ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ ဇာတိေျမသို႔

နန္းမေတာ္ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းႏွင့္ ပုံစံဆင္တူသည့္ ႏွစ္ထပ္အုတ္ေက်ာင္းႀကီးတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ စိတ္ဝင္စားစြာၾကည့္႐ႈေနၾကသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္၏ ဇာတိေျမ ေညာင္ကန္ရြာ၏ အျပင္ဘက္ လယ္ကြင္းမ်ားအၾကားမွ သစ္ရိပ္မ်ားညိဳ႕ေနသည့္ ၿခံဝင္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခုအတြင္းတြင္ တည္ရွိေနသည့္ အဆိုပါ အုတ္ေက်ာင္းသို႕ ေညာင္ကန္ ေက်းရြာအုပ္စု အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး႐ုံးမွ ကိုျပည့္ၿဖိဳးေအာင္က ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလိုက္ပို႔ခဲ့သည္။

ေညာင္ကန္ရြာ အုတ္ေက်ာင္းသည္ အင္းဝတြင္ နန္းမေတာ္မယ္ႏု ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့သည့္ ေအာင္ေျမဘုံစံ အုတ္ေက်ာင္းေခၚ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္း ႏွင့္ ပုံသဏၭာန္ဆင္တူကာ ေလွကားမ်ားက မယ္ႏု အုတ္ေက်ာင္းမွ ေလွကားခုံမ်ားႏွင့္ ပုံစံတူျပဳလုပ္ ထားသည္။ ယင္းအုတ္ေက်ာင္းကို ေဒသခံမ်ားက ဒုတိယ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းဟု ဆိုၾကေသာ္လည္း နန္းမေတာ္ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းထက္ ေသးငယ္သည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုအုတ္ေက်ာင္းေအာက္သို႔ေခါင္းငုံ႕၊ ခါးကုန္းကာ ဝင္ၾကည့္ၾကရပါသည္။ ေက်ာင္း တိုက္ေအာက္တြင္ လိုဏ္ဂူကဲ့သို႔အခန္းမ်ား ျပဳလုပ္ ထားသည္ကိုေတြ႕ၾက ရသည္။ ေက်ာင္းတိုက္တြင္ သီတင္းသုံးခဲ့သည့္ ဆရာေတာ္မ်ား တရားအားထုတ္ ခဲ့သည့္ ေနရာမ်ားျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း လိုက္ပို႔သူမ်ားက ရွင္းျပခဲ့သည္။ ယခုအခါတြင္ ထိုေက်ာင္းတိုက္ႀကီး၌ ရဟန္းတစ္ပါးသာ သီတင္းသုံးေနထိုင္လ်က္ရွိေၾကာင္း သိရွိရၿပီး ထိုဆရာေတာ္ကိုလည္း မေတြ႕ခဲ့ရပါေခ်။ ယင္းေက်ာင္းကို မည္သူတည္ေဆာက္ခဲ့သည္ကိုလည္း တိက်စြာ မသိရွိခဲ့ရပါေခ်။

ေညာင္ကန္ေက်းရြာသည္ ျမန္မာ့ေၾကးေခတ္ တူးေဖာ္မႈ အေထာက္အထားမ်ားေၾကာင့္ ေရွးေဟာင္း သုေတသန ပညာရပ္နယ္ပယ္တြင္ ထင္ရွားေသာေနရာ တစ္ခုျဖစ္သည္။ ထို႕အတူပင္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္တြင္ ေနအသြင္ လအသြင္ ထြန္းေတာက္ခဲ့သည့္ ဗုဓ္ သုံးဗုဓ္တြင္ တစ္ပါးျဖစ္သည့္ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္၏ ေမြးရာဇာတိေျမအျဖစ္လည္း ထင္ရွားလွေပသည္။ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဗုဒၶ၊ အ႒ကထာက်မ္းျပဳ ဆရာေတာ္ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသ ႏွင့္ ေညာင္ကန္ ဦးဗုဓ္တို႔အား ဗုဓ္သုံးဗုဓ္ဟု တင္စား ေခၚေဝၚၾကသည္။

