အေမရွိတုန္းကက်ဴပ္ကိုအျမဲေျပာတယ္ေလ။
"သစ္ေျခာက္ပင္သာ ပန္းပြင့္ရင္ပြင့္မယ္…ငထြန္း နင္ကေတာ့ စာတတ္မွာမဟုတ္ဘူးတဲ့"
အေမေျပာလည္း ေျပာစရာပါပဲ။ က်ဳပ္အေဖက ပိုက္ခ်ရင္း ပိုးထိလို.ေသ။ အေမကအလြန္ဆင္းရဲ။
ဒီေတာ့ က်ဴပ္ကိုဖိဖိစီးစီးဂရုစိုက္ျပီး ေက်ာင္းမထားနိဳင္၊၊ က်ဳပ္လည္းေျမာင္းၾကိဳေျမာင္းၾကား၊ ေတာၾကိဳေတာင္ၾကားမွာ
ေလာက္ေလး တစ္လက္နဲ.ေတေလကေလးျဖစ္ေနတာေပါ့.။
အဲဒိတုန္းကရွိ လွမွ…..က်ဴပ္အသက္ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္ေပါ့။ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ၾကီးကေတာ့ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားထားျပီး
သင္ပုန္းၾကီးသင္ေပးဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဘုန္းၾကီးသင္တဲ့ '၀'လုံးကို က်ဳပ္ကက်ဳပ္ပစ္တဲ့ ေလာက္စာလုံးေလာက္ မမက္။
"ငထြန္း ….မင္းကေတာ့ ဒီတစ္သက္စာတတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ငါေတာ့ ေျခေရာလက္ေရာ အကုန္လုံးေျမွာက္ပါတယ္" တဲ့ေလ။ ဆရာေတာ္က ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုနဲ.က်ဳပ္လည္းရြာႏြား အငွားေက်ာင္း၊ ျမက္အငွားထမ္း၊ သူရင္းငွားလုပ္၊အလုပ္မ်ိဳးစုံကို လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ ရတဲ့ေငြေၾကးကလဲ၊ ရရစားစားနဲ.ကုန္ေပါ့၊
က်ဳပ္ဘ၀မွာ အမွတ္တရသံေယာဇဥ္ တြယ္စရာဆိုလို. ေငြလည္းမရွိေတာ့ အေမ လည္းမရွိေတာ့ ဘာဆိုဘာမွမရွိပါလားဗ်ာ၊ တစ္ခါတေလေတာ့ က်ဳပ္စဥ္းစားမိတယ္
က်ဳပ္ခုလို ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနတာ ေတြဟာ စာမတတ္လို.ဘဲလို.ေတြးမိတယ္္္္။
ဒါေပမဲ့မၾကာခင္မွာပဲ လူ.ဘ၀သက္တမ္း တစ္၀က္က်ိဳးေတာ့မယ့္ က်ဳပ္၊ "ဘုန္းၾကီးနဲ.ဘီး"လိုပဲ က်ဳပ္နဲ.စာကေတာ ့နီးမွာမဟုတ္ဘူးလို. ထင္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ.တစ္ေန.ေတာ့ ရြာထဲက ငါးရွာဖက္ၾကြက္ၾကီး က လာေျပာတယ္။
"ငထြန္း …..မင္းနဲ.ငါ စာတတ္ေတာ့မယ္ကြ" တဲ့။
ဒီႏွစ္ေႏြရာသီမွာ စာသင္၀ို္င္းလုပ္မွာတဲ့ သင္တန္းသားရွစ္ဦးထဲမွ ာမင္းနဲ.ငါလည္း ပါတယ္" တဲ့။
* * * * * * * * * * * * * *
အသင္အျပလည္း ေကာင္းတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္တို.ကလည္း ၾကိဳးစား ၊ညညဆိုရင္ ၾကြက္ၾကီးနဲ.က်ဳပ္ မွန္အိမ္ၾကီးနဲ.စာက်က္စာက်က္ရတာ အလုပ္တစ္ခု၊ လိုခ်င္စိက္ရွိေတာ့လည္း သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ က်ဳပ္တို.အားလုံး စာတတ္ကုန္ျပီေလ။
အထင္မေသးနဲ.ဗ်၊ က်ဳပ္တို. "လႊစင္" ေက်းရြာစာသင္၀ိုင္းမွာ က်ဳပ္က ပထမဆုရတာ။ ဒါေပမဲ့က်ဳပ္တို.ဆရာမေျပာတဲ့စကားကိုေတာ့ ခုထိသတိရတုန္း။ "စာဆိုတာတတ္ရုံနဲ.မျပီးေသးဘူးတဲ့၊ဖတ္ဖို.လည္းလိုေသးတယ္" တဲ့
ဖတ္တာေပါ့ အားရင္...ေက်းရြာစာၾကည့္တိုက္ မွာ က်ဳပ္စာဖတ္ေနျပီေလ၊ အဲဒါနိဳင္ငံေတာ္ ေက်းဇူးေၾကာင့္ေပါ့။
က်ဳပ္စာတတ္တာ သုံးႏွစ္ေလာက္ပဲရွိေသးေပမဲ့ အရင္ကအႏွစ္သုံးဆယ္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာပိုျပီး ေပ်ာ္ဖို.ေကာင္းလာတယ္။ ပိုလည္း အႏွစ္သာရ ရွိလာတယ္။
ခုဆိုက်ဳပ္မွာ သားတစ္ေယာက္ေတာင္ရေနျပီ ၊က်ဳပ္သားကို ေတာ့ ပညာတတ္ ၾကီးျဖစ္ေအာင္ထားမွာေနာ္။ သူၾကီးလာရင္ ေက်ာင္းထားဖို. ေငြစု ေနတာ မနည္းေတာင္ရေနျပီ၊ မယုံရင္ က်ဳပ္မိန္္းမ "ခင္မႈန္." ကို ေမးၾကည့္၊ အေမသာတမလြန္ဘ၀က ၾကားမယ္ဆိုရင္ ရြာအေရွ.ဘက္က ကုကၠိဳပင္ၾကီးထိပ္ဖ်ားမွာ တက္ျပီး ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါရဲ.။
"သစ္ေျခာက္ပင္ေတြ ပန္းပြင့္ျပီအေမ" လို.။
ဆရာ ေမာင္ေနျခည္ (ျပည္) အားဂုဏ္ျပဳအပ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment