရွင္းေတြကို ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ခြင့္ေပးေနတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဖာင္ေဒးရွင္းေတြဆို
တာ သိပ္မၾကာခင္ကာလမွာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုထပ္ေပၚ လာေတာ့မွာပါ။
အဲဒီ ေပၚလာတဲ့ ေဖာင္ေဒးရွင္းေတြက ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕မ်ိဳးဆက္လူငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ ကို ျမွင့္တင္ေပးဖို႔ ဆိုတဲ့စိတ္
နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္လို႔ အခုေျပတီဦး ဦးေဆာင္ၿပီး ႏိုင္ငံေက်ာ္ စာနယ္ဇင္းဆရာႀကီးမ်ား ဒါရိုက္တာႀကီးမ်ား လုပ္ၾကတဲ့ပြဲမ်ိဳးကိုအမွန္လို႔ထင္ၿပီး ဆက္လုပ္ေနၾကမယ္ဆို ရင္....
ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းေတြဟာမ်က္လႊာေလးခ် ေခါင္း ေလးငံု႔ၿပီး ဘယ္သူ
က မ်ား ဘယ္အခ်ိန္မွာဘယ္လိုေျပာလိုက္ေလမလဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ တထိတ္ထိတ္ ေနရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်င္တဲ့ ေျပာခ်င္တဲ့ အဓိကအေၾကာင္းကို သြားပါေတာ့မယ္။
ဘယ္လူမ်ိဳး ဘယ္တိုင္းျပည္မွာမဆို လွဴတာတန္းတာ ေပးတာကမ္းတာေထာက္ပံ့တာဟာ ေကာင္းမြန္ တဲ့
အလုပ္ လို႔ သတ္မွတ္ထားၾကတာပါ။ ဘာသာမေရြးလူမ်ိဳးမေရြးေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေျပတီဦးလုပ္တဲ့ ေျပတီဦးေဖာင္ေဒးရွင္းဆိုတဲ့အလုပ္ဟာလည္း အင္မတန္မွ သန္႔စင္
မြန္ျမတ္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အလုပ္တစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုပါပဲ။
တစ္ခုလို႔သာဆိုေပမယ့္ အဲဒီတစ္ခုက ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးတဲ့ တစ္ခုပါ။
အဲဒီတစ္ခု ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာစုကို ေရးျဖစ္တာပါ။ အဲဒီတစ္ခုက ဘာလဲဆိုရင္ ေျပတီဦးေဖာင္ေဒးရွင္းရဲ႕
အလွဴေငြေပးအပ္တဲ့ေနရာမွာ ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ပံုသ႑ာန္ပါပဲ။
ေျပတီဦးေဖာင္ေဒးရွင္းက ကူ ညီေထာက္ပ့ံၿပီး ပညာဒါန ေပးေနတဲ့ ကေလးေတြဟာေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ သမား
ဂိုဏ္း၀င္ ဆရာ၀န္ ျဖစ္လာမယ့္ လူေတြပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဆရာ၊ ဆရာမအေခၚခံရမယ့္လူေတြ
ပါ။ သာမန္ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ တကယ္လို႔ သာမန္ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြ
ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္းကၽြန္ေတာကေတာ့ ဒီစာ ကို ေရးမွာပါ။
ဆရာ၀န္ေလာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အင္ဂ်င္နီယာေလာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ဆိုက္ကားသမားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရ လွည္းသမား ပဲျဖစ္ျဖစ္
အုတ္ရြက္တဲ့လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ာနယ္ေရာင္းတဲ့ သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ မျပည့္မခ်င္း လူငယ္ ေတြပါပဲ။
အဲဒီလူငယ္ေတြဟာ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန သူတို႔မွာေတာက္ပတဲ့ အနာ ဂတ္ေတြ ကိုယ္စီ ရွိ္ၾက
ပါတယ္။ လွပတဲ့ အိပ္မက္ေတြလည္းကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။
သူတို႔ရဲ႕အနာဂတ္၊ သူတို႔ရဲ႕အိပ္မက္ဟာ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္းျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး လို႔ ဘယ္သူ ကမွ
ေျပာလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။ ေတာက္ပ တဲ့ အနာဂတ္၊ လွပတဲ့အိပ္မက္၊ တက္ၾကြတဲ့ေျခလွမ္းေတြကိုယ္စီကိုယ္စီ ရွိေန
ၾကတဲ့ လူငယ္ ေတြရဲ႕ဘ၀ကို အားငယ္စိတ္၀င္ေအာင္၊သိမ္ငယ္စိတ္၀င္ေအာင္၊ အညႊန္႔ခ်ိဳးခံရတဲ့ စိတ္မ်ိဳး ၀င္လာေအာင္၊လုပ္တဲ့အျပဳအမူမွန္သမွ် လုပ္တဲ့သူမွန္သမွ်ကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္
ရႈတ္ခ်ပါတယ္။ လူငယ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္တစ္ခုရဲ႕အနာဂတ္အတြက္ အေရးပါတဲ့ သူေတြပါ။
အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဒီစာကိုေရးတာပါ။ ဇာတ္လမ္းစပါၿပီ။ အဓိကေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေပါ့။
ေျပတီဦး ပညာေရးေဖာင္ေဒးရွင္းက တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ အခမ္းအနားကိုကန္ေတာ္ႀကီး၀န္း အတြင္းရႈွိ ကရ၀ိတ္
ဟိုတယ္ မွာ (၃၀.၁၁.၂၀၁၁)ေန႔ကခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပသြားပါတယ္။ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီး လူေကာင္းေပါင္း
မ်ားစြာလည္း တက္ေရာက္ အားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။
ေျပတီဦးက ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ကေလးေတြကို အလွဴေငြေပးအပ္ေနတဲ့ဓါတ္ပံုေတြ၊ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးတဲ့ ကေလးေတြ
က သူတို႔ရထားတဲ့ေထာက္ပံ့ေၾကးေလးေတြကို ကိုင္ၿပီး ေျပတီဦးနဲ႔ အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္ကို အလယ္မွာထားၿပီး ရိုက္
ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ။ ဆရာ၀န္မေလာင္းေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္၊ဆရာ၀န္ေလာင္းေလးေတြက
ကုလားထိုင္ ေတြရဲ႕ေနာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ အလယ္ကကုလားထိုင္ေတြေပၚမွာေတာ့ ေျပတီဦးရယ္၊ အိျႏၵာေက်ာ္
ဇင္ ရယ္ ၊ စာနယ္ဇင္းဆရာႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဆရာျမတ္ခိုင္နဲ႔ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းရယ္၊ဒါရိုက္တာ ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဒါရိုက္တာ
ေမာင္မ်ိဳးမင္း ရယ္၊စီးပြားေရးသမားျဖစ္တဲ့ ထုတ္လုပ္သူ ကို၀င္းၾကည္ရယ္ ခံုေတြေပၚမွာခန္႔ခန္႔ႀကီး ထိုင္လို႔ေပါ့။
