ဆင္းရဲျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္မွ တရားခံမ်ား

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ ဆင္းရဲသူ မရွိဘူးလားဟု ေမးၾကသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု မစၥစၥပီျမစ္ဝွမ္းေဒသတြင္ ဆင္းရဲသား အေျမာက္အျမား ေနထိုင္ၾကဆဲျဖစ္သည္။ ဘက္တီနာက သူမအိမ္ေလးကို မျပခ်င္ျပခ်င္ႏွင့္ ေခၚျပသည္။ ျမစ္ကမ္းေဘးရွိ အိမ္စုတ္ေလးထဲတြင္ သူႏွင့္အတူ ကေလးေျခာက္ေယာက္ အတူေနၾကသည္။ ကေလးေျခာက္ေယာက္က ညစ္ပတ္ေနေသာ အိပ္ယာခင္း အစုတ္ေပၚတြင္ အိပ္စက္ေနၾကသည္။ သူတို႔အိမ္တြင္ ေရခ်ိဳးခန္းမရွိ၊ မီးဖိုေခ်ာင္မရွိ။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုေန အျခားျပည္သူမ်ားထံ၌ ရွိေနေသာ အေျခခံအခ်က္မ်ား ဘာမွ်မရွိသည့္ သူမ်ားသည္ လူျဖစ္ေနၾကရသည္ ဆိုျခင္းမွာ ေျပာမယုံ ႀကံဳ၍သာ သိလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။

ဘက္တီနာေျပာလိုက္သည့္ စကားတစ္ခြန္းက ပိုၿပီး ရင္နာစရာ ေကာင္းလွသည္။
“သူတို႔ကို ျမန္ျမန္ႀကီးၿပီး ဒီေနရာကေန ထြက္သြားေစခ်င္ၿပီ။ သူတို႔ဘဝ သူတို႔ေက်ာင္းႏိုင္မွ ကြၽန္မလည္း ဝဋ္ကြၽတ္မွာ” ဟူ၏။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အဖြဲ႕၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ ေျခာက္ဦးလွ်င္ တစ္ဦးသည္ ဆင္းရဲခ်ိဳတဲ့စြာ ေနထိုင္ၾကရသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ယင္းစာရင္းအရ ဆိုလွ်င္ လူဦးေရ သန္း ၅၀ နီးပါးခန္႔ ဆင္းရဲမြဲေတစြာျဖင့္ ေနထိုင္ေနၾကရသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။

မီယာမီၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ေသာ အသက္ ၇၇ ႏွစ္ အ႐ြယ္ ေမရီ မက္ဂ႐ိုရီသည္ လမ္းေပၚတြင္ ေရႊ႕ေျပာင္းၿပီး ေနရသည့္ ဗင္ကားေလးတစ္စင္းေပၚ၌ ေနထိုင္သူ ျဖစ္သည္။ သူက လြန္ခဲ့သည့္ သုံးႏွစ္ခန္႔ကတည္းက အိုးေပ်ာက္၊ အိမ္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။

“အခြန္လည္း မေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ အိမ္ငွားေနဖို႔ ကလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကားတစ္စီးနဲ႔ လွည့္ေျပာင္းၿပီး ေနေနရတယ္” ဟုဆိုသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ သူ႔ထက္ဆိုးေသာ လမ္းေဘးေန အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးသည္။

