“ေရဒီယိုေလး တစ္လံုးေလာက္ ရွိရင္ေကာင္းမယ္” ဟု အေဖတို႔ အေမတို႔ ငယ္ငယ္က တမ္းတခဲ့ၾကသည္ဟု
ၾကားဖူးသည္။ ထိုစဥ္က ေရဒီယို မဆိုထားႏွင့္၊ လွ်ပ္စစ္မီးေတာင္ အိမ္တိုင္းမွာရွိၾကသည္မဟုတ္
အိမ္ဧည့္ခန္းမွာ ေသတၱာတစ္လံုးႏွင့္တူေသာ ေရဒီယိုႀကီးမ်ားကို ႐ႈိးျပထားႏိုင္တာ ေခတ္ေဟာင္း႐ုပ္ရွင္ေတြထဲ
ၾကည့္ဖူးသည္။
အေဖႏွင့္ အေမ လက္ထပ္ၿပီးကာစ၌ က်ားကူးကြက္သစ္မွာ ေနသည္။ ပံုႏွိပ္စက္ကေလး ေထာင္ရာမွ စီးပြားေရး
ေခ်ာင္လည္စ ျပဳလာသည္။ အေဖႏွင့္ အေမတို႔သည္ သူတို႔ ကေလးဘဝကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေသာ ေရဒီယို
ကေလးတစ္လံုး ဝယ္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ တျခားလူေတြလည္း နားေထာင္ခ်င္ၾကမွာပဲ ဆိုၿပီး ေရဒီယိုလာခ်ိန္က်လွ်င္
အိမ္အျပင္ကို ေအာ္လံေလး တစ္ခုထုတ္ၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ေပးထားသည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူမ်ားက အိမ္ေရွ႕
ကြက္လပ္မွာ စု႐ံုးထိုင္ၾကၿပီး နားေထာင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွစ္တန္း၊ ကိုးတန္းေလာက္တြင္ ေရဒီယို
ကက္ဆက္ေတြ စေပၚသည္။ ေရဒီယိုလည္း နားေထာင္လို႔ရ၊ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းဆိုလည္း ကူးယူထားလို႔ရ၊
သီခ်င္းေခြေတြလည္း ဖြင့္လို႔ရသျဖင့္ အလြန္ အဆင္ေျပသည္။
“ကက္ဆက္ေလး တစ္လံုးေလာက္ ရွိရင္ေကာင္းမယ္” ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ တမ္းတခဲ့ရဖူးသည္။
သမီးအႀကီးမ စကားတတ္ကာစတြင္ “ထီေပါက္ရင္ တီဗီဝယ္ေပးေနာ္” ဟု ပူဆာတတ္၏။
႐ုပ္ျမင္သံၾကားေပၚလာၿပီး ႏွစ္အေတာ္ၾကာသည္အထိ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ မဝယ္ႏိုင္ေသး။ ဇာတ္ကားေကာင္းလို႔
ၾကည့္ခ်င္လွ်င္ သူမ်ားအိမ္ သြားၾကည့္ရ၏။ တစ္ခ်ိန္က ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္လွ်င္ ႐ံုရွိရာသို႔ တကူးတကသြား၊ လက္မွတ္ရဖို႔
တိုးေဝွ႔ၿပီးမွ ၾကည့္ရသည္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္မွာထိုင္ၿပီး ေအးေအးသက္သာ ၾကည့္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္
ကေလးသာမက တစ္အိမ္လံုးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကပါ “တီဗီတစ္လံုးေတာ့ ရွိရင္ေကာင္းမယ္” ဟူေသာ ဆႏၵ ျဖစ္ေပၚလာမိ၏။
သို႔တိုင္ေအာင္ ေနာက္ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ တီဗီတစ္လံုး ဝယ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
သမီးအငယ္မ အလွည့္က်ေတာ့ “ေအာက္စက္.... ေအာက္စက္” ဆိုေသာ အသံထြက္လာသည္။ ဗီဒီယိုအေခြေတြ
ေခတ္စားသည့္ ကာလျဖစ္၏။ တစ္အိမ္သားလံုးကလည္း ဝယ္သင့္သည္ဟု ေထာက္ခံၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
