အသက္ႀကီးလာရင္ ေမ့တတ္တယ္

စိတ္ေရာကို္ယ္ပါ တက္ၾကြလႈပ္ရွားေနသူေတြမွာ မွတ္ဉာဏ္ပိုေကာင္းတာ ေတြ႔ရပါတယ္

လူဆိုတာက အသက္အရြယ္ ရလာတာနဲ႔ အမွ် ေမ့တတ္တာ သဘာဝပါ။ သာမန္ ေမ့ေလ်ာ့တာထက္ ေက်ာ္လြန္ လာေတာ့မွ သူငယ္ျပန္ အယ္လ္ဇိုင္းမားလို ေရာဂါေတြ အဆင့္ကို ေရာက္တာပါ။ ေမ့တာကေတာ့ ေမ့ၾကတာပါပဲ။ အနည္း အမ်ားသာ ကြာၾကပါတယ္။ အရြယ္ ေရာက္လာတဲ့ လူႀကီးဆိုတဲ့ အသက္ေလာက္ ဆိုရင္ကိုပဲ အမ်ားစုက အသက္ ၄ ႏွစ္ မတိုင္ခင္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ထဲက တခု၊ ႏွစ္ခုကိုသာ မွတ္မိတတ္ၿပီး ၃ ႏွစ္ မတိုင္မီက အေၾကာင္းေတြဆို ဘာမွ မမွတ္မိဘူး လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

ကေလး ဘဝမွာ ပတ္ဝန္းက်င္က အရာေတြကို သတိထား မွတ္သား တတ္တာကလည္း ၁၀ လ ကေန ၁၂ လ အထိမွာမွ ျဖစ္ၿပီး အျဖစ္အပ်က္ ေတြကို မွတ္မိတာမ်ိဳးက လ ၂၀ ကေန ၂၄ လ ေလာက္က်မွ ေပၚတတ္တာကိုး။ စကားလံုးနဲ႔ မွတ္သားလို႔ မရတာေတြ ဆိုရင္ ႀကီးတဲ့အထိ မွတ္ဉာဏ္မွာ မစြဲဘူးလို႔ ေလ့လာခ်က္ေတြက ေျပာပါတယ္။
မွတ္ဉာဏ္ကို အၾကမ္းဖ်ဥ္း သတ္မွတ္ၾက ရာမွာေတာ့ ကာလရွည္မွတ္ဉာဏ္ (အခ်ိန္ေတြ ၾကာတဲ့အထိ မွတ္မိေနတာ)၊ အခ်ိန္တို မွတ္ဉာဏ္ ( ေရရွည္ မဟုတ္ေပမယ့္ ကာလတခုအထိ မွတ္မိတာ) နဲ႔ တဒဂၤမွတ္ဉာဏ္ ( ျဖစ္ပ်က္ေနတုန္း ခဏသာ သိတာ) ရယ္လို႔ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ မူတည္ သတ္မွတ္ ပါတယ္။ အာ႐ံုခံစားမႈေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အားလံုးက အဲဒီ မွတ္ဉာဏ္ေတြထဲက တမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ သိုမွီး သိမ္းဆည္း ၾကတာေပါ့။

ကာလရွည္ မွတ္ဉာဏ္နဲ႔ သိမ္းဆည္းမိတာေတြ ကသာ လြယ္လြယ္ကူကူ ျပန္ၿပီး ေဖာ္ႏိုင္ပါ သတဲ့။ ဒါေတာင္မွ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ၊ အဲဒီ ကာလရွည္ မွတ္ဉာဏ္လည္း မွိန္ျပယ္သြားတာကို ေလ့လာေတြ႔ရွိ ၾကျပန္ပါတယ္။ အခ်ိန္တို မွတ္ဉာဏ္ကေတာ့ ျမန္ျမန္ (တခါတေလ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္နဲ႔) ေပ်ာက္လြယ္ၿပီး တဒဂၤမွတ္ဉာဏ္ ကေတာ့ ေရွ႕မွာ ေနာက္တခု ျမင္ေတြ႔႐ံုနဲ႔ ေပ်ာက္သြားတတ္ ပါသတဲ့။ တခ်ိဳ႕ ေတာ့လည္း အေထာက္အထား ေလးေတြ ျပန္ေတြ႔ၿပီး အမွတ္ရတာမ်ိဳး ရွိတတ္ ပါသတဲ့။ ( လက္မွတ္ကို ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ျပန္ေတြ႔ေတာ့ အဲဒီ ၾကည့္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ကို သတိျပန္ရ တာမ်ိဳး ေပါ့)။

မွတ္ဉာဏ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းေစတာေတြ
မွတ္ဉာဏ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ထိခိုက္ေစႏိုင္တယ္လို႔ ေလ့လာယူဆထားတာ ေတြရွိပါတယ္။ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ မွတ္ဉာဏ္ခ်ိဳ႕ယြင္းတာက သဘာဝလို႔ ဆိုေပမယ့္ တျခား အသက္နဲ႔မဆိုင္တဲ့ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အေျခအေနေတြကေတာ့ သတိျပဳစရာပါ။ ခႏၶာကိုယ္မွာ ေရဓာတ္ခန္းေျခာက္တာ၊ စိတ္ဖိစီးမႈျဖစ္တာ၊ ကူးစက္ေရာဂါေတြ ခံစားရတာ စတာေတြက ပိုၿပီး သက္ဆိုင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါတင္မက ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ မွတ္ဉာဏ္ခ်ိဳ႕ယြင္းစရာေတြမွာ ေသာက္ေနရတဲ့ ေရာဂါဆိုင္ရာ ေဆးဝါးေတြ၊ မူးယစ္ေဆး အလြဲသံုးတာေတြ၊ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့မႈေတြ၊ စိတ္က်ေရာဂါ၊ စိုးရိမ္ေသာကနဲ႔ သိုင္းရိြဳက္ဂလင္းရဲ႕

လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ပံုမွန္မဟုတ္တာေတြလည္း ပါဝင္ၾကပါတယ္။
အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ ေမ့ေလ်ာ့တတ္တာ သဘာဝျဖစ္ေပမယ့္ လူတိုင္းေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ တက္ၾကြလႈပ္ရွား ေနတတ္သူေတြမွာ မွတ္ဉာဏ္ပိုေကာင္းတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အၿငိမ္ထိုင္သမားေတြ၊ ဘဝမွာ သိပ္ၿပီး လႈပ္ရွားရုန္းကန္ မလုပ္တဲ့သူေတြက သတိေမ့တာ၊ မွတ္ဉာဏ္ယိုယြင္းတာ ပိုျဖစ္တတ္ပါ သတဲ့။

ဒါေၾကာင့္ သက္ႀကီးရြယ္အို ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ လူမႈေရးရာေတြ ပိုၿပီးတက္ၾကြ ဆက္ဆံေပါင္းသင္း လုပ္ကိုင္ေနရင္ မွတ္ဉာဏ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပႆနာေတြ နည္းပါးေစတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အထီးက်န္ေနၿပီး လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ဖယ္က်ဥ္ေနေလေလ သတိေမ့ေလ်ာ့ ခြ်တ္ယြင္းမႈက ပိုေလေလျဖစ္တာ ေတြ႔ၾကရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အသက္ႀကီးေပမယ့္ မပ်က္စီးေသးဘူး ေျပာဖို႔ရာ လူေတာထဲ တိုးရမယ့္သေဘာေပါ့။

အသက္အရြယ္နဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး မွတ္ဉာဏ္ကို ထိခိုက္ေစတာေတြမွာ ေသြးတိုးေရာဂါကိုလည္း ေမ့ထားလိ႔ု မရပါဘူး။ ေသြးတိုးက ဦးေႏွာက္ကိုသြားတဲ့ ေသြးေၾကာေတြကို ထိခိုက္ၿပီး မွတ္ဉာဏ္ကိုလည္း ထိေစတာေၾကာင့္ပါ။

မွတ္ဉာဏ္အတြက္ ဘာေတြလုပ္သင့္သလဲ
မွတ္ဉာဏ္တိုးတက္ဖို႔ ပေဟဠိေတြနဲ႔ ကစားတာ၊ တရားထိုင္တာ၊ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား လုပ္တာေတြက အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါေတြက ဦးေႏွာက္ရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ထိန္းသိမ္းေပးၿပီး မွတ္ဉာဏ္ကိုလည္း ထိန္းထားေပးရာ က်ပါတယ္။ တရားထိုင္တာကို သီတင္းပတ္ ၈ ပတ္ေလာက္ လုပ္ခိုင္းတဲ့ ေလ့လာမႈတခုမွာ မွတ္ဉာဏ္တိုးတက္လာတာ ေတြ႔ဖူးပါသတဲ့။

မွတ္ဉာဏ္ဆိုင္ရာ ျပႆနာေတြ
အသက္ ႀကီးလာတာနဲ႔ အမွ် အာ႐ံုစူးစိုက္ ႏိုင္စြမ္းက ေလ်ာ့က်လာ သလို တၿပိဳင္နက္တည္း အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ဖို႔လည္း မစြမ္းေတာ့ပါဘူး။ တခါတေလ ကားရပ္ခဲ့ၿပီး ဘယ္နားမွာ ရပ္ခဲ့မွန္း မသိတာမ်ိဳး အထိ ျဖစ္ေလ့ ရွိပါတယ္။

မွတ္ဉာဏ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဆိုးရြားဆံုး ျပႆနာက အယ္လ္ဇိုင္းမားလို႔ ေျပာၾကတဲ့ သူငယ္ျပန္ ေရာဂါတမ်ိဳး ပါ။ မွတ္ဉာဏ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေတြ အသက္နဲ႔ အမွ် တိုးလာရင္ အဲဒီေရာဂါကို သတိျပဳဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ မွတ္ဉာဏ္စြမ္းရည္ က်လာတဲ့ သူတိုင္းေတာ့ အယ္လ္ဇိုင္းမား မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
မွတ္ဉာဏ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းရာမွာ ေသာ့ကို ဘယ္နားထားမွန္း မသိတာ၊ နာမည္ေတြ ေမ့တာ၊ သင္ယူမႈ တခုခု အသစ္လုပ္ရင္ အခ်ိန္ ပိုၾကာတာေတြက ျဖစ္ေလ့ ရွိသလို သိပ္စိုးရိမ္စရာ မရွိလွပါဘူး။
အေရးႀကီးတဲ့ ဆိုးရြားတဲ့ မွတ္ဉာဏ္ဆိုင္ရာ ျပႆနာကေတာ့ ကိုယ္ကြ်မ္းဝင္ၿပီးသား ေနရာကို ေမ့ေလ်ာ့တာ ပါပဲ။ အဲဒါမ်ိဳး ကေတာ့ အယ္လ္ဇိုင္းမားရဲ႕ နိဒါန္းအစ လို႔ ေျပာေတာင္ ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တျခား ဦးေႏွာက္ဆိုင္ရာ ျပႆနာေတြ (အလံုး အက်ိတ္၊ ေသြးခဲတာ၊ စိတ္က် ေရာဂါ စတာေတြ ေပါ့) မရွိမွသာ အယ္လ္ဇိုင္းမားလိ႔ု ဆိုရတာပါ။ တျခား စိုးရိမ္စရာ သတိေမ့မႈေတြ ကေတာ့ ေမးေနက် ေမးခြန္းကို ထပ္ျပန္ တလဲလဲ ေမးတာ၊ ေျပာတဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ကို မလုပ္ႏိုင္တာ၊ အခ်ိန္၊ ေနရာ၊ လူေတြကို မွတ္သားမႈ ေရာေထြးလာတာနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေတာင္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့တာေတြ ပါပဲ။

ဘဝေဖာ္ရဲ႕အေမြ
ေလာေလာဆယ္ ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္ တခုက ထူးဆန္းေပရဲ႕။ သက္ႀကီးရြယ္အို ေတြထဲက သတိေမ့ေလ်ာ့ တတ္တဲ့ ဇနီးသည္နဲ႔ အတူေနတဲ့ ခင္ပြန္းေတြမွာ သတိေမ့ေလ်ာ့မႈ ျဖစ္ႏိုင္ေျခက သာမန္လူေတြထက္ ၁၂ ဆ ပိုမ်ားတာေတြ႔ ရပါ သတဲ့။ သတိေမ့တဲ့ ခင္ပြန္းေတြနဲ႔ အတူေနတဲ့ ဇနီးသည္ေတြ က်ေတာ့ ၄ ဆ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ပိုမ်ားတာ ေတြ႔ရပါ သတဲ့။
တခ်ိဳ႕ အနည္းစု ကေတာ့ အဲသလို အေျခအေနမ်ိဳး ေပမယ့္ သတိေမ့ေလ်ာ့တာ မျဖစ္တာ ေတြ႔ရပါ သတဲ့။ အဲဒါကလည္း သတိ ခြ်တ္ယြင္းသူကို ျပဳစုရတဲ့ စိတ္ဖိအားနဲ႔ ဆက္စပ္မႈ ရွိႏိုင္တယ္ လို႔ မွန္းဆ ေကာက္ခ်က္ဆြဲၾကပါတယ္။

ဒါေတြကို ၾကည့္ရင္ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ သတိေမ့ေလ်ာ့မႈက သဘာဝ ျဖစ္သလို သဘာဝလြန္ သတိေမ့ေလ်ာ့ေစတဲ့ ေရာဂါေတြလည္း ရွိေနတာကို ေတြ႔ရမွာပါ။ အထူး ဂ႐ုစိုက္ရမယ့္ သတိေမ့ေလ်ာ့မႈ လကၡဏာေတြ ကုိလည္း ဆင္ျခင္ႏိုင္မွာ ပါ။ သတိေမ့ေလ်ာ့မႈ သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း ေလးေတြ ေလ့က်င့္လုပ္ေဆာင္ရင္း ကိုယ့္ အသိုင္း အဝိုင္းထဲမွာ သတိေမ့ေလ်ာ့ ခြ်တ္ယြင္းသူ ေတြ႔ရင္လည္း ဂ႐ုျပဳႏိုင္ေစဖို႔ အေျခခံ သိအပ္ဖြယ္ေလးေတြ လက္ဆင့္ကမ္း လိုက္ပါတယ္။     ။

http://burma.irrawaddy.org/article/2015/05/16/75146.html