  ေညာင္ကန္ေက်းရြာသည္ စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီး ဘုတလင္ၿမိဳ႕၏ အေနာက္ေတာင္ဘက္ ငါးမိုင္အကြာ ခ်င္းတြင္းျမစ္၏ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းတြင္ရွိသည္။ဘုတလင္ၿမိဳ႕မွ ကနီၿမိဳ႕တစ္ဖက္ကမ္းအထိေရာက္ သည့္ ကတၱရာလမ္းေဘးတြင္
တည္ရွိသည္။ေညာင္ကန္ေက်းရြာသို႔ ေရွးေဟာင္းသုေတသန ေလ့လာခရီးစဥ္တစ္ခုအျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ရွိခဲ့ သည္။ ရန္ကုန္မွ စီးလာေသာ အေဝးေျပးေမာ္ေတာ္ယာဥ္ သည္ မုံရြာသို႔ နံနက္ေစာေစာေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး မုံရြာတြင္ ေခတၱနားၿပီး နံနက္ ၈ နာရီမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာ လာခဲ့သျဖင့္ ဘုတလင္သို႔ နံနက္ ၁ဝ နာရီတြင္ ေရာက္ရွိသည္။ ဘုတလင္ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ႐ုံးသို႔ဝင္ၿပီးမွ ေညာင္ကန္သို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့ရာ ေနအေတာ္ျမင့္မွ ေညာင္ကန္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေရွးေဟာင္းသုေတသန ပညာဌာနမွ လက္ေထာက္ကထိက ဦးစိုးမင္းေအာင္ ဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႕သည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေရွးေဟာင္းသုေတသနပညာဌာနမွ ထူးခြၽန္ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား၊ ဘြဲ႕လြန္ဒီပလိုမာႏွင့္ မဟာဝိဇၨာ ပထမႏွစ္သင္တန္းသားမ်ား၏ ဘုတလင္ ၿမိဳ႕နယ္၊ ေညာင္ကန္ေက်းရြာ ျမန္မာ့ေၾကးေခတ္ နယ္ေျမသို႔ ကြင္းဆင္းေလ့လာေရးခရီးအတြက္ လိုအပ္ သည္မ်ား စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ ေညာင္ကန္သို႔ ႀကိဳတင္ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိုအဖြဲ႕တြင္ အဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦးအျဖစ္ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕အား ေညာင္ကန္ရြာမွ ဦးစိုးျမင့္ ေအာင္ႏွင့္ ေညာင္ကန္ေက်းရြာအုပ္စု အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ႐ုံးမွ ကိုျပည့္ၿဖိဳးေအာင္တို႔က ေစာင့္ႀကိဳေနၾကသည္။ေညာင္ကန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ရန္ရွိသည့္ ကိစၥမ်ားကို စီစဥ္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္း သူမ်ား တည္းခို ၊ ေနထိုင္၊ စားေသာက္၊ ကြင္းဆင္းရာ တြင္ အစစ အဆင္ေျပေစရန္ ႀကိဳတင္ေဆာင္ရြက္ၾက ရသည္။ လုံၿခဳံေရးအတြက္ ဘုတလင္ရဲတပ္ဖြဲ႕မွ ဒုတိယရဲအုပ္တစ္ဦးႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ဦးအား ေက်ာင္းသားမ်ားတည္းခိုမည့္ ေညာင္ကန္ေက်းရြာ တြဲဖက္ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ခရီးစဥ္ၿပီးဆုံး ခ်ိန္အထိ တာဝန္ခ်ထားေပးသည္။

ႀကိဳတင္ လုပ္ေဆာင္ထားရမည့္ကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ၾကၿပီး ေနာက္ တစ္ရက္တြင္ ေညာင္ကန္ရြာ အျပင္ရွိ အင္းဝနန္းမေတာ္ အုတ္ေက်ာင္းႏွင့္ ပုံစံတူ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ အုတ္ေက်ာင္းႀကီးကို သြားေရာက္ ေလ့လာၾကၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ဖြားျမင္သန္႕စင္ခဲ့ ရာ ေနရာသို႔သြားခဲ့ၾကသည္။ ဆရာေတာ္ ဖြားျမင္ရာ ေျမေနရာတြင္ ''ဆရာေတာ္ ဦးဗုုဓ္ျပတိုက္'' ကို ဖြင့္လွစ္ ထားသည္။ ေညာင္ကန္ရြာအတြင္း ရြာလမ္းမေပၚတြင္ ရွိသည့္ ျပတိုက္ အေဆာက္အအုံအတြင္း၌္ ဘုရားရွင္႐ုပ္ပြား ေတာ္ တစ္ဆူသာ ေတြ႕ရသည္။