ဗီဒီယိုဇာတ္ၫႊန္းေတြ ေရးျဖစ္လာသျဖင့္ လုပ္ငန္းသေဘာအရ အိမ္မွာ ဗီဒီယိုျပစက္ တစ္လံုးရွိဖို႔ လိုအပ္လာသည္။ (အမွန္က
ထိုအခ်က္မွာ အေၾကာင္းျပျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္၏။) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဗီဒီယိုျပစက္ တစ္လံုးဝယ္ႏိုင္ဖို႔ ေငြစုရျပန္ေလသည္။
* * * * *
ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားတို႔၊
အေခြငွားၾကည့္လိုက္ ၿငိမ့္ေနၾကသည္။ ဒီၾကားထဲ ၿဂိဳဟ္တု ႐ုပ္ျမင္သံၾကားဆိုတာ ေခတ္စားလာျပန္၏။ အိမ္မွာ စေလာင္း
တပ္ထားလွ်င္ အႀကီးအေသးအလိုက္ ဆက္သြယ္ေရးၿဂိဳဟ္တု ေလးငါးဆယ္ခုအထိ ဖမ္းယူႏိုင္သည္။ ၿဂိဳဟ္တု တစ္ခုတည္း
ကပင္ အစီအစဥ္ေပါင္း မ်ားစြာကို ဖမ္းယူၾကည့္႐ႈႏိုင္သည္ ဆို၏။ အားလံုးေပါင္းလိုက္ေသာအခါ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီပတ္လံုး
အခ်ိန္မေ႐ြး ၾကည့္ႏိုင္ေလသည္။ ႐ုပ္ရွင္ေတြ၊ ကာတြန္းေတြ၊ စတိတ္႐ႈိးေတြ၊ အားကစားပြဲေတြ၊ ဗဟုသုတ ျဖစ္စရာေတြ၊
ေနာက္ဆံုးေပၚ ကမာၻ႔သတင္းေတြ တဝႀကီးၾကည့္ရမည္။
သူက အသံုးတည့္သလို စရိတ္ကလည္း ႀကီးသည္။ စေလာင္း၊ ဘူစတာ၊ ရစီဗာ စသည္ျဖင့္ တစ္စံုလွ်င္ ေလးငါးေသာင္းမွ
သိန္းခ်ီသည္အထိ ရွိသည္။ လိုင္စင္ေၾကးကလည္း တစ္ႏွစ္အတြက္ တစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ က်သည္။ ဒီေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာ
မတတ္ႏိုင္ေသး။ စိတ္ကူးယဥ္႐ံုေလာက္ႏွင့္သာ ေက်နပ္ရသည္။ တျခားအခ်ိန္ေတြမွာ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနႏိုင္ေ
ျမန္မာေဘာလံုးအသင္းပါဝင္ေသာ
နာတယ္” ဟု မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရေလ၏။
* * * * *
ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ ႐ံုးသြား႐ံုးျပန္ ဘတ္စ္ကားႏွင့္ သြားရသည္။ ေက်ာင္းသူဘဝကတည္းက ဘတ္စ္ကားတိုးစီးလာရသူ
ျဖစ္၍ အေလ့အက်င့္ရေနၿပီ။ သို႔တိုင္ေအာင္ တစ္ခါတစ္ခါ ဘတ္စ္ကားၾကပ္ေနတာမ်ိဳးႏွင့္
ေနပူႀကဲႀကဲထဲမွာ အၾကာႀကီး ကားေစာင့္ခဲ့ရလွ်င္ ညည္းညဴတတ္သည္။ ႏႈတ္က ဖြင့္မေျပာေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္
“ကားေလးတစ္စီးေလာက္ ရွိရင္ေကာင္းမယ္” ဟု ေတာင့္တမိလိမ့္မည္ ထင္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးမ်ားမွာ မိုင္ဝက္ခန္႔
ေဝးေသာ ေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရ၏။ ခုေခတ္ ကေလးေတြ သယ္ရသည့္ စာအုပ္မွာ တနင့္တပိုးႀကီး ျဖစ္၏။
ထမင္းဘူး၊ ေရဘူးထည့္သည့္ ျခင္းေတာင္းကို လက္တစ္ဘက္က ဆြဲရေသးသည္။ အေဖျဖစ္သူ စာေရးဆရာ၏ အေျခအေနကို
