“ခ်ီးမြမ္းျခင္းနဲ႔ ကဲ့ရဲ႕အျပစ္တင္ျခင္း”

(ဘယ္လုိ စိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပၾကမလဲ)

“ကဲ့ရဲ႕ျခင္း”

မိမိတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတြ႔ျမင္ေနၾက သူေတြကုိ သတိထားၾကည့္မိတဲ့အခါ ေကာင္းတဲ့သူ၊ ဆုိးတဲ့သူရယ္ဆုိၿပီး လူႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားေတြ႔ရတယ္။ လူဆုိတာ အျမဲတမ္းေကာင္းေနတတ္တာမ်ိဳးမဟုတ္သလုိ အျမဲတမ္းလည္း ဆုိးေနတတ္တာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ လူ႔တစ္ေယာက္ရဲ႕ မေကာင္းတဲ့အေလ့အက်င့္၊ စရုိက္ကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ၍ ရႏုိင္ပါ့မလား။ မရႏုိင္ဘူးလားဆုိတာ ပုံေသကားခ်ပ္ေတာ့ တြက္၍ မရေကာင္းေသာအရာျဖစ္ပါတယ္။ ကိေလသာမကုန္ေသးတဲ့ သာမန္ပုထုဇဥ္ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်ိန္အခါ ပတ္၀န္းက်င္ အလုိက္ေျပာင္းလဲေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမွားဆုိတာလည္း မကင္းတတ္တာ ၊မကင္းေသးတာ လူ႔ဓမၼတာပါ။

ဒီေနရာမွာ အဓိကထားေျပာခ်င္တာက လမ္းလြဲေနတဲ့သူတစ္ေယာက္၊ အမွားသိလုိ အမွန္ျပင္ခ်င္တဲ့သူကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီလုိလမ္းေၾကာင္းမွားေနတဲ့သူ၊ လမ္းေၾကာင္းမွားခဲ့ဖူးတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ေကာင္းတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ေရာက္လာတဲ့အခါ သူ႔ကိုအျပစ္ေျပာေနျခင္းထက္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းက ပုိထိေရာက္တဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုပါ။

မွားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ မွားခဲ့ဖူးတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကုိ မင္းမွားေနပါတယ္လုိ႔ သူ႔အျပစ္ေတြခ်ည္း ထပ္ခါ ထပ္ခါေျပာၾကည့္ပါ။ အဲဒီလူဟာ စိတ္ဓာတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ခြ်တ္ယြင္းလာတယ္။ ျပဳျပင္ခ်င္စိတ္လည္း နည္းသြားတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူဟာ အဆုိးျမင္စိတ္ေတြ မ်ားလာတာေတြ႔ရမယ္။ ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲတဲ့ေနရာမွာ အင္မတန္မွ အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္လုိ႔ ဆုိရမယ္။

ဒီလုိပဲ ငယ္စဥ္ေတာင္ေၾကး ကေလးဘ၀ကတည္းက ဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္၊ ေကာင္းတာဘဲလုပ္လုပ္၊ ဆုိးတာပဲ လုပ္လုပ္ အျမဲအျပစ္တင္ခံလာရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈမရွိေတာ့သလုိ သူတစ္ပါးအေပၚလည္းကုိလည္း ယုံၾကည္စိတ္ေတြ နည္းသြားတယ္။ အရာရာတုိင္း အဆုိးျမင္စိတ္ေတြ မ်ားလာတယ္။ ငါဘာလုပ္လုပ္ ငါ့ကုိလူေတြက အေကာင္းေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး။ အေကာင္းျမင္မွာမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့ အားငယ္စိတ္ေတြ ၀င္လာတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ေၾကာက္ကန္ကန္ၿပီး လူေတြကုိ ရန္လိုတဲ့မ်က္လုံးနဲ႔ၾကည့္တတ္လာတယ္။ ျမင္လာတယ္။ ရန္လုိတတ္တဲ့ သေဘာေတြ ေဆာင္လာတယ္။ ဒါဟာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ဳယ္ျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးရလဒ္လုိ႔ဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ကမၻာေပၚမွာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ေကာက္ေၾကာင္းကုိ ေလ့လာၾကည့္ရင္ ဒီလုိဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရၿပီး အဆုိးျမင္တတ္တဲ့ေတြစိတ္က သူတုိ႔ဘ၀ကုိတြန္းပုိ႔ခဲ့တာေၾကာင့့္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တာဆုိတာ ေတြ႕ရတယ္။

