မဟာေသာတာပန္ေခၚ ေသာတာပန္အစစ္ကုိ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ကိုယ္ကုိယ္ကုိ သတ္မွတ္လုိက္တယ္လုိ႔ ဆုိပါစုိ႔။ ဒီဘ၀ကုိ ရလာ ေရာက္လာရတာ အျမတ္ရဖုိ႔ပဲ။ အ႐ႈံးေပးၿပီးေတာ့ ျပန္သြားရရင္ အေမွာင္ထဲကေနလာၿပီး အေမွာင္ထဲကုိ ျပန္၀င္သြားဖို႔ဆုိတာ မျဖစ္သင့္ဘူးလုိ႔ ေတြးမိၿပီး ဒီဘ၀ကေန စူဠေသာတာပန္ေတာ့ ျဖစ္သြားမွ ျဖစ္မယ္လုိ႔ မွန္းထားတယ္ဆုိပါစို႔။ က်င့္ခ်င္လာၿပီဆုိပါစုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္က ေသာတာပန္သုိ႔သြားရာလမ္းထဲက ဆုိခဲ့သလုိ သီလစင္ၾကယ္ရမယ္ စိတ္စင္ၾကယ္ရပါမယ္။
သီလစင္ၾကယ္ရမယ္ဆုိရာမွာ ပါဏာတိပါတာ သူ႔အသက္ကုိ မသတ္႐ံုမကပါဘူး။ သူ႔အသက္ကုိ မညႇဥ္းဆဲရပါဘူး။ မညႇဥ္းဆဲရဘူးဆုိတာက ကိုယ့္ေၾကာင့္ မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳး၊ အသုိင္းအ၀ိုင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြ စိတ္ပင္ပန္းမႈ မျဖစ္ေစရပါဘူး။ ျဖစ္ရင္ ပါဏာတိပါတရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းျပစ္မႈ ေျမာက္ပါတယ္။ အဒိႏၷဒါနာမွာလည္း အဲလုိပဲ။ မခုိးဘဲေနေန႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ ကုိယ့္ေၾကာင့္ သူတပါးစီးပြား မဆုတ္ယုတ္ေစရပါဘူး။ မဆုတ္ယုတ္ေစရဘူးဆုိတာထက္ ကုိယ့္ေၾကာင့္ သူတပါးစီးပြားေရး တုိးတက္ေနရမယ္။ ကာေမသုမွာလည္း အဲလုိပါပဲ။ မက်ဴးလြန္႐ံုေလး မဟုတ္ပါဘူး။ မျမဴဆြယ္ရပါဘူး။ ကုိယ္နဲ႔ ႏႈတ္နဲ႔အျပင္ ျပစ္မႈ မေျမာက္ပါဘူးဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔လည္း မျပစ္မွားရဘူး။ ျပစ္မွားမယ့္အေနအထားရွိသူေတြကုိလည္း ကာကြယ္ေပးရပါတယ္။ မုသာ၀ါဒကေတာ့ ေလးပါး။ ဒါေတြလည္း သိၿပီးသားေတြပါ။ ကဲ ဒီသီလေတြ ခ်ိဳးဖ်က္မိခဲ့တယ္။ ကုိယ့္သီလကုိ ကုိယ္ျပန္သံသယ၀င္လာတယ္ဆုိရင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဘုရားေရွ႕သုိ႔မဟုတ္ ရဟန္းသံဃာတစ္ပါးပါးေရွ႕မွာ သီလကုိ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေဆာက္တည္ရပါမယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က စိတ္စင္ၾကယ္ရပါမယ္ဆုိတာက ႐ူပါ႐ံုတစ္ခုခုကုိ ေတြ႕လုိ႔ ဣ႒ာ႐ံုပဲ အနိ႒ာ႐ံုပဲလုိ႔ မဆင္ျခင္ရဘူး။ ေလာဘျဖစ္ရင္ ေဒါသျဖစ္ရင္ ျဖစ္ေနပါလားလုိ႔ သိေနရမယ္။ အျမင္အာ႐ံုအေပၚ စိတ္က ၾကည္လင္ျပတ္သားေနရမယ္။ အဆုိးမျမင္ရဘူး။ အေကာင္းမျမင္ရဘူး။ အရွိအတိုင္း ျမင္တတ္ရမယ္။ ၾကားတဲ့အခါ အသံေၾကာင့္ မသာယာရဘူး။ ေဒါသမထြက္ရဘူး။ စသျဖင့္ အာ႐ံုေျခာက္ပါးအေပၚ စိတ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေနရပါမယ္။ စိတ္က မေကာင္းမႈေနာက္ လုိက္သြားမိရင္လည္း စိတ္ကုိ မထိန္းခ်ဳပ္ရပါဘူး။ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ျပန္ၾကည့္ရမယ္။ ၾကည့္လုိ႔မွ မရရင္ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ျပန္အရွက္ခြဲရပါမယ္။ ဘယ္လုိအရွက္ခြဲရမလဲ ဆုိရင္ ငါလုိလူရဲ႕စိတ္က ဒီလုိ အေတြးမ်ိဳးေတြးရသလားဟ၊ သုိ႔မဟုတ္ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ သား/သမီးျဖစ္သူက