ကုိယ္ရည္ ကုိယ္ေသြး

တစ္ခါက ထင္းခုတ္သမား လူငယ္တစ္ဦး ေတာင္တက္ျပီး ထင္းခုတ္ေလသည္။ မၾကာမီ
ထင္းခုတ္သမား အဘိုးအိုတစ္ဦးလည္း ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထင္းမ်ားကို ခုတ္ၾကရင္း
ညေနေစာင္းခ်ိန္တြင္ အဘိုးအို ခုတ္ၿပီးေသာထင္းအေရအတြက္မွာ လူငယ္ထက္
ပိုမ်ားေနခဲ့သည္။ အဘိုးအိုမွာ ေနာက္က်မွ ေရာက္လာျပီး သူ႔ထက္
ထင္းပိုမ်ားေနသည္ကို သတိျပဳမိေသာလူငယ္က ေနာက္ရက္တြင္ ေစာေစာထျပီး
ထင္းခုတ္ထြက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ လူငယ္မွာ အဘိုးအိုထက္ ေစာျပီး ထင္းခုတ္ရန္ ထြက္ခဲ့သည္။
စိတ္ထဲတြင္ အဘိုးအိုထက္ ထင္းပိုရမည္ဟုလည္း ေတြးေနမိသည္။ သို႔ေသာ္
အလုပ္သိမ္းခ်ိန္တြင္ အဘိုးအို၏ ထင္းမွာ သူ႔ထက္ ပိုမ်ားေနသည္ကို
ေတြ႔ျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ ေလး၊ ငါးရက္ဆက္တိုက္ ေတာင္ေပၚသို႔ ေစာစီးစြာ
ေရာက္ႏွင့္ေနျပီး မိုးခ်ဳပ္ေန၀င္မွ အိမ္ျပန္ခဲ့ေသာ္လည္း သူ၏ထင္းမွာ
အဘိုးအိုထက္ အၿမဲတမ္းလိုလိုပင္ နည္းေနခဲ့သည္။

ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ သူသည္ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး အဘိုးအိုအား
ေမးျမန္းခဲ့သည္။
“ အဘိုး…. ကြ်န္ေတာ္က အဘိုးထက္ အားသန္တယ္… အဘိုးထက္ ေစာျပီး
ေတာင္ေပၚေရာက္ေအာင္ လာခဲ့တယ္.. ေနာက္က်မွ အိမ္ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္
ကြ်န္ေတာ္ခုတ္ရတဲ့ ထင္းက အဘိုးထက္ နည္းေနခဲ့တယ္… ဘာေၾကာင့္လဲ”

“ဒီိလို လူေလးရဲ႕… အဘိုးက ထင္းခုတ္ျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တုိင္း အဘိုးရဲ႔
ပုဆိန္ကို အၿမဲေသြးတယ္။ လူေလးက မေသြးခဲ့ဘူး။ ထင္းခုတ္ၿပီး ဒီအတုိင္း
ပစ္ထားခဲ့တယ္။ အဘိုးက အသက္ၾကီးျပီ။ ေနာက္က်မွ ေတာင္ေပၚေရာက္သလို လူေလးထက္
ေစာျပီး အလုပ္သိမ္း ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘိုးရဲ႔ ပုဆိန္က လူေလးပုဆိန္ထက္
ထက္ျမက္ေနတဲ့အတြက္ အဘိုး ေလး ငါးခ်က္ခုတ္လို႔ ျပတ္တဲ့ သစ္ပင္ကို လူေလးက
ဆယ္ခ်က္ေလာက္ ခုတ္ယူရတယ္… ဒါေၾကာင့္ လူေလးရဲ႕ ထင္းေတြ နည္းေနတာပါ”

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။

အလုပ္ထဲက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ေဟာေျပာပဲြေတြ သြားနားေထာင္ဖို႔၊
အခ်ိန္ပိုရင္ ကိုယ့္၀ါသနာပါရာ၊ ေလ့လာေနတဲ့ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ သင္တန္းေတြ
တက္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ အျမဲ တိုက္တြန္းတတ္ပါတယ္။ အမ်ားစုက “အလုပ္ပင္ပန္းရတဲ့
ၾကားထဲ သင္တန္းေတြ ေဟာေျပာပဲြေတြ တက္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူး” လို႔
ညည္းျပၾကပါတယ္။

“ထင္းပဲခုတ္ေနျပီး ပုဆိန္ေသြးဖို႔ ေမ့ေနၾကရင္ အလုပ္အျပည့္ လုပ္ျပီး
ရလဒ္တစ္၀က္ပဲ ခံစားရမယ္ ဆိုတာကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ သိလာလိမ့္မယ္”

လူ႔ဘ၀လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ ရွင္သန္ၾကီးျပင္းဖို႔ ၾကိဳးစားေနသလို တစ္ဖက္ကလည္း
ကိုယ့္ပညာ ဗဟုသုတေတြကို ျမွင့္တင္ယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္ေခတ္တုန္းကေတာ့
ထင္းခုတ္ျပီး အသက္ေမြး၀မ္းလို႔ ရေပမယ့္ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ဒီေခတ္မွာ
ထင္းပဲခုတ္ေနလို႔ မလံုေလာက္ေတာ့ဘူး။ တစ္ဖက္က ထင္းခုတ္ရင္း တစ္ဖက္ကလဲ
ပုဆိန္ကို ေသြးေနသင့္ပါတယ္။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ေခတ္ေနာက္ မလိုက္ႏုိင္တဲ့
ကိုယ့္ကို အဲဒီေခတ္ကပဲ ပယ္ထုတ္ဖယ္ရွားသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တတ္သေလာက္ အဂၤလိပ္စာေလးနဲ႔ ဘာသာျပန္လုပ္စားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
ဒီပံုျပင္ေလးက အိပ္ရာက လန္႔ႏိႈးလိုက္သလို ျဖစ္သြားေစခဲ့ပါတယ္။
ေဘာ္ဒါေရာင္းရင္းမ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္လည္း
ဒီပံုျပင္ေလးက တစ္ခုခု ေပးသြားႏုိင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဂၤလိပ္စာကို ဒီထက္ပို ေလ့လာႏုိင္မယ့္၊ သင္ေပးႏုိင္မယ့္
သင္တန္းမ်ား ထပ္တက္ၿပီး ေသြးသစ္ေလာင္းဖို႔ ျပင္ေနပါၿပီ။

ဒီက မိတ္ေဆြမ်ားေရာ.. ဘယ္လို စီစဥ္ထားပါသလဲ၊ ကုိယ့္ကိုကုိယ္ တတ္လွၿပီ
ထင္ရင္ေတာ့ သူမ်ားက တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ခုတ္လို႔ ၿပီးသြားတဲ့ သစ္ပင္ကို
ကုိယ့္က်မွ နဖူးကေခၽြးေျခမ က်ေအာင္ အခ်က္ေပါင္း ေလးငါးဆယ္မက ခုတ္မွ
ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းထဲကလို နည္းနည္းေလးေတာ့ လြဲေနၿပီ
ေပါ့ဗ်ာ။

ဒီေတာ့ သင္တန္းခ်ည္းတက္ၿပီး တက္သမွ် မေလ့က်င့္ဘဲ၊ ျပန္ေမ့ေနရင္ေရာ
..ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒါ ကိုယ့္သမုိင္း ျဖစ္သြားၿပီလို႔ပဲ ဆုိပါရေစ။ ဒီေနရာမွာ
တရုတ္ပညာရွိႀကီး ကြန္ျဖဴးရွပ္စ္ရဲ႔ စကားတစ္ခြန္း လက္ေဆာင္ပါးခ်င္ပါတယ္။

“လက္ေတြ႔မပါတဲ့ ပညာဟာ အသံုးမ၀င္သလို၊ ပညာမပါတဲ့ လက္ေတြ႔ဟာလဲ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္”

အဲဒီလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ္သိသေလာက္၊ အေတြ႔အႀကံဳေလးနဲ႔ပဲ
ျပႆနာတုိင္းကို ေျဖရွင္းလို႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ လိုအပ္ရင္ သင္တန္းေတြတက္
ပညာယူ ေလ့လာရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္း ဒီအလုပ္ေတြ
ကုန္းရုန္းလုပ္ရင္း ဒီေနရာမွာပဲ ရပ္တန္႔ေနေတာ့မွာလား၊ ကိုယ့္ဘ၀ကုိ
ဒီထက္ျမင့္ျမင့္ ပ်ံသန္းႏုိင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေလး အခြင့္အေရးေလး
မေပးႏုိင္ဘူးလား..။ တစ္ခ်က္တည္း ခုတ္လို႔ ျပတ္မယ့္ ေနရာမွာ
အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ခုတ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္၊ လူပန္းနဲ႔ ဘ၀ကို ေအာက္က်၊
ေနာက္က် ျဖတ္သန္းသြားမလား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပုဆိန္ေတြ ေသြးၾကပါစို႔ဗ်ာ။

Credit : Mynmar77
http://www.searchmyanmar.com/link/comment/cid/52504