သိ၍ မပူဆာၾကေသာ္လည္း “ကားကေလးႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ” ဟု သူတို႔ခ်င္း က်ိတ္၍ ေျပာမိၾကမွာ ေသခ်ာသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကား႐ူး႐ူးေနသူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ ေမာ္ေတာ္ကားကို ဇိမ္ခံပစၥည္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္လည္း
မဟုတ္ပါ။ ကားဝယ္လိုက္လွ်င္ တစ္စင္းပဲ ပိုင္မည္။ မဝယ္ဘဲေနရင္ ရွိသမွ်ဘတ္စ္ကားေတြ၊ တကၠစီေတြကို ကိုယ့္ကားလို
သေဘာထားလို႔ရသည္ ဟူ၍ပင္ ယူဆခဲ့သူ ျဖစ္၏။ ငယ္ကလည္း ငယ္ေသးေတာ့ ဘတ္စ္ကားတိုးစီးရတာကိုေတာင္
ေပ်ာ္စရာမွတ္ခဲ့ေသးသည္။ အရွိန္ႏွင့္ ထြက္စျပဳေနေသာ ဘတ္စ္ကားေနာက္ကို ေျပးလိုက္ၿပီး မမီမကမ္း ေစြ႕ခနဲ
ခုန္တက္လိုက္ရတာမ်ား ေအးခနဲေနေအာင္ အရသာရွိ၏။ တစ္ခ်ိန္က ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ရွားပါးခဲ့ေသာ္လည္း ခုခ်ိန္မွာေတာ့
ေမာ္ေတာ္ကားဆိုသည္မွာ အထူး အခြင့္အလမ္း မဟုတ္ေတာ့။ လူလတ္တန္းစားေတြေတာင္ ကားစီးႏိုင္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က
လူလတ္တန္းစားထဲက အလယ္အလတ္အဆင့္မွာ ရွိသျဖင့္ ကားေတာ့ မစီးႏိုင္ေသး။ ကားစီးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား စုေဆာင္းႏိုင္သည့္
အေျခအေနေတာ့ အစပ်ိဳးၿပီဟု ဆိုရမည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ခရီးေဝးမွာေနသည့္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား၏ သာေရးနာေရး
ကိစၥမွာ လမ္းပန္းအခက္အခဲေၾကာင့္ ပ်က္ကြက္လိုက္ရလွ်င္ “ကားမရွိတာ နာတယ္” ဟု ေရ႐ြတ္မိတတ္ေလၿပီ။
* * * * *
ေႏြေရာက္လို႔ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕ၿပီး ေခၽြးသံတ႐ႊဲ႐ႊဲ ျဖစ္ေနရသည့္အခါ ေရခဲေသတၱာ အေသးစားေလးေတြ ေလွ်ာ့ေဈးႏွင့္
ေရာင္းတုန္းက မဝယ္လိုက္မိသည္ကို ေနာင္တရခ်င္သလို ျဖစ္မိ၏။ အိမ္မွာ ခုရွိေနသည့္ ေခတ္ေဟာင္းပံုစံ တယ္လီဖုန္း
ကေလးေတာင္ အေဖ ထားရစ္ခဲ့လို႔ သံုးခြင့္ေနရသူက ဆယ္လူလာဆိုတာကို စိတ္ဝင္စားမိေသးသည္။ သို႔ရာတြင္
ငါးသိန္းေလာက္ က်မည္ဆိုေတာ့ကိုယ္ႏွင့္လည္း
ဆယ္လူလာဖုန္းက ေခၚသံျမည္လာလွ်င္ ခက္မယ္မဟုတ္လား။
ခုတေလာ သတင္းစာထဲမွာ ေလေအးစက္ေၾကာ္ျငာေတြ ခဏခဏ ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေပၚ အမ်ိဳးအစားေတြေတာင္
ျမန္မာ့ေဈးကြက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီဟု ဆို၏။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ သံဇကာေတြ တပ္ထားေသာ ပ်ဥ္ေထာင္တစ္ပိုင္းအိမ္
ျဖစ္၍ ေလေအးစက္ႏွင့္ မသင့္ေလ်ာ္။ သင့္ေလ်ာ္သည့္တိုင္ ဝယ္တပ္ႏိုင္ဖို႔ ေဝးေသးသည္။ ေလေအးစက္သာမက ေရအပူေပးသည့္