ဒီလုိေတြးေနပါလားဟ! စသျဖင့္ အရွက္ခြဲရပါတယ္။ အဲလုိဆုိရင္ စိတ္ကို နည္းနည္းထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ၿပီေပါ့။ ေနာက္ စိတ္ညစ္ေထးေတြေပၚေနၿပီဆုိရင္ ၀ိပႆနာကုိ ခ်က္ခ်င္း႐ႈပစ္ရပါမယ္။ အဲလုိ သီလနဲ႔ စိတ္ စင္ၾကယ္ေနမွ တရားထုိင္သင့္ပါတယ္။ တရားထုိင္ရင္း ဒီအဆင့္ကုိ ေက်ာ္လြန္လာပါမယ္။ ဘာအဆင့္လဲ ဆုိေတာ့ ယံုမွားမႈအဆင့္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေတြလဲ ဆုိေတာ့ …
၁။ အတိတ္က ငါရွိခဲ့သလား။
၂။ ငါ မျဖစ္ဖူးဘဲ ရွိခဲ့သလား။
၃။ ငါ ဘယ္လုိလူမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္။
၄။ ငါ့ပံုစံက ဘယ္လုိေလးလဲ မသိဘူး။
၅။ အရင္ဘ၀ရဲ႕ အထက္က ဘ၀ေတြေကာ ဘယ္လုိလဲမသိဘူး။
၆။ ေနာင္ဘ၀ေရာ ငါရွိေနဦးမလား။
၇။ ေနာက္ဘ၀ ငါျဖစ္ဦးမလား။
၈။ ငါ ဘာလူမ်ိဳးမ်ား သြားျဖစ္မလဲ မသိဘူး။
၉။ င့ါပံုစံက ဘယ္လုိပံုစံ သြားျဖစ္ႏုိင္လဲ။
၁၀။ အဲဒီေနာက္ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ကုိေကာ ငါဘာျဖစ္မလဲ။
၁၁။ အခုခႏၶာကေတာ့ ငါ့ခႏၶာျဖစ္ႏုိင္ရဲ႕။
၁၂။ ငါမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။
၁၃။ ငါမဟုတ္ဘဲ ျဖစ္ေနေရာ့လား။
၁၄။ ငါ ဘာလူမ်ိဳးလဲ။
၁၅။ ငါ့အတၱ ငါ့၀ိဉာဥ္ေကာင္ေလးက ဘယ္လုိလဲ။
၁၆။ ဘယ္ကလာၿပီး ဘယ္ကိုသြားရဦးမွာပါလိမ့္ေနာ္။
ဆုိတဲ့ယံုမွားမႈ (၁၆) မ်ိဳးကုိ ေက်ာ္လြန္လာပါတယ္။ အဲဒီ ယံုမွားမႈကုိ ေက်ာ္လြန္ၿပီးတဲ့အျပင္
၁။ ဘုရားဆုိတာ ဟုတ္လုိ႔လား။ ဘုရားဒီကမာၻေပၚမွာ တကယ္လာပြင့္ခဲ့သလား။ ဖန္ဆင္းရွင္လိုလား။
၂။ တရားဆုိတာ ဟုတ္လုိ႔လား။ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ေယာက္က ေလွ်ာက္ေရးထားတာေကာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။
၃။ သံဃာဆုိတာ ဟုတ္လုိ႔လား။ ဘုန္းႀကီးေတြက ေဘာလံုးပြဲၾကည့္လုိက္ ဟုိဟုိဒီဒီသြားလုိက္နဲ႔ သံဃာဂုဏ္ရွိပါ့မလား။
၄။ သီလ ၊ သမာဓိ ၊ ပညာဆုိတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား။
အဲဒီေနာက္
၅။ ေရွ႕ အစြန္းကုိယံုမွားျခင္း
၆။ ေနာက္အစြန္းကုိယံုမွားျခင္း
၇။ ေရွ႕ေနာက္ အစြန္းကုိယံုမွားျခင္း
၈။ ဇာတိ၊ ဇရာ၊ မရဏကုိ ယံုမွားျခင္းတုိ႔ကုိ ေက်ာ္လြန္ပါတယ္။ အဲဒါေတြကုိ ေက်ာ္လြန္ၿပီးမွ စူဠေသာတာပန္ဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။
(၅) (၆) (၇) (၈) က ရွင္းရင္ အေတာ္ေလးရွည္သြားမွာမုိ႔လုိ႔။ ေနာက္ သီလစင္ၾကယ္တဲ့ အပုိင္းက စာရိတၱသီလေလးကုိလည္း ထည့္ေျပာခ်င္တယ္။ စာရိတၱသီလလည္း ျပည့္စံုရပါတယ္။ ဘယ္လုိလဲဆုိရင္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဆုိပါေတာ့ ငယ္စဥ္အခါမွာ သားသမီး၀တ္ေက်ရမယ္။ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ရင္ လင္၀တ္ေက်ရမယ္။ သားသမီးရလာတဲ့အခါ မိဘ၀တ္ေက်ရမယ္။ မိတ္ေဆြအေပၚ မိတ္ေဆြ၀တ္ေက်ရမယ္။ စသျဖင့္ ျပဳသင့္တဲ့၀တ္ေတြ ေက်ပြန္မွ စာရိတၱသီလျပည့္စံုပါတယ္။ ၀ါရိတၱသီလနဲ႔ခ်ည္း မရပါဘူး။ စာရိတၱသီလလည္း ျပည့္စံုရပါမယ္။ ကဲ စူဠေသာတာပန္ ျဖစ္ႏုိင္ပါၿပီ။
No comments:
Post a Comment