ေရွးအခါက ဇနသႏၶအမည္ရွိေသာ မင္းတပါးသည္ ဗာရာဏသီျပည္ႀကီးကို မင္းက်င့္တရားႏွင့္အညီ စိုးစံအုပ္ခ်ဳပ္ေတာ္မူ၏။ ထိုမင္းသည္ လစဥ္ လျပည့္ေန႔ေရာက္တိုင္း ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္၏။ တိုင္းသူျပည္သားတို႔ကိုလည္း
ႏွစ္ႀကိမ္ နန္းရင္ျပင္၌ စုရံုးေစ၍ ေနာင္တ ၁၀-မ်ိဳး မျဖစ္ၾကရေအာင္ ယခုအခါကပင္ မေမ့မေလ်ာ့ၾကပဲ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ား
ျပဳလုပ္ၾကရန္ တိုက္တြန္းစကား ေျပာၾကားဆံုးမေလ့ရွိ၏။
တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္လည္း
ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားကိုသာ ျပဳလုပ္၍ ေနထိုင္ၾကသည္။ ထိုသို႔ ေနထိုင္ၾကသျဖင့္ ထိုမင္းလက္ထက္တြင္
အခ်ဳပ္ေထာင္မ်ားကို ဟင္းလင္းဖြင့္ထားရသည္။ အမႈအခင္းျဖစ္ပြားသူ မရွိေသာေၾကာင့္လည္း တရားရံုမ်ားကို ပိတ္ထားရသည္။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို မေမ့မေလ်ာ့ အားထုတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ေသာအခါ၌လည္း နတ္ရြာသုဂတိသို႔ ေရာက္ၾကရကုန္၏။
ေနာင္တ ၁၀-မ်ိဳးကား
၁။ အခ်ိန္ရွိခိုက္ ငယ္စဥ္က ပညာမသင္ခဲ့မိေလျခင္း။
၂။ ဥစၥာပစၥည္း မစုေဆာင္းမိခဲ့ေလျခင္း။
၃။ သူတပါး၏ အခ်စ္ကို ဖ်က္ဆီးမိခဲ့ေလျခင္း။
၄။ သူတပါး၏ အသက္ကို သတ္မိခဲ့ေလျခင္း။
၅။ သူတပါး သားမယားကို ျပစ္မွားမိခဲ့ေလျခင္း။
၆။ ဥစၥာပစၥည္းရွိလ်က္ မလွဴမိခဲ့ေလျခင္း။
၇။ ဆံုးမစကားကို နားမေထာင္မိခဲ့ေလျခင္း။
၈။ မိဘကို မလုပ္ေကၽြးမိခဲ့ေလျခင္း။
၉။ ပညာရွိထံ နည္းခံ၍ ပညာမသင္ၾကားခဲ့မိေလျခင္း။
၁၀။ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို မက်င့္မိခဲ့ေလျခင္း တို႔ ျဖစ္သည္။
အကိုး။ ဒြါဒသနိပါတ္၊ ဇနသႏၶဇာတ္။
( ဉာဏ္လင္းေအာင္ )
( ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၁-ခု စက္တင္ဘာလ )
Be Got
http://www.facebook.com/photo.php?fbid=409175109180326&set=a.351047714993066.76
No comments:
Post a Comment