‘ပိုင္’ ရဲ႕ ဘ၀

(ေဆာင္းပါးရွင္ - နီမင္းေဆြ)

ကမၻာေက်ာ္ ျပင္သစ္စာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ေရးၿပီး ရယ္စရာလည္းေကာင္း၊ သံေဝဂရစရာလည္းေကာင္းတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီဝတၳဳထဲမွာ စာေရးဆရာႀကီးဟာ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ နာတာရွည္ ေရာဂါသည္ေတြကုိ ကုသေပးတဲ့ ေဆး႐ံုေပၚမွာ အသက္ထက္ဆံုး ေနသြားၾကရမယ့္ လူနာႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကုိ ေရးထားတာပါ။ လူနာအဘုိးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ဟာ အသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ အ႐ြယ္ေတြ ျဖစ္ၾကၿပီး ကြ်မ္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ အဆုတ္ေရာဂါ ေဝဒနာကို ခံစားေနၾကရပါတယ္။ 

 

တစ္ေယာက္က ေဆး႐ံုရဲ႕ ေျမညီထပ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္က ပထမထပ္မွာ အသီးသီး တက္ေနၾကတယ္။ မနက္အိပ္ရာထလုိ႔ မနက္စာ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ေအာက္ထပ္က လူနာအဘုိးႀကီးက တေယာစထိုးေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီမွာ အေပၚထပ္က လူနာအဘိုးႀကီး ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ ဆင္းလာၿပီး ေဆး႐ုံေပၚမွာ ဒီလုိ တေယာထိုးလုိ႔ ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီျဖစ္စဥ္ဟာ မနက္တိုင္း ျဖစ္ေနလို႔ ဒီလူနာအဘိုးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရန္ပြဲကို ဖ်ဥ္ရတာကလည္း ေဆး႐ံုက ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ သူနာျပဳေတြအတြက္ ေန႔စဥ္ပံုမွန္ အလုပ္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေျခာက္လေလာက္ ၾကာတဲ့အခါ ေအာက္ထပ္ကအဘိုးႀကီး ႐ုတ္ခနဲ ေသသြားပါတယ္။ ညေနပိုင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ အေပၚထပ္က အဘုိးႀကီး ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာတယ္။ တေယာသံ မၾကားရေတာ့လုိ႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဆုိတာကုိ သိခ်င္လုိ႔ လာၾကည့္တာပါ။ သူေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေအာက္ထပ္က သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနက် အဘုိးႀကီးရဲ႕ ခုတင္ေပၚမွာေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိမွ သူမေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ သူအေပၚထပ္ ျပန္တက္သြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာေတာ့ အေပၚထပ္က ခုတင္ေပၚမွာ သူလည္းပဲ ကြယ္လြန္ေနတာကို ေဆး႐ုံကလူေတြ ေတြ႕လိုက္ၾကရပါတယ္။

ဒီဝတၳဳတိုေလးကိုဖတ္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ ရန္သူဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေရးပါေနသလဲလုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ရန္သူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခဲ့ဆုိခဲ့ၾကတဲ့ စကားေတြကုိလည္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ ‘လူတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီးလုိတယ္။ ဒီ့ထက္မက ပုိေအာင္ျမင္ဖုိ႔ ဆုိတာကေတာ့ ရန္သူေတြ အမ်ားႀကီးလိုတယ္’ ဆုိတာတို႔၊ ‘မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ပါေစနဲ႔။ ရန္သူေတြနဲ႔ေတာ့ အျမဲတမ္း ထိေတြ႕ထားပါ’ တုိ႔ စသျဖင့္ အမ်ားႀကီပါပဲ။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ကိုယ့္ဇီဝိန္ကုိ အလြယ္တကူ ေခြ်ပစ္ႏုိင္တဲ့ တိရစၦာန္တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ႏွစ္နီးပါး အသက္ကယ္ေလွ တစ္စီးေပၚမွာ အတူေနခဲ့ရတဲ့ လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ႐ိုက္ကူးထားတဲ့ ‘ပိုင္’ ရဲ႕ဘဝ Life of Pi ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကိုလည္း သြားသတိရမိပါတယ္။

 