စက္ေတြလည္း ေခတ္စားေနသည္။ ေဆာင္းတြင္းဘက္ သိပ္ေအးသည့္ ရက္မ်ားမွာ ေရစိမ္း မခ်ိဳးႏိုင္သျဖင့္ ေရေႏြးေရာ၍ ျဖစ္ေစ၊
ေနပူလွမ္း၍ ျဖစ္ေစ ခ်ိဳးရသည္။ ထိုအခါ “ေရအပူေပးတဲ့စက္ ဆိုတာ ဘယ္ေဈးေလာက္ရွိမလဲ” ဟု ေတြးမိတတ္သည္။
(တကယ္လည္း ေတြးသည့္အဆင့္မွာသာ ရွိေသးသည္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အလကားရေနသည့္ ေနစြမ္းအင္ကိုသာ
အားကိုးေနရသည္။)
* * * * *
ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာကို စၿပီး ၾကားဖူးစဥ္ကတည္းက စိတ္ဝင္စားခဲ့သည္။ အလြန္ ထူးျခားထိေရာက္ၿပီး အသံုးဝင္သည့္
ပစၥည္းမွန္း သိခဲ့၏။ ကြန္ပ်ဴတာက ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားမွာ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္၏။ ေနရာတိုင္းမွာ
ကြန္ပ်ဳတာ မပါလွ်င္ မၿပီးသလို ျဖစ္လာ၏။ လူတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ မကင္းႏိုင္ဟု
ဆိုရမည္။ လူႀကီးမ်ားသာမက ကေလးမ်ား၏ ဘဝထဲမွာပင္ သူက ဝင္ႀကီးစိုးလာသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ ကစားနည္းမ်ား
ေခတ္စားလာျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကြန္ပ်ဴတာကို စိတ္ဝင္စားခဲ့ေသာ္လည္း ခုခ်ိန္ထိ ျမင္ဖူး႐ံုသာရွိ၏။
ခလုတ္တစ္ခ်က္ေလာက္ေတာင္ တစ္ခါမွ မႏွိပ္ဖူးေသး။ သူမ်ား႐ိုက္ေနတာကိုေတာ့ ေဘးမွၾကည့္ဖူးသည္။
စာမူေတြကို ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္႐ိုက္ေနတာ ၾကည့္ၿပီး မခ်င့္မရဲ ျဖစ္မိ၏။ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ စာ႐ိုက္သည့္အခါ စာလံုးပံုစံမ်ိဳးစံု၊
အ႐ြယ္အစားမ်ိဳးစံုကို ကိုယ္ႀကိဳက္သလို ေျပာင္းလဲ႐ိုက္ႏိုင္သည္။ စာေၾကာင္းေတြ၊ စာပိုဒ္ေတြ လိုသလို ေ႐ႊ႕ႏိုင္သည္။
စာပိုဒ္မ်ား ျဖဳတ္ပစ္ျခင္း၊ အစားထိုးပစ္ျခင္းကို စကၠန္႔အနည္းငယ္အတြင္း ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။ လိုေသာအခါက်မွ
ထုတ္သံုးလို႔ရေအာင္ ကြန္ပ်ဴတာကို မွတ္ထားခိုင္းလို႔ရသည္။ ဒါက ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးအဖို႔ အဆင့္အနိမ့္ဆံုး
လုပ္ေဆာင္ရျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ ပံုတူကူးတာ၊ ပံုဆြဲတာ၊ ဇယားခ်တာ၊ ပံုႏွိပ္စက္အတြက္ အေရာင္ခြဲေပးတာ၊
ဓာတ္ပံု ကူးေဆးေပးတာ စသည္တို႔မွာ အေသးအဖြဲကေလးမ်ားသာ ရွိေသးသည္။
ကြန္ပ်ဴတာ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး သြားရည္ယိုမိ၏။ ဝတၳဳေတြ၊ ဇာတ္ၫႊန္းေတြကို ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ ေရးရလွ်င္
ေကာင္းမွာပဲဟု ခ်ဥ္ျခင္းတပ္မိျခင္း ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ တူတာဆိုလို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္