ဆရာေတာ္ ဦးဗုုဓ္ ျပတိုက္သည္ ဆရာေတာ္ရွိစဥ္က အေဆာက္အအုံ မဟုတ္ဘဲ ဆရာေတာ္ဖြားျမင္ခဲ့သည့္ ေနရာအား အစဥ္အဆက္ ထိန္းသိမ္းခဲ့ကာ အထိမ္းအမွတ္ အေဆာက္အအုံတစ္ခု ကို ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္ ေၾကာင္း၊ သာေခါင္ရပ္ဟု ေခၚဆိုေၾကာင္း သိရွိခဲ့ရသည္။ဆရာေတာ္၏ အသုံးအေဆာင္မ်ားသည္ ဆရာေတာ္ ငယ္စဥ္က သီတင္းသုံးခဲ့ေသာေက်ာင္းတြင္ အနည္း အပါးက်န္ရွိေၾကာင္း ဦးစိုးျမင့္ေအာင္က ရွင္းျပသည္။
ေညာင္ကန္ေက်းရြာသည္ ေရွးအခါက ဗဒုံေက်းလက္ တြင္ တည္ရွိခဲ့ေသာရြာႀကီးတစ္ရြာျဖစ္ကာ ေညာင္ကန္ရြာ ဇာတိ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္က မိမိကိုယ္တိုင္ျပဳစုခဲ့ေသာ ပါဠိသဒၵါ ပဒရူပသိဒၶိ နိႆယက်မ္းစာနိဂုံးတြင္ ပါဠိ ဘာသာျဖင့္ ေမြးရပ္ေျမ ေညာင္ကန္ ရြာအေၾကာင္း ေရးသားခဲ့သည္။ ျမန္မာျပန္မွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။

''ဖားသည္ ေျမြကို၊ ၾကြက္သည္ ေၾကာင္ကို၊ သမင္သည္ က်ားကို ေအာင္ျမင္ရာျဖစ္၍၊ ကပိလရွင္ရေသ့၏ ေက်ာင္း သခၤမ္းရာေျမႏွင့္တူေသာ၊ ရန္သူတို႔သည္ မေအာင္အပ္ေသာ ဤေျမအရပ္၌ ေညာင္ဗုဒၶေဟပင္ ေပါက္ေရာက္ၿပီ။ ေဗာဓိအနီး မုစလိႏၵအိုင္ႏွင့္တူ၍ ေရမ်ားစြာရွိေသာ ကန္ႀကီးသည္ ျဖစ္လတ္ေလၿပီ။ ထို ေဗာဓိေညာင္ႏွင့္ေရကန္တို႔ကိုအမွီျပဳ၍ ခပ္သိမ္းေသာ ျပည္ႀကီး အဂၤါႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ျပည္ႀကီးသည္ ေရွးက ျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ထိုျပည္ႀကီးသူတို႔၏ ေကာင္းမႈကုန္ျခင္းေၾကာင့္ ပ်က္စီးလတ္ေသာ္ ထိုေညာင္ကန္ ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ထင္ရွားလွေသာ ရတနာမ်ိဳးစုံႏွင့္ျပည့္စုံေသာ နိဂုံး (ေညာင္ကန္ရြာႀကီး)သည္ ျဖစ္လတ္ေလၿပီ'' ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ေလာင္းလ်ာ သားငယ္ကို အဘ ဦးအိုႏွင့္အမိ ေဒၚေမႊးတို႔က ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၄၉ ခုႏွစ္၊ နယုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၅ ရက္ ၊ အဂၤါေန႔တြင္ ေရွးအခါက ဗဒုံဟုေခၚခဲ့ သည့္ ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္း၊ဘုတလင္ၿမိဳ႕နယ္ ေညာင္ကန္ေက်းရြာ သာေခါင္ရပ္၌ ေမြးဖြားသန္႔စင္ခဲ့သည္။ေမြးဖြားခ်ိန္တြင္ လမင္းကို ရာဟု ငပုပ္ ဖမ္းခ်ိန္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မိဘမ်ားက ေမာင္ပုပ္ဟု အမည္ေပးခဲ့သည္။ ေမာင္ပုပ္ အသက္ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္တြင္ ေညာင္ကန္ရြာ အေနာက္တိုက္ေခၚ ရတနာမဥၨဴတိုက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးေျပထံတြင္ စတင္ပညာသင္ယူခဲ့သည္။ေမာင္ပုပ္သည္ ကေလး သူငယ္ ေက်ာင္းသားအရြယ္ ကပင္ ဉာဏ္အလြန္ထက္ျမက္ခဲ့သည္။

