သ႐ုပ္ေဖာ္ပုံ ကာတြန္းအာကာ
တေန႔က က်မ မိတ္ေဆြ တေယာက္ အိမ္ကို အလည္ေရာက္ပါတယ္။ သူနဲ႔ အတူ သူ႔ရဲ႕ သမီးေလးလည္း ပါပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ သမီးေလးက အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ပါ။ မိတ္ေဆြက သူ႔ရဲ႕ သမီးကေလး အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။
သမီးေလးက မူႀကိဳေက်ာင္းကို မတက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္း၊ မူႀကိဳ ထားတုန္းက တရက္ပဲ တက္ၿပီးေတာ့ ငိုၿပီး ျပန္လာ တယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ကေလးက “အေမတုိ႔ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္လုိ႔ ေက်ာင္းေနရင္ သမီး စာႀကိဳးစား ပါ့မယ္၊ မူႀကိဳေတာ့ မထားပါနဲ႔” လို႔ေျပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ သူ႔သမီး ဆရာ၀န္မႀကီး ျဖစ္လာေအာင္လို႔ ဘယ္လို ဘယ္လုိေတြ ကေလးကို တြန္းအား ေပးၿပီးေတာ့ စာက်က္ခုိင္းတယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း၊ အတန္းထဲမွာ သူ႔သမီးက အၿမဲပဲ ပထမ ေနရာက မဆင္းဘူး ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း စသျဖင့္ က်မကုိ ေျပာျပ ပါတယ္။
သူ႔စကားကို က်မနားေထာင္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မက ကေလးကုိ သမီးက ဆရာ၀န္ ျဖစ္ခ်င္တာလား ဆုိေတာ့ ကေလးက ေခါင္းၿငိမ့္ျပ ပါတယ္။ သမီးက က်န္တာေရာ ဘာေတြ ၀ါသနာ ပါေသးလဲလို႔ က်မက ကေလးကုိ ထပ္ေမးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကေလးက က်မေမးခြန္းကုိ ဘာေမးမွန္း မသိရွာပါဘူး။ မ်က္လံုးေလး ျပဴးၿပီးေတာ့ ၾကည့္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မက ထပ္ေမးပါတယ္။
“သမီးက ဘာ၀ါသနာပါေသးလဲ လုိ႔ အန္တီက ေမးတာပါ။ ဥပမာ- စာအုပ္ဖတ္တာ၊ ပံုဆြဲတာ၊ သီခ်င္းဆုိတာ စသျဖင့္ ေပါ့” လို႔ က်မက ေျပာလိုက္ေရာ ကေလးမေလး ရဲ႕ မ်က္နွာက ပိုၿပီးေတာ့ စိတ္႐ႈတ္ေထြး သြားပံု ေပၚလာပါေတာ့ တယ္။ ၿပီးေတာ့ အသံ တုိးတုိးေလးနဲ႔ “သမီးက ႀကီးရင္ ဆရာ၀န္မႀကီး ျဖစ္ေအာင္လို႔ စာေတြ အမ်ားႀကီး က်က္ေနတာ ပါ” လုိ႔ ျပန္ေျဖ ပါတယ္။
သူ႔ အေမကေတာ့ သူ႔သမီးရဲ႕ အေျဖကုိ အင္မတန္မွ သေဘာက်တဲ့ ဟန္နဲ႔ တၿပံဳးၿပံဳး ျဖစ္ေနေပမယ့္ က်မကေတာ့ မၿပံဳးနုိင္ေတာ့ ပါဘူး။ ကေလးရဲ႕ အနာဂတ္ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုမွ စိတ္ထဲ ေမာမိတာ ျဖစ္သလို ဒီကေလးလို တျခား ကေလးမ်ိဳးေတြ အတြက္လည္း ရင္ေမာသြားပါေတာ့တယ္။ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေအာင္လုိ႔ စာေတြ အမ်ားႀကီး က်က္ေနတယ္ ဆုိတဲ့ စကားဟာ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ျဖင့္ ၀မ္းသာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ စကားပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒီ စာေတြ အမ်ားႀကီး က်က္ေနတယ္ ဆုိတဲ့ ေနာက္မွာ ကေလးတေယာက္ (လူတေယာက္ ) အတြက္ လုိအပ္တဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ စြမ္းရည္၊ တီထြင္ဖန္တီးမႈ စြမ္းရည္၊ ေတြးေခၚမွု စြမ္းရည္၊ ကိုယ္လက္ႀကံ့ခို္င္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ စြမ္းရည္ စတဲ့ စြမ္းရည္ေတြ တခုမွ မပါလာေတာ့ ပါဘူး။ မိဘေတြကလည္း ကိုယ့္ကေလး ဘက္စုံစြမ္းရည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ မသိျမင္မိၾကတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ “သမီး ႀကီးရင္ ဆရာ၀န္မႀကီး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနာ္” ဆိုတဲ့ စကားက အခုမွ ေခတ္စားတဲ့ စကား မဟုတ္ ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေပါင္း သံုးေလးဆယ္ေလာက္ ကတည္းက က်မတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ အင္မတန္ ေခတ္စား ခဲ့တဲ့ စကားပါ။ ဆရာ၀န္လိုင္း ၊ အင္ဂ်င္နီယာလုိင္း ဆုိတာေတြကုိ ဆယ္တန္း ရမွတ္ အလုိက္ အနည္းအမ်ား စခြဲကတည္းကုိက ေခတ္စား လာခဲ့တဲ့ စကားပါပဲ။
ဒီလိုင္းေတြက အမွတ္မ်ားဆံုး ရတဲ့သူေတြသာ တက္ခြင့္ရတာမုိ႔ ဒီလိုင္းေတြကုိ ရတဲ့ သူေတြက လူေတာ္ေတြလုိ႔ ေယဘူယ် အားျဖင့္ ေခၚလုိ႔ရပါတယ္။ တျခားဘာသာရပ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံဘာသာရပ္မ်ား ကိုေတာ့ မိဘမ်ားက အားမေပးၾက သလို၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ကလည္း အမွတ္မီတဲ့ ဘာသာရပ္တြဲကိုသာ ယူလိုက္ရတာမုိ႔လို႔ ဘာသာရပ္ အေပၚမွာ အထင္ႀကီးစိတ္နဲ႔ စိတ္၀င္စားစိတ္ နည္းၾကပါတယ္။
က်မတုိ႔ တုိင္းျပည္မွာက ငယ္စဥ္ ကတည္းက ၀ိဇၨာဘာသာတြဲ၊ သိပၸံဘာသာတြဲ မ်ားကို ကေလးတုိ႔ စိတ္၀င္စား လာေအာင္လုိ႔ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းမ်ားက သင္ၾကား မေပးႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါက်က္ ဒါေျဖ ပညာေရး စနစ္ေအာက္မွာ ကေလးတုိ႔ဟာ က်က္ၿပီးသာ ေျဖေနရတာမုိ႔လို႔ ဘာသာရပ္ေတြ ကုိသင္ၾကားတဲ့ အခါမွာ ကေလးတုိ႔ ရင္ထဲက စူးစမ္းလုိ စိတ္၊ သိခ်င္စိတ္ေတြကုိ ပညာေရးက ႏႈိးဆြ မေပးႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔လို႔ က်မတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ သမီးကေတာ့ သမုိင္းဘာသာကုိ ၀ါသနာပါတယ္။ သခၤ်ာ ၀ါသနာပါတယ္ ။ သခၤ်ာတုိ႔ သမုိင္းတုိ႔ ၀ါသနာပါတာမုိ႔လို႔ ႀကီးရင္ ဒီဘာသာ တြဲေတြ အေၾကာင္းကုိ ေျခေျချမစ္ျမစ္ သိေအာင္လုိ႔ ဆက္ေလ့လာမယ္ ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးမ်ိဳးကို ေက်ာင္းသား အမ်ားစု ဆီမွာ မရွိၾကတာ မ်ားပါတယ္။
ဘာသာရပ္ တခုခု ေပၚမွာ ထူးထူးျခားျခား ၀ါသနာပါတဲ့ ကေလးမ်ိဳးေတြ က်ျပန္ေတာ့လည္း မိသားစု အသုိင္း၀ိုင္းရဲ႕ အားမေပးမႈ၊ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းမ်ားရဲ႕ စာေတြ႔၊ လက္ေတြ႔ ျပည့္စံု လံုေလာက္ေအာင္ သင္မေပးႏုိင္မႈ၊ စာအုပ္စာတမ္း ရွားပါးမႈတုိ႔ ေအာက္မွာ စိတ္ကူးေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေပ်ာက္သြား ရျပန္ပါ ေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံ ဘာသာ ရပ္မ်ားဟာ ဘြဲ႔တဘြဲ႔ ျမန္ျမန္ရေအာင္လုိ႔ တက္ရတဲ့ နာမည္တပ္ ဘာသာရပ္မ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။
