သ႐ုပ္ေဆာင္ အကယ္ဒမီ ေအာင္ခိုင္
ယုမြန္ေက်ာ္
အကယ္ဒမီ ေအာင္ခုိင္ကို သ႐ုပ္ေဆာင္တဦး အျဖစ္နဲ႔သာမက ၾကက္ေျခနီတဦး အျဖစ္နဲ႔ပါ ပရိသတ္က သိထားၾက ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္တြင္းက သဘာ၀ေဘး၊ စစ္ေဘးဒဏ္ခံ ေဒသေတြမွာ ကယ္ဆယ္ေရးနဲ႔ အကူအညီေတြ ေပးေနတဲ့ ၾကက္ေျခနီတပ္ဖဲြ႔ရဲ႕ တပ္ခဲြမႉးတဦးျဖစ္တဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ အကယ္ဒမီ ေအာင္ခုိင္ကို သူ႔ရဲ႕ အႏုပညာဘဝ အေၾကာင္းနဲ႔ လူမႈကူညီေရးေတြ အေၾကာင္း ဧရာ၀တီသတင္းေထာက္ ယုမြန္ေက်ာ္က ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းထားပါတယ္။
ေမး။ ။ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေ၀ဠဳေက်ာ္၊ ေအးျမတ္သူတို႔က ၾကက္ေျခနီ အဖြဲ႔နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ေလာက္ကိုင္မွာ ကူညီကယ္ဆယ္ေရးေတြ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတယ္။ အခါတိုင္း ၾကက္ေျခနီနဲ႔ အၿမဲတက္တက္ၾကြၾကြပါဝင္ေနက် ဦးေအာင္ခိုင္ေရာ ဘာလို႔ လိုက္မသြားျဖစ္တာလဲ။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တုိ႔ အခု ျပင္ဦးလြင္ကုို သြားတယ္။ အဲဒီက ဒဏ္ရာရ စစ္သည္ေတြကို သြားေရာက္လႉဒါန္းမႈေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က ေလာက္ကိုင္ကုိ မပါသြားဘူး။ ေလာက္ကိုင္ကို မပါသြားတာက ဒီမွာ ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီး တကား ႐ုိက္ဖို႔ ရွိေနတာနဲ႔ လုိက္ မသြားျဖစ္ဘူး။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုေ၀ (ေ၀ဠဳေက်ာ္) တို႔ ေအးျမတ္သူတို႔က ေျပာတယ္၊ သူတို႔က တကုိယ္ရည္ တကာယ သမားေတြ တဲ့၊ တခုခု ျဖစ္ရင္လည္း ဘာမွ ကိစၥ မရွိဘူး တဲ့။
အစ္ကိုက ေနာက္တန္းကေနပဲ ေနခဲ့ပါတဲ့။ အဲဒါဆုိရင္ ေနာက္တန္းက ေနေတာ့ ငါႏိုင္သေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးမယ္ လုိ႔။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တန္းကေနပဲ လုပ္ေပး ျဖစ္တယ္။ မႏၲေလးမွာလည္း ခ်မ္းျမသုခဆုိတဲ့ ပရဟိတအဖြဲ႔ေလး ရွိတယ္။အဲဒီမွာလည္း က်ေနာ္တုိ႔က ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အဖြဲ႔၀င္ အျဖစ္ ပါ၀င္ထားတယ္။
ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္ရယ္၊ ေ၀ဠဳရယ္၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္၊ မိုခမ္းရယ္၊ ယုသႏၲာတင္ရယ္၊ အခုေတာ့ ေအးျမတ္သူပါ ပါလာၿပီ ေပါ့။ အားလံုးက ၾကက္ေျခနီ အစစ္ေတြ ပါ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ဖို႔ အတြက္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္က ၁၉၇၀၊ ၇၁ ခုႏွစ္ ကတည္းက ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖြဲ႔၀င္ပါ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ ကုိယ္ ႐ႈပ္ေနေတာ့ ယူနီေဖာင္းကို ခဏခၽြတ္လုိက္တယ္။ အရပ္၀တ္နဲ႔ပဲ ၾကက္ေျခနီ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြကို လုပ္တယ္။ လိုအပ္ခ်က္အရ ရန္ကုန္တုိင္း ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႔က ျပန္ၿပီးေခၚတဲ့ အခါ က်ေနာ္ရယ္ ေ၀ဠဳေက်ာ္ရယ္က ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖြဲ႔မွာ တပ္ခဲြမႉးရာထူးနဲ႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တာပါ။
