တိတ္မြီတိုမ်ဳဳိးႏြယ္စုတို႔ရဲ႕ အထိန္းအမွတ္တိုင္ (ဓာတ္ပံု – ေတဇလႈိင္ / ဧရာဝတီ)
ေၾကးေခြပတ္ ကယန္း ပေဒါင္မိသားစု (ဓာတ္ပံု – ေတဇလႈိင္ / ဧရာဝတီ)
ေခါင္ရည္ေသာက္ေနတဲ့ ကယန္း ကငန္ မ်ဳိးႏြယ္စုဝင္တဦး (ဓာတ္ပံု – ေတဇလႈိင္ / ဧရာဝတီ)
လြဳိင္ေကာ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ ေတာင္ကြဲေစတီ (ဓာတ္ပံု – ေတဇလႈိင္ / ဧရာဝတီ)
လြဳိင္ေကာ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ ေတာင္ကြဲေစတီ (ဓာတ္ပံု – ေတဇလႈိင္ / ဧရာဝတီ)
လြဳိင္ေကာ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ ေတာင္ကြဲေစတီ (ဓာတ္ပံု – ေတဇလႈိင္ / ဧရာဝတီ)
စစ္အစိုးရ လက္ထက္မွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ တားျမစ္နယ္ေျမတခု ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ကယားျပည္နယ္ဟာ အရပ္သား အစိုးရ ေျပာင္းလဲလာၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ေဒသရဲ႕ ႐ိုးရွင္းလွပတဲ့ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ေတြနဲ႔ ေဒသအလွအပေတြဟာ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အာ႐ံုကို ဖမ္းစားေနတဲ့ စိတ္ဝင္စားစရာ ေနရာတေနရာအျဖစ္ ပိုမိုထင္ရွားလာေနပါၿပီ။
႐ိုးရာ ဓေလ့ အလွတရားေတြ ရွိေနတဲ့ ကယားျပည္နယ္ကို ေရာက္ဖို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကေန ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ခရီးႏွင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ လရဲ႕ ေဆာင္းႏွင္းေတြကို ၿဖိဳခြင္းၿပီး ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားႀကီး ထဲမွာ စိုင္းထီးဆိုင္နဲ႔ စိုင္းဆိုင္ေမာ့ဝ္ တို႔ရဲ႕ သီခ်င္း ေတြပ်ံ႕လြင့္ ေနတာဟာလည္း လြမ္းေမာစရာတခု လိုပါပဲ။
ေျမျပန္႔လမ္း၊ ေတာင္ပတ္လမ္းေတြကို အဆင့္ဆင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ၁၅ နာရီေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ကယား ျပည္ နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ လြိဳင္ေကာ္ကို ေျခခ်ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အ႐ိုးထိေအာင္ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ အေအးဒဏ္ဟာ ေျမျပန္႔သား တ ေယာက္အတြက္ေတာ့ အေႏြးထည္ အပါအဝင္ အက်ႌသံုးထပ္ေလာက္ ဝတ္ထားတာေတာင္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနပါတယ္။
လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေဆာင္းရာသီကေတာ့ အာ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ကေန နံနက္ ၈ နာရီေလာက္အထိ ျမဴႏွင္းေတြက်ေန ပါ တယ္။ ေနာင္ ယား ကန္ႀကီး အပါအဝင္ လြိဳင္ေကာ္ တၿမိဳ႕လံုးကို ျမဴေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းေနလို႔ ဓာတ္တိုင္ ၂ တိုင္ အကြာ အေဝး ထက္ ပိုၿပီး သဲသဲ ကြဲကြဲ မျမင္ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏွင္းကြဲခ်ိန္ ေရာက္ေအာင္ ေနာင္ယားကန္ေဘးက အညာသား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး ေကာ္ဖီ၊ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္ထမင္းစားၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္း ခဲ့ရပါတယ္။
