ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကုိ အၾကာၾကီး စိတ္မေကာက္ေလနဲ႔

(၁)
အၾကင္နာမဲ့တဲ့ အထင္လဲြမႈတစ္ခုက ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆီလွမ္းေနတဲ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ေျခလွမ္းကို ပ်က္ျပားေစခဲ့တယ္။ ကံၾကမၼာရဲ႕အထံုးတစ္ခုကို ျဖည္လိုက္ႏိုင္ခ်ိန္မွာေတာ့ အရာအားလံုးဟာ ေႏွာင္းသြားခဲ့ပါျပီ။ လက္ထပ္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာ ရြာကေမာင့္ေမေမကို ကြ်န္မတို႔နဲ႔ အတူလာေနေစျခင္းက ပူေဆြးေသာကရဲ႕အစေပပဲလား…..

ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖမရွိေတာ့တဲ့ေမာင့္ကို အေမတစ္ေယာက္တည္းပဲ ပင္ပန္းရုန္းကန္ျပီး ဘဲြ႔ရႀကီးျပင္းတဲ့အထိ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တာပါ။ ေယာကၡမေခၚဖို႔ကိစၥကို ကြ်န္မသေဘာတူခဲ့ၿပီးေနာက္ ေမာင့္ေမေမအတြက္ ေနပူစာလည္းလွံဳႏိုင္ေအာင္၊ ပန္းေတြလည္းစိုက္ႏိုင္ေအာင္ဆိုၿပီး ဝရန္တာပါတဲ့ လက္ယာဖက္အခန္းကို ကြ်န္မရွင္းလင္းေနခဲ့တယ္။ ေနေရာင္ျခည္နဲ႔ ေႏြးေထြးေနတဲ့ အခန္းထဲကို ေမာင္ဝင္လာျပီး အခန္းရွင္းေနတဲ့ကြ်န္မကို ကိုင္ေျမွာက္ျပီး ပတ္ခ်ာလွည့္ ကစားလိုက္တယ္။ ေအာက္ခ်ေပးဖို႔ ကြ်န္မေတာင္းပန္မွ ေမာင္က၀မ္းသာစြာနဲ႔ “ကဲ…ေမေမ့ကို သြားၾကိဳရေအာင္” တဲ့။ ေမာင့္ေမေမေရာက္လာဖို႔အတြက္ ကြ်န္မတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ၾကတယ္။

အရပ္ျမင့္ျပီး ခႏၶာကိုယ္ထြားတဲ့ ေမာင့္ရင္ခြင္မွာ ခို၀င္ရတာကို ကြ်န္မၾကိဳက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ခံစားမူမ်ဳိးက ေသးငယ္တဲ့ကြ်န္မရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ကို အခ်ိန္မေရြး ေမာင့္အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္ထားႏိုင္တဲ့ခံစားမႈမ်ဳိး… ကြ်န္မကို လံုျခံဳစိတ္ေတြျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ေမာင္နဲ႔ ျငင္းခုန္တိုင္း အေလ်ာ့မေပးတတ္တဲ့ကြ်န္မကို ေမာင္ကကိုင္ေျမွာက္ျပီး ကြ်န္မ ထိတ္လန္႔တဲ့အထိ ခါရမ္းတတ္တယ္။ အဲဒီ ထိတ္လန္႔တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ဳိးကလည္း ေမာင့္အေပၚထားတဲ့ ကြ်န္မရဲ႕သံေယာဇဥ္ေပပဲလား။

ျမိဳ႔ေရာက္လာေပမယ့္ ရြာကစရိုက္ဓေလ့ေတြကို ေမာင့္ေမေမက ခ်က္ခ်င္းေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ပံု မရဘူး။ ပန္းေတြ အျမဲဝယ္ျပီး ဧည့္ခန္းမွာ အလွပန္းအိုး ထိုးတတ္တဲ့ကြ်န္မကို ေယာကၡမက ၾကည့္မရတဲ့အဆံုး မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ…..

“ဘဝကို ဘယ္လို ျဖတ္သန္းရမယ္ဆိုတာ နင္တို႔မသိၾကဘူးလား..စားလို႔ရတာလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ ပန္းေတြ ဝယ္ခဲ့ရသလဲ…”

“မဟုတ္ဘူးေလ ေမေမ…..ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းကို ၾကည့္ျပီး လူေတြရဲ႕စိတ္ကလဲ လန္းဆန္းႏိုင္တယ္ေလ” ကြ်န္မရယ္ျပီးေျပာေတာ့ ေမာင့္ေမေမက ေခါင္းငံု႔စူပုပ္ေနခဲ့တယ္။

“အေမ ဒါဟာ ျမိဳ႔သားေတြရဲ႕အက်င့္ …တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေမက်င့္သား ရလာလိမ့္မယ္္” ေမာင္က ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ဝင္ေထာက္တယ္။

