သံုးကိုယ္တစ္စိတ္

ပူျပင္းတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ႏိုင္ငံျခား ဂီတေတးသံနဲ႔ အတူ လူသံုးေယာက္ ကခုန္ေနၾကတယ္။ သနပ္ခါးကို ထူပိန္းေနေအာင္ လိမ္းထားၾကတဲ့ အဲဒီလူသံုးေယာက္ စလံုးမွာ ေနကာ မ်က္မွန္ ကိုယ္စီ တပ္ထားၾကတယ္။ ဦးထုပ္ကိုယ္စီ ေဆာင္းထားၾကတယ္။ အက်ႌလက္ရွည္၊ ေဘာင္းဘီရွည္ ကိုယ္စီ ၀တ္ထားၾကတယ္။

သူတိုရဲ႕ လက္နဲ႔ ေျခေထာက္ေတြမွာ အခ်င္းခ်င္း သံေခ်ာင္းငယ္ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ ထားတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္က ကတဲ့အခါ ယိမ္းတိုက္ထားသလို မ်ဳိးကကြက္ေတြက ညီေနတယ္။

အေ၀းကၾကည့္ရင္ လူသံုးေယာက္လို႔ ထင္စရာ ရွိေပမယ့္ အနီးကပ္ ၾကည့္တဲ့အခါ တစ္ေယာက္တည္း ဆိုတာေတြ႕ရမယ္။ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္က အ႐ုပ္ေတြျဖစ္ၿပီး အလယ္က တစ္ေယာက္ကပဲ သက္ရွိ လူသားပါ။ ဒီလို ထင္ေယာင္ ထင္မွား ျဖစ္ေစတာေၾကာင့္လည္း ဒီကကြက္ကို လူစိတ္၀င္စားၾကတာ။ သံုးကိုယ္တစ္စိတ္လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ဒီကကြက္ေလးရဲ႕ ပရိသတ္ အမ်ားစုကေတာ့ ကေလးေတြေပါ့။

မႏၲေလးတိုင္း ေဒသႀကီး၊ အမရ ပူရၿမိဳ႕နယ္၊ ရြာသစ္ရြာက ရွင္ျပဳ၊ နားသ အလွဴပြဲတစ္ခုမွာ အဲဒီအကအဖြဲ႕ကို ပထမဆံုး ျမင္ဖူးခဲ့တယ္။ ေထာ္လာဂ်ီေပၚ တင္ထားတဲ့ ေဆာင္းေဘာက္က သီခ်င္းသံ ထြက္လာၿပီး သံုးကိုယ္တစ္စိတ္ အကသမား လမ္းေပၚ ထြက္လာတာနဲ႔ ကေလး ပရိသတ္ေတြက အရင္ဆံုး ၀ိုင္းအံု လာၾကတယ္။

အထက္ပိုင္း ေဒသ အလွဴေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေန႔လယ္ခင္းမွာ ရွင္ေလာင္း လွည့္ထြက္ၾကတယ္။ ေရႊေရာင္ တ၀င္း၀င္းနဲ႔ တခမ္းတနား ေဆာက္ေလ့ရွိတဲ့ အလွဴ႕ရွင္ မ႑ပ္က ထြက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေရွ႕ေတာ္ေျပးလို႔ေခၚတဲ့ ၀တ္စံုနီ၀တ္ ျမင္းစီးသမားေလးေတြက ေရွ႕ဆံုးက ေျပးတယ္။

ေနာက္မွာေတာ့ ဘုရားပင့္ေဆာင္တဲ့ ကားပါမယ္၊ အလွဴ႕ရွင္ေတြရဲ႕ ကားအခ်ဳိ႕ပါမယ္၊ စည္ေတာ္အဖြဲ႔နဲ႔ မင္းသားေတြပါမယ္၊ သကၤန္း ပရိကၡရာေတြ ရြက္ထားတဲ့ အလွဴ႕ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမေတြ ပါမယ္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ပန္းေတာင္ကိုင္ေတြ ပါမယ္။ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖေရးကားနဲ႔ ေတးသံရွင္ေတြပါမယ္။ ျမင္းကိုယ္စီနဲ႔ ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြ၊ အလွဆင္ထားတဲ့ ႏြားလွည္းယာဥ္ေတြပါမယ္။ အားလံုးကို မ်က္စိတစ္ဆံုး ျမင္ရမယ္။