ေနျခည္ျဖာအက် ျမဴႏွင္းေတြကြဲသြားတာနဲ႔ ၿမိဳ႕ ေပၚက အထင္ကရ ေတာင္ကြဲေစတီကို သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေတာင္ ကြဲ ေစတီေပၚကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ အထပ္ျမင့္ အေဆာက္အအံုေတြ မရွိဘဲ သစ္ပင္ေတြၾကားမွာ သဘာဝ အတိုင္း လွပေန တဲ့ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕တခုလံုးကို ျမင္ေတြ႔ရသလို စပါးေတြ ရိတ္သိမ္းၿပီး ျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕ျပင္က လယ္ ကြင္းျပင္ေတြနဲ႔ မိႈင္းပ်ပ် ေတာင္တန္း ေတြကိုလည္း ျမင္ရပါတယ္။
လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ထဲကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ျဖတ္သန္း စီးဆင္းေနတဲ့ ဘီလူးေခ်ာင္းထဲက ေရေတြကိုလည္း တခ်ိဳ႕က ခ်ိဳးေရ အျဖစ္ အသံုးျပဳေနရတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဘီလူးေခ်ာင္း တဖက္မွာရွိတဲ့ သီရိမဂၤလာ ေစ်းႀကီးထဲမွာ ဆိုရင္လည္း ေဒသထြက္သီးႏွံေတြျဖစ္တဲ့ အာလူး၊ ၾကက္သြန္၊ နာနတ္၊ ဘူးသီး၊ ခရမ္းသီး၊ ခဝဲသီး စတဲ့ သီးႏွံေတြအပါအဝင္ လူသံုးကုန္နဲ႔ စားေသာက္ ကုန္မ်ိဳးစံု ဝယ္ယူေရာင္းခ်သူေတြနဲ႔ စည္ကားလို႔ပါ။ အဝတ္အထည္ေတြကေတာ့ တ႐ုတ္ ႏိုင္ငံထုတ္ေတြ မ်ားပါတယ္။
လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕လယ္ နာရီစင္နားမွာေတာ့ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာကေန ၁၉၅၀ ဩဂုတ္လအထိ ကယားျပည္နယ္ လြိဳင္ေကာ္၊ ေမာ္ခ်ီး၊ ရွားေတာ၊ ဒီေမာ့ဆို စတဲ့ၿမိဳ႕နယ္ေတြကို က်ဴးေက်ာ္ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ တ႐ုတ္ျဖဴ(ကူမင္တန္) တပ္ဖြဲ႔ေတြကို တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ ရင္း က်ဆံုးသြားခဲ့ရတဲ့ သူရဲေကာင္း စစ္သည္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ “သူရဲေကာင္း ဗိမာန္” ႀကီးကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ၁၀ ေပေက်ာ္ျမင့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္စာတိုင္နဲ႔ ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ရွင္းလင္းေပးထားတာ မရွိလို႔ ကုကၠိဳရြက္ေျခာက္ေတြ ျပန္႔က်ဲေန ပါတယ္။
ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြ မ်က္စိက်ေနတဲ့ ေၾကးပတ္ ကယန္းရြာေတြကို ေရာက္ဖို႔ေတာ့ လြိဳင္ေကာ္ကေန ဒီေမာ့ဆို ၿမိဳ႕နယ္ထဲ အထိ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အခ်ိန္ ၂ နာရီေက်ာ္ၾကာ သြားရပါတယ္။
