ဦးကိုကိုေထြး

             

 

ဦးကိုကိုေထြးကို ၁၉၅၄ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ အဖ ဦးသာဒင္၊ အမိ ေဒၚအုန္းက်င္တို႔မွ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး၊ ေမြးခ်င္း ညီအစ္ကို ေမာင္ ႏွမ ၅ ေယာက္ရွိသည့္အနက္ စတုတ္ၳေျမာက္ သားျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ဇာတိ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ေအာင္သေျပေက်ာင္း၊ ကြက္သစ္ေက်ာင္း၊ အထက (၃) စမ္းေခ်ာင္းႏွင့္ အထက (၆) အလံုတို႔တြင္ အထက္တန္းအထိ သင္ၾကားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ရန္ကုန္တက္ၠသိုလ္တြင္ ပထမႏွစ္အထိ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ 

 

၁၉၇၇ ခုႏွစ္တြင္ ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚေအးေအးသန္းႏွင့္ ဖူးစာဆံုၿပီး သမီးႏွစ္ဦးထြန္းကားခဲ့သည္။ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္တြင္ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို စတင္လုပ္ ကိုင္ခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ေတာ္၀င္မိသားစုကုမ္ၸဏီကို တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ လူမႈထူးခၽြန္ပထမအဆင့္ကို ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း ခံခဲ့ရပါသည္။ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာ့စက္ မႈလက္မႈျပပြဲ၌ အေကာင္းဆံုး တီထြင္ၾကံဆမႈ၊ စက္မႈလက္မႈ ထုတ္ကုန္က႑အလိုက္ ထုတ္လုပ္ပစ္ၥည္းဆု၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္တြင္ Myanmar Engineering Society (MES) မွHonorary Follow ဆုတံဆိပ္၊ ASEAN Federation Of Engineering Organization (AFEO) မွ Honoary Follow ဘြဲ႕တံဆိပ္မ်ားကိုလည္း ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံခဲ့ရပါသည္။ ထို႔အျပင္ တိုင္းျပည္အက်ိဳးျပဳ ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ အၾကံျပဳေဆာင္းပါးမ်ားကိုလည္း ေရးသားျပဳစုခဲ့သည္။

 

 ျမန္မာႏိုင္ငံ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားအသင္း (MCEA) ၊ ျမန္မာကုန္သည္မ်ားႏွင့္ စက္မႈလက္မႈ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား အသင္းခ်ဳပ္ (UMFCCL) ၊ အမ်ိဳးသား ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ကုမ္ၸဏီ (NDCG) ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ သစ္လုပ္ငန္းရွင္မ်ားအသင္း (MTA)၊Human Resource Development Indicators ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံအင္ဂ်င္နီယာအသင္း (NES) ၊ ျမန္မာခရီးသြားဆိုင္ရာ အမွတ္တရပစ္ၥည္းလုပ္ငန္းရွင္မ်ားအသင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေဘာလံုးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ ျမန္မာ-ဂ်ပန္ ခ်စ္ၾကည္ေရးအသင္း၊ သာသနာႏုဂ္ၢဟ အသင္း၊ ေရကူးအသင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ မူးယစ္ေဆး၀ါး ဆန္႔က်င္ ေရးအသင္း (MANA) ၊ အထက (၂) စမ္းေခ်ာင္း၊ အထက (၄) စမ္းေခ်ာင္း၊ အထက (၃) စမ္းေခ်ာင္း၊ စိတ္ပညာအသင္း၊ နယ္စပ္ေဒသ ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးအသင္း၊ ျမန္မာေအာ္ဂဲနစ္ စိုက္ပ်ိဳးေရးအဖြဲ႕ ၊ ျမန္မာစာေပ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူမ်ားအသင္းစသည့္အသင္းအဖြဲ႕ မ်ားတြင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ နာယက၊ နာယက၊ ဥက္ၠ႒၊ ဒု ဥက္ၠ႒၊ CEC၊Honorary Member ႏွင့္ အဖြဲ႕၀င္မ်ားအျဖစ္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိပါသည္။
-------------------------------------------------------------------------
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏ္ၵတစ္ခု ရွိခဲ့ သည္။
ဆင္းရဲသည့္ဘ၀ကေန ႀကီးျပင္းလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာခ်င္ စိတ္
ရွိခဲ့သည္။ ဆင္းရဲပင္ပန္းသည့္အခ်ိန္တြင္ အႏွိမ္ခံခဲ့ရတာေတြ၊ သူမ်ား
အထင္အျမင္ေသးတာေတြခံစားခဲ့ရသည့္အတြက္ တစ္ခ်ိန္တြင္ႀကီးပြားခ်မ္းသာ
သည့္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ထားခဲ့သည္။ “ႀကီးပြား
ခ်မ္းသာလွ်င္ သူမ်ားႏွိမ္တာ မခံရဘူး” ဆိုသည့္ စိတ္ဆႏ္ၵျဖင့္ “ႀကီးပြား ခ်မ္းသာ
ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္” ဆိုသည့္ စိတ္ဆႏ္ၵမ်ားျဖစ္လာခဲ့သည္။

ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀တြင္ ကေလးသဘာ၀အတိုင္း သေရကြင္းပစ္လိုက္၊
ေက်ာက္ဒိုးကစားလိုက္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ကစားရင္း အၾကံတစ္ခု
ရခဲ့သည္။ မုန္႔ဖိုးေတြစုကာ သေရကြင္းအထုပ္လိုက္ သြား၀ယ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း
ေတြကို “ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ ၀ယ္လွ်င္ ငါးျပားကို သေရပင္ ၁၅ ကြင္းရမည္”
ဟု ေျပာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္သာ အားေပးၾကသည္။ ဆိုင္မွာ၀ယ္
လွ်င္ ငါးျပားကို သေရပင္ ၁၀ ကြင္းရေသာေၾကာင့္ပင္။ ေက်ာက္ဒိုးကိုလည္း
ထိုနည္းအတိုင္းပင္ ေရာင္းခဲ့ၿပီး ပိုေသာပိုက္ဆံကို ျပန္စုကာ ျပန္၀ယ္ရင္းျဖင့္
ျပန္ေရာင္းခဲ့သည္။ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္သည့္ ၀ါသနာက ငယ္ငယ္ကတည္း
ကပင္ ရွိခဲ့သည္။

ေက်ာင္းေနသည့္အခ်ိန္တြင္လည္း ၂ တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ အိမ္မွ
ယိုစံုထုပ္မ်ား ယူသြားၿပီး ေက်ာင္းတြင္ေရာင္းကာ မုန္႔ဖိုးရွာခဲ့သည္။ ေက်ာင္း
သား ဘ၀ကတည္းကပင္ ပိုက္ဆံစရွာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၈ တန္းေက်ာင္းသား
ျဖစ္လာေသာအခါ ရည္မွန္းခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ေျခလွမ္းစျဖစ္ခဲ့
သည္။ သူေ႒းျဖစ္ရမည္ဟု ၾကံဳး၀ါးခဲ့သူ ျဖစ္သည့္အတြက္ ဘယ္အလုပ္လုပ္
လွ်င္ သူေ႒းျဖစ္ႏိုင္မလဲဆိုသည့္အေတြး စ၀င္ခဲ့သည္။

ပထမဆံုးအေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္ အေနအထားကိုသိရန္ လို
လာေပသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက သူမ်ားခိုင္းလွ်င္ လုပ္ခ်င္စိတ္ ရွိသည့္သူ
မဟုတ္သည့္အတြက္ ၀န္ထမ္းဘ၀ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ေမြးရန္မျဖစ္ႏိုင္။
၀န္ထမ္းလစာျဖင့္လည္း တင္းတိမ္ႏိုင္သူ မဟုတ္ေပ။ သူမ်ားခိုင္းတာ မလုပ္ခ်င္
လွ်င္ မခိုင္းခင္ ကိုယ္က အရင္လုပ္ရန္ လိုေပသည္။ စဥ္းစားရင္းျဖင့္ အေရာင္း
အ၀ယ္လုပ္ရန္ စိတ္ကူးရခဲ့သည္။ ထိုစိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္
အတြက္ နည္းလမ္းမ်ားကို စဥ္းစားရပါေတာ့သည္။

