အကယ္ဒမီ ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္ (ဓာတ္ပံု – ဧရာဝတီ)
အမ်ားျပည္သူ အက်ိဳးအတြက္ အလုပ္လုပ္သူ အကယ္ဒမီ ေဆြဇင္ထိုက္ပ္ရွင္နယ္ပယ္အတြင္းမွာ ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခု ေက်ာ္ က်င္လည္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဂေရ႕စ္လို႔လည္း ေခၚၾကတဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္ဟာ NGO လုပ္ငန္း နယ္ပယ္ထဲကို ေျပာင္းလဲဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ Population Services International (PSI) မွာ Program Director အျဖစ္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ အထိ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အခုအခါ ပညာေရးစီမံကိန္းမ်ားကို အခ်ိန္ေပးေဆာင္ရြက္ေနၿပီး ႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္း ျမႇင့္တင္ေရးအတြက္လည္း ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္ ေနပါတယ္။
ဧရာဝတီသတင္းေထာက္ ေက်ာ္ဆုမြန္နဲ႔ ေတြ႕ဆံုခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ အသက္ ၆၁ ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ အကယ္ဒမီ ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္က က်န္းမာ ေရးနဲ႔ ပညာေရး အပါအဝင္သူ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး ႐ုပ္ရွင္ ဒါ႐ိုက္တာေတြ ပိုမိုေပၚေပါက္လာေစဖို႔ တြန္းအားေပး ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေတြကိုလည္း ေျပာျပခဲ့ ပါတယ္။
ဧရာဝတီ။ ။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္က သ႐ုပ္ေဆာင္အျဖစ္ စတင္လုပ္ခဲ့ပါသလဲ။
ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္ ။ ။ က်မ ႐ုပ္ရွင္ေလာကမွာ ၁၉၇၁ ကေန ၁၉၉၃ အထိ အလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ကား ေပါင္း ၂၀ဝ ေက်ာ္မွာ ပါဝင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ခဲ့ၿပီးေတာ့ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္မွာ အကယ္ဒမီဆု ရရွိခဲ့ပါ တယ္။ အကယ္ဒမီ ဆန္ခါတင္စာရင္းထဲမွာ ေလးႀကိမ္ ပါခဲ့ပါတယ္။
ဧရာဝတီ။ ။ ပညာအရည္အခ်င္း ေနာက္ခံက ဘယ္လိုရွိပါ သလဲ။
ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္ ။ ။ က်မ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ကေန B.Com ဘြဲ႕ ရခဲ့ပါတယ္။ စာရင္းကိုင္ပညာ၊ ျပင္သစ္ဘာသာနဲ႔ အဘိဓမၼာကို ေလ့လာသင္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ၂၀ဝ၂ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုက Media Fellowship လည္း ရရွိခဲ့ပါတယ္။
ဧရာဝတီ။ ။ ႐ုပ္ရွင္ေလာကထဲကေန လႈပ္ရွားမႈရပ္နားၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ပါသလဲ။
ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္ ။ ။ ႐ုပ္ရွင္ေလာကထဲကေတာ့ လံုးဝထြက္သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ကစၿပီးေတာ့ ကုလသမဂၢ ကေလးမ်ား ရန္ပံုေငြအဖြဲ႕ (UNICEF) မွာ Consultant Producing Advocacy Materials တေယာက္အေနနဲ႔ အမႈထမ္းခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီေနာက္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွာ Population Services International (PSI) ကိုေျပာင္းခဲ့ၿပီး ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လအထိ လုပ္ခဲ့တယ္။
အနားယူၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ၂၀ဝ၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ကုမၸဏီျဖစ္တဲ့ Communication Services Group (CSG) ကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ခဲ့ တယ္။ CSG အေနနဲ႔ က်မတို႔က ဝန္ေဆာင္မႈ ၃ မ်ိဳးေပးပါ တယ္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ေတြအတြက္ ဘာသာျပန္ေပးတဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈ၊ ေရြ႕လ်ားပညာေရး စီမံကိန္း (မိသားစုကို အေထာက္အပံ့ ေပးႏိုင္ဖို႔ အတြက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လိုမ်ိဳး ေနရာေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ေရြ႕လ်ားစာသင္ခန္း ေတြ ကတဆင့္ ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပ ပညာသင္ၾကားေပးျခင္းအပါအဝင္) နဲ႔ ထုတ္လုပ္ေရး ဝန္ေဆာင္မႈ (႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းတိုနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ ႐ုပ္ရွင္ေတြအတြက္) ျဖစ္ပါတယ္။
အရင္တုန္းကဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ HIV/AIDS လူနာေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို အစိုးရက အသိအမွတ္မျပဳခဲ့ ပါဘူး။ က်မ ဒါကို ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႐ုပ္ရွင္နယ္ထဲမွာရွိေနတုန္းက မိန္းမလ်ာ အေျမာက္အျမားနဲ႔ အနီးကပ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ ထဲက အမ်ားစုဟာ သူတို႔ဘာျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို ေတာင္မသိဘဲ ေသဆံုး သြားၾကပါတယ္။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္၊ ဘယ္လိုကာကြယ္ရမယ္ ဆိုတာကို သိဖို႔အတြက္ သူတို႔ကို ပညာေပးဖို႔ လိုတယ္လို႔ က်မ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီကိစၥကို က်မတေယာက္တည္း လုပ္လို႔ မရဘူးဆိုတာလည္း နားလည္ခဲ့ ပါတယ္။ က်မ အဖြဲ႕အစည္းတခုနဲ႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရင္းအျမစ္နဲ႔ ဘ႑ာေငြရွိတဲ့ PSI မွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ တလကို လစာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၄၅၀ ပဲရတဲ့ Project Coordinator အေနနဲ႔ စတင္ၿပီး လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ရင္ ဒီထက္ပိုရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မ ပိုက္ဆံရဖို႔ွ PSI မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီမွာလုပ္တဲ့အတြက္ အမ်ားႀကီး ေလ့လာသင္ၾကားခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
“ခင္ဗ်ားက ဒီကိစၥ (HIV/AIDS အသိပညာ ေပးေရး) မွာ ဘာျဖစ္လို႔ဝင္လုပ္ေနတာလဲ၊ ခင္ဗ်ားက ဆရာဝန္ လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးပဲ” လို႔ အရင္အစိုးရက အရာရွိႀကီးတေယာက္က က်မကို ေဝဖန္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ တတ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀ဝ၀ ျပည့္ႏွစ္တုန္းက ႏွစ္အလိုက္ Condom ေရာင္းခ်မႈ ကတႏိုင္ငံလံုးမွာ ၂၀ဝ၀ဝ ပဲရွိပါတယ္။ ၂၀ဝ၄ ေရာက္ တဲ့အခါမွာေတာ့ တႏိုင္ငံလံုးမွာ ၁ သန္းအထိရွိလာပါ တယ္။ ဒီလိုေျပာင္းလဲလာတဲ့အတြက္ က်မ ဝမ္းသာ ပါတယ္။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အေရးတႀကီးလိုအပ္ေနတာ က်န္းမာေရးတခုတည္း မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ က်မ သိလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာေရးက႑နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ပိုလုပ္ခ်င္လာၿပီးေတာ့ Myanmar Mobile Education Project (my ME) လို စီမံကိန္းကို စတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။
ဧရာဝတီ။ ။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးတေယာက္ဘဝ ကေန NGO လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို ေျပာင္းတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါသလဲ။
ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္ ။ ။ ႐ုပ္ရွင္နယ္ထဲမွာ ရွိေနကတည္းက က်မ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြ လိုခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ပညာသင္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ပညာေရးအတြက္႐ိုက္ကူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားတိုေလးေတြ ထုတ္လုပ္ရာမွာ၊ UNICEF က က်န္းမာေရးပညာေပး အစီအစဥ္ေတြအတြက္ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ ထုတ္လုပ္ရာမွာ စတင္ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ NGO လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာလုပ္ေနတဲ့ ႏွစ္ေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕ အစီအ စဥ္ေတြအတြက္ စိတ္ေက်နပ္မႈရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တျခား စိတ္တိုင္းမက်တာေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ လူအင္အား အကန္႔အသတ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတာ တခါတေလမွာ အခက္အခဲရွိပါတယ္။ က်မနဲ႔ စိတ္ သေဘာထားခ်င္း ကြဲျပားတဲ့သူေတြ အပါအဝင္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ က်မေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခုခု လုပ္ေနတာက ဘာမွမလုပ္ဘဲေနတာထက္စာရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။