ဒီေမာ့ဆိုၿမိဳ႕နယ္ထဲသြားတဲ့လမ္းဟာ ေငြေတာင္ဆည္ ေပါင္ေပၚကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ ျဖတ္သြားရတာျဖစ္လို႔ ေငြေတာင္ဆည္ ကို လည္း အထူးတလည္ သြားစရာမလိုဘဲ ဆည္ႀကီးရဲ႕ အလွကို ၾကည့္႐ႈခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
ဒီေမာ့ဆိုၿမိဳ႕ကေန ေၾကးပတ္ ကယန္းရြာေတြကို သြားတဲ့လမ္းေတြဟာ ေတာင္ကုန္း၊ ေတာင္တန္းေတြကို ျဖတ္သြားရတာျဖစ္ပါတယ္။ ျမဴႏွင္းေတြ မစဲေသးတဲ့ ေတာင္စြန္း၊ ေတာင္ထြတ္ေတြကေတာ့ သက္ဝင္ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္နဲ႔ေတာင္ တူေနပါေသးတယ္။
အဲဒီေတာင္ေပၚ ကားလမ္းေဘး တေနရာမွာေတာ့ ကုန္စံုဆိုင္ေလးေတြ ၅ ဆိုင္ေလာက္ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ ဆိုင္ေလးေတြမွာ စား သံုး ကုန္ေတြအျပင္ ကယန္း႐ိုးရာ ပဝါနဲ႔ လြယ္အိတ္ေတြကိုလည္း တင္ေရာင္းထားတာ ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ အဲဒီ ဆိုင္ေလးေတြထဲမွာ ပဲ ကယန္း႐ိုးရာ ပဝါေတြနဲ႔ လြယ္အိတ္ေတြကို ေၾကးပတ္ ကယန္း အမ်ိဳးသမီးေတြက ရက္ကန္းနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ခတ္ေနၾကပါတယ္။
ရက္ကန္း ခတ္ေနၾကတဲ့ ကယန္းအမ်ိဳးသမီးေတြ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ေရႊေရာင္အဆင္းရွိတဲ့ ေၾကးကြင္းေတြဟာ ေမးေစ့ကေန ရင္ၫြန္႔အထိ လည္တိုင္တခုလံုး ေၾကးေခြေတြ ပတ္ထားသလို ဒူးဆစ္ ေအာက္ကေန ေျခမ်က္စိ အထိလည္း ေၾကးေခြေတြ ပတ္ထားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လက္မွာလည္း ေငြေရာင္ ေဘာ္ကြင္း လက္ေကာက္ေတြကိုလည္း ဝတ္ဆင္ ထားပါတယ္။ သူတို႔ကို ကယန္းပေဒါင္ လို႔ ေခၚပါတယ္။
အဲဒီ ဆိုင္တန္းေလးေတြကေန ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ဆက္သြားလိုက္ရင္ ေၾကးကြင္းပတ္ ကယန္းပေဒါင္ေတြ ေနထိုင္ တဲ့ ပန္ပဲ့ေက်းရြာ အုပ္စုက ရြမ္းကူနဲ႔ ေဒါကီး ေက်းရြာေတြ ရွိပါတယ္။ ရြမ္းကူနဲ႔ ေဒါကီးရြာကို သြားတဲ့ ေျမလမ္းေလးဟာ ကားနဲ႔လည္း သြားလို႔ရပါတယ္။
ေျမျပန္႔ မေတြ႔ရတဲ့ ေတာင္ဆင္း၊ ေတာင္တက္ လမ္းေတြ ေဘးမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ကယန္း တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ေလွကားထစ္ပံု ေတာင္ ယာ စပါးစိုက္ခင္း ေတြဟာလည္း အလွတရားတခုကို ေပးေနသလိုပါ။ ေတာင္ကုန္းေတြ ေပၚမွာေတာ့ ထင္း႐ွဴးပင္ေတြနဲ႔ အျခား သဘာဝ ေပါက္ပင္ေတြကို ျမင္ရပါတယ္။
ရြမ္းကူနဲ႔ ေဒါကီး ရြာေတြရဲ႕ အဝင္ဝမွာေတာ့ သူတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ တံခြန္တိုင္ႀကီးေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဆယ့္ငါးေပ ေလာက္ကေန ေပ သံုးဆယ္ေလာက္ အထိျမင့္တဲ့ ဒီတံခြန္တိုင္ႀကီးေတြဆီကို တျခားအခ်ိန္ေတြမွာ ရြာသားေတြ သြားလာတာ နည္းေပမယ့္ ႏွစ္စဥ္ ဧၿပီ လ မွာ က်င္းပတဲ့ တံခြန္တိုင္ပြဲေတာ္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ရပ္ေဝး၊ ရပ္နီးက ကယန္းေတြပါ ျပန္လာၾကတဲ့အတြက္ အစည္ကားဆံုး အခ်ိန္ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ရြမ္းကူနဲ႔ ေဒါကီးမွာေတာ့ ေၾကးပတ္ ကယန္း အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာ ဓေလ့ေတြကို ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ ေၾကးပတ္ ကယန္း အမ်ိဳးသမီးေတြ ကိုယ္တိုင္ ရက္လုပ္ထားတဲ့ ခ်ည္ထည္ ပဝါေတြနဲ႔ လြယ္အိတ္ေတြ ရႏိုင္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားသား ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြကေတာ့ ေၾကးကြင္းပတ္ ကယန္းမယ္ေတြနဲ႔ ႐ိုးရာဓေလ့ ေတြကို ေလ့လာဖို႔ ဒီရြာေတြအထိ တကူးတက သြားေရာက္ လည္ပတ္ၾကပါတယ္။ ေဒသခံေတြကလည္း သူတို႔ ရြာေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လာေရာက္ လည္ပတ္ ရင္ သူတို႔ ရက္လုပ္ထားတဲ့ အထည္ေလးေတြ ေရာင္းရသလို ဓာတ္ပံု အ႐ိုက္ခံရင္လည္း ေစတနာေၾကးေငြ ရရွိတာမို႔ သူတို႔အတြက္ ဧည့္သည္ မ်ားမ်ားလာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါတယ္။
ေၾကးပတ္ကယန္း ေတြေနတဲ့ ဒီေမာ့ဆိုၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေဒြးမယ္ေနာ္ ကန္ခုနစ္ဆင့္ကိုေတာ့ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြ သြားေရာက္ လည္ပတ္ႏိုင္ေအာင္ ျပည္နယ္အစိုးရက လမ္းေဖာက္ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။
ကန္ခုနစ္ဆင့္ဟာ ေတာင္ေျခတေလွ်ာက္မွာ အဆင့္ဆင့္ရွိေနတဲ့ ေရကန္ေတြျဖစ္ၿပီး ေဒြးမယ္ေနာ္ ညီအစ္မ ခုနစ္ေဖာ္တို႔ စံေပ်ာ္ရာ ေနရာဆိုၿပီး ဒ႑ာရီ ရွိခဲ့တဲ့ေနရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္တန္းႀကီးနဲ႔ တြဲလ်က္ရွိေနတဲ့ အဲဒီ ေရကန္ေတြဟာ ၾကည္စိမ္းေနၿပီး ေရေအာက္ၾကမ္းျပင္မွာ ေပါက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေလးေတြကိုေတာင္ ျမင္ေနရပါတယ္။
ကန္ခုနစ္ဆင့္နဲ႔ ႏွစ္မိုင္ေလာက္ အကြာမွာရွိတဲ့ တနီးလာလဲလို႔ ေခၚတဲ့ ကယားရြာထဲက ကယား အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြရဲ႕ ႐ိုးရာဝတ္စံု ေတြကလည္း ႏွစ္လိုဖြယ္ ရွိသလို ထူးျခားလွပေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကယားအမ်ိဳး သမီးႀကီးေတြဆိုရင္ ဦးေခါင္းက ဆံပင္ ေတြကို ေခါင္းေပါင္းစေတြနဲ႔ က်က်နန ပတ္ထားသလို နားမွာလည္း ေငြနားေဋာင္း ႀကီးေတြ တြဲေနေအာင္ ဆြဲထားၾကပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ေငြဒဂၤါးျပားေတြကိုလည္း လည္ပင္းကေန ရင္ၫြန္႔အထိ အထပ္ထပ္ ဆြဲၿပီး ဆင္ရင္ထားသလို၊ ပခံုးတဖက္ ကေန စလြယ္ သိုင္းၿပီး ဒူးေခါင္းအထိရွည္တဲ့ ဖဲသားစ အက်ႌကို ခါးကေန ခ်ည္ပဝါျဖဴ တထည္နဲ႔ စည္းၿပီး ပိုေနတဲ့ ပဝါျဖဴစကို ေရွ႕ကိုထုတ္ၿပီး အၿမိ တ္ ခ်ထားပါတယ္။