စာတစ္ပုဒ္၊ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို သုံးႀကိမ္ၾကားရလွ်င္ အကုန္ မွတ္မိသည္ဟု ဆိုသည္။ ေက်ာင္းမွ အိမ္သို႔ ျပန္လာတိုင္း သင္အံထားေသာ စာတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္အံသြားၿမဲျဖစ္ကာ အိမ္ေရွ႕ေရာက္၍ စာကမၿပီးဆုံးေသးလွ်င္ တံခါးတိုင္ကို မွီလ်က္ စာဆုံးေအာင္ရြတ္ဆိုၿပီးမွ အိမ္အတြင္းသို႔ ဝင္ေလ့ ရွိသည္။ ေမာင္ပုပ္သည္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ အရြယ္အထိ ဆရာေတာ္ဦးေျပထံတြင္ ပညာသင္ယူခဲ့ၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္ဦးေျပက ေက်ာင္းနီးခ်င္းရဟန္း ဦးသာပုံထံ အပ္ႏွံေပးခဲ့သည္။

ဆရာေတာ္ ဦးသာပုံက ဥာဏ္ပညာ အလြန္ထက္ျမက္သည့္ ေမာင္ပုပ္သည္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ထင္ရွားလာမည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ျဖစ္လာမည္ကို ႀကိဳတင္တြက္ဆမိသည့္အတြက္ ေမာင္ပုပ္ ကို ေမာင္ဗုဓ္ဟု အမည္ေျပာင္းေပးခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ ဦးသာပုံေက်ာင္းမွာပင္ ေမာင္ဗုဓ္သည္ ရွင္သာမေဏ အျဖစ္သို႔ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး ဆရာေတာ္ ဦးသာပုံက တပည့္ ျဖစ္သူအား ဇမၺဴတစ္လႊား၊ တံခြန္ အလား ထင္ရွားေပၚလြင္ မည့္ နိမိတ္ကိုယူလ်က္ ''ရွင္ ဇမၺဴ႕ဓဇ'' ဟူေသာ ဘြဲ႕အမည္ ကို ေပးခဲ့သည္။
ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ စာေပ လိုက္စားမႈကို အထူးဝါသနာ ထုံခဲ့ရာ အိပ္ခ်ိန္၊ စားခ်ိန္၊ ေရခ်ိဳးခ်ိန္၊ ကုဋီဝင္ခ်ိန္မ်ားမွလြဲ၍ စာႏွင့္မ်က္ႏွာခြာ သည္မရွိဟု ဆိုၾကသည္။ စာဖတ္လွ်င္ ဖတ္၊ မဖတ္လွ်င္ စာေရးေနေလ့ရွိသည္။ ရွင္ဇမၺဴ႕ဓဇသည္ ၁၁၆၉ ခုႏွစ္တြင္ ရဟန္းအျဖစ္ခံယူခဲ့ၿပီး ၁၁၈၂ ခုႏွစ္တြင္ ေညာင္ကန္ ဂိုဏ္းအုပ္ျဖစ္လာခဲ့ကာ ေညာင္ကန္ရြာ ရတနာမဥၨဴတိုက္ တြင္ စာသင္သား ၁ဝဝ ေက်ာ္တို႔ကို စာေပက်မ္းဂန္ အျဖာျဖာကို ပို႔ခ်ခဲ့သည္။

၁၁၉၂ ခုႏွစ္တြင္ အင္းဝမဟာေအာင္ေျမဘုံစံ အုတ္ေက်ာင္း ပထမဆရာေတာ္ ဦးပိုး ပ်ံလြန္ခဲ့ၿပီး ဘႀကီး ေတာ္(စစ္ကိုင္းမင္း) ႏွင့္ မိဖုရား နန္းမေတာ္မယ္ႏုတို႕က ေနျပည္ေတာ္ အင္းဝရွိ မဟာေအာင္ေျမဘုံစံ အုတ္ေက်ာင္း ေတာ္ႀကီးအား ကပ္လွဴခဲ့သျဖင့္ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္သည္ ဒုတိယ အုတ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္အျဖစ္ အင္းဝသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ကာ နန္းမေတာ္မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသုံးခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္သည္ စကား၌ လည္းေကာင္း၊ တရား၌လည္းေကာင္း အေျပာအေဟာ နည္းပါးၿပီး စာေပပရိယတၱိကို မျပတ္မလပ္ ၾကည့္ရႈ ျခင္း၊ ပို႔ခ်ျခင္း၊ က်မ္းျပဳျခင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္လြန္ ေလ့ရွိသည္။ ေပတစ္ခ်ပ္ကို သုံးႀကိမ္ၾကည့္လွ်င္ အာဂုံရ သည္ဟု ဆိုၾကသည္။

ရဟန္း ႏွစ္ဝါအရတြင္ ဝိနည္း ငါးက်မ္းကို အာဂုံရခဲ့သည္။ သက္ေတာ္ ၅၅ ႏွစ္တြင္ သာယာဝတီမင္းႏွင့္ နန္းမေတာ္မိဖုရားေခါင္တို႔ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းခဲ့သည့္ အမရပူရၿမိဳ႕၊ မဂၤလာဘုံေက်ာ္ ေက်ာင္းတြင္ ပ်ံလြန္ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္သည္ ရဟန္း ဝါ ၃၅ ဝါအတြင္း ပါဠိ ျမန္မာက်မ္းေပါင္း ၅၄ က်မ္း ေရးသားစီရင္ခဲ့သျဖင့္ သာသနာေတာ္ႏွင့္ေလာကအား အလြန္ေက်းဇူးမ်ားေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူးျဖစ္သည္ဟု ျမန္မာ့ စြယ္စုံက်မ္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဗုဒၶသာသနာဝင္၌ ဗုဓ္အစ (ဗုဒၶ ဘုရားရွင္) ၊ ဗုဓ္အလယ္ (ရွင္မဟာ ဗုဒၶေဃာသ) ႏွင့္ ဗုဓ္ အဆုံး (ဦးဗုဓ္) ဟု ဆို႐ုိး ရွိခဲ့သည္။ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္က နန္းမေတာ္မယ္ႏုအား သူမ၏ ဘဝေနာက္ဆုံးအခ်ိန္တြင္ ေျပာၾကားဆုံးမခဲ့သည့္ စကားတစ္ခြန္းသည္ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အလြန္ထင္ရွား ခဲ့သည္။

၁၂ဝ၂ ခုႏွစ္(၁၈၄ဝျပည့္ႏွစ္ ေမလ)တြင္ နန္းမေတာ္ မယ္ႏုကို ဘုရင့္နန္းကို ပုန္ကန္ရန္ ႀကံစည္မႈျဖင့္ သာယာဝတီမင္းက ေရခ်စီရင္ရန္ အမိန္႔ခ်ခဲ့သည္။ မယ္ႏုအား စီရင္မည့္ေန႔တြင္ နန္းမေတာ္မယ္ႏုသည္ ၿမိဳ႕ဝန္ႏွင့္ ပါးကြက္သားမ်ားထံ သူမေသမီ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္အား ေနာက္ဆုံး ဖူးေျမာ္ခြင့္ေပးရန္ ေတာင္းခံခဲ့ သည္။ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္က စာၾကည့္ေနခိုက္ျဖစ္သည္။ မယ္ႏုက ဆရာေတာ္ကို ဦးခ်ကာ '' သူ၏ အာဏာစက္ျဖင့္ အဆုံးစီရင္ျခင္းခံရပါေတာ့မည္၊ ဤေန႔ကား ဆရာေတာ္ ဘုရားကို ေနာက္ဆုံး ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ျခင္း ျဖစ္ပါ ေၾကာင္း'' ဟု ေလွ်ာက္တင္ခဲ့သည္။
ဆရာေတာ္က စာႀကည့္ေနရာမွ နန္းမေတာ္မယ္ႏု ရွိရာသို႕ မ်က္ႏွာမူလိုက္ၿပီး ''မိႏု၊ သူ႔ေၾ<ြကးရွိလွ်င္ဆပ္ရ လိမ့္မည္'' ဟု အမိန္႕ရွိၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းအမ မယ္ႏုသည္ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကို ရွိခိုးဦးခ်ကာ ေက်ာင္း ေပၚမွ ဆင္းခဲ့ၿပီး ပါးကြက္သားမ်ား ေခၚေဆာင္ရာ ေနာက္သို႔ ရဲရဲႀကီးလိုက္ပါသြား ခဲ့ေတာ့သည္ဟု စာေရး ဆရာ ညိဳျမကသူ၏ ကုန္းေဘာင္ရွာပုံေတာ္ဝယ္ သံေဝဂ ရဖြယ္ ေရးသားထားေပသည္။

ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ျပတိုက္မွအျပန္တြင္ ေညာင္ကန္ ရြာတြင္ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ငယ္စဥ္က သီတင္းသုံးခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားခဲ့ၾကသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ သီတင္းသုံးခဲ့သည့္ ေက်ာင္းေနရာတြင္ ေျခတံ ရွည္ ႏွစ္ထပ္သစ္သားေက်ာင္းႀကီးတစ္ခုကို ျမင္ေတြ႕ ၾကရသည္။ ေက်ာင္းေပၚသို႔တက္၍ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္အား ဖူးေျမာ္ၾကၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းအတြင္း လိုက္လံျပသခဲ့သည္။ ယင္းသစ္သား ေက်ာင္းႀကီးသည္ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ သီတင္းသုံးခဲ့စဥ္က ေက်ာင္းေဟာင္းမွ သစ္သားတိုင္မ်ားကို ျပန္လည္ အသုံးျပဳကာ အသစ္ျပန္လည္တည္ေဆာက္ထားသည့္ ေက်ာင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္က ရွင္းျပခဲ့သည္။
ေက်ာင္းေပၚတြင္ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္၏ အသုံး အေဆာင္အခ်ိဳ႕ကို ဖူးေတြ႕ရသည္။ ဆရာေတာ္၏ စာတိုက္၊ ဆရာေတာ္သုံးစြဲခဲ့သည့္ မီးအိမ္တို႔ကို ေတြ႕ရွိခဲ့ရသည္။ ဆရာေတာ္၏ စာတိုက္သည္ သစ္သားကို အလြန္လက္ရာေျမာက္စြာ ထြင္းထုထား သည့္ ေရွးေခတ္ဗီ႐ုိ ျဖစ္ၿပီး ေပစာမ်ားသိမ္းဆည္းရန္ ျဖစ္ေပသည္။ ဆရာေတာ္၏ ကြမ္းအစ္၊ ဆင္စြယ္ကမၼဝါ စာတို႔ကို ထည့္ထားေသာ မွန္ဗီ႐ုိအထဲတြင္ ဗုဒၶဆင္းတု ေတာ္တစ္ဆူကို ေတြ႕ၾကရသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝဝ ဝန္းက်င္၊ ကုန္းေဘာင္ ေခတ္အတြင္း စစ္ကိုင္းမင္းႏွင့္ သာယာဝတီမင္းတို႕ ကိုးကြယ္ခဲ့ေသာ သီလ၊သမာဓိ၊ ပညာဂုဏ္မ်ား အထူး ထင္ရွားခဲ့သည့္ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ငယ္စဥ္က ပညာသင္ ယူခဲ့သည့္ စာသင္တိုက္ေက်ာင္းရွိရာသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ရ သည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္မ်ားစြာ ေက်နပ္ေနမိပါသည္။ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းႀကီးေပၚရွိ ဆရာေတာ္၏ ပုံေတာ္ကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ၿပီး ေက်ာင္းတိုက္မွ ျပန္ဆင္းလာခဲ့ခ်ိန္ တြင္ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္၏ '' သူ႔ေၾကြးရွိလွ်င္ဆပ္ရလိမ့္ မည္'' ဟူသည့္ သံေဝဂတရားမိန္႔မွာစကားကို ၾကားေနရ သကဲ့သို႔ ခံစားမိခဲ့ပါသည္။
ေမာင္သာ(ေရွးေဟာင္းသုေတသန)

https://www.facebook.com/mwdmedia/posts/857911690992637