|| ေဆာင္းပါး - မင္းဒင္ ||
(၁)
ဒီရက္ပိုင္းမွာအိပ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး
ေခါင္း ခ်လိုက္တိုင္း အေမ့အေၾကာင္းေတြ ခ်ည္း ေခါင္း ထဲေရာက္ေနတယ္အေမ။
အေမ့အေပၚ ကၽြန္ ေတာ့္ေကာင္းကြက္ က မရွိသေလာက္ရွားခဲ့ ေတာ့ အေမ့အေၾကာင္း
ေခါင္းထဲေရာက္လာ မွာကို တေစၧေျခာက္သလိုေၾကာက္ ေၾကာက္ ေနတယ္အေမရဲ႕။
အသက္ႀကီးလာေလ အ ေမ့အေပၚ မိုက္လုံးႀကီးခဲ့မိတာေတြ ျပန္ျပန္ သတိရမိေလပါပဲ။
မိုးႀကိဳးပစ္ရာ ထန္းလက္နဲ႔ ကာဆိုသလို အေမဆုံးခါနီးတစ္လေက်ာ္ ေလာက္သာ
အေမ့အေပၚ တာဝန္ေက်ႏိုင္ခဲ့တာ တစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျဖသိမ့္စရာ ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကမ္းကုန္ေအာင္ဆိုးခဲ့ပါတယ္။
အေမေနပူစပ္ခါးထဲမွာ သားသမီး တစ္ၿပဳံ တစ္မႀကီးနဲ႔႐ုန္းကန္ေနခဲ့ရတာကို ဂ႐ုမထားပဲ အေမ့ေဈးဆိုင္က ပိုက္ဆံေတြခိုးၿပီး ဘုံးေဘာ လေအာ ေလၽွာက္ သုံးေလၽွာက္ျဖဳန္းပစ္ခဲ့တာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ေရာက္တာ ေတာင္ ဟင္းမေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔
အေမကိုယ္တိုင္ျပင္ေပးတဲ့ ထမင္းစား ပြဲကို ေမွာက္လွန္ပစ္ဖူးတာ
အိမ္ေထာင္က်တဲ့အထိ ဖဲဝိုင္းကို ရံဖန္ရံခါေရာက္ေနတတ္လို႔ အေမ
လိုက္လိုက္ေခၚရတာ ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ား ႀကီးပါပဲအေမ။ ဒီေလာက္အသုံးမက်ခဲ့တဲ့
သားကို လူအမ်ားေရွ႕မွာ ဒါ က်ဳပ္သားေပါ့ဆို ၿပီး အေမရင္ေကာ့ႂကြားခဲ့တာေတြ
ျပန္ေတြးမိ ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ လိပ္ျပာကၽြန္ေတာ္မလုံဘဲ ရွက္ စရာလို႔သာ
ထင္ပါေတာ့တယ္။
ေနာင္တဆိုတာ ေနာင္မွရသတဲ့အေမ အခုဆိုအေမ့ေျမး
ကၽြန္ေတာ့္သမီးလည္း အ ႐ြယ္ေရာက္ၿပီး အိမ္ေထာင္က် ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဖခင္ဘ၀ကို
ပီပီျပင္ျပင္ ရၿပီဆိုကာမွ အေမ့ေကာင္းကြက္ေတြခ်ည္း ေျပးသတိရေန တယ္။ ေကာင္းေ
ပ့ၫြန္႔ေပ့ဆိုတဲ့ အစားအ ေသာက္ေတြစားေနရေပမယ့္ အေမ့လက္ရာ မလႊပြင့္နဲ႔
ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္ကိုပဲ တမ္းတမိ တယ္အေမ၊ ဘယ္အစာေတြ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း
ေမတၱာရနံ႔မပါရင္ အရသာ ကင္းမဲ့တာပါပဲ။
အခု ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့အရပ္ေဒသ
ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေရေျမ ကၽြန္ေတာ့္ႏိုင္ငံမဟုတ္ ဘူးအေမ။
ကၽြန္ေတာ္ေန႔စဥ္နဲ႔အမၽွ ေျပာဆို ဆက္ဆံေနရတဲ့သူေတြဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္
တို႔လူမ်ိဳးေတြမဟုတ္တဲ့ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြမို႔ ေနရထိုင္ရတာ အေတာ့္ကို
စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ စရာေတြမ်ားလွပါတယ္။ ဒါေတာင္ အေမ့ သားက ေခတ္ပညာ
အထိုက္အေလ်ာက္တတ္ ၿပီး မေတာင့္မတမေၾကာင့္မၾကေနႏိုင္တဲ့ဘ၀ မို႔သာ ေတာ္ေသးေတာ့တယ္။
အင္း လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္တုန္း
က စာတစ္လုံးမွမတတ္တဲ့အေမဟာ လင့္ မ်က္ႏွာတစ္႐ြာထင္ၿပီး မႈိက္ပင္လို တကယ့္
ေတာ ႀကဳံအုံၾကားကေန ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးေပၚတက္ လာၿပီး ႀကဳံလာသမၽွ
ေလာကဓံခါးစည္းခံရင္း သားသမီးေတြ ရဲ႕ေရွ႕ေရးအတြက္ အၿပဳံးမပ်က္ ခဲ့တာမ်ား
အခုေနကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ နဲ႔ ျပန္ေတြး ၾကည့္ရင္ ၾကက္သီးေတာင္ထမိတယ္ အေမ။
(၂)
ေစ့ေစ့ေတြး ေရးေရးေပၚသတဲ့။ အေမ့အ ေၾကာင္း သတိရစရာေတြကအမ်ားသားက လား။ ေလာကဓံတရားေတြနဲ႔ ႀကဳံရေလတိုင္း အေမစြဲကိုင္အသုံးျပဳခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုပါ တစ္ဆင့္သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ႕ဘ၀ဒ ႆနေတြဟာ ေတာ္႐ုံပညာရွင္လိုက္မမီတာ အမွန္ပဲအေမ။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ခါးတဲ့အ ရသာကို လႊတ္မုန္းတယ္။ အထူးသျဖင့္ေဆး
ခါးခါးႀကီးေတြေသာက္ရမွာ သိပ္ဝန္ေလးတယ္။ အေမကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ။ ထုတ္တန္းနဲ႔
လြတ္မလြတ္ ေခါင္မိုးေပၚဖ်တ္ခနဲေမာ့ၾကည့္ ၿပီး ‘ထုတ္တန္းနဲ႔လြတ္တယ္၊ ေရာ့၊ ေသာက္ လိုက္လူေလး ဘုရားေဆးတရားေဆးသံဃာ့ေဆး’ဆိုၿပီး ဇြတ္ေသာက္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ဘာတဲ့။ ‘ေရနဲ႔ေမၽွာခ်လိုက္ရင္ မခါးေတာ့ပါ ဘူး။ လူေလးေရာဂါေပ်ာက္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္’တဲ့။
ၾကက္ဟင္းခါးသီးနဲ႔ေၾကာင္လၽွာသီးဟင္း ေတြလို ခါးတဲ့ဟင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္မစားခ်င္ ျပန္ေတာ့ အခါးဆိုတာ လူနဲ႔တည့္သတဲ့။ အ ေမ့ပို႔ခ်ခ်က္ေအာင္ျမင္လိုက္ပုံမ်ား
အခုဆို ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္ေတာင့္ တေနတတ္တဲ့ဘ၀ကိုေတာင္
ေရာက္ေနပါၿပီ ေကာ။ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ေခါင္းမွာ
ဒက္ေတြအနာစိုေတြ ခဏခဏေပါက္တတ္တယ္ေလ။ အေမက သင္တုန္းဓားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
ဆံပင္ရိတ္ရင္း အနာေတြပါေရာၿပီး လွီးခ်ပစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ကငိုမယ္လို႔ႀကံကာရွိေသး။ ‘ေယာက္်ားဆို တာ မငိုရဘူးလူေလးရဲ႕။
နာလည္းခဏေပါ့’တဲ့။ ခုေနျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ နာတယ္ဆို တဲ့ေဝဒနာဟာ
