အရွင္နႏၵေသနာလကၤာရ
သတၱ၀ါေတြ ရုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရတရားေတြရဲ႕ ေကာင္းမေကာင္း၊ အျပဳအမူ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ အေကာင္းသို႔ လည္းမလိုက္၊ အဆိုးဘက္သို႔လည္းမလိုက္ဘဲ စိတ္ကို အလယ္အလတ္ထားတာကို “ဥေပကၡာ” လို႔ ဖြင့္ဆိုၾကပါတယ္။ ဘာ၀နာဆိုတာကေတာ့ ဆိုင္ရာ သမထအလုပ္ ၀ိပႆနာအလုပ္ေတြမွာ အဆံုးအစြန္ထိေရာက္ေအာင္ မျဖစ္မေန အၾကိမ္ၾကိမ္အထပ္ထပ္ ၾကိဳးစားအားထုတ္တာကို ေခၚတာပါ။ ဒီေတာ့...
ဥေပကၡာဘာ၀နာဆိုတာ သတၱ၀ါေတြ သခၤါရတရားေတြနဲ႔ အဲဒီ သတၱ၀ါ သခၤါရတရားေတြရဲ႕ ေကာင္း,မေကာင္းအျပဳအမူ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ စိတ္ကို အလယ္အလတ္ထားျပီး (ထားႏိုင္ေအာင္) ၾကိဳးစားပြားမ်ားတာကို ဥေပကၡာဘာ၀နာ ေခၚတယ္လို႔ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ မွတ္ထားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအက်ဥ္းစကားေလာက္နဲ႔ ဥေပကၡာသေဘာကို နားလည္ဖို႔ ခက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ အေလာင္းေတာ္ဘ၀က ျဖည့္ဆည္းေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဥေပကၡာပါရမီအေၾကာင္းကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ ျမင္လြယ္နားလည္ လြယ္မွာမို႔ ဒီသာဓကေလးကို ဦးစြာ ေလ့လာၾကည့္သင့္ပါတယ္။
ပါရမီျဖည့္စဥ္ကာလ ဘ၀တစ္ခုတုန္းကေပါ့၊ အေလာင္းေတာ္ဟာ ပစၥည္းဥစၥာခ်မ္းသာတဲ့ အမ်ဳိးအႏြယ္တစ္ခုမွာ လူသား တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ တကၠသိုလ္သို႔သြားျပီး အ႒ာရသပညာရပ္ေတြကို ျပီးဆံုးေအာင္ သင္ယူရပါတယ္။
ပညာေရးကိစၥျပီးဆံုးေတာ့ မိဘရပ္ထံျပန္လာျပီး မိဘေတြကို တရိုတေသ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းပါတယ္။ မိဘေတြ ကြယ္လြန္ျပီး ေနာက္မွာေတာ့ ေတာထြက္ျပီး ရေသ့၀တ္နဲ႔ေနဖို႔ စိတ္ကူးပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရေသ့၀တ္နဲ႔ေနရင္ “လူ႔ဘ၀ တုန္းက အ႒ာရသ ပညာရပ္ေတြကို တတ္ေျမာက္ခဲ့သူ ပစၥည္းဥစၥာနဲ႔ ျပည့္စံုသူ-ရယ္လို႔ ပတ္၀န္းက်င္က အထင္ၾကီးၾက လိမ့္မယ္။ အေလးထားၾကလိမ့္မယ္။ ဒီလို အထင္ၾကီးအေလးေပးခံရမႈဟာ စက္ဆုပ္စရာပဲ”လို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ဆက္ျပီးေတာ့လည္း “ငါ့ကို အထင္ေသး အျမင္ေသး ႏိုင္ထက္စီးနင္းလုပ္သူေတြအေ