“ခ်ီးမြမ္းျခင္း”

ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ျခင္းရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္ခ်ီးမြမ္းျခင္းကေတာ့ လူကိုအင္အားျဖစ္ေစတယ္။ အားတက္ေစတယ္။ တက္ၾကြေစတယ္။ တကယ္လမ္းမွားေရာက္ခဲ့လုိ႔ လမ္းမွန္ကုိျပဳျပင္ခ်င္တဲ့သူတစ္ေယာက္၊ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္လမ္းလြဲေနတဲ့သူ၊ လမ္းလြဲခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ ေကာင္းတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ကုိေရာက္လာတဲ့အခါ သူ႔ကုိ ကဲ့ရဲ႕အျပစ္တင္ေနတာထက္ ခ်ီးမြမ္းတဲ့ စကားလုံးေတြနဲ႔ အစားထုိးသုံးၾကည့္လုိက္ပါ။ သူဟာ အလုိလုိယဥ္ေက်းလာတဲ့သူတစ္ေယာက္၊ တက္ၾကြလာတဲ့သူတစ္ေယာက္၊ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ယုံၾကည္မႈရွိလာတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတာ ေတြ႕ရတယ္။

ေကာင္းတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အရိပ္အာ၀ါသလႊမ္းမုိးမႈေၾကာင့္ သူကုိယ္တုိင္လည္း အမွားလုပ္ရမွာ ေၾကာက္လာတယ္။ ရွက္လာတယ္။ ဒါဟာ ေကာင္းတဲ့ပတ္၀န္းက်င္က သူ႔ကုိေျပာင္းလဲေပးလုိက္တာပဲ။ သူ႔တင္ ေကာင္းသြားသလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္အသုိင္းအ၀ုိင္းအတြက္လည္း ေကာင္းသြားတယ္။ သူ႔မွာ အားငယ္စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ေရရွည္မွာ သူဟာ အေကာင္းျမင္စိတ္ေတြ ေမြးလာႏုိင္တယ္။

“ခုဆုိေဂဟာထဲမွာ လူဆုိးလူမုိက္ေတြပါရွိေနတယ္။ ဒုကၡေရာက္ႏုိင္တယ္”လု႔ိ မာသာထရီဇာကုိေျပာေတာ့ မာသာထရီဇာေျပာတဲ့စကားလုံးေလး အင္မတန္ မွတ္သားဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ “ငါ့ဆီမွာ အဲလုိလူေတြရွိေနေတာ့ သူတုိ႔လည္း ဒီမွာအဆင္ဆင္ေျပေျပေနရတယ္။ အျပင္မွာခုိးဆုိး တုိက္ခုိက္မႈေတြနည္းသြားတယ္။ သူတုိ႔အတြက္လည္း အဆင္ေျပသလုိ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္လည္း အဆင္ေျပပါတယ္”တဲ့။ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္မွာ ကမၻာ့ႏုိဗယ္ျငိမ္းေရးဆုအပ္ႏွင္းခံရေသာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့လူေပါင္းမ်ားစြာကုိ ေမတၱာအျပည့္နဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးခဲ့တဲ့ မာသာထရီဇာေျပာခဲ့တဲ့ စကားလုံးေလးပါ။ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးပါပဲ။

ဒါဆုိရင္ မိမိတို႔ေကာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေကာင္းဘက္ကုိေျပာင္းလဲေနတဲ့သူကုိ ျပစ္တင္ရွဳတ္ခ်ေနမလား။ ခ်ီးမြမ္းစကားဆုုိၿပီး အေကာင္းဘက္ကုိဆြဲေခၚမလား။

“ဘုရားရွင္တုိ႔ထုံး ႏွလုံးမူ”

တကယ္ေတာ့ အျပစ္ရွိေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကုိ သူရဲ႕အျပစ္ေတြ ထုတ္ေဖာ္ေျပာေနလုိ႔ေကာ သူ႕အျပစ္ေတြက ေက်ေပ်ာက္သြားမွာလား။ ေက်ေပ်ာက္သြားႏုိင္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ဓာတ္ကုိ ထပ္မံရုိက္ခ်ိဳးသလုိပဲ ခံစားရမွာပါ။

လူတစ္ေယာက္ကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးတဲ့ ေနရာမွာ သုံးေလာကထြဋ္ထား ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားရဲ႕ထုံးႏွလုံးမူၿပီး အားလုံးသိဖူး၊ ၾကားဖူးၿပီးသားလည္းျဖစ္တဲ့့ လက္ညိဳးေပါင္းမ်ားစြာျဖတ္၊ လူေပါင္းမ်ားစြာသတ္ခဲ့တဲ့ အရွင္အဂၤုလိမာလၾကီးကုိ သာဓကအေနနဲ႔ထုတ္ၾကည့္မယ္။ သူဟာ ဘယ္ေလာက္ဆုိးသြမ္းလဲ။ လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အသက္အုိးအိမ္ စည္းစိမ္ေျခာက္လွန္႔တဲ့အထိ ဆုိးသြမ္းတယ္။ မင္းစည္းစိမ္ထိပါ တုန္လႈပ္ေစတဲ့အထိ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ခဲ့တယ္။

ခုခ်ိန္ထိလည္း အရွင္အဂၤုလိမာလဆုိရင္ ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္ၾကီးဆုိတာထက္ လက္ညိဳးေပါင္းမ်ားစြာျဖတ္ခဲ့တဲ့ လူဆုိးလူမုိက္ၾကီးဆုိၿပီး ပုိထင္ရွားတယ္။ မ်က္လုံးထဲတန္းျမင္လာတယ္။ သူဟာအရင္က အင္မတန္ေတာ္တယ္။ ထက္ျမတ္တယ္။ ဆရာအားကုိးေလာက္တဲ့ တပည့္လိမ္မာေလးျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ မေကာင္းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကသူ႕ကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တဲ့အခါ သမုိင္းတေခတ္မွာ အစြန္းထင္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ လူဆုိး လူမုိက္ရာထူးဆက္ခံခဲ့ရတယ္။ မေကာင္းတဲ့ပတ္၀န္းက်င္က ဖ်က္ဆီးလုိက္လုိ႔ အရင္က ေကာင္းတဲ့စိတ္ဓာတ္ေလးေတြြ ပ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံး မိဘကုိေတာင္ မိဘလုိ႔ မျမင္ေတာ့တဲ့ထိ လမ္းမွားကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ မေကာင္းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က သူ႔ကိုေျပာင္းလဲေပးလုိက္တာပါ။

ေကာင္းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ျဖစ္တဲ့ ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြတဲ့အခါ ဘုရားက မိန္႔တဲ့စကားေတာ္ေလးေတြ အင္မတန္မွ အတုယူဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ သူဟာဘယ္ေလာက္ပဲလူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အသက္ စည္းစိမ္ေတြ ေၾကာက္လန္္႔လာတဲ့အထိ ေျခာက္လွန္႔ခဲ့ပါေစ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆုိးသြမ္းခဲ့ပါေစ။
ျမတ္ဗုဒၶနဲ႔ေတြ႕ခ်ိန္မွာ ျမတ္ဗုဒၶက“အဂၤုလိမာလမင္းေတာ့ လမ္းလြဲေနၿပီ။ မင္းလူမုိက္ၾကီး ျဖစ္ၿပီ။ လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အသက္စည္းစိမ္ေတြကုိ ဖ်က္ဆီးလိ႔ု မင္းကုိ လူမုိက္ၾကီးလု႔ိ ကင္ပြန္းတပ္ေနၾကၿပီကြာလုိ႔” ျပစ္တင္ေျပာဆုိတာ မေတြ႕ရဘူး။ “ရဟန္း ရပ္ေလာ့။ ရပ္ေလာ့”လုိ႔ ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ “အဂၤုလိမာလ... ငါကားရပ္ေန၏။ သင္သာ ရပ္ေလာ့”ဆုိတ့ဲ စကားလုံးေလးပဲေျပာခဲ့တယ္။ အျပစ္ေျပာတာ မေတြ႕ရဘူး။ ဒီစကားလုံးေလးနဲ႔ သူ႕စိတ္ႏွလုံးျငိမ္းခ်မ္းခဲ့တယ္။ ေအးခ်မ္းခဲ့တယ္။

ဒီေနရာမွာ ဘုရားရွင္က အျပစ္ေတြပဲေျပာေနမယ္ဆုိရင္ ပစၦိမဘ၀ိကပုဂၢဳိလ္ျဖစ္တဲ့ သူေတာင္ စိတ္ခ်မ္းသာႏုိင္ပါ့မလား။ စိတ္မခ်မ္းသာႏုိင္ပါဘူး။ သူသူ ကုိယ္ကုိယ္ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔ေတာ့ ခဲရင္းသြားၿပီ။ ငါ့ကုိ အျပစ္ေတြခ်ည္းပဲ ေျပာေနပါလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္၊ အားငယ္စိတ္ေတြ ၀င္သြားႏုိင္တယ္။

ေနာက္ဆုံး မိမိတုိ႔သိတဲ့အတုိင္း သ႔ူစိတ္ေတြ ၾကည္လင္ျငိမ္းခ်မ္းသြားတဲ့အခါမွ တရားအနည္းငယ္ပဲ သြန္သင္ညြန္ျပခဲ့တယ္။ ပစၦိမဘ၀ကပုဂၢဳိလ္ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ခ်က္ျခင္းပဲ ကြ်တ္တမ္း၀င္ခဲ့တယ္။ ေအးခ်မ္းသြားတယ္။ ျငိမ္းခ်မ္းသြားတယ္။ တန္ဖုိးရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ ခ်က္ျခင္းျဖစ္သြားတယ္။ ဘာလုိ႔တန္ဖိုးရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္လုိ႔ ဆုိရလဲဆိုေတာ့ ကိုယ္တုိင္လည္း အေကာင္းဖက္ေရာက္သြားတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။ အေႏွာက္အယွက္ေတြ ကင္းသြားတယ္။

တန္ဖုိးမဲ့တဲ့သူဆုိတာ ကုိယ္တုိင္လည္း အက်ိဳးမရွိတဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနတယ္။ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္လည္း အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစတယ္။ ဒီလုိလူမ်ိဳးကုိ တန္ဖုိးမဲ့တဲ့သူ၊ တန္ဖိုးမရွိတဲ့သူလုိ႔ ဆုိခ်င္တယ္။ မိမိတုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာေကာ ဒီလုိလူမ်ိဳးေတြ မရွိႏုိင္ဘူးလား။
လူတစ္ေယာက္ကုိျပဳျပင္ေပးတဲ့ေနရာမွာ ပထမဆုံးသူ႕ကုိ ခ်ီးမြမ္းစကားဆုိလုိက္ပါ။ သူ႕စိတ္ေတြၾကည္လင္လာတဲ့အခါမွ တျဖည္းျဖည္းကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ဘက္ ဆြဲယူသြားပါ။ ဆြဲေခၚသြားပါဆုိၿပီး လူမႈေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေနာက္တုိင္းစာေပေတြမွာလည္း ဒီလုိဆုိတာေတြ႕ရတယ္။

တကယ္ေတာ့ မိမိတို႔ဘ၀မွာ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းရဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဒါကုိ ဘုရားရွင္က သပၸဴရိသူပနိႆယလုိ႔ဆုိတယ္။ ပုဂၢေလာပိ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာဆုိၿပီးလည္း ပ႒ာန္းမွာ ဆုိထားတယ္။ ကုိယ့္ဘ၀အတြက္ အမွီေကာင္း ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းရဖုိ႔လုိတယ္လို႔႔ ဆုိရမယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းရဖုိ႔ဆုိတာ အင္မတန္မွ ခက္ခဲပါတယ္။ တကယ္ရခဲ့ရင္လည္း ေရရွည္တည္တံ့ဖုိ႔ မလြယ္ကူပါဘူး။ ေရရွည္တည္တံ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ မိတ္ေဆြေကာင္းရရင္ေတာ့ အင္မတန္ကံေကာင္းတဲ့ သူျဖစ္သြားပါၿပီ။

တခါေတာ့ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္က “မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း ရိွျခင္းဟာ အလုပ္ကိစၥတစ္၀က္ၿပီးစီးႏိုင္တယ္”လို႔ဆုိတယ္။ ဒီစကားကုိၾကားတဲ့ ဘုရားရွင္က“ခ်စ္သား အာနႏၵာ ဒီလို မဆိုေလနဲ႔။ ေလာကမွာ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းရိွရင္ အရာအားလုံး ၿပီးစီးေစတယ္”လုိ႔ မိန္႔ဖူးပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုိယ့္က်င့္တရား၊ အသိဥာဏ္အဆင့္အတန္းဆုိတာလည္း အသက္ငယ္တာ၊ ၾကီးတာနဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး။ ပင္ကုိယ္ဗီဇ၊ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ပဲ သက္ဆုိင္ပါတယ္။ ဗီဇဆုိတာ မ်ိဳးေစ့နဲ႔တူၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ မ်ိဳးေစ့ကုိေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ ေျမဆီ၊ ေျမၾသဇာနဲ႔တူပါတယ္။ ပင္ကုိယ္ဗီဇဘယ္ေလာက္ပင္ ေကာင္းေနပါေစ။ ကုိယ္က်င့္တရား၊ အသိဥာဏ္အဆင့္အတန္း ျမင့္မားဖုိ႔ဆုိတာ သပၸဴရိသူပနိႆယဆုိတဲ့အတုိင္း ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းရဖို႔လည္း လုိအပ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆုိရင္ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ပတ္၀န္းက်င္က ဘယ္ေလာက္အတုိင္းတာတစ္ခုထိ အေရးပါသလဲဆုိတာ အထက္က သုံးသပ္ခ်က္ေတြကုိ ေလ့လာၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေကာင္းတဲ့ပတ္၀န္းက်င္က ေျပာင္းလဲေပးလုိက္တာလုိ႔ ဆုိရမယ္။

ဒါဆုိရင္ မိမိတုိ႔ေကာ အေကာင္းဘက္ကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေနတဲ့သူတစ္ေယာက္၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲခ်င္စိတ္ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ မွားခဲ့ဖူးတဲ့အမွားေတြကုိပဲေထာက္ၿပီး အျပစ္ခ်ည္းထုိင္ေျပာေနမလား။ စစ္မွန္တဲ့ ခ်ီးမြမ္းျခင္းနဲ႔ လက္တြဲေခၚၿပီး အေကာင္းဘက္ကုိ ဦးတည္ေစမလား။
သူ႔ကုိ ကဲ့ရဲ႕ရွဳတ္ခ်၊ ေ၀ဖန္တုိက္ခုိက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေကာ ကုိယ္စိတ္ေတြဘယ္ေလာက္ ပူေလာင္ေနမလဲ။ ဘယ္ေလာက္ေအးခ်မ္းေနမလဲ။ အျပစ္တင္ခံရတဲ့သူေကာ ေအးခ်မ္းေနမလား။ ပူေလာင္ေနမလား။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဒါဆုိရင္ မိမိတုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္း လမ္းႏွစ္သြယ္ ဘယ္လမ္းကုိ ေရြးမလဲ။

ဒီလုိခ်ီးမြမ္းတယ္၊ ကဲ့ရဲတယ္ဆုိတဲ့ ေနရာမွာလည္း ငါဟာ သူ႔ကိုလမ္းေၾကာင္းမွန္ကုိ ေရာက္ေအာင္ တကယ္ျပဳျပင္ေပးခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေျပာဆုိေနတာလား။ ကဲ့ရဲ႕အျပစ္တင္လုိ စိတ္သက္သက္နဲ႔႔ ေ၀ဖန္တုိက္ခုိက္ေနတာလားဆုိတာလည္း ကုိယ္ကုိကုိယ္လည္း ျပန္လည္သုံးသပ္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဘာရည္ရည္ရြယ္ခ်က္မွမရွိဘူး။ ဦးတည္ခ်က္မရွိဘူး။ ဘာေျပာေျပာ ဘာလုပ္လုပ္ ေ၀ဖန္မယ္။ ကဲ့ရဲ႕အျပစ္တင္ေနမယ္ဆုိတာ ခ်ည္းပဲ။ ဒီလုိလူမ်ိဳးလည္း ေလာကမွာရွိေသးပါတယ္။ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပတယ္ဆုိတဲ့ ေနရာမွာလည္း ျပဳျပင္ေပးလုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပျခင္းက အေကာင္းဘက္ကုိ ဦးတည္တယ္။ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္စိတ္နဲ႔ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပျခင္းက အဆုိးဘက္ကုိ ဦးတည္ပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပသလုိနဲ႔ အျပစ္ေတြခ်ည္းေျပာေနတတ္တယ္။

ဗုဒၶစာေပမွာေတာ့ တကယ္လူတစ္ေယာက္ကုိေကာင္းေစခ်င္တဲ့ သမၼာဆႏၵနဲ႔ဲ႔ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပတယ္။ ေျပာဆုိဆုံးမတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေရႊအုိးေပးတဲ့သူလုိ႔ဆုိတယ္။ ဒီလုိမွမဟုတ္ဘဲ ေကာင္းတာဘဲလုပ္လုပ္၊ ဆုိးတာပဲလုပ္လုပ္ အျမဲတမ္းကဲ့ရဲ႕အျပစ္တင္လုိစိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနမယ္၊ ေျပာေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ နိဗၺာန္ဆုိတာလည္းေ၀းပါၿပီ။ သူဘာလုပ္လုပ္ ငါနဲ႔မတူငါရန္သူဟုသူ သေဘာထားတယ္ဆုိရင္လည္း အေကာင္းျမင္ေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ေသခ်ာတယ္။ နားလည္ေပးႏုိင္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဆုိးခ်ည္းပဲ ျမင္ေနတာလည္း သူ႕အတြက္ေတာ့ မဆန္းပါဘူး။
ဒါဆုိရင္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲတယ္ဆုိတဲ့ ေနရာမွာ မိမိတုိ႔႔က တကယ္စိတ္ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ေျပာတာလား။ ေစတနာဆုိးနဲ႔ ေျပာတာလားဆုိတာလည္း ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ရမယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကကေတာ့ ေစတနာဆုိးနဲ႔ လုပ္တဲ့လုပ္ရပ္တုိင္းဟာ ကုိယ့္ဘ၀ကုိေအာက္တန္းက်သြားေစတယ္လုိ႔ မိန္႔တယ္။

“ေရွာင္သင့္သေလာက္ ေရွာင္ၾကည့္မယ္”

ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းဆုိတာ ယခုမွ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စကားလုံးမဟုတ္ပါဘူး။ ေရွးေခတ္ကတည္းက ဆင္းသက္လာတဲ့ လူသားတုိင္းက်င့္သုံးေနတဲ့ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ အေလ့အထတစ္ခုပါ။ သာမန္လူသားေတြ အသာထား။ ဘုရားရွင္ေတာင္ ေရွာင္လြဲမရခဲ့တဲ့့ ေလာကဓံတရားပါ။ ေလာကဓံရွစ္ပါးမွာလည္း နိႏၵ၊ ပသံသဆုိၿပီး ဘုရားရွင္ ထည့္သြင္းမိန္႔ၾကားခဲ့တယ္။ ခ်ီးမြမ္းျခင္းနဲ႔ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းဟာ မတူကြဲျပားျခားနားသလုိ အကိ်ဳးရလဒ္ေတြကလည္း ကြဲျပားျခားနားသြားတာေတြ႕ရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ကုိယ္တုိင္လည္း သူတစ္ပါးကုိ ခ်ီးမြမ္းတယ္၊ ကဲ့ရဲ႕တယ္။ ေရွာင္ႏုိင္ဖုိ႔႔ ခက္ခဲတယ္။ ကုိယ္တုိင္လည္း ဒီေလာကဓံကုိခံၾကတယ္။ လြတ္တဲ့သူဆိုတာ မရွိဘူး။ သုိ႔ေသာ္ မေရွာင္ႏုိင္ေပမဲ့ ကုိယ္တုိင္လည္း မေအးခ်မ္း၊ သူတစ္ပါးအတြက္လည္း စိတ္ဒုကၡျဖစ္ေစမဲ့ ကဲ့ရဲ႕အျပစ္တင္ေနျခင္းကုိ ေရွာင္ႏုိင္သေလာက္ ေရွာင္ၾကည့္ရေအာင္လား။

ခ်ီးမြမ္းတယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာလည္း စစ္မွန္တဲ့ ခ်ီးမြမ္းျခင္းနဲ႔ ေျမွာက္ပင့္ေျပာဆုိျခင္းေတာ့ နည္းနည္းခြဲျခား သိထားဖုိ႔ေတာ့လုိတယ္္။ တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ခ်ီးမြမ္းသလုိနဲ႔ ေျမွာက္ပင့္ေျပာဆုိေနတတ္တယ္။ ေျမွာက္ပင့္ေျပာဆုိျခင္းကေတာ့ စားမပါတဲ့ ဟင္းလုိပဲ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ အဆီႏွစ္မပါပါဘူး။ စစ္မွန္တဲ့ခ်ီးမြမ္းျခင္းကေတာ့ ေလးနက္တဲ့အဓိပၸါယ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။

လူမႈေရးနယ္ပယ္က႑အသီးသီးမွာ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားအနက္ လွဳိက္လွဳက္လွဲလွဲခ်ီးမြမ္းျခင္းေျပာဆုိျခင္း၊ စစ္မွန္တဲ့ေ၀ဖန္ေထာက္ျပျခင္းေတြက ကိစၥရပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ေစပါတယ္။
ပင္ကုိယ္ဗီဇ၊ ပတ္၀န္းက်င္မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ၊ စစ္မွန္တဲ့ခ်ီးမြမ္းျခင္းေတြ၊ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပမႈေတြေတာ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ဘ၀မွာ အင္မတန္အေရးၾကီးတဲ့အခန္းမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနပါတယ္။
ဒါဆုိရင္ဘာလုိ႔ ခ်ီးမြမ္းျခင္းကုိ ကုိယ့္ဘ၀အတြက္ ေလွကားထစ္သဖြယ္ မသုံးမျပဳဘဲ ကဲ့ရဲ႕အျပစ္တင္ျခင္းေတြနဲ႔ လုံးပန္းေနၾကမလဲ။

“အရင္းစစ္ အျမစ္ေျမက”ဆုိသလုိ သာမန္လူသားေတြအတြက္ေတာ့့ ဒါဟာ မုဒိတာအားနည္းတဲ့လကၡဏာလုိ႔ ဆုိရင္မမွားပါဘူး။
ဒါဆုိရင္ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းႏွစ္မ်ိဳးနက္ ငါတုိ႔ဘ၀မွာ ဘယ္အရာကုိ အေလးထား လက္ခံက်င့္သုံးၾကမလဲ။ ဘယ္အရာကေတာ့ျဖင့္ ငါ့တုိ႔ဘ၀အတြက္ အစိတ္တေဒသအေရးပါ အရာေရာက္မလဲ။ တျခားသူအတြက္ေကာ ဘယ္ေလာက္အတုိင္းအတာတစ္ခုထိ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းသြားမလဲ။ အက်ိဳးမဲ့သြားႏုိင္မလဲဆုိတာ စဥ္းစားေတြးေခၚရင္း…….။

(“ေဌး”သာမေဏေက်ာ္ဆရာေတာ္)

* တုိက္ဆုိင္လာလို႔ ျပန္တင္ေပးလုိက္တာပါ။ လက္ကမ္းစာအုပ္ တစ္အုပ္စာျဖစ္ပါတယ္။

 

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=390138507757492&set=at.106252742812738.7