လက္ေဆာင္ေပးထားေသာ ဖုန္းနံပါတ္မွတ္လို႔ရသည့္ ဂဏန္းေပါင္းစက္ကေလးသာ ရွိ၏။ ဒီၾကားထဲ အင္တာနက္ေခၚ
ကြန္ပ်ဴတာကြန္ယက္စနစ္ ေပၚလာသည္။ ယင္းစနစ္ထဲ ပါဝင္ခြင့္ရလွ်င္ မိမိအိမ္မွ ကြန္ပ်ဴတာကို ၿဂိဳဟ္တုမွတစ္ဆင့္
တစ္ကမာၻလံုးရွိ အဖြဲ႕ဝင္ထားေသာ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္လို႔ရသြားၿပီ ျဖစ္၏။ မိမိ သိရွိလိုေသာ အခ်က္အလက္မ်ား၊
စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကို ကမာၻ႔ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးမ်ားရွိ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားသို႔ ဆက္သြယ္ေတာင္းယူ ဖတ္႐ႈႏို္င္သည္။
ပံုမွန္ထုတ္လႊင့္ေနေသာ သတင္းလႊာေတြကို ဖတ္ႏိုင္သည္။ မိမိ ဝါသနာပါရာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု အေၾကာင္းကို
အျခားကြန္ပ်ဴတာ ပိုင္ရွင္မ်ားႏွင့္ အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးႏိုင္သည္။ ကိုယ့္မွာ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို
အင္တာနက္မွတစ္ဆင့္ တင္ျပၿပီး အကူအညီ၊ အႀကံဥာဏ္ ေတာင္းခံႏိုင္သည္။
အင္တာနက္ အသံုးဝင္ပံုကေတာ့ ေျပာမကုန္ေအာင္ပင္ ျဖစ္၏။ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုးကို ကိုယ့္အိမ္ထဲ ထည့္ထားရသလို
ေနလိမ့္မည္။ သြားရည္ယိုစရာႀကီး ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ကမာၻႀကီးကို အိမ္ထဲမထည့္ခင္ ဆန္တစ္အိတ္ အိမ္ထဲထည့္ႏိုင္ဖို႔
အရင္ႀကိဳးစားရေပဦးမည္။
* * * * *
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုမွာ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခ်င္ၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္
တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနေသာ ေခတ္ႀကီးမွာ ေနာက္က် မက်န္ရစ္ေအာင္ မမီမကမ္း ေျပးလိုက္ေနရေလသည္။
ခုခ်ိန္မွာ ေခတ္မီမိသားစုျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္ေသာ အသံုးအေဆာင္၊ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းေတြက မ်ားျပားလြန္းလွသည္။
အေဖတို႔ ငယ္စဥ္ေခတ္ကလို ေရဒီယိုတစ္လံုးရွိ႐ံုႏွင့္ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ ေခတ္ႀကီးကို ရင္ေဘာင္တန္း
လိုက္ႏိုင္ဖို႔ ခုေလာေလာဆယ္ လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းကိရိယာ အျပည့္အစံုကို အသံုးျပဳႏိုင္ေသာ လူတန္းစားမွာ အနည္းငယ္သာ
ရွိေသးသည္။ လူသာမန္တို႔အဖို႔ လက္လွမ္းမမီႏိုင္ေသး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လူမ်ားအဖို႔ လိုက္ေလေဝးေန ျဖစ္ေနမွာ
ျမင္ေယာင္ေသးသည္။
