မနက္ျဖန္က်ရင္ အရာရာ အဆင္ေျပသြားမွာပါ

ေရွးအခါက ဟတ္ဆန္လိုု႔ေခၚတဲ့ ဆရာႀကီးတစ္ဦးရွိခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔ သူေသဆံုုးခါနီးမွာ လူတစ္ေယာက္က “ဆရာႀကီးခင္ဗ်ား … ဆရာႀကီးရဲ႕ ဆရာက ဘယ္သူပါလဲ”လိုု႔ ေမးလိုုက္တယ္။

အဲဒီအခါ သူက “အခုုေတာ့ ေနာက္က်သြားၿပီ၊ ငါက ေသေတာ့မယ္၊ ေျပာဖိုု႔ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး”လိုု႔ ေျဖတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမးသူက လက္မေလ ွ်ာ့ဘူး။ “နာမည္ေလးပဲ ေျပာပါ၊ ရပါတယ္၊ ဆရာႀကီးက အသက္ရွင္ေနပါေသးတယ္၊ အသက္လည္း ရွဴေနေသးတယ္၊ စကားလည္း ေျပာေနပါေသးတယ္၊ နာမည္ေလးေတာ့ ေျပာႏုုိင္မွာပါ”လိုု႔ ဆိုုျပန္တယ္။

“ဒါက ေျပာဖိုု႔ မလြယ္ဘူး၊ ဘာလိုု႔လဲဆိုုေတာ့ ငါ့မွာ ဆရာေတြက ေထာင္ေသာင္းခ်ီရွိတယ္၊ နာမည္ေလးပဲ ေျပာရင္ေတာင္ လေတြ ႏွစ္ေတြခ်ီၿပီး ၾကာလိမ့္မယ္”လိုု႔ ဆရာႀကီးက ေျပာလိုုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမးသူက ေနာက္မဆုုတ္ဘူး။ “ဒါဆိုုရင္ ဆရာႀကီးရယ္ … သံုုးေယာက္ေလာက္ေတာ့ ေျပာျပပါ”လိုု႔ဆိုုျပန္တယ္။

ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးက “ကဲ … ဒါဆိုုလည္း ငါ ေျပာျပမယ္၊ ငါ့ရဲ႕ ပထမဆံုုးဆရာကေတာ့ သူခိုုးတစ္ေယာက္ကဲြ႕၊ တစ္ခါတုုန္းက ငါဟာ ကႏၱာရထဲမွာ လမ္းေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ ေျခဦးတည့္ရာသြားရင္း ရြာတစ္ရြာကိုု ေရာက္သြားတယ္။ ငါေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ေနာက္က်ေနေတာ့ ဆိုုင္ေတြလည္း အကုုန္ပိတ္ေနၿပီ။ တည္းခိုုခန္းေတြလည္း ပိတ္ကုုန္ၿပီ။ လမ္းမေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ငါလည္း လူတစ္ေယာက္တေလမ်ား ေတြ႕မလားလိုု႔ လိုုက္ရွာတာေပါ့။ တစ္ေနရာမွာ အိမ္တစ္အိမ္ကိုု ေျမေအာက္ကေန ေဖာက္ထြင္းဝင္ဖိုု႔ က်င္းတူးေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုု ေတြ႕ခဲ့တယ္။

ငါလည္း တစ္ညေလာက္တည္းခိုုဖိုု႔ ဘယ္မွာ ရႏိုုင္မလဲလိုု႔ ေမးလိုုက္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူက ကၽြႏ္ုုပ္က သူခိုုးတစ္ေယာက္ပါ။ သင္က သူေတာ္စင္ဆရာႀကီးတစ္ဦးနဲ႔တူတယ္ေနာ္၊ သင္ရဲ႕ အဝတ္အစားနဲ႔ အေနအထားကိုု ၾကည့္တာနဲ႔ သိပါတယ္၊ အင္း … ဒီည တည္းခိုုဖိုု႔ေတာ့ ဘယ္မွာမွ မရႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သင္သာ သူခိုုးတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူေနႏိုုင္မယ္ဆိုုရင္ ကၽြႏ္ုုပ္အိမ္မွာ လိုုက္ေနပါလိုု႔ ေျပာတယ္။

ခဏေတာ့ ငါလည္း ေတြေဝသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ျပန္ေတြးလိုုက္တယ္။ သူခိုုးကေတာင္မွ ငါ့ကိုု မေၾကာက္ရင္ ငါလိုုလူက သူခိုုးကိုု ဘာျဖစ္လိုု႔ ေၾကာက္ေနသင့္သလဲေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ငါ့ကိုု ေၾကာက္သင့္တာေလ။ ဒီလိုုနဲ႔ ငါလည္း သူခိုုးနဲ႔လိုုက္သြားၿပီး သူ႔အိမ္မွာ တစ္လေလာက္ ေနျဖစ္သြားတယ္။