က်န္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္န႔ဲအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး။
ေနာက္တစ္ပံုကေတာ့ ေျပတီဦးနဲ႔ အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္က ခံုေပၚမွာထိုင္ၿပီးဆရာ၀န္ေလာင္း ငယ္ကေလး ေတြက
လက္ဆယ္ျဖာ ထိပ္မွာမိုးၿပီး ရွိခိုးေနတဲ့ဓါတ္ပံုပါ။ ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္မွာ ပါပါ တယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ပါတဲ့ အဲဒီ
ဓါတ္ပံုေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါတယ္။ ၾကည့္တာ မွ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ကို ၾကည့္တာပါ။
အဲဒီလိုၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းကေန ဒီစာေရးဖို႔ျဖစ္လာတာပါ။
အဲဒီဓါတ္ပံုေတြမွာပါတဲ့ လူငယ္ေတြ အားလံုး လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဟက္ဟက္ပက္ပက္၀မ္းပမ္းတသာ ဘယ္သူ
မွၿပံဳးမေနၾက ပါဘူး။ အေျခအေန နဲ႔ သူတို႔ျပဳမူဆက္ဆံခံရတာကလည္း ၿပံဳးခ်င္စရာမေကာင္းသလို၊
ေပ်ာ္ဖို႔လည္း ေကာင္းမ ွမေကာင္းတာ။ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေဖာ္ျပတဲ့ဓါတ္ပံုေတြကို စာဖတ္ပရိတ္သတ္ႀကီး
သိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ကူးယူေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔လိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးေတြကိုဖ်က္ထားပါ တယ္။ အေပၚမွာ
ေရးခဲ့သလိုေပါ့ လွဴတယ္ တန္းတယ္ ေပးတယ္ ကမ္းတယ္ဆိုတာဟာအင္မတန္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ကိစၥ တစ္ခုပါ။
လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့တတ္ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။ ဒီလိုေလး စဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္။
ေျပတီဦး ပညာေရးေဖာင္ေဒးရွင္းက ေထာက္ပံ့တဲ့ ကေလးေတြကို ပညာသင္ေၾကးေပးတဲ့ အခါမွာ သူတို႔
ေကာ္မတီ၀င္ ေတြစုၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္မွာေပးလို႔ေရာ မရႏိုင္ဘူး လား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း
လူေတြအမ်ားႀကီးမရွိတဲ့ေနရာ ဓါတ္ပံုကင္မရာေတြမရွိတဲ့ေနရာ၊ ရုပ္သံလိုင္း ေတြရဲ႕ ကင္မရာေတြမရွိတဲ့ ေနရာ
မွာ ေပးရင္ေကာမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ေပးလို႔ မရဘူးလား။ ကေလးေတြ နဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး
ဆက္ဆံခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္းအဲဒီတစ္ ႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနားမွာ ကေလးေတြကို ဖိတ္ၿပီး သီးသန္႔၀ိုင္းႏွစ္၀ိုင္း
ေပးထားလိုက္ရင္ ရပါၿပီ။ ေရာက္လာၾကတဲ့မင္းသား မင္းသမီးေတြကို သူတို႔ၾကည့္ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပ်ာ္ႏိုင္ၾကမွာေပါ့။