အလြန္အမင္း ဆင္းရဲျခင္းဆိုသည္ကို ကမၻာ့ဘဏ္က တစ္ေန႔လွ်င္ ၁ ဒသမ ၂၅ ေဒၚလာထက္ ေအာက္ ဝင္ေငြေလ်ာ့နည္းစြာရၿပီး စားေသာက္ေန ထိုင္ေနၾကရသည့္ ဘဝမ်ားကို ဆိုလိုေၾကာင္း ဖြင့္ဆိုပါသည္။ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံတြင္ ယင္းဝင္ေငြခန္႔ျဖင့္ စားေသာက္ေနထိုင္ၾကရသူေပါင္း ၆၂ သန္းခန္႔ရွိသည္။ ထိုသို႔ေသာ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနသည့္ အေနအထား မ်ိဳးတြင္ ေနထိုင္ရသူမ်ား ရွိသကဲ့သို႔ ကမၻာေပၚတြင္ ခ်မ္းသာစြာေနထိုင္ စားေသာက္ႏိုင္သူမ်ား၊ ပညာေကာင္းစြာ သင္ၾကားႏိုင္သူမ်ား၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အျပည့္အဝရရွိသူမ်ား၊ လူေနမႈဘဝ ျမင့္မားေနသူမ်ား ကလည္း အမ်ားအျပား ရွိေနၾက သည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္မွ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္အတြင္း ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ား အတြင္းရွိ လူဦးေရ ထက္ဝက္ခန္႔သည္ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့စြာ ေနထိုင္ၾကရေၾကာင္း ကမၻာ့ဘဏ္အဖြဲ႕က ထုတ္ျပန္ေၾကညာထားသည္။

ကမၻာႏွင့္ခ်ီၿပီး ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ လူဦးေရ သန္းတစ္ေထာင္ခန္႔သည္ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့စြာ ေနထိုင္ စားေသာက္ေနၾကရသည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ခန္႔က ကမၻာ့ဆင္းရဲမြဲေတသူေပါင္း ၁ ဒသမ ၉ ဘီလီယံ ရွိသည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ေလ်ာ့က်လာသည္ဟုေတာ့ ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။

အာရွတြင္ က်ားတစ္ေကာင္ျဖစ္လာေတာ့မည့္ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ၏ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကား အံ့မခန္းျဖစ္ သည္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ခန္႔က ႏိုင္ငံလူဦးေရ၏ ၆၄ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ ဆင္းရဲေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲမႈ ႏႈန္းကို ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ခဲ့သည္။ ျပည္သူျပည္သားမ်ားကို ပိုၿပီးဝလင္စြာ ေကြၽးေမြးႏိုင္ သည့္အျပင္ ပညာလည္းေကာင္းစြာတတ္ေစရန္ သင္ၾကားေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ေန႔ဝင္ေငြသည္ ၆ ေဒၚလာမွ ၉ ေဒၚလာအထိ ရွိလာခဲ့သည္။

ဆင္းရဲမြဲေတမႈ သုံးမ်ိဳးရွိပါသည္။ ယင္းတို႔မွာ အလြန္အမင္းအဆင့္ (Extreme)၊ အတန္အသင့္ အဆင့္ (Moderate) ႏွင့္ မဆင္းရဲသင့္ဘဲ ဆင္းရဲရျခင္း (Relative) ဟူ၍ သုံးမ်ိဳးခြဲျခားထားသည္။

အလြန္အမင္း ဆင္းရဲျခင္းဆိုသည္မွာ အသက္ရွင္ေန ထိုင္စားေသာက္ရန္ အစားအစာ၊ ေရ၊ ေနထိုင္စရာ ေနရာ၊ အိမ္သာကအစ မရွိဘဲ ေနထိုင္ေနၾကရသည့္ အဆင့္ျဖစ္သည္။ လူ႔ဘဝအတြက္ အေရးပါေသာ ပညာ သင္ၾကားရျခင္းလည္းမရွိ၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းမ်ားလည္း မခံရသည့္ အေနအထား မ်ားတြင္ ေနထိုင္ရျခင္းကို အလြန္အမင္း ဆင္းရဲသည့္ အဆင့္တြင္ ေနထိုင္ၾကရသူမ်ားဟု သတ္မွတ္သည္။ လူတို႔၏ အဓိက လိုအပ္ခ်က္မ်ားျဖစ္ေသာ စားဝတ္ေနေရး အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ရသင့္ ရထိုက္ေသာ္လည္း အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ မရေသးျခင္း အေနအထားတြင္ ေရာက္ေနရသူမ်ားကို အတန္ အသင့္ဆင္းရဲသည့္ အေနအထားတြင္ ေရာက္ေနရသူ မ်ားဟု သတ္မွတ္ပါသည္။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ မဆင္းရဲသင့္ဘဲ ဆင္းရဲေနၾကရသူမ်ားမွာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္သည့္ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားတြင္ ေနထိုင္ရ ပါေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္က သတ္မွတ္ထားသည့္ ဝင္ေငြအခ်ိဳးအဆ အတိုင္း ရျခင္းမရွိဘဲ အျခားသူမ်ား၏ ဝင္ေငြထက္ ေလ်ာ့နည္းစြာရၿပီး ေနထိုင္ရသူမ်ားကို ဆိုလိုပါသည္။