အဲဒီအထဲမွာမွ သံုးကိုယ္တစ္စိတ္ အကအဖြဲ႔က ေနာက္နား ခပ္က်က်မွာ ပါလာတယ္။ ရြာသစ္ေက်းရြာ ကေန တဲနန္းသာ၊ ျမစ္ငယ္၊ ယဥ္ေတာ္စံ စတဲ့ ေနရာေတြကို ျဖတ္သန္းၿပီး အလွဴ႕ရွင္အိမ္ကို ျပန္လာတဲ့ ရွင္ေလာင္းလွည့္ လမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ေဒသခံေတြက သူတို႔ကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ၾကတယ္။ သံုးကိုယ္တစ္စိတ္ရယ္လို႔ အကအဖြဲ႕က နာမည္ ေပးထားေပမယ့္ ကေလးေတြ အသိအမွတ္ ျပဳထားတာက အိုပါဂန္းနား စတိုင္တဲ့။

ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ရြာေတြတိုင္းမွာ ““အိုပါဂန္းနား စတိုင္လာၿပီေဟ့”” ဆိုတဲ့အသံနဲ႔ ကေလးေတြ ၀ိုင္းအံုလာၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ ကေလးေတြက အကသမားရဲ႕ေနာက္လမ္းမေပၚ တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ၿပီး အားေပးတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြက ၿခံ၀န္း၀မွာ ျပဴတစ္၊ ျပဴတစ္လုပ္ၿပီး ၾကည့္တယ္။ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကေလးတခ်ဳိ႕က မိခင္ကို ဖက္ထား ရင္း မ၀ံ့မရဲၾကည့္တယ္။ ရဲတင္းတဲ့ ကေလးတခ်ဳိ႕ကေတာ့ သီခ်င္းသံနဲ႔ အတူ အကသမားကို လိုက္တုၿပီး ကတယ္၊ အ႐ုပ္ေတြကို ထိေတြ႕ ကိုင္တြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ “သံုးကိုယ္တစ္စိတ္”လို႔ေျပာေျပာ၊ “အိုပါဂန္းနားစတိုင္”ပဲ ဆိုဆို၊ လူအမ်ား စိတ္၀င္စားမႈကို ရခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပဲဆိုတာ ေတြ႕ရတယ္။

““ပထမဆံုး ကခိုင္းေတာ့ မကခ်င္ဘူး၊ ဇြတ္ျငင္းတာ။ အ႐ုပ္ကို ထြင္တဲ့သူက ဇြတ္ေျပာလို႔ ကရတာ။ ပထမေတာ့ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေတြပဲ။ ညေတာင္ မအိပ္ႏိုင္ဘူး။ လမိုင္း တင္တာေပါ့ေလ။ အဲဒီညက လူက အခုလို မမ်ားဘူး။ အဲဒါေတာင္ ေၾကာက္တာ။ အျပင္မွာက လူေပါင္းစံု အမ်ားႀကီး ဆိုေတာ့ အိပ္လို႔ေတာင္ မရဘူး။ ေဟ့ငါ့ကိုေတာ့ အရက္တိုက္ၿပီး ဇြတ္မခိုင္းနဲ႔၊ ကျဖစ္ေအာင္ ကမယ္ဆိုၿပီး စကျဖစ္သြားတာ””လို႔ သံုးကိုယ္တစ္စိတ္ ကကြက္ပိုင္ရွင္ ကိုေက်ာ္မင္းက ေျပာတယ္။

