လက္ခုပ္သံမ်ား မျမည္ရေလေအာင္

 
“ထန္းပင္ကိုေခါင္းျဖတ္ၿပီး ျပန္လည္စပ္ေသာ္လည္း အသက္မရွင္ႏိုင္” စာေရးသူတို႔ ပထမျပန္ စာေမးပြဲေျဖစဥ္က မွတ္သားခဲ့ဖူးေသာ ဥပမာေလးတစ္ခု ျဖစ္သည္။
အခက္၊အလက္၊အရြက္၊အသီးမ်ားျဖင့္ သန္မာစြာ စည္ပင္ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ထန္းပင္တစ္ပင္ကို အပင္၏ထိပ္ေခါင္ျဖစ္ေသာ ဦးပိုင္းမွ ျဖတ္ခ်လိုက္လွ်င္ ထို ျဖတ္ထားၿပီး ေသာ အပိုင္းအစအား ျပန္လည္
စပ္ျခင္းသည္ မျဖစ္ႏိုင္။မရရေအာင္ စပ္လွ်င္ကား ရခ်င္ေတာ့ ရႏိုင္မည္။ အသက္ျပန္လည္ရွင္သန္ဖို႔မွာ
လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ အသီးအရြက္မ်ားျဖင့္ ေဝေဝဆာဆာ ရွင္သန္ေသာ ထန္းပင္တစ္ပင္
ျပန္လည္ျဖစ္ရဖို႔ကား လမ္းမရွိေပ။ မၾကာေသာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု၌ ပုပ္ေဆြးၿပီး
လဲက်ပ်က္စီးသြားမည္မွာ မလြဲပင္ျဖစ္သည္။

ထိုဥပမာ အတူပင္ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္၏ တပည့္သား သံဃာေတာ္တို႔၌လည္း ပါရာဇိကက်ၿပီးေသာ
ရဟန္းေတာ္သည္ “ဦးေခါင္းျဖတ္ထားၿပီးေသာ ထန္းပင္”ႏွင့္ တူသည္။ ရဟန္း သံဃာေတာ္တို႔၏ အသက္ကို ေသေစႏိုင္ေသာ၊ ေသၿပီးလွ်င္ အသက္ျပန္လည္မရွင္ႏိုင္ေတာ့ေသာ အေၾကာင္းတရား(၄)ပါးရွိ၏။
(၁)။မျမတ္ေသာေမထုန္အမႈကို က်ဴးလြန္မိျခင္းေၾကာင့္ ေသဆံုးရျခင္း၊
(၂)။ခိုးယူလိုေသာစိတ္အစုျဖင့္ အရွင္ မေပးအပ္ေသာ ဥစၥာကို ခိုးယူျခင္း အမႈကို က်ဴးလြန္မိျခင္းေၾကာင့္
ေသဆံုးရျခင္း၊
(၃)ေသေစလိုေသာစိတ္အစုျဖင့္ လူဇာတ္ျဖစ္ေသာသူကို သတ္ျခင္း အမႈကို က်ဴးလြန္မိျခင္းေၾကာင့္ ေသဆံုးရျခင္း၊
(၄)ဈာန္၊ မဂ္၊ ဖိုလ္တရားမ်ား မိမိ၌ ထင္ရွားမရွိဘဲ လိမ္လည္၍ရွိ၏ ဟူ၍ေျပာဆိုျခင္းအမႈကို
က်ဴးလြန္မိျခင္းေၾကာင့္ ေသဆံုးရျခင္း။

ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး အေနျဖင့္ ထိုေလးပါးတြင္ တစ္ပါးပါးသို႔ က်ေရာက္ က်ဴးလြန္ မိလွ်င္ေတာ့ ပါရာဇိက က်ေတာ့၏။ပါရာဇိက ဟူသည္မွာ ပါရာဇိကသိကၡာပုဒ္ႏွင့္ ပါရာဇိက
အာပတ္ကို က်ဴးလြန္မိလွ်င္ ယင္း ႏွစ္ပါးတို႔က က်ဴးလြန္သူကို သာသနာေတာ္မွ ဆံုးရံွဳးေစ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ သိကၡာပုဒ္ႏွင့္အာပတ္ကို “ပါရာဇိက”ဟု ေခၚရ၏။ ေနာက္ၿပီး ပါရာဇိက က်ေသာပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း
ဆံုးရံွဳးျခင္းသို႔ ေရာက္ေသာေၾကာင့္ ပါရာဇိကဟုပင္ ေခၚရေသး၏။

ပါရာဇိက က်ၿပီး၍ ရဟန္း၏ အသက္ေသဆံုးသြားသူတစ္ဦးအဖို႔ယခုလက္ရွိ ပစၥဳပၸန္ဘဝျဖင့္ ရဟန္းေကာင္းတစ္ပါးျပန္လည္ျဖစ္ခြင့္ရရန္မွာ လမ္းရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။
ရဟန္းေကာင္းတစ္ပါး ျပန္ျဖစ္ေရးအတြက္ သံဃာေတာ္(၄)ပါးမဟုတ္၊ တစ္ေထာင္မကေသာ
သံဃာေတာ္တို႔ျဖင့္ ဝိုင္းစုၿပီး ကမၼဝါရြတ္ေပးလွ်င္ေတာင္ ဤဘဝ ဤခႏၶာျဖင့္ ျပန္ရႏိုင္စရာ မရွိ။
ပါရာဇိကက်ၿပီးေသာ(ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ေသာ)သူအတြက္ “သြားလမ္း ႏွစ္လမ္း”သာ ရွိသည္။
လူထြက္လွ်င္ထြက္ (သို႔မဟုတ္) ရွင္သာမေဏ ျပန္လည္ဝတ္ႏိုင္လွ်င္ ဝတ္၊ ဤႏွစ္လမ္းသာ ရွိ၏။
ပါရာဇိကက်ၿပီးသူအား ထိုႏွစ္ပါးသည္သာ ကုစားရာ ျဖစ္၏။ လူဝတ္ေၾကာင္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ရွင္ သာမေဏအျဖစ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ ကုသိုလ္တရား၌ေမြ႕ေလ်ာ္ၿပီး က်င့္ႀကံေနထိုင္ပါက
ေကာင္းေသာလားရာျဖစ္ေသာ လူ႕ရြာ နတ္ျပည္အဆံုး၌ နိဗၺာန္ ဝင္ေရာက္ႏိုင္ေသး၏။

ပါရာဇိကက်ၿပီးသူသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပါရာဇိကက်ၿပီးမွန္းသိေနတာေတာင္ အကယ္၍ ရွင္မျပန္
လူမခြ်တ္ဘဲ ငါရဟန္းဟူ၍ ေနၿမဲတိုင္း မိန္႔မိန္႔ႀကီးေနမည္ဆိုလွ်င္ ထိုသူသည္ မိမိခ်မ္းသာမႈအတြက္၊
မိမိ ေျပလည္မႈအတြက္ အေယာင္ေဆာင္ၿပီး အေပါင္းအေဖာ္ကို ခိုးထားေသာ “သံဝါသေထနကသူခိုး”
တစ္ေယာက္သာျဖစ္လိမ့္မည္။ရဟန္း၏အသက္ကို ေသေစေသာအေၾကာင္းတရား
ေလးပါးတို႔အနက္ ပထမ ပါရာဇိက-ေမထုန္အမႈကို က်ဴးလြန္ျခင္းေၾကာင့္ေသဆံုးျခင္း၊
ပါရာဇိကက်သူမ်ားသည္ ယင္းအျပစ္ကို က်ဴးလြန္မိ၍ ပါရာဇိကက်သည္က ပိုမ်ားမည္ဟု ထင္မိ၏။

“ပစၥည္း၊မာတု ဤႏွစ္ခုဘိကၡဳေသေၾကာင္း ဓားႏွစ္ေခ်ာင္း”။ရဟန္းေတာ္မ်ား ေက်ာင္းလု ၾကျခင္း၊
ေျမေနရာလုၾကျခင္းမ်ားရွိပါသည္။ ထိုကိစၥမ်ားက သိပ္မမ်ားလွဟုထင္၏။
မာတု - ရဟန္းႀကီး ရဟန္းငယ္၊ ေရွးေရွးက ရဟန္းေတာ္မ်ားေရာ ယခုရဟန္းေတာ္မ်ားပါ ေသေနၾကေသးသည္။ႀကီးမားထက္ျမက္ေသာ ထိုးေဖာက္ႏိုင္စြမ္းေသာ
ဓားတစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္၏။ ဤေနရာ၌ ေလာကဆိုရုိးစကားတစ္ခုႏွင့္ ဆိုခ်င္ပါသည္။
“လက္ခုပ္ဆိုတာ ႏွစ္ဘက္တီးမွျမည္တာ”မွန္ပါ၏။ လူတို႔အေနျဖင့္ေတာ့ အဆင္ေျပသည္။
ရဟန္းႏွင့္ မာတုဂါမ-ဘယ္ဘက္ကမွ လက္တစ္ဘက္မဟုတ္။ တီးစရာလည္းမလိုပါ။သူ႔ဟာသူေနၾကရင္ ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္။မေနၾကလို႔သာ အခက္ေတြ႕ေနရသည္။ လက္တစ္ဘက္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဘက္ကကမ္း လာလွ်င္ေတာင္ လက္ တစ္ဘက္ရွိပါမွျဖစ္မည္။ အသံျမည္ႏိုင္မည္။
တစ္ခါမွ် စာသင္သား သံဃာတစ္ပါး၏ စကားမ်ားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။

ကိုယ္ေတာ္တစ္စု ဘုရားပြဲ ၾကည့္ၿပီး ျပန္လာရင္း လမ္း၌ အပ်ိဳ အရြယ္ဒကာမ တစ္ေယာက္ကိုေတြ႕၏။
နစၥဂီတ စေသာတရားတို႔သည္ ကုသိုလ္တရားအား ေမ့ေလ်ာ့ေစ၏။ ကိုယ္ေတာ္မ်ားမွာလည္း ကိုယ္စီ
အေပ်ာ္က်ဴးလိုေသာစိတ္ ဝင္ေနၾကသည္။ ဒကာမအနား ေရာက္ရင္ စ-မယ္(က်ီစယ္မယ္)ဟု
အားခဲလာခဲ့ၾက၏။
အနားလည္းေရာက္ေရာ ဆန္႔က်င္ဘက္အေတြးကိုယ္စီျပန္ျဖစ္ သြားသည္။ သတိတရားမ်ားျပန္ဝင္
လာေတာ့၏။ဒကာမေလး၏ သံဃာ့အေပၚ၌ အ႐ိုအေသေပးလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
သံဃာေတာ္မ်ား ၾကြလာသည္ကို ျမင္၍ လမ္းေဘး ကပ္ရပ္၏။ထို႔ေနာက္ ဖိနပ္ကေလးကို
ခြ်တ္၍ လက္အုပ္ကေလးပါ ခ်ီထားလိုက္ေသးသည္။ဤသို႔ေသာ ဒကာမမ်ိဳးကို အဘယ္သို႔ေသာ
သံဃာေတာ္က စခ်င္ဦးမည္နည္း။ ေျပာင္ခ်င္ဦးမည္နည္း။

ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ ဦးဇဋိလ၏တရားေတာ္ဩဝါဒတစ္ခုကို မွတ္သားဖူး၏။ “ဘုရားပြဲ ၾကည့္တဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားမို႔ မရွက္တတ္ဘူးမထင္ပါနဲ႔ ရွက္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သကၤန္းေလးကို ေခါင္းေပၚမွာၿခံဳၿပီး လာလာၾကည့္ၾကတာေပါ့။မယံုလို႔ရွိရင္ ေရာက္လာတဲ့သံဃာ
ဆီးႀကိဳၿပီး ထိုင္ထိုင္ၿပီးသာ ကန္ေတာ့လိုက္၊ အလိုလို တစ္ပါးၿပီးတစ္ပါး ျပန္သြားၾကလိမ့္မယ္”
ဆရာေတာ္ဘုရား၏ ဩဝါဒ အတိုင္းပင္။ သံဃာေတာ္တို႔၌ ဟိရီ ဩတၲပၸတရားမ်ား ရွိၾကပါသည္။
အနည္းအမ်ားသာ ကြာျခားသည္။ ဆြမ္းဒကာ-ဒကာမတို႔၏ ေက်းဇူး တရား(မ်က္ႏွာ)ကို
ျပန္ငဲ့ကြက္ေလ့ ရွိၾကပါသည္။

“မဟာေမာရ”ဇာတ္ေတာ္၌ ဘုရားေလာင္းသည္ ဥေဒါင္းငွက္မ်ိဳး၌ ျဖစ္၏။ ဘုရားေလာင္း၏ ကိုယ္ခႏၶာမွာ
ေရႊစင္အဆင္းႏွင့္တူသည္။ တစ္ေန႔သ၌ ဘုရားေလာင္းသည္ ေရဆိပ္၌ ေရဆင္းေသာက္စဥ္တြင္ မိမိ၏အဆင္းကိုျမင္၍ အႏၲရာယ္၏ ေဘးကို ဆင္ျခင္မိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္
မိမိတစ္ကိုယ္တည္း ေအးခ်မ္းေသာ ဟိမဝႏၲာအရပ္တစ္ခု၌ သြားေန၏။ ေနစဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး
ေဘးအႏၲရာယ္တို႔မွကင္းေစရန္ ပရိတ္မႏၲာန္မ်ားကို ရြတ္ဖတ္၍ ေန ၏။ေနစဥ္ကာလမ်ားသည္သက္တမ္း
(၇၀ဝ) ပင္ၾကာခဲ့၏။ ထိုကာလ မ်ား၌လည္း မုဆိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔၏ အႏၲရာယ္မွလြတ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့၏။
တစ္ေန႔၌ မုဆိုးတစ္ေယာက္၏ေက်ာ့ကြင္းတြင္ သက္ဆင္း က်ေရာက္ရေလ၏။

အေၾကာင္းကား “မ”သတၱဝါ ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္၏။ မုဆိုး၏လိမၼာပါးနပ္မႈျဖင့္ ဥေဒါင္းငယ္ ငွက္မတစ္ေကာင္ကို
အတတ္ပညာသင္ေစ၍ ဘုရားေလာင္းေရႊဥေဒါင္းမင္းဆီသို႔ သြားေရာက္ျဖားေယာင္းေစ၏။
ထိုျဖားေယာင္းမႈ ဥေဒါင္းမ၏ အသံ၌ပင္ ဘုရားေလာင္း၏ သတိတရားမ်ား ပ်က္ျပားေစခဲ့၏။
သက္တမ္း (၇၀ဝ) တိုင္တိုင္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ကိေလသာတရားမ်ားသည္ ထို မ-သံ၏ ညႇိဳ႕ငင္အားေၾကာင့္
အံုၾကေလသည္။ အဆံုး၌ ဆင္ျခင္တတ္ေသာ ဉာဏ္မ်ားပါ ေပ်ာက္ဆံုး၍ ေက်ာ့ကြင္း၌ သက္ဆင္းရသည္၏
အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရေလသည္။

မ-ဟူေသာ သတၲဝါသည္ အက်င့္သီလ ရွိေသာ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ကို ဒုကၡေပးႏိုင္ ဆံုးေသာအရာ ျဖစ္၏။အသက္ေဘး အႏၲရာယ္ပင္ျဖစ္ေစႏိုင္သည္။ ျဖစ္ေစခဲ့ေသာ
သာဓကအမ်ားအျပားပင္ ရွိပါသည္။ ဖိုသတၱဝါ၏ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆံုး အဆင္းသည္ မ-သတၱဝါ၏
အဆင္းျဖစ္သည္။(ထိုနည္းတူ အာ႐ံုငါးပါးလံုးမွတ္ရမည္) ဖိုသတၱဝါ ကို ညႇိဳ႕ယူအျဖားေယာင္းႏိုင္ဆံုးေသာအရာမွာလည္း မ-သတၱဝါ၏ အဆင္း၊အသံ၊အနံ႔၊အရသာ၊
အေတြ႕အထိတို႔ျဖစ္၏။မသတၱဝါကို ျဖားေယာင္းႏိုင္ဆံုးေသာအရာမွာလည္း ဖိုသတၱဝါ၏အာ႐ံု(၅)ပါးပင္ ျဖစ္သည္။

ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ပါရမီျဖည့္ခဲ့ေသာ ဇာတ္ေတာ္မ်ားတြင္ မိန္းမ ဖ်က္၍ ေသေၾကပ်က္စီးျခင္းမ်ားကို အမ်ားအျပားပင္ေတြ႕ရ၏။ ျမန္မာ့ရာဇဝင္သမိုင္း၌လည္း မိန္းမေၾကာင့္ပဲ
တိုင္းပ်က္ျပည္ပ်က္ ေသြးေခ်ာင္းစီးေသာအျဖစ္အပ်က္မ်ားမ်ားစြာ ေတြ႕ရမည္။ဈာနလာဘီ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို
ဈာန္မွေလ်ာေစခဲ့၏။ စာေရးသူ၏ဆိုလိုရင္းမွာ -
“ပစၥည္းမာတု၊ ဤႏွစ္ခု ဘိကၡဳေသေၾကာင္း ဓားႏွစ္ေခ်ာင္း”မွ မာတု၏ အစြမ္းထက္လွပံု၊ ပ်က္စီးဖို႔ နီးစပ္ပံုျဖစ္၏။ မဟာေမာရ ဇာတ္ေတာ္ကို ျပန္ၾကည့္မည္ ဆိုလွ်င္
ဘုရားအေလာင္းေတာ္ေရႊဥေဒါင္းမင္းသည္ ႏွစ္ေပါင္း(၇၀ဝ)လံုးလံုးရာဂကိေလသာ ကို
ဖိႏွိပ္ထားႏိုင္ခဲ့ၿပီး ဥေဒါင္းမ၏ အသံေလးတစ္ခ်က္ေအာက္မွာ ထိုတရားမ်ား ပ်က္စီးသြားခဲ့သည္မွာ အလြန္
အံ့ဩစရာေကာင္းလွပါသည္။သို႔ေသာ္ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားက အမွန္တကယ္ပင္ျဖစ္ခဲ့၏။

ထိုမွ်ေလာက္ “မ”တို႔၏ အာ႐ံုငါးပါးက အစြမ္းထက္ေနလွ်င္ ယေန႔ ပုထုဇဥ္သံဃာမ်ားအဖို႔ အဘယ္မွာလွ်င္
ေတာင့္ခံႏိုင္ဦးမည္နည္း။ အမွန္တကယ္ တိုက္ခိုက္ျဖားေယာင္းလာလွ်င္ ေတာင့္ခံႏိုင္ မည္ဟု မထင္ပါ။
အခ်ိဳ႕ေသာဒကာမမ်ားကို ေတြ႕ဖူးပါသည္။ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ အလြန္ ရင္းႏွီးလြန္း၏။
ရင္းႏွီးလြန္းလို႔ ထင္သည္။ ႐ိုေသမႈမ်ားကိုလည္းမေတြ႕ရပါ။
လူဟူေသာ အမွတ္ႏွင့္ ဆက္ဆံသည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ေမာင္ႏွမဆက္ဆံမႈမ်ိဳးႏွင့္ ဆက္ဆံသည္လည္း
ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ စိတ္ထားမ်ိဳးႏွင့္ ဆက္ဆံသည္ျဖစ္ေစ ေရာေထြး ယွက္တင္ ဆက္ဆံျခင္းမ်ိဳး သည္မျဖစ္သင့္။ ထိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ဘာသာျခားတို႔က
ျမင္လွ်င္ အထင္ေသးမည္၊ကဲ့ရဲ႕စရာျဖစ္၏။မိမိတို႔ ဘာသာကို ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားလိုသူမ်ားအတြက္
အခြင့္အေရးေပးသလို ျဖစ္၏။ ထိုသူတို႔က ဒါမ်ိဳးကို ေခ်ာင္းေနၾကသည္။

ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးလြန္းေသာ ဒကာမတို႔အေနႏွင့္ ကာကြယ္ေျပာဆိုေသာ စကားမ်ား ရွိမည္။
“ဘာျဖစ္လဲ၊ ငါတို႔က ကိုယ့္ ေမာင္ႏွမေတြလို သေဘာထားၿပီး ဆက္ဆံတာ”
ဤဆင္ေျခမ်ိဳးႏွင့္ေတာ့ မရပါ။ ဘာသာျခားတို႔အျမင္မွာ သူတို႔ လိုရာသာ ျမင္မည္။
သေဘာထားလည္း ႀကီးေပးႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ေနာက္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ေသာ
ဝိနည္း ပိဋကေတာ္၌ မာတုဂါမကို အေၾကာင္းျပဳ ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ေသာ သိကၡာပုဒ္ေပါင္း မ်ားစြာရွိသည္။
အလြန္ ရင္းႏွီးေသာ ဆက္ဆံမႈတို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္အား ပါရာဇိကမက်ႏိုင္ေသးေသာ္လည္း
ထိုဆက္ဆံမႈ မ်ိဳး၌ ရဟန္းေတာ္အား အာပတ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး သင့္ေနႏိုင္ေသး၏။

သံဃဒိေသသ္လို အာပတ္မ်ိဳး သင့္သြားမည္ဆိုပါလွ်င္ ရဟန္းေတာ္ ဒုကၡေရာက္ရ၏။ ထိုအာပတ္က
ကုစားဖို႔ခက္ခဲေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ရဟန္းသံဃာမ်ားသည္ ဒကာ မမ်ားႏွင့္ ကင္းလို႔မျဖစ္ပါ။
ဟိုယခင္ကေကာ ယခု မ်က္ေမွာက္ေကာ ကင္းၿပီးေနလို႕လည္း မရႏိုင္ပါ။
စာေရးသူ ဆိုလိုသည္မွာ ေကာင္းေသာဆက္ဆံျခင္းမ်ိဳးကို မဟုတ္ပါ။ ပေလာ္ပလီ ဆက္ဆံျခင္းမ်ိဳးကို ဆိုပါသည္။ ရဟန္းႏွင့္ မာတုဂါမ ဆက္ဆံၾကရာ၌ မာတုဂါမဘက္က
စၿပီး မမွားမိသည္ဘဲထား၊ ရဟန္းဘက္ က စ,မွားလာမည့္အရိပ္အေယာင္ ေတြ႕လွ်င္
ေရွ႕၌ဆိုခဲ့ၿပီးေသာ ဒကာမ ကေလးအတိုင္း ထိုင္ၿပီးသာ ကန္ေတာ့ေပးလိုက္ေစခ်င္၏။
ထို ရဟန္း သတိရသြားႏိုင္သည္။ အရွက္ပါ ရသြားေစႏိုင္သည္။

ရဟန္းႏွင့္မာတုဂါမတို႔၏ သတိ ကင္းမဲ့စြာ ေျပာဆို ဆက္ဆံေနၾက ျခင္းေၾကာင့္ ပါရာဇိက က်သည့္
အဆင့္ထိ ေရာက္သြားမည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ဘက္ကမွ ေကာင္းႏိုင္ဖို႔ မရွိ။ မာတုဂါမမွာလည္း သာသနာေတာ္ကိုမေလးစားသူ၊ပ်က္စီးေစသူမည္၏။ ရဟန္းမွာေတာ့
“ထန္းပင္ေခါင္းျဖတ္” သည္ဆိုသည့္အတိုင္း သာသနာေတာ္မွ ဆံုးရေတာ့၏။ လူဝတ္ဘဝ၏ ဒုကၡမ်ိဳးစံုကို
ခံစားရေတာ့မည္ ျဖစ္၏။ ဘယ္ဘက္ကမွ တီးလို႔ ရေသာ လက္တစ္ဘက္မျဖစ္ၾကလွ်င္ အေကာင္းဆံုး
ျဖစ္ပါမည္။အင္မတန္မွလည္း ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။“ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီးသည္
ၾကာျမင့္စြာ အဓြန္႔ရွည္ပါေစေသာဝ္။”

-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team ofYoung Buddhist Association】
-【ေနမင္းခြၽန္း-စက်င္ေရႊျပည္】

https://www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm/photos/a.322278357782183.9