မၿမဲဘူးဆိုတာ သိပ္ေသခ်ာ တာေပါ့အေမ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ရန္ကုန္ေရာက္ခါစတုန္း က အေတာ္ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့တာမို႔ မိုးသည္းတဲ့ည ေတြဆို
အိမ္ေခါင္မိုးကေရယိုေတာ့ အင္ဖက္ ေတြ ပလတ္စတစ္ေတြနဲ႔ ဓနိပ်စ္ေတြမွာေလၽွာက္
ထိုးၿပီး ဖာရေထးရတာ သတိရမိေသးတယ္။ညဥ့္နက္သန္းေခါင္
အိပ္လို႔ေကာင္းေနတုန္း မိုး႐ြာရင္ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုႏႈိးၿပီး အိမ္
ေခါင္မိုးဖာခိုင္းရင္ ကၽြန္ေတာ္သိပ္စိတ္ညစ္ တယ္။ အေမႏႈိးပုံကေတာ့ သင္းပါ့။
‘မ်က္စိ အက်င့္ဝမ္းအခ်င့္တဲ့။ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ရင္ လန္းသြားမွာ၊
ေယာက္်ားေကာင္းဆိုတာ ဖ်တ္ ဖ်တ္လတ္လတ္ရွိရတယ္။ တစ္ညလုံး ဒုကၡခံ မယ့္အစား
ခဏေလးဇြဲခတ္လိုက္’တဲ့။ အေမ ေျပာခဲ့တဲ့ မ်က္စိနဲ႔အစာအိမ္အေၾကာင္းဟာ သိပ္မွန္တာပဲဆိုတာ အခုကၽြန္ေတာ္ေကာင္း ေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ေနၿပီအေမ။
ဘာမဟုတ္တဲ့ျပႆနာနဲ႔ မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕တြၿပီး ခိုညည္းသလိုညည္းေနတတ္တဲ့သူေတြကို
ေတြ႕ရင္လည္း အေမ့စကားေတြခ်ည္း ေျပး ေျပးသတိရမိတယ္။ ‘ပါးရာကေပါက္သြားပါ
လိမ့္မယ္လူေလးရယ္။ စိတ္ဓာတ္က်တယ္ဆို တာ၊လူညံ့ေတြရဲ႕အလုပ္’
(၃)
အေမကေတာ့ ေလာကဓံရဲ႕ထုေထာင္း ႐ိုက္ပုတ္ ကလူက်ီစယ္တာခံရေလတိုင္း သားသမီးေတြရဲ႕ေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာမၫႈိးေစရဘဲ၊ အားတင္းၿပဳံးေတြၿပဳံးေနတတ္တာ ကၽြန္ေတာ္ ခုမွသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္ အေမ။ မထင္ မွတ္ဘဲ အေဖ႐ုတ္တရက္ဆုံးသြားတဲ့ျဖစ္ရပ္
ဟာ အေမ့ဘ၀အတြက္ ေလာကဓံရဲ႕ အျပင္း ထန္ဆုံးစိန္ေခၚမႈေပါ့။
လူပ်ိဳေပါက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ ရွိရွိသမၽွ ညီအစ္ကိုေမာင္
ႏွမအားလုံးကေတာ့ မေသခ်ာလွတဲ့ ဘ၀ေရွ႕ ေရးကိုေတြးၿပီး
ၾကဴၾကဴပါေအာင္ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုမိၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေမဟာ ေအာ္ႀကီးဟစ္
က်ယ္မငိုခဲ့ဘူး။ က်ိတ္ၿပီးလည္းမငိုခဲ့ဘူး။ သုံး ရက္တိတိ
ငူငူေတြေတြႀကီးသာျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ေလာကဓံကို အဲသလို အတုမရွိ ႀကံ႕ႀကံ ခံႏိုင္ခဲ့တဲ့အေမဟာ သားသမီးေတြ လူလား
ေျမာက္ၿပီး အေတာင္စုံခ်ိန္ က်ည္ကြယ္မ်က္ ကြယ္ျဖစ္ေလာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေလသံခပ္ေအးေအးနဲ႔ ပုထုဇဥ္ပီပီ ညည္းဖူးတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္အမွတ္ရေနတယ္အေမ။
