သို႕---------
ေမႊခိုင္းလိုက္တဲ့ ထမင္းအိုးကေတာ့ တူးျခစ္သြားတာပဲ ။ ဟူးးးးးးးးးးးးး--ေျပးလိုက္ရတာ ရြာထိပ္က ကန္ေဘာင္ရိုးအထိ။
ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ပတ္ပတ္လည္ေပါက္ေနတဲ့ခေရပင္ေတြလည္းျမင္ေရာ နင့္ကိုအရမ္းသတိရတာပဲ။ ငါ့ကိုယ္ငါ ေျပးလာရတာကို သတိမရေတာ့ဘူး။ ခေရပင္ေပၚမွာ ေ၀ေနေအာင္ပြင့္ေနတဲ့ပန္းပြင့္ေလးေတြက ငါ့ကိုေလွာင္ျပသလို ခံစားရေတာ့ မဆီမဆိုင္ အဲဒီခေရပြင့္ေတြကို ခဲ (ဂဲ)နဲ႕ေတာင္ ပစ္ခ်ခဲ့ေသးတယ္။ ေနာက္မွ- ငါ့ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြ နင္သိသြားခဲ့ရင္ ငါ့ကိုမ်ားအျပစ္တင္ေလမလားလို႕ ငါ့ကိုယ္ငါ ေၾကာက္ေနမိတာ အလုပ္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနျပီ။
နင္ကေကာဘယ္လိုလဲ --ငါတို႕ေက်းေတာရြာေလးကိုပစ္ခြါျပီးျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးကိုေျပာင္းေရြ႕သြားတာ ခုဆိုရင္ တစ္ႏွစ္တင္းတင္းေတာင္ျပည့္ေတာ့မယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ႏြားေက်ာင္းရင္း အမွတ္မထင္ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ေတာဇြန္ပြင့္ေတြကေတာ့ ငါ့ကိုတိုင္ေျပာၾကတယ္။ ဂြတ္ေထာ သစၥာမရွိဘူးတဲ့။ ငါကလည္း ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဇြန္ပြင့္ေလးရယ္ နင္က သစၥာမရွိဘူးေလာက္ပဲသိတာ သူကနင္ေခၚ ေခၚေနတဲ့ ဂြတ္ေထာ္ေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အင္ဂ်လီဂ်ိဳနာဟသ္စစၥတင္း၀က္ ျဖစ္ေနျပီလို႕ေပါ့။ ျပီးေတာ့ နင့္ေပးတဲ့လိပ္စာပါ တစ္ခါတည္းေျပာလိုက္တယ္။ ဒဗလွ်ဴ ဒဗလွ်ဴ ဒဗလွ်ဴ ေအာက္ကျမင့္ အင္ဂ်လီဂ်ိဳနာဟသ္စစၥတင္း၀က္ ေအာက္ကျမင့္ကြန္ လို႕ေပါ့။ နင့္လိပ္စာလည္းၾကားေတာ့ ဇြန္ပြင့္ေလးခမ်ာ သနားပါရဲ႕ ခ်က္ခ်င္းကို ညိႈးႏြမ္းျပီး ေလမယ္ိမ္းပဲ လြင့္ေၾကြသြားတယ္ေလ။ ေနာက္ဆံုး စကားတစ္ခြန္းေတာင္ေျပာသြားေသးတယ္။ ေအာ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ ဂြတ္ေထာ္ရယ္-တဲ့ ။ ။
နင္ကေတာ့ နင့္ကိုနင္ ေခတ္မီျပီလို႕ထင္ေနေပမယ့္ ငါကေတာ့ နင့္လိပ္စာအတိုင္းလိုက္ရွာရတာ ရြာက ႏြားေပ်ာက္လို႕လိုက္ရွာတာထက္ကို ပင္ပန္းတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ။ ရြာမွာဆိုရင္ ထန္းတက္တဲ့ ဦးသာဘုကိုေမးၾကည့္ရင္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ဆိုတာ သိနိုင္တယ္။ ခုေတာ့ နင့္လိပ္စာက ငါ့ကိုအရူးေထာင္ထဲ ပို႕လိုက္သလိုပဲ ။ ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့ ကုလားေလးကေတာင္ေျပာေသးတယ္။ ငါ ဒီျမိဳ႕မွာေနတာ ၾကာျပီ။ ဒဗလွ်ဴ ဒဗလွ်ဴ ဒဗလွ်ဴ ေအာက္ကျမင့္ ဆိုတဲ့ လိပ္စာကို ငါမေတြ႕ဖူးဘူးတဲ့။ မင္းလိုက္ရွာခ်င္ရင္ ဟိုနားက ကေဖးဆိုင္ထဲမွာ လူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ သူတို႕ကိုေမးၾကည့္တဲ့ေလ ။ အင္း---ငါလည္း ဗိုက္က စာေနတာနဲ႕တစ္ခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္သြားေအာင္ မုန္႕လည္းစားရင္း ၊ လိပ္စာလည္းေမးရင္း ဆိုင္ထဲကို၀င္ၾကည့္လိုက္တယ္ ။ အဲဒီကေဖးဆိုင္ရဲ႕ထူးဆန္းခ်က္က ငါေတြ႕ဘူးတဲ့ ဆ ိုင္ေတြလို မဟုတ္ဘူး။ အဆင့္ျမင့္တယ္လို႕ပဲေျပာရမလား ။ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးကလည္း မွန္ေတြနဲ႕ ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္က်က္သေရရွိတယ္။ အဂၤလိပ္စာေတြကလည္းေရးထားေသး။ ငါက စာမဖတ္တတ္ေတာ့ ဘာေရးထားမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ တံခါးကလည္းတမ်ိဳးေလးထူးဆန္းေနတယ္။ ဒီဘက္ဆြဲဖြင့္လို႕လဲမရ။ ဟိုဘက္တြန္းဖြင့္လို႕လဲမရ။ ေနာက္မွ အထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေဘးကိုတြန္းဖြင့္ေပးတယ္။ ငါလည္းထူးဆန္းတာနဲ႕ ႏွစ္ခါေလာက္ ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လုိက္ လုပ္ၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ငါ့ကိုေမးတယ္။ အစ္ကိုထိုင္မလားတဲ့ ။ ငါလည္း ထိုင္မယ္လို႕ ခ်ိဳစိမ့္တစ္ခြက္ ၊ ပလာတာတစ္ပြဲခ်ေပးလို႕ေျပာေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးက ငါ့ကိုမ်က္လံုးျပဴးျပီးၾကည့္တယ္။ ေဟ့ေကာင္ ပလာတာကုန္ေနလို႕လား၊ ဒါဆို အီၾကာေကြးခ်ကြာလို႕ ေျပာေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးက အစ္ကိုတဲ့ ဒီဆိုင္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မဟုတ္ဘူးတဲ့ ။ အင္တာနက္ဆိုင္ ပါတဲ့။ ငါလည္းသူေျပာတာ မယံုလို႕ ဆိုင္ထဲကို တစ္ခ်က္ေ၀ွ႕ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေခ်ာေခ်ာလွလွ ေကာင္မေလးေတြ၊ ရုပ္ဆိုးဆိုးနဲ႕ ငနဲေတြက ငါ့ကိုၾကည့္ျပီးျပံဳးစိစိလုပ္ေနၾကတယ္။ ငါလည္းရွက္တာနဲ႕ ဆ ိုင္ထဲကေန ၀ုန္းကနဲ ထေျပးလာခဲ့တယ္။ ဟူးးးးးးးးးးးးးး
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေတာသား သိကၡာက်ေတာ့မလို႕။ ငါလည္းမေက်နပ္တာနဲ႕ ဆိုင္ကယ္ဘီးဖာတဲ့သူကိုေမးၾကည့္တယ္။ သူေျပာတာက အင္တာနက္ဆိုတာ ကိုယ္ရွာခ်င္တာရွာလို႕ရတယ္တဲ့။ အဲဒီအေျဖကို ငါအရမ္းသေဘာက်တာ။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ ကိုယ္ရွာခ်င္တာရွာလို႕ရတယ္ဆိုရင္ နင့္ကိုလည္းရွာလို႕ရတယ္ေပါ့။ အဲဒီလို အေတြး၀င္ျပီး ခုနကဆိုင္ထဲကို ျပန္သြားခဲ့တယ္။အထဲေရာက္ေတာ့ ခုနကေကာင္ေလးပါပဲ အစ္ကုိဘာအလိုရွိလို႕လဲတဲ့ ။ ငါလည္းတစ္ခြန္းတည္းေျပာလိုက္တယ္ ။ အင္တာနက္တစ္ပြဲေပးပါလို႕။ ငါလည္းေျဖလုိက္ေရာ ဆိုင္ထဲကလူေတြအကုန္လံုး ငါ့ကိုၾကည့္ျပီး ၀ါးကနဲပြဲက်သြားတယ္။ ဘာကိုၾကည့္ျပီးရယ္တာလဲမသိဘူး ေကာင္ေလးက ေနာက္တစ္ခါထပ္ေျပာေတာ့ ရွက္လိုက္တာဟာ။ ရယ္သံေတြက ပိုလို႕ေတာင္ တိုးလာေသးတယ္။ သူေျပာတာက အစ္ကိုတဲ့ အင္တာနက္တစ္ပြဲရယ္လို႕မရွိဘူးတဲ့။ အင္တာနက္ဆိုတာ စားစရာမဟုတ္ဘူး တဲ့ ။ ငါလည္း နင့္ကိုမေတြ႕ရလည္းေနေရာ့ဟယ္ဆိုျပီး ဆိုင္ထဲကေန ဒုတိယမၸိ ဆိုင္ထဲက ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ၇ွက္တာေပါ့ေနာ္။ နင့္ကိုမရွာေတာ့ဘူးလို႕ စိတ္ကိုဒုုန္းဒုန္းခ်ျပီး ရြာကိုျပန္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ ကားရပ္ေတာ့ မုန္႕ေ၀တဲ့သူေတြအမ်ားၾကီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္းယူမလား၊ ေရယူမလား၊ ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္ယူမလားနဲ႕ ၀ိုင္းေမးေနလိုက္ၾကတာ။ အြန္း--လူေလးေတြက သနားကမားေလးေတြဆိုေပမယ့္ ေစတနာေတြ ေကာင္းလိုက္ၾကတာ ။ ခရီးသည္ေတြကို ခုလိုမုန္႕ေ၀တာ ငါမေတြ႕ဖူးဘူး။ ျမိဳ႕မေရာက္ဖူးတာလည္းပါမွာေပါ့။ ငါလည္းဗိုက္စာတာနဲ႕ မုန္႕ေတြတစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး
ယူလိုက္တယ္။ လိုက္ေ၀တဲ့သူေတြကလည္း ျပံဳးလို႕ ။ မုန္႕ေ၀တာကို ၾကည္နူးေနတာနဲ႕တူတယ္။ ကားလည္းထြက္ခါနီးေတာ့ သူတို႕က ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ အစ္ကို ပိုက္ဆံမေပးရေသးဘူးေလ တဲ့။ ငါကေတာသားေပမယ့္ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ဘယ္အပါ့မလဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူတို႕အစကေျပာက မုန္႕ယူမလားတဲ့။ လိုက္ေပးေနတာ။ ခုမွ ပိုက္ဆံေတာင္းတာ ။ မေပးနိုင္ဘူးလို႕ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိုတိုင္မယ္လိုဒီတိုင္မယ္လိုနဲ႕။ ငါ့အျဖစ္ကိုၾကည့္ျပီး လူေတြဟားေနလိုက္ၾကတာ။ ငါလည္းရွက္စိတ္ေတြ မႊန္လာတာနဲ႕ သူတို႕မုန္႕ေတြကို ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ သူတို႕လည္းေဒါသထြက္ေနပံုရတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ငါႏြားေက်ာင္းရင္းနင့္ဆီကိုေရးလိုက္တာ ။ ေနာက္တစ္ခါ နင့္ဆီကုိ မလာေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ပင္ပန္းတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။
ေတာ္ျပီ
အင္ဂ်လီဂ်ိဳနာဟသ္စစၥတင္း၀က္
ဟူး-----နင့္နာမည္ေခၚရတာလည္း အေမာေဖာက္တတ္တဲ့ ငါ့အေဒၚသာဖတ္ခိုင္းရင္ လွ်ာထြက္၊ မ်က္လံုးျပဴးျပီး အျမဳတ္ေတြစီးရင္းေသသြားနိုင္တယ္။ နင္ကလညး္ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ အင္ဂ်လီဂ်ိဳနာဟသ္စစၥတင္း၀က္ရယ္လို႕ ။ ငယ္ငယ္က ဂြက္ေထာ္ဆိုတဲ့ နာမည္ကပဲေကာင္းပါတယ္ဟာ ။ ဂြတ္ေထာ္ဆိုတဲ့ နာမည္ကမွ ျမန္မာဆန္တယ္။ အတိတ္ကိုလြမ္းေစတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈကိုသတိရေစတယ္။ ျပီးေတာ့ ---ေရာင္ထံုးေတြ ၊ဆံထံုးေတြကို ေျပးျပီးျမင္ေယာင္ေစတယ္။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ။ဒါနဲ႕-။ နင္ေပးလိုက္တဲ့စာရဲ႕အထက္က ( တီအို-တူး) ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္က ဘာကိုေျပာတာလဲ။ နင့္ရဲ႕စာကိုငါတစ္ေယာက္တည္းဖတ္ဖို႕မဟုတ္ဘူးလား။ တျခားဘယ္သူ႕ကိုဖတ္ေစခ်င္ေသးတာလဲ။ တီအိုတူးဆိုတဲ့စာကိုဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ ငါ့အေမက ငါ့ကို တံမ်က္စည္းနဲ႕လိုက္ရိုက္တယ္ေလ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ နင္ေရးလိုက္တဲ့ တူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကိုေတာ့ ငါမသိဘူး။ အေမကေမႊခိုင္းလိုက္တဲ့ ထမင္းအိုးကေတာ့ တူးျခစ္သြားတာပဲ ။ ဟူးးးးးးးးးးးးး--ေျပးလိုက္ရတာ ရြာထိပ္က ကန္ေဘာင္ရိုးအထိ။
ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ပတ္ပတ္လည္ေပါက္ေနတဲ့ခေရပင္ေတြလည္းျမင္ေရာ နင့္ကိုအရမ္းသတိရတာပဲ။ ငါ့ကိုယ္ငါ ေျပးလာရတာကို သတိမရေတာ့ဘူး။ ခေရပင္ေပၚမွာ ေ၀ေနေအာင္ပြင့္ေနတဲ့ပန္းပြင့္ေလးေတြက ငါ့ကိုေလွာင္ျပသလို ခံစားရေတာ့ မဆီမဆိုင္ အဲဒီခေရပြင့္ေတြကို ခဲ (ဂဲ)နဲ႕ေတာင္ ပစ္ခ်ခဲ့ေသးတယ္။ ေနာက္မွ- ငါ့ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြ နင္သိသြားခဲ့ရင္ ငါ့ကိုမ်ားအျပစ္တင္ေလမလားလို႕ ငါ့ကိုယ္ငါ ေၾကာက္ေနမိတာ အလုပ္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနျပီ။
နင္ကေကာဘယ္လိုလဲ --ငါတို႕ေက်းေတာရြာေလးကိုပစ္ခြါျပီးျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးကိုေျပာင္းေရြ႕သြားတာ ခုဆိုရင္ တစ္ႏွစ္တင္းတင္းေတာင္ျပည့္ေတာ့မယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ႏြားေက်ာင္းရင္း အမွတ္မထင္ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ေတာဇြန္ပြင့္ေတြကေတာ့ ငါ့ကိုတိုင္ေျပာၾကတယ္။ ဂြတ္ေထာ သစၥာမရွိဘူးတဲ့။ ငါကလည္း ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဇြန္ပြင့္ေလးရယ္ နင္က သစၥာမရွိဘူးေလာက္ပဲသိတာ သူကနင္ေခၚ ေခၚေနတဲ့ ဂြတ္ေထာ္ေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အင္ဂ်လီဂ်ိဳနာဟသ္စစၥတင္း၀က္ ျဖစ္ေနျပီလို႕ေပါ့။ ျပီးေတာ့ နင့္ေပးတဲ့လိပ္စာပါ တစ္ခါတည္းေျပာလိုက္တယ္။ ဒဗလွ်ဴ ဒဗလွ်ဴ ဒဗလွ်ဴ ေအာက္ကျမင့္ အင္ဂ်လီဂ်ိဳနာဟသ္စစၥတင္း၀က္ ေအာက္ကျမင့္ကြန္ လို႕ေပါ့။ နင့္လိပ္စာလည္းၾကားေတာ့ ဇြန္ပြင့္ေလးခမ်ာ သနားပါရဲ႕ ခ်က္ခ်င္းကို ညိႈးႏြမ္းျပီး ေလမယ္ိမ္းပဲ လြင့္ေၾကြသြားတယ္ေလ။ ေနာက္ဆံုး စကားတစ္ခြန္းေတာင္ေျပာသြားေသးတယ္။ ေအာ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ ဂြတ္ေထာ္ရယ္-တဲ့ ။ ။
