ေမ်ာက္ေထာင္တဲ့ နည္းတစ္နည္းက အေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွသဗ်။ သည္လို…
အုန္းသီးတစ္လံုးကုိ အလံုးမပ်က္ေစဘဲ အတြင္းက အသားေတြကို ျခစ္ထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီအုန္းသီးကုိ သစ္ပင္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေျမၾကီးေပၚ စိုက္ထားတဲ့ စို႔တစ္ခုမွာျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ခ်ည္ထားတယ္။
အုန္းသီးရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာက်ေတာ့မွ အေပါက္ရွည္ရွည္ကေလး တစ္ေပါက္ ေဖာက္ၿပီး အုန္းသီးထဲကုိ အစာထည့္ထားလိုက္တယ္။ အဲဒီအေပါက္ ရွည္ရွည္ေလးက ေမ်ာက္ရဲ႕ လက္၀ါးတစ္၀ါးစာ ၀င္သာ႐ံု၊ ဟတယ္ဆို႐ံုေလး ေဖာက္ထားတာ။ လက္သီးဆုပ္ဆိုရင္ မ၀င္သာဘူး။ ထြက္လည္း မထြက္သာဘူးေပါ့ဗ်ာ။
အဲလိုနဲ႔ အုန္းသီးကို အသာေလးခ်ထားလိုက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ အစာနံ႔ရတဲ့ ေမ်ာက္ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ အုန္းသီးထဲမွာ အစာရွိမွန္း ကုိေရႊေမ်ာက္က သိသေပါ့။ သည္မွာတင္ ခက္ခက္ခဲခဲ အေပါက္ထဲ သူ႔လက္ကေလး ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အစာကို စမ္းတယ္။ ေတြ႕တယ္။ ဆုပ္တယ္။ လက္ကုိ ျပန္ႏုတ္တယ္။ မရဘူး။
ေျပာပါပေကာ။ အေပါက္ကေလးက ဟတယ္ ဆိုရံုကေလး ျဖစ္ေနေအာင္ ေသခ်ာလုပ္ထားတဲ့ အေပါက္ကေလးေလ။ လက္တစ္၀ါးစာ ၀င္သာေပမယ့္ ဆုပ္ထားတဲ့ လက္က်ေတာ့ မ၀င္သာ မထြက္သာတဲ့ အေပါက္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေရႊေမ်ာက္အတြက္က်ျပန္ေတာ့လည္း အစာက မက္စရာ။ အစာလိုခ်င္လို႔ လက္ကို ထည့္လိုက္တာပဲ။ အဲဒီအစာကို ဆုပ္လ်က္သားေလးအတိုင္းပဲ လက္ကို ျပန္ႏုတ္ခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို ၾကိဳးစားၾကိဳးစား လက္ကို ႏုတ္လို႔ မရဘူး။
ေမ်ာက္ေထာင္ဆရာေတြ ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကိုေရႊေမ်ာက္ ပ်ာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ မေျပးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လုိမွ ေျပးလို႔ မရေတာ့ဘူး။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီေမ်ာက္ကို ဘယ္သူကမွ ဖမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူကမွ ေျပးလို႔ မရေအာင္ လုပ္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ေဇာ၊ သူ႔ေလာဘေဇာကသာ သူ႕ကုိ မလြတ္တမ္း ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္တာပါ။
အမွန္က ဆုပ္ထားတဲ့ လက္ကေလးကို ျဖည္လိုက္တာနဲ႔ သူ႔လက္ကုိ အသာေလး ျပန္ဆြဲႏႈတ္လုိ႔ ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ကိုေရႊေမ်ာက္ရဲ႕ ေလာဘေဇာက သိပ္ကို ျပင္းေနေတာ့ ဆုပ္မိထားတဲ့ အစာကို လႊတ္လိုက္ရင္ ငါလည္း လြတ္မွာပါလားဆိုတဲ့ စိတ္ကူးက မရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။
အင္း… ေမ်ာက္က ဆင္းသက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြလည္း အဲဒီ ကိုေရႊေမ်ာက္နဲ႔ ပိန္မသာ၊ လိမ္မသာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးေတြထဲမွာ ကိန္းေနတဲ့ ဆႏၵေဇာ အေထြေထြနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ အက်ဥ္းက်ေနၾကတာမ်ား….။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြလည္း လက္ကေလးျဖန္႔လိုက္၊ ဆုပ္ထားတာေလးေတြကို လႊတ္လိုက္၊ သံေယာဇဥ္ေတြ ျဖတ္လိုက္မယ္ဆုိရင္….။
(၀န္ခံသမႈ – ကမၼဌာန္းဆရာ Joseph Goldstein ေရးတဲ့ The Experience of Insight စာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႕ရတာေလးတစ္ခုကုိ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆုိတင္ဆက္လုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။)
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(ဖတ္စရာဂ်ာနယ္၊ အမွတ္ ၁၇၊ ေမလ ၈ ရက္၊ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္)