ဆင္းရဲျခင္းသည္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းက လြတ္ေျမာက္ရာ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း ႐ုတ္ခ်ည္းလုပ္ေဆာင္ရန္ ဆိုသည္မွာ လြယ္ကူလွသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ဆင္းရဲျခင္းသည္ အခ်ိန္၊ ကာလ၊ ေနရာ၊ ေဒသ၊ ဓေလ့၊ မ်ိဳးႏြယ္စသည့္ အေၾကာင္းေပါင္းစုံေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ရာသီဥတုႏွင့္ သဘာဝ ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္လည္း ဆင္းရဲႏိုင္သည္။ မဆင္းရဲသင့္ပါဘဲ အေနအထား တစ္ခုေၾကာင့္ ဆင္းရဲေနလွ်င္ လုပ္ငန္းကြၽမ္းက်င္မႈ၊ သဘာဝရင္းျမစ္ႏွင့္ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ေကာင္းမႈ၊ ပညာေရး ျမင့္တက္သြားလွ်င္ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းက လြတ္ကင္းေကာင္း လြတ္ကင္းသြားႏိုင္ေပသည္။

ပညာေရးသည္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကို ေလွ်ာ့ခ်ေပးရန္ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္း ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရး လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ရွိၿပီး လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ားရရွိလွ်င္ ပိုၿပီး တိုးတက္ႀကီးပြားေစရန္ ႀကံေဆာင္ေတာ့မည္။ စီးပြားေရးလုပ္လွ်င္ လူတန္းစားမခြဲျခားျခင္း တန္းတူညီမွ် သာတူညီမွ် ဆက္ဆံရန္စသည့္ သေဘာတရားမ်ား လိုအပ္လာသည္။ ယင္းအခ်က္မ်ားသည္ ပညာတတ္ျခင္း၊ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္တတ္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ တစ္ျပည္တြင္ ပညာတတ္မ်ား ေပါမ်ားလာေစရန္ ႀကံေဆာင္ေပးဖို႔ အေရးႀကီးသည္။ ပညာမတတ္၍ ဆင္းရဲ၊ ဆင္းရဲ၍ ပညာမတတ္ဆိုသည့္ သေဘာတရားတို႔သည္ ပတ္လည္႐ိုက္ကာ ခ်ာခ်ာလည္ေနႏိုင္သည့္ သေဘာ တရားမ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။ ပညာတတ္လာလွ်င္ က်န္းမာေအာင္ ေနတတ္မည္။ က်န္းမာလွ်င္ ခ်မ္းသာေစရန္ ႀကံေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။ နည္းပညာမ်ား အလွ်ံပယ္ ၾကြယ္ဝေနသည့္ ေခတ္သစ္တြင္ ပညာေရးႏွင့္ အလွမ္းမေဝးေစရန္ ႀကံေဆာင္ေပးႏိုင္သည့္ နည္းလမ္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသည္။ ပညာေရးႏွင့္ နည္းပညာ ေပါင္းစပ္ေပးလိုက္လွ်င္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးသည္ အလြန္ထိေရာက္ေသာ လက္နက္ကို ကိုင္စြဲခြင့္ရလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ပညာတတ္လွ်င္ လူတို႔စားဝတ္ေနမႈဘဝ အလိုလို ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္သည္။ မိသားစုဘဝ က်န္းမာေအာင္ေနထိုင္၊ က်န္းမာေအာင္ စားေသာက္လိုစိတ္မ်ား ရွိလာလိမ့္မည္။ အာဟာရ ျပည့္ဝေစရန္ စားေသာက္ေနထိုင္ရမွန္း သိလာလွ်င္ အသက္လည္း ပိုၿပီးရွည္လာလိမ့္မည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ ကေလးမ်ားဘဝ ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမည္ကိုလည္း အလိုအေလ်ာက္ သိလာႏိုင္သည္။ ကိုယ္ေနထိုင္ရာ ဝန္းက်င္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ေလးစားျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားမႈမ်ားသည္ ပညာေရးႏွင့္ မ်ားစြာ ဆက္စပ္လ်က္ရွိသည္။

ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ရသူမ်ားသည္ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရးဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ မ်ားကို မိမိတို႔ႏိုင္ငံအတြင္းရွိ ပညာတတ္မႈႏႈန္းႏွင့္ တိုင္းတာေလ့ရွိၾကသည္။

၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ စားနပ္ရိကၡာ အဖြဲ႕၏ အစီရင္ခံစာ တစ္ေစာင္တြင္ -
“ကမၻာ့ေထာင္စုႏွစ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ပန္းတိုင္အရ ကမၻာ့စားေရရိကၡာ မလုံေလာက္သည့္ လူဦးေရ ၉၆၃ သန္းခန္႔ကို စားေရရိကၡာမ်ား လုံေလာက္စြာ ရရွိႏိုင္ေရး၊ စာမတတ္သည့္ လူႀကီး ၇၇၆ သန္းႏွင့္ ကေလး ၇၅ သန္းခန္႔ကို စာတတ္ေျမာက္ေစရန္ လုပ္ေပးေရးတို႔သည္ တစ္ေျပးညီ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ လုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ပညာတတ္ေျမာက္ေရး၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းမ်ားရရွိေရး၊ ထြန္ယက္ စိုက္ပ်ိဳးစားေသာက္စရာ ေျမရွိေရး၊ ေမြးျမဴေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို တြင္က်ယ္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေရးတို႔သည္ ေက်းလက္ေန ျပည္သူမ်ား၏ ဆင္းရဲမြဲေတမႈက အဓိက လြတ္ေျမာက္ေစေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖစ္သည္” ဟု ဆိုထားသည္။

ကမၻာ့ဘဏ္က ျပည္သူမ်ား အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲရေၾကာင္းကို ျပည္သူ႔အသံတစ္ရပ္ အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေပါင္း ၂၃ ႏိုင္ငံမွ၊ လူေပါင္း ႏွစ္ေသာင္း၏ အသံမ်ားကို ရယူခဲ့သည္။ ထိုသူမ်ားသည္ ထိုတိုင္းျပည္ အသီးသီးတြင္ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားကို လက္ေတြ႕ ခံစားေနၾကရသူမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။ သူတို႔က အဘယ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲၾကရသနည္း ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို အေၾကာင္းရင္း ဆယ္ခ်က္ျဖင့္ ေျဖဆိုေထာက္ျပ ၾကသည္။ ယင္းအေၾကာင္းရင္း အခ်က္မ်ားမွာ -