နင္ကေတာ့ နင့္ကိုနင္ ေခတ္မီျပီလို႕ထင္ေနေပမယ့္ ငါကေတာ့ နင့္လိပ္စာအတိုင္းလိုက္ရွာရတာ ရြာက ႏြားေပ်ာက္လို႕လိုက္ရွာတာထက္ကို ပင္ပန္းတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ။ ရြာမွာဆိုရင္ ထန္းတက္တဲ့ ဦးသာဘုကိုေမးၾကည့္ရင္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ဆိုတာ သိနိုင္တယ္။ ခုေတာ့ နင့္လိပ္စာက ငါ့ကိုအရူးေထာင္ထဲ ပို႕လိုက္သလိုပဲ ။ ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့ ကုလားေလးကေတာင္ေျပာေသးတယ္။ ငါ ဒီျမိဳ႕မွာေနတာ ၾကာျပီ။ ဒဗလွ်ဴ ဒဗလွ်ဴ ဒဗလွ်ဴ ေအာက္ကျမင့္ ဆိုတဲ့ လိပ္စာကို ငါမေတြ႕ဖူးဘူးတဲ့။ မင္းလိုက္ရွာခ်င္ရင္ ဟိုနားက ကေဖးဆိုင္ထဲမွာ လူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ သူတို႕ကိုေမးၾကည့္တဲ့ေလ ။ အင္း---ငါလည္း ဗိုက္က စာေနတာနဲ႕တစ္ခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္သြားေအာင္ မုန္႕လည္းစားရင္း ၊ လိပ္စာလည္းေမးရင္း ဆိုင္ထဲကို၀င္ၾကည့္လိုက္တယ္ ။ အဲဒီကေဖးဆိုင္ရဲ႕ထူးဆန္းခ်က္က ငါေတြ႕ဘူးတဲ့ ဆ ိုင္ေတြလို မဟုတ္ဘူး။ အဆင့္ျမင့္တယ္လို႕ပဲေျပာရမလား ။ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးကလည္း မွန္ေတြနဲ႕ ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္က်က္သေရရွိတယ္။ အဂၤလိပ္စာေတြကလည္းေရးထားေသး။ ငါက စာမဖတ္တတ္ေတာ့ ဘာေရးထားမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ တံခါးကလည္းတမ်ိဳးေလးထူးဆန္းေနတယ္။ ဒီဘက္ဆြဲဖြင့္လို႕လဲမရ။ ဟိုဘက္တြန္းဖြင့္လို႕လဲမရ။ ေနာက္မွ အထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေဘးကိုတြန္းဖြင့္ေပးတယ္။ ငါလည္းထူးဆန္းတာနဲ႕ ႏွစ္ခါေလာက္ ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လုိက္ လုပ္ၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ငါ့ကိုေမးတယ္။ အစ္ကိုထိုင္မလားတဲ့ ။ ငါလည္း ထိုင္မယ္လို႕ ခ်ိဳစိမ့္တစ္ခြက္ ၊ ပလာတာတစ္ပြဲခ်ေပးလို႕ေျပာေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးက ငါ့ကိုမ်က္လံုးျပဴးျပီးၾကည့္တယ္။ ေဟ့ေကာင္ ပလာတာကုန္ေနလို႕လား၊ ဒါဆို အီၾကာေကြးခ်ကြာလို႕ ေျပာေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးက အစ္ကိုတဲ့ ဒီဆိုင္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မဟုတ္ဘူးတဲ့ ။ အင္တာနက္ဆိုင္ ပါတဲ့။ ငါလည္းသူေျပာတာ မယံုလို႕ ဆိုင္ထဲကို တစ္ခ်က္ေ၀ွ႕ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေခ်ာေခ်ာလွလွ ေကာင္မေလးေတြ၊ ရုပ္ဆိုးဆိုးနဲ႕ ငနဲေတြက ငါ့ကိုၾကည့္ျပီးျပံဳးစိစိလုပ္ေနၾကတယ္။ ငါလည္းရွက္တာနဲ႕ ဆ ိုင္ထဲကေန ၀ုန္းကနဲ ထေျပးလာခဲ့တယ္။ ဟူးးးးးးးးးးးးးး