‘မင္းတို႔အေဖ ကေလးတစ္ၿပဳံႀကီးနဲ႔ ႐ြာမွာ အေမ့ကိုထားသြားခဲ့တုန္းက အေမ့မွာအ ေတာ္ကသီခဲ့ရတယ္’
အဲသလိုအေမ့ညည္းသံၾကားေတာ့ ကၽြန္ ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ‘ဪငါ့အေမလည္း အ သက္ေထာက္လာေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြက် လာၿပီထင္ပါရဲ႕’လို႔ေတြးမိေပမယ့္
အဲဒီအေတြး ဟာမမွန္ျပန္ဘူး။ ၁၉၈၈ တစ္တိုင္းျပည္လုံး အုံႂကြခဲ့ၾကစဥ္တုန္းက
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနခဲ့တဲ့ ရပ္ကြက္အျပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေနရာအေတာ္ မ်ားမ်ားကို
ေရတပ္သေဘၤာေပၚကေန အ ေျမာက္နဲ႔ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ေကာလာဟလသတင္း ထြက္လာေတာ့
‘လူမိုက္ေတြကိုပစ္တာ မွန္ ေအာင္သာပစ္ပါေစ။ အေမ့ထိခ်င္ထိပေလ့ေစ၊
မေရွာင္ဘူး’တဲ့။ အေမ့အာဂသတၱိကို ကၽြန္ ေတာ္ျဖင့္ ဩခ်ယူရတာပါပဲ။
အေမနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္ရစရာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ထဲကေန ကၽြန္ေတာ္
သတိတရအရွိဆုံး အထူးျခားဆုံးျဖစ္ရပ္တစ္ခု ကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနေသးတယ္။
အဲဒါက ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းထိပ္မွာ တဲအိုေလးနဲ႔ ေနခဲ့တဲ့
အဘြားအိုေဒၚမၽွင္ရဲ႕ကိစၥေပါ့။
(၄)
အခုလက္ရွိအခ်ိန္ လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္ ဘူတာ႐ုံ လမ္းထဲက ၁၂ လမ္းထိပ္တည့္တည့္ ေအး
ရိပ္မြန္အိမ္ရာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနခဲ့တဲ့ ဓမၼ သုခလမ္းရွိတဲ့ေနရာေပါ့။ ၁၉၇၆
ခုႏွစ္ လြန္ ခဲ့တဲ့အႏွစ္ေလးဆယ္ဝန္းက်င္ ဓမၼသုခလမ္း ထိပ္မွာ
ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေရေျမာင္းေလးရွိတယ္။ ေရေျမာင္းကိုျဖတ္ၿပီး အခိုင္အမာထိုးထားတဲ့ သစ္သားတံတားငယ္တစ္ခုရဲ႕ ကပ္လ်က္မွာ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ယိုင္ယဲ့ယဲ့တဲေလးတစ္လုံးရွိခဲ့
ေလရဲ႕။ အဲဒီတဲပိုင္ရွင္ဟာ ေဒၚမၽွင္လို႔ေခၚတဲ့ အသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္
မုဆိုးမအဘြားအို တစ္ဦးပါပဲ။ ေဒၚမၽွင္နဲ႔အတူေနတဲ့ တစ္ဦး တည္းေသာသမီး
မခင္တင့္ဟာလည္း အသက္ ငါးဆယ္ဝန္းက်င္ရွိေလာက္မယ္ထင္မိတယ္။သူ႕ခမ်ာ သိပ္ၿပီးေတာ့စိတ္မူမမွန္ရွာပါဘူး။
အဲဒီတဲေလးဟာ ဘယ္ေခတ္ဘယ္ကာ လက ေဆာက္ထားတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိသလို
သူတို႔သားအမိရဲ႕ ဇာတိပဝတၱိကို လည္း ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာမသိပါဘူး။ ကၽြန္
ေတာ္သတိျပဳမိသေလာက္ေတာ့ သူတို႔သား အမိဟာ ေဆး႐ိုးေခါက္ ေဆး႐ြက္ႀကီးတခ်ိဳ႕
