ခ်စ္သူေတြၾကားမွာ တကယ္တမ္းခ်စ္ခင္ၾကင္နာျပီဆိ
ကုိယ္စီကပ္ထားၾကပါ။ အခ်စ္မွာ သိကၡာရွိဖို ့ေတာ့လိုပါတယ္။
အခ်စ္ဟာ အတၱမပါ၊ သူ ့ခ်ည္းဆို ေမတၱာသေဘာမွ် သာသာပါပဲ။ အခ်စ္ကို အတၱနဲ ့ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါမွသာ တဏွာ
ဆိုတာ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ကိေလသာ၊ တဏွာနဲ ့ဖက္ရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ ျဖစ္သြားျပီေပါ့။
ေမတၱာသက္သက္ေလာက္ ပကတိေအးျငိမ္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးနဲ ့ခ်စ္ရင္ အခ်စ္ဟာ ေကာင္းက်ိဳးကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါ
ေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးရွိေအာင္ ခ်စ္တတ္ဖို ့လိုပါတယ္။ ဒါမွ လူေတြက အခ်စ္ေၾကာင့္ အသက္ရွင္တဲ့ အခါ လူ ့ေလာက
လွပမွာေပါ့။
သူ ့အခ်စ္ေၾကာင့္ ကိုယ္ပူေလာင္ရတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ကုိယ့္အခ်စ္ေၾကာင့္သာ ကိုယ္က ပူေလာင္တာပါ။ သူေပးတဲ့
အရာကို ကိုယ္မယူရင္ သူပဲ ျပန္ယူသြားရမွာပဲ။ အခ်စ္ဆိုတာလည္း ဒီသေဘာပါ။ သူက ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္ ကိုယ္ျပန္
မခ်စ္ဘဲ ေနၾကည့္ပါလား၊ ကုိယ္က အေနသာၾကီးပါ။
ကုိယ္က သူ ့ကိုမုန္းလို ့ သူ ့အသိုင္း၀ိုင္း၊ သူ ့အလုပ္အားလုံး မုန္းတယ္ဆိုတာဟာ ခ်စ္စကတည္းက တဏွာ၊ ရာဂ ေတြ
နဲ ့ခ်စ္ခဲ့လို ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ မရလိုက္လို ့ ပ်င္းစြာ ပူေလာင္ေနတာေပါ့။ ခ်စ္စမွာ သန္ ့စင္ျပီး ေမတၱာေနွာတဲ့ ခ်စ္ျခင္းနဲ ့သာ
ခ်စ္ခဲ့ရင္ ကိုယ္ဟာ ဘယ္အရာကို ျမင္ျမင္ လွျမဲလွ၊ ေအးျမဲေအးေနမွာပါပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ခ်စ္ၾကတဲ့ အခါ သူ ့သိကၡာ၊ ကိုယ့္ သိကၡာဆိုတဲ့ နားလည္မွု သေဘာေလးေတြ၊ ေမတၱာတရား သေဘာ
ေလးေတြနဲ ့ ခ်စ္သူဘ၀ကို တည္ေဆာက္ၾကပါလုိ ့အၾကံေပးခ်င္ပါတယ္။
True Man
No comments:
Post a Comment