ပန္းဝယ္တဲ့ကိစၥကို ထပ္မေျပာေတာ့ေပမယ့္ ကြ်န္မပန္းဝယ္ျပန္လာတိုင္း ဘယ္ေလာက္ ေပး၀ယ္ခဲ့ရသလဲလို႔ ေမးတတ္ျပန္တယ္။ ကြ်န္မ ေျပာျပလိုက္ရင္ တကြ်တ္ကြ်တ္နဲ႔ စုတ္ထိုးေနတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ အထုတ္ၾကီးငယ္ေတြနဲ႔ ကြ်န္မေစ်းက ျပန္လာရင္ ဟိုဟာ ဘယ္ေလာက္လဲ…… ဒီဟာ ဘယ္ေလာက္လဲနဲ႔ ေမးတတ္ျပန္တယ္။ ေစ်းႏႈန္းအမွန္ေတြကို ကြ်န္မေျပာျပလိုက္ရင္ ေယာကၡမရဲ႕စုတ္ထိုးသံက ပိုက်ယ္လို႔ေနခဲ့တယ္။

“ေစ်းႏႈန္းအမွန္မေျပာနဲ႔ေလ လူအ,မေလးရဲ႕” ကြ်န္မ ႏွာေခါင္းကို ဖိညွစ္ရင္း ေမာင္က ဆိုလာတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေန႔ရက္ေတြက တျဖည္းျဖည္း သံစဥ္ေတြ ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။

နံနက္စာ ေမာင္ထျပင္တတ္တာကို ေမာင့္ေမေမက ၾကည့္မရဆံုးပါပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္ လင္ေယာက္်ားက မိန္းမ အတြက္ မနက္စာထလုပ္ရတယ္လို႔ ….ဒါဟာ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥလို႔ သူျမင္ခဲ့တယ္။

မနက္စာစားတိုင္း ပုပ္သိုးေနတဲ့ေယာကၡမရဲ႕မ်က္ႏွာကို ကြ်န္မ မျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဒါကို သူကဇြန္းခက္ရင္းေတြ တေတာက္ေတာက္ေခါက္ျပီး အသံတိတ္ဆႏၵျပခဲ့တယ္။ ကြ်န္မဟာ အကနည္းျပ ဆရာမတစ္ဦးပါ။ တစ္ေနကုန္ ကခုန္ခဲ့ရလို႔ ပင္ပန္းေနတဲ့ ကြ်န္မအဖို႔ မနက္ေစာေစာမွာ ေႏြးေထြးတဲ့အိပ္ရာကို မခြာရက္ဘဲ ဇိမ္ခံျပီးႏွပ္ခ်င္ေနခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လဲ ေမာင့္ေမေမ အသံတိတ္ဆႏၵျပတာကို မ်က္စိမွိတ္၊ နားပိတ္ျပီး ကၽြန္မ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ခဲ့မိတယ္။

ေမာင့္ေမေမဟာ ကြ်န္မကို အိမ္မႈကိစၥေတြ ကူလုပ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကူရင္ ကြ်န္မပိုျပီး အလုပ္ရွဳပ္ရပါေတာ့တယ္။ ဥပမာ….ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြကို ျပန္ေရာင္းဖို႔ဆိုျပီး အကုန္ လိုက္စုထားတတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္တစ္ခုလံုး အိတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ပန္းကန္ေဆးရည္ကို ႏွာေျမာလို႔ဆိုျပီး မသံုးဘဲေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ မစင္တဲ့ပန္းကန္ေတြကို သူ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ကြ်န္မ ျပန္ေဆးခဲ့ရတယ္။

(၂)
ညတစ္ညမွာ ပန္းကန္ေတြကို ျပန္ခိုးေဆးေနတဲ့ ကြ်န္မကို ေမာင့္ေမေမ ျမင္သြားခဲ့တယ္။ အိပ္ခန္းတံခါးကို “ဒုန္း”ခနဲ ေဆာင့္ပိတ္ျပီး အိပ္ရာထဲမွာ သူေအာ္ငိုပါေတာ့တယ္။ အေမနဲ႔မိန္းမၾကား ေမာင္ပ်ာမ်ားရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီညက ကြ်န္မကို ေမာင္စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ကို ကြ်န္မ ဘယ္လိုပဲစ,စ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ “ကြ်န္မ ဘာမ်ား အမွားလုပ္ခဲ့မိလို႔လဲ..?” လို႔ ျပန္ေမးေတာ့ ေမာင္က ကြ်န္မကို ခပ္စူးစူးၾကည့္ရင္း…. “မေျပာင္တဲ့ ပန္းကန္နဲ႔စားလဲ ေသမသြားတတ္ဘူး….မင္းဘာလို႔ မသိတတ္ရတာလဲကြာ” တဲ့။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ေမာင့္ေမေမ ကြ်န္မကို စကားမေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေႏြးေထြးတဲ့အိမ္က တျဖည္းျဖည္း ေအးစက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

မနက္စာထလုပ္တတ္တဲ့ေမာင္ကို မၾကည့္ရက္လို႔ ေမာင့္ေမေမက မနက္စာ ခ်က္ျပဳတ္တဲ့တာဝန္ကို ယူလိုက္တယ္။ သားစားေနတာကို ၾကည့္ျပီး ေမာင့္ေမေမ ပီတိျဖာပါတယ္။ ကြ်န္မကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ကေတာ့ အိမ္ေထာင့္တာဝန္မေက်ဘူးဆိုတဲ့ အျပစ္တင္ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ပါ။ အဲဒီအၾကည့္ကိုေရွာင္ခ်င္လို႔ ကြ်န္မရဲ႕မနက္စာကို လမ္းမွာဝယ္ျပီး ေျဖရွင္းလိုက္ရတာမ်ားတယ္။

ညအိပ္ခ်ိန္မွာ ေမာင္က စိတ္ဆိုးတဲ့ေလသံနဲ႔ “လူဒီ..အေမလုပ္တဲ့အစာေတြကို ညစ္ပတ္တယ္ထင္ျပီး အိမ္မွာ မစားတာလား” ေျပာျပီး တစ္ဖက္ကို ေမာင္လွည့္လိုက္တယ္။ ေမာင့္ရဲ႕ ေအးစက္တဲ့ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္မ မ်က္ရည္က်ခဲ့မိတယ္။ “လူဒီ…ေမာင့္မ်က္ႏွာကုိေထာက္ျပီး အိမ္မွာ မနက္စာစားပါလား” သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း ေမာင္က ဆိုလာတယ္။ ေမာင့္ေၾကာင့္ ကြ်န္မေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားျပီး မနက္စာစားပဲြခံုမွာ ျပန္ထိုင္ခဲ့တယ္။

အဲဒီ မနက္က ေမာင့္ေမေမျပဳတ္ထားတဲ့ဆံျပဳတ္ကို ကြ်န္မေသာက္ေနတုန္း ဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး..ဗိုက္ထဲက အစာအိမ္ကို တစ္ခုခုနဲ႔ ဖိထားသလို ခံစားရတယ္။ အစာေတြ ပါးစပ္ကထြက္မလာေအာင္ ဗိုက္ကို ကၽြန္မအတင္းဖိထားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရခဲ့ဘူး။ ပန္းကန္ကို စားပဲြေပၚလႊတ္ခ်ျပီး သန္႔စင္ခန္းဖက္ကြ်န္မေျပးျပီး ထိုးအန္မိတယ္။ အန္ျပီး ပံုမွန္အေနအထားေရာက္ေအာင္ ေလကိုရွဳသြင္းရွဳထုတ္လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ငိုသံနဲ႔ အျပစ္တင္ေနတဲ့ ေမာင့္ေမေမအသံကို ကြ်န္မ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သန္႔စင္ခန္းတံခါး၀မွာ ခါးေထာက္ျပီးၾကည့္ေနတဲ့ ေမာင့္ေဒါသမ်က္ႏွာကို ကြ်န္မ ျမင္လိုက္တယ္။ ေျဖရွင္းဖို႔ ပါးစပ္ဟလိုက္ေပမဲ့ ကြ်န္မႏႈတ္က စကားတစ္ခြန္းမွထြက္မလာခ့ဲဘူး။ ကြ်န္မ တမင္လုပ္တာ မဟုတ္ရပါဘူး ေမာင္ရယ္…..

ေမာင္နဲ႔ကြ်န္မ ပထမဆံုးအၾကိမ္ အၾကီးအက်ယ္ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္မတို႔ကို ေမာင့္ေမေမကစိုက္ၾကည့္ျပီး အိမ္ကေန ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ေမာင္က ကြ်န္မကို ခပ္စူးစူးတစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး အေမ့ေနာက္ကို ဆင္းလိုက္သြားခဲ့တယ္။ မ်ဳိးဆက္သစ္ေလး ကြ်န္မတို႔ဘဝထဲ ေရာက္လာခါနီးမွ မထင္မွတ္တဲ့ မေတာ္တဆမႈက ေမာင့္ေမေမရဲ႕အသက္၀ိညာဥ္ကို ေျခြယူသြားခဲ့တယ္။

(၃)ရက္လံုးလံုး ေမာင္အိမ္ျပန္မလာခဲ့ဘူး။ ဖုန္းလည္း မဆက္ခဲ့ဘူး။ ေမာင့္ေမေမ ေရာက္လာျပီးေနာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕အိမ္ဟာ အရာရာ ဆိတ္သုဥ္းသြားခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္မဘာမ်ား ထပ္လုပ္ ေပးရဦးမလဲ…? ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ ကြ်န္မလဲ တစ္ခ်ိန္လံုး အန္ခ်င္ေနမိတယ္။ ဘာပဲစားစား အရသာမဲ့ေနတယ္။ ဒီျပႆနာေတြနဲ႔ ကြ်န္မလဲ လူပမ္းစိတ္ႏြမ္းလွပါျပီ။

လူေဖာ္ကိုင္ဖက္ တခ်ဳိ႕က “လူဒီ….နင္မ်က္ႏွာၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္မလန္းဘူး….. ေဆးရံုသြားျပီး စစ္ေဆးသင့္ျပီ”လို႔ အသိေပးလာမွ ကြ်န္မေဆးရံုဖက္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္မ ကိုယ္ဝန္ရွိေနျပီတဲ့။ အဲဒီမနက္ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ကြ်န္မအန္မိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ကြ်န္မ သိလာရတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈထဲမွာ ၀မ္းနည္းတာေတြ ေရာပါေနတယ္။ ေမာင္ေရာ……အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ ေမာင့္ေမေမေရာ…ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုအန္ျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းရင္း ကို နည္းနည္းမွ မရိပ္စားမိခဲ့တာလဲ….?

(၃)
ေဆးရံု၀မွာ ေမာင့္ကို ကြ်န္မေတြ႔လိုက္မိတယ္။ (၃)ရက္ပဲ မေတြ႔တဲ့ ေမာင္ဟာ ရုပ္ေတာ္ေတာ္က်သြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္မ မျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ျပီး လွည့္ထြက္သြားမလို႔ပါပဲ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ပံုကိုၾကည့္ျပီး သနားစိတ္ကို မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ေမာင္ကိုေခၚလိုက္မိတယ္။ ကြ်န္မေခၚသံေၾကာင့္ ေမာင္လွည့္ၾကည့္လာေပမယ့္ ကြ်န္မကိုၾကည့္တဲ့ အၾကည့္က သူစိမ္းတစ္ေယာက္လိုပါပဲ။ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ မုန္းတီးျခင္းအေငြ႔ေတြက ကြ်န္မကို ျပာေစက်ခဲ့တယ္။ ေမာင့္ကို မၾကည့္မိေအာင္ ကြ်န္မထိန္းရင္း အငွားကားတစ္စီးကို လက္ျပတားလိုက္တယ္။ ကားေပၚအတက္ ေမာင့္ကို “ ေမာင္…ေမာင္အတြက္ သားေလးတစ္ေယာက္ ကြ်န္မေမြးေပးေတာ့မယ္” လို႔ ကြ်န္မေအာ္ျပီးေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။ ေမာင္ၾကားရင္ ကြ်န္မကို ကိုင္ေျမႇာက္ျပီး တစ္ပတ္ရမ္းလိုက္ဦးမလား….? ကြ်န္မေမွ်ာ္လင့္ တာေတြ ျဖစ္မလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ကားထဲမွာ ထိုင္ျပီး ကြ်န္မငိုမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ရန္ပဲြေလးတစ္ပဲြက အခ်စ္ကို ဒီေလာက္အထိ ဆိုးဝါးေစခဲ့သလဲ….?

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ရာေပၚလဲရင္း ေမာင္မ်က္လံုးထဲက အမုန္းေတြကို ကြ်န္မျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ေစာင္ကို တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ျပီး ကြ်န္မငိုမိျပန္တယ္။ အဲဒီညက အံဆဲြဖြင့္သံေတြကို ကြ်န္မၾကားလိုက္မိတယ္။ မီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္အရဲြသားနဲ႔ ေမာင့္ကို ကြ်န္မေတြ႔လိုက္မိတယ္။ ကြ်န္မကို ေအးစက္စက္တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး ပိုက္ဆံေတြကို ေမာင္ယူေနတယ္။ ကြ်န္မကို မျမင္သလိုဘဲ ဘဏ္စာအုပ္ကိုယူျပီး သူျပန္ ထြက္သြားတယ္။ ကြ်န္မကို တစ္ကယ္ပဲ ခဲြသြားေတာ့မွာလား…? ေမာင္က ေတာ္ေတာ္လ်င္တာပဲ… အခ်စ္နဲ႔ေငြကို သပ္သပ္စီခဲြေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ ကြ်န္မ ေအးစက္စက္ရယ္လိုက္မိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ ပါးျပင္ေပၚ ေတာက္ေလ်ာက္စီးက်လို႔လာတယ္။

ေနာက္တစ္ရက္မွာ ကြ်န္မ အလုပ္မသြားခဲ့ဘူး။ စိတ္ကို ျငိမ္ျငိမ္ထားျပီး ေမာင္နဲ႔ ကြ်န္မေဆြးေႏြးခ်င္ေသးတယ္။ ေမာင့္ကုမၸဏီမွာ ေမာင့္ကို သြားရွာေတာ့ အတြင္းေရးမွဴးမေလးက “ သူ႔အေမ ကားအက္ဆီဒင့္ျဖစ္ျပီး ဆံုးလို႔ ေဆးရံုသြားလိုက္တယ္”။ အဲဒီစကားၾကားေတာ့ ကြ်န္မဆြံအသြားခဲ့ရတယ္။ ေဆးရံုကို ကြ်န္မအေျပး လိုက္သြားခဲ့တယ္။ ေမာင္ကေတာ့ ေအးစက္မာေက်ာတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ကြ်န္မကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ ေမာင့္ေမေမရဲ႕ ျဖဴေရာ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္မ မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားေရ…..ဘာလို႔ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ…?

ေမာင့္ေမေမ သၿဂၤဳိလ္ျပီးတဲ့အထိ ကြ်န္မကို ေမာင္စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ ကြ်န္မကိုၾကည့္တဲ့ အၾကည့္တိုင္းမွာ မုန္းတီးမႈအျပည့္ေတြနဲ႔ပါ။ ေမာင့္ေမေမ ကားတိုက္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကြ်န္မသိရတာက အဲဒီေန႔ ေမာင့္ေမေမ အိမ္ကထြက္ျပီး ရြာကိုျပန္မလို႔ ကားဂိတ္ကိုသြားခဲ့တယ္။ ေမာင္လည္း အေမေနာက္ အေျပးလိုက္ခဲ့ေပမယ့္ မ်ဥ္းက်ားကူးခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္ကလာတဲ့ ကားနဲ႔ တိုက္မိသြားခဲ့ေၾကာင္း တစ္ျခားလူေတြ ကတစ္ဆင့္ ကြ်န္မသိလိုက္ရတယ္။ ေမာင့္ရဲ႕မုန္းတီးမႈေတြကို ကြ်န္မ သေဘာေပါက္သလိုရွိလာတယ္။ အဲဒီေန႔ကသာ ကြ်န္မ မအန္ခဲ့ရင္၊ အဲဒီေန႔ကသာ ကြ်န္မတို႔ရန္မျဖစ္ခဲ့ရင္… အခုေတာ့ ေမာင္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ကြ်န္မဟာ ေမာင့္ေမေမကိုသတ္တဲ့ တရားခံျဖစ္ေနခဲ့ျပီလား….?

အိမ္ကို ျပန္လာျပီးတဲ့ေနာက္ ေမာင့္ေမေမအခန္းမွာပဲ ေမာင္ေနခဲ့တယ္။ ညအိမ္ျပန္တိုင္း ေမာင့္ကိုယ္ေပၚမွာ အရက္နံ႔ေတြမြန္းလို႔ေနတယ္။ အားနာျခင္းနဲ႔သနားျခင္းေတြက ကြ်န္မရင္၀ကို မြန္းၾကပ္ေနေအာင္ ဖိထား ခဲ့တယ္။ ကြ်န္မတုိ႔အတြက္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေလး ရွိေနျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေမာင့္ကို ကြ်န္မ ေျပာျပခ်င္ လိုက္တာ….ရွင္းျပခ်င္လိုက္တာ… ဒါေပမယ့္ ေအးစက္တဲ့ ေမာင္မ်က္လံုးေတြကိုၾကည့္ျပီး အဲဒီစကားေတြကို ကြ်န္မျပန္မ်ဳိခ်ခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္မကို နာနာေလး တစ္ခါေလာက္ရိုက္လိုက္…ရက္ရက္စက္စက္ တစ္ခါေလာက္ ဆဲလိုက္ ကြ်န္မခံႏိုင္ပါတယ္။ အရာအားလံုးဟာ ကြ်န္မ တမင္လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ရပါဘူး ေမာင္ရယ္….

အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ အပ္ေၾကာင္းထပ္ခဲ့တယ္။ ေမာင္အိမ္ျပန္ခ်ိန္က ညပိုနက္လို႔လာခဲ့တယ္။ တစ္ခါက စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ေရွ႕ကြ်န္မျဖတ္ေတာ့ ၾကည္လင္တဲ့ ျပတင္းမွန္ထဲမွာ ေမာင္နဲ႔မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္မိတယ္။ မိန္းကေလးရဲ႕ဆံပင္ကို ေမာင္က ပြတ္သပ္လို႔…ကြ်န္မ သေဘာေပါက္လိုက္မိတယ္။ ဆိုင္ထဲကို က႐ူးကမူးေျပး၀င္ျပီး စားပဲြေရွ႕မွာ ကြ်န္မရပ္လိုက္တယ္။ ေမာင့္ကို ခပ္စူးစူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ကြ်န္မမ်က္အိမ္မွာ မ်က္ရည္မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္မ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ရပ္ေနလိုက္မိတယ္။

ကြ်န္မကိုၾကည့္လိုက္ ေမာင့္ကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ ထရပ္ျပီး ထြက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကို ေမာင္က လက္လွမ္း ဆဲြလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေအးစက္ခက္ထန္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ကြ်န္မကိုၾကည့္ေနတယ္။ ကြ်န္မႏွလံုးခုန္သံကို ကြ်န္မ ျပန္ၾကားေနမိတယ္။ ေသမင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းဝမွာရပ္ၿပီး ခုန္ေနသလိုမ်ဳိး… ကြ်န္မဟာ ႐ႈံးသူပါ။ ဆက္ရပ္ေနရင္ ကြ်န္မေရာ ဗိုက္ထဲက ကေလးပါ အဲဒီေနရာမွာတင္ လဲက်သြားႏိုင္တယ္။

အဲဒီညက ေမာင္ျပန္မလာခဲ့ဘူး။ အဲဒီလိုနည္းနဲ႔ သူနဲ႔ကြ်န္မၾကားက သံေယာဇဥ္ကို သေဘာေပါက္ေစပံုရတယ္။ ေယာကၡမရဲ႕ေသဆံုးမႈေနာက္မွာ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ အခ်စ္လည္း လိုက္ျပီးေသဆံုးသြားခဲ့ရျပီ။ ေမာင္လံုးဝ ျပန္မလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ကြ်န္မအလုပ္ဆင္းျပန္လာရင္ အိမ္ကဘီရိုေတြ ေမြေနာက္ထားသလိုပဲ…ကြ်န္မ မရွိတုန္း ေမာင္သူ႔ပစၥည္းေတြ ျပန္လာယူတယ္ထင္ပါတယ္။ ေမာင့္ကို ကြ်န္မ ဖုန္းလည္းမဆက္ခဲ့ဘူး။ အစက ေမာင့္ကို ကြ်န္မရွင္းျပဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ စိတ္ေတြ လံုးဝေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ရပါျပီ။

ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ေဆးရံုသြားျပီး စမ္းသပ္မႈေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ တစ္ျခား ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္ေလာင္းေတြကို လင္ေယာက္်ားနဲ႔အတူ ေဆးရံုလာတာျမင္ရင္ ကြ်န္မရဲ႕ႏွလံုးသားေတြ မြေၾကသြားသလို ခံစားရတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ဖို႔ အၾကံေပးတယ္။ ကြ်န္မ မလုပ္ရက္ဘူး… ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္မေမြးကိုေမြးမယ္။ ေမာင့္ေမေမအတြက္ အေလ်ာ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။

တစ္ရက္ ကြ်န္မအလုပ္ဆင္းျပန္ေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေမာင့္ကိုေတြ႔လိုက္မိတယ္။ အခန္းတစ္ခုလံုးလည္း ေဆးလိပ္မီးခိုေတြနဲ႔ မြန္းၾကပ္လို႔….စားပဲြခုန္ေပၚမွာ စာရြက္တစ္ရြက္ တင္ထားတယ္။ အဲဒီစာရြက္ကို ကြ်န္မ မၾကည့္လဲ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ဆိုတာကို ကြ်န္မ သိလိုက္ပါတယ္။

ေမာင္မရွိတဲ့ ႏွစ္လအတြင္း စိတ္၏ တည္ျငိမ္ျခင္းကို ကြ်န္မက်င့္သားရခဲ့တယ္။ “ခဏေလး…ကြ်န္မလက္မွတ္ ထိုးေပးမယ္” ဦးထုပ္ကိုခြ်တ္ရင္း ေမာင့္ကိုကြ်န္မၾကည့္ျပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ကြ်န္မလိုပဲ ေမာင့္မ်က္လံုးထဲမွာလည္း ေတြေ၀ျခင္းေတြ ျပည့္ႏွက္လို႔ေနတယ္။ အေပၚအကႌ်ကိုခြ်တ္ရင္း မငိုမိဖို႔ ကြ်န္မအားတင္းလိုက္တယ္။ အကႌ်ကိုခ်ိတ္ျပီး ေမာင္ဖက္လွည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္က ျပည့္ေဖာင္းလာတဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ဗိုက္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္မၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ စာရြက္ေပၚလက္မွတ္ထိုးလိုက္ျပီး ေမာင့္ဆီ စာရြက္ကို တြန္းပို႔လိုက္တယ္။

“လူဒီ….မင္း ကိုယ္၀န္ရွိေနျပီ ?”

အေမေသဆံုးသြားျပီးတဲ့ေနာက္ ဒါဟာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကြ်န္မကို ေမာင္စကားေျပာျခင္းပါ။ ကြ်န္မမ်က္လံုးကို ကြ်န္မ မထိန္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ပါးျပင္ေပၚကို မ်က္ရည္ေတြ တရေဟာစီးက်လာခဲ့တယ္။

“ဟုတ္တယ္…ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိဘူး….ရွင္ သြားလို႔ရျပီ”

ေမာင္ ထြက္မသြားခဲ့ဘူး။ အေမွာင္ထဲမွာ ကြ်န္မတို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္စိုက္ၾကည့္လို႔….မ်က္ရည္ေတြ ေမာင္ပါးျပင္ထက္ စီးက်လို႔ လာခဲ့တယ္။ အရာအားလံုးဟာ အေ၀းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါျပီ…ေဝးလြန္းလို႔ ကြ်န္မအေျပးလိုက္ခဲ့လည္း ဖမ္းဆုပ္လို႔ မရခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

“ေမာင္မွားသြားတယ္”လို႔ ေတာင္းပန္စကားက ဘယ္ႏွၾကိမ္ေျမႇာက္မွန္းမသိ ေမာင္ဆီက ကြ်န္မၾကားခဲ့ရတယ္။ အစေတာ့ ကြ်န္မဟာ ခြင့္လႊတ္ နားလည္တတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထင္ခဲ့ မိတာ…အခုေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါလား။ စားေသာက္ဆိုင္မွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေအးစက္မာေက်ာတဲ့ ေမာင့္အၾကည့္ေတြဒီတစ္သက္ ကြ်န္မ ဘယ္လို ေမ့လို႔ရႏိုင္မလဲ….?

(၄)
ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ ကြ်န္မရဲ႕ေသးငယ္တဲ့ မေတာ္တဆ အျပဳအမူတစ္ခုကို ေမာင္က တမင္သက္သက္ ၾကီးထြာေအာင္ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ ေအးစက္တဲ့ဒီအၾကည့္ေတြ အရည္ေပ်ာ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားကိုယ္စီမွာ ဒဏ္ရာေတြက အထပ္ထပ္ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့ျပီေလ။

ဗိုက္ထဲက ကေလးကို စဥ္းစားမိတိုင္း ရင္ကို ေႏြးေထြးေစခဲ့ေပမယ့္ ေမာင့္ကို ကြ်န္မေအးတိေအးစက္ပဲ ဆက္ဆံခဲ့တယ္။ ေမာင္ေကြ်းတာေတြ မစားဘူး၊ ေမာင္၀ယ္တာေတြ မယူဘူး၊ ေမာင္နဲ႔လဲ ကြ်န္မစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ ဟိုစာရြက္ေပၚ ကြ်န္မလက္မွတ္ ထိုးျပီးကတည္းက လက္ထပ္ျခင္းနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ကြ်န္မဘဝမွာ လံုးဝေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ရတယ္။ အိပ္ခန္းထဲ ေမာင္ဝင္လာရင္ ဧည့္ခန္းဖက္ကို ကၽြန္မေရွာင္ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေမ့ခန္းမွာပဲ ေမာင္အိပ္ေတာ့တယ္။

ည…ေမာင့္အခန္းက ညည္းသံတိုးတိုးေလးကို ကြ်န္မၾကားလိုက္မိတယ္။ ဒါဟာ ေမာင့္အက်င့္ေပါ့။ အရင္က ကြ်န္မစိတ္ေကာက္ရင္ ေမာင္က ဖ်ားခ်င္ဟန္ေဆာင္ျပီး ညည္းျပတတ္တယ္။ ေမာင္တကယ္ဖ်ားေနတယ္ အထင္နဲ႔ စိုးရိမ္တၾကီး ပ်ာရာခတ္ေနတတ္တဲ့ကြ်န္မကို ေမာင္က ေပြ႔ဖက္ရင္း တဟားဟား ေအာ္ရယ္တတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမာင့္ကိုစိုးရိမ္တာဟာ အခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ဆိုတာ ေမာင္ေမ့ေနခဲ့ျပီလား…? အခုေတာ့…… ကြ်န္မမွာ အဲဒီအခ်စ္ေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။

ေမာင့္ညည္းသံက ကြ်န္မ ေမြးဖြားရက္အထိ ရက္ရွည္ခဲ့တယ္။ ကေလးအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေမာင္ေန႔တိုင္း ၀ယ္ျပန္ခဲ့တယ္။ ကေလးစာအုပ္ေတြ၊ စားစရာေတြ တစ္ထုပ္ျပီး တစ္ထုပ္ အိမ္ထဲမွာ ေတာင္ပံုရာပံုပါပဲ။ မျမင္ရေသးတဲ့ ရင္ေသြးအတြက္ အဲဒီလိုပံုစံနဲ႔ ကြ်န္မစိတ္ျပန္လည္လာေအာင္ ေမာင္ကိုင္လႈပ္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္မရဲ႕စိတ္ေတြ မာေက်ာသြားျပီ ေမာင္။ ေမာင္ကို စကားလည္းမေျပာ၊ ဂရုလည္းမစိုက္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေမာင္ဟာ သူ႔အခန္းထဲမွာပဲ ပိတ္ေလွာင္ျပီး ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာေတြ တစ္ေခ်ာက္ေခ်ာက္ရိုက္ေနခဲ့တယ္။
ေမာင္ဘာလုပ္ေနမလဲ…? ကြ်န္မ နည္းနည္းမွ စိတ္မဝင္စားခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ လေတြၾကာခဲ့တယ္။ ညတစ္ညမွာ ဗိုက္ထဲထိုးျပီး နာလာလို႔ ကြ်န္မေအာ္လိုက္တဲ့ အသံကိုၾကားေတာ့ ေမာင္ဟာ ျမားတစ္စီးရဲ႕အလွ်င္လိုပဲ ကြ်န္မအခန္းထဲ ေျပး၀င္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုေန႔မ်ဳိးကိုပဲ ေမာင္ေစာင့္ေန ခဲ့တယ္ ထင္တယ္။ ကြ်န္မကို ထမ္းပိုးျပီး အိမ္ထဲကေန ေမာင္အေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ ကားတစ္စီးငွားၿပီး တစ္လမ္းလံုး ကြ်န္မရဲ႕လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လို႔ ႏွာဖူးေပၚက်လာတဲ့ ေခြ်းေတြကို ေမာင္သုတ္ေပးေနခဲ့တယ္။ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ သားဖြားမီးယပ္ေဆာင္ဖက္ ကြ်န္မကိုထမ္းပိုးျပီး ေမာင္အေျပးသြားေနခဲ့တယ္။ ေမာင္ရဲ႕ပိန္လွီတဲ့ ေနာက္ေက်ာကိုမွီရင္း ကြ်န္မေခါင္းထဲ အေတြးတခ်ဳိ႕ဝင္လာခဲ့တယ္။ ေမာင့္ေလာက္ ကြ်န္မအေပၚ ဘယ္သူက ခ်စ္ႏုိင္ဦးမလဲ…. ? မီးဖြားခန္းထဲ တြန္း၀င္သြားတဲ့ ကြ်န္မကို တံခါး၀မွာရပ္ျပီး ေမာင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ နာတာကို ေအာင့္အီးျပီး ေမာင့္ကို ကြ်န္မ ၿပံဳးျပလိုက္မိတယ္။

ကြ်န္မနဲ႔သားေလးကို ၾကည့္ျပီး ေမာင္မွာ ၾကည္ႏူးမဆံုး တၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ေမာင့္လက္ကို ကြ်န္မ ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ကြ်န္မကို ေမာင္တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပျပီး ရုတ္တစ္ရက္ ေမာင္ေပ်ာ့ေခြ်လဲက်သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္….ႏြမ္းနယ္တဲ့ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြကို ျပန္ဖြင့္မလာေသးဘူး။ ေမာင့္အတြက္ မ်က္ရည္ေတြကုန္ခဲ့ျပီလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ကြ်န္မ တစ္ကိုယ္လံုး ဆဲြဆုတ္ထားသလို နာက်င္ေနခဲ့တယ္။ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္က ေမာင္ရဲ႕အသဲကင္ဆာဟာ ေႏွာင္းပိုင္းကိုေရာက္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေမာင္အခုထိ ေတာင့္ခံႏိုင္ခဲ့တာ ထူးဆန္းမႈ တစ္ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅လကတည္းက ေမာင္မွာ အသဲကင္ဆာရွိေၾကာင္း သိခဲ့ရတယ္တဲ့…. အားလံုးကို ျပင္ဆင္ထားေတာ့လို႔ ဆရာ၀န္က ကြ်န္မကို ႏွစ္သိမ့္ခဲ့တယ္။

နပ္စ္တားတာကို ကြ်န္မဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ ေဆးရံုကဆင္းျပီး အိမ္ကို ကြ်န္မျပန္ခဲ့တယ္။ ေမာင့္အခန္းထဲ၀င္ျပီး ကြန္ပ်ဴတာကို ကြ်န္မဖြင့္လိုက္တယ္။ ေမာင့္ေရာဂါကို စသိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅လကတဲ့.. ေမာင္ညည္းသံေတြက တကယ္ေပါ့။ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ သားအတြက္ ေမာင္ေရးထားခဲ့တဲ့ စာေတြ…..

သား…သားေၾကာင့္ ေဖေဖအခုခ်ိန္ထိ ေတာင့္ခံခဲ့တယ္။ သားမ်က္ႏွာကုိ ျမင္ျပီးမွ ေဖေဖလဲက်သြားပါေစ ေဖေဖေက်နပ္တယ္။ သားဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္တာေတြ၊ စိတ္ညစ္တာေတြ ၾကံဳရဦးမယ္ဆိုတာ ေဖေဖသိတယ္။ သားရဲ႕ၾကီးျပင္းလာမယ့္ လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ ေဖေဖသာရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိမ့္မလဲ.. ေဖေဖမွာ ဒီလိုအခြင့္အေရးေတြ မရွိေတာ့ဘူး သားရယ္။ သားဘ၀မွာ ၾကံဳေတြ႔တတ္ရမယ့္ ေမးခြန္းေတြအတြက္ ေဖေဖစာေတြေရးခဲ့တယ္။ ေဖေဖအၾကံျပဳခ်က္ကို သားမွီျငမ္းႏိုင္ပါေစ။ ေဖေဖရဲ႕ ဒီစာေတြနဲ႔ သားၾကီးျပင္းလာမယ့္ လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ အေဖာ္လုပ္ႏိုင္ လိမ့္မယ္လို႔ ေဖေဖယံုၾကည္တယ္။ ေဖေဖ အရမ္းေပ်ာ္တယ္သား။ သားေမေမ့ကိုလည္း သိပ္ခ်စ္တယ္။ သူအရမ္းပင္ပန္းေနျပီ။ သူဟာ သားကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္၊ ေဖေဖသိပ္ခ်စ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ေပါ့ကြယ္။

သားမူၾကိဳေက်ာင္း တက္တာကအစ ဘဲြ႔ရျပီး အလုပ္၀င္တဲ့အထိ ေနာက္ ခ်စ္သူရည္းစား ထားတဲ့အထိ သားအတြက္ မျမင္ရေသးတဲ့ အနာဂတ္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ တသီတကံုး ေမာင္ေရးထားခဲ့တယ္။

ကြ်န္မအတြက္ စာမွာေတာ့…
လူဒီ…ဒီတစ္သက္ ေမာင့္အတြက္ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးဟာ လူဒီကို လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းပါပဲ။ လူဒီကို ဒဏ္ရာေတြရေစခဲ့တဲ့ ေမာင့္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ ေရာဂါကိုကြယ္၀ွက္ထားခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ သားေလးမေမြးခင္ လူဒီကို စိတ္မထိခိုက္ေစခ်င္လို႔ပါ။ ဒီစာကို ဖတ္ရင္း မ်က္ရည္က်ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေမာင့္ကို ခြင့္လႊတ္ျပီေပါ့ေနာ္… ေမာင့္ကို ခ်စ္ေနေသးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ လူဒီ…. ဒီလက္ေဆာင္ေတြက ေမာင္ကိုယ္တိုင္ သားေလးကို မေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လူဒီကပဲ ႏွစ္တိုင္း ေမာင့္ကိုယ္စား သားကို ေပးေပးပါေနာ္။ ဘူးေပၚမွာ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ႏွစ္ရက္လေတြကို ေရးဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔…လူဒီ။

ေမာင္က ေမ့ေမ်ာ့ေနဆဲပါ။ သားကို ကြ်န္မေပြ႔ျပီး ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ “ ေမာင္… မ်က္လံုး ေလးဖြင့္ျပီး တစ္ခ်က္ေလာက္ ၿပံဳးလိုက္ပါလား ေမာင္… ေမာင္ရင္ေငြ႔ကို သားတစ္သက္ မွတ္မိသြားေစခ်င္လို႔ပါ” ကြ်န္မအသံေၾကာင့္ထင္တယ္ မ်က္လံုးကို ေမာင္အားယူ ဖြင့္လိုက္တယ္… ယဲ့ယဲ့ေလးၿပံဳးလို႔ … သားကေမာင့္ရင္ခြင္မွာ လက္ကေလးကို ဟိုရမ္းဒီရမ္းနဲ႔… ကြ်န္မ ကင္မရာရွပ္တာကို အျမန္ဆံုး ႏွိပ္ခ်လိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြက ကၽြန္မပါးျပင္ေပၚကို အတားအဆီးမဲ့ စီးက်လို႔ လာခဲ့ျပန္ပါေတာ့တယ္။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန(Jan. 18. 2015)
ျပီးပါျပီ
https://www.facebook.com/searchmyanmar/photos/a.356889637687313.84429.120616274