ဒီကိစၥျဖစ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ပဏာမအေနနဲ႔ ဘာေတြ လုိအပ္လဲ ဆုိတာကို သိဖုိ႔ ျပင္ဦးလြင္ကုိ သြားခဲ့တယ္။ သြားတယ္ ဆုိတာ ကလည္း က်ေနာ္တို႔ အဖဲြ႔ မႏၲေလးမွာ အလုပ္ကိစၥတခု ရွိေတာ့ သြားတယ္။ ရန္ကုန္ ျပန္တဲ့အခါမွာ ကဲၽြဆည္ကန္ ကားႀကီးကြင္းမွာ လူေတြက ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္နဲ႔ ဆုိေတာ့၊ ကယ္ဆယ္ေရး ကားေတြ ကလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနတဲ့ အခါက်ေတာ့၊ က်ေနာ္တို႔က သြားၿပီး ေမးၾကည့္လုိက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔က ေလာက္ကိုင္ ကေန ဆင္းလာတဲ့ စစ္ေဘးဒုကၡသည္ေတြ တဲ့။
အဲဒီမွာ ေတြ႔ေတာ့ ကိုယ့္တုိင္းျပည္မွာ ရွိေနတဲ့ ျပည္သူေတြ ဒုကၡ ေရာက္တာကို ေတြ႔ရင္ ဘယ္ အႏုပညာသမားမွ မေနႏုိင္ဘူးေလ။ ကုိယ္က ပရိသတ္ေတြ ေကၽြးတဲ့ ထမင္းကုိ စားေနရတာ ကိုး။ ပရိသတ္ေတြ ေပးတဲ့ နာမည္တလံုး ရွိမွလည္း ဒီေလာကမွာ ေရရွည္ က်င္လည္လုိ႔ ရမွာေလ။ ကုိယ့္ရဲ႕ ထမင္းရွင္ေတြ ျဖစ္ေနတာကိုး။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပင္ဦးလြင္ကုိ သြားၿပီး အားေပးၾက တယ္။ အဲဒီမွာ မႏၲေလးမွာ ရွိတဲ့ ခ်မ္းျမသုခ ပရဟိတ အသင္းက ကူညီေပးတယ္။ ခ်မ္းျမသုခ အသင္းက ဒုကၡသည္ ေတြကို သူတုိ႔ ေနရပ္ ေတာင္တြင္းႀကီးတို႔၊ မေကြးတို႔ကို ပုိ႔တယ္။ အဲဒီ အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ဘာကူညီရမလဲ လ႔ုိ ဆုိေတာ့ ဆီအခက္အခဲ ျဖစ္ေနတာ ေလ။ အခုခ်ိန္ထိလည္း ဆီအခက္အခဲက ျဖစ္ေနတုန္းပဲေလ။
ေလာက္ကုိင္ ေဒသကေန ဆင္းလာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြက တရက္တရက္ကုိ ရာခ်ီ၊ ေထာင္ခ်ီၿပီး ဆင္းၾကတာကိုး။ အဲဒီ ဒုကၡသည္ ေတြကို သူတုိ႔ရဲ႕ ေနရပ္ကုိ အခမဲ့ ျပန္ၿပီး ပို႔ေဆာင္ေပးတာကိုး။ ခ်မ္းျမသုခ အဖြဲ႔၀င္ ျဖစ္သြားေတာ့ က်ေနာ္က ရန္ကုန္ကေန ဆီပို႔တယ္၊ ေ၀ဠဳတုိ႔ အတြက္က်ေတာ့ ေဆး၀ါးေတြ၊ ရိကၡာေတြ ပို႔ေပးတယ္။ မတ္လ ၃ ရက္ေန႔က ဆုိရင္ ဟုိမွာ လုိအပ္တဲ့ ပလာစတာ၊ ရယ္ဒီမိတ္ အရက္ျပန္ပါတဲ့ ဂြမ္းစေတြ ပို႔ေပးရတယ္။ အဲဒါေတြက ဟိုမွာ တအား လုိအပ္ တာေလ။ အဲဒီေတာ့ ဦးေအာင္ခုိင္က ဒီက အလႉခံၿပီး ေလးသိန္းဖိုးေလာက္ ရွိပါတယ္၊ အဲဒါကို ပို႔ေပးလုိက္တယ္။ ေနာက္တန္းကေန လုိအပ္တာေတြ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ျဖည့္ဆည္းေပးတယ္။
ေနာက္ၿပီး ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ံုးကေန ဆုိရင္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၁ ရက္မွာ ျပင္ဦးလြင္ကို ထြက္တယ္။
မီဒီယာေတြလည္း ပါၾကတယ္။ က်န္တဲ့ ဥကၠ႒ ကိုလူမင္းနဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြက ေလယာဥ္နဲ႔ လိုက္လာ ၾကတယ္။ အႏုပညာရွင္ အင္အား ၂၀ ေလာက္က ျပင္ဦးလြင္မွာ သြားၿပီးလႉၾကတယ္။ အားလံုးေပါင္း ဆုိရင္ ၁၄၇ သိန္း ဖုိးေလာက္ ရွိပါတယ္။ ဒါက မုန္္႔ေတြ မပါေသးဘဲ ေငြသားခ်ည္းပဲ ေပါ့။
အဲဒါက က်ေနာ္တို႔က က်ဆံုးစစ္သည္ေတြရဲ႕ မိသားစုေတြေရာ၊ ဒဏ္ရာရတဲ့ စစ္သည္ေတြကိုေရာ၊ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕တန္းမွာ တုိက္ပဲြ၀င္ေနတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြ၊ ေနာက္ ေလာက္ကိုင္ေဒသက စစ္ေရွာင္ျပည္သူေတြ ဆုိၿပီး အပိုင္းေလးပိုင္း ခဲြၿပီး လႉလုိက္တယ္။ ဒါက ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ံုးက ဦးေဆာင္ၿပီး နာယကႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ဦးႏွင္းမုိးတုိ႔၊ ဦးေအာင္လြင္တုိ႔၊ ဥကၠ႒ ကိုလူမင္းတို႔ ပါတယ္ ေပါ့။ အႏုပညာရွင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါၾကတယ္။ ေဆးရံုမွာ တက္ေနၾကတဲ့ စစ္သည္ေတြကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ အလႉေငြ တေယာက္ကုိ ငါးေသာင္းေပါ့ ေပးလႉၾက တယ္။
အခုလည္း ေလာက္ကုိင္ဘက္ကို ေ၀ဠဳတုိ႔ တက္သြားၾကတယ္။ အကယ္ဒမီ မင္းသားတေယာက္ အေနနဲ႔ ဒါဟာ တကယ္ကုိ ဂုဏ္ယူဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ ပုိၿပီး ဂုဏ္ယူဖို႔ ေကာင္းတာက က်ေနာ္တုိ႔သည္ ရာသက္ပန္ ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီးရဲ႕ တပ္ခဲြမႉးေတြလည္း ျဖစ္တယ္။ သ႐ုပ္ေဆာင္ အကယ္ဒမီ မင္းသား ဆုိတဲ့ စိတ္ကုိ ဖယ္ၿပီးေတာ့မွ ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႔၀င္ တေယာက္အေနနဲ႔ေရာ၊ ျပည္သူလူထုထဲက လူတေယာက္ အေနနဲ႔ေရာ တုိင္းျပည္က ျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္တဲ့ အခါ မေနႏုိင္ပါဘူး။
ေအးျမတ္သူ ဆုိရင္လည္း လား႐ိႈးအထိေတာင္ လိုက္သြားေပးတယ္။ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ တကယ္လည္း လုိက္ခ်င္တယ္။ မလုိက္ရတဲ့ အတြက္လည္း ၀မ္းနည္းတယ္။ ကိုယ္ဘက္က တာ၀န္တခု မေက်လုိုက္ သလုိ ျဖစ္တယ္ ေလ။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ၊ က်ေနာ္က အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အေနာက္က မိသားစု ကုိလည္း ျပန္ၾကည့္ရတယ္ ေလ။ ဒါကေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတာပါ။
က်ေနာ္တို႔ကလည္း တစိတ္တေဒသ အေနနဲ႔ ပါ၀င္ခ်င္တာေပါ့ ေနာ္။ အခုေ၀ဠဳတို႔၊ ေအးျမတ္သူတုိ႔ သြားၾကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ အစည္းအ႐ံုးရဲ႕ အမႈေဆာင္တေယာက္ အေနနဲ႔ေရာ၊ ရန္ကုန္တုိင္း ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ တပ္ခဲြမႉး အေနနဲ႔ေရာ ဂုဏ္ယူ တယ္။
ေနာက္တခါ ေျပာခ်င္တာက ေလာက္ကိုင္အေရးသည္ လူမ်ဳိးစု တစုတည္းရဲ႕ အေရး မဟုတ္ဘူး။ တႏုိင္ငံလံုးရဲ႕ အေရး ျဖစ္တယ္။ ေလာက္ကိုင္ေဒသသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ ေဒသတခု ျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ကို ကုိယ္ပုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ဆုိတာကုိ ေပးထားၿပီးတဲ့ ေဒသျဖစ္တယ္။ အခုေျပာမွာက က်ေနာ့္ရဲ႕ အျမင္ကုိ ေျပာတာပါ။
ၿပီးေတာ့ ေနာက္တခု ေျပာခ်င္တာက ေလာက္ကိုင္ေဒသမွာ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ စစ္ပဲြႀကီးေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ေသးေသး ေကြးေကြး မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ရက္ရွည္လာၿပီ၊ ဒီေန႔ထက္ထိလည္း မျငိမ္းခ်မ္းေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ တပ္မေတာ္က အေရးႀကီးတဲ့ ေနရာေတြကို သိမ္းပိုက္ထားၿပီးၿပီ လို႔ ဆုိေပမယ့္ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေသာ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲတဲ့ေနရာေတြ၊ စစ္ေၾကာင္းေတြ မေရာက္ေသးတဲ့ ေနရာေတြမွာ မေန႔တေန႔ကပဲ ကိုေ၀ဠဳနဲ႔ ေျပာျဖစ္တဲ့ အခါမွာ သူတုိ႔က ကယ္ဆယ္ေရး ယာဥ္တန္း ဆင္းသြာတဲ့ အခါမွာ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ ေနာက္မွာ မုိင္းကဲြတယ္။ ေနာက္ကေန ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လုိက္လာတဲ့ ျပည္သူတေယာက္ ေသတယ္။
အဲလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အျဖဴေရာင္ အမွတ္အသားေပၚမွာ အနီေရာင္အမွတ္အသား ထင္ထင္ရွားရွား ေရးထားတဲ့ ၾကက္ေျခနီ အလံ ရွိတယ္၊ ကိုေ၀ဠဳတုိ႔ ေသြးေမတၱာ အဖြဲ႔နဲ႔ သြားၾကတယ္။ သူတုိ႔သည္ ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ သြားၾကတာ။ ဘယ္က အေထာက္အပံ့နဲ႔မွ သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို လႉဒါန္းဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။
ၾကက္ေျခနီ ဆုိတဲ့ တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြသည္ ျပည္သူလူထု သဘာ၀ ေဘးအႏၲရာယ္ ေလေဘး၊ မီးေဘး၊ ေရေဘးနဲ႔ ဒီလုိ စစ္ေဘးေတြ ႀကံဳလာတဲ့အခါမွာ ေစတနာ၀န္ထမ္းအဖြဲ႔၊ ဟိုးအရင္ ၁၈၄၅ ခုႏွစ္ကတည္းက ဂ်ီနီဗာကြန္ဗန္းရွင္းမွာ ၾကက္ေျခနီ ဖခင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ ဟင္နရီဒူးနန္႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အဲဒီ ဂ်ီနီဗာကြန္ဗန္းရွင္းမွာ ၾကက္ေျခနီ အမွတ္အသား ပါေသာ သူနာျပဳေတြ၊ ယာဥ္ေတြကို က်ဴးေက်ာ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခုခံသူကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မည္သည့္ဘက္ကမွ ပစ္ခတ္ျခင္း မျပဳရ လုိ႔ ပါတယ္။
ဒုုတိယ ကမၻာစစ္ အတြင္းမွာ ဦးထုပ္ေပၚမွာ အနီေရာင္ အမွတ္အသား၊ ေက်ာပိုးအိတ္မွာ အနီေရာင္ အမွတ္အသား၊ ရင္ဘတ္မွာ အနီေရာင္ အမွတ္အသားပါတဲ့ စစ္သူနာျပဳပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အျပင္ လူမႈသူနာျပဳပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒုတိယကမၻာစစ္ဆုိတဲ့ ကမၻာနဲ႔ ခ်ီၿပီး ျဖစ္တဲ့စစ္မွာေတာင္ ပစ္ခတ္ျခင္းမျပဳခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုျဖစ္တဲ့ ေလာက္ကုိင္စစ္ပဲြမွာ ဦးေအာင္ခုိင္တုိ႔ ၾကက္ေျခနီေတြ အပစ္ခံရတယ္။ အပစ္ရတဲ့အခါ ဟိုတေလာက ေဆာင္းပါးတခုမွာ တေယာက္က ေရးထားတယ္၊ ၾကက္ေျခနီေတြ အပစ္ခံရမွာေပါ့ ေမာင္းတဲ့သူက စစ္သားကုိးတဲ့။
ဘယ္လုိ အေၾကာင္းတရားနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကက္ေျခနီ အလံ ေထာင္ထားတ၊ဲ့ ၾကက္ေျခနီ အ၀တ္အစားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္သာေအာင္ ၀တ္ထားတဲ၊့ ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီဖုိ႔လာတဲ့၊ ေ၀့စကုတ္ေပၚမွာ အနီေရာင္ ၾကက္ေျခနီ အမွတ္ အသား ကို ေသေသခ်ာခ်ာ၀တ္ထားတဲ့ ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႔ ရွိတယ္။ အဲဒီၾကက္ေျခနီေတြ သယ္ေဆာင္လာတာက ဘာလက္နက္မွ မရွိတဲ့၊ ဘာအျပစ္မွ မရွိတဲ့ ျပည္သူေတြ။ ဒါ ပစ္သင့္မပစ္သင့္ စဥ္းစားၾကည့္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ၾကက္ေျခနီကို ပစ္တဲ့ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းကို မဆုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ရွံဳ႕ခ်တယ္။
ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြသည္ ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖြဲ႔လုိ႔ ကင္ပြန္းတပ္ထားတာ၊ ၾကက္ေျခနီအသင္း မဟုတ္ဘူး။ တပ္ဖြဲ႔လုိ႔ ကင္ပြန္း တပ္ထားတဲ့ အတြက္ စစ္ေရးျပဆုိတာ မလဲြမေသြ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုးရဲ႕ ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖြဲ႔ တံခြန္စိုက္ အလံကိုလည္း ရခဲ့ဖူးတယ္။ အေကာင္းဆံုး ကြန္မန္ဒါဆုကိုလည္း ရခဲ့ဖူးတယ္။ အရင္တုန္းက တကၠသိုလ္ေတြမွာ အရန္တပ္ရင္း ဆုိတာ ရွိတယ္။ အရန္တပ္ရင္း ရွိတဲ့ အတြက္ ေက်ာင္းသားနဲ႔ စစ္ေရးျပတာနဲ႔ ဘာဆုိင္လဲ လုိ႔လည္း အဲဒီတုန္းက ေျပာၾကတာ ရွိပါတယ္။
တကယ္တမ္းသာ တကၠသိုလ္ႀကီး ရွိေနလုိ႔၊ တကၠသုိလ္အရန္တပ္ရင္း ရွိေနလို႔၊ ႏုိင္ငံေတာ္ အခမ္းအနားမ်ဳိးမွာ အဲဒီိ အရန္တပ္ရင္းက ေက်ာင္းသားေတြလည္း အဲဒီအလံ တံဆိပ္ကုိ တပ္ၿပီးေတာ့ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား လမ္းေလွ်ာက္ၾကမွာပဲ။ ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖြဲ႔ ျဖစ္တဲ့ အတြက္၊ တပ္ဆုိတာ ပါလာတဲ့အတြက္ ဦးေအာင္ခိုင္တု႔ိ စစ္ေရးျပကုိ လုပ္ကိုလုပ္ရတာပါ။ ခုန ေဆာင္းပါးရွင္က ၾကက္ေျခနီေတြသည္ အစိုးရခုိင္းတာကို လုပ္ေနရတယ္၊ အလဲြသံုးစား လုပ္ခံေနရတယ္လို႔ ေျပာတဲ့ အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ၾကက္ေျခနီေတြသည္ ဘယ္သူပဲ အကူအညီေတာင္းေတာင္း၊ ဘယ္သူပဲ ခုိင္းခုိင္း ေစတနာ ျဖဴစင္စြာနဲ႔ အလုပ္ လုပ္ေနၾကတာပါ။
အမွန္က ကိုယ့္ထမင္းကုိယ္ စားၿပီး ႀကီးေတာ္ႏြား ေက်ာင္းေနၾကတာေလ။ အခန္႔မသင့္ရင္ ႏြားကန္တာပါ ခံရမွာ၊ ႏြားေ၀ွ႔တာ ခံရမွာကိုလည္း သိတယ္ ေလ။ ေနာက္တခု ေျပာေသးတာက ၾကက္ေျခနီေတြကို တလ ေလးေထာင္နဲ႔ ငါးေထာင္ၾကား ေထာက္ပံ့ေနတာ တဲ့။ ဘယ္ၾကက္ေျခနီမွ မရပါဘူး။ ၾကက္ေျခနီအသင္းနဲ႔ ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖဲြ႔၀င္မ်ားကုိ ကဲြကဲြ ျပားျပားေရးၾက လုိ႔ေတာင္ က်ေနာ္က ေျပာလုိက္ေသးတယ္။
ေနာက္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ေလာက္ကုိင္ ကိစၥသည္ ကုိးကန္႔ေဒသ တခုတည္းရဲ႕ ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ တႏိုင္ငံလံုးရဲ႕ အေရးကိစၥ ပါ။ သူတုိ႔သည္ ျဖစ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္တာ မဟုတ္တဲ့ အတြက္၊ ၾကားထဲက ေျမဇာပင္ဒုကၡသည္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ သူတုိ႔မွာ ေနေရး၊ စားေရးက အင္မတန္ ခက္ခဲေနၾကပါတယ္။ အခုလည္း ကူညီေနၾကပါတယ္။ ဒီဟာ အေျခ မက်မခ်င္းကို ၀ုိင္း၀န္းၿပီးေတာ့ ကူညီေပးၾကပါဦး လုိ႔ အဲဒီေဒသက ျပည္သူေတြ ကိုယ္စား ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေမး။ ။ ရန္ကုန္မွာ ဆုိရင္ေရာ ဦးေအာင္ခိုင္တုိ႔ ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႔က ဘယ္လုိ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ဳိးေတြ ေပးတာပါလဲ။
ေျဖ။ ။ တပ္ဖဲြ႔အေနနဲ႔ ဆုိရင္ အေရးကိစၥ ႀကံဳလာၿပီ ဆုိရင္ ခုနက ေျပာတဲ့ သဘာ၀ ေဘးအႏၲရာယ္ေတြ ေပါ့။ ဟုိတေလာက မီးေဘးသင့္ေတြ အတြက္ ဆုိရင္လည္း က်ေနာ္တုိ႔ ညကတည္းက သြားၾကတယ္။ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ ဒါေတြက မင္းတို႔နဲ႔ ဘာဆုိင္လို႔တုန္း လုိ႔ ေမးရင္ လူမႈကယ္ဆယ္ေရး အတြက္ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အဖဲြ႔သည္ မဆုိင္ဘူး ဆုိတာ မရွိပါဘူး။
ကုိယ့္ႏုိင္ငံတြင္းမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ သဘာ၀ ေဘးအႏၲရာယ္ေတြသည္ ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႔၀င္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႔၀င္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ယူနီေဖာင္း၀တ္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္ဓာတ္ရွိဖုိ႔ အေရးႀကီးတာပါ။
သူတဖက္သားကို ကူညီခ်င္တတ္တဲ့ စိတ္ ရွိဖိ႔ုပဲ။ ဘယ္သူက လစာ ဘယ္ေလာက္ရလဲ ေမးၾကည့္၊ ဘယ္သူမွ မရပါဘူး။ က်ေနာ္တု႔ိ ၀တ္ေနတဲ့ အကႌ်သည္ က်ေနာ္တုိ႔ ကိုယ့္ဘာသာ ခ်ဳပ္၀တ္တာ ပါ။ ဟုိးအရင္တုန္းက ေဆးအိတ္ ေတာင္မွ မရွိဘူး။ အခုေဆးအိတ္ရလုိ႔ ေဆးအိတ္ထဲကို ကုိယ့္ဘာသာ ေဆး၀ယ္ထည့္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ေပးေနတာပါ။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ကုိယ္တုိင္လုပ္မွ ႏုိင္ငံေရး မဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ကုိယ္မလုပ္ခ်င္ေန ႏုိင္ငံ့အေရးအခင္းကေတာ့ ကုိယ္ေတြ အကုန္လံုး သိထားသင့္တယ္။ သိေအာင္လည္း ေလ့လာရမယ္။
ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္တု႔ိ၊ ေ၀ဠဳတုိ႔ မီးေဘးကယ္ဆယ္ေရး အတြက္ ၾကက္ေျခနီ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ သြားရတဲ့အခါ တခ်ဳိ႕ ကလည္း ေလွာင္ၿပံဳး ၿပံဳးၾကတာေပါ့ ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ကေတာ့ ဒါေတြက ႐ုိးသြားပါၿပီ။ ဘယ္မွာ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္မွာလဲ ေပါ့ ေမးၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ဖုိ႔ ယူနီေဖာင္း ၀တ္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တု႔ိသည္ ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖဲြ႔ဝင္ အစစ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ခ်င္လို႔လည္း ေနရာတကာကုိ သြားေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ခုနေျပာတဲ့ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ အတြင္းက ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သူေတြ၊ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္ေတြကို လုိက္ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ေနတာပါ။ တျခား အေၾကာင္းအရာ ဘာမွ မရွိပါဘူး။
ေမး။ ။ ဒါက ကိုယ္က သ႐ုပ္ေဆာင္ တေယာက္၊ ၾကက္ေျခနီယူနီေဖာင္းကုိ ၀တ္လုိက္တဲ့ အတြက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ဆုိတဲ့ ျမင္ေနက် အျမင္ေၾကာင့္ ဒီလုိ ေလွာင္ၿပံဳးၿပံဳးတာ ခံရတာ ပါမလား။
ေျဖ။ ။ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔က ၁၉၇၁၊ ၇၂ ခုႏွစ္ ကတည္းက ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖဲြ႔၀င္ေတြ ပါ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ေမြးလာတဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ပံုစံအတုိင္းေပါ့၊ စတန္႔ထြင္တယ္ ထင္ၾကတာ ေပါ့။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ၾကက္ေျခနီသက္တမ္းက ၄၃ႏွစ္ ရွိၿပီ၊ ေက်ာကုန္းမွာ မီးေလာင္ဒဏ္ရာေတာင္ ရွိေသးတယ္။
ဟုိးအရင္တုန္းက တာေမြ ေရႊဗဟိုရ္ ေဆးရံုႀကီး ရွိတဲ့ ေနရာနားမွာ မီးေလာင္တယ္။ သံုးထပ္မွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ တျခားတေယာက္ တက္သြားတယ္။ ကေလးေတြကို မီးၾကားက ကယ္တယ္။ ျပန္အဆင္းမွာ ေက်ာကုန္းကုိ မီးဟပ္တယ္။ က်ေနာ္က ညာဘက္အျခမ္းကုိ မီးဟပ္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ပါတဲ့ တျခားၾကက္ေျခနီက ဘယ္ဘက္ျခမ္းကုိ မီးဟပ္တယ္။ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာက ႏွလံုးရွိတဲ့အတြက္ ႏွလံုးေသြးခဲသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ ေသသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကက္ေျခနီေတြ ဒီလုိ အသက္စြန္႔ၿပီး ေသသြားတယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မသိလုိက္ပါဘူး။
အဲဒီတုန္းကလည္း ၾကက္ေျခနီယူနီေဖာင္း ၀တ္ထားရင္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာက္လို႔ ေျပာင္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ သတၱ၀ါတေကာင္လုိ ျဖစ္ေနတာ။ အဲဒီကတည္းက က်ေနာ္တုိ႔က ၾကက္ေျခနီပါ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ၾကက္ေျခနီ ယူနီေဖာင္းကို ျပန္၀တ္တဲ့အခါ ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ဘာစတန္႔ထြင္ၾက ျပန္ၿပီလဲ ဆုိၿပီး အေျပာခံရပါတယ္။ Facebook ေပၚမွာလည္း အတင္ခံရပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္တုိ႔ အျပစ္ မယူပါဘူး။ မသိေသးလုိ႔သာ ေျပာၾကတာလုိ႔ မွတ္ပါတယ္။ ေ၀ဠဳေက်ာ္ရဲ႕ ၾကက္ေျခနီသက္တမ္းကလည္း အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ပါၿပီ။
ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြရဲ႕ ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာကို နားလည္ေပးၾက ပါ။ နားမလည္ေသးတဲ့ သူေတြကိုလည္း တဆင့္စကားတဆင့္ၾကားနဲ႔
နားလည္ေအာင္ေျပာေပးၾကပါလုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။
ေမး။ ။ ဦးေအာင္ခိုင္က ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႔မွာ အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ေနျဖစ္ဦး မလား၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ဘက္ကုိေရာ ဘယ္လိုေတြ အခ်ိန္ခြဲ လုပ္ျဖစ္လဲ။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္က သ႐ုပ္ေဆာင္ပညာနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳခဲ့တာ အခုဆုိ ႏွစ္ေပါင္း ၃၈ ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီ။ တျခား စီးပြားေရးလည္း ဘာမွ မရွိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဇာတ္ပုိ႔ ဇာတ္ရံေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒီေလာကမွာ ကလည္း ေအာင္ျမင္တဲ့ ဒါ႐ုိက္တာ၊ ေအာင္ျမင္တဲ့ မင္းသား မင္းသမီးေတြေလာက္ပဲ စီးပြားေရး အဆင္ေျပၾကတာ။ ပရိသတ္ကုိ ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္က ပရဟိတကို ၀ါသနာႀကီးလြန္းလို႔၊ ကိုယ္ ေသသြားရင္ ပါသြားမယ့္ ကုသိုလ္ရမယ့္ အလုပ္ကို လုပ္ေနတာ ျဖစ္သလိုပဲ တဖက္မွာလည္း ၀ါသနာပါတဲ့ ၀မ္းေရး အလုပ္ကုိ လုပ္ပါတယ္။
ခုနက ေမးခဲ့သလို ဘာလုိ႔ ေလာက္ကိုင ္လုိက္မသြားလဲဆုိရင္ လုိက္သြားခ်င္ေသာ္ျငားလည္း ဒီဖက္မွာက ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီး ႐ုိက္ေနရတဲ့ အတြက္ လုိက္မသြားႏုိင္ပါဘူး။ စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းတဲ့ ကိုေ၀ဠဳတုိ႔ဆုိရင္ ေျပာစရာကုိ မလုိဘူးေပါ့။ သူတုိ႔ အေနအထားနဲ႔ သူတုိ႔ ရွိတဲ့အျပင္ အိိမ္ေထာင္ မရွိတဲ့ လူလြတ္တေယာက္ေပါ့။ က်ေနာ္က ပရဟိတ အလုပ္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ၀ါသနာပါေပမယ့္ အခု လုပ္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္က်မွ လုပ္ပါတယ္။ တဖက္ကေတာ့ ကုိယ့္၀မ္းေရး အလုပ္ကို မျဖစ္မေနလုပ္ပါတယ္။
အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သတ္လာရင္ က်ေနာ္ ၀ါသနာ အရမ္းႀကီးတဲ့ ပရဟိတအလုပ္ကုိ ေဘးဖယ္ထားရ ပါတယ္။ အႏုပညာ အလုပ္ကုိ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ပါတယ္။ အားတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ ပရဟိတကုိ လုပ္ပါတယ္။ ဒီအႏုပညာ အလုပ္မွ မလုပ္ရင္လည္း က်ေနာ့္မွာက တျခားစီးပြားေရး ဘာမွ မရွိပါဘူး။ ၀မ္းေရး အတြက္ ပစ္ထားလို႔ မရတဲ့ အတြက္ အႏုပညာ အလုပ္ကေတာ့ ေသတဲ့အထိကုိ လုပ္သြားမွာပါ။ အားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေသသြားရင္ ပါသြားမယ့္ ကုသိုလ္ ရမယ့္ အလုပ္ေလးကို လုပ္ေနတာပါ။
ေမး။ ။ အႏုပညာသက္တမ္း ႏွစ္ေလးဆယ္ ရွိေတာ့မယ့္ ဦးေအာင္ခုိင္ရဲ႕ အႏုပညာအေပၚ ထားရွိတဲ့ စိ္တ္ကိုလည္း သိခ်င္ပါတယ္။
ေျဖ။ ။ အဲဒါကို ေျပာရင္ တခါတေလလည္း က်ေနာ့္ကို မုန္းၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္တခုကို လုပ္ရင္ ကုိယ္ လုပ္္ေနတဲ့ အလုပ္ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္က ဘာလဲ ဆုိတာ သိဖုိ႔လုိတယ္။ အႏုပညာေလာကမွာ ဆုိရင္လည္း ဒီလုိပဲ၊ ကုိယ္က ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ရည္မွန္းခ်က္က ထားကို ထားရမယ္။ ဒီပညာကို သင္ခ်င္လြန္းလုိ႔လည္း သူမ်ားစားတဲ့ ပန္းကန္ေတြကို ေဆးလာရတာ။ ေနာက္ ဦးေက်ာ္ဟိန္းဆီမွာ ပညာသင္ခြင့္ရတဲ့အခါ က်ေနာ္ အရမ္း၀မ္းသာတယ္။ ဒီေလာကထဲ ၀င္ၿပီး သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ ၾကာမွ ကင္မရာေရွ႕ ေရာက္ခြင့္ ရတာပါ။
အခုေခတ္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ပံုစံက၊ ဘယ္သူကုိမွ မရည္ရြယ္ဘူးေနာ္၊ အ၀င္လြယ္တယ္ တန္ဖုိးလည္း မထားၾကဘူး။ ၀င္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သိပ္ျမန္တယ္။ အဲဒီလူက တန္ဖိုး မထားဘူး။ တန္ဖုိး မထားေတာ့ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ ပရိသတ္က မသိလုိက္ဘူး။
ေနာက္တခုက က်ေနာ္တို႔ ေလာက ကလည္း ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်တဲ့ ကိစၥက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆုိးတဲ့ ကိစၥ တခု။ တည့္တည့္ ေျပာၾကစတမ္းဆို အခု Miss ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အျပင္မွာ သူတုိ႔ဘာသာသူတုိ႔ ဘယ္လုိ အေတြ႔အႀကံဳ ရွိလဲ မသိဘူး။ ဒီေလာကထဲကို ေရာက္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေရာက္ေအာင္လည္း ေခၚသြင္းတဲ့သူက ေခၚသြင္းတယ္။ ေပၚပင္ ဆဲြသြင္းလာတဲ့အခါ၊ အကုန္လံုုးကုိ မဆုိလုိပါဘူး၊ တခ်ဳိ႕ေသာ ကေလးမ်ားက ကိုယ့္ထက္ ၀ါရင့္ေသာ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား၊ စက္အဖြဲ႔မ်ားကို၊ စက္အဖြဲ႔ဆုိတာ မပါလို႔ မၿပီးတဲ့ သူမ်ားပါ။ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြသာ ကိုယ့္အခန္း မပါရင္ ထိုင္ေနရမယ္။ စက္အဖြဲ႔ေတာ့ တခ်ိန္လံုး မတ္တပ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ ေနရတာပါ။ ျမင္ေနရ၊ ၾကားေနရတာပါ။ စက္အဖြဲ႔ကို တခ်ဳိ႕ အဲဒီကေလးေတြက ေအာ္လုိက္၊ ေငါက္လုိက္နဲ႔။
ဒါေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ေရာ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္ေနလဲ ဆုိရင္ ဘာမွ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒါ႐ုိက္တာကို ေတာင္မွ ျပန္ေအာ္တာေတြ ရွိေသးတယ္။ ဆုိလိုတာကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ေလာက၊ အႏုပညာေလာကသည္ ဘာေၾကာင့္ ယိုယြင္းလာသလဲ ဆုိရင္ ေလ့လာမႈအားေတြ တအားနည္းလာ တယ္။ က်ေနာ္က အုိက္တင္ႀကီးလုပ္ေနတာကို မႀကိဳက္ဘူး ။ အိုက္တင္ကို ျဖည့္ယူရမွာ။
ကုိယ္တုိင္လည္း ကားတကား႐ုိက္ရင္ ဒီကားမွာ ငါဘာေကာင္လဲ ဆုိတာကို ေလ့လာတယ္။ အဲလိုေလ့လာမွ ဘာလုပ္သင့္ သလဲ၊ ဘာျဖစ္သင့္ သလဲ ဆုိတာကို သိလာတယ္။ အခု တခ်ဳိ႕ေသာ လြယ္ကူစြာ ၀င္ေရာက္လာေသာ သ႐ုပ္ေဆာင္ တခ်ဳိ႕သည္ လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ လုပ္သင့္တာကို မခဲြျခားႏုိင္ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ျဖစ္သင့္တာကို မခဲြျခား တတ္ဘူး။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ခ်င္တာကို လုပ္တဲ့ အတြက္ သူ႔ပံုစံက ဇာတ္လမ္းနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္ဘူး။
ေတာရြာမွာ ေနတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ ကာ႐ုိက္တာေပမယ့္ ဆံပင္က အနီေရာင္နဲ႔။ ဒါမ်ဳိးေတြ ေတာရြာမွာ ရွိေနၿပီပဲလို႔ မေျပာနဲ႔၊ အဲဒါ ဆင္ေျခ၊ သဘာ၀တရားနဲ႔ ကိုက္ညီမႈ မရွိဘူး။ အကႌ် ထမီက ၀မ္းဆက္ ၊ တကယ္ေတာမွာ ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြ၊ တကယ္ လယ္လုပ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ဘယ္သူမွ ၀မ္းဆက္၀တ္ၿပီး စပါးမရိတ္ဘူး။
အဲဒါ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ကုိ လုပ္တာ၊ လုပ္သင့္တာကို မလုပ္တာ၊ ျဖစ္ခ်င္တာကို လုပ္တာ၊ ျဖစ္သင့္တာကို မလုပ္တာ။ ငါေတာ့ ဒီလုိလွလွပပေလးပဲ ၀တ္ဦးမွပဲ ဆုိၿပီး။ အဲဒီမွာကတည္းက လမ္းကလဲြေနၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပာခ်င္တာက ဇာတ္လမ္းေပၚမွာ သစၥာ ရွိၾကပါ။ ငါဘာေကာင္လဲ ဆိုတာ သိေအာင္ႀကိဳးစားၾကပါ။ က်ေနာ္ ကေတာ့ ကိုယ္၀ါသနာပါ တဲ့ အလုပ္ေပၚမွာ ကုိယ္အား၊ စိတ္အား ရွိသေရြ႕ မေသမခ်င္း လုပ္သြားမွာပါ။ ဒါ က်ေနာ့္ရဲ႕ အႏုပညာေပၚထားတဲ့ သေဘာထားပါပဲ။ ။
No comments:
Post a Comment