တစ္ခါက အေဖေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားသည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္
ေခါင္းထဲ ၀င္လာခဲ့သည္။ “လူ႔ဘ၀မွာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈပညာဟာ အထြဋ္
အထိပ္ကို ေရာက္ႏိုင္တဲ့ ပညာရပ္တစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အနည္းဆံုး ကူလီ
ထမ္းတဲ့ လူခ်င္းအတူတူေတာင္မွ ကူလီေခါင္းကအုပ္ခ်ဳပ္မႈနားလည္တဲ့အတြက္
သက္သာမယ္။ ပိုက္ဆံပိုရမယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ပညာကို ရေအာင္
သင္ရမယ္” လို႔ အေဖက ဆံုးမခဲ့ဖူးသည္။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အက်ိဳးရွိသည့္ စကားတစ္ခြန္း၊ ခြန္အားတစ္ခု ျဖစ္
လာခဲ့သည္။ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္လွ်င္ ေဖာက္သည္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရသည့္
အျပင္ ၀န္ေဆာင္မႈအေကာင္းဆံုးေပးႏိုင္ရန္ ဘယ္လိုလုပ္ကိုင္ရမည္ကို စီမံ
ခန္႔ခြဲမႈ လိုလာပါေတာ့သည္။ ဘာအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ရမလဲ၊ အေရာင္းအ၀ယ္
ေတြက ဘယ္မွာလုပ္သလဲ၊ ဘယ္ပစ္ၥည္းေတြကို အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္မလဲ စ
သည့္ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလုပ္တာ၀န္မ်ား ျဖစ္
လာခဲ့သည္။ ႀကီးပြားခ်မ္းသာလိုသူသည္ ၾကံဳရာ ေလွ်ာက္လုပ္၍လည္း မရေပ။
တကယ္လက္ေတြ႕လုပ္မွလည္း ျဖစ္ခ်င္ေသာဘ၀ကို အေရာက္သြားႏိုင္မည္
ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲျဖစ္ေသာ မဂိုလမ္း
ဆိုင္မ်ားကလည္း ေငြေခ်ရန္ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္အထိ ေစာင့္ေပးတတ္ၾကေသာ
ေၾကာင့္ လစ္ဟာေနသည့္ ၾကားကာလအတြင္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေငြမရင္း
ရဘဲ ရင္းႏွီးေငြရလာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အျခားသူပိုက္ဆံကိုယူထားသည့္အတြက္
ကတိတည္ရန္လည္း လိုေပသည္။ မတရား၊ မဟုတ္တာမလုပ္ဘဲ ေပးထားသည့္
ကတိကို တည္ႏိုင္မွ ရေပသည္။ သို႔မွလည္း ေရွ႕ဆက္လုပ္ကိုင္ရန္ အဆင္ေျပ
မည္ ျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္က ၀န္ႀကီးလစာသည္ ၁၈၀၀ က်ပ္သာရွိ၍ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမ
ႀကီး၏လစာကား ၄၅၀ က်ပ္သာရသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားျဖစ္
ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ တစ္လ၀င္ေငြမွာ ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ ၅၀၀၀ႏွင့္ ၇၀၀၀ ၾကား
တြင္ ရွိသည္။ ေက်ာင္းတက္ရင္းျဖင့္ တစ္ခါတေလ အတန္းလစ္ကာ ပစ္ၥည္း
သြား၀ယ္ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။ လူငယ္လည္းျဖစ္သည့္အျပင္
၀င္ေငြကလည္း ေကာင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ လူငယ္သဘာ၀ အေပ်ာ္အပါးေနာက္
ကိုလိုက္ခဲ့မိသည္။ ၁၃ ႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းကပင္ ေဆးလိပ္ေသာက္၊
အရက္ေသာက္တတ္ၿပီး အေလာင္းအစားလည္း လုပ္တတ္လာခဲ့သည္။
ပိုက္ဆံရလွ်င္ ရသလို အကုန္သံုးျဖဳန္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ အသံုးႏွင့္အျဖဳန္း
ညီေနေသာအခါ မစုေဆာင္းမိသည့္အျပင္ တိုးတက္မႈလည္း ရွိမလာခဲ့ေပ။
ေငြေၾကး အခက္အခဲျဖစ္ေနေသာ သူမ်ားႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ကူညီခဲ့သည့္အခါမ်ား
လည္း ရွိခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဘ၀ကိုေရာက္ရန္ လမ္းမွားေနခဲ့
သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရႏွင့္ အသံုးကို စည္းကမ္းထားကာ သံုးရမည္ဟု ကိုယ့္
ကိုယ္ကိုယ္ စည္းကမ္းတစ္ခု သတ္မွတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ ရည္မွန္းခ်က္ကား သူေ႒းျဖစ္ဖို႔ ...။ “ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးကို
သူေ႒းျဖစ္သည္ဟု ေခၚႏိုင္မလဲ။ ဘယ္ေတာ့ သူေ႒းျဖစ္ရမလဲ။ ပိုက္ဆံ ဘယ္
ေလာက္ရလွ်င္ သူေ႒းျဖစ္ႏိုင္မလဲ” ဆိုသည္ကို သတ္မွတ္ရန္ လိုလာခဲ့သည္။
လမ္းကိုသာ ေလွ်ာက္ေနၿပီး ဘယ္ေနရာအထိ သြားရမည္ကို မသိလွ်င္ ေယာင္
လည္လည္ ျဖစ္ေနမည္သာ ...။ အခ်ိဳ႕က အိမ္ႏွင့္ကား ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္လွ်င္
သူေ႒းျဖစ္သည္ဟု ခံယူခ်က္မ်ားလည္းရွိၾကသလို။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခ်မ္းသာ
ႂကြယ္၀မႈ ဟူေသာ အဓိပ္ၸာယ္ကို သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ “ကိုယ္တိုင္တြင္ ခိုင္မာသည့္
လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ရမည္။ ထိုလုပ္ငန္းမွ ပံုမွန္ ၀င္ေငြ ရႏိုင္ရမည္။
ထို၀င္ေငြသည္ ေနထိုင္စားေသာက္ေရးအတြက္ မပူပင္ရေသာ ၀င္ေငြျဖစ္ေန
ရမည္” ဟု သတ္မွတ္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္သတ္မွတ္ေသာအေျခအေန ေရာက္ရန္အတြက္လည္း အခ်ိန္
ကာလတစ္ခုကို သတ္မွတ္ထားခဲ့သည္။ အသက္ ၃၅ ႏွစ္တြင္ စား၀တ္ေနေရး၊
က်န္းမာေရး အတြက္ ေငြေၾကးမပူပင္ရသည့္ ဘ၀မ်ိဳးျဖစ္ေစရမည္ဟု Target
သတ္မွတ္ခ်က္ထားခဲ့သည္။ ဘယ္အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အနားယူရန္ အေကာင္း
ဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္သည့္ အသက္ ၆၀ တြင္ အနားယူကာ ဘ၀ကို ေအးခ်မ္းစြာ
ျဖတ္သန္းရန္ စိတ္ကူးထားခဲ့သည္။ အနားယူသည့္အခ်ိန္တြင္လည္း သားသမီး
သည္ Mature တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္သည့္ အရြယ္ေရာက္ေသာ အသက္အရြယ္
ျဖစ္ရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ သတ္မွတ္ထားသည့္အတြက္ အသက္ ၂၃ ႏွစ္တြင္
အိမ္ေထာင္ျပဳမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့သည္။ အသက္ ၂၃ ႏွစ္တြင္ ကိုယ္ပိုင္
စီးပြားေရး၊ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ျဖင့္ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္သည့္သူတစ္ေယာက္
ျဖစ္ရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။