ဒါတင္ မကေသးပါဘူး။ ေနာက္ေက်ာဘက္ မွာလည္း ပခံုးႏွစ္ဖက္ကေန တံေကာက္ေကြးအထိ က်ေနတဲ့ ကတီၲပါစကို လႊမ္းၿခံဳထား သလို ဒူးဆစ္ အထက္ကေန ေျခသလံုးအထိ သစ္ေစးနဲ႔ သုတ္လိမ္းထားတဲ့ အနက္ေရာင္ ႀကိဳးေခြေတြကို အထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ထား တဲ့ သူတို႔႐ိုးရာဓေလ့ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈေတြဟာ ျမင္ရသူတိုင္းအတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာပါ။
သူတို႔ေနတဲ့ ရြာကေတာ့ ေျမျပန္႔ပိုင္းမွာ ရွိၿပီး ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ အလြယ္တကူ သြားႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြက စပါးစိုက္တဲ့ အလုပ္ကို အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ၾကၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားတဲ့ေနက “စပါးက်ီတက္ပြဲ” နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနလို႔ အထူးဧည့္သည္ေတြေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါေသးတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာဓေလ့အရ စပါးက်ီတက္ပြဲေန႔ မွာ မ်က္ႏွာစိမ္း ဧည့္သည္ေတြလာရင္ ေနာင္ႏွစ္ေတြမွာ စပါးေတြ အထြက္တိုးသလို၊ စီးပြားလာဘ္လာဘ ေတြလည္း တိုးတက္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဧည့္သည္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ ကို ဆံုနဲ႔ ေထာင္းထား တဲ့ ၾကက္သား ထမင္းေထာင္း ႐ိုးရာဟင္းေတြ အပါအဝင္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတဲ့ ႐ိုးရာ ေခါင္ရည္ေတြနဲ႔ ဧည့္ခံပါတယ္။
အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ေငြေတာင္ဆည္ႀကီးရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ ထီးပြင့္ကန္ကို ဝင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဒသခံေတြကေတာ့ အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြ ႐ံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ လာလည္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အလ်ား ၂၂၇ ေပ၊ အနံ ၁၁၅ ေပ ရွိတဲ့ အဲဒီေရကန္ထဲမွာ ေနပူ ရင္ ရႊံ႕ၫြန္ေတြက အထက္ကို ေရပန္းေတြလို ပြင့္တက္လာပါတယ္။ ကယားျပည္နယ္ အစိုးရက အဲဒီေနရာကိုလည္း ႏိုင္ငံျခားသား ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြ လည္ပတ္ စရာ ေနရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။
ဒီေမာ့ဆို ၿမိဳ႕ကေနျပန္ေတာ့ ၿမိဳ႕အထြက္နား လမ္းေဘးတေနရာမွာ အမ်ိဳးသား ဆယ့္ငါးေယာက္ေလာက္ တုတ္၊ ဓား၊ လက္နက္မ်ိဳးစံုနဲ႔ စုေဝးေနၾကတာ ေတြ႔လို႔ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဒါဟာ ကယား႐ိုးရာ နတ္ပူေဇာ္ပြဲ လုပ္ဖို႔ ငွက္လိုက္ပြဲ က်င္းပေနတာ လို႔သိရပါတယ္။ ငွက္လိုက္မယ့္ အမ်ိဳးသားေတြ စုေဝးေနၿပီး ဘယ္ဘက္ အရပ္ကို လိုက္ရမလဲဆိုတာ အဖြဲ႔အႀကီးအကဲက ၾကက္႐ိုးထိုး ေဗဒင္ တြက္ ဆ ၾကည့္တဲ့အေပၚ ဩဝါဒခံယူဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဗဒင္အရ ငွက္ရွိမယ့္အရပ္ကို အဖြဲ႔အႀကီးအကဲေတြရဲ႕ ဩဝါဒ ခံယူၿပီးရင္ေတာ့ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း သတၲဝါေတြျဖစ္တဲ့ ေတာၾကက္နဲ႔ အျခားငွက္ေတြကို လိုက္ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါကို ငွက္လိုက္ပြဲလို႔ေခၚဆိုၿပီး ရလာတဲ့ ငွက္ေတြကို အရင္ဆံုး နတ္ပူေဇာ္ၿပီး ပိုတဲ့ ငွက္ေတြကိုေတာ့ အညီအမွ် ခြဲေဝယူ ၾကတာလို႔ သိရပါတယ္။
