ကေလးကို က်႐ႈံးတဲ့အခြင့္အေရးေပးပါ

အဂၤလန္ကိုအလည္သြားေတာ့ အမ်ဳိးသားရဲ႕မိတ္ေဆြတစ္ဦးအိမ္မွာ ကၽြန္မတို႔တည္းျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အမ်ဳိးသားရဲ႕မိတ္ေဆြက ခ်ာလီလို႔ေခၚပါတယ္။ အရင္က တ႐ုတ္ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အမ်ဳိးသားနဲ႔အတူ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးသူပါ။ ခ်ာလီေရာ သ႔ူအမ်ဳိးသမီးကက္သရင္းပါ ကၽြန္မတို႔ကို ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြႀကိဳဆိုၾကတယ္။ ခ်ာလီတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ အသက္(၇)ႏွစ္အ႐ြယ္ သားေလးတစ္ေယာက္႐ွိပါတယ္။ ေကာင္ေလးက တစ္ေခါင္းလံုးေ႐ႊဝါေရာင္ဆံႏႊယ္႐ွိၿပီး သြက္လက္ခ်က္ခ်ာပါတယ္။ တ႐ုတ္စကားကို အနည္းအက်ဥ္းတတ္ပါတယ္။ ခ်ာလီတို႔အိမ္မွာ ကၽြန္မတို႔တည္းခဲ့တဲ့ရက္အေတာအတြင္း သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ သားအေပၚထား႐ွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတစ္မ်ဳိးက ကၽြန္မတို႔ကို နက္နဲတဲ့ေတြးေတာဆင္ျခင္မႈေတြေပးခဲ့ပါတယ္။

အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ သားသမီးအေပၚသြန္သင္ဆံုးမမႈေတြက ကၽြန္မတို႔နဲ႔မတူေၾကာင္းကို ခ်ာလီတို႔အိမ္ေရာက္သြားတဲ့ ပထမေန႔မွာပဲ ကၽြန္မသတိထားခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ညစာစားၿပီးခ်ိန္မွာ ကက္သရင္းကို ကၽြန္မအိမ္မႈကိစၥကူလုပ္ပါတယ္။ ဒါကို ခ်ာလီတို႔က ဒီအလုပ္ေတြ ကၽြန္မလုပ္စရာမလိုဘူးလို႔ တားပါတယ္။ ဒါဟာ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးေတြက ကၽြန္မတို႔လိုပဲ အားနာတတ္လို႔ျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္မထင္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအထင္ေရာ အျမင္ပါလဲြသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီအလုပ္က သူတို႔ရဲ႕သားလုပ္ရမယ့္အလုပ္ဆိုတာကို ကၽြန္မတအံ့တၾသသိလိုက္ရပါတယ္။

“သူ ဒီေလာက္ငယ္တာ ဒီအလုပ္ေတြ သူလုပ္ႏိုင္ပါ့မလား”လို႔ ကၽြန္မထူးဆန္းစြာေမးေတာ့ ကက္သရင္းကရယ္ၿပီး “မအံ့ၾသပါနဲ႔… သားေလး ၂ႏွစ္အ႐ြယ္ေလာက္ကတည္းက ပန္းကန္ေဆးေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒီအလုပ္က သူ႔အတြက္ ဘာမွမျဖစ္စေလာက္ေလးပါ” လို႔ဆိုတယ္။

“ဘုရားေရ… ၂ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးက ဒါေတြကိုလုပ္ႏိုင္တယ္” လို႔ ကၽြန္မလႊတ္ခနဲေျပာလိုက္မိပါတယ္။

“ဘာျဖစ္လို႔ မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲ” ကၽြန္မတအံ့တၾသျဖစ္ေနတဲ့ပံုကို ကက္သရင္းက ထူးဆန္းသလိုျပန္ၾကည့္ရင္း ေျပာပါတယ္။

နံေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ခ်ာလီက ကၽြန္မကို႐ွင္းျပပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြမွာ သား ပန္းကန္မေဆးႏိုင္ေသးတာကို သူသိေပမယ့္ သားကို သူစမ္းသပ္ခြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သားဟာ ပန္းကန္ေဆးရင္း တစ္ကိုယ္လံုး႐ဲြ႐ဲြစိုေစခဲ့တဲ့အျပင္ ပန္းကန္ေတြပါ လုပ္ခဲြခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ သားကငိုေတာ့ ခ်ာလီက သားကို ကိုယ္တိုင္ေရခ်ဳိးေပးၿပီး အဝတ္အစားေတြလဲေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပန္းကန္ကိုဘယ္လိုေဆးရမယ္၊ အဝတ္စနဲ႔ ဘယ္လိုေျခာက္ေအာင္သုတ္ရမယ္ဆိုတာကို ခ်ာလီကိုယ္တိုင္လုပ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သားပန္းကန္ေဆးတတ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ခ်ာလီရဲ႕အေတြးက ႐ွင္း႐ွင္းေလးပါ။ ကေလးကို က်႐ႈံးတဲ့အခြင့္အေရးေပးရမယ္၊ က်႐ႈံးမႈနဲ႔ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္ ေအာင္ျမင္မႈရ႐ွိတဲ့အထိ အမွားေတြကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ျပဳျပင္ရမယ္၊ ဒါဟာ တတ္ကၽြမ္းမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖမ္းဆုပ္တတ္ဖို႔ ကေလးေတြကို သင္ျပေပးေနတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ လူ႔ဘဝရဲ႕စိတ္ေနစိတ္ထားတစ္ခုကိုပါ သင္ျပေပးေနတာျဖစ္ပါတယ္။

“ကေလးကို က်႐ႈံးတဲ့အခြင့္အေရးေပးပါ” ခ်ာလီတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ ကေလးအေပၚသြန္သင္မႈက ကၽြန္မကိုတုန္လႈပ္ေစခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္မတို႔က စိတ္႐ွည္သည္းခံလိုစိတ္နည္းခဲ့ၾကတယ္။ ကေလးကိုေပးလုပ္မယ့္အစား ကိုယ္တိုင္ပဲထလုပ္မယ္လို႔ပဲ ေတြးၾကတယ္။ သတိၱ႐ွိ႐ွိ ကေလးကိုလက္လြတ္ၿပီး စမ္းသပ္ခိုင္းရဲရမယ္၊ ေဘးအႏၱရာယ္မျဖစ္ေအာင္ ကေလးေတြငယ္စဥ္ကတည္းက သင္ယူရမယ္ဆိုတာကို မိဘေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလ်စ္လ်ဴ႐ွႈခဲ့မိၾကပါတယ္။ ကေလးေတြက ကၽြန္မတို႔ရဲ႕မ်က္စိေအာက္မွာ အၿမဲ႐ွိေနၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေရေႏြးပူေလာင္တာ၊ ကတ္ေၾကးနဲ႔ညႇပ္မိတာမ်ဳိးက ေန႔စဥ္လူေနမႈမွာ အၿမဲႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။

ခ်ာလီတို႔အိမ္မွာ ကၽြန္မတို႔ေနလာခဲ့တဲ့ရက္အေတာအတြင္း သူတို႔ရဲ႕သားေလးဟာ ဘာမဆိုကိုယ္တိုင္လုပ္၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတာကိုပဲ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ေန႔တိုင္း သူကိုယ္တိုင္ႏိုးစက္လုပ္ၿပီး အိပ္ရာထတယ္၊ သူကိုယ္တိုင္ ႏြားႏို႔ထည့္ ၾကက္ဥေၾကာ္တယ္၊ အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးရင္ သူကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းကားမွတ္တိုင္မွာ ေက်ာင္းကားအလာကိုသြားေစာင့္တယ္။ ဒါတင္မက အိမ္မွာ ေရပိုက္ပ်က္တာ၊ မီးသီးကၽြမ္းတာေတြကို သူကိုယ္တိုင္ျပင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကားျပင္တာကိုေတာင္ သူအခ်က္အလက္က်က်ေျပာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ခ်ာလီတို႔ရဲ႕သားနဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ကၽြန္မသားရဲ႕ ဘဝေနထိုင္မႈစြမ္းရည္က အဖက္ဖက္မွာ အရမ္းကဲြျပားျခားနားတာကို ေတြ႔လိုက္မိတယ္။ ခါတိုင္းအခ်ိန္ေတြမွာ သားက စမ္းသပ္လုပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ တျခားမိဘအမ်ားေတြလိုပဲ ကၽြန္မတို႔က သူမလုပ္ႏိုင္မွာကို စိုးရိမ္မိတတ္ခဲ့ၾကတယ္။

ကေလးကို က်႐ႈံးတဲ့အခြင့္အေရးမေပးရင္ ႀကီးျပင္းဖို႔ကို သူဘယ္လိုသင္ယူႏိုင္မွာလဲ။

အဂၤလန္က မိတ္ေဆြမိသားစုဆီကေန ကေလးသြန္သင္ဆံုးမနည္းကို ကၽြန္မသင္ယူႏိုင္ခဲ့႐ံုမက အရင္တုန္းက သားကို ကၽြန္မသြန္သင္ဆံုးမခဲ့တဲ့တာေတြကိုလည္း ေတြးေတာဆင္ျခင္စရာရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔က အိမ္မႈကိစၥလုပ္ရတာ ေမာလိုက္တာလို႔ အၿမဲၿငီးတြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးေတြစမ္းသပ္လုပ္ေဆာင္ခ်င္တဲ့ အခြင့္အေရးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္မတို႔ တားျမစ္ပိတ္ပင္ခဲ့ၾကလို႔ပဲလား….



ႏိုင္းႏိုင္းစေန (The Chic မဂၢဇင္း စက္တင္ဘာ)
http://www.searchmyanmar.com/link/comment/cid/54313