အဲဒီတဲ၀မွာတင္ေရာင္းဖူးတယ္လို႔ ခပ္ေရး ေရးမွတ္မိေနတယ္။
အဘြားအိုေဒၚမၽွင္ဟာ သူ႕သမီးရဲ႕ဘ၀ေရွ႕ ေရးကို ေတြးပူဟန္တူပါတယ္။
ရွိစုမဲ့စုေလးကို ျခစ္ကုပ္စုေဆာင္းၿပီး ဓမၼသုခလမ္းထဲက အိမ္
ေလးတစ္လုံးကိုဝယ္ခဲ့ရွာတယ္။ အင္း ျဖစ္ခ်င္ ေတာ့ ေဒၚမၽွင္ဟာ အိမ္ေလးဝယ္ၿပီးတာေတာင္ သူ႕တဲေလးကိုမစြန္႔ခြာႏိုင္ပဲ
အဲဒီအိမ္ကို အိမ္ ငွားတင္သဗ်။ အဲဒီအိမ္ငွားကေတာ့ ကၽြန္ ေတာ္တို႔က
ကိုမုန္႔လုံးလို႔ေခၚတဲ့ ကိုထြန္း ေအာင္တို႔မိသားစုပါပဲ။ တိုတိုေျပာရရင္
ေခတ္ ေတြစနစ္ေတြေျပာင္းလာၿပီး လမ္းေဘးတဲ ေလးကို
သက္ဆိုင္ရာကဖယ္ရွားလိုက္လို႔ ေဒၚမၽွင္ဟာ လမ္းထဲကသူ႕အိမ္ဆီ မျဖစ္မေန ေျပာင္းရေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ လူလည္ကိုမုန္႔ လုံးဟာ အသာတၾကည္ဖယ္မေပးေတာ့ပါ ဘူး။
ေခတ္ႀကီးကလည္း မဆလေခတ္၊ ကိုမုန္႔ လုံးကလည္း ရပ္ကြက္သမခြဲတမ္းကိုယ္စား
လွယ္လိုလို ရာထူးနဲ႔ဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္အိမ္ငွား ကိစၥ
တရားတေပါင္ဆိုင္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ေဒၚမၽွင့္ခမ်ာ မတတ္ရွာႏိုင္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႔ ေဒၚမၽွင္ဟာ ႀကံရာမရတဲ့အဆုံး သူပိုင္ ကိုမုန္႔လုံးရဲ႕အိမ္ေရွ႕မွာ
တဲေလးတစ္လုံးဇြတ္ ထိုးေနရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ရရွာပါတယ္။ ထူးဆန္း တာတစ္ခုက
ဒီမတရားမႈကို အရပ္ထဲလမ္းထဲ မွာ ဩဇာအာဏာရွိတဲ့ ဘယ္လူႀကီးတစ္စုံ တစ္ေယာက္ကမွ
ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းမ ရွိဘဲ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနခဲ့ၾကတဲ့ကိစၥပါပဲ။
ဒီလိုအေျခအေနမွာတင္ ေဒၚမၽွင္ဟာ အ သက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္လာတယ္။ ပိုဆိုးခ်င္ေတာ့
သူ႕သမီးေဒၚခင္တင့္ဟာ ဘာေရာဂါနဲ႔မွန္းမ သိ တပိန္ပိန္တလိမ္လိမ္နဲ႔
ဆုံးသြားရွာျပန္ ေတာ့ အဘြားအိုေဒၚမၽွင္ ထမင္းနပ္မမွန္တဲ့ဘ၀
ေရာက္ေရာဆိုပါေတာ့။ တစ္လမ္းလုံးလိုလို ေဒၚမၽွင့္ကိုက႐ုဏာသက္ၾကရွာပါတယ္။
ဒါေပ မဲ့ ကိုမုန္႔လုံးအရွိန္အဝါနဲ႔ လူမုန္းမခံခ်င္ၾကတာ ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။
ဘယ္သူမွမကူညီရဲၾကပါ ဘူး။ ကိုမုန္႔လုံးကေတာ့ ေဒၚမၽွင္ႀကီးျမန္ျမန္ေသ
ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပမေပါ့။
ဒီမွာတင္ တကယ့္ေတာသူအႏုံအအစာရင္း
ဝင္တဲ့အေမဟာ ဘယ္ကဘယ္လိုသတၱိေတြ ရသလဲေတာ့မဆိုႏိုင္ဘူး။ ေဒၚမၽွင္အတြက္
ေန႔စာေရာညစာပါ သူကိုယ္တိုင္ တာဝန္ယူၿပီး ေန႔တိုင္းပို႔ပါေတာ့တယ္။
ျပန္ေနက်ေဈးက ေနတစ္နာရီေလာက္ေစာျပန္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ပို႔ တယ္။
တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ ကိုေတြကို အလွည့္က်ပို႔ခိုင္းတယ္။
ထမင္း ဟင္းထည့္တဲ့ဇလုံပန္းကန္ကအစ သန္႔ျပန္႔ ေနမွအေမႀကိဳက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသား စုစားတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြထဲကပဲ ခြဲပို႔တယ္။အဘြားေဒၚမၽွင္
အသက္ကိုးဆယ္ေက်ာ္မွာဆုံး ပါးသြားတဲ့အထိ အေမဟာ သူယုံၾကည္ရာကို
ဘယ္သူ႕ကိုမွမေၾကာက္မ႐ြံ႕ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ေဆာင္သြားခဲ့ေလရဲ႕။
(၅)
ဆင္းရဲသားအားနည္းသူေတြဘက္ကေန
ရဲရဲတင္းတင္းရပ္တည္ခဲ့တဲ့ အေမ့လုပ္ရပ္ နမူနာေကာင္းဟာ
အေမ့ရဲ႕အထူးျခားဆုံး အျမင့္မားဆုံးဂုဏ္ရည္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တင္စား ခ်င္ပါတယ္။
အေမ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔လုပ္ရပ္ေတြ ကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္အားက်မိပါတယ္။ လက္ရွိ အေျခအေနမွာ လက္လုပ္လက္စား ဆင္းရဲ သား ေတာင္သူလယ္သမားေတြ ဘ၀ပ်က္ေန ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ေရွ႕ေရးကေတာ့ ရတက္မေအးစရာေတြခ်ည္းပါပဲ အေမရာ။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ရွိဘ၀ဟာ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မက်ရတဲ့အေျခအေနမို႔
ျပည့္စုံတယ္ လို႔ထင္ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိတိုင္းျပည္ က ေတာေနလူတန္းစားေတြ
ဒုကၡေပြေနရတဲ့အျဖစ္ကို အေဝးကေန ၾကားေနသိေနရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ
မေပ်ာ္ႏိုင္တာအမွန္ပဲ။
မၾကာေသးခင္ရက္ပိုင္းေတြက လက္ပံ
ေတာင္းေတာင္ဆိုတဲ့ အညာေဒသဘက္မွာ ေသနတ္ေပါက္တဲ့သတင္း ေတာသူေတာင္ သားေတြ
ေသၾကဒဏ္ရာရၾကတဲ့သတင္းေတြ ကို တမလြန္ဘ၀ကအေမသာသိခဲ့ရင္ ဘယ္
လိုေနရွာမွာပါလိမ့္။ မရွိႏြမ္းပါးဆင္းရဲရွာၾက တဲ့သူေတြရဲ႕
အျဖစ္ဆိုးလွတဲ့ဘ၀ေတြကို အ ေမဘယ္လိုေကာက္ခ်က္ခ်မွာပါလိမ့္။
အစိုးရဘက္ကေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြဟာ ေနာက္ကြယ္ ကေန ေသြးထိုး လႈံ႔ေဆာ္သူေတြ
ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာမို႔ သူတို႔လုပ္ရပ္ဟာ တရား သတဲ့ အေမ။ အင္း
သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္းသာ ဆိုရင္ျဖင့္ အေမေတာင္ ေသြးထိုး လႈံ႔ေဆာ္သူ
စာရင္းမွာပါေနမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ အ ေမ့အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္
မစဥ္းစားခ်င္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တာေပါ့။
ဒီည ကၽြန္ေတာ္အိပ္မေပ်ာ္ျပန္ဘူး အေမ။
မင္းဒင္
No comments:
Post a Comment