ဒီေမာ့ဆိုက ျပန္လာအၿပီး ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ ကယားျပည္နယ္ အစိုးရက ကန္ခုနစ္ဆင့္၊ ထီးပြင့္ကံ တို႔လို ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ ေတြ လာေရာက္ လည္ပတ္ႏိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ က်တ္ဂူကို သြားေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ က်တ္ဂူဟာ ေဒသခံေတြ အပါအဝင္ ဂူလမ္းေၾကာင္း အဆံုးအထိ ေရာက္ဖူးသူ မရွိေသးဘူးဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးေနတဲ့ ဂူႀကီးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ လိုဏ္ဂူဟာ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ ၁၀ မိုင္ခန္႔ အကြာမွာရွိၿပီး လြိဳင္ေကာ္ – ရွားေတာ ကားလမ္းမႀကီး ေပၚကေန ေနာက္ ထပ္ ၃ ဖာလံုေလာက္ ဆက္သြားရင္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေတာင္ေျခ ေရာက္ရင္ေတာ့ ဂူေပါက္ဝကို ေရာက္ဖို႔ ေတာင္ေပၚကို ေပ တရာ ေက်ာ္ေလာက္ ထပ္တက္ရပါတယ္။ က်တ္ဂူ အတက္နားမွာေတာ့ နားေနေဆာင္နဲ႔ ဂူ အတက္ ေလွကားေတြကို ျပဳလုပ္ေနၾက တာလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။
ဂူႀကီးရဲ႕ အဝင္ဝဟာ အထက္ေအာက္ ေပ ၂၀ ခန္႔က်ယ္ဝန္းၿပီး အဝင္ကေန ေပ ၅၀ ေလာက္ ေက်ာ္ရင္ေတာ့ ပိန္း ပိန္းေမွာင္ေနလို႔ ေက်ာက္ဆြယ္၊ ေက်ာက္ခက္ေတြနဲ႔ မညီညာတဲ့ ဂူအတြင္း အဝင္ လမ္းေတြေၾကာင့္ မီးမရွိရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဝင္လို႔ ထြက္လို႔ မရ တဲ့ ဂူႀကီးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အထဲမွာ သဘာဝအတိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ေငြေရာင္ အဆင္းရွိတဲ့ ေက်ာက္ခက္ပန္းဆြဲေတြကလည္း အလြန္ လွပါတယ္။
ဂူအတြင္း ကိုက္တရာေလာက္ အေရာက္မွာေတာ့ က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးေနတဲ့ သစ္သား အပိုင္းအစေတြ စုပံုေနတာကို ေတြ႔ ျမင္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ စိမ့္က်ေနတာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ အလ်ား ၁၅ ေပ အနံ ၂ ေပခြဲေလာက္ရွိတဲ့ သစ္သား ေခါင္း ေတြ ကို ၁၅ ခုေလာက္ ေတြ႔ရသလို အလ်ား ၈ ေပ၊ အနံ ၂ ေပ ခြဲေလာက္ရွိတဲ့ သစ္သားေခါင္းႀကီးေတြလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီ အေခါင္းေတြဟာ ေျမျပင္ေပၚမွာ ေတြ႔ရသလို ဂူႀကီး ရဲ႕ အတြင္းနံရံေတြ က ဂူေပါက္ငယ္ေတြထဲမွာလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။
ေဒသခံေတြကေတာ့ အရင္ေခတ္ေတြက လူေသ ႐ုပ္အေလာင္းေတြထည့္တဲ့ အေခါင္းေတြလို႔ မွတ္ယူေနၾကၿပီး ဒီဂူမွာ ဝိညာဥ္ေတြ ခိုေအာင္းေနတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကကာ က်တ္ဂူလို႔ ေခၚေဝၚၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီက်တ္ဂူႀကီးရဲ႕ အဆံုးကို ဘယ္သူမွ ေရာက္ဖူးသူ မရွိေသးတဲ့အတြက္ က်တ္ဂူရဲ႕ အရွည္ဟာ ဘယ္ေလာက္ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ မသိၾကေသးပါဘူး။ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္ အစိုးရကေတာ့ ဘူမိေဗဒ ပညာရွင္ေတြကို ေလ့လာဖို႔ ဖိတ္ေခၚထားတာေတြ ရွိသလို ယဥ္ေက်းမႈ ဝန္ႀကီးဌာနကိုလည္း တင္ျပသြားမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အရင္ စစ္အစိုးရ လက္ထက္တုန္းကေတာ့ ကယားျပည္နယ္ကို နယ္ေျမမတည္ၿငိမ္မႈ အေၾကာင္းျပၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ဝင္ေရာက္ ေလ့လာခြင့္ ပိတ္ပင္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀ဝ၇ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ကာကြယ္ေရး ဝန္ႀကီးဌာနရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ ရရွိတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ေတြကို ဝင္ေရာက္လည္ပတ္ခြင့္ျပဳေပမယ့္ ကန္႔သတ္နယ္ေျမေတြ မ်ားျပားတာေၾကာင့္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အထိ တႏွစ္ကို ႏိုင္ငံျခားသား တရာ ထက္ပိုၿပီး မလာၾကဘူးလို႔ သိရပါတယ္။
အရပ္သား အစိုးရသစ္ တက္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကယားျပည္နယ္ကို ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီး ဌာနရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္မလိုဘဲ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသည္ေတြ ေလ့လာခြင့္ရရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြဟာ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ကစၿပီး ၂၀၁၃ ခုႏွစ္အထိ ခရီးသြားရာသီေတြမွာ တႏွစ္ကို ႏိုင္ငံျခားသားဦးေရ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး လာေရာက္ လည္ပတ္လာၾကတယ္လို႔ ျပည္နယ္ အစိုး ရ နဲ႔ ဧည့္လမ္းၫႊန္ေတြက ေျပာျပပါတယ္။
ကယားျပည္နယ္ကို ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြ ပိုၿပီးမ်ားမ်ားလာေရာက္လည္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ပုဂၢလိက ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြ ေျပးဆြဲေပးဖို႔ လိုအပ္ေနၿပီး ေလ့လာစရာ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေနရာေတြမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ အပန္းေျဖ နားေန စရာေတြ၊ စက္ဘီးစီးႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြ၊ ႐ိုးရာ အဝတ္အထည္နဲ႔ အစားအစာေရာင္းတဲ့ ေစ်းဆိုင္ခန္းေတြ အပါအဝင္ ေရြးခ်ယ္စရာေတြ အမ်ားအျပား စီစဥ္ ေပးထား ႏိုင္ရင္ ဧည့္သည္ေတြ ပိုမ်ားလာလိမ့္မယ္လို႔ ဧည့္လမ္းၫႊန္ေတြကလည္း ေထာက္ျပပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ အခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာလည္း ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ဝင္ခြင့္ပိတ္ပင္ထားဆဲျဖစ္တဲ့ ဖားေဆာင္း ၿမိဳ႕နယ္၊ ဖ႐ူဆို ၿမိဳ႕နယ္နဲ႔ ေဘာ္လခဲ ၿမိဳ႕နယ္ေတြကိုလည္း ဖြင့္ေပးရင္ ဧည့္သည္ေတြ သြားေရာက္လည္ပတ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။ ဒီနယ္ေျမေတြဟာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ေတြလည္း လႈပ္ရွားသြားလာေနတဲ့ ေနရာေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အစိုးရဘက္ကေတာ့ တျပည္လံုး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီမႈ လက္မွတ္ထိုးၿပီးရင္ေတာ့ ဒီ ေနရာေတြကို ဖြင့္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ဧည့္လမ္းၫႊန္ေတြဘက္ က ယူဆေနၾကပါတယ္။
လြိဳင္ေကာ္ကိုေျပးဆြဲေနတဲ့ အစိုးရေလေၾကာင္းလိုင္းကို ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသည္ေတြက လံုၿခံဳေရး အတြက္ အသံုးမျပဳလိုၾကဘဲ ရန္ကုန္၊ ေနျပည္ေတာ္၊ မႏၱေလး လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ကုန္းလမ္းခရီးက လာေရာက္ၾကသူေတြ မ်ားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အင္းေလးကန္ထဲက တဆင့္ မိုးၿဗဲဆည္ႀကီးထဲကေန ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း ဖယ္ခံုၿမိဳ႕ကို ေရလမ္းခရီး အတိုင္း စက္ေလွေတြနဲ႔ တက္လာၾကတာ မ်ားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ေညာင္ေရႊ အင္းေလးကေန ဖယ္ခံုဆိပ္ကမ္း အထိ သီးသန္႔ စက္ေလွတစီးကို က်ပ္ ၁ သိန္း ၂ ေသာင္း ေပးရၿပီး ေညာင္ေရႊကေန ဖယ္ခံု အသြားအျပန္ ေျပးဆြဲေနတဲ့ ခရီးသည္ စက္ေလွေတြကို စီးရင္ေတာ့ တေယာက္ကို ၃၀ဝ၀ က်ပ္ ရွိပါတယ္။
ဖယ္ခံု ကေန ၂ နာရီေလာက္ ကားထပ္စီးရင္ေတာ့ ကယားျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ လြိဳင္ေကာ္ကို ေရာက္ပါၿပီ။ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ ခရီးသည္ေတြ လာေရာက္ လည္ပတ္ ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဟိုတယ္နဲ႔ ခရီးသြားလာေရး ဝန္ႀကီးဌာန လိုင္စင္ရ တည္းခိုခန္း ၅ ခုေလာက္ရွိၿပီး ဒီႏွစ္ကုန္ပိုင္း ဆိုရင္လည္း ဟိုတယ္ ၃ လံုးေလာက္ တိုးလာမယ္လို႔ သိရပါတယ္။
သဘာဝ အလွအပေတြ ျပည့္စံုသလို၊ တိုင္းရင္းသားတို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာဓေလ့ စ႐ိုက္ကလည္း မကြယ္မေပ်ာက္ ရွိေနဆဲျဖစ္လို႔ အလွမ်ိဳးစံုတဲ့ ကယား ျပည္နယ္ဟာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ မျဖစ္မေန လာေရာက္လည္ပတ္မယ့္ ေဒသတခု ျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment