ျမန္မာျပည္က အနံ႔ျပင္းျပင္းရသာဟင္းမ်ား

 နယူးေယာက္ ရန္ပံုေငြပြဲတြင္ ေရာင္းခ်သည့္ ျမန္မာတိုဟူးသုပ္ (ဓာတ္ပံု − နယူးေယာက္ခ္တိုင္းမ္)

ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြၽန္ ေတာ္သိသမွ်ကား သတင္းမ်ားမွသာျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ဒီမိုကေရစီအေရးလႈပ္ရွားသူမ်ား ကို ေသနတ္ျဖင့္ပစ္ခတ္သုတ္သင္ တာ၊ အတိုက္အခံမ်ားကို အစိုးရ က ေထာင္ခ်တာ၊ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားကို စစ္သားမ်ား က ဖိႏွိပ္ႏွိပ္စက္တာေတြပဲျဖစ္ပါ သည္။

သို႔ေသာ္ ၿပီးခဲ့သည့္ ဇြန္လ က နယူးေယာက္ကြင္းရပ္ကြက္က အထက္တန္းေက်ာင္း မုန္႔ေဈး တန္းမွာ စပါးလင္ႏွင့္ခ်က္ထား ေသာ ဟင္းရည္ကိုေခါက္ဆြဲဖတ္ ႏွင့္ စားမိလုိက္ေသာအခါ ျမန္မာ ဆိုသည့္ တုိင္းျပည္ကိုေရာ လူမ်ိဳးေတြကိုပါ သိျမင္နားလည္ခြင့္ရခဲ့ ပါသည္။
ရန္ကုန္မွာႀကီးျပင္းလာခဲ့သူ မ်ိဳးမိုးဆုိေသာ ျမန္မာဓာတ္ပံု ဆရာမတစ္ဦးက ျမန္မာမိဘမဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ရန္ပံုေငြရွာပြဲတစ္ခုျဖစ္သည့္ မိုးႀကိဳးျမန္မာ အစားအစာေဈးပြဲေတာ္သို႔ ကြၽန္ ေတာ့္ကို ဖိတ္ၾကားပါသည္။

‘‘ဒီမွာေတာ့ ကြၽန္မတို႔ အသိုင္းအဝိုင္းက သိပ္က်ဥ္းပါ တယ္။ ကြၽန္မတုိ႔က လာတဲ့ေနာက္ ခံအေျခေနေတြမတူေပမယ့္ အ စားအစာက ကြၽန္မတုိ႔ကို အခ်င္း ခ်င္း ေပါင္းကူးဆက္သြယ္ေပး ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္နီးစပ္ေန တာပဲ။ ဒီအစားအစာေတြကို ေဈး ဆုိင္မွာမရႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အစားအစာကိုစားရၿပီဆို ရင္ ဘယ္ကရတာလဲလို႔ ဂ႐ုကို မစိုက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး’’
အႏွစ္ ၆၀ ၾကာ တုိင္းရင္း သားလူမ်ိဳးပဋိပကၡမ်ားျဖစ္ေန သည့္ တုိင္းျပည္ကလာေသာ လူ ေတြဆီက သည္လိုစကားကို ၾကားရသည္မွာ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေကာင္း လွပါ၏။

အစားအစာ ေဈးပြဲေတာ္ က်င္းပရာအခန္းထဲမွာ စားပြဲေတြ က ဒါဇင္ခ်ီရွိေနၿပီး ဟင္းပြဲေတြ ျပင္ဆင္ထားသည္။ ထိုဟင္းပြဲ မ်ားတြင္ အႏွစ္မ်ားမ်ားကုလားပဲ ဟင္းရည္ႏွင့္စားရေသာ ဆန္ ေခါက္ဆြဲ၊ လက္ဖက္သုပ္၊ ဝက္ ေခါက္ေၾကာ္ႏွင့္ ဝက္အသားကင္၊ မုန္႔ဟင္းခါးဟုေခၚေသာ ငါးဟင္း ရည္ႏွင့္ အနံ႔ျပင္းျပင္းအရသာစံု ဟင္းပြဲ စသည္တို႔အစံုအလင္ျဖစ္ၿပီး အားလံုးကိုလုပ္အားေပးေတြ က ခ်က္ျပဳတ္ထားပါသည္။ မ်ိဳးကေတာ့ ဖာလူဒါေခၚ သာကူ၊ ေက်ာက္ေက်ာမ်ိဳးႏွင့္ ပူတင္းကို ႏွင္းရည္ဆမ္းထားသည့္ အခ်ိဳ ရည္ျဖင့္ေဖ်ာ္သည့္ အိႏၵိယအခ်ိဳပြဲ တစ္မ်ိဳးကိုယူလာခဲ့သည္။

  ျမန္မာလူမ်ိဳးမိသားစုမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမ်ားအပါအ ဝင္ ထိုပြဲေတာ္မွာ လူရာခ်ီၿပီးေရာက္ရွိ စုေဝးေနၾကပါသည္။ အားလံုးက တုိင္းျပည္ႏွင့္ မုိင္ေထာင္ခ်ီေဝး သည့္ေနရာမွာ ကိုယ့္အစားအစာ မ်ားကို စားေသာက္ေနၾကပါ သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကသေဘာ ေကာင္းလွသည့္ ကိုဂ်ိမ္းဆုဆုိ ေသာ အၿငိမ္းစားၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ တစ္ဦးႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္ပါ သည္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေဈးပြဲ ေတာ္သို႔ လိုက္လံျပသၿပီး စားပြဲ တုိင္းမွာရပ္ကာ စားစရာမ်ားခ်က္ ျပဳတ္သူ စားဖိုမွဴးမ်ားႏွင့္မိတ္ ဆက္ေပးပါသည္။ သူတုိ႔အထဲမွာ အိမ္အကူအလုပ္သမားကေန သူ႔ လိုဆရာဝန္အထိ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ပါဝင္သည္။ ကိုဂ်ိမ္းဆုက အစိုးရ ႏွင့္ ကရင္တုိင္းရင္းသားလက္ နက္ကိုင္မ်ားတုိက္ပြဲျဖစ္ေနသည့္ကရင္ျပည္နယ္သို႔ ဝန္ထမ္းအျဖစ္ တာဝန္ခ်ထားျခင္းခံရသည္။ ထို ကေနတစ္ဆင့္ နယ္ေျမမလံုၿခံဳ သျဖင့္ သူေရာ သူ႔ဇနီးပါ ထြက္ ေျပးဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။


ျမန္မာျပည္ကေန ထိုင္းနယ္ စပ္က ကရင္နယ္ေျမထဲသို႔ေရာက္ ေအာင္ ခုနစ္ရက္ခန္႔  သူတုိ႔လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးသြားခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႔ကို ကရင္လူမ်ိဳးသူစိမ္းေတြက ေခၚေဆာင္ ၾကည့္႐ႈေကြၽးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ သည္လိုကရင္သူပုန္ေတြ အိမ္မွာေနတာ ကို မစိုးရိမ္ခဲ့ဘူးလားလို႔ ကြၽန္ ေတာ္က ေမးသည့္အခါ ‘‘ဟင့္အင္း မစိုးရိမ္ပါဘူး။ ျပႆနာ ျဖစ္တာက အစိုးရတပ္နဲ႔ ကရင္ တပ္အၾကားမွာျဖစ္တာ ႐ိုး႐ိုးလူ ေတြၾကားမွာျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး’’
ထိုေက်းဇူးကို တုံ႔ျပန္ေသာ အားျဖင့္ သူက ႏွစ္စဥ္ကရင္ဒုကၡ သည္စခန္းသုိ႔ျပန္သြားၿပီး ရက္ ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္လုပ္အား ေပးေလ့ရွိသည္။

ကိုဂ်ိမ္းဆုက ကြၽန္ေတာ့္ကို တိုဟူးသုပ္လုပ္ေရာင္းသည့္ သင္း သင္းလဲ့ဆုိေသာ ကရင္ကေလး ထိန္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးဆီ ေခၚ သြားပါသည္။ တုိဟူးသုပ္မွာ သူ႔ နာမည္ထက္ကို ပိုအရသာရွိလွ ၏။ တုိဟူးက ကုလားပဲကိုႀကိတ္ ၿပီး လုပ္ထားျခင္းျဖစ္ကာ ၾကက္ သြန္နီ ဆီခ်က္၊ မန္က်ည္းရည္ႏွင့္ ၾကက္သြန္နီ အႂကြပ္ေၾကာ္တို႔ျဖင့္ ျပင္ဆင္ထားပါသည္။ ၾကက္သြန္ နီႏွင့္ နံနံပင္ပါၿပီး အရသာရွိလွပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က တုိဟူးသုပ္ ကို ပထမတစ္ပြဲ၊ ေနာက္ထပ္တစ္ ပြဲစားသည့္အျပင္ အိမ္ကိုလည္း ႏွစ္ပြဲထုပ္ခဲ့ပါေသးသည္။
တုိဟူးသုပ္၏ အရသာကို အလြန္သေဘာေတြ႕သြားသည့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ သင္းသင္းလဲ့၏ ေဘးနားကပ္ၿပီး ‘‘ကြၽန္ေတာ့္ကို အဲဒါလုပ္နည္း သင္ေပးလုိ႔ရ မလား’’ဟု ေမးလုိက္သည္။

သင္းသင္းလဲ့က အားပါး တရၿပံဳးၿပီး ၿငိမ္သြား၏။ သူက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေနရျခင္းျဖစ္ ၍ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ေခၚျခင္းကို သူတုိ႔ေတြႀကိဳက္၊ မႀကိဳက္ မေသ ခ်ာလွ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပစၥည္းပစၥယ မ်ား၊ အိုးခြက္မ်ားထည့္ထားသည့္ အိတ္ကို သူ႔အရပ္ ၅ ေပခန္႔ျဖင့္ အႏုိင္ႏုိင္လြယ္ကာ တစ္နာရီေလာက္ရထားစီးရသည့္ ကြၽန္ ေတာ့္အိမ္ကုိလိုက္ခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနစဥ္ သင္းသင္းလဲ့က တုိဟူးသုပ္က သူတုိ႔ ကရင္႐ိုးရာအစားအစာ မဟုတ္ဘဲ အျခားတုိင္းရင္းသားလူ မ်ိဳးစုတစ္ခုျဖစ္သည့္ ရွမ္းလူမ်ိဳးတုိ႔ ၏ စားစရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ျမန္မာျပည္ကလူေတြ အားလံုးႏွစ္ သက္ၾကေၾကာင္း ရွင္းျပပါသည္။

ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးတာႏွင့္ သူက ခြင့္ေတာင္းၿပီး အိမ္ျပန္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က သူ၏ တုိဟူးသုပ္ကို စာဖတ္သူေတြသိရေအာင္ စာေရးမည္ဆုိေတာ့ သူက အံ့အားသင့္သြားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္စာေရး ဆရာတစ္ဦးမွန္းသူမသိပါ။ သင္းသင္းလဲ့က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး သူ႔အိတ္ႀကီး ကိုလြယ္ကာ ရထားဘူတာဆီသို႔ ျပန္လည္လမ္းေလွ်ာက္သြားပါ ေတာ့သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဘာေၾကာင့္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ခ်က္ျပဳတ္ နည္းသင္ဖို႔ အေဝးႀကီးလိုက္လာခဲ့ ရသလဲဟု သင္းသင္းလဲ့ကို ကြၽန္ ေတာ္က ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ပို႔ၿပီးလွမ္း ေမးခဲ့ပါသည္။
သူျပန္ၾကားလိုက္သည့္ အဂၤလိပ္စာကို အဓိပၸာယ္ေဖာ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္အခ်ိန္ယူစဥ္းစားလိုက္ ရပါသည္။ သူ၏ ျပန္စာကား ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါ၏။

‘‘ကြၽန္မက အားလံုးကိုခင္ တတ္တဲ့၊ သေဘာေကာင္းတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးပါ။ ကုိယ့္အေပၚ မေကာင္းတဲ့လူေတြကိုေတာင္ ေကာင္းတတ္သူပါရွင္’’

(နယူးေယာက္တုိုင္းမ္သတင္းစာ ပါ ေဆာင္းပါးရွင္ FRANCIS LAM ၏ Myanmar's Many Funks and Flavors ကို ထားထားျမင့္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။)
http://7daydaily.com/story/44661