ေက်နပ္ႏွစ္သက္မျဖစ္ဘဲ စိတ္ကို အလယ္အလတ္မွာထားတဲ့ အက်င့္ျမတ္ကို ငါက်င့္မယ္” လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အေလာင္းေတာ္ဟာ ရွိသမွ် ပစၥည္းဥစၥာေတြကိုစြန္႔ျပီး ရေသ့၀တ္နဲ႔မဟုတ္ဘဲ အိမ္မွာ၀တ္ျမဲျဖစ္တဲ့ အ၀တ္တစ္စံုတည္းနဲ႔ အိမ္က ထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အေလာင္းေတာ္ဟာ အထင္ေသးအျမင္ေသးစရာ လူႏံုလူအ တစ္ေယာက္လိုပံုစံနဲ႔ အရပ္တကာကို လွည့္လည္သြား လာေနထိုင္ပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ တစ္ေနရာမွာ တစ္ရက္သာေနထိုင္ေပမဲ့ မရိုမေသ မေလးမစား ဆက္ဆံခံရတဲ့ေနရာ မ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ရက္ၾကာၾကာေနျပီး အလယ္အလတ္ ရႈျမင္ႏိုင္ေအာင္ အထူးၾကိဳးစားက်င့္ၾကံေတာ္မူ
ဒီလိုနဲ႔ လေတြႏွစ္ေတြ ၾကာလာတဲ့အခါ အိမ္က၀တ္လာခဲ့တဲ့ အ၀တ္ေတြ ေဆြးျမည့္လာပါတယ္။ လူေတြက ၀တ္စရာေပးေပမဲ့ လက္မခံဘဲ မိမိရဲ႕ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးျမည့္ေနတဲ့ အ၀တ္ေတြထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြနဲ႔ အရွက္လံုရံု ဖံုးအုပ္ျပီး ေနထိုင္ပါတယ္။
ဒီလိုေနလာရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အင္မတန္ ကိုယ္ၾကမ္းႏႈတ္ၾကမ္း အစအေနာက္သန္လြန္းတဲ့ လူငယ္ေတြရွိရာ ရြာတစ္ရြာကို ေရာက္သြားပါတယ္။ လူငယ္ေတြဟာ အေလာင္းေတာ္ကို ျမင္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူတို႔အတြက္ စ,ေနာက္ေလွာင ္ေျပာင္စရာတစ္ခု ရျပီဆိုတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ စုျပံဳ၀ိုင္းအံုလာၾကပါေတာ့တ
လူငယ္ေတြလည္း အေလာင္းေတာ္ေနာက္ကို တျပံဳၾကီး လိုက္လာၾကပါတယ္။ သုႆတစ္ခုအနီးေရာက္တဲ့အခါ “ဒီအရပ္ဟာ လူငယ္ေတြျပဳသမွ် တားျမစ္မယ့္သူမရွိရာအရပ္ ျဖစ္တယ္။ ငါ့အဖို႔ စိတ္ကို အလယ္အလတ္ထားတဲ့ အက်င့္ျမတ္ကို အျမင့္ဆံုးေရာက္ေအာင္က်င့္ဖ
လူငယ္အုပ္စုလည္း အေလာင္းေတာ္ကိုမီလာျပီး အမ်ဳိးမ်ဳိး ေနာက္ေျပာင္ၾကပါေတာ့တယ္။ အခ်ဳိ႕က ျပာေတြနဲ႔ပက္၊ အခ်ဳိ႕က တံေတြးေထြး၊ အခ်ဳိ႕က ႏွပ္ေတြသုတ္ စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ ေနာက္ေန႔ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း