၂၀ဝ၂ ခုႏွစ္မွာ က်မ အေမရိကန္ကိုသြားတုန္း က အဲဒီမွာရွိတဲ့ ျမန္မာအသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ေတြ႕ဆံုခဲ့ပါ တယ္။ သူတို႔ကို ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လာၿပီး NGO ေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ က်မေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့ တခ်ိဳ႕ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
ဧရာဝတီ။ ။ ႐ုပ္ရွင္နယ္မွာေကာ ဘာေတြဆက္လုပ္ေနပါ သလဲ။
ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္ ။ ။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ႐ုပ္ရွင္အစည္း အ႐ံုးမွာ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးဌာန ဖြဲ႕စည္းၿပီး ႐ုပ္ရွင္ လုပ္ငန္းျမႇင့္တင္ေရးနဲ႔ တိုးတက္ေရးကို ကူညီဖို႔ က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်မက ျမန္မာႏိုင္ငံ ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ံုးရဲ႕ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးေကာ္မတီ အတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီတာဝန္ကိုယူၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ျပင္ပက လူတခ်ိဳ႕က က်မ ဒီတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔နဲ႔ က်မက ရပ္တည္မႈမတူၾကပါဘူး။ သူတို႔က သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အက်ိဳးစီးပြား အတြက္ လုပ္ေနတာျဖစ္ၿပီး ေတာ့ က်မက အမ်ားျပည္သူ အက်ိဳးအတြက္ လုပ္တာျဖစ္ပါတယ္။
က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္းဟာ ဘာေၾကာင့္ စီးပြားေရး အရမ္းဆန္ရသလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ တေယာက္ အတြက္တေယာက္ လုပ္မေပးႏိုင္ရသလဲဆိုတာ စဥ္းစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ရွင္ လုပ္ငန္းဟာ ေဈးကြက္နဲ႔ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈအေပၚမွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား မွီခိုေနရတာကို သိလာရတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြအထိ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ ေတြက ႏိုင္ငံတကာေဈးကြက္ကို မထိုးေဖာက္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ အမွီအခိုကင္းတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္သူေတြကို က်မတို႔ ဘယ္လိုအားေပးႏိုင္မလဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံ ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ံုးမွာ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးေကာ္မတီအတြက္ ဘတ္ဂ်က္ မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာ ႐ုပ္ရွင္ပြဲေတာ္ေတြ မွာ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ကားတခ်ိဳ႕ သြားေရာက္ျပသႏိုင္ဖို႔ အတြက္ က်မ ကိုယ္ပိုင္ေငြ ကို အသံုးျပဳရပါတယ္။ က်မက က်မရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကို ဒီႏိုင္ငံက ႐ုပ္ရွင္ ေလာကအတြက္ ဘယ္လို အေထာက္ အကူေပးၿပီးၿပီလဲ ဆိုတာနဲ႔ပဲ တိုင္းတာပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ဖန္တီးမႈရွိတဲ့ ဒါ႐ိုက္တာေတြ ျဖစ္လာဖို႔၊ သူတို႔ေတြ အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားၾကဖို႔ က်မ အားေပးခ်င္ပါ တယ္။
ဧရာဝတီ။ ။ ခုအခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီး ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာ အနည္းငယ္ပဲရွိတာ ဘာေၾကာင့္လို႔ ထင္ပါသလဲ။
ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္ ။ ။ အရင္တုန္းက အမ်ိဳးသမီး ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာ တခ်ိဳ႕ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္ေတြတုန္းက ေဒၚခင္ၫြန္႔၊ ၿပီးေတာ့ ပဲေရာ့ ေဒၚျမျမ၊ သူတို႔ေနာက္မွာ ေတာ့ ေဒၚသင္းသင္းယုနဲ႔ ေဒၚဝါဝါဝင္းေရႊတို႔ ရွိပါ တယ္။ အမ်ိဳးသမီး ႐ုပ္ရွင္ ဒါ႐ိုက္တာ အေရအတြက္ နည္းေနတာက ယံုၾကည္မႈမရွိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ အေျခအေနမွာေတာင္မွ တာဝန္ယူဖို႔အတြက္ ယံု ၾကည္မႈမခံရေသးပါဘူး။ ဒီေလာကထဲက တခ်ိဳ႕လူ ေတြက အမ်ိဳးသမီးေတြ အဆံုး အျဖတ္ေပးရတဲ့ေနရာ ေရာက္လာမွာကို မလိုခ်င္ၾကဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ျဖန္႔ခ်ိေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လုပ္ေနတဲ့သူအမ်ားစု ကလည္း အမ်ိဳးသားေတြျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးသား ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာေတြနဲ႔ က်မတို႔က ဘယ္လို ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္မွာ လဲ။ က်မတို႔ရဲ႕ ႐ုပ္ရွင္ေတြကို ဘယ္လိုျဖန္႔ခ်ိမွာလဲ။ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသားေတြက သူတို႔ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးၿပိဳင္ဘက္ ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ခြဲျခားတဲ့စိတ္ေတြ ရွိၾကတယ္လို႔ က်မထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ ဟာ ဇြဲေကာင္းၿပီးေတာ့ အလုပ္ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ သက္ ေသျပႏိုင္ၾကပါတယ္။
ဧရာဝတီ။ ။ အနာဂတ္မွာ အမ်ိဳးသမီး ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာေတြ ပိုၿပီး ေပၚထြက္လာေရး အေထာက္အကူေပးဖို႔အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ံုးက ဘာေတြလုပ္ေပး ေနပါသလဲ။
ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္ ။ ။ ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ံုးက လတ္တေလာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ၫႊန္းနဲ႔ ဒါ႐ိုက္တာသင္တန္းေတြ တက္ ေရာက္ၾကဖို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြကို က်မ အားေပးေနပါ တယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာေတြ ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကဖို႔လည္း တိုက္တြန္းေနပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး အမ်ားစုကို လိင္ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ သေကၤတအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾက တယ္။ ငယ္ေလ ပိုေကာင္းေလပဲ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္လို႔ ကင္မရာေနာက္ကြယ္ က အမ်ိဳးသမီးေတြ ရဲ႕အခန္းက႑ကို အသိအမွတ္ျပဳေပးႏိုင္ၿပီး ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အယူအဆေတြ နားလည္မႈေတြ ကို က်မတို႔ ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္မယ္။ က်မတို႔ အျပန္ အလွန္နားလည္ဖို႔ လိုပါတယ္။ လူေတြက က်မတို႔ကို စမ္းသပ္ဖို႔ အကဲျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ က်မတို႔က က်မတို႔ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္ကို ျပသဖို႔ လိုပါတယ္။
ဧရာဝတီ။ ။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး အမ်ားစုဟာ သူတို႔ရဲ႕ သ႐ုပ္ ေဆာင္ေၾကးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ခြဲျခားခံထားရတယ္လို႔ ထင္ပါသလား။ ဥပမာေျပာရရင္ မင္းသမီးက ေခါင္းေဆာင္ရတဲ့ အေနအထားမွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာင္ မင္းသားေတြက သ႐ုပ္ေဆာင္ေၾကး ပိုရ ေလ့ရွိၾကတယ္။
ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္ ။ ။ ၁၉၅၀ ႏွစ္ေတြမွာတုန္းက မင္းသမီးတခ်ိဳ႕ဟာ သူတို႔ရဲ႕ သ႐ုပ္ေဆာင္ဖက္ မင္းသားေတြထက္ပိုၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ ေၾကး အမွန္တကယ္ ပိုရခဲ့တာေတြရွိပါ တယ္။ ဥပမာ ေဒၚၾကည္ၾကည္ေဌးပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဒၚဝါဝါ ဝင္းေရႊတို႔ မို႔မို႔ျမင့္ေအာင္တို႔ ရွိပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေျပာစရာ ၂ ခ်က္ရွိပါတယ္။ မင္းသမီးေတြကို သူတို႔ရဲ႕ အရည္အခ်င္းအလိုက္ ေပးသင့္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း နည္းပါးတဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ေၾကးကို လက္မခံသင့္ပါဘူး။ တကယ္လို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြက သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္ပိုက္ဆံနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ထုတ္လုပ္ႏိုင္လာၿပီဆိုရင္ အမ်ိဳးသမီးသ႐ုပ္ေဆာင္ေတြက ဦးေဆာင္တာေတြ ပိုရွိလာပါလိမ့္မယ္။
No comments:
Post a Comment