 ဒီစိတ္ကူးယဥ္ စြန္႔စားခန္းဝတၳဳကို ကေနဒါ စာေရးဆရာ ‘ယန္းမာတဲလ္’ (Yann Martel) က ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ကေရးသားၿပီး ဒီဝတၳဳကို မူရင္းနာမည္နဲ႔ပဲ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး ဒါ႐ိုက္တာ ‘အန္းလီ’ (Ang Lee) က ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္မွာ ႐ိုက္ကူးထုတ္လုပ္ခ့ဲတာပါ။ အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၁၂ဝ ကုန္က်ခဲ့ၿပီး ကမၻာနဲ႔အဝွမ္း ဝင္ေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၆ဝ၉ သန္း ျပန္ရခဲ့ပါတယ္။ အန္းလီလည္း ၈၅ ႀကိမ္ေျမာက္ အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲမွာ ဒီဇာတ္ကားနဲ႔ အေကာင္းဆံုးဒါ ႐ိုက္တာဆုကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ကားမွာ လူ႐ြယ္ေလး ‘ပိုင္’ Pi အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ဖို႔ အိႏိၵယလူမ်ဳိး သာမန္ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ‘ဆူရပ္ဂ်္ရွာမ’ (Suraj Sharma) ဆုိသူကို အန္းလီက ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ တစ္ခုကို ပုိင္ဆုိင္တဲ့ ‘ပိုင္’ ရဲ႕အေဖဟာ ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲေတြေၾကာင့္ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာ သူ႔လုပ္ငန္းေတြကုိ ဆက္လုပ္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး ဆုိတာကုိ သိလာရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူပိုင္တဲ့ တိရစၦာန္႐ံုထဲက အေကာင္ပေလာင္ေတြ အားလံုးကို သေဘၤာနဲ႔တင္ၿပီး သူ႔မိသားစုနဲ႔အတူ ကေနဒါႏိုင္ငံကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထုိင္ဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ပိုင္ဟာ သူ႔ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးရယ္၊ သူ႔အစ္ကုိရယ္၊ သူတို႔ တိရစၦာန္႐ံုက အေကာင္ေတြရယ္ အားလုံးနဲ႔အတူ ဂ်ပန္ကုန္တင္ သေဘၤာတစ္စီးနဲ႔ အိႏၵိယႏုိင္ငံက ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာထဲ သူတုိ႔ေရာက္ၿပီး ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာ မုန္တိုင္းမိၿပီး သေဘၤာနစ္သြားပါတယ္။

 

 ပိုင္တစ္ေယာက္တည္း အသက္ကယ္ေလွ တစ္စီးနဲ႔ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီး ေလွေပၚမွာ သူနဲ႔အတူ ပါလာသူေတြကေတာ့ ေခြးအတစ္ေကာင္ရယ္၊ ေျခက်ိဳးေနတဲ့ ျမင္းက်ားတစ္ေကာင္ရယ္၊ ေမ်ာက္မႀကီး တစ္ေကာင္ရယ္တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခြးအဟာ ျမင္းက်ားနဲ႔ ေမ်ာက္မႀကီးကို ခ်က္ခ်င္းကိုက္သတ္ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ မၾကာခင္မွာ အသက္ကယ္ေလွထဲက တာလပတ္ေအာက္မွာ ပုန္းေနတဲ့ ဘဂၤါလီက်ားႀကီးတစ္ေကာင္ ထြက္လာၿပီး ေခြးအကို ကိုက္သတ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီက်ားရဲ႕ နာမည္ကေတာ့ ‘ရစ္ခ်တ္ပတ္ကား’ (Richard Parker) လုိ႔ ေခၚပါတယ္။

က်ားဟာ ေခြးအကုိ ကုိက္သတ္ၿပီး ပိုင့္ကိုပါ ဆက္လက္တိုက္ခိုက္မယ္လုပ္လို႔ ေလွေပၚမွာေျပးေနတဲ့ႂ ကြက္ကိုဖမ္းၿပီး က်ားရဲ႕ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္ေပးလုိက္မွ က်ားရန္က လတ္တေလာ လြတ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ပိုင္ဟာ ေလွေပၚမွာ က်ားနဲ႔အတူ ဆက္ေနရင္ သက္ဆုိး႐ွည္မွာ မဟုတ္လုိ႔ ရရာပစၥည္းေတြနဲ႔ ေဖာင္တစ္ခုဖြဲ႕ၿပီး ေဖာင္ေပၚမွာပဲ ေနရပါတယ္။ အသက္ကယ္ေလွနဲ႔ လြတ္မသြားေအာင္ ေဖာင္နဲ႔ေလွကိုေတာ့ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ခ်ည္ထားရတာေပါ့။ တစ္ခါမွာေတာ့ က်ားဟာ ငါးဖမ္းဖို႔ ေရထဲခုန္ဆင္းၿပီး ေလွေပၚ ျပန္တက္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ပိုင္ဟာ က်ားကို ေရနစ္ေသသြား ေစခ်င္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေလွေပၚျပန္တက္လာႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ပိုင္ကေတာ့ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ေဖာင္ေလးေပၚမွာပဲ ေနရျပန္ေတာ့တာေပါ့။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ေဝလငါးႀကီးတစ္ေကာင္ ခုန္လိုက္လို႔ ေဖာင္ႀကိဳးျပတ္ၿပီး ေဖာင္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြေရာ အသက္ကယ္ ပစၥည္းေတြပါ ေဖာင္နဲ႔အတူ ေရထဲျမဳပ္သြား ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး တစ္သက္လံုး သက္သတ္လြတ္ စားလာခဲ့တဲ့ပိုင္ဟာ ငါးအစိမ္းကို စားတတ္လာၿပီး အသက္ကယ္ေလွေပၚမွာ က်ားနဲ႔အတူ ေနတတ္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားလာခဲ့ရပါတယ္။

တစ္ရက္မွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ကြ်န္းေမ်ာတစ္ခုေပၚ ေရာက္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္းေပၚမွာရွိတဲ့ သစ္ပင္ေတြဟာ အသားစားတဲ့ သက္ရွိသစ္ပင္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ပုိင္သိလုိက္ရတယ္။ ဒီလုိ သိလုိက္ရတာကလည္း ပန္းပြင့္တစ္ပြင့္ထဲမွာ လူ႔ရဲ႕ အံသြားတစ္ေခ်ာင္းကုိ ပုိင္ေတြ႕လိုက္ရလုိ႔ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ေရေမ်ာကြ်န္းကေန သူတုိ႔ ထြက္ခြာခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္သေဘၤာပ်က္ၿပီး ၂၂၇ ရက္အၾကာ အသက္ကယ္ေလွဟာ မကၠဆီကို ကမ္းေျခတစ္ေနရာမွာ ေသာင္တင္သြားပါတယ္။ 

 

လူေရာက်ားပါ အားျပတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေျမာ့ေျမာ့ေလးပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာေပါ့။ သဲျပင္ေပၚမွာ ပိုင္ေမွာက္ရက္လဲေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ားဟာ ေလွေပၚကဆင္းလာၿပီး ေတာထဲကို ယုိင္ထုိးယုိင္ထုိးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ဝင္သြား ပါေတာ့တယ္။ ရစ္ခ်တ္ပတ္ကားဆုိတဲ့ က်ားဟာ သူ႔သခင္ ပိုင့္ကို တစ္ခ်က္ေလးေတာင္မွ သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္မသြားခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပိုင္ဟာ ဝမ္းနည္းလြန္းလုိ႔ ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုလုိက္မိပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ ‘ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလွေပၚမွာ ဒီက်ားပါလာလုိ႔သာ ငါအသက္ရွင္ႏုိင္ခဲ့တာပါလား’ လုိ႔ ပုိင္ နားလည္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာ ႐ုပ္ရွင္လည္း ၿပီးသြားပါတယ္။

 

 ပိုင့္ရဲ႕ အေဖဟာ ပိုင္ငယ္စဥ္ကတည္းက ပိုင့္ကို ‘က်ားဟာ က်ားပဲ၊ က်ားကုိလူလို ဘယ္ေတာ့မွ သံေယာဇဥ္ သြားမတြယ္နဲ႔’ လို႔ ဆံုးမခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါဟာ အမွန္ပါပဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ားဟာ သူ႔ကုိ ေကြ်းေနသေ႐ြ႕ စားေနမွာျဖစ္ၿပီး မေကြ်းႏိုင္တဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့ လူကို ကိုက္သတ္စားမွာမုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝခရီးလမ္းမွာ က်ားဆုိတာမ်ိဳးကုိ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔ ေတြ႕ၾကရမွာပါ။ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ ဒီက်ားကလည္း တစ္ေမွာင့္ပါလားလုိ႔ ညည္းတြားေနမယ့္အစား ပုိင့္လုိပဲ က်ားအေပၚကုိ သေဘာထားဖုိ႔ သင့္မယ္လုိ႔ ဒီ႐ုပ္႐ွင္ ဇာတ္ကားကုိၾကည့္ၿပီး သေဘာပုိက္မိပါတယ္။

‘ပ်ားလည္းစြဲသာ ႐ွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ’ ဆုိသလုိ က်ားေရာလူပါ အသက္ခ်မ္းသာဖုိ႔ အေရးကုိ ရည္မွန္းခ်က္အျဖစ္ ထားသင့္ၾကပါတယ္။ ပင္လယ္ထဲက ေလွေပၚျပန္မတက္ႏုိင္တဲ့ က်ားကုိ ပုိင္မကယ္ခဲ့ရင္ ပုိင္လည္း က်ားေနာက္ကုိ လုိက္သြားရမွာ အေသအခ်ာပဲလုိ႔ စာေရးဆရာက ဆုိလုိခ်င္ပုံ ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ားေၾကာင့္သာ ပုိင့္ရဲ႕ဘဝဟာ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး လူ႔ဘဝမွာ ဆက္လက္ အသက္႐ွင္သန္ႏုိင္ခြင့္လည္း ရခဲ့တာ မဟုတ္လား။

ဒီသေဘာတရားကို အေမရိကန္သမၼတ ‘ဘားရက္အိုဘားမား’ လည္း နားလည္ခဲ့ပုံပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ၂ဝ၁ဝ ျပည့္ႏွစ္က ဒီဝတၳဳကို သူဖတ္အၿပီးမွာ စာေရးဆရာ ‘ယန္းမာတဲလ္’ ဆီကို တိုက္႐ုိက္စာေရးၿပီး ဒီဝတၳဳေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းစကား ဆိုခဲ့လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

(Life of Pi ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမွ က်ားနဲ႔ ပိုင္)

 

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=692884754082484&set=a.211329105571387.