ကိုေက်ာ္မင္းက ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ အရပ္ရွည္ရွည္။ အေနအထိုင္ ေအးၿပီး ရွက္ေၾကာက္တတ္တဲ့ လူပ်ဳိႀကီး အျဖစ္ သူ႔ရဲ႕မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြက ေျပာၾကတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ရွက္ေၾကာက္တတ္တာကို ၀န္ခံေပမယ့္ အခုေတာ့ အလွဴတကာမွာ လွည့္ၿပီး ကျပ ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့သူ ျဖစ္လာတယ္။

ေန႔လယ္ (၁၂) နာရီေလာက္က စတင္လွည့္ခဲ့တဲ့ ရွင္ေလာင္း လွည့္ပြဲက ညေန (၅) နာရီေက်ာ္မွာ အလွဴ႕ရွင္အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ရတာပါ။ အလွဴ႕ရွင္ အိမ္ေရာက္ၿပီး သီခ်င္း သံုးပုဒ္ေလာက္ ကျပ ေဖ်ာ္ေျဖေတာ့လည္း အားေပးသူ ပရိသတ္က ရွိေနဆဲ။ အ႐ုပ္ေတြကို ျပန္သိမ္း၊ အက်ႌအ၀တ္အစားေတြကိုလဲၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ထိ ကေလးတခ်ဳိ႕က သူ႔ ေနာက္တစ္ေကာက္ ေကာက္လိုက္ၿပီး စိတ္၀င္တစား စပ္စုေနၾကဆဲ။

““တံခြန္တိုင္ (ရြာနာမည္) ပြဲကို အျပင္ ေလာကမွာ ပထမဆံုးက ဖူးတာ။ အလတ္စား စက္မႈလက္မႈ ကထိန္ေပါ့။ အဲဒီမွာစၿပီး ကျဖစ္တာ၊ အခေၾကးေငြနဲ႔ စတာ အဲဒီမွာစတာ”” လို႔ ကိုေက်ာ္မင္းက ေျပာတယ္။

အခုအခါမွာေတာ့ သူက မ်က္ႏွာက သနပ္ခါးေတြကို ဖ်က္ထားၿပီး ရွပ္အက်ႌနဲ႔ ပုဆိုးကို ျမန္မာဆန္ဆန္ပဲ ၀တ္ထားတယ္။ အဖြဲ႔သား အခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ပစၥည္း ကိရိယာေတြကို ေထာ္လာဂ်ီေပၚ ျပန္တင္ၿပီး သိမ္းဆည္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။

သူတို႔ အကအဖြဲ႕ ေအာင္ျမင္ လာတာကလည္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့တာလို႔ ဆိုရမယ္။ ျမစ္ငယ္ၿမိဳ႕မွာ အစိုးရရဲ႕ မီးရထားတြဲျပင္ စက္႐ံုရွိတယ္။ စက္႐ံု ၀န္ထမ္းေတြကိုခ်ည္း သီးသန္႔ ေနရာခ်ထားတဲ့ ပန္းနာမည္နဲ႔ ရပ္ကြက္ေတြ ရွိတယ္။ ျမစ္ငယ္ၿမိဳ႕ မဟာဘံုကထိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အစည္ကားဆံုး၊ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ဘံုကထိန္ေတြထဲမွာ တစ္ခုပါ၀င္တယ္။

ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္း ကထိန္ခင္းတဲ့အခါ အတီးအမႈတ္ အကအခုန္ေတြနဲ႔ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ ဆင္ႏြဲေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီကထိန္ပြဲမွာ အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ အ႐ုပ္ေတြကို တီထြင္ၿပီး အခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ဆိုင္ ကျပၾကရာကေန အခုေတြ႕ေနရတဲ့ သံုးကိုယ္တစ္စိတ္ အကက တျခား အလွဴေတြမွာ အခေၾကးေငြနဲ႔ လိုက္လံ ေဖ်ာ္ေျဖရတဲ့ အထိ ေအာင္ျမင္လာတယ္။