သိပၸံပညာ ဆိုသည္မွာ လူတို႔ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ႏိုင္သမွ် ျဖစ္ေအာင္ အစဥ္အၿမဲ ႀကိဳးစားရွာေဖြ တီထြင္ေနရေသာ
ပညာရပ္ျဖစ္၏။ သိပၸံပညာ၏ အကူအညီျဖင့္ အလုပ္ေတြ တြင္က်ယ္လာၿပီး အားလပ္ခ်ိန္ေတြ ပိုလာလိမ့္မည္။ လူမႈေရးကိစၥ၊
အပန္းေျဖ အနားယူႏိုင္ေရး ကိစၥတို႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ပိုထြက္လာထြက္လာလိမ့္မည္ဟု သိပၸံပညာရွင္မ်ားက
ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကသည္။ လက္ေတြ႕တြင္ ထိုသို႔ ျဖစ္မလာေသး။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက သတ္မွတ္ျပဌာန္းခဲ့ေသာ
တစ္ေန႔ အလုပ္ခ်ိန္ ရွစ္နာရီမွာ ေလ်ာ့မသြားေသး။ ပိုတိုးလာဖို႔ေတာင္ တာစူေနသည္။ ထိုအခ်က္ကို အထင္ရွားဆံုး
သက္ေသျပေနသည္မွာ ကြန္ပ်ဴတာပင္ ျဖစ္၏။
* * * * *
ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးသည္ လူတစ္ေယာက္ လုပ္ႏိုင္သည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သန္းႏွင့္ခ်ီၿပီး ပိုလုပ္ႏိုင္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာ
ပညာရွင္တစ္ေယာက္သည္ အရင္က လေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ကို ကြန္ပ်ဴတာအကူအညီျဖင့္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း
ၿပီးေအာင္ လုပ္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာစက္ ကိုင္သူတစ္ေယာက္သည္ တစ္လမွ တစ္နာရီထဲ အလုပ္လုပ္ဖို႔
လိုအပ္သည္ဟု ထင္လွ်င္ အမွားႀကီး မွားလိမ့္မည္။ သူသည္ တစ္ေန႔တာလံုး ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာမခြာတမ္း
လုပ္ေနရသည္။
ဒီေလာက္ျမန္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိပါလ်က္ အလုပ္ေတြက ဘာေၾကာင့္ ပိုမ်ားလာရသလဲ။ ဘာေၾကာင့္ အားလပ္ခ်ိန္ေတြ
ပိုနည္းလာရသလဲ။ ကြန္ပ်ဴတာပညာရွင္မ်ားမွာ ႐ိုး႐ိုး သာမန္ စာေရးဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ထက္ က်န္းမာေရး ပိုထိခိုက္သည္။
စိတ္ဖိစီးမႈ ပိုမ်ားသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ဒီေတာ့ သိပၸံပညာက နည္းပညာသစ္ေတြ ထပ္ထြင္ေလ၊ လူေတြ အလုပ္ပိုမ်ားေလ
ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ ဒီအတိုင္းဆိုလွ်င္ မလြယ္ဘူးထင္သည္။ လူႏွင့္ သိပၸံပညာၾကားမွာ တစ္ခုခုမ်ား လြဲေခ်ာ္ေနသလား။
အေျဖရွာၾကည့္ဖို႔ ေကာင္းသည္။
သာမန္လူ႕ဦးေႏွာက္ႏွင့္ေတာ့
ထိုအေျဖရဖို႔ ကြန္ပ်ဴတာ ပ႐ိုဂရမ္တစ္ခုကို ေရးဆြဲထည့္သြင္းရန္အတြက္ အလုပ္ ထပ္႐ႈပ္ၾကရျပန္ေပဦးမည္။
Credit to ►
မင္းလူ
-----------
ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္ မဂၢဇင္း၊
၁၉၉၇
ဒီေနရာမွ ကူးယူမွ်ေဝပါသည္။
No comments:
Post a Comment