အေမ

အေမက ႐ိုးသားတဲ့ ေတာ႐ြာေန သာမန္အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးပါ။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းကမာၻမွာေတာ့ သူဟာ နတ္ဘုရားတစ္ဆူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ဝင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အေမ့အိမ္ျပန္တဲ့အေရအတြက္ နည္းနည္းလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီေလာကႀကီးကေန အေမထြက္သြားခဲ့မွ ဒီစကားလံုးေလးေတြကို ေနာင္တတရားေတြနဲ႔ ခ်ေရးၿပီး အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္လြမ္းဆြတ္တမ္းတပါတယ္။

(၁)
ဆင္းရဲပင္ပန္းတဲ့ေန႔ရက္ေတြ လြန္ေျမာက္လာေတာ့ အေမကအိုစာသြားခဲ့ၿပီ။
ေကာင္းမြန္တဲ့ေန႔ရက္ေတြ ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အေမကေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။
ဒါဟာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို လြယ္ပိုးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေမေမေပါ့။
ေမေမ သက္႐ွိထင္႐ွားက်န္းမာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အေဝးကိုေရာက္ေနခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာေတာ့ ေမေမက အေဝးကိုထြက္သြားခဲ့ၿပီ။
အေမေရ.. ဒါဟာ အေမ့ကိုမေစာင့္ေ႐ွာက္လိုက္ရတဲ့ သားေပါ့။
(၂)
ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမေမြးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အေသြးအသားခ်က္ႀကိဳး အျဖတ္ခံလိုက္ရတယ္။
ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ၊ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ အင္အား႐ိွႀကီးျပင္းဖို႔ျဖစ္တယ္။
ဒီေလာက,ကေန အေမထြက္ခြာသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သံေယာဇဥ္ခ်က္ႀကိဳး အျဖတ္ခံလိုက္ရတယ္။
ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ၊ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ရဲ႕ ဝမ္းနည္းနာက်င္ျခင္းျဖစ္တယ္။
(၃)
သားသမီးေတြကို အေမဘယ္ေလာက္ေပးေပး ေပးဆပ္ဖို႔ အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္လို႔ အေမထင္တယ္။
အေမကို သားသမီးေတြက နည္းနည္းပဲေပးၿပီး ငါျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္လိုက္ၿပီလို႔
ေလႀကီးမိုးႀကီးေျပာၾကတယ္။
(၄)
အေမ႐ွိတုန္းက “အိမ္မွာ ေကၽြးေမြးျပဳစုရမယ့္လူအို”႐ွိေသးတယ္ဆိုတာက တာဝန္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္။
အေမမ႐ွိေတာ့ “ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ရမယ့္သူ” မ႐ွိေတာ့ပါလားဆိုတာက အထီးက်န္မႈတစ္မ်ဳိးျဖစ္ခဲ့တယ္။
“သားေရ…”လို႔ ေခၚမယ့္သူမ႐ွိေတာ့တဲ့အခါမွ ရင္မွာ ဟာတာတာ ဗလာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ဦးလို႔ ေလာတဲ့သူမ႐ွိေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕တည္႐ွိျခင္း၊ မတည္႐ွိျခင္းကို ခံစားခဲ့ရတယ္။
(၅)
အေမ႐ွိတုန္းက “သား”ဆိုတဲ့ အေခၚဟာ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္မ်ဳိး၊ ဂုဏ္ယူျခင္းတစ္မ်ဳိးဆိုတာကို မခံစားခဲ့မိဘူး။
အေမမ႐ွိေတာ့မွ “သား”ဆိုတဲ့အေခၚလည္း ေသဆံုးသြားတာကို သိလိုက္ရတယ္။
ေနာင္ဘဝမွာ အေမ့“သား”ျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ေရာက္မေရာက္၊ အရည္အခ်င္းမီမမီ မသိႏိုင္ပါဘူး။
(၆)
အေမ႐ွိတုန္းက ဇာတိေျမဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အိမ္ေပါ့။
အေမမ႐ွိေတာ့ ဇာတိေျမကလည္း ေဝးရပ္ေျမျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
အိပ္မက္တဲ့အေရအတြက္ မ်ားသထက္မ်ားလာေပမယ့္
ျပန္ျဖစ္တဲ့အေရအတြက္က နည္းသထက္နည္းခဲ့တယ္။
(၇)
ငယ္ငယ္တုန္းက
အေမ့ဒူးေခါင္းက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕လက္ရန္းေပါ့..
အေမ့ဒူးေခါင္းကိုကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္မတ္တပ္ရပ္၊ လမ္းေလွ်ာက္သင္ခဲ့တယ္။
ႀကီးလာေတာ့
အေမ့ပခံုးက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕လက္ရန္းေပါ့..
အေမ့ပခံုးက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕နားေနမွီခိုရာေနရာျဖစ္ခဲ့သလို ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားဖို႔ေတာင့္ခံေပးတဲ့ ေနရာလည္းျဖစ္ခဲ့တယ္။
အိမ္ကေနခဲြခြာေတာ့
အေမ့ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕လက္ရန္းေပါ့…
အဲဒီလက္ရန္းကိုကိုင္ၿပီး ဘဝတိုက္ပဲြေတြကို စိန္ေခၚခဲ့တယ္။
အိမ္ကိုျပန္ေတာ့
အေမ့ရဲ႕အၿပံဳးက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕လက္ရန္းေပါ့…
အဲဒီအၿပံဳးနဲ႔ ဇာတိေျမကိုလြမ္းဆြတ္တမ္းတတဲ့ဖုန္ေတြကို
ေဆးေၾကာသုတ္သင္ခဲ့တယ္။
အေမမ႐ွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္မွီခိုခဲ့တဲ့ အဲဒီလက္ရန္းကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္မွာသြား႐ွာရေတာ့မလဲ…
(၈)
အေမမ႐ွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကမာၻေျပာင္းလဲသြားတယ္၊ ေလာကႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတယ္၊
ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းစိတ္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမမ႐ွိတဲ့သားျဖစ္သြားတယ္။
အေမမ႐ွိေတာ့ ျမက္တစ္ပင္ေလာက္ေတာင္ ကမာၻေျမႀကီးေပၚ အျမစ္ခ်ရပ္တည္မရႏိုင္ပါေတာ့မလားလို႔ ေတြးမိတယ္။
အေမက ေကာင္းကင္ႀကီးပါ… ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္းကင္ ၿပိဳက်သြားခဲ့ၿပီ။
အေမက ပင္လယ္ႀကီးပါ… ကၽြန္ေတာ့္ပင္လယ္ ခမ္းေျခာက္သြားခဲ့ၿပီ။
--------
ေလာကမွာ ေစာင့္လို႔မရတဲ့အရာ သံုးမ်ဳိး႐ွိသတဲ့။
အခြင့္အေရးရယ္၊ အခ်ိန္အခါရယ္၊ ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္ျခင္းရယ္…
ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔ အခြင့္အေရး႐ွိေသးတယ္၊ အခ်ိန္အခါ႐ွိေသးတယ္ဆိုရင္ သင္ဘာကို ေတြေဝေနဦးမလဲ....
**** San Linn Naing ဆိုသူက ႏိုင္းႏိုင္းစေနေရ အမ်ားဖတ္ရေအာင္ ဘာသာျပန္ေပးပါဦးဆိုလို႔ တတ္သိနားလည္သလို ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။ San Linn Naing ေက်နပ္ပါေစ.. ဖတ္မိသူမ်ားလည္း ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစ...

ႏိုင္းႏိုင္းစေန

https://www.facebook.com/padamyarfm/photos/a.176371232421126.4456