““တကယ္တမ္း ဒီအကကို စထြင္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဟုတ္ဘူး။ ထိုင္းမွာ အရင္ရွိၿပီးသား။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကေတြ႕လို႔ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ အ႐ုပ္ ထြင္လိုက္တာ။ အကုန္လံုးကလည္း စက္႐ံု ၀န္ထမ္းေတြခ်ည္းပဲ။ ကထိန္မွာ တစ္ႏွစ္ တစ္ခါ ထူးထူး ဆန္းဆန္းေလးေတြ ျဖစ္ခ်င္လို႔ လုပ္လိုက္တာ။ လုပ္ခြင့္လည္း ရပါတယ္။ ကထိန္ ဆိုတာကေတာ့ ၿပိဳင္ၾက၊ ဆိုင္ၾက ဆိုေတာ့ သူ႔ထက္ငါ ထူးထူးဆန္းဆန္းေလးေတြ လုပ္ၾကတာေပါ့””လို႔ အကအဖြဲ႕သား တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုေက်ာ္စိုးလိႈင္က ေျပာတယ္။

သူတို႔ အကအဖြဲ႕ေလးမွာ အဖြဲ႕ ၀င္ (၁၀) ေယာက္ေလာက္ရွိၿပီး ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး အဖြဲ႕ေလး ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ လက္ရွိမွာ သံုးကိုယ္တစ္စိတ္ အ႐ုပ္၊ ေဂၚဇီလာ အ႐ုပ္၊ ကင္းေကာင္အ႐ုပ္နဲ႔ ေခါင္းေလာင္း အ႐ုပ္ေတြ ရွိတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ဦးကို ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ထည့္ၿပီး ကိုင္ထားတဲ့ ကင္းေကာင္ အ႐ုပ္နဲ႔ သံုးကိုယ္တစ္စိတ္ အ႐ုပ္ေတြကေတာ့ လူႀကိဳက္ အမ်ားဆံုး ျဖစ္ၿပီး ျပင္ပက ငွားရမ္းမႈေတြလည္း အမ်ားဆံုး ျဖစ္တယ္။

သံုးကိုယ္တစ္စိတ္ အ႐ုပ္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာမွ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ အ႐ုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေအာင္ျမင္ဆံုးနဲ႔ ပြဲေရ အမ်ားဆံုး ကရတဲ့ အ႐ုပ္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္း ကထိန္ရာသီမွာ စတင္ ကျပခဲ့တဲ့ အဲဒီအ႐ုပ္က အခု ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ မတ္လကုန္ အထိ ပြဲေရ (၂၅) ပြဲ ကခဲ့ရတယ္။

““ဒီအ႐ုပ္ေတြ လုပ္ရတာလည္း လြယ္ပါတယ္။ ဌာနမွာက အေလအလြင့္ ပစၥည္းေတြကလည္း ရွိေတာ့ အ႐ုပ္မွာ သံုးလို႔ရတဲ့ ေဖာ့ေတြ၊ ေကာ္ေတြသံုးၿပီး လုပ္ရတာေပါ့။ အဓိက က စိတ္ကူးေလးပါပဲ””လို႔ အဖြဲ႕မွာ အ႐ုပ္ေတြ ပင္တိုင္ ျပဳလုပ္သူ ျဖစ္တဲ့ ကိုယဥ္ၾကည္က ေျပာတယ္။

အခုေတာ့ သံုးကိုယ္တစ္စိတ္ ကကြက္နဲ႔ လူသိမ်ားလာတဲ့ သူတို႔ အဖြဲ႕ေလးက ျမစ္ငယ္ၿမိဳ႕တစ္၀ိုက္ အျပင္ ေရနံေခ်ာင္း၊ ျမင္းၿခံ၊ ေမၿမိဳ႕၊ ေရဦး၊ ျမင္းမူ စတဲ့ ေဒသေတြ အထိ လိုက္ကခဲ့ရၿပီး သံုးကိုယ္တစ္စိတ္ ကကြက္ပိုင္ရွင္ ကိုေက်ာ္မင္းလည္း ပြင့္လင္းရာသီမွာ ႐ံုးပိတ္ရက္တိုင္း လက္မလည္ေအာင္ကို ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

““အဓိကကေတာ့ ပိတ္ရက္ေတြပဲ ဦးတည္ လုပ္ရတာေပါ့။ ကိုယ္က အစိုးရ ၀န္ထမ္းလည္း ျဖစ္ေနေတာ့။ အဲဒီလိုမွ မရရင္ေတာ့ ခြင့္ယူရတာေပါ့။ အရာရွိေတြကလည္း ခြင့္ျပဳၾကပါတယ္””လို႔ ကိုေက်ာ္မင္းက ဆိုတယ္။

သူရဲ႕မိဘေတြကလည္း မီးရထား စက္႐ံုမွာပဲ ၀န္ထမ္းေတြ အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကၿပီး အၿငိမ္းစား ယူခဲ့ၾကသလို ကိုေက်ာ္မင္းကလည္း ျမစ္ငယ္ မီးရထားတြဲ ျပင္စက္႐ံုမွာ လက္သမား (ကၽြမ္းက်င္၄) အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနသူပါ။

ငယ္စဥ္ကတည္းက အတန္းပညာကို ၿပီးဆံုးေအာင္ မသင္ၾကား ျဖစ္ခဲ့ဘဲ လက္သမားအျဖစ္ လိုက္လုပ္ခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြက မီးရထားတြဲျပင္ စက္႐ံုမွာ ၀င္လုပ္တဲ့အခါ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ ရခဲ့တယ္လို႔ သူကဆိုတယ္။

ကိုေက်ာ္မင္းက ““ငယ္ငယ္တုန္း ကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာလိုမ်ဳိး ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း လက္သမား လိုက္လုပ္တာ။ ပညာကလည္း တစ္ပိုင္း တစ္စ ဆိုေတာ့ေလ”” လို႔ ငယ္ဘ၀အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပတယ္။

သူ႔ရဲ႕ငယ္ဘ၀မွာ အမ်ားသူ ငါနည္းတူ ထူးထူးျခားျခား မရွိလွေပမယ့္ အခုေတာ့ ျမစ္ငယ္ၿမိဳ႕၊ မဥၨဴ ရပ္ကြက္မွာေနတဲ့ ကိုေက်ာ္မင္းကို သံုးကိုယ္တစ္စိတ္ အ႐ုပ္နဲ႔တြဲၿပီး အနီးတစ္၀ိုက္မွာ ေနထိုင္ၾကသူေတြက ေကာင္းေကာင္း သတိထားမိလာၾကၿပီ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒီကကြက္မွာ နစ္ေမ်ာၿပီး သေဘာက် လာတတ္ခဲ့ၿပီ။ အသက္ (၄၀) ေက်ာ္မွ အကသမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ အႏုပညာပိုးက ၀င္ခဲ့ၿပီ။

““တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေတာ့ ၀ါသနာက ပါလာတယ္။ ပိုၿပီး ထူးျခား သြားတာက ဘယ္ဟာလူ၊ ဘယ္ဟာ အ႐ုပ္ဆိုၿပီး ႐ုတ္တရက္ ခြဲျခားမရေအာင္ လွည့္စားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ Mood ကေလးရေတာ့ ပိုေပ်ာ္တယ္”” လို႔ သူဆိုတယ္။

