တစ္ခုေသာ ညကာလ လေရာင္မွိန္ဖ်ဖ်ေအာက္မွာ အရွင္သာရိပုတၱရာကုိယ္ေတာ္ျမ
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘီလူးႏွစ္ေကာင္ဟာ ေကာင္းကင္ကေနျဖတ္သြားရင္း ရုိင္းစုိင္းတဲ့ တစ္ေကာင္က ေျပာင္လတ္ေနတဲ့ အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ ဦးေခါင္းကုိ တင္းပုတ္နဲ႔ ထုခ်င္စိတ္ျဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေျပာတယ္။ "ငါ အဲဒီကုိယ္ေတာ္ရဲ႕ ေခါင္းကုိ ရုိက္ခဲြခ်င္တယ္။" "ဟ မလုပ္ပါနဲ႔။ သူဟာ တကယ့္သူေတာ္ေကာင္းရဟန္းပါ။ တန္ခုိးအာႏုေဘာ္ၾကီးမားတယ္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္မေထရ္ဟာ ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္နဲ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာ ေခါင္းအရုိက္ခံရတာကုိ ျမင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း သြားၿပီး "ငါ့ရွင္ သာရိပုတၱရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား"။ "ေျပပါတယ္။ အနည္းငယ္နာက်င္ရုံေလာက္ပါပဲ
အရွင္သာရိပုတၱရာကလည္း "ထူးဆန္းလွပါဘိ အရွင္ေမာဂၢလာန္၊ တန္ခုိးၾကီးပါဘိ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘီလူးကုိ ျမင္ႏုိင္တယ္။ ငါ့မွာမူ ေျမဘုတ္ဘီးလူးကုိေတာင္ မျမင္ႏုိင္"။
အဲဒီအခ်ိန္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ဒိဗၺေသာတအဘိညာဥ္ျဖင့္ ရဟန္းႏွစ္ပါ ေျပာဆုိသံကုိ ၾကားေတာ္မူၿပီး ထုိသုိ႔ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေတာ္မူပါတယ္။
"ရဟႏၱာရဲ႕စိတ္ဟာ ေက်ာက္ေတာင္နဲ႔တူတယ္။ မတုန္လႈပ္ဘူး။ တပ္စြန္းဖြယ္အာရုံတုိ႔၌ တပ္ျခင္းကင္း၏။ အမ်က္ထြက္ဖြယ္အာရုံတုိ႔၌ အမ်က္မထြက္။ ရဟႏၱာ၏ စိတ္ဟာ ထုိကဲ့သုိ႔ ပြားမ်ားထားတဲ့အတြက္ မည္သုိ႔လွ်င္ ဆင္းရဲကပ္ေရာက္ႏုိင္ပါမည္နည
__________________________
Ashin Kavi Dhajasara ၏ စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=208223936006317&set=a.1097765425177
No comments:
Post a Comment