က်မတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္း ကေတာ့ က်မအပါ၀င္ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဟာလည္း ဒါက်က္ဒါေျဖ အေျခခံပညာေရး နဲ႔ပဲ ႀကီးျပင္း ခဲ့ရတာမုိ႔လို႔ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ဘာသာရပ္မ်ားေပၚမွာ အခုေခတ္ကေလးမ်ား လိုပဲ စိတ္ မ၀င္စားခဲ့ၾက ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တျခား အျပင္၀ါသနာမ်ား ျဖစ္တဲ့ စာဖတ္တာ၊ ပံုဆြဲတာ၊ တူရိယာ တီးခတ္တာ၊ ေဘာလံုးကန္တာ၊ စစ္တုရင္ထုိးတာ စတဲ့ အရာမ်ားကို စိတ္၀င္တစားနဲ႔ လုပ္ဖုိ႔ ၀ါသနာပါၾက ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ က်မတုိ႔ ငယ္ငယ္တံုးက နည္းပညာလည္း သိပ္မထြန္းကား ေသးတဲ့ အခ်ိန္မို႔လို႔ ကစားစရာ အီလက္ထေရာနစ္ ဂိမ္းမ်ိဳးစံုလည္း မေပၚေသးပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ က်ဴရွင္ဆုိတာလည္း အခုေခတ္ ကေလးေတြလိုမ်ိဳး ေက်ာင္းက်ဴရွင္၊ အျပင္က်ဴရွင္ စတာေတြကို အလုယက္ တတ္ေနရတာ မဟုတ္သလုိ၊ အစိုးရစစ္ မဟုတ္တဲ့ ေက်ာင္းအတန္းေတြမွာ က်ဴရွင္တတ္စရာ မလုိတာမုိ႔လို႔ က်မတုိ႔ မတတ္ခဲ့ ရပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ က်မတုိ႔ဟာ အားလပ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကုိယ္ ဘာကုိ စိတ္၀င္စားသလဲ၊ ဘာလုပ္ ခ်င္သလဲ ဆုိတာကို ကုိယ့္ဘာသာကို ျပန္စူးစမ္းႏုိင္တဲ့ အခြင့္ေရး ရခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ေလးေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႔ စာဖတ္၀ါသနာ ပါခဲ့ၾကတယ္။ ပံုေလးေတြကို ဆြဲရင္းနဲ႔ ပံုဆြဲ၀ါသနာ ပါခဲ့ၾကတယ္။ စစ္တုရင္ ထုိးရင္းနဲ႔ စစ္တုရင္ ၀ါသနာ ပါခဲ့ၾကတယ္။
ဒီ၀ါသနာမ်ားဟာ တကယ္ေတာ့ တလြဲပညာေရးေၾကာင့္ ညွိဳးေျခာက္ေနတဲ့ ကေလးတို႔ရဲ႕ စိတ္သစ္ပင္ကို ေရေအးေအး အားေဆး ေလာင္းေပးလုိက္သလုိ ပါပဲ။ က်မတုိ႔ရဲ႕ က်က္ေျဖ ပညာေရး ႀကီးေၾကာင့္ ေတြးေခၚမႈ ဉာဏ္ရည္ နိမ့္ပါးစ ျပဳလာတဲ့ က်မတုိ႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေတြကို ျပန္ရွင္သန္ လာေစခဲ့ပါတယ္။ က်မတုိ႔ဟာ စာေတြ ဖတ္ရင္း၊ ပံုေတြ ဆြဲရင္း၊နဲ႔ ေတြးတတ္လာတယ္၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္း နဲ႔ တီထြင္မႈ စြမ္းရည္ေတြ ထက္ျမတ္လာခဲ့ ပါတယ္။ မွန္တာနဲ႔ မွားတာ၊ တရားတာနဲ႔ မတရားတာ ကို သိျမင္လာခဲ့ၾက ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပညာေရးက က်မတုိ႔ ဦးေႏွာက္ေတြကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ ဖ်က္စီးခဲ့၊ က်မတုိ႔ဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ ၀ါသနာ နဲ႔ က်မတို႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္္ကို မပ်က္စီးေအာင္လုိ႔ ကာကြယ္ေပးနုိင္ခဲ့ပါတယ္။