လက္ရွိမွာေတာ့ သံုးကိုယ္တစ္စိတ္ ကကြက္နဲ႔ လိုက္ဖက္တဲ့ ႏိုင္ငံျခား သီခ်င္း ငါးပုဒ္ပဲ ေလ့က်င့္ ထားႏိုင္ပါေသးတယ္။ အ႐ုပ္ရဲ႕ ဒီဇိုင္း အေနအထားအရလည္း ကခ်င္တဲ့ ကကြက္တိုင္းကို စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ ကခုန္လို႔ရတဲ့ အေနအထားမ်ဳိး မရွိေၾကာင္း သူက ရွင္းျပတယ္။ ခုန္ေပါက္တာ၊ လက္နဲ႔ ေျခေထာက္ေတြကို အတြင္းဘက္ကို ဆြဲယူေ၀့၀ိုက္တဲ့ အကမ်ဳိးေတြမွာ အ႐ုပ္ေတြ အားလံုး ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ စိတ္ႀကိဳက္ လုပ္လို႔ မရႏိုင္တာ ေတြ႕ရတယ္။

အ႐ုပ္ကို အနီးကပ္ ေလ့လာ ၾကည့္တဲ့အခါ လက္ရာက ၾကမ္းပါတယ္။ အေ၀းကေန ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္ရင္ လူနဲ႔အ႐ုပ္ ခြဲျခား မသိႏိုင္ေပမယ့္ အနီးကပ္ ၾကည့္တဲ့အခါ လက္ရာမွာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိေနတယ္။ ဒါကလည္း ဘံုကထိန္မွာ အေပ်ာ္သေဘာသက္ သက္နဲ႔ ကိုယ့္စက္႐ံုတြင္းမွာ ရရာ ပစၥည္းနဲ႔ ႀကံဖန္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အ႐ုပ္ေတြကို ဒီ့ထက္ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္၊ ကကြက္ေတြ ပိုၿပီး တီထြင္ႏိုင္ရင္ ပိုၿပီးေအာင္ျမင္လာ လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေပ်ာ္သေဘာ ကေန Professional ဘက္ကို ေရာက္လာတဲ့ သူတို႔ အဖြဲ႕အေနနဲ႔လည္း အဲဒီအခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္း သတိထားမိၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။

““ပထမဆံုးစၿပီး ကေတာ့ ေအာက္က အ၀တ္ေတြ မခံထားေတာ့ သံေခ်ာင္းေတြက လူ႔အသားကို ပြန္းတာေလ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ လိုတဲ့ ေနရာေတြမွာ အခုအခံေတြ ထားတာ၊ ေဘာင္းဘီ တစ္ထည္ ထပ္၀တ္တာမ်ဳိးေတြ လုပ္ရတယ္”” လို႔ ညာဘက္ ေျခခ်င္း၀တ္က အမာရြတ္ေလးကို ညႊန္ျပရင္း ကိုေက်ာ္မင္းက ဆိုတယ္။

အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေပါ့ပါးေအာင္ ျပဳလုပ္ ထားေပမယ့္ အ႐ုပ္ႏွစ္႐ုပ္နဲ႔ သံေခ်ာင္းေတြရဲ႕ စုစုေပါင္း အေလးခ်ိန္ (၁၀) ပိႆာေလာက္ကို ထမ္းပိုး ၿပီး ေနပူပူေအာက္ အခ်ိန္ေန႔ တစ္ပိုင္းေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ ကခုန္ရတဲ့ အလုပ္က သိပ္ေတာ့ မလြယ္ကူမွန္း ကၽြန္ေတာ္ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။

““အဓိက အလုပ္ကေတာ့ မီးရထား လုပ္ငန္းပါပဲ။ ဒါကေတာ့ ၀ါသနာအရ လိုက္ကတဲ့ သေဘာပါ။ မီးရထားမွာ ကေတာ့ အသက္ႀကီးတဲ့ အထိ လုပ္ရမွာပါပဲ။ ကတာကိုလည္း ကႏိုင္တဲ့ အထိ လိုက္ကေနမွာပါပဲ”” လို႔ ကိုေက်ာ္မင္းက ဆိုပါတယ္…။

the messenger
https://www.facebook.com/searchmyanmar/photos/a.356889637687313.84429.12061