“တိုင္းျပည္တစ္ျပည္တြင္ အာဏာကို အလြဲသုံးစား လုပ္သူမ်ား ႀကီးစိုးေနျခင္း၊ ျပည္သူတို႔ကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္ ၾသဇာအာဏာ မဲ့ၿပီး မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမႈ ခံေနရျခင္း၊ လူမ်ိဳးႏိုင္ငံ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း မခံရဘဲ ဝိုင္းပယ္ထားမႈ ခံေနရျခင္း၊ က်ားမခြဲျခားမႈ လြန္ကဲျခင္း၊ ျပည္သူတို႔ လုံၿခံဳေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ခြင့္ မရျခင္း၊ လုပ္ေဆာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈမ်ားကို ကန္႔သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈခံေနရျခင္း၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခံစားခြင့္မ်ားကို ကန္႔သတ္ ပိတ္ပင္ခံေနရျခင္း၊ ျပည္သူတို႔ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းမႈဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ား အခိုင္အမာမရွိျခင္း၊ လူမႈေရးဆိုင္ရာ ဆက္ဆံေရးတြင္ ျပႆနာမ်ား ရွိေနျခင္း၊ လူ႔ေဘာင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ကိုယ္တိုင္က အားနည္းခ်က္မ်ား ရွိေနျခင္း” ဆိုသည့္ အခ်က္မ်ားကို ေထာက္ျပထားေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။

၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္အထိ စာဖတ္ရန္မဆိုထားႏွင့္ ကိုယ့္လက္မွတ္ကိုပင္ ကိုယ္မထိုးတတ္သူေပါင္း ကမၻာတြင္ သန္းတစ္ေထာင္ခန္႔ ရွိေနေသးေၾကာင္း ကမၻာ့ဘဏ္က ထုတ္ျပန္ထားသည္။

ဆင္းရဲျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ပညာမတတ္ျခင္း ဆိုသည့္ အေၾကာင္းရင္းေနာက္ခံ ရွိေနသည္။ အ႐ြယ္မတိုင္မီ ေက်ာင္းထြက္ရျခင္း မ်ားသည္ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္သည့္ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားတြင္ပါ လက္ေတြ႕ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ ျပႆနာမ်ား ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမၿပီးဆုံးမီ ေက်ာင္းထြက္ရျခင္း မ်ားကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ မိဘေနာက္ခံ အေနအထား ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းမ်ား အျပင္ အ႐ြယ္မတိုင္မီ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ၾကရမႈမ်ား ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေနေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ ခ်မ္းသာေသာ မိသားစုမ်ားထက္၊ ဆင္းရဲေသာမိသားစုမ်ား ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ ဒုကၡလည္းျဖစ္သည္။

ဆင္းရဲေသာေၾကာင့္ ပညာမသင္ႏိုင္၊ ပညာ မတတ္ေသာေၾကာင့္ ဆင္ျခင္တုံတရားမရွိ၊ ဆင္ျခင္တုံ တရားမဲ့ေသာေၾကာင့္ ဘဝကို ေရစုန္ေမွ်ာခဲ့ၾကၿပီး ထပ္တိုးကာ ဆင္းရဲေနသူမ်ား ကမၻာတြင္ မ်ားစြာရွိ သည္။ အစိုးရတစ္ရပ္သည္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလွ်ာ့ခ်မည္ဆိုကာ အသံေကာင္း ဟစ္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲမြဲေတေအာင္လုပ္ၿပီး အျမတ္ထုတ္ေနေသာ အစိုးရေပါင္း မ်ားစြာကလည္း ကမၻာ့ေနရာအႏွံ႔အျပား တြင္ ရွိေနသည္။ သူတို႔အတြက္ ဆင္းရဲသူမရွိလွ်င္ မခ်မ္းသာႏိုင္သျဖင့္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကို အစိုးရမ်ား ကိုယ္တိုင္က ျပည္တြင္းစစ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ လူမ်ိဳး ေရးျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဘာသာေရးျဖင့္လည္း ေကာင္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ လုပ္ေဆာင္ေနၾက သည္။ ထိုတိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံမ်ားရွိ ျပည္သူမ်ားဘ၀ကား ေသေသာ္မွတည့္ ေကာင္းေသး၏ဟု ဆိုရမေလာက္ပင္။

အယ္ဒီိတာတစ္ဦး- thevoicemyanmar.com
https://www.facebook.com/searchmyanmar/photos/a.356889637687313.84429.12061627