ခုေတာ့ ေျပတီဦးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ေကာ္မတီ၀င္ေတြ ဦးေဆာင္ၿပီးစီစဥ္လိုက္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြ ေၾကာင့္ ကေလး
ေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာအေပ်ာ္ေတြခမ္းေျခာက္ကုန္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြရဲ႕ ေတာက္ပတဲ့ အနာဂတ္ ဟာလည္း ေခါင္
ညႊန္႔အခ်ိဳးခံလိုက္ရသလိုပါပဲ။
ခံစားခ်က္ကေလးႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၾကည့္ရေအာင္ပါ။
ကရ၀ိတ္ခန္းမေပၚသို႔ ေျပတီဦးလွမ္းတက္လာတဲ့ခံစားခ်က္ဟာေအာင္ျမင္မႈေတြ၊ ယံု ၾကည္မႈေတြ၊ ေက်နပ္မႈ
ေတြ၊ေပ်ာ္ရြင္မႈေတြ၊အားရမႈေတြပါ။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ႏိုင္ငံေက်ာ္မင္းသား တစ္ေယာက္ကမရွိႏြမ္းပါးတဲ့ ကေလး ေတြကို
ေထာက္ပံ့ေငြ ေပးအပ္ရမွာေလ။ ကင္မရာမီးေတြကတစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္၊ ရုပ္သံကင္မရႈာ ေတြက တလႈပ္လႈပ္၊ ဂုဏ္
သေရရွိလူႀကီးလူေကာင္းေတြကလည္း တစ္ၿပံဳးၿပံဳးေပါ့။
တစ္ဖက္က ေထာက္ပံ့ေၾကးယူမယ့္ကေလးရဲ႕ ေနရာကေန ၀င္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ခံစား ၾကည့္ၾက ရေအာင္ပါ။
စင္ေပၚ ကို တက္လာတဲ့ သူ႔ရဲ႕ရင္ထဲမွာ အားငယ္စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္၊ရွက္စိတ္၊ ေၾကာက္ ရြံ႕စိတ္ ေတြ နဲ႔ ပါ။ ဘယ္လူငယ္တစ္ေယာက္ကမွအဲဒီလုိတက္ယူရတဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ ေပ်ာ္ရြင္ျခင္း ျဖစ္မွာ မဟုတ္
ဘူးဆိ္ုတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ လူေတြအမ်ားႀကီးရဲ႕ၾကားထဲမွာ ပြဲကိုလာတဲ့လူေတြအားလံုး ၀ိုင္း ၾကည့္ေနတဲ့
မ်က္လံုးေတြရဲ႕ေရွ႕မွာ ေျပတီဦးကမ္းေပးတဲ့လက္ထဲက သူယူရမယ့္အရာဟာ သူ႔ကိုဂုဏ္ျပဳတဲ့ ခ်ီးျမင့္တဲ့
ဆုေၾကးေငြ မဟုတ္ဘဲသူ႔မိဘေတြက ဆင္းရဲလြန္းလို႔ သူ႔ကို ေက်ာင္းဆက္ထားမေပးႏိုင္တဲ့အတြက္
ေထာက္ပံ့ေၾကး ကို သူယူေနရတာပါ။
သူယူရတဲ့ေနရာ က ကင္မရာမီးေတြ တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္၊ ရုပ္သံကင္မရာေတြတစ္လႈပ္လႈပ္ ၊ ဂုဏ္ သေရရွိ လူႀကီး
လူေကာင္းေတြကလည္း တစ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ေနရာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မတို႔ ဆင္းရဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မတို႔
ႏြမ္းပါးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မတို႔ဟာ ေျပတီဦးပညာေရးေဖာင္ေဒးရွင္း ကေထာက္ပံ့တဲ့ေငြနဲ႔ ေက်ာင္း တက္ေနရတဲ့
သူေတြပါဆိုတာကို လူေတြသိသြားေအာင္လူေတြျမင္သြားေအာင္ အလုပ္ခံလိုက္ရ တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ၊
တကၠသိုလ္ ၀င္တန္းမေအာင္ခင္တစ္ခ်ိန္လံုး သူတို႔ေတြဟာ သူတို႔တက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကားရတဲ့ စာ
သင္ခန္း ရဲ႕ေက်ာင္းထဲမွာ ပညာဂုဏ္နဲ႔ လင္းလက္ခဲ့တဲ့ လူေတြခ်ည္းပါပဲ။
သူတို႔ကို ၾကည့္တဲ့မ်က္လံုးေတြဟာ အားက်မႈ၊ ဂုဏ္ယူမႈ၊အထင္ႀကီးမႈေတြနဲ႔ အၾကည့္ခံခဲ့ ရမွာပါ။
ေထာက္ပံ့ေငြေပးအပ္တဲ့ အခမ္းအနားကမ်က္လံုးေတြနဲ႔ တျခားစီေပါ့။
အဲဒီအခမ္းအနား မွာ အဲဒီလိုေပးၿပီး ေပးတဲ့ပံုေတြကို ဂ်ာနယ္ရဲ႕စာမ်က္ႏွာထဲမွာ ပံုအၾကီးႀကီး နဲ႔ထပ္ၿပီး
ေဖာ္ျပလိုက္တာဟာသူတို႔ေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ ညိွဳးႏြမ္းသြားေအာင္ သူတ္ို႔ေလး ေတြရဲ႕ရင္ထဲမွာ သိမ္ငယ္စိတ္
ေတြ ၀င္သြားေအာင္လုပ္လိုက္သလိုပါပဲ။
ဒီလုပ္ရပ္ ဟာ ကၽြန္ေတာ္ေရးျပတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ိဳး သက္ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ ေျပတီဦးက မသိဘူး ဆိုရင္
ေတာင္မွ သူ႔ရဲ႕ေဖာင္ေဒးရွင္းေကာ္မတီမွာပါတဲ့အဖြဲ႔၀င္ေတြ သိသင့္ပါတယ္။ သိဖို႔ လည္း ေကာင္းပါတယ္။
သားသမီးခ်င္းလည္း စာနာၾကည့္သင့္ပါတယ္။
တကယ္ဆိုရင္ ေထာက္ပံ့ေၾကးထူရတယ္ဆိုကတည္းက အဲဒီကေလးနဲ႔ အဲဒီကေလးရဲ႕မိဘေတြဟာ အင္မတန္
မွကို ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလြန္းလို႔ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါတဲ့ၾကားက သူတုိ႔ရဲ႕ရင္ေသြး သားသမီးေလးေတြ
ကိုမရွိ ရွိတဲ့ၾကားက ဆယ္ တန္းေအာင္တဲ့ အထိ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ၿပီးထားေပးခဲ့ၾကရတာပါ။
ေဆးေက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္လို႔ အားငယ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ေျပတီဦးပညာေဖာင္ေဒးရွင္းရဲ႕ ေထာက္ပံ့ မႈေၾကာင့္
သူတို႔သားသမီးေလးေတြ ေဆးေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္ ရၿပီလို႔ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ေတြရင္ထဲ အရမ္းေပ်ာ္သြားမွာ
ေသခ်ာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ပြဲရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြကို ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ ဓါတ္ပံုေတြနဲ႔ ေ၀ေ၀ဆာဆာ
ေဖာ္ျပလိုက္လို႔ သူတ္ို႔ေနတဲ႔ၿမိဳ႕နယ္ေတြအထိ ေရာက္သြားၿပီး သူတို႔ မ်ား ၾကည့္ လိုက္ရမယ္ ဆိုရင္လူငယ္ေတြရဲ႕ မိဘေတြ ေပ်ာ္ႏိုင္ပါ့မလား။
သူတို႔ သားသမီးပံုပါတဲ့ ဂ်ာနယ္ႀကီးကို လက္ကကိုင္ၿပီး ေဟာဒါ ငါ့သားကြ၊ ေဟာဒါ ငါ့သမီးေလးကြလို႔ ၿပံဳးေပ်ာ္
ၾကည္ႏူးၿပီး ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြကို လိုက္ျပႏိုင္ပါ့မလား။
ကၽြန္ေတာ္ေရးျပတာေတြကို စာဖတ္သူ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ စာဖတ္သူကိုယ္တိုင္ အဲဒီကေလးရဲ႕
ေနရာအဲဒီကေလးေတြရဲ႕ မိဘေနရာမွာ ၀င္ခံစားၾကည့္လိုက္ပါ။ အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။
လွဴတာတန္းတာ ေပးတာကမ္းတာ ေထာက္ပံ့တာဟာ အင္မတန္မွ ေကာင္းပါတယ္လို႔ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ငယ္ခ်င္း ေျပတီဦးရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း အင္မတန္မွ ကို မြန္ျမတ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူန႔ဲ သူ႔ေကာ္မတီရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကေတာ့ သူတို႔ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ ကေလး ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ နဲ႔
အညြန္႔ေတြကို ဆုပ္နယ္ေခ်မြ ဖ်က္ဆီးပစ္ေနသလိုပါပဲ။
လူငယ္ဆိုတာ အညြန္႔တစ္လူလူနဲ႔ အရြယ္ပါ။ ပိုၿပီးဆိုးတာက ကိုယ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္၊ ကိုယ့္ရဲ႕သိမ္ငယ္တဲ့ အခ်က္၊
ကိုယ့္ရဲ႕ညံ့တဲ့အခ်က္ ကို တျခားသူ သိမွာ အင္မတန္မွ စိုးရိမ္ပါတယ္။
အဲဒီေန႔က ေထာက္ပံ့ေၾကးလက္ခံရယူသြားတဲ့ ကေလးေတြဟာ သူတို႔ပံုပါတဲ့ဂ်ာနယ္ ႀကီးကို လက္ကကိုင္ၿပီး
သူတို႔တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းမွာသူတို႔သူငယ္ခ်င္း ေတြရဲ႕ၾကားမွာ ဒါ ငါ့ပံုေလ ဒါ ငါ့ပံုေလလို႔
၀မ္းသာေပ်ာ္ျမဴးၿပီး လိုက္ျပေနလိမ့္မယ္လို႔ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ထင္ပါသ လား။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ လုိက္ျပမယ္
မဟုတ္ဘူး ဆိုတာတစ္ထစ္ခ်ယံုၾကည္ပါတယ္။
ကူညီေထာက္ပံ့တဲ့ေနရာမွာ ေစတနာရွင္းရွင္းနဲ႔ ေထာက္ပံ့ကူညီေပးအပ္လိုက္ပါ။ လူသိဖို႔ မသိဖို႔က အဓိက မက်
ပါဘူး။ကိုယ့္ရဲ႕ေထာက္ပံ့မႈကို ကိုယ္ကလူေတြကို သိေစခ်င္ေပမယ့္ အေထာက္အပံ့ခံရတဲ့ ကေလးေတြက လူေတြ
ကို သိေစခ်င္သလား၊ မသိေစခ်င္ဘူးလား ဆိုတာ မေသခ်ာသလုိ သူတို႔ ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးေတြကို လူေတြ ျမင္ေစခ်င္
သလား၊ မျမင္ေစခ်င္ဘူးလားဆိုတာလည္း ေထာက္ပံ့သူ ေတြ မသိႏိုင္ပါဘူး။
ကိုယ့္ရဲ႕ေထာက္ပံ့မႈကို လူေတြသိေစဖို႔အတြက္ စီစဥ္ဖန္တီးလိုက္တဲ့အခမ္းအနား တစ္ခု ဟာ လင္းလက္ ေတာက္ပ
တဲ့ အနာဂတ္ေတြ ကိုယ္စီရွိေနတဲ့ လူငယ္ေတြကို သိမ္ငယ္စိတ္၀င္ ေအာင္ လုပ္ပစ္ လိုက္တာမ်ိဳး ညစ္ႏြမ္းသြား
ေစတာမ်ိဳး မျဖစ္ရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့။
ဆရာဦးျမတ္ခိုင္တို႔ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းတို႔ဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ တကယ့္ကို နာမည္ ေက်ာ္ စာနယ္ဇင္း ဆရာေတြ
ပါ။ စာနယ္ဇင္းက်င့္၀တ္ က္ို သူတို႔ေကာင္းေကာင္း သိၾကတာေပါ့။ စာနယ္ဇင္းတစ္ခုခုရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သတင္း
ဓါတ္ပံုတစ္ခုခု ကိုေဖာ္ျပေတာ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီသတင္းဓါတ္ပံုဟာ ကာ ယကံရွင္ကို ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစသလား၊ ဆိုးက်ိဳး
ျဖစ္ေစသလားဆိုတာ အရင္ဆံုး စဥ္းစာရမွာပါ။
သူတို႔ထည့္လို္က္တဲ့ ဓါတ္ပံုထဲမွာ ကာယကံရွင္ေပါင္း ၃၂ ေယာက္ပါပါတယ္။ အဲဒီ ၃၂ ေယာက္ ထဲမွာမွသူတို႔ ထည့္
လိုက္တဲ့ ဓါတ္ပံုေၾကာင့္ အက်ိဳးရွိေစတာ၂ ေယာက္တည္းပါ။
ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုေတာ့ ေျပတီဦးနဲ႔ အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္ပါ။