အခု ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ ကေလးတုိ႔ ေဆာ့ကစားစရာ အီလက္ထေရာနစ္ ဂိမ္းေတြ မ်ားစြာေပၚလာ သလုိ၊ ကေလးမ်ားဟာ မူလတန္းအရြယ္ေလာက္မွာ ကတည္းကိုက က်ဴရွင္ရယ္၊ေက်ာင္းရယ္၊ က်ဳရွင္က ေပးတဲ့ အိမ္စာ၊ ေက်ာင္းကေပးတဲ့ အိမ္စာရယ္ ဒါေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ၾကရ ပါေတာ့တယ္။ အျပင္စာဖတ္ဖို႔၊ ေဆးေရာင္စံုနဲ႔ ပန္းခ်ီေတြ ဆြဲဖို႔ စတဲ့ အရာေလးေတြကို လုပ္ဖုိ႔ အတြက္ ကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကိုယ္ပုိင္ အားလပ္ခ်ိန္ရယ္လုိ႔ မရွိေတာ့ ပါဘူး။ ဒီလုိ ကေလးေတြ အတြက္ အားလပ္ခ်ိန္ မရွိျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးဆက္က ကုိယ္တုိင္ ဘာကို ၀ါသနာပါမွန္း၊ ဘာကုိ လုပ္ခ်င္မွန္း မသိေတာ့တဲ့ အျပင္ ဘယ္လုိ အရာကို စိတ္၀င္စားသလဲ ဆုိတာ မသိတဲ့ လူႀကီးမ်ား ျဖစ္လာၾကေတာ့ တာပါပဲ။
စာဖတ္ဖို႔၊ ေတြးေတာ စဥ္းစားဖို႔၊ တီထြင္ ဖန္တီးဖုိ႔၊ ကိုယ္လက္ အားကစားလႈပ္ရွားဖို႔ ၀ါသနာ မပါလာတဲ့ (ကေလးမ်ား ဟာ ) တခ်ိန္မွာ လူႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾကတဲ့ အခါ သူတုိ႔ ဟာ ဆရာ၀န္ပဲ ျဖစ္လာျဖစ္လာ၊ အင္ဂ်င္နီယာပဲ ျဖစ္လာ ျဖစ္လာ ၊ ေက်ာင္းဆရာပဲ ျဖစ္လာ ျဖစ္လာ သူ႔ကုိယ္သူ အတြက္ေရာ၊ လူ႔အဖြဲ႔စည္း အတြက္ပါ အႏၲရာယ္ ရွိလာပါၿပီ။
စာမဖတ္တဲ့၊ ေတြးေခၚေ၀ဖန္ မစဥ္းစားတတ္တဲ့၊ စိတ္က်န္းမာေရး၊ ႐ုပ္က်န္းမာေရး မျပည့္စံုတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေတြ လက္ထဲ၊ ဆရာ၀န္ေတြ လက္ထဲ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ လက္ထဲမွာ အသက္မ်ားစြာ၊ ဘ၀မ်ားစြာကုိ ေပးထားရတာမုိ႔လို႔ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ မ်ိဳးဆက္မ်ား အတြက္လည္း အႏၲရာယ္ပါပဲ။
ဒီအႏၲရာယ္ႀကီးကုိ က်မတုိ႔ တားဆီးဖုိ႔ လိုပါျပီ။ ကေလးတုိ႔ကုိ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေအာင္လုိ႔ စာေတြ အက်က္ခုိင္းတာ၊ အမွတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရေအာင္လို႔ ေက်ာင္းစာက်က္၊ က်ဴရွင္စာက်က္၊ ဂုိက္နဲ႔ စာက်က္ စတာေတြကို မအားလပ္ ေအာင္ လုပ္ခုိင္း ေနၾကတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ကေလးရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္ ေနတာပါပဲ။
ကေလး တေယာက္ခ်င္းစီဟာ အနာဂတ္ႏုိင္ငံေတာ္ အတြက္ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးတဲ့ လူႀကီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါက်က္ဒါေျဖ စာေမးပြဲႀကီး အတြက္ ကေလးတုိ႔ကုိ စာလည္း က်က္ခုိင္းသလုိ၊ ကေလးတုိ႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ အတြက္ အင္မတန္ အေရးႀကီးတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ျဖစ္တဲ့ အျပင္စာ ဖတ္ခုိင္းတာ၊ တူရိယာ ပစၥည္းတခုခုကုိ တီးမႈတ္ နားေထာင္တာ၊ ပံုဆြဲတာ၊ ေရကူးတာ၊ အားကစား ေလ့က်င့္တာ စတဲ့ အလုပ္မ်ား ကိုလည္း ကေလးတုိ႔ ၀ါသနာေလး ပါလာဖုိ႔ အတြက္ အေလ့က်င့္ေလး ရေအာင္လုိ႔ လုပ္ခုိင္းပါဦး လုိ႔ မိဘမ်ားကို အႀကံျပဳတုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment