က်ေနာ္ တစ္ေန႕ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုရွိတာနဲ႕ ဆီးတဲလ္ကေန ဒဲလက္စ္ ကို ေလယာဥ္နဲ႕ ခရီးထြက္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ခရီးမစတင္ခင္မွာပဲ laptop ကိုထုတ္ျပီး အလုပ္လုပ္ဖို႕ ျပင္ေနတုန္း ကေလး ၃ ေယာက္နဲ႕ အေမတစ္ေယာက္တက္လာပါတယ္။ ငါ့ေဘးနား မက်ပါေစနဲ႕လို႕ က်ေနာ္႐ုတ္တရက္ ဆုေတာင္းမိလိုက္ပါ တယ္။ ေလယာဥ္စထြက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္ကေန က်ေနာ့္ထိုင္ခံုကို ေျခေထာက္နဲ႕ခဏခဏ ကန္ေနသလို ခံစားမိလို႕ ေနာက္လွည့္ၾကည့္တဲ့အခါ အိုး ခုနက သားအမိေတြက က်ေနာ့္ေနာက္တည့္တည့္ မွာပါလား။ ကေလးေတြက ဆူညံေနတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ ထိုင္ခံုကိုပါ ခဏခဏတိုက္မိေနေတာ့ အာ႐ံုစုစည္းလို႕ မရတာနဲ႕ အလုပ္က ဘာမွမျပီးပဲျဖစ္ေနပါတယ္။
“ကေလးေတြဟာ တကယ္ပါပဲ၊ အေရးၾကီးတဲ့အလုပ္ရွိတာ ကို ေျပာလည္း သိတတ္မွာမဟုတ္ဘူး”လို႕ စိတ္ ညစ္ညဴးစြာေတြးမိရင္းကေန သူတို႕ေျပာ စကားေတြကို နားေထာင္ေနမိပါတယ္။ ၉ နွစ္အရြယ္ အလတ္ ေကာင္ေလးက ျပတင္းေပါက္ကၾကည့္ရင္း ၁၁ ႏွစ္အရြယ္ သူ႕အစ္မကို “ဒါ ဘယ္ေရာက္ျပီလဲ၊ ဒါဘယ္ေန ရာလဲ”လို႕ တတြတ္တြတ္ေမး ေနပါတယ္။ သူ႕အေမက ၄ နွစ္ကေလးနဲ႕ အလုပ္မ်ားေနပံုရကာ ဘာမွ၀င္ မေျပာပဲ တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ အစ္မလုပ္သူကလည္း မေျဖတတ္ေတာ့ “နင္တိတ္တိတ္ေန၊ ေဘးလူေတြ အားနာစရာ” လို႕ေျပာေနပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ညစ္သလိုျဖစ္ေနရာက မသိစိတ္ကေန ကေလးေတြကို ခ်စ္ခင္စိတ္ နဲ႕စကားေျပာခ်င္ စိတ္ျဖစ္ လာပါတယ္။
ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း အလုပ္ပ်က္တဲ့အတူတူ စကားေျပာမယ္ဆိုျပီး ၉ ႏွစ္ေကာင္ေလးကို အသင့္ရွိေနတဲ့ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္စာအုပ္ကို ယူျပျပီး ရွင္းျပပါတယ္။ မၾကာခင္မွာ ဒဲလက္စ္ေရာက္ေတာ့မွာျဖစ္ေၾက
ခဏအၾကာ က်ေနာ္က သူတို႕အေဖ သက္သာျပီလား ေမးမိတဲ့အခါ ႏွစ္ေယာက္လံုးတိတ္ဆိတ္သြားျ
တကယ္ေတာ့ အေရးၾကီးတဲ့အလုပ္ဆိုတာ “ အခ်င္းခ်င္းေဖးမဖို႕၊ နာက်င္စရာၾကံဳရတာေတာင္ ဆက္လက္သင္ယူ အသက္ရွင္သြားဖို႕” ပဲ ဆိုတာ သင္ျပေပးသြားတဲ့ သူတို႕ေလးေတြကသာ က်ေနာ့္ရဲ႕ “ဆရာ” ေတြပါပဲ။
Credit to: Yangon Life Myanmar
No comments:
Post a Comment