ရည္မွန္းထားေသာ ဘ၀ကိုေရာက္ရန္အတြက္ သတ္မွတ္ခ်က္ကို ဦးတည္
ၿပီး အေရာက္သြားႏိုင္ရမည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိလာခဲ့သည္။ လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္
လည္း ဘ၀၏ ဦးတည္ခ်က္ကို ေသခ်ာစြာ စီမံခန္႔ခြဲၿပီး မေရာက္ေရာက္ေအာင္
ႀကိဳးစားေစလိုေပသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ လုပ္ငန္းမ်ိဳးစံုကို ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးသည္။
တစ္ခ်ိန္က ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ လုပ္ငန္းမ်ားကို
အခက္အခဲမ်ားၾကားထဲတြင္လုပ္ကိုင္ခဲ့ရသည္။ သစ္၀ယ္သည့္လုပ္ငန္း၊ ရတနာ
ေရာင္း၀ယ္သည့္ လုပ္ငန္း၊ စက္ပစ္ၥည္း ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်သည့္ လုပ္ငန္းမ်ား
လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ငန္းကို အမ်ားဆံုး လုပ္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၈
(ယခု ေရႊဘံုသာလမ္း) ကေနစၿပီး ဗိုလ္တေထာင္အထိ တစ္လမ္း၀င္၊ တစ္လမ္း
ထြက္ သြားကာ ဘယ္လမ္းတြင္ ဘယ္လိုအလုပ္မ်ိဳး လုပ္ေလ့ရွိသည္ကို ကိုယ္
တိုင္ လက္ေတြ႕ဆင္းကာ ေလ့လာခဲ့သည္။ ေစ်းကြက္အေနအထားကို သိရန္
အတြက္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ရွိေသာ ေစ်းတိုင္းကိုသြားကာ ေလ့လာ ခဲ့ေသး
သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပန္းခံကာ ေလ့လာခဲ့သေလာက္ အက်ိဳးရွိခဲ့ေပသည္။

ေစ်းတစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ေရာင္းသည့္ ကုန္ပစ္ၥည္းခ်င္း မတူသည္ကို ေတြ႕ခဲ့
ရသည္။ ထိုသို႔ မတူကြဲျပားမႈမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္လိုက္ေသာအခါတြင္မွ ဘယ္
ေစ်းက ပစ္ၥည္းကို ဘယ္မွာသြားေရာင္းလွ်င္ ဘယ္လို အက်ိဳးအျမတ္မ်ား ရႏိုင္
သည့္အျပင္ ဘယ္ပစ္ၥည္းကို ဘယ္ဆိုင္ကေန၀ယ္ၿပီး၊ ဘယ္လိုေရာင္းမလဲကို
လည္း သိလာခဲ့ရသည္။ ပထမဆံုး နယ္မွလာသည့္ ကုန္သည္မ်ားကို ကိုယ့္
ကိုယ္ကိုယ္ မိတ္ဆက္ၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္ စလုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္
၀ယ္သည့္ ကုန္ပစ္ၥည္းရဲ႕ Quality ထက္ ပိုေကာင္းေအာင္ ၀ယ္ေပးႏိုင္ေသာ
ေၾကာင့္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ Clients (ေဖာက္သည္) ပိုမ်ား
လာခဲ့သည္။ ကုန္သည္မ်ားကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္က ကုန္ပစ္ၥည္းမ်ားကို လိုက္
လံ ၀ယ္ယူေပးရေသာေၾကာင့္ ကုန္သည္မ်ားကလည္း ေကာ္မရွင္ေပးသလို၊
တစ္ဖက္တြင္လည္း ဆိုင္မ်ားမွေပးေသာ ေကာ္မရွင္ကိုရသည္။

ထိုေခတ္ကာလက ဆိုင္မ်ားကလည္း အေႂကြးေပးေလ့ရွိၾကသည္။ ေငြ
ေခ်ရန္အတြက္ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္တိုင္ ေစာင့္ေပးတတ္ၾကေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
ပစ္ၥည္း၀ယ္ရန္ ေပးလိုက္သည့္ ပိုက္ဆံကို ပစ္ၥည္းတစ္ခုခု၀ယ္ကာ ျပန္ေရာင္း
ရင္းျဖင့္ ေငြအရင္းအႏွီး မစိုက္ရဘဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အျမတ္ေငြထြက္လာ
ခဲ့သည္။ ကုန္သည္မ်ားကလည္း ပစ္ၥည္း၀ယ္ရန္ ႀကိဳတင္ေငြ ထုတ္ေပးသလို၊
ခုႏွစ္မတိုင္မီတြင္ အေရာင္းအ၀ယ္ေလာကမွာ ေမွာင္ခိုေခတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္
ေတာ္ ပလတ္စတစ္လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးသည္။ ပလတ္စတစ္ တစ္ေပါင္ကို
၃၅ က်ပ္ျဖင့္ ေစ်းတည့္ၿပီးမွ ၀ယ္သည့္အခ်ိန္တြင္ ၃၇ က်ပ္ ျဖစ္သြား တတ္
သည့္ အျဖစ္မ်ိဳးလည္း ၾကံဳခဲ့ရသည္။ ေမွာင္ခိုေခတ္လည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္
စာခ်ဳပ္စာတမ္းမ်ားလည္း မရွိသည့္အတြက္ တရားစြဲ၍လည္း မရခဲ့ေပ။
ကၽြန္ေတာ္အတြက္အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့ရသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳအရ ဘယ္အလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ ကတိတည္
တည္ျဖင့္ လုပ္မွသာလွ်င္ ေရရွည္လုပ္ကိုင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာ္
ေတာ္ကားမ်ားကို ျပင္ဆင္ၿပီး ျပန္ေရာင္းသည့္ လုပ္ငန္းကို ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကိုင္
ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာင္းသည့္ ကားမ်ားကို လူႀကိဳက္မ်ားသျဖင့္ ျပန္ေရာင္း
လွ်င္ တစ္သိန္း ရွစ္ေသာင္း ရေသာေၾကာင့္ ရွစ္ေသာင္းရင္းလွ်င္ တစ္သိန္းျမတ္
သည့္အတြက္ အဆင္ေျပသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကားတစ္စီးကို
ျပင္ဆင္လွ်င္ ရွစ္လေလာက္ အခ်ိန္ယူရေသာေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္တြင္မွ တစ္စီး၊
ႏွစ္ႏွစ္တြင္မွ သံုးစီးမွ်သာ ေရာင္းရေသာေၾကာင့္ အျမတ္ေငြ သံုးသိန္းေလာက္
သာရသည္။ ထိုသို႔ ရသည့္၀င္ေငြႏွင့္ ထြက္ေငြကို ျပန္လည္ခ်င့္ခ်ိန္ ၾကည့္လိုက္
ေသာအခါ တြင္ ကိုယ္လိုခ်င္သည့္ ႊTargetကို မေရာက္ခဲ့ေပ။

တစ္ေန႔တြင္ တာေမြတြင္ရွိေသာ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို သြားလည္ရင္း အိမ္
ေဘးတြင္ အိမ္တစ္အိမ္ ဖ်က္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အိမ္ရွင္က ေနာက္
ေဖးလမ္းၾကားတြင္ တဲထိုးၿပီး ေနေနရသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ Constructor
ျဖစ္သူက အိမ္ဖ်က္ယူေရာင္းစားၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာသည့္တိုင္ ျပန္မေဆာက္
ေပးရာ ပိုက္ဆံလည္း မတတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဒုက္ၡေရာက္ေနသည့္ မိသားစုကို
ေတြ႕ခဲ့ရာမွ အသိတစ္ခု ၀င္လာခဲ့သည္။ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းအေၾကာင္း
ကို ေလ့လာလိုက္ေသာအခါတြင္ Constructor အမ်ားစုထံမွ ယင္းကဲ့သို႔ လိမ္
လည္မႈကို ခံရသည့္ အိမ္ရွင္မ်ားကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ရွင္မ်ား
ျပႆနာမျဖစ္ရေလေအာင္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပတစ္ခုအေနျဖင့္ Construction
လုပ္ငန္းကိုလုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။

သို႔ျဖင့္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္တြင္ Construction လုပ္ငန္းကို စလုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
လုပ္ငန္းစစခ်င္းတြင္ အခက္အခဲ ၾကံဳရေလသည္။ ပထမဆံုး Customer တစ္ဦး
ကို ရလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေဆာက္တတ္သည့္သူကို ရွာေဖြခဲ့ရ
သည္။ ျဖစ္ခ်င္စိတ္တစ္ခုတည္းျဖင့္သာ စတင္ခဲ့သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္
တိုင္လည္း အိမ္မေဆာက္တတ္ေပ။

အိမ္ရွင္မွာ အလြန္လိမ္ၼာပါးနပ္လွသူ ျဖစ္သည္။ Constructor အေနျဖင့္
အိမ္တစ္လံုးကိုတာ၀န္ယူေဆာက္ေပးလွ်င္ လုပ္ခအျဖစ္အိမ္ခန္းတစ္ခန္းအျပင္
က်န္သည့္သံုးခန္းပါရေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း ထိုအိမ္ရွင္ကား အိမ္ခန္း
တစ္ခန္းမွ်မေပးသည့္အျပင္ အိမ္ခန္းသံုးခန္း၏ အခန္းငွားခ စေပၚေငြ ကိုသာ
ယူရန္ကမ္းလွမ္းလာခဲ့သည္။ အိမ္အေဟာင္းေရာင္း၍ရသည့္ပိုက္ဆံ၏တစ္၀က္
ကိုလည္းေပးရန္ေတာင္းဆိုလာခဲ့ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခက္အခဲ
ျဖစ္လာခဲ့သည္။

လုပ္ငန္းအစတြင္ ဘယ္လိုအခက္အခဲမ်ိဳးျဖင့္ ၾကံဳေတြ႕ေစကာမူ မျဖစ္ျဖစ္
ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ၾကည့္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့ကာ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို
လက္ခံၿပီးလုပ္ငန္းစခဲ့သည္။ အမွန္တကယ္စတင္သည့္အခ်ိန္တြင္အလုပ္သမား
မ်ားကို အေျပးအလႊား စုေဆာင္းခဲ့သည္ကို အမွတ္ရေသးသည္။ ကံ အားေလ်ာ္
စြာပင္ ေတာမွလာေရာက္ လုပ္ကိုင္သည့္ လက္သမားဆရာတစ္စုနွင့္ Constructor က ဆက္မေဆာက္ေတာ့ဘဲရပ္ထားသည့္ Construction တစ္ခုမွ ပန္းရံ
ဆရာတစ္ဦးတို႔ကို ေတြ႕ၿပီး စုစည္းကာ စတင္ျဖစ္ခဲ့သည္။

လက္သမားဆရာမ်ားကလည္း ေတာဓေလ့၊ ေတာပံုစံမ်ားကိုသာ ကၽြမ္း
က်င္သည့္အတြက္ ေခတ္မီေသာ ဒီဇိုင္းပံုစံ ျဖစ္လာေစရန္ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္
အိမ္ကို အရင္ဆံုး ေလ့လာၿပီးမွ အလံုးစံုၫႊန္ၾကားကာ ေဆာက္ခဲ့ရသည္။ သစ္၊
ဘိလပ္ေျမ၊ အုတ္အမ်ိဳးအစားမ်ား၊ သံကို ဘယ္လို႐ိုက္မလဲ၊ ေဆာက္ ဘယ္
လို ထြင္းမလဲ၊ တံခါးကို ဘယ္လိုလုပ္ရသည္မွ အစ ပစ္ၥည္းမ်ား ၀ယ္သည္အထိ
အဆံုး အေသးစိတ္ ေလ့လာျဖစ္ခဲ့သည္။ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား၏ ဖိ
ႏွိပ္မႈမ်ားကို မခံခ်င္လွ်င္ တတ္ေအာင္ သင္ထားရန္ လိုအပ္သည္။ ထို႔အတြက္
အျမဲျပင္ဆင္ထားရန္လည္း လိုေပသည္။ ထိုသို႔ ေလ့လာဖန္မ်ားေသာအခါ
အိမ္ေဆာက္သည့္ ပညာကို ေကာင္းေကာင္းတတ္လာခဲ့သည္။

လုပ္ငန္းစၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ ၈၈ အေရးအခင္း ျဖစ္သြားေသာ
ေၾကာင့္ ရပ္တန္႔ခဲ့ရသည္။ အေရးအခင္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေဆာက္လုပ္ေရး
လုပ္ငန္း ပိုၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ လုပ္ငန္းကိုျပန္လည္ လည္ပတ္
ခဲ့သည္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္Royal Construction အမည္ျဖင့္ ကုမ္ၸဏီ မွတ္ပံု
တင္ခဲ့သည္။ လုပ္ငန္းလိုအပ္ခ်က္မ်ားလည္း လိုလာေသာေၾကာင့္ တိုးတက္
လာေသာ လုပ္ငန္းပမာဏကို အမီလိုက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ကၽြန္ေတာ့္၏
ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းလည္း ပိုမို ႀကီးမားလာခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္
လုပ္ငန္းကို အေထာက္အကူျပဳေပးသည့္ တံခါးမ်ား၊ က်ည္းေဘာင္မ်ား လိုအပ္
လာေသာအခါ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ရန္ စက္႐ံုတည္ေထာင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ စက္႐ံု ထူ
ေထာင္ရာမွ တြဲဖက္ၿပီး ပရိေဘာဂ ပစ္ၥည္းမ်ားကိုပါ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ႏိုင္ငံ
ျခားသို႔ တင္ပို႔သည့္ ပရိေဘာဂစက္႐ံုတစ္ခုကိုလည္း ဆက္လက္ တည္ေထာင္
ျဖစ္ခဲ့သည္။

ယခုအခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ တည္ေဆာက္ႏိုင္သည့္ ျမန္မာ
အင္ဂ်င္နီယာ၊ ျမန္မာလုပ္သား၊ ျမန္မာကန္ထ႐ိုက္တာမ်ားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္
လာႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္း စတင္တည္ေထာင္ကာစ၌
ဆရာဦးညီလွငယ္ထံတြင္ စနစ္က်သည့္ ေဆာက္လုပ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္
ပညာမ်ားကို ေလ့လာခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အိပ္ခ်ိန္မွာ ၄
နာရီမွ်သာ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ ေျခလွမ္းျဖစ္
ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ခဲ့ပါသည္။

လုပ္ငန္းမ်ားစြာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း အဆင္မေျပမႈမ်ားေၾကာင့္ အခက္
အခဲမ်ားၾကားက ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ အမွတ္ရစရာ
မ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀လမ္းေၾကာင္းတြင္အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕သည့္အခါ
မ်ိဳးကား ရွားလွသည္။ မႏ္ၲေလး ရတနာပံု ေရကူးကန္ေဆာက္ရန္အတြက္
ပေရာဂ်က္တစ္ခု ရလာေသာအခါ တစ္ပတ္အတြင္း Proposal တင္ရန္ ျဖစ္
လာခဲ့သည္။ ေရကူးကန္အေတာ္မ်ားမ်ား ၿပိဳကြဲပ်က္စီးတတ္ေသာေၾကာင့္ ထို
အခ်ိန္အခါက ေရကူးကန္ကို မည္သူကမွ် တာ၀န္မယူရဲၾကေပ။“သူမ်ား
မလုပ္ႏိုင္သည့္ အလုပ္ကို ငါလုပ္ရမည္” ဆိုသည့္စိတ္ျဖင့္ လုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့
သည္။ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းကဲ့သို႔ပင္ လုပ္ခ်င္စိတ္တစ္ခုတည္းသာ ရွိခဲ့
ေသာေၾကာင့္ ေရကူးကန္အေၾကာင္းေလ့လာမွသာ ျဖစ္မည္ကို သိလာခဲ့သည္။

သို႔ျဖင့္ အမ်ိဳးသား ေရကူးကန္၏ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ပံုကို ေလ့လာခဲ့ ၿပီး
စိတ္မွန္းျဖင့္ တြက္ခ်က္ကာ သိန္းေပါင္း ၁၇၉ သိန္းျဖင့္ ကုန္က်စရိတ္ကို
တင္ျပလိုက္သည့္အခါတြင္ ခ်က္ခ်င္း လုပ္ငန္းစခြင့္ရခဲ့သည္။ structure တြက္
ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ Upgrade Pressure ရွိသည့္အျပင္ ကြန္ကရစ္အထူ
ကလည္း ၃၆ လက္မရွိသည္ကို ေတြ႕ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၈ လက္မအထူ
ျဖင့္ တြက္ခ်က္ၿပီး ကုန္က်စရိတ္ကို တင္ျပလိုက္ေသာေၾကာင့္ အ႐ံႈးေပၚၿပီဟု
သာ ထင္ခဲ့မိသည္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း လုပ္ႏိုင္သေလာက္ အဆင္ေျပေအာင္
လုပ္ၾကည့္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ေရကူးကန္၏ Standard ကို အိုလံပစ္
ွStandard အျဖစ္ လုပ္ခဲ့ၿပီး Upgrade Pressure မရွိေစရန္ ဒီဇိုင္နာႏွင့္မည္သို႔
လုပ္ရမည္ကို အေျဖရွာခဲ့ၾကသည္။ အဆံုးသတ္တြင္ ေျဖရွင္းသြားႏိုင္ခဲ့သည္။

အခက္အခဲမ်ား ၾကံဳလာသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ မဟုတ္တာကို ဇြတ္လုပ္တာ
မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ၪဏ္သံုးကာ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွသာလည္း အေကာင္းဆံုး
ေျဖရွင္းႏိုင္သည္ကို ေတြ႕လာခဲ့သည္။ လုပ္ငန္းတိုင္းတြင္ အခက္အခဲရွိတတ္
ၿမဲပင္ ျဖစ္သည္။ တပ္မေတာ္၏ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာမ်ား ေဆာက္ေပးရန္ ပေရာ
ဂ်က္ ရလာေသာအခါတြင္ ေျမဖို႔ကာ အခန္းေပါင္း ၃၀၀ ေက်ာ္ႏွင့္ အထပ္
၂၀ ရွိေသာ တိုက္မ်ားကို ေဆာက္ၿပီးကာမွ ျပန္အသိမ္းခံခဲ့ရသည္။ ထို႔အတြက္
ရသင့္သည္ကို ျပန္ေတာင္းေသာအခါ သိန္း ၃၇၀၀ ျပန္ရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္
လည္း ေျမႀကီးဖို႔ထားသည္မွာ သိန္းေပါင္း ၃၀၀၀ နီးပါး ကုန္က်ခဲ့ေသာေၾကာင့္
ထိုပေရာဂ်က္တြင္ အ႐ံႈးေပၚခဲ့ေပသည္။ ႏွေျမာတသျဖစ္ကာ၀မ္းနည္းေနလွ်င္
ေရွ႕ဆက္ႏိုင္ရန္ခဲယဥ္းသြားမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုေနရာတြင္ရပ္တန္႔သြားရန္
မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ထားကာ အခက္အခဲ
မ်ားကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ရန္ အားထုတ္ခဲ့ပါသည္။

ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အစိုးရထံမွ ၂၅ ထပ္ေဆာက္ရန္ ပေရာဂ်က္မ်ား ခ်
ေပးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခုရခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ Shopping
ႀကီးတစ္ခုႏွင့္ တြဲဖက္ၿပီး ႐ံုးခန္းမ်ားပါသည့္ အေဆာက္အအံု တစ္ခုကို
ေဆာက္လုပ္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အစိုးရသို႔ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္း အခြန္ ေပးေဆာင္
ရာမွ ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ ျဖစ္လာေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္
မည္သူကမွ် ဆက္မလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဆာက္အအံုကို ၁၁
ထပ္ျဖင့္သာ အဆံုးသတ္ခဲ့ၿပီး၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ Taw Win Shopping Center
ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ ၂၀၁၂-၂၀၁၃ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔
လာေရာက္လည္ပတ္သည့္ ႏိုင္ငံျခား ဧည့္သည္မ်ားလာေသာေၾကာင့္ ဟိုတယ္
မ်ား မေလာက္မငွ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ Shopping Center အေပၚတြင္
က်န္သည့္အထပ္မ်ားကိုTaw Win Garden Hotal အျဖစ္ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္တြင္
စတင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္သမီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ အေမြေပးရန္ ရည္
ရြယ္၍ ွ့သစစငညါ Shopping Center ႏွင့္ Hotel ဖြင့္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

လုပ္ငန္းလုပ္ရာတြင္ လိုအပ္သည့္ နည္းပညာျဖင့္ စနစ္တက် ေဆာင္
ရြက္သည့္ လုပ္ငန္းအဆင့္ဆင့္ကို ေသခ်ာစြာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ပါက အက်ိဳးအျမတ္
လည္း ပိုမိုရလာမည္ျဖစ္သလို ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ရင္ဆိုင္ရမည့္ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈကိုလည္း
ေက်ာ္လႊားႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ စီမံခန္႔ခြဲမႈပညာကို စနစ္
တက် သင္ႏိုင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အတုယူ နားလည္
ႏိုင္သည့္အေပၚမူတည္ၿပီး လုပ္ငန္းမ်ားကိုစီမံခန္႔ခြဲေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
နားလည္သည့္ စီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုသည္မွာ ေျပလည္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္း
ျဖစ္သည္။

ေျပလည္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ဥပမာ- ေငြေၾကးျပႆနာ အခက္
အခဲ ျဖစ္လာလွ်င္ ေငြေၾကးကို ဘယ္လိုအဆင္ေျပေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမလဲ၊
အဓိက ေငြေၾကးစီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုလွ်င္ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို လက္မခံမီတြင္ ဘယ္
ေလာက္ ကုန္မလဲဆိုသည့္ ပေရာဂ်က္ Estimate လုပ္လိုက္ေပသည္။ ဘယ္
အခ်ိန္၊ ဘယ္ေန႔တြင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲကို Estimate ထပ္လုပ္ရပါသည္။
အဲဒီေငြေၾကးကို ဘယ္လိုရွာမလဲ၊ ကိုယ့္ထံတြင္ ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ၊ ဘယ္လို
ျဖည့္ဆည္းမလဲဆိုသည့္ နည္းစနစ္ေတြကို စဥ္းစားရမွာျဖစ္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္
သည့္ လူမ်ားကိုလည္း အဆင့္ေလးဆင့္ထားကာ ဖြဲ႕လိုက္ၿပီး လုပ္ငန္းကို အုပ္
ခ်ဳပ္သလို Lobour Management ကိုလည္း ဒီနည္းအတိုင္းပင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေလ့
ရွိသည္။ သူ႕ေနရာႏွင့္သူ အဆင္ေျပေအာင္စီစဥ္ေပးရသည့္အတြက္ စီမံခန္႔ခြဲမႈ
တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။

အခက္အခဲဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္ဘ၀တြင္ အျမဲေတြ႕ျမင္ေနရသည့္ အရာ

 

https://www.facebook.com/myanmarjobseekers/photos/a.212667695518675.47563.2126