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေတာသား သိကၡာက်ေတာ့မလို႕။ ငါလည္းမေက်နပ္တာနဲ႕ ဆိုင္ကယ္ဘီးဖာတဲ့သူကိုေမးၾကည့္တယ္။ သူေျပာတာက အင္တာနက္ဆိုတာ ကိုယ္ရွာခ်င္တာရွာလို႕ရတယ္တဲ့။ အဲဒီအေျဖကို ငါအရမ္းသေဘာက်တာ။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ ကိုယ္ရွာခ်င္တာရွာလို႕ရတယ္ဆိုရင္ နင့္ကိုလည္းရွာလို႕ရတယ္ေပါ့။ အဲဒီလို အေတြး၀င္ျပီး ခုနကဆိုင္ထဲကို ျပန္သြားခဲ့တယ္။အထဲေရာက္ေတာ့ ခုနကေကာင္ေလးပါပဲ အစ္ကုိဘာအလိုရွိလို႕လဲတဲ့ ။ ငါလည္းတစ္ခြန္းတည္းေျပာလိုက္တယ္ ။ အင္တာနက္တစ္ပြဲေပးပါလို႕။ ငါလည္းေျဖလုိက္ေရာ ဆိုင္ထဲကလူေတြအကုန္လံုး ငါ့ကိုၾကည့္ျပီး ၀ါးကနဲပြဲက်သြားတယ္။ ဘာကိုၾကည့္ျပီးရယ္တာလဲမသိဘူး ေကာင္ေလးက ေနာက္တစ္ခါထပ္ေျပာေတာ့ ရွက္လိုက္တာဟာ။ ရယ္သံေတြက ပိုလို႕ေတာင္ တိုးလာေသးတယ္။ သူေျပာတာက အစ္ကိုတဲ့ အင္တာနက္တစ္ပြဲရယ္လို႕မရွိဘူးတဲ့။ အင္တာနက္ဆိုတာ စားစရာမဟုတ္ဘူး တဲ့ ။ ငါလည္း နင့္ကိုမေတြ႕ရလည္းေနေရာ့ဟယ္ဆိုျပီး ဆိုင္ထဲကေန ဒုတိယမၸိ ဆိုင္ထဲက ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ၇ွက္တာေပါ့ေနာ္။ နင့္ကိုမရွာေတာ့ဘူးလို႕ စိတ္ကိုဒုုန္းဒုန္းခ်ျပီး ရြာကိုျပန္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ ကားရပ္ေတာ့ မုန္႕ေ၀တဲ့သူေတြအမ်ားၾကီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္းယူမလား၊ ေရယူမလား၊ ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္ယူမလားနဲ႕ ၀ိုင္းေမးေနလိုက္ၾကတာ။ အြန္း--လူေလးေတြက သနားကမားေလးေတြဆိုေပမယ့္ ေစတနာေတြ ေကာင္းလိုက္ၾကတာ ။ ခရီးသည္ေတြကို ခုလိုမုန္႕ေ၀တာ ငါမေတြ႕ဖူးဘူး။ ျမိဳ႕မေရာက္ဖူးတာလည္းပါမွာေပါ့။ ငါလည္းဗိုက္စာတာနဲ႕ မုန္႕ေတြတစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး
ယူလိုက္တယ္။ လိုက္ေ၀တဲ့သူေတြကလည္း ျပံဳးလို႕ ။ မုန္႕ေ၀တာကို ၾကည္နူးေနတာနဲ႕တူတယ္။ ကားလည္းထြက္ခါနီးေတာ့ သူတို႕က ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ အစ္ကို ပိုက္ဆံမေပးရေသးဘူးေလ တဲ့။ ငါကေတာသားေပမယ့္ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ဘယ္အပါ့မလဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူတို႕အစကေျပာက မုန္႕ယူမလားတဲ့။ လိုက္ေပးေနတာ။ ခုမွ ပိုက္ဆံေတာင္းတာ ။ မေပးနိုင္ဘူးလို႕ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိုတိုင္မယ္လိုဒီတိုင္မယ္လိုနဲ႕။ ငါ့အျဖစ္ကိုၾကည့္ျပီး လူေတြဟားေနလိုက္ၾကတာ။ ငါလည္းရွက္စိတ္ေတြ မႊန္လာတာနဲ႕ သူတို႕မုန္႕ေတြကို ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ သူတို႕လည္းေဒါသထြက္ေနပံုရတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ငါႏြားေက်ာင္းရင္းနင့္ဆီကိုေရးလိုက္တာ ။ ေနာက္တစ္ခါ နင့္ဆီကုိ မလာေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ပင္ပန္းတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။
ေတာ္ျပီ
ပံု/ သာေအး
ေလးစားစြာျဖင့္ --မိန္ေႏြ
27/1/2012
No comments:
Post a Comment