သူတို႔ရဲ႕ အလွဴဒါနကို သူတို႔ကို ခ်စ္ခင္အားေပးတဲ့ ပရိတ္သတ္ႀကီး ျမင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္
အကိ်ဳးရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္က အေယာက္သံုးဆယ္ေနရာမွာ ၀င္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ အဲ ဒီသတင္း
ဓါတ္ပံုပါသြားတဲ့အတြက္ အဲဒီလူငယ္ အေယာက္သံုးဆယ္ရယ္၊ အဲဒီ အေယာက္သံုးဆယ့္ ရဲ႕ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွစ္မ
မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြရယ္ဟာ ဂုဏ္တက္သြားမလား၊ စိတ္ခ်မ္းသာသြားမလား ဆိုတာ လူသားခ်င္း ကိုယ္ခ်င္း
စာနာတတ္တဲ့ စိတ္ရွိမယ္ဆိုရင္ အလြယ္တကူနဲ႔ စဥ္းစာၾကည့္ၿပီး အေျဖကို သိႏိုင္ ပါတယ္။
ဒါရိုက္တာေမာင္မ်ိဳးမင္းဆိုရင္လည္း လူေတြရဲ႕စိတ္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ ရိုက္တဲ့ေနရာမွာ အင္မတန္မွကို ေတာ္တဲ့ တတ္
တဲ့ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးပါ။ သူ႔မွာလည္း သားသမီးသံုးဦးရွိပါတယ္။ ဒါရိုက္တာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကေလးေတြရဲ႕စိတ္၊
လူငယ္ေတြရဲ႕စိတ္ကို ပိုသိတာေပါ့။
ကို၀င္းၾကည္ကိုေတာ့ထားလိုက္ပါ။ သူကေတာ့ စီးပြားေရးေလာက္ပဲသိတာေလ။ လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့ေပးအပ္တဲ့ ဒီလိုပြဲမ်ိဳး
ကို ဒီလိုပံုသ႑ာန္မ်ိဳးနဲ႔ ေပးအပ္ေထာက္ပံ့လိုက္ရင္ အေထာက္အပံ့ခံ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္သြားႏိုင္တယ္
ဆိုတာ ေျပတီဦးရယ္၊ စာနယ္ဇင္း ဆရာႏွစ္ေယာက္ရယ္ ဒါရိုက္တာတို႔ရယ္ဟာ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ဘက္ေျပာင္း
စဥ္းစားၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ အလြယ္တကူ သိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
အစပိုင္းမွာ ေရးခဲ့သလိုပါပဲ။ ဒီစာကို မေရးရရင္ မေနႏိုင္လြန္းလို႔ကို ေရးတာပါ။
မိုက္မဲလြန္းလို႔ေရးတာလို႔ ေျပာရင္လည္း ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရးသင့္တယ္ထင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရးတာပါ။ လာၾကဦး
မွာပါ။လူငယ္ေတြနဲဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဖာင္ေဒးရွင္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု၊ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု၊ မိ္ုးဦးက်မွာ ေပါက္လာတဲ့ မႈိပြင့္ေတြ
လိုေပါ့။ အဲဒီေဖာင္ေဒးရွင္း ေတြအကုန္လံုးဟာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ လူငယ္ေတြကို ပညာသင္ၾကား ဖို႔ ေထာက္ပံ့ ေငြေတြ
ေပးမယ္။
ေထာက္ပံ့ေငြေပးတဲ့ အခမ္းအနားကိုလည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနား လုပ္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္မယ္၊
ရိုက္ထားတဲ့ သတင္းဓါတ္ပံုေတြကို စာနယ္ဇင္းဆရာမ်ားက ဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ ေဖာ္ျပၾက
ဦးမယ္ဆိုရင္ ေထာက္ပံ့ေၾကးကို လက္လံ ရယူရမယ့္ ကေလး ေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို စာဖတ္သူမွန္း ၾကည့္လို႔ရပါ
တယ္။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကေျပာလို႔ ဒီစာစုကို ေျပတီဦး ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဦးျမတ္ခိုင္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဦး၀င္းၿငိမ္း
ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဦးမ်ိဳးမင္း ေသာ္လည္းေကာင္း ဖတ္မိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အေပၚမွာ ေျပာစရာေတြ ေရးစရာေတြ
ေခ်ပစရာေတြ ရွိလာၾကမွာပါ။
ဖုန္မထပါဘူး၊ မလုိအပ္ပါဘူး၊ ပြဲဆူေအာင္ သက္သက္လုပ္တာလို႔ ယူဆၿပီး ဘာမွမေျပာ ၾက၊ မေရးၾက ရင္ေတာ့
သူတုိ႔ေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အလုပ္မပိုေတာ့ဘူးေပါ့။
တကယ္ေျပာတာပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အမုန္းပြားၿပီး ဒီစာစုကို ကၽြန္ေတာ္ေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူငယ္ေတြကို တကယ္
ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္လွပေအာင္ ေထာက္ပံ့ကူညီေပးခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသား ေတြကို
ျမင္ေအာင္ၾကည့္ တတ္ၾကဖို႔ သူတို႔ေနရာက ေန၀င္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ ကို ခံစား နားလည္ တတ္ေအာင္လို႔
ကၽြန္ေတာ္ေရးတာပါ။
ေဖာင္ေဒးရွင္းမလုပ္ဘဲ အသင္းအဖဲြ႕မေထာင္ဘဲ ဂ်ာနယ္ေတြထဲကိုမထည့္ဘဲ လူငယ္ေတြ ကို လူႀကီး ေတြကိုေရာ
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကိုေရာ ေထာက္ပံံ့ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ သူေတြ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ရဲ႕လူမႈပတ္၀န္းက်င္
အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ေထာက္ပံ့တယ္၊ လွဴတယ္ဆိုတာ ေကာင္းပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေတာက္ပတဲ့
အနာဂတ္ကိုယ္စီရွိတဲ့လူငယ္ေတြကို လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့တာ ဟာ အင္မတန္ ေကာင္းမြန္ တဲ့ အစီအစဥ္ပါ။
ဒါေပမယ့္ လွဴတတ္ဖို႔ေတာ့ လုိတာေပါ့။
ဒီစာစုန႔ဲ ပတ္သက္ၿပီး ေရးသားခဲ့သမွ် အစကေနအဆံုးအထိက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲကဆႏၵ အမွန္ပါ။
ဒီစာစု ကိုဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုခံစားသြားရလို႔ ကၽြန္ေတာ့ဘက္ကိုတုန္႔ျပန္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိတဲ့ ဘယ္လုိ လူမ်ိဳးမဆို
ကၽြန္ေတာ့္ကို တုန္႔ျပန္ေျဖရွင္းလို႔ ရပါတယ္။ ဘယ္လို ပံုသ႑ာန္မ်ိဳးနဲ႔ပဲ တုန္႔ျပန္တုန္႔ျပန္၊ ေျဖရွင္းေျဖရွင္း ကၽြန္ေတာ့္
ဘက္ကေတာ့ အားလံုးအတြက္ အဆင္သင့္ ပါပဲ။
အင္း.. တကယ္မွန္ပါတယ္... လွဴဒါန္းတာထက္ ဂုဏ္မက္သလိုမ်ိဳးပုံစံပါပဲ မျဖစ္သင့္ပါဘူး
ReplyDelete