သူက သူခိုုးဆိုုေပမဲ့ အရမ္းခင္မင္စရာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီမွာ ညတိုုင္းညတိုုင္း ငါ့ကိုု လာေျပာတဲ့စကားရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “ကဲ အခုု ကၽြႏ္ုုပ္ အလုုပ္သြားပါေတာ့မယ္၊ ေကာင္းေကာင္းအနားယူလိုုက္ပါဦး၊ တရားထိုုင္၊ ဆုုေတာင္း၊ သင္လည္း သင့္အလုုပ္ သင္လုုပ္ေနေပါ့”လိုု႔ ေျပာတာပါ။ သူ ျပန္လာၿပီဆိုုရင္လည္း ငါက “ဒီေန႔ည ဘာေတြ ရခဲ့လဲ”လိုု႔ ေမးတတ္တယ္။

အဲဒီအခါတိုုင္းမွာ သူေျပာတာေလးကိုု ငါ သေဘာက်တယ္။ “ဒီေန႔ညေတာ့ ဘာမွ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မနက္ျဖန္ ထပ္ ႀကိဳးစားၾကည့္ရေသးတာေပါ့”တဲ့။ သူ႔ပံုုစံက ခိုုကိုုးရာမဲ့တဲ့ ေမ ွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့အေနအထား တစ္ခါမွ မေတြ႕ရဘူး။ တစ္လလံုုးလံုုး ဘာမွ မပါဘဲနဲ႔ သူ ျပန္ျပန္လာရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ေပ်ာ္ေနတာပဲ။

“အင္း … မနက္ျဖန္ ထပ္ႀကိဳးစားလိုုက္ပါဦးမယ္၊ မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားမွာပါ၊ ကၽြႏ္ုုပ္ကိုုလည္း ဆုုေတာင္းေပးေပါ့၊ ဒီေလာက္သနားစရာလူကိုု အကူအညီေပးဖိုု႔ ျမတ္စြာဘုုရားထံ ဆုုေတာင္းေပးေပါ့”
လိုု႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။

ဒီလိုုနဲ႔ ငါဟာ သူခိုုးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေနာက္ပိုုင္းမွာ တရားကိုု ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တရစပ္ အားထုုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာအသိအျမင္မွ မရဘူး။ ဘာတရားထူးမွ ေပၚမလာဘူး။ ငါ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားတိုုင္း မေအာင္မျမင္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ စိတ္ဓာတ္ေတြ အႀကီးအက်ယ္ က်လာတယ္။ ေမ ွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သလိုုလည္း ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီအသံုုးမက် အဓိပၺာယ္မရွိတဲ့ တရားအားထုုတ္ေနတာေတြအားလံုုးကိုု စြန္႔လႊတ္ပစ္လိုုက္ေတာ့မယ္လိုု႔လည္း ေတြးမိခဲ့တယ္။ ဘုုရားဆိုုတာလည္း မရွိဘူး။ ဒီဆုုေတာင္းျခင္းဆိုုတာေတြလည္း အရူးအႏွမ္းအလုုပ္ေတြပဲ။ တရားအားထုုတ္တယ္ဆိုုတာလည္း မွားေနတဲ့အရာႀကီးပဲ။ ငါ အဲဒီလိုုေတြ ေတြးလာခဲ့တယ္။

ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ငါဟာ သူခိုုးေျပာခဲ့တာေလးေတြကိုု သြားအမွတ္ရမိတယ္။ “မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ အရာရာ အဆင္ေျပသြားမွာပါ”ဆိုုတဲ့ စကားေလးပါ။

ဒီလိုုနဲ႔ ငါ တစ္ရက္ထပ္ၿပီး ႀကိဳးစားၾကည့္လိုုက္တယ္။ သူခိုုးလိုုလူမွာေတာင္မွ ေမ ွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ယံုုၾကည္ခ်က္ေတြ ျပည့္ဝေနေသးရင္ ငါလည္း အနည္းဆံုုးေတာ့ တစ္ရက္ေလာက္ ထပ္ႀကိဳးစားၾကည့္သင့္တယ္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ရက္ႀကိဳးစားလိုုက္တယ္။ မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူခိုုးေျပာသလိုု မနက္ျဖန္ေတာ့ ရမွာပါ၊ ထပ္ႀကိဳးစားၾကည့္တာေပါ့ဆိုုတဲ့စကားေလးကိုု ၾကားေယာင္ၿပီး တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ယံုုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဆက္လက္ႀကိဳးစားျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဒီလိုုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ငါ လိုုခ်င္တဲ့ တရားထူးကိုု ရရွိလာခဲ့တယ္။ တရားထူးရလိုုက္တာနဲ႔ ငါ ရွိတဲ့ေနရာကေန မိုုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာတဲ့ သူခိုုးရွိရာအရပ္ကိုု မွန္းဆၿပီး ငါ ဒူးတုုပ္အရိုုအေသျပဳလိုုက္တယ္။ အဲဒီသူခိုုးဟာ ငါ့ရဲ႕ ပထမဆံုုးဆရာသခင္ပါပဲ။

ငါ့ရဲ႕ ဒုုတိယဆရာကေတာ့ ေခြးတစ္ေကာင္ပါ။ တစ္ေန႔မွာေပါ့ေလ။ ငါ ေရအရမ္းဆာေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမစ္ကမ္းေဘးကိုု သြားခဲ့တယ္။ ငါ ေရေသာက္မယ္လုုပ္ေတာ့ ေခြးတစ္ေကာင္ ငါ့နားကိုု ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေခြးကလည္း ေရအလြန္ဆာေနပံုုပဲ။ သူက ဆာဆာနဲ႔ ေရေသာက္မယ္ဆိုုၿပီး ျမစ္ထဲကိုု ေခါင္းငံုု႔လိုုက္တယ္။ ေရထဲမွာ ေခြးေနာက္တစ္ေကာင္ေပၚလာတယ္ထင္ၿပီး သူ႔အရိပ္ကိုုသူ ေၾကာက္သြားတယ္။ ေဟာင္တယ္ ေဟာင္တယ္ … ဆက္တိုုက္ကိုု ေဟာင္ေတာ့တာ။ သူ ေဟာင္လိုုက္ရင္ ျမစ္ထဲက ေခြးကလည္း လိုုက္လိုုက္ေဟာင္ေနတာကိုုး။ ဒါေၾကာင့္ သူကလည္း ဆက္ေဟာင္ေနေတာ့တာ။ ဒါေပမဲ့ သူ တစ္ခုုခုုကိုု ဆံုုးျဖတ္လိုုက္ပံုုရတယ္။ ေရကလည္း အလြန္ဆာေနၿပီကိုုး။

ဒါနဲ႔ သူဟာ ေရထဲကိုု ခုုန္ခ်ပစ္လိုုက္တယ္။ သူ ခုုန္ခ်လိုုက္ေတာ့ ေနာက္ေခြးတစ္ေကာင္လိုု႔ ထင္တဲ့အရာက ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာေပါ့။ သူဟာ ေရကိုု အဝေသာက္တယ္။ ေရကူးတယ္။ ရာသီဥတုုကလည္း ေနြရာသီကိုုး။ ဒါကိုု ငါက ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ငါ အသိတစ္ခုု ရလိုုက္တယ္။ တစ္ခုုခုုကိုု သိပ္ေၾကာက္ေနရင္ အဲဒီထဲကိုု ခုုန္ခ်ပစ္လိုုက္ဖိုု႔ဆိုုတဲ့ အသိအျမင္ပဲ။

ငါ တရားအားထုုတ္ေတာ့ အသိရခက္တဲ့ နက္နဲတဲ့ သိမႈနယ္ပယ္ရဲ႕အလြန္ (မသိမႈနယ္ပယ္)ကိုု ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုုတာကိုု ငါ သိတယ္။ ျမင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခါတိုုင္းမွာ ေခြးက သူ႔အရိပ္သူ ေၾကာက္ေနသလိုု ငါလည္း ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီနယ္ပယ္ကိုု သြားဖိုု႔ တည္းတည္းေလးပဲ ရွိေတာ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ေနာက္ျပန္ဆုုတ္ပစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုုင္းမွာ ငါ ေခြးရဲ႕ျဖစ္ပံုုေလးကိုု သြားသတိရမိတယ္။ ေခြးေတာင္မွ အေၾကာက္တရားကိုု ေျဖရွင္းႏိုုင္ေသးတာ ငါက ဘာေၾကာင့္ မေျဖရွင္းႏိုုင္ရမွာလဲ။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ မသိမႈနယ္ပယ္ထဲကိုု ခုုန္ခ်ပစ္လိုုက္တယ္။ ခုုန္ခ်လိုုက္တာနဲ႔ မသိမႈနယ္ပယ္က ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခြးက ငါ့ရဲ႕ ဒုုတိယဆရာသခင္ပါ။

တတိယေျမာက္ဆရာသခင္ကေတာ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ တစ္ခါက ငါ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကိုု ေရာက္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကိုု ေတြ႕တယ္။ သူက မီးညိွထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုုင္ေလးကိုု ကိုုင္လိုု႔ေပါ့။ သူက ဗလီကိုု သြားေနတာ။ ငါလည္း ကေလးကိုု စေနာက္ခ်င္တာနဲ႔ “ဖေယာင္းတိုုင္ကိုု မင္းကိုုယ္တုုိင္ ထြန္းတာလား”လိုု႔ ေမးလိုုက္ေတာ့ သူက “ဟုုတ္ကဲ့”တဲ့။ “ဖေယာင္းတိုုင္က မထြန္းခင္မွာ မီးက မရွိဘူး။ မင္းကိုုယ္တိုုင္ ထြန္းကာမွ မီးကေပၚလာတာဆိုုေတာ့ အဲဒီမီး ဘယ္ကလာသလဲဆိုုတာ မင္းသိရမွာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ဆိုုပါဦး … ဖေယာင္းတိုုင္မီးက ဘယ္က ေရာက္လာတာလဲ”လိုု႔ ေမးလိုုက္တယ္။

အဲဒီမွာ ရုုတ္တရက္ ကေလးက ရယ္ေမာလိုုက္ၿပီး ဖေယာင္းတိုုင္မီးကိုု မႈတ္ၿငိမ္းပစ္လိုုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “ကဲ … ခင္ဗ်ားေျပာ … အခုု ခင္ဗ်ားၾကည့္ေနတုုန္း ေပ်ာက္သြားတဲ့မီးက ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ”လိုု႔ ေမးတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ငါလည္း အံ့ၾသသြားတယ္။ ငါ့အတၱေတြ ရုုတ္တရက္ တစ္စစီ ကဲြေၾကပ်က္စီးကုုန္ေတာ့တယ္။ ငါ့အသိစိတ္အလ်ဥ္ေတြလည္း ကဲြေၾကကုုန္သလိုု ခံစားလိုုက္ရတယ္။ ငါ ရွာေဖြဆည္းပူးထားတဲ့ အသိဉာဏ္ဗဟုုသုုတေတြလည္း လြင့္ျပယ္ကုုန္ေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေလးက ငါ့ရဲ႕ တတိယဆရာသခင္ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။

(၂)

ဇာတ္လမ္းက စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ေလးနက္တဲ့အရာေတြလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေလးနက္တာေတြကိုု စာဖတ္သူကိုုယ္တိုုင္ အေတြးပြားဖိုု႔အတြက္ပဲ ထားလိုုက္မယ္။ အားလံုုးလက္လွမ္းမီႏိုုင္မယ့္ သခၤန္းစာေလးကိုုပဲ ယူရေအာင္။

အထက္ပါဇာတ္လမ္းေလးကိုု ဖတ္ၿပီး အဲဒီဆရာႀကီးလိုု စိတ္ထားမ်ိဳးရွိရင္ တစ္ေလာကလံုုး ဆရာေတြခ်ည္းပါပဲလား။ ရိုုးသားျခင္း၊ ႏွိမ္ခ်ျခင္း၊ အေကာင္းျမင္ျခင္း … ဒါေတြက လူ႔ေလာကႀကီးကိုု သာယာလွပေစပါလားဆိုုတာ နားလည္မိတယ္။

(၃)

ဆရာႀကီးရဲ႕ ေလးစားၾကည္ညိဳဖြယ္စိတ္ဓာတ္အျပင္ သူခိုုး ေန႔စဥ္ေျပာေလ့ရွိတဲ့ “မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ အရာရာ အဆင္ေျပသြားမွာပါ”ဆိုုတဲ့ စကားေလးကလည္း နားထဲမွာ စြဲက်န္ေနရစ္တယ္။

မနက္ျဖန္က်ရင္ အဆင္ေျပမယ္လိုု႔ ယံုုၾကည္ေနတဲ့စိတ္က ေန႔သစ္တိုုင္းအတြက္ အားအင္ေတြ ျဖစ္ေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ မနက္ျဖန္ေတြကိုု မေၾကာက္ဖိုု႔၊ မနက္ျဖန္တိုုင္းမွာ ကိုုယ့္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ရွိေနတယ္ဆိုုတာကိုု ယံုုၾကည္လိုုက္ဖိုု႔ပါ။

မနက္ျဖန္တိုုင္းအတြက္ ေမ ွ်ာ္လင့္ျခင္းေလးေတြကိုုယ္စီ ရွိေနၾကမယ္ဆိုုရင္ ဘဝမွာ ေတြေဝေနစရာ ဘာမ်ား ရွိဦးမလဲ။

မူရင္းဇာတ္လမ္း – အိုုးရွိဴး

အရွင္ကုုသလသာမိ(အတည္မဲ့)
http://www.searchmyanmar.com/link/comment/cid/52154