အုန္းသီးတစ္လံုးကုိ အလံုးမပ်က္ေစဘဲ အတြင္းက အသားေတြကို ျခစ္ထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီအုန္းသီးကုိ သစ္ပင္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေျမၾကီးေပၚ စိုက္ထားတဲ့ စို႔တစ္ခုမွာျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ခ်ည္ထားတယ္။
အုန္းသီးရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာက်ေတာ့မွ အေပါက္ရွည္ရွည္ကေလး တစ္ေပါက္ ေဖာက္ၿပီး အုန္းသီးထဲကုိ အစာထည့္ထားလိုက္တယ္။ အဲဒီအေပါက္ ရွည္ရွည္ေလးက ေမ်ာက္ရဲ႕ လက္၀ါးတစ္၀ါးစာ ၀င္သာ႐ံု၊ ဟတယ္ဆို႐ံုေလး ေဖာက္ထားတာ။ လက္သီးဆုပ္ဆိုရင္ မ၀င္သာဘူး။ ထြက္လည္း မထြက္သာဘူးေပါ့ဗ်ာ။
အဲလိုနဲ႔ အုန္းသီးကို အသာေလးခ်ထားလိုက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ အစာနံ႔ရတဲ့ ေမ်ာက္ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ အုန္းသီးထဲမွာ အစာရွိမွန္း ကုိေရႊေမ်ာက္က သိသေပါ့။ သည္မွာတင္ ခက္ခက္ခဲခဲ အေပါက္ထဲ သူ႔လက္ကေလး ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အစာကို စမ္းတယ္။ ေတြ႕တယ္။ ဆုပ္တယ္။ လက္ကုိ ျပန္ႏုတ္တယ္။ မရဘူး။
ေျပာပါပေကာ။ အေပါက္ကေလးက ဟတယ္ ဆိုရံုကေလး ျဖစ္ေနေအာင္ ေသခ်ာလုပ္ထားတဲ့ အေပါက္ကေလးေလ။ လက္တစ္၀ါးစာ ၀င္သာေပမယ့္ ဆုပ္ထားတဲ့ လက္က်ေတာ့ မ၀င္သာ မထြက္သာတဲ့ အေပါက္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေရႊေမ်ာက္အတြက္က်ျပန္ေတာ့လည္း အစာက မက္စရာ။ အစာလိုခ်င္လို႔ လက္ကို ထည့္လိုက္တာပဲ။ အဲဒီအစာကို ဆုပ္လ်က္သားေလးအတိုင္းပဲ လက္ကို ျပန္ႏုတ္ခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို ၾကိဳးစားၾကိဳးစား လက္ကို ႏုတ္လို႔ မရဘူး။
ေမ်ာက္ေထာင္ဆရာေတြ ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကိုေရႊေမ်ာက္ ပ်ာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ မေျပးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လုိမွ ေျပးလို႔ မရေတာ့ဘူး။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီေမ်ာက္ကို ဘယ္သူကမွ ဖမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူကမွ ေျပးလို႔ မရေအာင္ လုပ္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ေဇာ၊ သူ႔ေလာဘေဇာကသာ သူ႕ကုိ မလြတ္တမ္း ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္တာပါ။
အမွန္က ဆုပ္ထားတဲ့ လက္ကေလးကို ျဖည္လိုက္တာနဲ႔ သူ႔လက္ကုိ အသာေလး ျပန္ဆြဲႏႈတ္လုိ႔ ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ကိုေရႊေမ်ာက္ရဲ႕ ေလာဘေဇာက သိပ္ကို ျပင္းေနေတာ့ ဆုပ္မိထားတဲ့ အစာကို လႊတ္လိုက္ရင္ ငါလည္း လြတ္မွာပါလားဆိုတဲ့ စိတ္ကူးက မရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။
အင္း… ေမ်ာက္က ဆင္းသက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြလည္း အဲဒီ ကိုေရႊေမ်ာက္နဲ႔ ပိန္မသာ၊ လိမ္မသာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးေတြထဲမွာ ကိန္းေနတဲ့ ဆႏၵေဇာ အေထြေထြနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ အက်ဥ္းက်ေနၾကတာမ်ား….။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြလည္း လက္ကေလးျဖန္႔လိုက္၊ ဆုပ္ထားတာေလးေတြကို လႊတ္လိုက္၊ သံေယာဇဥ္ေတြ ျဖတ္လိုက္မယ္ဆုိရင္….။
(၀န္ခံသမႈ – ကမၼဌာန္းဆရာ Joseph Goldstein ေရးတဲ့ The Experience of Insight စာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႕ရတာေလးတစ္ခုကုိ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆုိတင္ဆက္လုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။)
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(ဖတ္စရာဂ်ာနယ္၊ အမွတ္ ၁၇၊ ေမလ ၈ ရက္၊ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္)
No comments:
Post a Comment