ရင့္က်က္မွု ဆုိတာ

ဘုရားရွင္လက္ထက္က ဗာရာဏသီျပည္မွာ သူေဌးၾကီး ေဇာတိက ေနထိုင္သ တဲ့။ သူ႔မွာ မိသားစုဝင္ဆုိုလို႔ သားတစ္ဦးသာ ရွိပါေတာ့တယ္။ ကြယ္လြန္သြားခ်ိန္မွာ သားအသက္ငယ္ေသးလို႔ စည္းစိမ္ေတြကို ဘုရင့္ထံ ေပးအပ္ထားတယ္။ သားငယ္ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ျပည့္သြားေတာ့ ဘုရင္က သူသိမ္းထားတဲ့ စည္းစိမ္ေတြကို ျပန္ေပးဖို႔ ျပင္ပါတယ္။ တစ္လက္စတည္း ယင္းတိုင္းျပည္မွာ လုလင္ငယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာသူလည္း မရွိေတာ့တာေၾကာင့္ သူေဌးဘြဲ႔ပါ တစ္ခါတည္း ေပးအပ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သြားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လုလင္ငယ္ဟာ ခုန္ေပါက္ျပီး သြားသတဲ့။ ေရေျမာင္း၊ ေရအိုင္မ်ားကို ခုန္ပ်ံလို႔ ဘုရင့္နန္းေတာ္ဆီကို သြားတယ္။

ဘုရင္က သူေဌးၾကီး ဘြဲ႔ထူးကိုေပးအပ္တယ္။ နန္းေတာ္ကေန ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ျငိမ္သြားျပီ။ ေရအိုင္ တိမ္ရင္ ေရထဲကေန ေလွ်ာက္တယ္။ နည္းနည္း နက္ရင္ ေဘးဘက္ကေန ေကြ႔သြားတယ္။ မ်က္လံုးလည္း မကစားေတာ့ပဲ သြားလာေနပံုက လူၾကီးလို ျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ အတူပါလာတဲ့ တပည့္ဦးေလးက ဘာေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲသြားသလဲလုိ႔ေမးတယ္။ သြားတုန္းက ဘာမွမဟုတ္ေပမယ့္ ခု ျပန္လာခ်ိန္မွာ သူေဌးဘြဲ႔ စလြယ္ လြယ္ထားတာေၾကာင့္ စလြယ္နဲ႔ လိုက္ဘက္နဲ႔ ေနထိုင္မွုကို ယူတာပါတဲ့။ ဥာဏ္ရင့္သန္တဲ့ လုလင္ပ်ိဳဟာ ျမတ္စြာဘုရား တရားေတာ္ တစ္ပုဒ္နဲ႔ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားပါတယ္။

သင္ခန္းစာ

ယေန႔ လူ႔ဘဝမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ စာဖတ္သူတို႔။ ရင့္က်က္မွု ဆုိတာ အသက္အရြယ္နဲ႔ မဆုိင္္ပါဘူး။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါေပၚမူတည္ျပီး မိမိရဲ႕ ကိုယ္ႏွုတ္ ေျပာဆုိ ဆက္ဆံမွုမ်ားက ရင့္က်က္ ေနဖို႔ လိုအပ္ ပါတယ္။ ဥပမာ အသက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ငယ္ငယ္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ လုပ္ငန္းခြင္လို႔ ေျပာဆုိ ေနထိုင္ ႏုိင္ရ ပါမယ္။ ေနရာေဒသအေပၚ လိုက္ျပီး အေကာင္းဆံုး ေျပာင္းလဲ ေနထိုင္တတ္မွုကလည္း ဥာဏ္ရင့္သန္ျခင္း တစ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကာလ၊ ေဒသ၊ သဘာဝ ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ေနထိုင္ က်င့္ၾကံ တတ္ျခင္းက ရင့္က်က္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုးကား ဇာတ္ေတာ္ -ဓမၼပဒမွ

ေအာင္ခမ္း (ရိုးရာေလး)

https://www.facebook.com/yoyarlaydotcom/photos/a.247917771918149.56547.1716477