အေလာင္းေတာ္ကေတာ့ ငါ့ကို ျပစ္မွားၾကတယ္ရယ္လို႔ လူငယ္ေတြအေပၚ မလိုလား မုန္းတီးမႈ မျဖစ္သလို ငါ့ကို ရိုေသၾက ပူေဇာ္ၾကတယ္ရယ္လို႔ လူၾကီးေတြအေပၚ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္မႈမျဖစ္ဘဲ ႏွစ္မ်ဳိးလံုးအေပၚ တူမွ်တဲ့ အလယ္အလတ္ရႈျမင္မႈ (ဥေပကၡာ)နဲ႔ ေနထိုင္ေတာ္မူခဲ့တယ္-လို႔ အေလာင္းေတာ္ ဥေပကၡာပါရမီျဖည့္ခဲ့ပံုကို စရိယာပိဋကအ႒ကထာမွာ ျပဆို ထားပါတယ္။
အေလာင္းေတာ္ က်င့္ၾကံေတာ္မူခဲ့တာေတြကို သံုးသပ္ၾကည့္ရင္ အထင္ေသးအျမင္ေသး ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေစာ္ကားလာရင္လည္း ေစာ္ကားသူေတြအေပၚမွာျဖစ္ေစ၊
တကယ္ေတာ့ ဒီလိုက်င့္ၾကံႏိုင္ဖို႔က အလြန္႔အလြန္ပဲ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ပုထုဇဥ္ဆိုတာ အလိုက်ႏွစ္သက္မႈဆိုတဲ့ ေလာဘတရား၊ အလိုမက် စိတ္ဆိုးမႈဆိုတဲ့ ေဒါသတရားေတြကို ပယ္ႏိုင္ၾကသူေတြ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒီတရားေတြ ျဖစ္ေပၚမႈ ၾကမ္းတာ၊ ႏုတာ၊ အခိုက္အတန္႔ ငုပ္ကြယ္ေနတာေလာက္ပဲ ကြာၾကပါတယ္။
ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲ၊ ခ်ီးမြမ္း၊ ကဲ့ရဲ႕စတဲ့ ေလာကဓံေတြနဲပ မၾကံဳေသးခင္ အလယ္အလတ္ရႈျမင္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္ေပမဲ့ တကယ္လက္ေတြ႔ၾကံဳလာတဲ့အခါ ရႈျမင္ႏိုင္ဖို႔ အထူးခက္ခဲလွပါတယ္။ မိမိကိုယ္တိုင္ ၾကံဳရတဲ့ကိစၥကို အသာထားလို႔ မိမိနဲ႔ ဆက္စပ္သူေတြၾကံဳရတဲ့ကိစၥမွာ
ဥပမာဆိုပါစို႔ - သတၱ၀ါေတြကို အုပ္စုခြဲလိုက္ရင္ -
(၁) မဇၥ် = မိမိက ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္တာလည္းမရွိ၊ မလိုမုန္းတီးလည္းမရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊
(၂) ေ၀ရီ = မိမိက မလိုလားမုန္းတီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္
(၃) ပိယ = မိမိက ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္-ရယ္လို႔ အုပ္စုသံုးခု ရပါတယ္။
အဲဒီထဲက (၁) မဇၥ်ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူ႔ရဲ႕ခ်မ္းသာမႈ ဆင္းရဲမႈေတြမွာ ေက်နပ္အားရမႈ၊ မလိုလားမႏွစ္သက္မႈေတြ မိမိမွာ မျဖစ္ေပၚေအာင္ ရႈျမင္ႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ (၂) ေ၀ရီပုဂိၢဳလ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ခ်မ္းသာသြားတာ၊ ရာထူးအာဏာစသည္ ရသြားတာကို ျမင္ရၾကားရရင္ ပင္ကိုယ္က မလိုလားမႈ အခံရွိတာေၾကာင့္ မနာလို မလိုလား မႈေတြျဖစ္ဖို႔သာ မ်ားပါတယ္။
ျပီးေတာ့ ဒုကၡေရာက္သြားတာကို ျမင္ရၾကားရျပန္ရင္လည္း ေက်နပ္၀မ္းသာျဖစ္ဖို႔က ပိုမ်ားပါတယ္။ (၃) ပိယပုဂၢိဳလ္န ဲ႔ပတ္သက္လို႔လည္း ခ်မ္းသာသြားတာ ရာထူးအာဏာစသည္ တိုးတက္သြားတာကို ျမင္ရၾကားရရင္ ပင္ကိုယ္က လိုလားမႈရွိေနတာေၾကာင့္ ေက်နပ္၀မ္းသာျဖစ္ေနဖို႔က မ်ားပါတယ္။ ဒုကၡေရာက္သြားတာ၊ အခက္အခဲျဖစ္သြားတာကို ျမင္ရၾကားရျပန္ရင္လည္း စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ဖို႔က မ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ မိမိကုိယ္တိုင္ ခံစားရတာမဟုတ္ဘဲ မိမိနဲ႔ဆက္စပ္ သူေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကိစၥေတြမွာေတာင္ မခ်စ္မမုန္း ၀မ္းမသာ ၀မ္းမနည္းေနႏိုင္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲေၾကာင္း နားလည္ ႏိုင္ပါတယ္။ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း တစ္ဘက္ဘက္ကိုေရာက္သြားရင္ ဥေပကၡာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ပုထုဇဥ္မို႔လို႔ ဒီလိုကိစၥေတြမွာ အခ်စ္၊ အမုန္း၊ ၀မ္းသာ၊ ၀မ္းနည္းျဖစ္ခြင့္ရွိေပမဲ့ ျဖစ္တဲ့အၾကိမ္မ်ားရာက နည္းလာေအာင္၊ အျဖစ္ၾကမ္းရာက အျဖစ္ႏုလာေအာင္၊ ႏုတဲ့ျဖစ္ေပၚမႈေတြကိုလည္း အခ်ိန္ကာလ အခိုက္အတန္႔ ကြယ္ေပ်ာက္ျငိမ္း ေအးေနေအာင္၊ အခိုက္အတန္႔ျငိမ္းေအးေနတာကိ
မ်က္ေမွာက္ကာလာသံုး ဥေပကၡာသေဘာမ်က္ေမွာက္ကာလာမွ
ဒီကိစၥမွာ အဆက္အဆံမလုပ္ဘဲ ပစ္ထားတာက မေက်နပ္မႈကို အေျခခံတဲ့ ေဒါသသေဘာသာျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တခါတရံ မိမိအနီးအနားမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားတာကို သိသင့္ျမင္သင့္ပါလ်က္နဲ႔ ေငးငိုင္ေတြေဝေနလို႔မို႔ မသိလိုက္ မျမင္လိုက္တဲ့ ကိစၥေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါလည္း ဥေပကၡာမဟုတ္ပါဘူး၊ မသိနားမလည္မႈ ေမာဟသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ကုသိုလ္ေရးအလုပ္ေတြမွာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္ပါလ်က္နဲ႔
ဒါလည္း ဥေပကၡာမဟုတ္ပါဘူး။ ပ်င္းရိမႈ ေကသဇၨသာ ျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္ေမွာက္ကာလာမွာ ဒီသေဘာေတြကိုလည္း ဥေပကၡာျပဳေနတယ္-လို႔ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေတြကို ဥေပကၡာလို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ဥေပကၡာတုလို႔ ေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေနတၱိအ႒ကထာမွာလည္း "မသိနားမလည္မႈ ေမာဟတရားက ေတြေဝေငးငိုင္ေနလို႔မို႔ မသိနား မလည္တာကိုပဲ အလယ္အလတ္ ရႈျမင္သေယာင္ လွည့္ပတ္တတ္တယ္။ ေကာသဇၨတရားက လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ ကုသိုလ္ေရးကိစၥေတြကို ပ်င္းလို႔မို႔ မလုပ္တာကိုပဲ အလယ္အလတ္ရႈျမင္ေနလို႔ မလုပ္မိသေယာင္ ရႈျမင္တတ္တယ္" လို႔ အသိေပးထားပါတယ္။ ဥေပကၡာပြားမ်ားသူေတြ အလွည့္ပတ္မခံရေအာင္ သတိထားစရာပါ။ ဥေပကၡာအစစ္က မသိနား မလည္မႈ အာရံုမစိုက္မႈ မရွိပါဘူး။ အာရံုစိုက္ပါတယ္။ သိနားလည္ပါတယ္။ အာရံုစိုက္ သိနားလည္ေနတဲ့အာရံုမွာ အလယ္အလတ္ရႈျမင္ (ရႈျမင္ေအာင္ၾကိဳးစား)တာပါ။
အလယ္အလတ္ရႈျမင္ႏိုင္ေအာင္ဒီ
ဒီသေဘာကို စြဲျမဲေနေအာင္ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ပြားမ်ားရပါတယ္။ ပြားမ်ားမႈအားေကာင္းရင္ ေကာင္းသေလာက္ ရႈျမင္မႈလည္း ခိုင္ျမဲအားေကာင္းပါလိမ့္မယ
အလယ္အလတ္ရႈျမင္ရက်ဳိးစိတ္ကိ
ေကာင္းက်ဳိးေတြျဖစ္ေစမယ့္ ကုသိုလ္တရားေတြကိုသာ အခြင့္အခါ ရွာၾကံျပဳလုပ္တာေၾကာင့္ အကုသိုလ္ျဖစ္ခြင့္ နည္းသြားပါတယ္။ လိုခ်င္မႈ၊ စိတ္ဆိုးမႈ၊ မနာလိုမႈ၊ ဝန္တိုမႈစတဲ့ အကုသိုလ္အပူ နည္းသြားလို႔မို႔ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာမႈကို အျပည့္အဝ ရႏိုင္ပါတယ္။ ေကာင္း မေကာင္း ေလာကဓံေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔လာတဲ့အခါမွာလည္း မ်ားစြာ ေသာ သတၱဝါေတြဟာ အေကာင္းေလာကဓံနဲ႔ေတြ႔ရင္ ေျမာက္ၾကြတုန္လႈပ္ရသလို အဆိုးေလာကဓံနဲ႔ေတြ႔ရင္လည္း ယိမ္းယိုင္အားေပ်ာ့ တုန္လႈပ္တတ္ၾကပါတယ္။ အလယ္အလတ္ရႈျမင္မႈ(ဥေပကၡာ)ကိ
ဒါတင္မကပါဘူး၊ ေမတၱာဘာဝနာ ပြားမ်ားသူဟာ အက်ဳိး(၁၁)မ်ဳိး ရရွိသလို၊ စိတ္ကို အလယ္အလတ္ထား ႏိုင္မႈ (ဥေပကၡာဘာဝနာ)ကို ပြားမ်ားသူလည္း အဲ့ဒီအက်ဳိး(၁၁)မ်ဳိးကို ရရွိေၾကာင္း က်မ္းဂန္မ်ားမွာ မိန္႔ဆိုထားပါတယ္။
ဒါေတြကိုၾကည့္ရင္ ဥေပကၡာဘာဝနာ (စိတ္ကို အလယ္အလတ္မွာထားမႈ)ဟာ သတၱဝါေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးၾကီးတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဥေပကၡာႏွင့္စပ္လို႔ သိလိုပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းလာတဲ့ ဒကာ တင္ေမာင္ေက်ာ္ကို သတိရစြာနဲ႔ -
အရွင္နႏၵေသနာလကၤာရ
က်မ္းကိုး -
၁။ စရိယာ၊ ႒၊ ၂၅၉။
၂။ ေနတၱိ၊ ႒၊ ၉၀။
၃။ ဘိ၊ ၂၊ ၂၈၈။ ဝိသုဒၶိ၊ ၁၊ ၃၀၄။
၄။ ဝိသုဒိၶ၊ ၁၊ ၃၁၁။
ဒီေနရာမွ ကူးယူမွ်ေဝပါသည္။
No comments:
Post a Comment